ความคิดเห็นที่ 1 กำลังลุ้นเลยครับ..... จากคุณ : สญญตา เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 17:26:44

ความคิดเห็นที่ 2 มารออ่านค่ะ.. จากคุณ : Lovely Rose เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 17:34:41

ความคิดเห็นที่ 3 รอครับ จากคุณ : เล็กทาโร่ เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 17:36:13

ความคิดเห็นที่ 4 คุณ นายโซ่ เก็บรายละเอียดระหว่างกิจกรรมได้มากขนาดนี้ ยังมีหลงเลย อันตรายจริงๆ จากคุณ : กุ้ยเหลียง เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 17:57:09

ความคิดเห็นที่ 5 กำลังลุ้นเลย รออ่านต่อนะครับ จากคุณ : Juone เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 18:04:06

ความคิดเห็นที่ 6 ระทึกด้วยครับ ^^ จากคุณ : ไผ่พริ้ว (PyDE) เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 18:04:47

ความคิดเห็นที่ 7 ขึ้นย่อหน้าใหม่บ้างนะคะ อ่านยาก จากคุณ : ปอน เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 18:19:50 A:125.27.192.163 X: TicketID:312365

ความคิดเห็นที่ 8 มารอตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : หมูหวานกับกะปิ เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 18:29:08

ความคิดเห็นที่ 9 รอเหมือนกัน ลุ้น จากคุณ : junjanja (Junjanja_99) เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 19:20:46

