ความคิดเห็นที่ 1 บทเริ่มต้น.............. "รู้สึกเคืองตาอ่ะ เหมือนตาจะไม่สบาย" ฉันรู้สึกไม่ดีกับดวงตามาพักหนึ่งแล้ว เหมือนเยื่อตามันหยาบหยาบ พยายามกระพริบเรียกน้ำตา ก็ไม่พอให้สบายตาซะที จึงตัดสินใจไปหาหมอ ไปตั้งไกล เพราะเลือกโรงพยาบาลที่ดูแลทางด้านนี้โดยเฉพาะ แก้ไขเมื่อ 03 ธ.ค. 55 15:44:50 จากคุณ : JOYJARI เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 15:44:21

ความคิดเห็นที่ 2 "คุณมีเนื้อเยื่อขึ้นที่ตา ถ้ารู้สึกรำคาญจะลอกออกก็ได้นะครับ แต่จะไม่หาย" "หมายความว่าไงคะคุณหมอ" ฉันงง ก็ลอกออกแล้ว ทำไมจึงไม่หาย "คือมันเป็นเนื้อเยื่อที่ขึ้นมาเอง ดังนั้น เมื่อลอกออก เนื้อเยื่อใหม่ก็จะสร้างขึ้นมาใหม่" "สร้างขึ้นมาใหม่เรื่อยๆ และ ตลอดไป อย่างนั้นเหรอคะคุณหมอ" "ครับ พอขึ้นมาใหม่จนคุณรู้สึกรำคาญ คุณจะมาลอกใหม่ก็ได้ครับ" "หมายความว่า มันไม่มีทางรักษาให้หายขาดเหรอคะคุณหมอ" "ไม่มีครับ พอลอกไป ซักพักก็จะขึ้นมาใหม่ ต้องลอกอีก ไม่หายครับ"  คุณหมอประกาศิตและย้ำโรคที่จะติดตา....ตลอดไป จากคุณ : JOYJARI เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 15:45:18

ความคิดเห็นที่ 3 ฉันออกมาจากห้องคุณหมอด้วยดวงใจที่แฟบลงไปเกินครึ่ง ปกติแล้ว ฉันเป็นคนสุขภาพดี ถึงแม้จะดูอ่อนแอไปบ้าง ด้วยชีวิตถูกประคบประหงมมาตามสมควร ฉันออกมานั่งปรึกษากับพี่ที่ดั้นด้นขับรถข้ามมุมเมือง เพื่อพาเข้าไปรักษา "ขอไปตั้งหลักก่อนได้มั๊ย" บอกไปแบบไม่รู้จะทำอะไรให้ดีไปกว่านี้กับความรู้สึกของคนที่ไม่เคยเป็น โรคประจำตัว เราสองคนเดินเงียบๆ ลงมาที่รถ เมื่อนั่งและล็อคเข็มขัดเรียบร้อยแล้ว น้ำตาก็ไหลออกมา "จอยไม่อยากมีโรคประจำตัว จอยไม่อยากให้ตาป่วยเลย จอยจะทำไงดี"   ทำไมฉันต้องฟูมฟาย แต่มันก็ยั้งไม่อยู่จริงจริง พี่ลูบที่แขนบอกให้ใจเย็นเย็น เดี๋ยวเราลองไปหาหมอที่อื่นดูก่อน มีอีกที่ที่ชำนาญทางด้านดวงตาโดยเฉพาะเหมือนกัน ณ ขณะนั้น ไม่รู้สึกเลยว่าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปได้ เพราะที่นี่ก็เป็นโรงพยาบาลเฉพาะทางอยู่แล้ว "วันนี้ไม่อยากไปแล้ว อยากกลับบ้าน"   ฉันบอกเบาเบา หรือมันเป็นแค่เสียงสะอื้นกันนะ   ฉันไม่แน่ใจ จากคุณ : JOYJARI เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 15:46:16

ความคิดเห็นที่ 4 วันรุ่งขึ้น เราพากันไปอีกโรงพยาบาล ถึงแม้ความหวังแทบไม่มี แต่ความหวัง ก็คือ ความหวัง "แค่ตาแห้งน่ะครับ ไม่เป็นอะไรมาก คุณอาจใช้ดวงตากับเครื่องคอมพิวเตอร์เพื่อทำงานมากไป" "ไม่มีเนื้อเยื่อ หรือ อะไรที่ผิดปกติกว่านี้เหรอคะคุณหมอ" "คุณตาแห้งน่ะครับ ไม่ต้องใช้ยา แค่เอาน้ำตาเทียมไปหยอดเมื่อมีอาการ และอย่าใช้งานหนัก ลดกิจกรรมที่ใช้ดวงตา เท่านั้นก็พอครับ" "พระเจ้า!!!"  ฉันไม่ได้นับถือพระเจ้า ฉันนับถือพุทธ แต่วินาทีนั้น ฉันกลับเรียกหาพระเจ้า เหมือนฉันเดินออกมาจากห้องคุณหมอแล้วทะลุสู่ประตูสวรรค์ นี่ฉันไม่เป็นอะไร ฉันไม่เป็นอะไร พี่เดินปรี่เข้ามาทันที เมื่อเห็นฉันเดินออกมาอย่าง งง งง "จอยไม่เป็นอะไรอ่ะพี่ คุณหมอบอกแค่ตาแห้ง จอยไม่เป็นไรล่ะ" เราสองคนไม่ลังเลที่จะ...เชื่อ...คุณหมอคนนี้...........ทันที จากคุณ : JOYJARI เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 15:46:58

