เรื่องมันเริ่มต้นที่ตรงนี้...
" บี ไปภูกระดึงกันไม๊ว่ะ " คำชักชวนของ ต่อ เพื่อนตั้งแต่สมัยประถมยันมหาลัย " ไปดิ " ผมตอบโดยไม่ต้องคิดเลย เมื่อ 3 ปีก่อน เรา 2 คนเคยไปกันมาแล้ว แล้วรู้สึกว่า ถ้ามีเวลาต้องมากันอีก สำหรับผมเองนั้น บอกได้เลยว่ามันเป็นทริป ที่ประทับใจที่สุด
พูดถึงภูกระดึง ผมยังจำได้คล้ายกับว่าเพิ่งไปมาเมื่อวาน ( ผมโกหก พูดเท่ห์ ๆ ไปงั้น ) ผมเปิดไฟล์รูป " ภูกระดึง 51 " ขึ้นมา เรื่องราว 3 ปีก่อนก็ย้อนกลับมาอีกครั้ง...
3 ทุ่ม คือเวลาที่เรานัดเจอกัน ณ สถานีขนส่งหมอชิต ผมบอกกับตัวเองว่า ยิ่งเพื่อนไปเยอะยิ่งสนุก แต่ทุกคนย่อมมีภาระ หน้าที่ ต่างกันออกไป เวลาที่เจียด มาให้เพื่อนย่อมน้อยลง ผมชินแล้วกับการที่นัดเที่ยวกับเพื่อน สุดท้ายล่มไม่เป็นท่า อย่างน้อยทริปนี้ก็ไม่ถึงขนาดนั้น ผมนัดเพื่อนได้ 3 คน ต่อ ตั้ม นุก รวมผมเป็น 4 เรา 4 คนคงมีความคิดเดียวกันว่า อยากใช้เวลาไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง หรือ ครั้งหนึ่ง ในชีวิตเราควรไปเหยียบภูกระดึงสักครั้ง หรือ เห็นเค้าว่าภูกระดึงโหดนักหนา อยาก พิชิตให้ได้
เรื่องรถทัวร์กับที่พักนั้น นุก จัดการเรียบร้อยแล้ว เรามีหน้าที่แค่มาให้ทันรถออกก็พอ ผมคิดว่า หลายคนคิดเหมือนผม คือ ไอ้คนอยู่ไกลสุดมักมาก่อน แต่ไอ้คนที่ห่างแค่ ไม่กี่ไฟแดงมักมาคนสุดท้ายเสมอ ไม่อยากจะเอ่ยชื่อมัน อย่างน้อยมันก็จองรถกับ ที่พักให้เรา
รถออก 4 ทุ่ม จองที่นั่งไว้ 5 ที่ จ่ายเงินไปแล้ว เพื่อนคนที่ 5 ไม่มา โทรมาบอกแบบ ระยะประชิด เจอหน้าจะตบกบาลสักที เราถ่ายรูปหมู่เป็นที่ระลึกก่อนขึ้นรถ
จากคุณ |
:
ไข่กบ
|
เขียนเมื่อ |
:
22 พ.ย. 54 16:29:35
|
|
|
|