ความคิดเห็นที่ 10 ระหว่างรออ่านต่อ ก็ช่วยจัดหน้าไปพลางๆ นะคะ ---------------------------------------- สวัสดีปีใหม่  พ.ศ. 2555 อายุครบ  50 ปี เช้าวันที่ 5 มกราคม 2555   เป็นการเริ่มต้นทริป  เล็ก ๆ  ที่วางแผนไว้  กลับกลายเป็น การเดินทางเดิมพันด้วยชีวิตที่เหลืออยู่               เวลาตี  5 ของวันที่  5 มกราคม 2555   น้องชายออกเดินทางจากเมืองเลย   พาแม่   และแฟนเรา  เดินทางเข้า กรุงเทพ ฯ  ( แอบดีใจเล็ก ๆ ) พอรถจะออกก็เดินไปบ๊าย บายที่รถ  เพื่อลา ก็รีบรดน้ำต้นไม้ส่วนหน้าบ้าน            เสร็จแล้วทำกับข้าวตอนเช้า กินข้าวมื้อเช้า ผักกระหล่ำปลี+แครอต มื้อเช้าประมาณ 8.30 น.เวลาประมาณเกือบ  9 โมง เพื่อนน้องชายก็จะออกไปเปิดร้านพร้อมกับน้องชายอีก เราก็บอกเพื่อนน้องว่า วั นนี้เวลาว่าง เยอะเลยว่าจะไปถ่ายรูปที่ภูหลวง  และกินเที่ยงที่ภูเรือ แล้วก็อาจแวะหลวงปู่ขันตี ถ้าเวลาเหลือคำนวนว่ากลับมากินเย็นที่บ้าน เพราะหุงข้าวเผื่อไว้           พอเพื่อนน้อง กับน้องออกไป   เราก็คว้าเสื้อสีเขียวลาย  ที่เพี่สาวฝากมาให้จากอเมริกา    ใส่ทับเสื้อยืดสีฟ้า  พิมพ์โลโก้ มิตรแท้ ที่อกเสื้อข้างซ้าย  ล๊อกห้องทั้งสองห้องเรียบร้อย ก็ออกเดินทางตามหลังสัก 5 นาที  ก็วางแผนไว้ว่าจะเดินทางแบบประหยัดสุด  ปิดแอร์ วิ่งความเร็ว ประมาณ  80 กม.ต่อชั่วโมง เพราะตั้งจะไปถ่ายรูปเก็บข้อมูล  ไว้เดือนมีนาคม กล้วยไม้คงเริ่มทยอยบาน จะมาใหม่          ใช้เวลาประมาณ  1 ชม.  ก่อนถึง อช.ภูเรือ  ซ้ายมือก็คือจุดหมาย  นั่นคือ  อช.ภูหลวง แหล่งพันธ์ไม้ที่ใหญที่สุดในประเทศไทย  ทางเข้าเรียกว่า โคกนกกระบา   ระยะทางประมาณเบ็ดเสร็จประมาณ 30-40 กม.  ทางขึ้นภูหลวงเป็นทางไม่กว้างนัก ต้นไม้สองข้างทางร่มรื่นเหมือนเขาใหญ่  วิวข้างทางแปลกตาดี          เมื่อถึง  ที่ทำการด่านแรก  ก็เข้าไปติดต่อ เจ้าหน้าที่ ค่าผ่านทางบำรุง อช. 50 บาท จนท.ไม่มีตังส์ทอนเลยให้ไป 60 บาท เป็นค่าจ่ายที่ถูกแสนถูก  50  บาท เป็นประตูบานแรกที่เราไม่รู้เลยว่าต้องแลกกับชีวิตที่เหลืออยู่ทีเดียว            ก่อนจะขึ้นต่อไปยังจุดหมาย  เจ้าหน้าที่ ขอติดรถขึ้นไปด้วยหนึ่งคน  เมื่อผ่านด่านที่สอง เจ้าหน้าที่  ที่ประจำก็ไม่ได้บันทึกข้อมูลจุดหมายของเรา เพราะเห็นมีเจ้าหน้าที่นั่งมาด้วย             พอจอดรถก็เข้าห้องน้ำเรียบร้อย  ก็มองสำรวจพื้นที่  ซ้ายมือเห็นเสาโทรทัศน์ สถานีช่อง 7 เป็นเสาสูงก็เล็งไว้เป็นระยะเดินทางขากลับ  ช่องทางเดินถัดมาเขียนว่าดูหน้าผา 4 กม. ที่ท่องเที่ยวอีกสองที่     เห็นเป็นหน้าผาเลยเฉย ๆ            ขวามือมีป้ายบอกทางเดิน “ลานสุริยัน” มีรถตู้  รร.สตรีวิทยาขอนแก่นจอดอยู่สี่คัน   นักศึกษาเดินเข้าไปที่เนินหมดแล้วได้ยินแต่เสียงเด็ก ๆ  คุยกัน ซ้ายมือบ้าง ขวามือบ้าง แต่ไม่เห็นตัว เพราะทางเดินจะคดเคี้ยวไปมา แต่เป็นทางที่วนกลับมาที่เดิม    ยืนดูแผนที่เส้น ทางเดินคร่าว ๆ ก็ออกเดินดูกล้วยไม้ไปถ่ายรูปดอกไม้แบบช้า ๆ                สักพักได้ยินเสียงคนอิสานคุยกันข้างหลังเดินตาม มาอีก สามคนเป็นผู้ชายสองคนหญิงหนึ่งคน      เราก็หลบทางขวาให้เดินแซงไป    แล้วก็เดินตามหลังไปเรื่อย ๆ สักพักเสียงคุยกันทั้งสามคนก็ไม่ได้ยิน เราก็สังเกตุมีป้ายเขียนติดเป็นระยะ ห้ามเดินออกนอกเส้นทางเดินเด็ดขาด แสดงว่า เข้มงวดมากๆ                  เราก็ระวังสังเกตุทางเดินห่างเป็นระยะ ๆ มีผ้า ริปบิ้นสีชมพูเข้มจงใจผูกไว้ที่ต้นไม้ค่อนข้างสีดำ  มีแผ่นเพลท  แสดงพิกัดของทางเดิน  ด้วยนิสัยที่ไม่ชอบเดินย้อนทางเดิม    ด้วยเข้าใจว่าทางเดินนี้โค้งทางขวาแล้ววนถึงที่เดิม    ก็เดินดูต้นไม้ไปเรื่อย ๆ  ก่อนเดินทางเข้า   มีป้ายบอกว่าดูต้นไม้ก็คุ้มแล้ว   บางป้ายก็เขียนบอกป่าสวยเพราะรวยสัตว์               ก็เดินไปสักครึ่งชั่วโมง ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไร  ก็ยังเดินต่อไปเรื่อย เป็นระยะ จะมีริปบิ้นผูกอยู่แสดงว่าเราอยู่ในเส้นทาง ปกติ  ทางเดินโค้งไปทางขวามือไปเรื่อย ๆ     มีทั้งทางเดินลงล่องน้ำ แล้วก็ขึ้น มีรอยเท้าช้าง ขี้ช้าง  เป็นของเก่า   เป็นทางเดินของคนค่อนข้างกว้าง  พอเดินไปไม่รู้ว่าไกลเท่าไร เพราะความไกลของคน  คนหนึ่ง ไม่เหมือนกันกับความไกลของอีกคนแน่นอน                       การเดินของเราเป็นของง่าย เพราะอากาศดีมากเย็นสบาย  พอพ้นป่าโปร่ง ข้างหน้ามีทุ่งหญ้าแบบสวันน่าสูงประมาณเอว  ข้างหน้ามีเนินค่อนข้างไกล   แล้วที่ไกลออกไปก็มีป่าเหมือนที่เราเดินออกมา  เราเริ่มรู้สึกว่าไกลมากก็คิดจะเดินกลับไป   คำนวนว่าถ้าเดินผ่านเนินข้างหน้าก็จะกลับไปที่ทำการ เป็นทางโค้งขวา .......เริ่มหิวข้าวอยากกินส้มตำไก่ย่างที่ภูเรือ เวลาก็ประมาณบ่าย 2  โมง ตัดสินใจเดินไปข้างหน้าเพื่อกลับที่ทำการ อช.  พอเดินออกจากป่าโปร่งทางเดิน ก็เป็นทางลาดลงสู่ทุ่งหญ้าแบบสวันนา  เลยขึ้นไปเป็นเนินที่มองเห็น   มองเลยไปก็เป็นป่าโปร่งเหมือนทางออก  ก็ตัดสินใจเดินลงผ่านทุ่งหญ้า เพื่อขึ้นเนินพุ่มไม้เตี้ย ๆ  เพื่อเดินผ่านไปเข้าทางป่าข้างหน้า โดยไม่คิดย้อนกลับทางเดินเพราะรู้สึกว่ามาไกลเหมือนกันแล้ว (พึ่งนึกได้)                  พอเราเดินลงไปทางลาดที่เป็นทุ่งสวันนา  ก็เดินขึ้นเนินทางที่เดินก็เกิดหายไป   ก็นึกแปลกใจ  และตกใจ  จึงคิดเดินกลับทางเดิมดีกว่า   ก็หันหลังเพื่อกลับทางเดิม                  ปรากฎว่าตอนที่เราหันหลังกลับนั้น  แทนที่จะเป็น 180 องศา เป็นการหันหลังมาทางซ้ายที่องศาไม่ได้นั้นกลายเป็นทุ่ง สวันนาที่เห็นว่าไม่ใหญ่นั้น  แต่ตอนเดินกลับทุ่งหญ้าก็ค่อย ๆ กว้างมาก   กว้างขึ้น ๆ  สติเริ่มแตก ก็เดินไปมือก็แหวกหาทางเดิน   ทุ่งที่เห็นว่าเล็ก ค่อย ๆ ใหญ่ขึ้นสุดลูกหูลูกตา    ใจหายวาบว่าทำไมเป็นแบบนี้ได้ไง   มองทางซ้ายมือมองดูป่าทางเดินออกมา  ก็หันหน้าทางซ้ามือมุ่งตัดสินใจเดินกลับทางเดินป่าเดิม   แต่เมื่อมองไม่เห็นทางเข้า ทางเดินก็กลับหายไป  หาไม่เจออีก...ครั้งที่สอง จากคุณ : ไก่ย่าง เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 19:51:08

