ผมเลือกที่จะไปด้วยรถไฟด้วยความใจเย็น ไม่ร้อนรนหรือรีบเร่งใดๆ ทั้งสิ้น
เลือกนั่งอย่างที่ถุกที่สุดและลำบากที่สุด เพราะไม่ต้องการให้ขัดสนในเวลาต่อไป
และนั่นทำให้ผมได้รู้จักกับพี่คนหนึ่งที่บังเอิญนั่งตรงข้ามกัน เราคุยกันอย่างออกรส มีการแนะนำว่าควรทำอย่างไรเมื่อถึงที่หมาย หรือควรไม่ควรทำอะไรบนรถไฟนี้
น่าแปลกที่ว่ารถไฟชั้นสามที่ว่าลำบาก แต่กลับเต็มไปด้วยรอยยิ้มของคนชนชั้นธรรมดา กลางๆ อยู่แน่นเป็นขนัดเลย ...- และนั่นไม่ทำให้การนั่งหลังขดหลังแข็งเป็นสิ่งที่น่าเบื่ออีกต่อไป :)
แก้ไขเมื่อ 01 มี.ค. 55 23:19:17