ความคิดเห็นที่ 1 - 15 มีนาคม 2555 - การไปวูฟครั้งนี้หลายๆอย่างสะดวกโยธินกว่าการไปครั้งแรกมากนัก ทั้งเรื่องการขอวีซ่าที่ผ่านแบบไม่ต้องลุ้น (แต่ก็ได้แค่15วันอยู่ดี) และเรื่องที่ไม่มีเหตุการณ์รุนแรงในบ้านเมืองที่นำมาซึ่งเคอร์ฟิวที่สร้างความลำบากมาให้ผมหลายอย่างในการไปครั้งที่แล้ว เมื่อไม่มีการห้ามออกจากบ้านในยามวิกาลผมจึงขอให้พี่ชายช่วยขับรถไปส่งให้ถึงสนามบิน ทำให้การเดินทางหนนี้ผมไม่ต้องนอนที่โรงแรมแอร์พอร์ทอีกแต่อย่างใด กระนั้นก็ดีการจัดกระเป๋าเสร็จตอนเที่ยงคืนกว่าแล้วตื่นตีสี่เพื่อเดินทางไปขึ้นเครื่องก็ทำเอาผมลืมหยิบหมวกไหมพรมติดเป้ไปจนได้ และการชาร์จแบตมือถือเพราะอยากมีเพลงฟังแก้เซ็งระหว่างอยู่บนเครื่องบินก็เจอความรีบออกจากบ้านทำเอาถอดเอาไปแต่มือถือ ไม่ได้เอาที่ชาร์จไปซะได้ - -“ ผมมาถึงสนามบินก่อนตีห้านานพอสมควรแต่แถวรอออกตั๋วของการบินไทยก็ยาวเฟื้อยก่อนผมจะมาถึงซะอีก แต่ถึงแถวจะยาวแต่การออกตั๋วของเจ้าหน้าที่ประจำเคาท์เตอร์ก็ไม่ได้ช้าอะไรนัก ประมาณตีห้าก็ถึงคิวออกตั๋วของผม ขณะที่ผมวางเป้ขึ้นชั่งน้ำหนักเพื่อโหลดไว้ใต้เครื่อง ตัวเลขดิจิตอลสีแดงแสดงน้ำหนักเป้ของผมที่3.8กิโล ซึ่งไม่ไกลจากที่เป้ของผมวางอยู่นั้นมีสติกเกอร์แปะบนสายพานใจความว่า”น้ำหนักขั้นต่ำ4กิโลกรัม” ...เอาล่ะสิ แต่ดูเหมือนว่าปัญหาที่ผมวิตกและปัญหาที่คุณจ้าหน้าที่กังวลจะเป็นคนละอย่างกัน คุณเจ้าหน้าที่แปะสติกเกอร์เที่ยวบินบนลงเป้ของผมอย่างง่ายๆแล้วหันมาพูดกับผมว่า “เดินทางวันสุดท้ายที่วีซ่าอนุญาตน้องต้องทำใจนะถ้าจะโดนส่งตัวกลับทั้งๆที่ไม่ได้ออกจากสนามบิน(ที่โน่น)” ...วันนี้ทั้งวันผมคงไม่เจออะไรให้ใจเสียได้อีกแล้วเพราะมันคงไม่มีอะไรจะร้ายไปกว่าที่พี่เค้าบอกอีกแล้ว... ออกมาจากเคาท์เตอร์แบบตัวเบา(เพราะไร้เป้)แต่ใจหนัก(เพราะหนักใจ)ผมก็เริ่มเสาะหาที่ชาร์จมือถือทันที แต่จากการถามเจ้าหน้าที่ในสนามบินก็ได้ความว่าถ้าจะหาที่ชาร์จต้องไปหาในพื้นที่ของผู้โดยสารขาออก ดังนั้นสิ่งต่อไปที่ผมต้องทำคือหาข้าวเช้ากิน ผมเลือกที่ฝากท้องไว้กับร้านชื่อดังที่มีสาขาไปทั่วโลก...เซเว่นอีเลเว่นนั่นเอง 55 แก้ไขเมื่อ 21 มิ.ย. 55 19:01:00 จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 16:31:31

ความคิดเห็นที่ 2 ขอติดตามชมนะคร้าบบ จขกท. ไปอีกแล้วหรอเนี่ย ไปบ่อย อิจฉาครับ จากคุณ : Phmatzue เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 16:46:41