ความคิดเห็นที่ 5 หนึ่งอาทิตย์ต่อมา ดวงตาดีขึ้น เพราะเมื่อมีอาการก็หยอดตา ถึงแม้จะต้องหยอดตาค่อนข้างบ่อย แต่ก็ดีขึ้น "พักนี้ไม่รู้เป็นอะไร มือสั่น สงสัยกินกาแฟมากไป" เมื่อครั้งไปถวายเพลที่วัด หลวงลุงบอกถ้ามือหนึ่งของจอยสั่น ก็เอาอีกมือช่วยประคอง จะได้จุดเทียนได้ "จอยไม่เคยเป็นแบบนี้เลยค่ะหลวงลุง" นั่นซิ ไม่เคยเป็น แล้วทำไมเป็น?? "ตาขวาเธอก็ดูโปนและแข็งหน่อยหน่อยนะ หงุดหงิดง่ายขึ้นด้วย ลองไปหาหมอดีมั๊ย" พี่สาวคนโตจ้องมองที่ตา ที่มือ และ แนะนำให้ไปหาคุณหมอ เพราะเกรงว่าจะเป็นอะไร ด้วยร่างกายและพฤติกรรมฉัน  ไม่ปกติ "อื้อ!! พรุ่งนี้ที่แบงค์ตรวจสุขภาพประจำปี เดี๋ยวให้คุณหมอดูก่อนแล้วกัน" จากคุณ : JOYJARI เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 15:48:46

ความคิดเห็นที่ 6 "หมอแนะนำให้ไปตรวจเลือดที่โรงพยาบาลนะครับ เพราะความผิดปกติแบบนี้น่าจะต้องไปปั่นเลือดเพื่อดูผลน่ะครับ" ไม่รอช้า วันรุ่งขึ้น พี่ขับรถพาฉันไปโรงพยาบาลทันที หลังจากที่เราถามคนนู้นคนนี้ทั่วไปว่า คุณหมอท่านไหนชำนาญเรื่องนี้ ไปถึงรพ. ต้องเจาะเลือดและรอปั่นเลือด รอประมาณสองชั่วโมง ผลจึงถูกส่งเข้าห้องหมอ เมื่อเข้าไปในห้อง คุณหมอบอกฉันด้วยน้ำเสียงเป็นปกติ "คุณเป็นธัยรอยด์นะ" "จอยเป็นธัยรอยด์เหรอ" ฉันทวนคำในใจ นี่ซินะโรคประจำตัว นี่ซินะเจ้าตัวการที่ทำให้เกิดความผิดปกติแก่ร่างกายและพฤติกรรมของฉัน "ธัยรอยด์..............อย่างนั้นเหรอ" จากคุณ : JOYJARI เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 15:49:44

ความคิดเห็นที่ 7 บทการคิดทำลาย............... "เรามารักษากันนะ ไม่ยาก แต่เป็นธัยรอยด์ไม่ควรท้อง ถ้าต้องการมีลูกก็บอก เดี๋ยวนี้มีวิธีควบคุมได้แล้ว" "หนูจะไม่มีลูกหรอกค่ะ คุณหมอรักษาตามที่คุณหมอเห็นสมควรได้เลยค่ะ หนูอยากหาย" "มี 3 วิธี ทานยา กลืนน้ำแร่ และ ตัดออกบางส่วน  แต่ตอนนี้ทานยาก่อนแล้วกันนะ ช่วงแรกให้ทานวันละ 6 เม็ด มาดูอาการทุกอาทิตย์" นั่นเอง  จุดเริ่มต้นของการคิดทำลาย  เพราะไม่ว่าจะยังไงก็จะต้องกำจัดความผิดปกติที่เกิดขึ้นกับตัวฉันออกไปให้ได้ จากคุณ : JOYJARI เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 15:50:49

ความคิดเห็นที่ 8 ยาวันละ 6 เม็ด เป็นเม็ดเล็กเล็ก มื้อละ 2 เม็ด ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับการใส่เข้าปากและกลืน แต่ เมื่อลงไปแล้ว ซักพักจะรู้สึกเหมือนมีไอระเหยออกมา ทำให้ขม ขมคอตลอดเวลา จะนั่ง จะยืน จะเดิน หรือจะนอนก็รู้สึกถึงสิ่งแปลกปลอมที่ต้องใช้ความอดทนตลอดเวลา พอเริ่มดีขึ้น เริ่มจะหายขม ก็ถึงมื้อที่ต้องกินยาอีกแล้ว T-T จะมีก็ตอนหลับเท่านั้น ที่ไม่มีความรู้สึกอะไร และ หลับสนิทได้มากกว่าแต่ก่อนตอนยังไม่ได้รับยา จากคุณ : JOYJARI เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 15:51:15

ความคิดเห็นที่ 9 1 อาทิตย์ผ่านไปอย่างขมขม ฉันไม่เคยผิดเวลาการกินยาแม้เพียงครั้งเดียว ด้วยความตั้งใจเป็นที่สุดว่า จะต้องหายให้ได้ และ คิดว่า ยาเท่านั้นที่จะช่วยให้รู้สึกดีขึ้น ไม่ว่าจะขมซักเท่าไหร่ คุณหมอจะให้กินซักกี่เม็ด ฉันก็จะทำ ทำอย่างมุ่งมั่นและกวดขันกับตัวเอง จากคุณ : JOYJARI เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 15:51:41