ความคิดเห็นที่ 11 ปรากฎเหมือนเรางงจะเข้าช่องไหน    มันเหมือนกันหมด     ก็พยามมองทางที่เราเดินออกมาก็ความเข้าใจว่า     คงเป็นทางตรงที่เราออกมา   ก็ตัดสินใจเดินกลับทางเดิม    แต่รู้สึกว่าทางเล็กว่าเดิม     เดินไปตาก็มองหาผ้าริปบิ้นสีชมพู  ก็ไม่เห็น   คิดว่าเดินไปเดี๋ยวก็คงเจอ      เจอก้อนหินสูงประมาณฟุตครึ่งฝังดินขวางทางเดินเลยไปอีกหน่อย   มีกิ่งไม้หักยาวประมาณสองเมตรเป็นรูป > ใต้เถาวัลย์(สังเกตง่าย-เห็นครั้งที่หนึ่ง)     เราก็เดินเพื่อกลับไปที่คิดว่าเดี๋ยวก็คงไม่นานนักคงถึงที่ทำการ อช.  ...เดินประมาณ 15 ถึง 20  นาที   ด้วยการเดินย้อนโค้งซ้าย   สวนทางตอนเดินมาที่โค้งขวา         ปรากฎว่า  20 นาที กว่า ๆ ผ่านไปทำไมเราเหมือนเห็นก้อนหินก้อนนี้เหมือนกับที่ผ่านมาเมื่อสักพักมากเลย ก็หยุดดู  ( เห็นครั้งที่สอง)  พอเดินไปอีกหน่อยก็เจอกิ่งไม้รูป > อันเดิมก็ยังไม่แน่ใจเรากำลังเดินวนมาที่เดิมหรือไม่  ก็ขยับกิ่งไม้เปลี่ยนให้เป็น < ลักษณะให้กลับกับแล้วก็เดินดูใหม่       ในใจคิดถึงคำบอกว่าของแฟนเรา    เคยคุยให้ฟังเรื่อง  "เครือเขาหลง"     เราเดินข้าม “เครือเขาหลง”หรือเปล่าน่ะที่ฟังมาหากใครเดินป่าแล้วข้ามเครือเขาหลงจะตั้งใจหรือไม่ก็ตามเราจะเดินหลงอยู่ที่เดิม     พอครั้งที่สามเราก็เดินแบบสังเกตุค่อย ๆ  โค้งซ้ายย้อนทางเดิม         อีกยี่สิบนาทีต่อมาก็กลับมาที่เดิม  ใจเราหายวาบ  เมื่อเห็นหินก้อนนี้เป็นครั้งที่สาม....ใจชักไม่ค่อยดี  เกิดอะไรขึ้น ? เริ่มหิวทั้งน้ำทั้งหิวข้าว เลยเวลาข้าวเที่ยงแล้วก็แหงนมองพระอาทิตย์  ประมาณ บ่ายสองโมง          ก็หยุดคิดว่าเรากำลังหลงป่าหรือไม่  ?  ถ้าหลงจะทำอย่างไง  ?     ตัดสินใจใหม่คิดว่าเราต้องหาลำธาร  แล้วกลับทางลำธารเพราะธรรมชาติน้ำจะไหลลงที่ต่ำ  ก็เดินไปหาลำธาร     ในลำธารมีน้ำขังเป็นบางช่วง    บางช่วงน้ำก็ไหลอ่อย เราก็เริ่มเดินไปตามลำธารเพื่อกลับไปที่รถ  ลำธารบนภูก็จะคด ๆ เคี้ยว ๆ  บางช่วงก็ลึกเดินไม่ได้ก็ต้องปีนขึ้นปีนลง  เดินเลาะตามลำธารประมาณหนึ่ง กม.  ชั่วโมงกว่า ๆ ทางเดินนั้นก็ค่อย  ๆ  ลาดลงไปลาดลงไป  ทางขวาสุดก็มีรอยต่อของทางน้ำอีกสายมาเจอกันตรงจุดนี้แล้วสายน้ำก็มุดหายไปในพื้นดินในป่า  กลายเป็นทางตัน   เท่ากับว่าที่เดินตามลำธารนั้นเสียเวลาไป  เลยคิดต่อทำไงดี  เวลาผ่านไปเป็นประมาณบ่ายสามโมง  เอาไงดี  คิด แล้วก็คิดถ้าลำธารไปไม่ได้   เริ่มกลัวตอนเดินกลับตอนนี้เริ่มสติแตกเดินลุยน้ำแล้วแบบไม่คิดชีวิต  เพราะที่เดินในลำธารนั้นข้าง ๆ ก็เป็นป่าทึบตลอด   คิดถึงทางเดินป่าทางเดิมก็กลัววนอยู่ที่เดิมจนไม่กล้าไป         นึกถึงเสาช่อง 7  ขึ้นมาก็เลยพยายามมองหาต้นไม้ที่สูงแล้วพอปีนได้  ก็เห็นต้นที่เอน ๆ พอจะปีนได้ก็พยายามปีนแบบกอดแน่น ๆ ขึ้นจนได้สูงประมาณ 4-5 เมตรไม้ ก็นั่งพักบนกิ่งไม้ต้นสนสามใบ  แล้วมองไปรอบ ๆ ก็ไม่เห็นเสาอากาศช่อง 7 อย่างที่คิดเลย    ก็นั่งพักบนต้นไม้ลมเย็น ๆ  พัดมารู้สึกสบาย   ก็รวบรวมความคิดต่อว่าเอาไงดี    คิดถึงคำสอนของพระพยอม ต้องฉุกคิดเป็น  ก็เริ่มตั้งสติคิดว่าจะนอนบนต้นไม้ได้หรือไม่   ไม่ได้แน่เพราะเราไม่มีอะไรผูก  หากตกลงมาอาจบาดเจ็บ   แล้วพรุ่งนี้จะไปทางไหนดี ?   เมื่อมองไปรอบ ๆ  ก็คำนวนว่าเราคงอยู่ทางทิศตะวันตกของ อช. เพราะดวงอาทิตย์อยู่ข้างหน้ากำลังจะตก  ก็เริ่มคิดว่าจะทำอย่างไรดีเวลาจะมืดลงแล้ว  ก็ตั้งสติอีกที  กำหนดลมหายใจเข้าพุทธ  – ออก โธ  ตามหลักอาณาปานสติ  ก็ทำแบบนี้บนยอดไม้ประมาณ 10 นาที แล้วก็คิดว่าคงต้องพักที่ลานหินแน่นอนแล้ว   พยายามดึงความรู้ในคลัง ความรู้ที่ผ่านมา          ก็ลงจากต้นไม้เดินดูรอบ ๆ  ลานหินที่มีต้นไม้ล้อมห่าง ๆ  ออกไปรอบตัวเราราว ๆ  10  เมตรโดยประมาณ    เป็นสนสามใบเหมือนภูกระดึง    เวลาประมาณเกือบหกโมงเย็นหิวน้ำคอเป็นผง  เลยเดินไปกินน้ำในลำธารสองอึก  จากนั้นเดินดูที่            ที่เราจะพักก็เก็บต้นหญ้าข้าง ๆ  ให้ออกไปห่าง ๆ กลัวแมลงเข้าหู     พระอาทิตย์กำลังจะตก    พระจันทร์กำลังขึ้นมา   ความคิดต่าง ๆ  ทยอยเข้ามาในใจเราสิ่งแรก   คิดว่าเราฝันไปหรือเปล่า จากคุณ : นายโซ่ เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 20:12:25