ความคิดเห็นที่ 3 ผมผ่านด่านตรวจพาสสปอร์ตผู้โดยสารขาออกมาได้ก่อนเวลาขึ้นเครื่อง20นาที จากนั้นก็เริ่มตามหาที่ชาร์จมือถืออีกครั้ง ถ้าที่นี่เป็นมาบุญครองผมคงจะหาซื้อที่ชาร์จให้มือถือโมโตโรล่าROKR E8(อายุ5ขวบกว่า)ได้ไม่ยาก เพราะถึงแม้จะเป็นรุ่นเก่าแต่สายชาร์จนั้นสามารถใช้ร่วมกับมือถือ(จอไม่สัมผัส)ยี่ห้ออื่นได้หลายรุ่นอยู่ แต่ปัจจุบันที่มือถือจอสัมผัสฮอทเหลือแสนและที่นี่คือสนามบินนานาชาติสุวรรณภูมิร้านขายมือถือร้านเดียวในนี้จึงไม่มีร้อกสายชาร์จสำหรับมือถือรุ่นเก่าๆน่ะ “เอาน่ะ มือถือพกไปก็ใช้แค่ฟังเพลงและเป็นนาฬิกาไม่ได้ใช้ติดต่อใครซักหน่อย ไปเที่ยวแบบไม่มีเพลงฟังจะได้สนใจสิ่งรอบตัวได้เต็มที่ไง” กลไกปกป้องตัวเองของผมเริ่มทำงานทันที เมื่อผ่านเกทอันเป็นขั้นตอนสุดท้ายก่อนขึ้นเครื่องปรากฏว่าผมและคนอื่นๆยังไม่ได้ขึ้นเครื่องบินทันที แต่ต้องขึ้นรถบัสรับส่งไปสู่เครื่องบินอีกที ที่หลายคนว่ากันว่าสนามบินสุวรรณภูมิของเรานี่ใหญ่มากผมเพิ่งจะเข้าใจถึงความยิ่งใหญ่เอาวันนี้นี่เองครับ รถบัสที่พาผู้โดยสารไปขึ้นเครื่องนั้นวิ่งนานมาก นานจนผมกะเวลาไม่ถูก เพราะผมหลับ! ถ้าไม่ได้พี่ผู้หญิงใจดีคนนึงมาปลุกไม่รู้วันนั้นผมจะไปถึงญี่ปุ่นรึเปล่าก็ไม่รู้ - -“ จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 17:09:40

ความคิดเห็นที่ 4 แวะมาดูจ้าาาาา จากคุณ : beebae_candy เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 17:12:55

ความคิดเห็นที่ 5 เมื่อเครื่องบินไต่ระดับความสูงได้ที่แอร์และสจ๊วตก็เริ่มเอาอาหารออกมาเสิร์ฟ ซึ่งตอนนั้นข้าวกล่องและไส้กรอกเซเว่นของผมยังไม่เริ่มย่อยเลยด้วยซ้ำ - -“ อาหารมีให้เลือก2อย่างคือออมเล็ตและสปาเกตตี้ไก่(ถ้าจำไม่ผิด) ผมเลือกชุดแรกและได้อาหารหน้าตาตามรูปด้านล่างมา และแน่นอนครับ อาหารชุดนี้เสิร์ฟพร้อมเกลือเป็นเครื่องปรุง ผมเลยต้องทำตัวเรื่องมากขอซอสมะเขือเทศมาอีก3ซอง ...ให้กินออมเล็ตและไส้กรอกกับเกลือนี่ไม่ไหวจริงๆครับ เที่ยวบิน5ชั่วโมงเศษนี้ผมที่นั่งริมหน้าต่างลุกไปห้องน้ำทั้งหมด2รอบ รู้สึกเกรงใจอาเฮีย2คนที่ต้องคอยลุกให้ออกเหมือนกันแฮะ ถ้าได้ไปญี่ปุ่นอีกครั้งหน้าจะลองพิจารณาที่นั่งริมทางเดินดูมั่งละกัน จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 17:37:17

