 |
ประกวดเรียงความกับชมรมอนุรักษ์อุทยานแห่งชาติ
|
 |
ประกวดเรียงความกับชมรมอนุรักษ์อุทยานแห่งชาติ
เรื่อง"กรมอุทยานแห่งชาติควรปรับปรุงทางเดินขึ้นภูกระดึงอย่างไร ?"
เมื่อครั้งที่ความทึบทมึนของป่าดิบยังห้อมล้อมไพรสน ภูเขาสูงแห่งหนึ่งถูกค้นพบโดยพรานล่ากระทิง สถานที่แห่งนี้ถูกเรียก ภูกระดึง ที่ราบสูงอันเป็นตำนานเล่าขานถึงความเข้าถึงยาก จนเป็นที่มาของคำว่า ผู้พิชิตภูกระดึง กุศโลบายของสังคมที่ล่อใจให้หลายคนเดินทางมาพิสูจน์ รวมถึง พิทักษ์ กับ วนิษา คู่หนุ่มสาวที่พร้อมจะเดินเคียงข้างกันไม่ว่าเส้นทางจะยากลำบากเพียงใด
ในวันที่แสงตะวันส่องลอดผ่านเงาไม้ลงมาแต้มสีสันให้ผืนป่าเบื้องล่าง นักท่องเที่ยวและลูกหาบทยอยเดินขึ้นไปตามทางแคบๆ ที่ค่อยๆ สูงชันขึ้นทีละนิด มองเห็นเถาวัลย์พันรอบต้นตะแบกที่คดงอบิดเป็นเกลียว มีหญ้าเพ็กขึ้นเป็นพุ่มหนา แซมด้วยต้นเหียง เต็ง รัง และกอไผ่ ทำไมไม่รอให้มีกระเช้าก่อนแล้วค่อยมา วนิษาถามด้วยความเหนื่อยใจ พิทักษ์อมยิ้มแล้วเดินต่อ วนิษาถามอีก สีส้มดอกอะไร รกฟ้า พักกันก่อนไหม พิทักษ์ปลดเป้ลงวางแล้วนั่งพิงต้นกระบก วนิษานั่งลงข้างๆ แล้วพูดก่อนจะดื่มน้ำ สร้างกระเช้าทำลายธรรมชาติไหม พิทักษ์ตอบว่า ไม่มีสิ่งใดที่มนุษย์สร้างโดยไม่ทำลายหรอก อยู่ที่ว่าทำลายมากน้อยแค่ไหน แม้แต่การเดินก็เหยียบย่ำใบหญ้า การอนุรักษ์คือการใช้ให้เกิดประโยชน์คุ้มค่าและสูญเสียน้อยที่สุด เห็นอ้อยช้างนั่นไหม บางทีอาจมีช้างป่ามาแถวนี้ รีบไปเถอะ ทั้งสองเดินต่อพร้อมกับคุยกันไปเรื่อยๆ
วนิษาถ้ามีกระเช้าคิดว่าจะคุ้มไหม,
พิทักษ์มองมุมไหนล่ะ มีทั้งดีและเสีย ถ้าเรื่องผลกำไรเราตอบไม่ได้ ใครได้ใครเสีย ชาวบ้าน นายทุน,
วนิษาแล้วทำไมเอกชนถึงสนับสนุนกระเช้าทั้งๆ ที่นักท่องเที่ยวก็เยอะอยู่แล้ว,
พิทักษ์ ถ้ามีกระเช้าคนจะสามารถขึ้นแล้วลงไปนอนโรงแรมหรือรีสอร์ทได้โดยไม่ต้องพักแรมบนภูไง,
วนิษาอ๋อ แต่เห็นบอกว่าเพื่อความเสมอภาคให้คนพิการและผู้สูงอายุ,