ความคิดเห็นที่ 10 อยากหาย.......ฉันอยากหายให้เร็วที่สุด เพื่อจะได้ทำงานด้วยความราบรื่น งานมีเยอะ และ ต้องใช้ความมุ่งมั่นในการทำสูงมาก งานที่ต้องทุ่มทั้งกายและใจ งานที่เอาเวลาของฉันไปเกินครึ่งของเวลาในแต่ละวัน และใช้ทั้ง 7 วันต่ออาทิตย์ในการทำมัน   งานที่ต้องง่าย เมื่อมาถึงมือฉัน แม้บางงานจะถูกโละมาจากคนอื่นเพราะ...ทำไม่เสร็จซะที งานที่ต้อง.....ถูกเท่านั้น แต่ ก็เป็นงานที่ฉันรัก และ เป็นงานที่ฉันภูมิใจในผลสำเร็จ ถึงแม้จะทำให้ฉันได้นอนหลังตีสองเกือบทุกวัน งานฉันจึงออกตลอดเวลา และเป็นที่ยอมรับของทุกคน จนกระทั่งชื่อของฉันในที่ทำงานแทบไม่มีใคร....ไม่รู้จัก แหละนี่เอง คือเป้าหมายที่ทำให้ฉันต้องจัดการกับอาการแปลกปลอมในตัวฉันออกไปให้เร็วที่สุด จากคุณ : JOYJARI เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 15:52:05

ความคิดเห็นที่ 11 ดังนั้น เมื่อไปหาหมออีกครั้ง ฉันจึงไม่ได้แสดงอาการท้อถอยต่อความขม และความรู้สึกภายในให้หมอเห็น แต่จะให้เข้มแข็ง ฝืนทำท่าแข็งแรงเป็นปกติ ก็ไม่สามารถพรางตาได้ขนาดนั้น ฉันจึงเดินเข้าไปอย่างอ่อนโยนเพื่อพยุงร่างกายและจิตใจที่อ่อนแอ ที่จะเห็นก็มีเพียงผลเลือด ที่ยังคงต้องรับยา 6 เม็ดเท่าเดิม และ นัดมาพบหมอทุกอาทิตย์ และทั้งที่เป็น รพ. เอกชนชั้นนำของประเทศ แต่การมาพบหมอทุกครั้งฉันต้องใช้เวลาอยู่ รพ. ถึงเกือบ 4 ชั่วโมง ทุกครั้ง จากคุณ : JOYJARI เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 15:52:30

ความคิดเห็นที่ 12 ผ่านไป 1 เดือนกว่า ฉันเริ่มจมและดำดิ่งอยู่ในความขม  อย่างนี้ซินะ ที่เค้าเรียกกันว่า ขมขื่น แต่อาการแปลกปลอมที่เคยเป็น เริ่มดีขึ้น มือแทบจะไม่สั่นแล้ว ตาก็ไม่โปน ไม่แข็ง ไม่แห้งตลอดเวลา ในใจฉันจึงรู้สึกดี เพราะฉันกำลังจะกำจัด....มัน.....ออกไปได้แล้ว ความร่วมมือระหว่างฉันกับหมอ ...."ดูเหมือน".....ประสบผลสำเร็จ จากคุณ : JOYJARI เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 15:52:56

ความคิดเห็นที่ 13 บทเรียน....................... ในขณะที่ฉันมีความสุขอยู่กับพฤติกรรมที่ใกล้จะกลับไปเหมือนเดิม ทั้งที่ยังคงสะสมความขมอยู่ภายในความรู้สึกตลอดเวลา ในเย็นวันหนึ่ง ขณะที่นั่งดูโทรทัศน์ ฉันก็รู้สึกว่า ลำตัวเริ่มเกร็ง เอ๊ะ!! เกิดอะไรขึ้น รับรู้อาการได้ แต่ไม่นานก็หายไป จึงไม่ได้สนใจอะไรอีก อีกไม่กี่วันต่อมา ขณะที่เอี้ยวตัวเพื่อหันไปหยิบของที่เบาะหลังรถ ฉันก็เกร็งที่กลางลำตัว........อีกแล้ว นึกขั้นมาได้ เมื่อวันก่อนพี่ที่ทำงานพูดคุยกันเรื่อง "วัย" จากคุณ : JOYJARI เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 16:10:50

ความคิดเห็นที่ 15 บทเรียน....................... ในขณะที่ฉันมีความสุขอยู่กับพฤติกรรมที่ใกล้จะกลับไปเหมือนเดิม ทั้งที่ยังคงสะสมความขมอยู่ภายในความรู้สึกตลอดเวลา ในเย็นวันหนึ่ง ขณะที่นั่งดูโทรทัศน์ ฉันก็รู้สึกว่า ลำตัวเริ่มเกร็ง เอ๊ะ!! เกิดอะไรขึ้น รับรู้อาการได้ แต่ไม่นานก็หายไป จึงไม่ได้สนใจอะไรอีก อีกไม่กี่วันต่อมา ขณะที่เอี้ยวตัวเพื่อหันไปหยิบของที่เบาะหลังรถ ฉันก็เกร็งที่กลางลำตัว........อีกแล้ว นึกขั้นมาได้ เมื่อวันก่อนพี่ที่ทำงานพูดคุยกันเรื่อง "วัย" จากคุณ : JOYJARI เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 16:11:28