ความคิดเห็นที่ 6 เมื่อลงจากเครื่องบินแล้วเดินตามป้ายผู้โดยสารขาเข้าไปเรื่อยๆก็จะเจอรถไฟฟ้ารางเดี่ยวพาเราเข้าสู่สนามบิน ...ขามาขึ้นรถบัสไปขึ้นเครื่องบิน ตอนนี้ขึ้นรถไฟฟ้าจากเครื่องบินเข้าตัวสนามบิน งวดนี้เจอประสบการณ์ใหม่ๆดีแฮะ เพราะความไม่อยากรอคิวนานๆตอนตรวจพาสสปอร์ต(แบบที่เคยเจอตอนไปญี่ปุ่นครั้งแรก)คราวนี้ผมจึงรีบลงจากเครื่องโดยเร็วหวังจะรีบเอาเป้จากสายพานแล้วรีบไปต่อแถวตรวจคนเข้าเมือง แต่แม้ผมจะมาเร็วปานใดแต่เป้ของผมก็หาได้มาเร็วตามไปด้วย ผมเฝ้ามองกระเป๋าใบแล้วใบเล่าๆๆๆๆอยู่นาน กระเป๋าบางใบผมเห็นมันเวียนอยู่บนสายพาน3-4รอบแล้วแต่เป้ของผมก็ยังไม่มา - -" อาการวิตกจริตทวีขึ้นทุกนาทีที่ผ่านไปแต่ยังไร้เงาเป้ของผม ผมเริ่มนึกไปถึงประกันภัยเดินทางที่ผมทำไว้ก่อนเดินทาง ถ้ากระเป๋าไม่มาตามเครื่องน่าจะซื้อเสื้อผ้าเครื่องใช้ไปก่อนแล้วเอาบิลไปเคลมตอนกลับได้ใช่มั้ยน้อ? พอคิดแบบนี้ได้แป๊บเดียวเป้น้อยที่พลัดพรากกันไปกว่า8ชั่วโมงก็กลับคืนมาสู่เจ้าของโดยสวัสดิภาพ ฟู่ แต่สิ่งที่ทำให้เกิดอาการวิตกจริตจริงๆอยู่ที่ด่านต่อไปครับ...ตรวจคนเข้าเมือง ตอนต่อแถวรอตรวจคนเข้าเมืองมือของผมที่ถือพาสสปอร์ตอยู่เหงื่อซึมออกมามากมายเมื่อนึกไปถึงคำพูดของเจ้าหน้าที่เคาท์เตอร์การบินไทย... "เดินทางวันสุดท้ายที่วีซ่าอนุญาตน้องต้องทำใจนะถ้าจะโดนส่งตัวกลับทั้งๆที่ไม่ได้ออกจากสนามบินๆๆๆๆ" ประโยคบอกเล่าธรรมดา(สำหรับคนพูด)ประโยคนี้ก้องอยู่ในหัวของผมตลอดเวลาที่ยืนรอคิว และแล้วผมก็เจอปัญหาที่ด่านตรวจคนเข้าเมืองเอาจริงๆ ...ตอนแปะนิ้วเก็บลายนิ้วมือผมเอามือออกมาเร็วเกินไปคุณเจ้าหน้าที่หญิงเลยสั่งให้แปะนิ้วใหม่อีกรอบ ปัญหาก็มีแค่เนี้ย! โดยผมใช้เวลายืนอยู่ตรงเคาท์เตอร์นั้น1-2นาทีเท่านั้นเอง - -“ จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 17:42:03

ความคิดเห็นที่ 7 เมื่อขั้นตอนทุกอย่างเสร็จสิ้นผมก็ออกมาจากอาคารสนามบินมาเพื่อขึ้นรถไฟ ซึ่งตรงทางเชื่อมอาคารสนามบินและสถานีรถไฟจะเป็นทางกลางแจ้งช่วงสั้นๆ ลมหนาวที่พัดมาปะทะร่างกายในช่วงสั้นๆนี้หนาวพอดูแต่ผมก็ใจชื้นที่ชุดที่ใส่มายังเอาอยู่ จากนั้นผมก็ซื้อตั๋วไปสถานีOsakaเพื่อใช้เป็นจุดต่อรถเพื่อไปบ้านโฮสต่อไป อาหารอย่างแรกที่กินที่ญี่ปุ่นคือของว่างของการบินไทย 55 จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 17:44:28

ความคิดเห็นที่ 8 รถไฟฟ้าเค้ามีทั่วถึงขนาดเส้นทางพาดผ่านแปลงผักเลยล่ะครับ จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 17:47:12

ความคิดเห็นที่ 9 การทิ้งขยะในที่สาธารณะที่นานๆจะเจอ จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 17:48:16

ความคิดเห็นที่ 10 ราวบ่ายสองโมงครึ่งผมก็มาถึงสถานีโอซาก้าจนได้ และเนื่องจากยังไม่ได้กินมื้อเที่ยงผมเลยเดินออกนอกสถานีไปหามื้อเที่ยงกินซะหน่อย พอเดินออกมานอกตัวอาคารและถูกสายลมโอซาก้าพัดมาทักทายเท่านั้นแหละครับผมรีบมองหาห้องน้ำเพื่อไปใส่เสื้อยืดแขนยาวเพิ่มอีกตัวทันที พอใส่แล้วออกมาโดนลมอีกทีก็พอจะพูดว่า”เอาอยู่”ได้แบบฟันกระทบกันได้หน่อย ผมเดินวนหาร้านอาหารถูกๆอยู่พักนึงแต่ว่าไม่เจอเลยซักร้านเลยตัดสินใจซื้อนมรสชาเขียวติดมือไว้ก่อน1กล่อง ราคา165เยน vvvนมหอมมันนิดๆแต่ชาเขียวเป็นกลิ่นสังเคราะห์vvv จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 17:50:45