ความคิดเห็นที่ 12 ตื่นเต้น จากคุณ : คนมีเจ้าของ--หัวฟูน้ำนิ่ง เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 21:20:17

ความคิดเห็นที่ 13 หากจำไม่ผิด ตรงกิ่งไม้นั้น เขาทำห้ามไม่ให้เดินไป เพราะหากข้ามไป จะเป็นเส้นทางไปแปกดำ (ป่าสน) และเลยไปถึง โหล่นแต้ แต่ก็เป็นอย่างที่ จขกท. ว่า เส้นทางเดินมีหลายทาง เหมือนกันมาก หากไม่เคยไปจะหลงได้ง่าย ๆ หากเดินคนเดียว GPS คือเครื่องช่วยที่ดีที่สุด ในป่าภูหลวง โทรศัพท์ ใช้ได้เฉพาะของ AIS เท่านั้น True และ DTAC ใช้ได้เป็นบางที่ (หน้าผา) จากคุณ : mintdec65 เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 21:46:56

ความคิดเห็นที่ 14 มันเรื่องจริงใช่ไม๊คะ ตื่นเต้นมากเลย น่ากลัวด้วย บรรยายได้ชัดเจน รอฟังต่อค่ะ จากคุณ : ตัวกลมแก้มป่อง เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 23:04:58

ความคิดเห็นที่ 15 รออ่านอยู่ มาต่อไวๆเลยครับ จากคุณ : Atona เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 23:08:58

ความคิดเห็นที่ 16 มารอลุ้นด้วยคน จากคุณ : low batt เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 23:39:25 A:223.205.31.146 X: TicketID:329936

ความคิดเห็นที่ 17 มาลุ้นด้วยคนครับ คิคิ จากคุณ : sitzai99 เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 01:47:03

