พอลงไปถึงตรงข้างล่างอุทยาน เราก็ไปเดินตามหาผ้าพันคอ ซึ่งหาไม่เจอ
ก็เลยเดินไปถามจนท.เค้า ว่าจะถามว่ามีสถานที่คล้าย information center รึเปล่า เผื่อมีคนเก็บผ้าพันคอเราได้ ไรงี้
ซึ่งเค้าก็พูดอังกฤษมิได้ Y_Y แต่เราก็เจอเหยื่อเดินมาพอดี(อีกแล้ว) เป็นวัยรุ่นสองคน เราก็ให้เค้าช่วยเป็นล่ามให้
เราให้เค้าถามจนท. ประมาณว่าขอคำแนะนำ ว่าจะทำยังไงดี เค้าบอกว่าแถวๆนี้มีสถานีตำรวจ
ปรากฎว่าวัยรุ่นสองคนนั้นพาเราเดินไปสถานีตำรวจด้วย แถมคุยกับตำรวจให้ด้วย ใจดีมากๆเลย
ถึงแม้ว่าสุดท้ายแล้ว หลายๆคนจะเห็นว่าผ้าพันคอของเรามันเป็นแค่ของธรรมดาไม่มีราคาค่างวดอะไร
แต่อย่างน้อยการที่เราทำผ้าพันคอหาย มันก็ทำให้เราได้เห็นน้ำใจอันน่ารักของคนไต้หวันบางคน ประทับใจมากๆเลย
ก็เดินเซ็งๆกินแฮมเบอร์เกอร์(ที่เหลือจากตอนเช้า) แล้วนั่งรถ R5 สายเดิม ไปลงตลาดซื่อหลิน
กลัวเหมือนเดิมว่าจะลงผิดป้าย แต่อารมณ์เราตอนนั้นมันเซ็งๆแล้ว ประมาณว่าถ้าเลยป้ายก็ช่างมัน เดี๋ยวนั่งย้อนกลับเอา
ปรากฎว่าถึงป้ายตลาดคนลงเกือบหมดรถเลย เราก็เดินไปแถวๆใต้ MRT มีวัยรุ่นเด็กนักเรียนนั่งกันเยอะเลย ก็เลยไปนั่งบ้าง เมื่อยมาก ยืนมาตลอดทาง
ที่เดินตลาดไม่ได้ถ่ายรูปไว้เลย เพราะเมื่อยมาก ทั้งขาทั้งเท้าทั้งแขน ทั้งเหนื่อยใจผ้าพันคอหายอีก
แต่ไหนๆก็มาถึงที่แล้ว ก็เดินเล่นกินลมชมวิวไปเรื่อยๆ (แอบเสียดายเหมือนกันที่ไม่ได้ถ่ายรูปไว้ แต่สภาพร่างกายตอนนั้นมันไม่ไหวจริงๆ)
ไปเล่นเกมส์(เหมือนงานวัด) บิงโก กับโยนห่วง ด้วยหวังว่าวันนี้โชคร้ายทำของหาย คงจะมีโชคดีกับเค้าบ้าง แต่ก็ไม่เลย โดนกินตังเรียบ - -"
ไก่ทอด hot star ก็ไม่ได้ซื้อ เพราะคิวยาวมากๆ ซื้อทาโกะยากิ เต้าหู้เหม็น ลูกชิ้น กลับไปกินตรงห้องพัก
แล้วก็ซื้อเสื้อผ้ากับขนมของฝากนิดหน่อย เป็นอันจบวันอันแสนยาวนานและเหนื่อยล้า