ยิ่งสูงยิ่งหนาว ณ ใบหยก 2 : ความสำเร็จ หรือ คนเคียงข้าง?

ผม "เฮ้ยพี่ ผมอยากไปใบหยกว่ะ ดูจากภาพแล้วมันสวยมากเลยนะ มองเห็นตึกรามบ้านช่อง ถนนหนทาง รถราวิ่งกันขวั่กไขว่
"พี่   "...อือ"
ผม  "มันสุดยอดเลยจริงๆ สวยมากๆ ดูในเว็บแล้วอยากไปอ่ะๆๆๆๆ
พี่   "...เออๆ"
ผม  "จริงๆนะ แล้วไม่แค่นั้น ในเว็บเค้ายังบอกอีกว่า..."
พี่   "...แล้วใครล่ามโซ่เมิงไว้ ให้นั่งอยู่ตรงนี้วะ ?"ผม "เอ่อ...เอ่อ" (ใบ้แดก)

...

บางทีครั้งประโยคที่ "จริง" มากเช่นประโยคข้างบน อาจทำเรา "จุก" และ "เจ็บ" ได้อย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

แต่ความเจ็บแบบนี้มันก็ทำให้เรา "จำ" และเอามานั่งขบคิดต่อไปได้ว่าจริงๆแล้ว ที่ไอ้ความฝันของเรามันไม่สำเร็จไปไหนสักอย่าง มันอาจเป็นเพราะเรา"แค่อยาก" แต่ไม่ยอม "ลงมือทำ" ให้มันเป็นจริงเท่านั้นเอง

.
ใบหยกเป็นหนึ่งในความฝันของผมครับอาจเป็นมองเรื่องเล็กกะจิ๊ดริดในสายตาของคนอื่นๆ แต่สำหรับผมแล้วมันเป็นความฝันที่รู้สึกใหญ่มาก

"สักวันหนึ่งเราต้องขึ้นไปเหยียบเมฆ บนสุดฟ้า แล้วมองลงมาเห็นบ้านเห็นเมืองที่เราวิ่งเล่นตั้งแต่เด็กให้ได้"
"ไม่ใช่เห็นเมืองเท่านั้น ยังมองเห็นแม่น้ำ ลำคลอง ป่า ท้องฟ้า และมองเห็นผิวโลกกลมๆอีกด้วย"

ตอนเป็นเด็ก สมัยที่ยังไม่เคยขึ้นเครื่องบิน ก็คิดว่าไว้ถ้าไม่มีปัญญาขึ้นเครื่องบินจริงๆ ก็จะมาขึ้นใบหยกนี่แหละ อย่างน้อยครั้งหนึ่งเราก็เคยขึ้นที่สูงก็ฝันไปเรื่อยเปื่อย

.
ตุลาคม 2554 ได้ฤกดิ์เสียที หลังจากผ่อนผัน อ้างนู้นอ้างนั่นมานานความจริงคราวนี้ จะอ้างกับตัวเองว่าฟ้าปิด ฝนตก รถติด พายุเมา หน้าฝน อย่าไปขึ้นดูมันตอนนี้เลย ดูไปก็ไม่คุ้ม ...ก็ยังได้นะแต่พอนึกถึงคำพูดของพี่คนนั้น...ไม่เอาอ่ะ จะไม่ผัดผ่อนต่อไปอีกแล้ว(เดี๋ยวโดนด่า แหะๆ)

โตแล้ว ก็ต้องรับความผิดชอบความฝันของตัวเองสิ

.
ห้าโมงกว่า ผมยืนรอเพื่อนคนหนึ่งอยู่ที่ห้างเซนทรัลเวิร์ล ราชประสงค์โทรมาว่าอยากไปด้วยกันใ ห้เรารอ เราก็รอ ...เอ้อ ก็ดี จะได้มีเพื่อนไปดูด้วยกันแต่นี่เลยเวลานัดหมายไป 15 นาที ..เพื่อนยังมาไม่ถึง

เฮ้ย บ้ารึเปล่า ? เวลามันมีจำกัดนะโว้ย ... มาช้าแบบนี้ถ้าแสงพระอาทิตย์หมดจะใทำยังไง?นี่ถ้าผมต้องรอต่อไป แล้วทำให้ผมอดดูแสงพระอาทิตย์ตกดินบทยอดใบหยก ... มันไม่ใช่ทางออกที่ดีแน่ๆ

เอาไงดี รอหรือไม่รอ?