ความคิดเห็นที่ 11 ตามไปติด ๆ ค่ะ จากคุณ : สวยด้วยแสง-แรงด้วยสี เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 17:52:22

ความคิดเห็นที่ 12 จากนั้นก็มาได้เบเกิลรสชาเขียวอีก1ชิ้นจากร้านขายเบเกิลในสถานีก็เป็นอันว่ารอดแล้วสำหรับมื้อเที่ยงวันนี้ ผมจึงซื้อตั๋วไปสถานีSasayamaguchi(สถานีเล็กๆประจำเมืองSasayamaแห่งจังหวัดHyogo)และขึ้นรถต่อได้อย่างสบายใจเสียที vvv เนื้อแป้งนุ่มหนึบ หอมกลิ่นชาเขียวแท้แต่รสจืดไปนิด vvv จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 17:53:49

ความคิดเห็นที่ 13 เนื่องจากต้องรอรถ20กว่านาทีผมก็เลยซัดคู่หูรสชาเขียวมันซะตรงชานชลามันซะเลย จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 17:55:51

ความคิดเห็นที่ 15 แม้เวลาขึ้นรถจะไม่ใช่ชั่วโมงเร่งด่วนแต่รถไฟขบวนที่ผมขึ้นก็แน่นระดับผลไม้กระป๋อง (คือเนื้อไม่อัดแน่นแบบปลากระป๋องแต่ก็แน่นพอสมควร) ผลไม้ไทยอย่างผมก็เลยไม่มีอะไรจะทำที่ดีไปกว่ามองเพื่อนผลไม้ร่วมกระป๋องไปพลางๆ เคยได้ยินกันมั้ยครับว่าคนญี่ปุ่นเป็นนักอ่านและมีโลกส่วนตัวสูง จากการเฝ้ามองเพื่อนร่วมกระป๋องผมก็ได้เห็นความจริงอันนี้ ผู้ชายคนหนึ่งยืนอ่านพอคเกตบุ๊คอยู่บนรถไฟ สิ่งที่ยืนยันเรื่องโลกส่วนตัวสูงนั่นก็คือปกของหนังสือเล่มนั้นเป็นกระดาษสีน้ำตาลไร้ลวดลายและตัวหนังสือใดๆทั้งสิ้น ซึ่งปกหนังสือแบบนี้ก็ใช้แนวคิดเดียวกันกับฟิล์มใสติดหน้าจอมือถือที่จำกัดมุมมองให้คนข้างๆมองไม่เห็นหน้าจอเพื่อไม่ต้องการให้คนข้างๆรู้ว่าเราดูหรืออ่านอะไรอยู่นั่นเอง ระหว่างที่ผมแอบมองเพื่อนร่วมกระป๋องคนอื่นๆผมก็รู้สึกว่าโดนเพื่อนร่วมกระป๋องบางคนแอบมองอยู่ด้วยเช่นกัน ...สาวชาวญี่ปุ่นที่ยืนอยู่ตรงข้ามผมไปราว3เมตรนั่นเอง ผมก็แอบมองเธออยู่ทำไมผมจะไม่รู้ว่าโดนเธอแอบมอง อิอิ แต่มันก็แค่นั้นแหละครับสำหรับหนุ่มขี้อายและพูดภาษาญี่ปุ่นไม่ได้อย่างผม (ยอมรับครับว่าเป็นเพราะเหตุผลข้อหลังกว่า90% 555) อีกเหตุผลนึงก็คือผมต้องคอยเฝ้ามองตัววิ่งบอกชื่อสถานีต่อไปบนหน้าจอเหนือประตูรถไฟเพราะไม่ต้องการลงผิดสถานี และการเฝ้ามองไอ้เจ้าหน้าจอนี้นี่เองทำให้ผมรู้ว่ารถไฟขบวนนี้มี8ตู้โดยสาร แต่จะมีเพียงแค่4ตู้แรกเท่านั้นที่จะไปถึงเมืองไกลปืนเที่ยงอย่างซาซายามะ ซึ่งผมขึ้นมาขบวนที่ไม่ได้ไปพอดี ดีนะที่ผมไม่ได้พุ่งความสนใจไปที่เธอคนนั้นหรืออะไรอย่างอื่น ฟู่ จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 18:09:34

