หลวงป่าภูหลวง สี่วันสามคืน

เมื่อถึง  ที่ทำการด่านแรก  ก็เข้าไปติดต่อ เจ้าหน้าที่    ค่าผ่านทางบำรุง อช. 50 บาท จนท.ไม่มีตังส์ทอนเลยให้ไป 60 บาท เป็นค่าจ่ายที่ถูกแสนถูก  50  บาท เป็นประตูบานแรกที่เราไม่รู้เลยว่าต้องแลกกับชีวิตที่เหลืออยู่ทีเดียว      ก่อนจะขึ้นต่อไปยังจุดหมาย    มีเจ้าหน้าที่ ขอติดรถขึ้นไปด้วยหนึ่งคน  เมื่อผ่านด่านที่สอง เจ้าหน้าที่  ที่ประจำก็ไม่ได้บันทึกข้อมูลจุดหมายของเราเพราะเห็นมีเจ้าหน้าที่นั่งมาด้วย
พอจอดรถก็เข้าห้องน้ำเรียบร้อย  ก็มองสำรวจพื้นที่  ซ้ายมือเห็นเสาโทรทัศน์ สถานีช่อง 7
เป็นเสาสูงก็เล็งไว้เป็นระยะเดินทางขากลับ  ช่องทางเดินถัดมาเขียนว่าดูหน้าผา 4 กม. ที่ท่องเที่ยวอีกสองที่    เห็นเป็นหน้าผาเลยเฉย ๆ ขวามือมีป้ายบอกทางเดิน “ลานสุริยัน” มีรถ รร.สตรีวิทยาขอนแก่นมีรถตู้จอดอยู่สี่คัน    นักศึกษาเดินเข้าไปที่เนินหมดแล้วได้ยินแต่เสียงนักศึกษา   เด็ก ๆ  คุยกัน ซ้ายมือบ้าง ขวามือบ้าง แต่ไม่เห็นตัว เพราะทางเดินจะคดเคี้ยวไปมา แต่เป็นทางที่วนกลับมาที่เดิม หลังจาดที่เราได้ยืนดูแผนที่
และเส้นทางเดินคร่าว ๆ ก็ออกเดินดูกล้วยไม้ไปแบบช้า ๆ สักพักได้ยินเสียงคนอิสานคุยกันข้างหลังเดินตาม
มาอีก สามคนเป็นผู้ชายสองคนหญิงหนึ่งคน เราก็หลบทางขวาให้เดินแซงไป แล้วก็เดินตามหลังไปเรื่อย ๆ สักพักเสียงคุยกันทั้งสามคนก็ไม่ได้ยิน  เราก็สังเกตุมีป้ายเขียนติดเป็นระยะ ๆ    ห้ามเดินออกนอกเส้นทางเดินโดยเด็ดขาด  แสดงว่า เข้มงวดมากๆ  เราก็ระวังสังเกตุทางเดินห่างเป็นระยะ ๆ มีผ้า
ริปบิ้นสีชมพูเข้มจงใจผูกไว้ที่ต้นไม้ค่อนข้างสีดำ   มีแผ่นเพลตเล็ก ๆ  ตอกหมายเลขไว้  แสดงพิกัดของทางเดิน  
         ด้วยนิสัยที่ไม่ชอบเดินย้อนทางเดิม ก็เข้าใจว่าทางเดินนี้โค้งทางขวาแล้ววนถึงที่เดิม ก็เดินดูต้นไม้ไปเรื่อย ๆ  ก่อนเดิน   ที่ลานสุริยัน   มีป้ายบอกว่าดูต้นไม้ก็คุ้มแล้ว  บางป้ายก็เขียนบอกป่าสวยเพราะรวยสัตว์  ก็เดินไปสักครึ่งชั่วโมง
ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไร  ก็ยังเดินต่อไปเรื่อย เป็นระยะ จะมีริปบิ้นผูกอยู่แสดงว่าเราอยู่ในเส้นทาง
