ความคิดเห็นที่ 1 -อังคารที่ 25 พฤษภาคม 2553- ***ตะวันสาดแสงแยงตา   หยิบมือถือบอกเวลาขึ้นมาจ้อง แทบไม่เชื่อสายตาอยากจะร้อง   ตะวันส่องตีห้ามาปลุกตู*** กลอนข้างต้นนั้นผมแต่งจากความรู้สึกแรกของเช้านี้ครับ วันแรกนอนในแคปซูลเลยไม่รู้ว่าพี่ทิตย์เค้าจะตอกบัตรเข้างานเช้าขนาดนี้ สมแล้วที่ได้ชื่อว่า "ดินแดนอาทิตย์อุทัย" ถึงจะรู้สึกตัวตอนตีห้าแต่เมื่อมันยังไม่ถึงเวลาตื่นผมก็พยามนอนต่อซึ่งก็หลับไม่สนิทนัก จริงๆเรื่องการตื่นเช้าไม่มีปัญหาสำหรับผมเลยเพราะตอนอยู่ที่บ้านก็ตื่นค่อนข้างเช้าอยู่แล้ว ...แต่มันมีปัญหาก็อีตรงที่เมื่อคืนมันนอนไม่ค่อยหลับนี่แหละครับ TT_TT เมื่อทานมื้อเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้วฮารุซังก็ชวนผมไป"ตัก"น้ำสำหรับดื่มมาเก็บไว้ในบ้าน แบกขวดน้ำ กรวยและหม้อแบบมีด้ามจับปุเลงๆขึ้นรถไปไม่นานก็ถึงที่ตักน้ำชุมชน ...ที่เป็นธารน้ำผุดกลางหุบเขาที่เราอยู่นั่นเอง แก้ไขเมื่อ 29 ก.พ. 55 10:23:28 จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 10:21:45

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อไปถึงปรากฏว่ามีคุณป้าท่านนึงกำลังตักน้ำอยู่ก่อนแล้ว ผมและฮารุซังรอจนคุณป้าตักเสร็จจากนั้นเราสองคนก็แยกไปนั่งคนละฝั่งของสายน้ำ เอากรวยเสียบปากขวดแล้วใช้หม้อตักน้ำใส่ พอน้ำเต็มก็ปิดฝา ขั้นตอนการตักน้ำมีแค่นี้เองครับ ส่วนขั้นตอนการเอามาดื่มยิ่งง่ายกว่าคือเทจากขวดเข้าปากได้เลย ไม่ต้องต้มแต่อย่างใด! ธรรมชาติสุดๆไปเลยครับ ก่อนที่เราจะกลับก็ยังมีคุณลุงอีกคนขับรถมาตักน้ำ ผมว่าคนที่อาศัยอยู่บนภูเขาลูกนี้คงมาตักน้ำเอาไปดื่มแบบนี้กันจำนวนไม่น้อย เพราะตรงป้ายแถวๆที่จอดรถมีเขียนบอกไว้ว่านี่เป็นจุดตักน้ำที่11 vvvรูปอีกมุมหนึ่งแถวๆที่ตักน้ำvvv จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 10:27:26

