ผมบอกตัวเองแบบนี้… บอกตัวเอง ในเช้าวันที่ 2 ของการเดินทางลงใต้...
มายังอำเภอชื่อสั้นแสนเพราะอย่าง “สิชล” กับจังหวัดที่เคยแค่ผ่านๆ อย่าง “นครศรีธรรมราช” ในทริบลงใต้เมื่อหลายปีก่อน
และวันนี้ผมจะพาเพื่อนๆ พี่ๆ ลุง ป้า น้า อา อากง อาม่า ฯ ทุกๆท่านไปเที่ยวด้วยกันกับปันปัน และครอบครัว 1twenty2 ของเราเช่นเคยครับ
………………….
ทริบ เมืองคอนหนนี้ นอกจากที่เที่ยวแล้ว มีสิ่งนึงที่ผมพบหลังจากกลับมา จนมานั่งทบทวนว่าเราประทับใจอะไรมากที่สุด คำตอบอยู่ที่ จั่วหัวไว้เลยครับ “รอยยิ้ม” นั้นเอง
ทุกๆครั้ง ที่ผมยกกล้องถ่ายภาพขึ้นมา… พร้อมขอเก็บภาพคนตรงหน้า
ไม่นับรูปถ่ายวิวทิวทัศน์…
ที่เหลือล้วนแต่มีแต่ผู้คนยิ้มแย้มแจ่มใส แบบที่เราเอง ก็อดแปลกใจไม่ได้
คุณน่าจะนึกออกเวลาคนใต้เค้าทำหน้านิ่ง หน้าจะดูดุมากๆจริงไหมครับ แต่พอยิ้มเห็นฟันขาวเท่านั้นล่ะ วินาทีก่อนหน้านั้นก็หายไปทันที พร้อมๆกับมิตรภาพก็เข้ามาแทนที่
หนนี้ผมจะพาคุณๆทัวร์แบบยิ้มๆไปด้วยกันกับผมครับ
ทริบนี้ มีเพื่อนผู้แสนใจดีช่วยจองที่พักและช่วยติดต่ออำนวยความสะดวกการเดินทางบางส่วนให้ จึงเป็นที่มาของ SR นะครับ นอกนั้นเค้าจัดเองหมดจ้า
ใจพร้อม มือพร้อม ตาพร้อมก็ขอเชิญเที่ยวไปด้วยกันกับ ปัน ปัน ได้แล้ว ^ ^
หลังบรรทัดนี้ไปขอเชิญไปสัมผัสชีิวิตแสนเรียบง่าย แต่เต็มไปด้วยมนต์เสน่ห์…และน้ำจิตน้ำใจคนใต้กันเถอะ
...
..
.
อยากเจอหน้าอยากคุยกันต่อ พบเจอได้ใน FB ครับ search จากชื่อใน COVER ด้านล่าง เจอกันแน่นอน นะ