ปกติ  ทางเดินโค้งไปทางขวามือ  มีทั้งทางเดินลงล่องน้ำ แล้วก็ขึ้น มีรอยเท้าช้าง  และขี้ช้าง เก่าแล้ว   เป็นทางเดินของคนค่อนข้างกว้าง  พอเดินไปไม่รู้ว่าไกลเท่าไร  เพราะความไกลของคน  คนหนึ่ง ไม่เหมือนกันกับความไกลของอีกคนแน่นอน  การเดินของเราเป็นของง่าย   เพราะอากาศดีมากเย็นสบาย  พอพ้นป่าโปร่ง ข้างหน้ามีทุ่งหญ้าแบบสวันน่าสูงประมาณเอว  ข้างหน้ามีเนินค่อนข้างไกล  แล้วที่ไกลออกไปก็มีป่าเหมือนที่เราเดินออกมา  เราเริ่มรู้สึกว่าไกลมากก็คิดจะเดินกลับไป  คำนวนว่าถ้าเดินผ่านเนินข้างหน้าก็จะกลับไปที่ทำการ เป็นทางโค้งขวา .......เริ่มหิวข้าวอยากกินส้มตำไก่ย่างที่ภูเรือ เวลาก็ประมาณบ่าย 2  โมงตัดสินใจเดินไปข้างหน้าเพื่อกลับที่ทำการ อช.  พอเดินออกจากป่าโปร่งทางเดิน  ก็เป็นทางลาดลงสู่ทุ่งหญ้าแบบสวันนา  เลยขึ้นไปเป็นเนินที่มองเห็น  มองเลยไปก็เป็นป่าโปร่งเหมือนทางออก  ก็ตัดสินใจเดินลงผ่านทุ่งหญ้า เพื่อขึ้นเนินพุ่มไม้เตี้ย ๆ  เพื่อเดินผ่านไปเข้าทางป่าข้างหน้า  โดยไม่คิดย้อนกลับทางเดินเพราะรู้สึกว่ามาไกลเหมือนกันแล้ว (พึ่งนึกได้)      
            พอเราเดินลงไปทางลาดที่เป็นทุ่งสวันนา  ก็เดินขึ้นเนินทางที่เดินก็เกิดหายไป    ก็นึกแปลกใจ  และตกใจ  จึงคิดเดินกลับทางเดิมดีกว่า   ก็หันหลังเพื่อกลับทางเดิม    ปรากฎว่าตอนที่เราหันหลังกลับนั้น  แทนที่จะเป็น 180 องศา  เป็นการหันหลังมาทางซ้ายที่องศาไม่ได้นั้นกลายเป็นทุ่ง
สวันนาที่เห็นว่าไม่ใหญ่นั้น  แต่ตอนเดินกลับทุ่งหญ้าก็ค่อย ๆ กว้างมาก  กว้างขึ้น ๆ  สติเริ่มแตก ก็เดินไปมือก็แหวกหาทางเดิน  ทุ่งที่เห็นว่าเล็ก ค่อย ๆ ใหญ่ขึ้นสุดลูกหูลูกตา    ใจหายวาบว่าทำไมเป็นแบบนี้ได้ไง   มองทางซ้ายมือมองดูป่าทางเดินออกมา  ก็หันหน้าทางซ้ามือมุ่งตัดสินใจเดินกลับทางเดินป่าเดิม    แต่เมื่อมองไม่เห็นทางเข้า ทางเดินก็กลับหายไป  หาไม่เจออีก...ครั้งที่สอง

จากคุณ	: นายโซ่
เขียนเมื่อ	: 25 ม.ค. 55 16:59:08

bookmark

เก็บเข้าคลังกระทู้

ส่งต่อกระทู้

พิมพ์

หน้าหลัก

กระทู้ก่อนหน้า

กระทู้ถัดไป