ความคิดเห็นที่ 3 หลังตักน้ำกลับมาเสร็จตามแผนที่อายูมิซังบอกไว้นั้นผมต้องไปทำงานที่แปลงผักต่อ แต่แผนของอายูมิซังก็ต้องเปลี่ยนเมื่องานขนมของผบ.ทบ.ยารี่ซังเยอะมาก หน่วยชาวไร่ทุกคนเลยต้องอยู่ช่วยงานไปก่อน ในครัวก็ทำขนมกันหน้ามันแผลบ ส่วนด้านนอกก็แพ็คขนมกันมือเป็นระวิง กว่าการแพ็คขนมจะเสร็จและได้ไปแปลงผักก็สิบโมงกว่านู่น แปลงผักของอายูมิซังทำตามวิถีออแกนิค โดยยึดแนวคิดที่ว่า"ดินก็มีชีวิต" ดังนั้นแปลงผักของอายูมิซังจะไม่ใช้ยาฆ่าแมลงและไม่กำจัดวัชพืช เพราะเชื่อว่าเมื่อไม่ใช้ยาฆ่าแมลง แมลงที่เหลืออยู่ตามธรรมชาติก็จะกินแมลงศัตรูพืชให้เอง ส่วนวัชพืชก็เป็นอาหารของแมลงดีเหล่านั้น นอกจากจะช่วยกำจัดแมลงศัตรูพืชให้แล้วแมลงดี(ที่อาศัยอยู่ในดิน)ก็จะช่วยพรวนดินไปด้วยในตัวอีกทางหนึ่ง ทำให้ดินมีสุขภาพดีและพืชที่โตจากดินนั้นก็จะมีสุขภาพดีตาม ดังนั้นการทำงานที่แปลงผักของที่นี่ก็เลยไม่มีการถอนวัชพืชผิดกับที่เคยอ่านจากไดอารี่ของวูฟเฟอร์คนอื่น อิอิ งานที่ต้องทำที่แปลงผักวันนี้ก็คือยกร่องคันดิน ขุดรู แล้วหยอดเมล็ดถั่วลันเตาลงรู ตัวงานนั้นไม่ยาก สบายๆ แต่ถุงมือที่อายูมิซังเอามาให้ใส่ทำงานนี่สิเหม็นถึงระดับหลอน!!! ใส่ทำงานแค่สองชั่วโมงแต่กลิ่นนั้นติดมือขนาดล้างมือสี่ห้ารอบกลิ่นก็ยังตามมารังควานอยู่ดี - -" จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 10:32:34

ความคิดเห็นที่ 4 เมื่อกลับมาถึงบ้านตอนเที่ยงกว่าเพื่อมาทานข้าวก็พบว่าโรงงานขนมยังไม่ปิด แรงงานต่างด้าวชาวไต้หวันสองคนกำลังแปลงร่างสปันจ์เค้กให้กลายเป็นสปันจ์เค้กแผ่นอบโรยหน้าด้วยอบเชย(ซินนาม่อน)อยู่ นี่จังเป็นคนหั่นสปันจ์เค้กเป็นแผ่น ส่วนน่งจังทำหน้าที่ตักอบเชยโรยหน้าและวางเรียงในถาดเพื่อนำไปอบต่อ ถ้าขนมชุดนี้มีการระบุผู้ผลิตอย่างจริงใจไม่ปิดบัง ข้างถุงขนมควรจะเขียนว่า MADE IN JAPAN BY TAIWANESE 555 หันไปดูในครัวบ้าง ยารี่ซังกำลังทำอุด้งอยู่ โดยมีฮารุซังเป็นลูกมือ เมื่อผมถามยารี่ซังว่ามีอะไรให้ช่วยมั้ย อาจเพราะยารี่ซังเห็นว่าผมเพิ่งทำงานที่แปลงผักมาจึงไม่รบกวนให้ผมทำอะไรอีก แต่ผมก็เกรงใจครับ คนอื่นทำงานกันผมจะอยู่เฉยได้อย่างไร ผมก็เลยหางานทำเองด้วยการไปเอาไดอารี่มาเขียนซะ อิอิ เขียนไดอารี่ไปจนกระทั่งแรงงานไต้หวันเตรียมขนมเสร็จและอุด้งในครัวส่งกลิ่นหอมฉุยผมก็วางมือจากการเขียนไดอารี่ แล้วเข้าไปช่วยจัดสรรอุด้งและน้ำซุปที่เพิ่งทำเสร็จลงชามทั้งหกให้เท่าๆกัน จากนั้นก็ยกมาเสิร์ฟที่โต๊ะ จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 10:37:11