ความคิดเห็นที่ 16 เพียง18นาฬิกาเศษที่ผมมาถึงสถานีซาซายามะงุจิดวงอาทิตย์ก็ลาลับขอบฟ้าไปนานแล้ว ถ้าเป็นการวูฟครั้งก่อนๆการเดินทางด้วยตัวเองไปสู่บ้านของโฮสจะจบลงที่สถานีรถไฟ แต่การเดินทางในครั้งนี้ยังไม่จบเพราะโฮสคราวนี้ไม่ได้มารับที่สถานีรถไฟแต่จะรอรับอยู่ที่ป้ายรถเมล์ในเมือง! ได้ลอง(มั่ว)ขึ้นรถเมล์ที่ญี่ปุ่นครั้งแรกก็คราวนี้แหละ เมื่อถามที่ตั้งป้ายรถเมล์และสายรถที่ผ่านป้ายNikaimachiจากนายสถานีผมก็เดินเร็วๆฝ่าลมหนาวไปพร้อมกับพยามนึกวิธีนั่งรถเมล์ญี่ปุ่นไปด้วย วิธีดูว่าจะถึงป้ายรถเมล์ที่จะลงดูยังไง วิธีจ่ายค่ารถทำยังไง ฯลฯ ป้ายรถเมล์เบื้องหน้ามีรถเมล์จอดอยู่1คัน ด้วยความที่มันมืด+หนาว และไม่อยากรอรถเที่ยวต่อไปผมจึงวัดดวงโดดขึ้นรถคันนั้นไปก่อน มันจะใช่หรือไม่ใช่สายที่ผมจะขึ้นค่อยว่ากันอีกที! จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 18:30:41

ความคิดเห็นที่ 17 แล้วการมาถึงของผมก็สร้างผลกระทบให้ผู้โดยสารทั้งคันรถ(ประมาณ5คน) เริ่มจากการไล่ถามว่ารถคันนี้ผ่านป้ายนิไคมาจิรึเปล่าด้วยภาษาอังกฤษ ผู้โดยสารทั้งคันรวมถึงคนขับไม่มีใครพูดภาษาอังกฤษได้ดีเลย ไล่ถามจนเจอคุณป้าคนนึงที่ภาษาอังกฤษดีที่สุดผมจึงฝากฝังคุณป้าช่วยบอกผมด้วยเวลาถึงป้ายนิไคมาจิ จากนั้นผมก็ไปนั่งที่เบาะอย่างสบายใจขึ้นมานิดนึง นั่งไปก็สังเกตอะไรในรถไปเรื่อย จนสายตาไปป๊ะเข้ากับไฟบอกค่าโดยสารทำให้รู้ว่าค่าโดยสารรถเมล์ครั้งนี้เป็นจำนวน280เยน ผมจึงเปิดกระเป๋าตังขึ้นดูเพื่อเช็คว่าเศษเหรียญมากมายในกระเป๋าจะพอจ่ายค่ารถ280เยนรึเปล่า จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 18:33:17

ความคิดเห็นที่ 18 ไม่ช้าและไม่เร็วนักคุณป้าก็ส่งสัญญาณมาว่าป้ายหน้านี่แหละ เตรียมลงได้แล้ว ผมก็สะพายเป้ขึ้นหลังและกำเหรียญจำนวน280เยนไปยืนรออยู่หน้าตู้หยอดค่าโดยสาร เมื่อรถจอดก็ถึงเวลาหยอดค่ารถลงตู้ ขณะที่กำลังจะหยอดเหรียญนั่นเองสายตาเจ้ากรรม(จริงๆ)ก็ดันไปเห็นตัวเลขและไฟแดงๆข้างช่องหยอด(เหรียญ)ค่าโดยสาร... จากแถวบนไล่ลงมาแถวแรกเป็นรูปเหรียญและมีเลข500กำกับ-มีไฟแดงติด ไล่ลงมาเรื่อยๆเป็นเลข100และ50ก็มีไฟแดงสว่างอยู่ ส่วนบรรทัดล่างสุดที่เป็นเลข10นั้นไม่มีไฟแดงติดแต่อย่างใด ไอ้ผมก็เข้าใจว่าตู้นี้ไม่รับเหรียญ10เยนสิ ก็เอ้าค้นเป๋าตังอีกรอบแล้วจ่ายด้วยเหรียญ100เยน3เหรียญไปแทน แต่ผมคงตีความผิดอะไรซักอย่างผิดแน่ๆเพราะกลายเป็นว่าเครื่องมันไม่ทอนเงิน20เยนมาให้ อาเฮียคนขับก็บอกอะไรมาไม่รู้เป็นภาษาญี่ปุ่น บอกตั้งแต่น้ำเสียงธรรมดาจนเริ่มห้วนและกลายเป็นกระชากๆในที่สุดแต่ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี สุดท้ายเฮียแกก็ฉีกคูปองใบละ10เยนมาให้ผม2ใบด้วยหน้าตารำคาญผู้โดยสารคนนี้แบบสุดๆ 55 vvv ของที่ระทึกราคา20เยน vvv จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 18:36:25