ความคิดเห็นที่ 16 ฉันจึงคิดว่า ถึงวัยแล้วซินะ จะเอี้ยวตัว จะนั่ง จะลุก เส้นก็คงจะยึดกันเป็นพัลวัล ต่อไปคงต้องระวังให้มากกว่านี้ เอ๊ะ!! เร็วขนาดนี้เชียวเหรอ อายุยังไม่เท่าไหร่เอง สงสัยฉันจะแก่เร็วกว่าคนอื่น ฉันคิดอยู่ในใจ แต่ อาการเกร็ง ชักจะบ่อยขึ้น เพียงไม่กี่ครั้งก็พัฒนาเป็น ตะคริว มันน่าแปลก ฉันเองก็ไม่เคยได้ยินและไม่เคยเห็นใครเป็นเหมือนฉัน...........ตะคริวที่ลำตัว ความรู้สึกน่ะเหรอ........ปวด ปวด และ ปวด !!!!! T-T จากคุณ : JOYJARI เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 16:11:56

ความคิดเห็นที่ 17 ทุกครั้งที่เกิดอาการ ลำตัวฉันจะแข็งเกร็ง ไม่สามารถทำอะไรได้ทั้งนั้น พี่ก็ช่วยไม่ได้ อย่าว่าแต่นวดเลย แค่โดนยังเจ็บ ลูบก็ยังปวด หรือแม้แต่ขยับตัวก็ยังไม่ได้ สิ่งที่ทำได้มีอย่างเดียวคือ นั่งนิ่งนิ่ง แล้วปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาเอง และ ไม่ใช่น้ำตาของฉันเพียงคนเดียว มันหมายถึงน้ำตาของพี่ ที่ไม่รู้จะทำไงได้ นอกจากหลั่งออกมาเป็นเพื่อนกัน จากคุณ : JOYJARI เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 16:24:04

ความคิดเห็นที่ 18 เป็นกำลังใจให้ค่ะคุณจอย อุ๊ก็เป็นไทรอยด์มา20กว่าปีแล้วค่ะ อยู่ในการดูแลของแพทย์ หายค่า จากคุณ : หมูอ้วนจอมพลัง เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 16:41:14

ความคิดเห็นที่ 19 เราทั้งคู่ไม่ได้ร้องไห้ ไม่ฟูมฟาย น้ำตาไหลออกมาด้วยระบบอัตโนมัติของร่างกาย......อย่างเงียบเงียบ และ รอเวลา เพื่อให้ลำตัวคลายตัวไปเอง   อาจไม่นานตามเข็มนาฬิกา แต่นานในความรู้สึกราวชั่วกัปล์ชั่วกัลล์   หลังจากนั้น ก็ต้องรับสภาพของอาการระบม เหมือนกับเชือกที่ถูกมัดเกรียวและปล่อยให้คลายออกจากกัน ซึ่งยังเหลือร่องรอยของการบิดเกรียว จากคุณ : JOYJARI เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 17:02:54

ความคิดเห็นที่ 20 ฉัน อายุเท่านี้ มีอาการของคนแก่ได้ขนาดนี้เชียวหรือ แต่ก็ไม่เคยเห็นคนแก่คนไหนมีอาการเท่านี้มาก่อน ในเมื่อยังคิดว่าเป็นธรรมชาติของ "วัย" ฉันจึงต้องทนยอมรับสภาพ ทั้งที่รู้สึกใจเสียเล็กๆ กับคำว่า "แก่" แต่ ในบางจังหวะของความคิดก็คือ เกี่ยวกับยามั๊ยเนี่ย ที่ทำให้ฉัน...แก่เร็ว!!! และ เพราะเป็นคนที่มีความสามารถในเรื่องของความอดทน แม้จะขี้กลัว ฉันจึงทนรับความปวดได้ถึงหลายครั้ง และทุกครั้ง เราสองคนก็จะรู้ว่า อย่าไปยุ่งกับมัน เมื่อมันมาเอง เดี๋ยวมันก็ไปเอง เราจำเป็นต้องรู้แบบนั้น เพราะยิ่งยุ่งกับมันมากเท่าไหร่ ยิ่งไปแตะต้องกับมันมากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น จากคุณ : JOYJARI เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 17:03:19

ความคิดเห็นที่ 21 คุณจอยน่าจะเผอิญสิ่งต่างๆมากมาย กว่าจะมาถึงวันนี้ืัี้ที่เขียนกระทู้ คุณจอยเป็นคนที่เข็มแข็ง น่าชื่นชมค่ะ แก้ไขเมื่อ 03 ธ.ค. 55 17:37:59 จากคุณ : heyoki เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 17:31:07

ความคิดเห็นที่ 22 เวลาผ่านไปเกือบ 2 เดือน จากที่รู้สึกดีว่าได้รับยา ทำให้อาการแปลกปลอมก่อนหน้าหายไป ความรู้สึกที่แย่ด้วยอาการใหม่ใหม่กลับเพิ่มมากขึ้น คราวนี้ไม่ได้มีผลต่อพฤติกรรม แต่มีผลต่อความรู้สึก....เจ็บปวด ทรมาน และ ยังคงขมขื่น ไม่มีเวลาแน่นอนว่าจะมาเมื่อไหร่ จะไปเมื่อไหร่ นานแค่ไหน สิ่งที่แน่นอนที่สุดคือ ฉันไม่อยากทนอีกต่อไปแล้ว จากคุณ : JOYJARI เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 17:54:29