ความคิดเห็นที่ 5 อาหารมื้อนี้เป็นอาหารญี่ปุ่นบ้านๆอย่างแท้จริง ไปหากินตามร้านที่ไหนไม่ได้แน่ เพราะอุด้งมังสวิรัติที่ยารี่ซังทำเป็นอุด้งใส่ผักที่ล้วนแต่เก็บมาจากรอบบ้าน(ซึ่งผมไม่เคยเห็นที่ประเทศไทยมาก่อนทั้งสิ้น) นอกจากผักแล้วก็ยังใส่เต้าหู้ทอดหั่นชิ้นเล็ก มีน้ำซุปเป็นซุปง่ายๆที่ปรุงด้วยซีอิ๊วญี่ปุ่น ชีวิตผมกินก๋วยเตี๋ยวน้ำแบบญี่ปุ่น(ทั้งอุด้ง โซบะ ราเมง)มาก็ไม่น้อยแต่ไม่เคยเลยซักครั้งที่ผมจะรู้สึกว่าก๋วยเตี๋ยวน้ำแบบญี่ปุ่นอร่อย (ส่วนก๋วยเตี๋ยวผัดหรือยากิโซบะผมว่าอร่อยครับ) แต่สำหรับอุด้งชามนี้ของยารี่ซังนั้น เอ่อ...ขอโทษนะครับ โคตรอร่อยครับ ^ ^ เส้นนุ่มเหนียวได้ที่ ผักสดใบเขียวสดกรอบ คาบุ(ผักหัวชนิดหนึ่งที่หน้าตาเหมือนมันแกวหัวน้อยๆ)เนื้อกรอบให้รสอมหวานและสดชื่น เต้าหู้ทอดก็ให้รสสัมผัสที่หนึบหนับทดแทนเนื้อสัตว์ เส้นและเครื่องเข้ากับซุปโชยุที่ปรุงรสเข้มข้นได้เป็นอย่างดี จากความอร่อยที่บรรยายมานี้ทำเอาผมลืมกล้องถ่ายรูปที่ห้อยไว้ที่เอวไปเสียสนิท เลยมีให้ดูก็แต่ภาพตอนตั้งหม้ออยู่บนเตานี่แหละครับ แหะๆ จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 10:41:02

ความคิดเห็นที่ 6 การทานก๋วยเตี๋ยวให้ถูกต้องตามแบบคนญี่ปุ่นนั้นเวลาคีบเส้นเข้าปากแล้วต้องดูดเส้นเข้าปากพรวดๆจนหมดความยาวเส้น เวลาซดน้ำซุปจากช้อน(หรือจะยกชามขึ้นซดก็ไม่ได้เสียมารยาทแต่อย่างใด)ก็ต้องซู้ดให้เสียงดังที่สุด เพราะกิริยาในการกินก๋วยเตี๋ยวแบบซู้ดๆเช่นนี้คนญี่ปุ่นเค้าถือกันว่าเป็นการให้เกียรติคนทำอาหาร ว่าที่ออกอาการกินได้ฮาร์ดคอร์ขนาดนี้เพราะก๋วยเตี๋ยวชามนั้นอร่อยมากนั่นเอง ...ซึ่งวิธีการกินแบบยกย่องเยี่ยงนี้มันตรงกันข้ามกับมารยาทการกินของคนไทยแบบ180องศา! แต่เข้าเมืองตาหลิ่วก็ต้องหลิ่วตาตามครับ ผมสังเกตการกินของอายูมิซังและฮารุซังเป็นตัวอย่างแล้วทำตาม ไอ้ซดน้ำซุปดังๆเนี่ยไม่ยากครับ ทำได้แบบไม่ต้องพยายามเลย 55 แต่การดูดเส้นจนหมดความยาวเนี่ยยอมแพ้ครับ ดูดอยู่หลายครั้งก็ดูดไม่หมดเส้นซะที มันหมดลมซะก่อน ของก๊อปเกรดบีอย่างผมเลยเลียนแบบได้แค่เสียงตอนดูดเส้นครับ ดูดให้ดังเข้าไว้ ดูดให้ได้เยอะที่สุดจนจะหมดลมแล้วก็ใช้ฟันกัดเส้นเอา ...กินแบบนี้ก็มันและได้อารมณ์ไปอีกแบบดีครับ ^ ^ จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 10:44:03