ความคิดเห็นที่ 19 เมื่อลงจากรถมาแล้วสิ่งแรกที่ผมทำคือโทรศัพท์หาโฮสเพื่อให้มารับ ...ซึ่งจริงๆโฮสบอกไว้ให้โทรบอกตั้งแต่ก่อนขึ้นรถแล้ว แต่ที่ผมไม่ได้โทรเพราะผมกลัวตกรถเมล์อย่างที่บอกไง สภาพป้ายรถเมล์ที่ผมยืนอยู่คือป้ายรถเมล์ในย่านการค้าของเมืองเล็กๆ มองไปทางไหนก็เจอแต่ร้านค้าเรียงรายอยู่รอบด้าน ...เพียงแต่ว่าในเวลาเกือบ19นาฬิกาแบบนี้เค้าปิดเกลี้ยงกันทุกร้านเสียแล้ว ถนนงี้ไม่มีคนเดินให้เห็นซักคน มันเงียบและวังเวงอย่างไม่น่าเชื่อว่านี่ยังไม่หนึ่งทุ่ม! นอกจากไม่เห็นคนแล้วในขอบเขตสายตาของผมยังบอกได้ว่าแถวป้ายรถเมล์นี้ก็ไม่มีตู้โทรศัพท์สาธารณะด้วย เอาล่ะสิกู - -" อ้อ ลืมอัพเดทสภาพอากาศครับ ณ ป้ายรถเมล์นิไคมาจินี้ เสื้อยืดแขนสั้น+เสื้อยืดแขนยาว+เสื้อกันหนาวเอาไม่อยู่แล้วคร้าบ TT_TT vvv สภาพเมืองตอนกลางวัน vvv จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 18:40:56

ความคิดเห็นที่ 20 ขณะที่ผมตัดสินใจจะผละป้ายรถเมล์ไปเดินสุ่มหาตู้โทรศัพท์นั่นเองฟ้าก็ประทานนางฟ้ามาให้ผม นางฟ้าที่พูดภาษาอังกฤษได้ บอกได้ว่าตู้โทรศัพท์อยู่ทิศไหน และยิ่งกว่านั้นพอรู้ว่าผมไม่ได้โทรข้ามประเทศก็ใจดีให้ใช้มือถือของนางฟ้าได้ฟรีๆ ^ ^ เมื่อโทรไปหานิชิมูระซัง(ชื่อโฮส)ก็ได้ความว่าจะออกไปรับเดี๋ยวนี้ รอประมาณสิบนาที ...ไอ้ที่เค้าบอกว่าเวลาของคนที่รออะไรมันจะนานกว่าปรกตินี่ผมเชื่อนะครับ แต่ถ้าจะมาบอกว่าเวลาที่ผมนั่งรอโฮสมารับมันแค่10นาทีจริงๆนี่ผมไม่เชื่อเด็ดขาดเลยครับ ถึงจะไม่ได้เอามือถือมาดูเวลาเลยแต่ผมมั่นใจว่าผมนั่งหนาวรอไม่ต่ำกว่า20นาทีแน่ๆ TT_TT ...ก็ดันไม่โทรไปก่อนขึ้นรถเมล์ตามที่เค้าบอกนี่ครับก็ต้องรอกันไป แหะๆ ในที่สุดรถบรรทุกเล็กคันหนึ่งก็มาจอดที่ถนนฝั่งตรงข้ามเพื่อจะรับผมไปที่บ้าน แว่บแรกที่ผมเห็นคนขับผมอึ้งไปกับรูปลักษณ์ของนิชิมูระซังไม่ใช่น้อย เพราะสาวสวยตาคม ผมน้ำตาล จมูกโด่งเป็นสันเช่นนี้ดูยังไงก็ไม่ใช่คนญี่ปุ่น ผมจึงเข้าใจว่าคงเป็นวูฟเฟอร์ด้วยกันนี่แหละที่ขับรถมารับ พอได้คุยกันบนรถจึงได้รู้ข้อมูลเพิ่มเติมมาว่าเธอชื่อแอนนา เป็นชาวอเมริกัน ในอดีตก็เคยเป็นวูฟเฟอร์แต่ปัจจุบันนี้เป็นภรรยาของโฮสไปแล้ว! ถึงผมยังไม่เจอคุณโฮสผู้ชายแต่ผมก็แอบคิดไปแล้วว่าเค้าเจ๋ง 55 จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 18:45:56