ความคิดเห็นที่ 23 เราเริ่มหาข้อมูลเกี่ยวกับแพทย์ผู้เชี่ยวชาญทางด้านธัยรอยด์ ทั้งสอบถาม ทั้งค้นคว้าในหนังสือ และ serch ใน internet จนกระทั่ง ได้พบหนังสือเล่มหนึ่งแต่งโดยนายแพทย์ท่านหนึ่ง ท่านเป็นผู้เชี่ยวชาญทางด้านต่อมไร้ท่อโดยเฉพาะ และ เป็นเจ้าของโรงพยาบาล เอาล่ะ......ฉันจะลองเปลี่ยนคุณหมอ เผื่อว่า??? .........เผื่ออะไรก็ไม่รู้   แต่.......ฉันอาจต้องการเปลี่ยนหมอ จากคุณ : JOYJARI เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 17:58:27

ความคิดเห็นที่ 24 คุณหมอท่านนี้ประจำช่วงเช้า โรงพยาบาลอยู่ไกลและรถติด และ ฉันต้องรอปั่นเลือดประมาณสองชั่วโมง เราจึงต้องไปโรงพยาบาลแต่เช้ากว่าเช้า ไปถึงที่นั่นต้องไม่เกินเจ็ดโมงเช้า กว่าจะได้พบคุณหมอ ก็แปดโมงกว่า ซึ่งครั้งแรกที่ได้เข้าพบ ฉันจึงได้เรียนรู้ว่า สิ่งที่ฉันทำอยู่...........ไม่ใช่ จากคุณ : JOYJARI เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 17:59:41

ความคิดเห็นที่ 25 บทค้นพบ....................... สิ่งแรกที่คุณหมอบอก หลังจากที่ได้ดูผลเลือดและทราบประวัติการรักษา คือ  "คุณทานยามากเกินไป จึงทำให้เป็นตะคริว" ฉันรู้สึกเหมือนกำลังเปิดประตูห้องมืดและก้าวเดินอย่าง งง งง ออกสู่แสงสว่าง "เราต้องมารู้จักกับธัยรอยด์กันก่อน" พร้อมกับที่พูด คุณหมอหยิบหนังสือเล่มบางๆ ยื่นมาตรงหน้าฉัน แล้วคุณหมอก็สรุป หลังจากที่ให้ฉันเล่าให้ฟังถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้นมาโดยตลอด "ธัยรอยด์มีผลให้เกิดอาการได้หลายอย่าง ที่คุณเป็นคือตาโปน ผิวคล้ำกร้าน มือสั่น หัวใจเต้นเร็ว เมตาโบลิซึ่มสูง เผาผลาญมากเกินไป ทำให้ข้างในตัวร้อน นอนไม่ค่อยหลับ ขี้หงุดหงิด วีน และเหวี่ยง" จากคุณ : JOYJARI เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 18:02:44

ความคิดเห็นที่ 27 ฉันกลั้นน้ำตาให้ตกลงไปข้างใน เพราะไม่อยากให้คุณหมอเข้าใจผิดคิดว่าฉันอ่อนแอและอยากยอมแพ้ ตอนนั้น ฉันไม่รู้หรอกว่ารู้สึกยังไง จะรู้ก็เพียงว่า ใช่  ใช่แล้ว  ใช่ที่สุด สิ่งที่คุณหมอพูดคืออาการที่หนูเป็นอยู่ทั้งหมด "ผมไม่อธิบายละเอียดนะ ขอให้คุณไปอ่านเล่มที่ผมให้ไปนี้......ให้จบ" ฉันได้ลดยา เหลือเพียง 3 เม็ดต่อวัน และ เปลี่ยนตัวยาที่จะไม่ทำร้ายให้ฉันรู้สึกทุกข์ทรมานกับ "ความขม" อีกต่อไป จากคุณ : JOYJARI เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 18:04:56

ความคิดเห็นที่ 28 ฉันกลับมานั่งอ่านหนังสือเล่มบางบางเล่มนั้นอยู่หลายรอบ และ ฉันก็พร่ำบอกพี่ว่า ฉันรู้แล้ว ฉันรู้แล้ว ไม่ว่าจะทำยังไง ฉันก็ไม่สามารถกำจัดเจ้าธัยรอยด์ออกไปได้ เพราะจริงจริงแล้ว มันไม่มีตัวตน มันเป็นแค่อาการ อาการที่เกิดจากตัวฉัน ตัวฉันเป็นคนสร้างมันขึ้นมาเอง ฉันจะไม่กำจัดมันหรอก แต่ ฉันจะอยู่กับมัน ฉันจะอยู่กับเจ้าธัยรอยด์ให้ได้ ฉันได้เรียนรู้ว่า สุดท้ายของธัยรอยด์ อาจเป็นโรคไตได้ เป็นโรคหัวใจได้ เสียสติได้ หรือ ตายก็ได้ แต่ไม่ใช่เพราะธัยรอยด์ เพราะอาการของมันต่างหากที่เป็นต้นเหตุให้เกิดผลข้างเคียงจนกลายเป็นโรคต่างๆ จากคุณ : JOYJARI เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 18:12:52