ความคิดเห็นที่ 7 หลังมื้อกลางวันคือไฮไลท์ของวันนี้ พวกเราทั้งบ้านจะไปแสดง"การตีกลองและการเต้นพื้นบ้านของชาวมาลี"ให้คนพิการที่ศูนย์ดูแลคนพิการแถวๆบ้านดู คืออายูมิซังกะยารี่ซังเค้าเคยตระเวนเที่ยวแถบแอฟริกามาหลายประเทศ แล้วเกิดไปถูกใจกลองและการเต้นรำของประเทศมาลีเข้า เลยอยู่ศึกษาจนช่ำชอง แล้วเมื่อกลับมาญี่ปุ่นก็เปิดสอนฟรีให้กับคนในชุมชนที่สนใจ และก็ยกกลุ่มไปเป็นอาสาสมัครเปิดแสดงให้กับคนที่ติดต่อเข้ามา (มีการทำประชาสัมพันธ์ด้วยใบปลิวติดประกาศและลงวารสารท้องถิ่น) ...และวูฟเฟอร์ที่มาที่นี่ทุกคนต้องมีส่วนร่วมในกิจกรรมนี้ด้วย!!! (ไม่รู้มาก่อนเลยนะเนี่ย - -" ) การฝึกสอนมือใหม่ทั้งหลาย(ผม ดีเวียซัง นี่จังและน่งจัง)มีก่อนการแสดงสิบห้านาที!!! และนี่คือครั้งแรกที่ผมได้ตีกลองเป็นชิ้นเป็นอัน ดังนั้นการได้ซ้อมก่อนแสดงแค่สิบห้านาทีนี่ทำเอาผมเกร็งพอดูทีเดียว นอกจากสมาชิกบ้านเราแล้ว ยังมีลูกศิษย์ชาวญี่ปุ่นของอายูมิซังและยารี่ซังมาร่วมด้วย เหล่าลูกศิษย์นั้นมีทั้งผู้ชายและผู้หญิง(แต่จะหนักไปทางผู้หญิงซะมากกว่า) คะเนจากสายตาแล้วมีตั้งแต่ช่วงอายุเลขสองนำไปจนถึงเลขห้านำ! ทุกคนตีกลองและเต้นเก่งมาก บรรยากาศการแสดงก็สนุกกันสุดเหวี่ยง ทำเอาผมหายเกร็งและถึงกับสนุกไปด้วย ยิ่งเมื่อมารู้หลังการแสดงจบว่าเหล่าลูกศิษย์เพิ่งหัดกันมาได้แค่หนึ่งเดือนผมก็ยิ่งทึ่งเข้าไปใหญ่ แต่สิ่งที่ประทับใจที่สุดหาใช่เรื่องฝีมือไม่แต่เป็นสาวญี่ปุ่นคนนั้นมากกว่า เอ้ย ไม่ใช่! แต่เป็นความตั้งใจที่ทำเพื่อผู้ชมที่เป็นคนพิการมากกว่าซึ่งมันแสดงออกมาผ่านสีหน้า แววตาและการแสดงได้ชัดเจนมาก ขอคารวะทุกคนไว้ ณ ที่นี้ครับ ^ ^ ...เจ้าหน้าที่สาวประจำศูนย์คนนั้นก็น่าประทับใจเช่นกันครับ อิอิ จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 10:48:09

ความคิดเห็นที่ 8 หลังการแสดงจบสิ้นลงคณะอาสาสมัครก็เคลื่อนย้ายไปสนามเด็กเล่นใกล้ๆ เพื่อประชุมหาข้อบกพร่องเพื่อการพัฒนายิ่งๆขึ้นไปในอนาคตกันต่อ (จริงจังแม้แต่งานอาสาสมัครกันเลยครับ!) ก่อนไปก็แวะซื้อเสบียงที่ร้านสะดวกซื้อกันก่อน ขณะที่ผมกำลังยืนดูนมอยู่เพลินๆ(แน่นอนว่านมกล่องนะคร้าบ แหะๆ) ยารี่ซังก็เข้ามาบอกว่า "หยิบเลย เจ๊เลี้ยง" ^ ^ โชคดีจริงๆ 55 ผมจึงหยิบโกโก้ของVan Houtenมากล่องนึง (จากการมองหานมรสช็อกโกแลตตลอดทริปนี้ทั้งในร้านสะดวกซื้อ ตู้ขายเครื่องดื่ม แม้กระทั่งในซูเปอร์มาร์เกต ผมกล้ายืนยันผลการสำรวจเลยครับว่าที่ญี่ปุ่นไม่มีนมรสช็อกโกแลตขาย แต่จะมีเป็นโกโก้พร้อมดื่มขายแทนไปเลย) นอกจากอิ่มจังตังค์อยู่ครบจากโกโก้แล้ว ยังได้อิ่มจังตังค์อยู่ครบจากของที่คนอื่นชวนกินอีก ที่ได้ลองชิมก็มี มันฝรั่งแผ่นของcalbee ไอติมนมฮอกไกโด ฮานามิ(ข้าวเกรียบกุ้ง)ยี่ห้อของญี่ปุ่น แล้วก็ขนมเซมเบ้ อิอิ (ทุกอย่างที่ได้ลองชิมรสชาติก็เหมือนๆขนมที่มีขายในบ้านเรานี่แหละครับ ไม่ได้อร่อยมากกว่าแต่อย่างใด) จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 10:54:38