ความคิดเห็นที่ 21 เมื่อไปถึงบ้านและได้เจอกับโฮสตัวจริงชื่อเกน(ที่เป็นสามีของแอนซัง)ผมก็ต้องอึ้งไปอีกรอบ เพราะเกนซังที่ผมเจอตรงหน้านี้ถ้าใครมาบอกว่าเป็นนักร้องบอยแบนด์จากอเมริกาผมก็เชื่อ หนุ่มอเมริกา หน้าหล่อและอายุน้อย มันตรงกันข้ามกับเกนซังในความคิดของผมแบบพิซซ่ากับราเม็ง! เท่านั้นไม่พอเมื่อเกนซังลุกขึ้นเดินผมจึงอึ้งเพิ่มขึ้นอีกอย่างว่าเกนซังมีปัญหาที่ขา(ที่ผมไม่เคยถามว่าเป็นอะไร)ทำให้เดินไม่ถนัด เวลาเดินจะลากขานิดๆ ...แล้วพี่จะทำงานยังไงเนี่ยผมแอบคิด เมื่อรู้ว่าผมยังไม่ได้ทานข้าวเย็นแอนซังก็จัดเตรียมข้าวเย็นมาให้ กับข้าวมีข้าวโพดบด(อาหารอเมริกัน-แอนซังทำ)กับกะหล่ำปลีซอยราดน้ำอะไรซักอย่าง vvv ข้าวโพดบดสไตล์อเมริกัน vvv จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 18:51:08

ความคิดเห็นที่ 22 กับข้าวทั้งสองอย่างคงรสเดิมๆของวัตถุดิบได้ดีมาก ดังนั้น ข้าวโพดบดจึงเป็นข้าวโพดจืดๆแห้งๆร่วนๆ(ไม่อมหวานเหมือนข้าวโพดหวานซะด้วยนะครับ - -") ส่วนกะหล่ำซอยนั้นก็แอบเหม็นเขียวอีกตะหาก TT_TT ยังดีว่าบนโต๊ะมีกับข้าวของมิโอจัง(ลูกสาววัย1ขวบ9เดือนของเกนซังและแอนซัง)อยู่ กับข้าวเด็กที่ช่วยให้ผมกินข้าวหมดถ้วยได้ก็คือสลัดแครอทใส่ถั่วเหลืองและทูน่า ถ้าไม่ได้เจ้านี่ล่ะผมแย่เลย vvv สลัดกะหล่ำซอย ส่วนสลัดแครอทใส่ถั่วเหลืองและทูน่าลืมถ่ายรูปมาครับ vvv จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 18:54:38

ความคิดเห็นที่ 23 หลังทานข้าวเสร็จผมก็ได้พูดคุยกับสมาชิกในบ้านคนอื่นอีกดังนี้ - มิโดริซัง เป็นแม่ของเกนซัง รับจ๊อบสอนชงชาอยู่ที่บ้าน - มาซาซัง ชาวโอซาก้าวัย35ที่มาวูฟอยู่ที่นี่ได้ปีครึ่งแล้ว! เมื่อก่อนเคยทำงานพาร์ทไทม์อยู่ในร้านพิซซ่า - โทนี่ ชาวลอนดอนวัย37 แต่ไปทำงานอยู่นอร์เวย์ซะหลายปี ถึงโทนี่จะมาวูฟอยู่ที่นี่ก็จริงแต่โทนี่ไม่ใช่วูฟเฟอร์! ที่มาวูฟได้ก็เพราะโทนี่อยากปลูกผักเลยให้เพื่อนแนะนำมาอยู่ที่นี่ - มิโอจัง ที่รักของทุกคนในบ้าน เป็นเด็กร่าเริงแต่สามารถร้องไห้หาแม่ได้แบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ก่อนจะอาบน้ำมิโดริซังใจดีเอาเสื้อผ้าหนาๆมาให้เพิ่ม ตอนนอนผมเลยใส่เสื้อ2ชั้นและกางเกง2ชั้นนอนบนที่นอน3ผืนที่หนาจนฟุตอง(ที่นอน)หนาจนแทบจะกลายเป็นฟุเตียง ...กระนั้นมันก็ยังหนาวอยู่ดีเพราะในห้องนอนนั้นหนาวขนาดเป่าควันออกจากปากได้ทีเดียว vvv ที่นี่ซื้อกล้วยไม่ต้องเต็มหวีก็ได้เพราะมันแพง ขนาดกล้วยหมดสภาพเค้ายังไม่ทิ้งเลยครับ vvv จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 18:59:49