ด้วยเวลาจำกัด จึงไม่อยากคิดอะไรมากแล้ว ผมออกเดินไปตึกใบหยกโดยไม่รีรออะไรทั้งสิ้น คิดอย่างเดียวว่าต้องขึ้นใบหยกให้ทันแสงพระอาทิตย์ตกให้ได้ระหว่างตะบี้ตะบันเดินฝ่าฝูงชนไปอย่างรีบเร่ง ก็แอบมีคิดหน่อยหนึ่งว่า ...

"แบบนี้จะถูกเรียกว่าทิ้งเพื่อนรึเปล่าวะ?"

ก็ได้แต่ปลอบใจตัวเองไปว่า ...เอาน่า มันคงเดินตามมาทีหลังได้ ก็ไม่ได้มายากมาเย็นอะไรนี่นาแต่อาจมีงอนมีน้อยใจกันไปบ้าง ก็ต้องขออภัยไปแล้วกัน

.
ผมจ่ายเงิน 250 บาท เป็นค่าผ่านทางไปสู่สวรรค์/ความฝัน ที่ตัวเองอยากเจอเย้~ ในที่สุดเราก็ทำสำเร็จไปอีกหนึ่งอย่าง

บนยอดตึกใบหยก อาจไม่สวยเท่าที่เราเห็นจากรูปภาพแต่ความรู้สึกมันสุดยอดกว่ารูปภาพเยอะ!

อย่างแรกที่สัมผัสไมได้จากการดูรูปภาพ แต่สัมผัสได้จากยอดตึกจริงๆ คือความรู้สึก "ขาสั่น"โอโห มองลงมามันสูงมว๊ากมวาก ทุกอย่างเล็กไปหมด ต้องหรี่ตาสองข้างแล้วแอบชำเลืองมองดู ไม่งั้นเดี๋ยวกระเพาะปัสสวะมันจะเปิดออกมาจนเรี่ยราดยอดตึกโชว์นักท่องเที่ยวเอาได้ 55

ดับฝันอีกอันหนึ่ง คือ ที่เคยคิดอยากจะไปกระโดดร่มลงมาจากเฮลิคอปเตอร์เลย ...ปิดจ๊อบทันที(ฉึ่บ!)

มองลงมาจากยอดตึกสูงแบบนี้ ผมนับถือ วีรชนคนงานที่สร้างตึกนี้สำเร็จจริงๆเพราะคนที่จะทำได้ คงต้องมีหัวใจที่แข็งแกร่งจริงๆนะ ถึงสามารถห้อยโดนโจนทะยาน ทาสี ติดกระจก  ก่ออิฐ ก่อปูนจนสร้างตึกสูงๆเช่นนี้ออกมาได้

พวกคุณอาจไม่ได้เรียนสูง แต่พวกคุณสร้างตึกสูง ...เทียบความรู้สึกแล้ว "พวกคุณโคตรเจ๋ง"

.
หลังจากทำใจกับความสูงได้ประมานหนึ่งแล้ว ก็พอจะได้สัมผัสกับบรรยากาศบนพื้นดินข้างล่างได้มากขึ้น

มองลงมาบนถนนวิภาวดี เห็นรถรามากมาย ลองนับดูแล้วถนนใหญ่อย่างนี้ ณ เวลานั้นมีรถแล่นกันเป็นหมื่นๆคันแค่สายเดี๋ยวก็เป็นหมื่นคัน มองไปยังถนนสายอื่นๆ คงเป็นแสน ...มองไปทั้งประเทศคงเป็นล้าน
ใช้พลังงานกันเยอะน่าดู

มองลงมาบนถนนราชประสงค์ เห็นคนเดินยั๊วเยี้ย ลองนับดูแล้วคงไม่สามารถนับได้หมด แต่คาดว่าคงเป็นหลักหมื่นแค่คนเดินจุดเดียวก็เป็นหมื่นคน แล้วที่อยู่บนถนนสายอื่นอีกละ คงเป็นแสน ...หลบอยู่ตึกรามบ้านช่อง คงอีกเป็นล้าน
ใช้ทรัพยากรกันเยอะน่าดู