พิทักษ์ภูกระดึงไม่ต่างจากที่อื่นมากหรอก ที่ที่เหมือนภูกระดึง แต่รถขึ้นถึงก็มีอยู่แล้ว ภูกระดึงไม่ได้มีอะไรยิ่งใหญ่ที่คนไม่เคยขึ้นคิดว่าต้องไปดูให้ได้ หากแต่เป็นโรงเรียนธรรมชาติให้คนมาเรียนรู้แล้วมีใจรักธรรมชาติกลับไป ถ้าที่นี่เป็นป่าสนเขาแห่งเดียวในประเทศไทย เราจะยอมสูญเสียโรงเรียนธรรมชาติแห่งนี้เพื่อแลกกับการให้คนพิการและผู้สูงอายุมีโอกาสขึ้นมาดู แต่นี่มันไม่ใช่,
วนิษาถึงมีกระเช้าเขาก็ไม่ได้ห้ามให้เดินนี่,
พิทักษ์ก็ถ้ามีกระเช้าแล้วใครจะเดินล่ะ,
วนิษาอืม ก็จริง แต่ถึงไม่เดินเราก็รักธรรมชาติอยู่แล้วนี่,
พิทักษ์คำว่ารักของคนเราไม่เท่ากัน เมื่อก่อนก็เคยคิดว่าตัวเองรักธรรมชาติ แต่พอไปเดินป่าอบรมตอนเป็นเยาวชน จึงรู้ว่ารักนั้น คือ รักษา ปกป้อง คุ้มครอง อุทิศตนเมื่อมีโอกาส
ทุกครั้งที่พูดเสียงของคนพูดแผ่วลงเรื่อยๆ ทั้งสองเริ่มหน้าซีด อ่อนแรง มองลงเขาเห็นคนอื่นเดินตามขึ้นมา มองขึ้นเขาเห็นคุณตาวัยเจ็ดสิบก้าวเดินจนลับตา วนิษาเห็นดังนั้นจึงฮึดสู้เดินต่อ ภาพที่ออกมามันทำให้ร่างที่บอบบางของเธอดูเข้มแข็งขึ้นมาทันที
เส้นทางที่โรยไปด้วยดอกงิ้วป่ามีกระรอกไต่ลงมาจากต้นประดู่ มะกอกป่าหล่นลงบนใบสักแห้งดังเผลาะ พญาไม้เอนลู่ไปตามลม ใบเมเปิ้ลร่วงหล่นลงมาหมุนห้าตลบก่อนจะตกถึงพื้น
ทั้งสองบากบั่นจนขึ้นมาถึงจุดหมายได้เป็นอันสำเร็จ วนิษาพูดขณะหายใจไม่ทัน เข้าใจแล้ว สอนให้คนรักธรรมชาติ รักแบบนี้นี่เอง
พิทักษ์หายใจเฮือกๆ พร้อมกับพูดว่า เราอยากเสนอว่า กรมอุทยานควรปรับปรุงทางเดินขึ้นภูกระดึงให้เป็นเส้นทางศึกษาธรรมชาติ เช่น มีแผ่นป้ายบอกชื่อพรรณไม้ บรรยายให้ความรู้ ปลูกฝังความรักษ์ลงในใจคน แต่ช่างเหอะ คงไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว
ทำไมล่ะ
ถ้ามีกระเช้าลอยฟ้าแล้วใครจะมาเดินบนเส้นทางนี้ล่ะ
เมื่อได้ยินคำตอบดังนั้นเธอจึงเงียบไป สายตาเหม่อมองออกจากหน้าผา แล้วคำพูดก็หลุดออกมา
อืม น่าเสียดาย
เทพพิทักษ์
ว่าที่ร้อยโท สราวุฒิ สารคำ
309/1 หมู่ 4 ต.น้ำรัด อ.หนองม่วงไข่ จ.แพร่ 54170
YoBireley@hotmail.com
แก้ไขเมื่อ 10 มี.ค. 55 20:28:55
| จากคุณ |
:
นักอนุรักษ์ธรรมชาติ 
|
| เขียนเมื่อ |
:
10 มี.ค. 55 19:16:09
|
|
|
| |