ความคิดเห็นที่ 29 โรคนี้ ไม่ได้นึกจะเป็นก็ได้เป็น ไม่ได้นึกจะหายก็หายได้ทันใด แต่เกิดจากการสะสม เกิดจากการใช้ชีวิตผิด เกิดจากการนำอารมณ์ธรรมชาติออกมาใช้อย่างไม่ถูกต้อง โดยปกติเป็นโรคที่เกิดจากกรรมพันธ์ โดยมีความเครียดเป็นตัวกระตุ้น คนรุ่นใหม่เป็นกันง่ายดาย นั่นเพราะ ส่วนใหญ่ทำงานจนเกินกำลัง จากคุณ : JOYJARI เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 18:14:15

ความคิดเห็นที่ 30 นั่นซิ ฉันมานั่งทบทวนการใช้ชีวิตประจำวันของฉัน ตื่นแต่เช้า ไปทำงาน ทำงานจนดึก กลับบ้าน เอางานมาทำ จนถึงตีสอง ต้องบังคับตัวเองให้นอน ฉันทำงาน 7 วันต่อสัปดาห์ มีนัดก็ต้องวิ่งรอก มานั่งทำงานก่อน ได้เวลานัดก็ไป เสร็จก็กลับมานั่งทำงานต่อ หลายครั้งที่ฉันต้องเลื่อนนัด ยกเลิกนัด แม้กระทั่งผิดนัด เพราะมัวแต่ทำงานจน...ลืมนัด ไม่มีงานไหนยากสำหรับฉัน นั่นเพราะ ฉันต้องหาทางทำมันให้ได้ จะด้วยวิธีใดก็ตาม เพราะฉะนั้น สำหรับฉันแล้ว ทุกงานต้องง่ายหมด แม้จะต้องใช้เวลาค้นคว้า ศึกษา จนหายใจแทบไม่ทันก็ตาม จากคุณ : JOYJARI เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 18:15:38

ความคิดเห็นที่ 31 ฉันเพิ่งสังเกตุว่า หลายครั้งเมื่อนั่งรถกลับบ้าน ฉันมักรู้สึกเกร็งบริเวณลิ้นปี่ถึงกระเพาะ มันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รู้สึกตัวอีกทีก็ชินแล้ว เลยไม่คิดว่าเป็นเรื่องผิดปกติอะไร เมื่องานฉันออกเร็วอย่างถูกต้อง งานใหม่ก็หลั่งไหลเข้ามาไม่ขาดสาย ฉันไม่รู้เลยว่า การนั่งหน้าตาเฉยโดยไม่มีงานทำในช่วงเวลาหนึ่งนั้นเป็นอย่างไร เพราะ ฉันไม่เคย ไม่มีงานอยู่ในมือ กี่ปีผ่านไปที่เป็นแบบนี้ นานเท่าไหร่ที่ฉันทำกับตัวเองแบบนี้..............ฉันลืมไปแล้ว จากคุณ : JOYJARI เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 18:21:35

ความคิดเห็นที่ 32 วันนี้มานั่งนึก ก็มีเรื่องที่พอจะจำได้อยู่บ้างนะ ............ ในคืนวันสิ้นปีของปีหนึ่ง ฉันนั่งทำงานทั้งคืน และนัดให้พี่ชายมารับกลับไปหาแม่ เราจะออกเดินทางตอนหกโมงเช้า ประมาณตีสี่ ฉันสัปหงก หลับคาคีย์บอร์ด จนเพื่อนที่นั่งข้างๆ ปลุก และ บอกว่า พี่ชายมารับแล้ว ฉันถามว่า "ทำไมไม่เรียกตอนฟุบลงไป" เพื่อนบอกว่า "ถ้าเรียกก็คงตื่นมานั่งทำงานต่อน่ะซิ" ช่างน่าคิด   เพื่อนคนนี้ลาออกไปก่อนนานแล้ว ด้วยเหตุผลบางประการ ฉันอยากรู้นักว่า ถ้าวันนี้เค้ายังอยู่ เค้าจะเป็นเหมือนฉันมั๊ย ในเมื่อ เค้าเป็นคนที่นั่งข้างข้างตอนฉันทำงานเป็นประจำ เพราะเรา บ้างาน เหมือนกัน  ^^' จากคุณ : JOYJARI เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 18:52:02

ความคิดเห็นที่ 33 และยังจำได้อีกซักเรื่องก็คือ ......... ที่บ้านฉันจะไปทำบุญให้ยายที่ล่วงลับไปแล้วที่ภาคใต้ ซึ่งฉันรับปากแม่ไว้แล้วว่า จะไปด้วย ก่อนวันเดินทาง มีงานด่วน ที่ยืดเยื้อเพราะคนอื่นมานาน ฉันรับมาเพื่อทำให้ส่วนหนึ่งก่อนส่งคืนให้ไปทำต่อได้เอง ในเช้าวันเดินทาง ฉันรู้สึกปวดหัวมาก จึงขอให้แม่เดินทางล่วงหน้าไปก่อน เพราะทุกอย่างเตรียมรออยู่แล้ว พี่พาฉันไปโรงพยาบาล เรานั่งรอหมอนาน นานด้วยความรู้สึก เพราะดูเวลาแล้วก็ไม่นานหรอก สักพัก พี่สาวก็ตามมาอยู่เป็นเพื่อน และได้เห็นอาการย่ำแย่ของฉัน   พี่สาวเข้าไปถามหาประวัติเดิม เพื่อจะย้ายโรงพยาบาล น้องสาวปวดหัวมาก ไม่อยากรอแล้ว พยาบาลวิ่งกันวุ่น สุดท้ายพาเราเข้าไปห้องตรวจคนไข้พิเศษ ป้ายหน้าห้องบอกชื่อคุณหมอ ตอนหลังจึงได้รู้ว่า ท่านเป็นบอร์ดของโรงพยาบาลนี้เลยทีเดียว จากคุณ : JOYJARI เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 18:53:48