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น พอมาเทียบกับผิวโลกที่สูดหูลูกตาแล้ว ...ดูเล็กไปเลย

ใครคนหนึ่งที่หลบมุมอยู่ตามมุมตึก ...อาจคิดว่าปัญหาของตัวเองเป็นเรื่องยิ่งใหญ่มากแต่ทั้งนี้ทั้งนั้น พอมาเทียบกับปัญหาของคนเป็นล้านคนที่ซุกซ่อนอยู่ในมุมตึกต่างๆ ...ก็ดูเป็นเรื่องเล็กๆไปเลย

.
แอบสงสัยเหมือนกันว่า จริงๆแล้ว ถ้าโลกขาดเราไปคนนึง ...มันจะมีผลระทบกับโลกมากน้อยแค่ไหน?เวลาเราใช้นิ้วบี้มดตัวเล็กๆออกจากผลแตงโมกลมๆก็แทบไม่รู้สึกว่ามันมีค่าอะไรมากหรือโลกใบใหญ่ที่มีมนุษย์ตัวโคตรเล็กอาศัยอยู่มากมายเช่นนี้ ก็อาจคิดเช่นเดียวกัน

ระหว่างที่กำลังความคิดกำลังพรั่งพรูออกมาเรื่อยๆ สายตา ... ก็มองไปเห็นคู่รักนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติคู่หนึ่งกำลังสลับกันถ่ายรูปคู่กับวิวของตึกใบหยกกันอบ่างหวานชื่นหู ... ก็ได้ยินเสียงของนักท่องเที่ยวทัวร์จีนส่งเสียงเอ๊ะอะโวยวายสนุกสนานกันอยู่เป็นกลุ่มใหญ่อยู่ข้างๆ

แต่ ใจ .. มันดันรู้สึกว่า ...เฮ้ย แล้วทำไมตัวเราถึงมายืนอยู่ "คนเดียว" ณ สถานที่ที่พิเศษสุดๆแบบนี้วะ?
การมาถึงเป้าหมาย มาถึงความฝัน มันมีความสุขก็จริงอยู่ แต่ก็เป็นความรู้สึกที่ต้องเก็บเอาไว้ในใจคนเดียวสนุก ดีใจ น้ำตาไหล ปลิ้มปริ่มยังไง ก็ไม่มีใครให้แบ่งปันความรู้สึกอยู่ข้างๆ...

ความอึนเริ่มก่อตัวไม่เท่าไหร่...ไอ้ฝรั่งผัวเมียข้างๆมันดันจูบกันโชว์ซะอีก พร้อมด้วยครอบครัวของคณะทัวร์จีนก็ผลัดถ่ายรูปส่งเสียหัวเราะเอิ๊กอ๊าก ไม่เกรงใจมนุษย์หน้าเหงาข้างๆตัวหนึ่ง

บรรยากาศโหดร้ายกันเกินไปไปแล้ว...(ฮือๆ)

ณ วินาทีนั้น ... คิดถึงคุณแม่ คิดถึงคุณพ่อ และเพื่อนสนิทขึ้นมาจับใจ...อยากให้เค้ามายืนอยู่ตรงนี้ด้วยจริงๆ...

ทำให้รู้แจ้งเลยว่า ชีวิตนี้มีใครบ้างที่เรารัก และเราต้องการเค้าจริงๆ

เข้าใจเลยว่า วันที่ไปถึงความสำเร็จโดยไม่เหลือใครให้ร่วมยินดีปรีดา ... มันก็คือความล้มเหลวดีๆนี่เอง

...

แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 54 23:38:46

แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 54 22:36:35

จากคุณ	: หนึ่งกระบี่ แปรสามแจ้ง
เขียนเมื่อ	: 8 ต.ค. 54 22:35:32

bookmark

เก็บเข้าคลังกระทู้

ส่งต่อกระทู้

พิมพ์

หน้าหลัก

กระทู้ก่อนหน้า

กระทู้ถัดไป