ความคิดเห็นที่ 24 คุณPhmatzue - ไปไม่บ่อยหรอกครับเพราะคราวก่อนที่ไปมันตอนพฤษภาคม 53 แน่ะครับ คุณbeebae_candy - ขอบคุณที่แวะมาดูครับ ^ ^ คุณสวยด้วยแสง-แรงด้วยสี - ขอบคุณที่ตามมาอ่านอีกรอบครับ ^ ^ จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 19:06:53

ความคิดเห็นที่ 25 มาชมการใช้ชีวิตในการเป็นวูฟ ที่ญี่ปุ่น ค่ะ จากคุณ : คุณแม่ติดเน็ต เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 19:53:47

ความคิดเห็นที่ 26 สวัสดีคะ ....ถึงไม่มีภาพประกอบ (ทุกช๊อต) แต่สำนวนการเขียนยังอ่านได้สนุกเหมือนเดิม  คราวที่แล้ว ได้ตีกลอง +ลองทำขนม ฯลฯ...งวดนี้มีอะไรแปลกๆไหมคะ  เขียนหลายๆตอนนะคะ ชอบจริงๆ กิฟท์หมด เอานี่ไปแทน จากคุณ : สิบล้อชอบเที่ยว เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 20:50:09

ความคิดเห็นที่ 27 กระตุ้นต่อมอยากเทียวเลยนะคะเนี่ย รออ่านต่ออยู่นะคะ ^^ จากคุณ : ifumi เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 22:48:45

ความคิดเห็นที่ 28 มาต่อเร้วๆ......ชอบ....อยากไปอยู่ญี่ป่น........ จากคุณ : ถนนสายนี้เปรี้ยว เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 07:52:23

ความคิดเห็นที่ 29 มีแต่อาหาร หิวเลย จากคุณ : Mickey-kun เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 16:01:11

ความคิดเห็นที่ 30 คุณคุณแม่ติดเน็ต - ยินดีครับ ^ ^ คุณสิบล้อชอบเที่ยว - ก็มีกิจกรรมบางอย่างที่หาทำในไทยยากน่ะครับ อิอิ คุณifumi - ถ้าได้ไปญี่ปุ่นลองวูฟดูจะติดใจครับ คุณถนนสายนี้เปรี้ยว - เขียนตามเวลาว่างอำนวยอะครับ ซึ่งบอกได้เลยครับว่าไม่เร็วแน่ๆ แหะๆ คุณMickey-kun - ถ้าชอบอาหารตามดูไปเรื่อยๆเลยครับ ถ่ายไว้ทุกวันครับ อิอิ จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 19:40:56

ความคิดเห็นที่ 31 อ่านรอบแรกจบ มาเจอรอบสอง ตอนแรกว่าจะไปนอนบ้านเพื่อน แต่เปลี่ยนใจละ ไปหาประสบการณ์ดีกว่า ก่อนอายุเยอะ(กว่านี้) หลังจากคุณ harumi มาเจอคุณ kirofsky เส้นทาง wwoof น่าสนใจจริงๆ จากคุณ : bookalive เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 55 18:05:50

ความคิดเห็นที่ 32 คุณbookalive - เชียร์ให้ไปอย่างยิ่งครับ ^ ^ จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 55 18:42:35

ความคิดเห็นที่ 33 อ้าาาาา....อ่านเพลินๆค้างเลยค่ะ ชอบๆๆๆๆ ลงต่อช่วยตามหลังบ้านด้วยนะค้าาาา จากคุณ : ซารุ (saruseiyuu) เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 55 00:02:47

ความคิดเห็นที่ 34 อร๊ายยยย มาเขียนตอนล่าสุดแล้ว รอตั้งนานแน่ะ เล่าสนุกเหมือนเดิมเลยนะคะ แล้วจะรออ่านตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : harumi เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 23:18:15

ความคิดเห็นที่ 35 กระเป๋าไม่ถึง 4 โล ทำได้ไงเนี่ย สุดยอดเลย จากคุณ : nowan เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 55 20:35:20

ความคิดเห็นที่ 36 แฮ่ ดีใจที่หากระทู้นี้เจอ อ่านมาตั้งแต่ภาคที่แล้วแล้วค่า จากคุณ : escate เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 13:13:09

ความคิดเห็นที่ 37 อ้าวเพิ่งเห็นว่าคุณคีย์ไปใหม่อีกรอบแล้ว รออ่านนะคะ เขียนได้สนุกมากค่ะ จากคุณ : luvreise เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 01:19:02