ความคิดเห็นที่ 9 เสร็จจากประชุมยังมีเวลาว่างก่อนถึงมื้อเย็นผมจึงไปขอเจรจารับเหมาหน้าที่พาหมาไปเดินเล่นมาจากอายูมิซัง ...ก็เบิ้ลอาหารยารี่ซังทุกมื้อมันก็ต้องออกแรงเพื่อเอาออกมั่งสิครับ แหะๆ สมาชิกในบ้านที่ผมลืมกล่าวถึงในตอนแรกนี้ชื่อว่าเก็งกินี่ (ที่ฟังดูแปลกๆไม่เป็นภาษาญี่ปุ่นก็เพราะว่าอายูมิซังเอาชื่อกลองชนิดหนึ่งของประเทศมาลีมาตั้งนั่นเองครับ) เก็งกินี่เป็นสุนัขพันธุ์ญี่ปุ่นขนสีน้ำตาล ตัวขนาดกลางๆ ไม่เล็กไม่ใหญ่ ซุกซนพอประมาณและมีความเป็นผู้นำสูง ซึ่งจุดนี้ผมสังเกตได้จากเวลาไปเดินเล่นมักจะชอบวิ่งนำหน้าผมเสมอ - -" การพาเก็งกินี่เดินเล่นครั้งแรกนี้มีฮารุซังอาสาพาไปเดินด้วยเส้นทางโปรดของเค้าก่อนเพื่อให้ผมรู้จักทาง เส้นทางโปรดของฮารุซังที่ว่านี้เราจะได้เดินผ่านแปลงผัก นาข้าวและโรงเรือนปลูกดอกไม้ตลอดสองข้างทางของถนนลาดยางที่ตัดเข้าไปในเขตเพาะปลูก เดินเพลินกันทั้งคนทั้งหมาเลยทีเดียวครับ ^ ^ การพาหมาไปเดินเล่นของคนญี่ปุ่นต้องมีอุปกรณ์ที่ขาดไม่ได้เลยคือสายจูงสุนัขและพลั่วอันเล็กๆ เอาไว้คอยตักดินกลบทุ่นระเบิดที่หมาปล่อยไว้ (ซึ่งผมไม่เคยเห็นคนไทยทำเลยให้ตายสิ) ส่วนถ้าอยู่ในเมืองที่ไม่มีดินก็จะต้องพกถุงไปอีกใบด้วยเอาไว้คอยตักอึใส่ถุงไปทิ้งทีหลัง หลังจากพาเก็งกินี่เดินเล่นเสร็จวันนี้ก็ไม่มีงานแล้ว รอกินข้าวเย็นอย่างเดียว นับว่าวันนี้ทำงานน้อยมาก อิอิ แต่ถึงงานหลวงจะหมดไปแต่งานราษฎร์นั้นสุมรออยู่เพียบ...ก็งานเขียนไดอารี่ยังไงล่ะครับ แต่ละวันที่อยู่ญี่ปุ่นนี่มันช่างมีเรื่องให้เขียนเยอะเหลือเกินนนนน กว่าจะเขียนเสร็จแล้วอาบน้ำนอนก็ล่อไปห้าทุ่มนู่น จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 10:58:53

ความคิดเห็นที่ 10 วันนี้มาทันแฮ่ะ................. จากคุณ : ถนนสายนี้เปรี้ยว เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 11:01:01

ความคิดเห็นที่ 11 ตามไปด้วยครับ จากคุณ : เล็กทาโร่ เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 11:09:41

ความคิดเห็นที่ 12 ไปเที่ยวด้วยคนนะคะ^^ จากคุณ : สามแซ่ เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 11:28:32

ความคิดเห็นที่ 13 ตามต่อ ด้วยคนครับ จากคุณ : บารอนก๊อง เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 11:32:10

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านเพลินจริงๆ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ohhioh เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 11:54:59

ความคิดเห็นที่ 15 ตามไปวูฟต่อ แหม..อยากย้อนวัยกลับไปมั่ง จะไปวูฟแบบนี้ อิอิ จากคุณ : คุณแม่ติดเน็ต เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 11:58:52