ความคิดเห็นที่ 18 เรียน  คุณความคิดเห็นที่ 13  ครับ    เมื่อตอนไปถึง ที่ทำการ อช.  ผมไปเข้าห้องน้ำ  เมื่อเสร็จก็ไปที่รถ กดโทรมือถือ  ถึงพี่ชายนักเดินทางเหมือนกันจะแจ้งว่าเรามาถึงภูหลวง แล้ว  ระบบ  Dtac ไม่มีสัญญาณเลย  กดอยู่สองครั้ง  ไม่มี ก็วางมือถือ ไว้ที่รถ   กินน้ำจนหมดขวดมีอยู่ค่อน ๆ  หยิบหมวกทหารเรือ เป็นของ เรือจักรีนฤเบศน์  หยิบหล้องแล้วออกเดิน  ไปเงียบ ๆ คนเดียว     เพราะเราคิดว่าจะไม่มีทางหลง  เพราะดูเส้นทาง  ลานสุริยัน  มัน คนโค้ง แต่วนทางขวากลับมาที่เดิม     หลังจากที่กลับลงมาได้เอง  ก็ต้องไปแก้บน  พ่อปู่ภูหลวงวันที่  14 มกราคม 2555  หน.อช. บนให้รอด  ถ้ารอด  จะตั้งศาลให้ใหม่  สีแดง มีหัวหมู สองหัว  ไก่สี่ตัว  ขนม ต่าง ๆ  น้ำสี ต่าง และยาดำ (ฝิ่น)      เรื่องสัญญาณ Dtac  เป็นเรื่องจริงครับ ...............  อ่านต่อจนจบของวันที่ 5 มกราคม  55  เลยครับ ...............  เรียน ทุกท่านให้ทราบ  เป็นเรื่องจริงทั้งสิ้นครับ ที่จำได้  เพราะผมครอบครูตัวเองได้   จึงดึงสติกลับมา แล้วสู้ไปข้างหน้า..          เราว่าตั้งใจจะมาเดินแค่ หนึ่งชั่วโมง  ทำไมเรามาอยู่ที่นี่เราไม่เคยเห็น  ไม่เคยรู้จักเลย   คิดถึงเฮียกี่(พี่ชายคนที่ 7 ) ...ว่าเฮียกี่ตายอายุ  52 ปี  ที่จังหวัดเลย     ....ปีนี้  ปี 2555 อายุเราครบ 50 ปี  เราจะหมดอายุขัยแล้วหรือ ? ที่ของเราเป็นที่นี่หรือ ?  ก็คิดถึงมากมาก     คิดเสียใจที่จะทำให้แม่เสียใจ   คิดว่าคงจะไม่รอดคืนนี้แน่  คิดถึง เจ้ลี่ (พี่สาวคนที่สอง )  เจ้กฤษณา (พี่สาวคนที่สาม )  คิดถึงพี่น้องทุกคน เท่าที่จำได้อยากจะกอดลา   เพราะคงไม่ได้พบกันอีกแน่นอนแล้ว  คิดถึงข้าวของสิ่งของที่มีอยู่  คนที่อยู่จะทำอย่างไร  เขาคงจัดการได้ต่อไป        คิดไปก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องทำงานเสียที    พักยาวไปเลย   ดังนั้นเวลาที่เหลือไม่รู้เท่าไร จะต้องทำอะไรได้บ้างสักพักก็คิดถึงคำสอนของพระที่เราเคารพนับถือเป็นอาจารย์องค์แรก  นั่นคือหลวงพ่อพุทธทาสภิกขุ       คำสอนของท่านค่อย ๆ ไหลผ่านความจำมียังดี  ที่ละเรื่องๆ  เรื่องแรกคือเรื่องสติสัมปัญชัญญะ  หากมีสติสัมปัญชัญะ   สติปัญญาจะเกิดตาม        คิดเรื่องของกฎอิทัปปจยตา  ที่สุดคือเรื่องของ  สัพเพ ธัมมา  นาลัง   อภิเวสาย  ตามที่หลวงพ่อท่านสอนไว้ นั่นเอง    ....จิตและใจก็สงบลงได้บ้าง   เมื่อระลึกนึกได้เรารู้ว่าข้างหน้าเป็นทิศตะวันตกขวามือต้องเป็นทิศเหนือต้องเป็นภูเรือที่อยู่หลวงปู่ขันตีแน่ ๆ  ก็คิดต่อถ้าเราจะพักตรงนี้จะทำอย่างไงดี  ตั้งสติกำหนดลมหายใจเข้าพุทธ-ออกโธ สักพัก อากาศเริ่มเย็นมากขึ้น    เริ่มเย็นลงเรื่อย ๆ   ก็ตั้งจิตอธิฐานระลึกนึกถึงหลวงปู่มั่นตอนธุดงค์  ไปพักที่ถ้ำผาปู่  เราเคยไปขนาดกลางวันเรายังรู้สึกกลัวจับใจ  หลวงปู่อยู่ได้อย่างไร  เพราะหลวงปู่  คือหลวงปู่มั่น  ต้องมั่นคงเป็นเอกไม่หวั่นไหว            ระลึกถึงหลวงปู่ขันตี  ท่านได้บันทึกการแสดงธรรมลงแผ่นซีดี   เราเคยได้ฟังแล้วฟังอีกหลายรอบ จำได้ว่า ท่านบอกว่าเราชื่อขันตี  หมายถึงอดทน            เมื่อระลึกถึงทั้งสองหลวงปู่  นั่นเคารพและศรัทธา   ดังนั้นเราต้องมั่นคงและไม่หวั่นไหวเหมือนหลวงปู่มั่น  เราต้องอดทนได้  เหมือนหลวงปู่ขันตี คิดได้ดังนั้นจึงตั้งจิต  ท่องนะโม ตัสสะ สามจบ ขอพึ่งพลังแห่งพระรัตนตรัย  และขอพร หลวงปู่ทั้งสองให้คุ้มครอง  แล้วหันไปกราบไปทางทิศเหนือ  กราบขอขมาเจ้าที่เจ้าทางสิ่งศักดิ์สิทธิ์เจ้าปู่ภูหลวง  พระแม่ธรณี  ทางทิศตะวัออก               ระลึกว่าหากเราทำสิ่งใดผิดขอจงยกโทษให้ด้วย   อย่างให้มีอันตราย  หากถึงที่ตายขอให้อย่าทรมาน...ขอทีเดียวหากจะตาย   มืดแล้ว...   