ความคิดเห็นที่ 34 คุณหมอตรวจและสอบถามเราพักใหญ่ บอกว่าไม่น่ามีอะไร หรือ มีปัญหาที่ฟันหรือเปล่า จึงส่งต่อเราไปยังทันตแพทย์ ซึ่งเมื่อไปถึงคุณหมอหนุ่มท่านใหม่นี้ นั่งรอเราอยู่แล้ว เราต้องตรวจฟันโดยละเอียด ก็พบว่าไม่น่าจะเป็นอะไร ระหว่างตรวจ และ หลังจากตรวจเสร็จ คุณหมอชวนคุยไปเรื่อย ถามโน่นนี่เยอะมาก ล้วนเป็นเรื่องชีวิตประจำวันและเรื่องงาน  รวมเวลาเกือบชั่วโมง คุณหมอ สรุปว่า เราเครียด เมื่อเครียดก็ขบฟัน กล้ามเนื้อข้างแก้มบริเวณฟันจะบานขึ้นไปบนหัวเป็นรูปใบพัด เมื่อกล้ามเนื้อส่วนนี้เกร็ง ก็ทำให้ใบพัดที่อยู่ข้างบนปวด ลักษณะการปวดแบบนี้ น่าจะเกิดจากการขบฟันมานานจนเป็นนิสัย จึงขอให้เราลาพักผ่อน และ ไปทำบุญตามแผนเดิม น่าจะดีกว่ากลับเข้าไปทำงานเพราะไม่ได้ไปกับแม่ตั้งแต่แรก คุณหมอไม่ให้ยา เพราะถ้าจะให้ คงเป็นยาคลายกล้ามเนื้อ ซึ่งกว่าจะไปแก้ไขปัญหาที่เป็น ก็ทำให้เบลอไปทั้งวันแล้ว จากคุณ : JOYJARI เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 18:59:02

ความคิดเห็นที่ 35 บทแห่งความ ไม่สมดุล....................... ฉันกรำงานอย่างหนัก มาเป็นเวลานานมาก ฉันเครียดกับงาน เสมอมา อย่างไม่รู้ตัว ฉันพักผ่อนน้อย ออกกำลังกายก็น้อย ฉันให้ชีวิตกับงาน หมดทั้งชีวิต ฉันใช้ชิวิตไม่สมดุล ไม่สมดุลกับธรรมชาติที่ควรจะเป็น ไม่สมดุลกับความเหมาะสมของความ "เป็น อยู่ คือ" เมื่อร่างกายฉันเริ่มต่อต้าน ฉันกลับทำร้ายซ้ำ อย่างตั้งใจ เหมือนหนึ่ง ลูกสาวตัวอ้วนหิว แล้วมาขอข้าวกิน แต่ฉันกลับตะคอกกลับไปว่า ไม่ต้องกิน ปล่อยให้หิว เดี๋ยวก็ชิน จะได้ผอม เหมือนหนึ่ง ลูกชายที่ฉันเลี้ยงมาอย่างตามใจ และไปซนจนโดนเพื่อนบ้านตี ร้องไห้เข้ามากอดฉัน แต่ฉันกลับกระชากตัวแกออก แล้วตีซ้ำ จากคุณ : JOYJARI เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 19:18:07

ความคิดเห็นที่ 36 ฉัน........ไม่สามารถบรรยาย......ความรู้สึก......รู้สึกอะไร......ลงในบทนี้ได้ทั้งหมด จริงจริง   T-T ฉันเพิ่งรู้ ก็เมื่อเขียนมาถึงตรงนี้ว่า เจ้าสัญลักษณ์ ..... T-T ..... มันลึกอยู่ในความรู้สึก ที่สุด จะทำอย่างไรดี ฉันหมุนไม่ถูกว่าควรเริ่มที่ตรงไหน รู้แค่ว่า ชีวิตต้องเปลี่ยนไป และ ต้องเปลี่ยนทันที มันเหมือนรถที่วิ่งขึ้นเขาชัน ด้วยความเร็วสูง พอขึ้นไปสุด มองเห็นแต่ท้องฟ้า และพบว่าทางลงต้องหักเลี้ยว.............. จากคุณ : JOYJARI เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 19:18:26