ความคิดเห็นที่ 16 สนุกน่าติดตามมากๆครับ จากคุณ : ลุงแบกเป้ เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 12:02:16

ความคิดเห็นที่ 17 น้องเก็งกินี่น่ารัก ^__^ จากคุณ : Pat :o) เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 13:04:02

ความคิดเห็นที่ 18 เข้ามาฮากับการกินอุด้งของคุณ kirofsky ระวังกลับมานั่งกินก๊วยเตี๋ยวที่เมืองไทยซดน้ำเสียงดังนะค่ะ จากคุณ : ryjarja เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 19:08:55

ความคิดเห็นที่ 19 เพิ่งได้เปิด bp วันนี้เอง เลยย้อนไปดูตอนเมื่อ 2-3 วันที่ผ่านมา.... version นี้สนุกกว่าเดิมอีกแฮะ  .. เรื่องของ คุณ kirofsky อ่านกี่รอบๆ ก็ "หนุกหนานบานตะไทเหมือนอ่านของใหม่ๆทุกครั้ง"  จากคุณ : สิบล้อชอบเที่ยว เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 20:03:05

ความคิดเห็นที่ 20 อยากกินอาหารญี่ปุ่นบ้างจัง ซู๊ดๆๆๆๆ จากคุณ : janto เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 21:17:11

ความคิดเห็นที่ 21 อยากซู๊ดอุด้งแบบคนญี่ปุ่นบ้าง แต่กลัวซู๊ดเข้าทางปากแล้วมันไหลออกทางจมูก จากคุณ : ouiya เขียนเมื่อ : 1 มี.ค. 55 00:50:12

ความคิดเห็นที่ 22 น่ากินมากเลยครับ จากคุณ : Destiny-Boy เขียนเมื่อ : 1 มี.ค. 55 09:48:15

ความคิดเห็นที่ 23 ตามไปวูฟฟ ด้วยคนคร้าบ อยาาากไปมั่งจัง จากคุณ : Phmatzue เขียนเมื่อ : 1 มี.ค. 55 10:57:16

ความคิดเห็นที่ 24 คุณถนนสายนี้เปรี้ยว - มาคนแรกเลยด้วยครับ ๕๕ คุณเล็กทาโร่ - ตามมาเลยครับ ^ ^ คุณสามแซ่ - มาตีกลองด้วยกันด้วยสิครับ ๕๕ คุณบารอนก๊อง - เชิญเลยคร้าบบบ คุณohhioh - ขอบคุณที่ชมเช่นกันครับ ^ ^ คุณคุณแม่ติดเน็ต - ถ้าใจพร้อมวัยไหนก็ไปได้ครับ ^ ^ คุณลุงแบกเป้ - ขอบคุณครับ ^ ^ คุณPat :o) - คึกคักแข็งแรงด้วยนะคุณแพท คุณryjarja - ไม่เผลอเด็ดขาดครับ แหะๆ คุณสิบล้อชอบเที่ยว - เวอร์ชั่นนี้มีเวลามากกว่าตอนเขียนบล็อกอะครับ ^ ^ คุณjanto - สมัครไปวูฟเลยครับรับรองได้กินทุกวัน อิอิ คุณouiya - จริงๆผมก็แอบกลัวครับ แหะๆ คุณDestiny-Boy - ขออวดเลยครับว่าอร่อยมากกกกก อิอิ จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 1 มี.ค. 55 11:13:01

ความคิดเห็นที่ 25 ตามต่อค่า ^^ เสียดายไม่มีคลิปตีกลองอะค่ะ อยากดู ^^ จากคุณ : Clear Ice เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 09:38:35

ความคิดเห็นที่ 26 ตามมาต่อค่ะ... ชอบการที่ไปวูฟแบบนี้จังเลยค่ะ ได้เรียนรู้การใช้ชีวิต และวิถีชีวิตของคนที่นั่นด้วย... ขอบคุณสำหรับการแบ่งปันประสบการณ์นะคะ... จากคุณ : ดอกโสนบานเช้า เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 12:51:59

ความคิดเห็นที่ 27 ตามอ่านช้าไปหน่อยค่ะ แต่เป็นสุดยอดประสบการณ์จริง ๆ จากคุณ : สวยด้วยแสง-แรงด้วยสี เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 16:51:54