ก็นั่งมองพระจันทร์ที่กำลังมาแทนที่บนท้องฟ้า  หิวข้าวท้องร้องไม่หยุด จนดังเหมือนมีอะไรมาอยู่ใกล้ ๆ          เริ่มหนาวจนนอนไม่ได้  ก็ใช้หมวกเอาปีกหมวกหมุนไว้ที่ท้ายทอย แล้วเอาหินก้อนน้อย  ๆ มาหนุนนอน  เผื่อเจอสัตว์ป่ามาคิดว่าคงป้องกันตัวได้              ความหนาวมันมากจนนอนไม่ได้  ฝ่าเท้าเย็นจนซีดในแสงจันทร์  ต้องใช้นั่งเอามือปั่นนิ้วโป้งเท้าและฝ่าเท้าไว้ ซ้าย,ขวา  สลับกัน  ส่วนของร่างกายก็ขยับซ้ายขวา  ตลอดเพื่อให้ไขมันละลาย  (ความอ้วนไขมันที่ดีช่วยได้) อยากนอนก็ล้มตัวลงนอนดูพระจันทร์  ก็นึกดีน่ะมีพระจันทร์ กับดาวเป็นเพื่อน แต่นอนไม่ได้เลย  พอเคลิ้ม ก็หนาวเท้าจนต้องลุกนั่งสลับกันแบบนี้ทั้งคืน      เมื่อว่างก็นอนมองพระจันทร์    ใช้มือวัดระยะเวลาช่องไฟ  นี่น่ะตรงหัวก็คือเที่ยงคืน  ลงมาอีกคืบ  ก็จะตีหนึ่ง  อีกคืบก็ตีสอง   วัดระยะไว้ว่าตีห้าจะอยู่ช่วงไหน   รู้สึกเวลามันนาน  แสนนาน  ใจก็คิดว่าที่จริงเป็นสิ่งที่เราคิดอยากได้เวลาให้มันนาน ๆ  แบบนี้อยู่เหมือนกัน  ตอนอยู่ กทม. พอตีหนึ่งกว่า  สิ่งที่ทำได้เพื่อบรรเทาความหนาวคือการนั่งขัดฝ่าเท้าซ้ายบ้างขวาก็สลับแบบนี้   เวลาตีสอง กว่า ๆ  ก็ง่วงนอนหาวแล้วหาวอีก      คิดอยากจะนั่งหลับก็หลับไม่ได้    พอนอนก็หนาวมาก  มาย  ได้แต่นอนพักสายตา ใจก็คิดไปถึงเรื่องที่เคยอ่านว่า  ผีป่า  ผีโป่ง มันจะออกหากินตอนเวลาประมาณนี้     ขนหัวลุกไขสันหลังเย็นวาบ วาบ    มือก็กำหลวงพ่อสุโขทัย  จากวัดช้างล้อม ศรีสัชนาลัย  จ.สุโขทัย  ซึ่งเฮียร้านหนังสือเช่าที่รู้จักบอกว่า     โดยลักษณะมีคุณทางแคล้วคลาดอันตรายทั้งปวง    มือก็กำหลวงพ่อสุโขทัยไว้ตลอดถ้าผีป่ามาสะกิดทำอย่างไร ?   เราต้องไม่กลัวเพราะมีพระแล้วต้องขู่มันให้กลัวเราให้ได้                 เวลาประมาณ  ตีสี่ เห็นจะได้ เป็นช่วงเวลาที่ดวงจันทร์จะลับ เมฆบนท้องฟ้า  ลอยมาปิดดวงจันทร์  แสงสว่างของแสงจันทร์ มันสลัว ๆ รอบ ๆ ตัวที่พอมองเห็น  ก็จะสลัวมากขึ้น   เทื่อเราไม่ได้พัฟหลับตานอนได้ แบบสนิท  มันทำให้ตาเรามองลาย ๆ  เห็นเหมือนมีเสือซุ่มหมอบอยู่ตรงหัวเราเลยไปไกลเหมือนกัน      บางทีข้างล่างทางลาดทิศตะวันตก  ก็เหมือนมี หมูป่ายืนอยู่  เห็นเป็นเงา  ดำ  ๆ  รอบตัว  ตาพยามมองเพ่งมองก็ไม่เห็นมันขยับ    มันลวงตาเรา               ช่วงเวลานี้  เวลา  เมฆลอยบังดวงจันทร์  มองแล้วคิด  ช่วยผ่านไปเร็ว  ๆ   มันมืด แบบทมึน ๆ   แล้วจะมีลมหนาวพัดแรง ๆ  เป็น ระยะ ๆ  มันหนาว  จนปวดนิ้วเท้า  ทั้งสองข้างเลย จนเมื่อรุ่งสาง  ก็ไม่มีอะไร  นอกจากความหนาวเย็นเข้าหัวใจจนสั่นไปทั้งตัว ....ก็ผ่านคืนแรกอย่างแสนเชื่องช้าไปด้วยความกลัวพอประมาณ.....ไม่มากนัก เพราะเราคิดว่าที่สุดของชีวิตคนเรา  ความตายเป็นเพื่อนคนสุดท้ายที่มาพบเรา      หากจะเร็วไปสักหน่อยจะเป็นไรไป    หากรอดไปได้ที่เหลือเป็นกำไร  ที่จะหาได้ไม่ได้ง่ายอีกแล้ว  คิดได้ดังนี้แล้ว  ก็ชักไม่กลัวตายแล้ว หนึ่งคืนผ่านไป........ใช้เวลาประมาณ 19 ชั่วโมงกว่า ๆ ภาคผนวก  ของวันแรก เรา จะถือไม้ไผ่เล็ก ๆ สั้นประมาณ สองฟุตไว้ป้องกันตัวติดตัวตลอดวันแรก  เท่าที่รู้มาหากเราถือไม้ใหญ่หากช้างที่เป็นเจ้าป่ามาเจอกัน  เขาจะคิดป้องกันตัว  อาจเข้ามาทำร้ายได้  ไม้ที่ว่าใหญ่นั้นจะป้องกันไม่ได้เลย  แต่ไม้เล็กหากเราหลบเข้าช่องหิน  ช้างจะเหยียบเรา  เราก็เอาไม้ค้ำให้ทะลุขาช้างได้  หากช้างใช้งวงรัดเรา  เราก็ป้องกันตัวใช้ทิ่มปากทิ่มตาให้ช้างเจ็บ  หากเจอ:-)็ให้ยืนนิ่ง ๆ ต้องจ้องตามัน ห้ามหันหลังให้เด็ดขาดเพราะเสือคือพ่อแมว  เป็นนักล่าที่คำนวนความใหญ่และความสูงของเหยื่อถ้าเราสูงกว่าเสือจะไม่กล้า  ถ้าหันหลังแล้ววิ่ง เสือจะเข้าใจว่าเราคือเหยื่อ ก็เข้าทำทันที  แต่หากเสือเข้าทำร้ายตรงหน้า   เราคงไม่สามารถหนีทัน  เสือจะโดดตะครุบเหมือนแมว  เราจะไม่หนี  แต่เราต้องป้องกันแค่ส่วนของปากที่มีคมเขี้ยว  คมเล็บเสือไม่ทำให้ตาย  แรงกัดของเขี้ยวสิทำให้ตายได้  หากโดนตะครุบเราจะใช้ไม้ค้ำเข้าไปในปากเสือ  คิดว่าจะต้องใช้ไม้เล็ก ๆ นี้ขวางให้ถึงมุมปากด้านในสุด  เพราะเคยเลี้ยงแมว  เวลาป้อนยาแมว  แมวจะไม่ยอมอ้าปาก   วิธีคือบีบมุมปากทั้งสองข้างของแมว  เป็นจุดที่แมวยังไงก็ต้องอ้าปากแต่โดยดี  เสือคงเหมือนกัน ย้อนกลับเมื่อตอนตีห้าเมื่อเช้านี้    วันที่เตี้ยออกจากบ้านกลับไป กทม.พร้อมอาแหมะ,พี่ฝ้ายแล้วเราไปยืนส่งที่รถทำมือ บ๊าย  บาย ลา  เตี้ย(น้องชาย )บอกว่าใจหายแว๊บ  มันจะบ๊าย บาย  ทำไม่ว่ะ      เหมือนเป็นลางเลย วันและคืน   แรกผ่านไป........................................... มันยาวนานเหลือเกิน.... จากคุณ : นายโซ่ เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 08:14:39

ความคิดเห็นที่ 19 มาลงชื่อไว้ก่อนแล้วเดี๋ยวค่อยกลับมาตั้งใจอ่าน จากคุณ : noiwanwannoi เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 09:07:32

ความคิดเห็นที่ 20 มาอ่านต่อค่ะ อ่านแล้วตื่นเต้นมาก ๆๆๆๆๆ น่ากลัวด้วย กลัวสัตว์ป่า กลัวผี เป็นอะไรที่ต้องใช้สติ สัมปชัญญะจริง ๆ กับสถานะการณ์อย่างนี้.. ลุ้นจังค่ะ จากคุณ : Lovely Rose เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 12:36:23

ความคิดเห็นที่ 21 รออ่านวันต่อมา เหมือนนวนิยายเลย จากคุณ : Neoy- Kaeng เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 13:39:37

ความคิดเห็นที่ 22 กำลังตื่นเต้นเลยค่ะ รออ่านอยู่น่ะ จากคุณ : เอน้อย ณ ซอย 6 เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 14:24:32

ความคิดเห็นที่ 23 ง่าส์...น่ากลัวมากๆๆๆๆ จากคุณ : annie_popei เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 18:12:25

ความคิดเห็นที่ 24 รออ่านอยู่ค่า... จากคุณ : แม่เนียร เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 11:52:42

ความคิดเห็นที่ 25 ขอให้พระคุ้มครอง จากคุณ : จันทร์เดโช เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 13:42:28

ความคิดเห็นที่ 26 โอย ๆ ตื่นเต้น บรรยายซะเห็นภาพใสแจ๋วเหมือนอยู่ในเหตุการณ์ด้วย เพราะเป็นคนหลงใหลในการเดินป่าแต่ไม่เคยหลงนานขนาดนี้ จึงเข้าใจความรู้สึก รออ่านต่อจ้า จากคุณ : อาวุโสเกือบ 60 เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 15:01:07 A:203.155.122.1 X: TicketID:337874

ความคิดเห็นที่ 27 เรียน  ทุกท่าน  ครับ   ผมเพิ่งเดินทาง  พาแม่กลับจาก ไปไหว้ตรุษจีน ที่ กท.กลับ เมืองเลย มาถึงเมืองเลย  เมื่อ หกโมงกว่า  วันนี้เองครับ (27 ม.ค.55)  ใช้เส้นทางหลวงที่ 21 ผ่าน สระบุรี  เพชรบูรณ์  เข้าหลุ่มสัก  ไปทางหล่ม เก่าด่านซ้าย  ประมา 20 กม. ก็แยกขวามือ เข้าทางหลวงหมานเลข 2016  ไป อ.ภูหลวง -วังสะพุง - น้ำหนาว      รถวิ่ง เป็นทางขึ้นภู ลงภู ทางมุ่งสู่ภูหลวง  ผมจำทางที่ ลงผา  ฝั่งหล่มเก่า - ด้านซ้าย  ได้ลง ไปเยี่ยม  คนที่พาเรากลับจากต้นแม่น้ำเลย    ได้ถ่ายรูป  หนุ่มคนพาเรากลับ  ถ่ายกับแม่ผมเอง (ตอนนี้อยู่ จ.เลย) ...  ถ้าวันอาทิตย์  นี้ทำงานสวนเสร็จ  จะลงเรื่องราว ของวันที่สอง ให้ครับ     แต่จะมีช่วงหนึ่งเวลาประมาณ  ชั่วโมง ที่สอง  ถึง ชั่วโมงที่สี่ หลังจากตั้งใจเดินไปทางตะวันตก  แล้ววกขึ้นเหนือ  ตามที่ตั้งใจ   แต่พอเดินเข้า  ป่าได้ 50 เมตร  เสียงนกป่าร้องสนั่นหวั่นไหว เรานึกถึง   ทางรถที่ขับจากภูเรือ  ก่อนถึงที่ทำการ  จะมีป้ายเขียนว่า  บ.หนองเสือคราง  นึกถึง  เช้ามืด   ยังเป็นเวลาของเสือ  เราเกิดนขนลุก ซู๋  ๆ  ติด  ๆ  กันเกิดกลัวเลย  ย้อนมาตั้งหลักที่ลานเมื่อคืน  แลวออกเดิน จำทางเดินช่วงแรกได้    แต่พอช่วง  2-4 ชั่วโมงต่อมา  ความจำนั้นขาดหาย ไป   จำไม่ได้ไป  2-3-4  ชั่วโมง  ผมนึกอย่างไร  ก็นึกไม่ออก     นึกว่าคงเป็นเพราะความตระหนก  กลัว ในช่วงแรก ๆ   จึงจำช่วงนั้นไม่ได้ จริง  ๆ  ..... เรื่องของผม  รบกวนถามทุกท่านว่าถ้าจะรวบรวมพิมพ์  เป็นพ๊อกเก็ตบุ๊ค    พอจะได้หรือไม่ครับ ?  หน.เดินป่าที่ภูหลวง    แนะนำว่าให้เขียน เพราะ  โดยที่ผ่านมา  คนที่หลงป่าที่ภูหลวงจะไม่เกิน สามวัน  จนท. ก็จะตามเจอไม่เคยมีที่จะหาไม่เจอ   ผมเป็นกรณีที่  จนท.ตามไม่ทัน เพราะผมเดินผ่านป่าภูหลวง  500,000  ไร่  ระยะเดินประมาณ เกือบ 100 กม.  แล้วไปลงอีกฝั่งของภูหลวง  คือที่ทางหลวง ด่านซ้าย - หล่มเก่า ที่ผ่านมาคนที่หลงที่นี่  จะไปไม่ได้เพราะความกลัว  ข้างในนั้น  มันเป็น ป่าดงดิบ  ต้นไม้นั้นสูงเสียดฟ้า   ในบางช่วง  จนท. คนหนึ่งบอกว่า ทางที่ผมเดินนั้น  มีตำนาน  ว่าช้างป่า  เอานางผมหอมไปทิ้งไว้แล้ววิญญาณ ได้สิงอยู่    จนท.คนนั้นเล่าว่า  พอมืด  แล้วนอนพักปรากฏ  มีผี  บีบคอ  ทุกคน นอนไม่ได้เลยด้วยวันที่ 12 ขึ้นไปแก้บน เสร็จ วันรุ่งขึ้น  หัวหน้าที่พา นักเรียน โรงเรียน  ศรีสงคราม อ.วังสะพุง ไปทัศนศึกษา  ได้เชิญผมไปเล่า ประสบการณ์  หลวง ป่าให้เด็กฟัง  จนท.คนนั้น  จึงรู้ว่าผมเดินไปทางไหน ปรากฎว่าผมเดินไปออก  ทาง ต้นแม่น้ำเลย  เรียกว่า เลยวังไสย์ ครับ จากนายโซ่ แก้ไขเมื่อ 28 ม.ค. 55 14:05:58 จากคุณ : นายโซ่ เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 22:31:16

ความคิดเห็นที่ 28 ขายไม่ได้หรอก เหตุผลเพราะตื่นเต้นนิดเดียว หากมันระทึกชวนให้หยิบอ่านซ้ำๆ เหมือนเพชรพระอุมา มันก็น่าซื้อ จากคุณ : ปอน เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 22:03:19 A:125.27.193.98 X: TicketID:312365

ความคิดเห็นที่ 29 ต่อที่กระทู้นี้นะคะ http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11637066/E11637066.html จากคุณ : ไก่ย่าง เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 20:31:25

ความคิดเห็นที่ 30 อ่านแล้ว สับสน จากคุณ : SEPULTURA_FROM_HELL เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 13:16:15

ความคิดเห็นที่ 31 ถ้าจะเขียนหนังสือจริงๆ ต้องเรียบเรียงลำดับเหตุการณ์ให้เข้าใจง่ายกว่านี้ จากคุณ : qoo_qoo เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 13:44:55

ความคิดเห็นที่ 32 บรรยายเหตุการณ์ละเอียดเหมือนนักเขียนนิยายเลยครับ เก็บรายละเอียดดีมากตั้งแต่ก่อนหลง ^__^ จากคุณ : gazeclub เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 12:22:48

ความคิดเห็นที่ 33 ภูหลวง เป็น เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าภูหลวง ไม่ใช่ อุทยานแห่งชาติภูหลวง(อช.ภูหลวง) นะครับ จากคุณ : ชลสิทธิ์ เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 14:49:54

ความคิดเห็นที่ 34 คห. 33 ถูกต้องครับผมเคยไปภูหลวง เมื่อ 10 ปีก่อนจำได้ว่าต้องทำหนังสือจากกรมป่าไม้ สมัยก่อนมีให้เดินขึ้นทางฝั่งวังสะพุงโดยน่าจะเป็น อบต. อนุญาต แต่ตอนหลังยกเลิกให้ขึ้นฝั่งโคกนกกระบา  การเดินป่าต้องมีเจ้าหน้าที่นำทางไป สมัยนั้นเรียกได้ว่าเป็นป่าที่บริสุทธ์นักท่องเที่ยวน้อยด้วยเหตุที่เป็นเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่า  จากคุณ : himce เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 23:02:10

ความคิดเห็นที่ 35 ถ้าเขียนเป็นพอคเกตบุคน่าจะขายได้อยู่นะคะ เพราะออกแนวเล่าประสบการณ์หลงป่า มีจุดน่าสนใจคือ หลงได้ไง หลงแล้วทำไง แล้วรอดออกมาได้ไง ขนาดอ่านนิดเดียว อ่านแล้วยังน่าติดตามเลยค่ะ ถ้าจะเขียนจริงๆ ก็ต้องเรียบเรียงเนี้อหาให้ดี ไม่ให้ขาดตอน อย่างช่วงที่เดินหลงป่าสะวันนา แล้วคิดได้ว่าต้องเดินตามลำธาร แล้วพี่ไปหาลำธารเจอได้ไง นึกภาพตามไม่ทัน ไม่ต่อเนื่อง มาอีกทีอยู่ลำธารแล้ว เป็นกำลังใจให้นะฮ้าบ รออ่านอยู่ อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อ จากคุณ : กระดาษแก้ว เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 18:21:49 A:161.200.209.228 X: TicketID:347567

ความคิดเห็นที่ 36 เขียนเล่าได้เก่งมากเลยค่ะ ชอบทั้งภาษาที่ใช้และการเล่าเรื่องได้น่าติดตาม ได้อารมณ์และตื่นเต้นมากๆ เป็นนักเขียนมือดีได้เลยนะคะ ดิฉันนั่งอ่านอย่างตั้งใจเลย ตอนแรกเข้าเว็บมาเจอตอนหลงป่าวันที่ 2 อ่านไปได้นิดหน่อยก็หยุด ไม่เอาดีกว่าอยากอ่านตั้งแต่เริ่มต้นเลย ก็เลยเข้าไปค้นดูตอนหลงป่าวันที่ที่ 1 ในกูเกิ้ล ในที่สุดก็เจอและก็ได้อ่าน มีตรงความคิดเห็นที่ 27 ที่เดียวค่ะที่เขียนไม่ต่อเนื่องหรือยังไงไม่ทราบ เลยอ่านแล้วงงๆนิดหน่อย แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 55 23:58:49 จากคุณ : piscellino เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 23:57:37

ความคิดเห็นที่ 37 สติแตกตั้งแต่ยังอ่านไม่จบแล้วค่ะ สนุกมากๆเหมือนอ่านหนังสือผจญภัยเลยค่ะ ถ้าเป็นเราคงทำได้อย่างเดียวคือตะโกน "ช่วยด้วยยยยยยยยย" ซ้ำๆ... จากคุณ : สวยลากแตะ เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 55 00:11:16

ความคิดเห็นที่ 38 คห. 36 เหมือนเราเป๊ะ จากคุณ : มาหาอูฐ เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 55 13:19:38

ความคิดเห็นที่ 39 ช่วยแะลิ๊งก์ ตอน 2+3 และ 4 http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11637066/E11637066.html http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11682760/E11682760.html จากคุณ : paytai เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 55 15:27:21