ความคิดเห็นที่ 37 ครอบครัวของฉันมีคำแนะนำมากมาย พ่อบรรยายเรื่องการกินอาหารให้ครบหมู่ นั่นคงเพราะพ่อฉันเป็น พลาธิการมาก่อน แม่บอกว่า ทำงานเพลาเพลาลงบ้าง อย่าไปเครียดกับงาน กลับมาหาแม่บ่อยบ่อย พี่สาวแนะนำว่า อย่าขาดยา เพราะมันคือฮอร์โมน พี่ชายปลอบว่า อย่าไปจริงจังกับอะไรมากนัก นั่นไงว่าแล้ว เพราะพี่ชายฉันเป็นคนคิดบวกสุดสุด พี่ห้ามฉันนอนดึก คอยกำกับและเรียกให้นอนเร็วทุกวัน นั่นเพราะ ฉันอยู่บ้านกับพี่แค่ 2 สอง น้องชายโทรมาและบอกว่า เราไปเกาหลีกันเถอะ มัวแต่ทำงาน เธอไม่เคยไปต่างประเทศเลยนะ จริงซิ ฉันไม่เคยไปต่างประเทศเลย แม้แต่ในประเทศ ฉันก็ไม่ค่อยได้ไป นานมากแล้ว ฉันตอบรับการชวนของน้องชายอย่างงงงง ด้วยไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน คิดแค่ว่า ออกไปจากตรงนี้ก่อน บางทีการได้ทำอะไรที่ไม่เคยทำ อาจช่วยอะไรได้บ้าง แต่ จริงจริงแล้ว การเดินทางไม่ได้เป็นอะไรที่ไม่เคยทำ กลับเป็นการ......ทำอะไรที่เคยทำ เพียงแค่ ฉันลืมทำมัน ไปนานแล้ว...... จากคุณ : JOYJARI เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 19:19:32

ความคิดเห็นที่ 38 ตามอ่านค่ะ จากคุณ : heyoki เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 21:56:04

ความคิดเห็นที่ 39 อ่านเรื่องของคุณ JOYJARI แล้ว นึกถึงเรื่องของคุณ แอมเบอร์ เลยครับ ถึงเรื่องนั้นจะแนวฮาร์ดคอร์กว่า เพราะต้องต่อสู้กับความอยุติธรรมในที่ทำงานโดยคนเผือก แต่คุณสองคนก็ดูคล้ายๆกันคือ ทุ่มเทให้กับงาน จนกระทั่งแทบจะลืมไปว่า ...ชีวิตมีไว้ให้ตัวเองใช้ ไม่ได้ให้คนอื่นใช้... จากคุณ : David_kop เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 23:32:31

ความคิดเห็นที่ 40 ชอบมากครับ ทั้งบทความและภาพประกอบเลย จากคุณ : inint&anant เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 23:56:07

ความคิดเห็นที่ 41 จากคุณ : น้า Low Batt เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 01:02:06

ความคิดเห็นที่ 42   เข้มแข็งนะคะ  เส้นทางเดินของแต่ละคน  มีทั้งสวยงาม และไม่สวยงาม  อยู่ที่ใจที่เราต้องแข็งแรงค่ะ      1กำลัง  ให้ คุณJOYJARI  ค่ะ   จากคุณ : DOGHALL เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 02:39:38

ความคิดเห็นที่ 43 สู้ๆ ครับพี่จอย มาให้กำลังใจอีกคนหนึ่ง จากคุณ : ม่วงมหากาฬ เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 07:42:05

ความคิดเห็นที่ 44 แม้ว่าผมจะรู้สึกว่า... อยู่ใกล้ แต่อ่านไป อ่านไป ผมก็ตัดสินได้โดยง่ายว่า.. ผมยังไกล .. ไกลจากความรู้สึก ... ไกลจากความเจ็บปวด .... ไกลจากความทรมานของพี่สาวที่ผมคิดว่า .. อยู่ใกล้ ดีใจที่ในที่สุด... พี่สาวผม .. ไม่ฟุ้งซ่านหาทางออกผิดผิด ... ได้พบหนทางชีวิตที่เหมาะที่ควร .... ได้มีครอบครัวพี่น้องที่พร้อมกำลังใจ ..... ได้มีพี่เพิ่มมาอีกคนที่พร้อมดูแลปราศจากเงื่อนไข ...... ได้มีชีวิตที่สุขกาย สุขใจ ที่ดีใจมากมาย .. ที่ตัวผมเอง .. ได้อ่าน ... ได้เข้าใจความเจ็บปวด .... ได้ชวนพี่สาวไปเที่ยวในวันนั้น ..... ได้เป็นน้องชายพี่ในวันนี้และตลอดไป จากคุณ : geogeee เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 09:13:43

ความคิดเห็นที่ 45 ขอเป็นกำลังใจให้คุณจอยนะครับ จากคุณ : Koon Shy_Tour Dee เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 10:30:28

ความคิดเห็นที่ 46 สู้ครับคุณจอย ขอเป็นอีก 1 แรงใจที่มอบให้ครับ จากคุณ : ชายคาตะวัน เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 14:14:58

ความคิดเห็นที่ 47 ภาคต่อ นะคะ http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E13021126/E13021126.html ขอบคุณเพื่อนๆ นะคะ จอยน่ะ......สู้ค่ะ แต่ ที่สู้ได้ จนมีทุกวันนี้ เพราะอะไร ?? จากคุณ : JOYJARI เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 14:41:49

ความคิดเห็นที่ 48 มาให้กำลังใจนะคะ สู้ๆค่ะ จากคุณ : \(^-^\) Rat เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 18:16:11

ความคิดเห็นที่ 49 มาให้กำลังใจด้วยคนครับ จากคุณ : Destiny-Boy เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 55 20:44:34

ความคิดเห็นที่ 50 เวลาเราทุกข์เราคงไม่สามารถเขียนไรได้ขนาดนี้ ในช่วงเวลาที่ดีเท่านั้นที่เราจะเล่าช่วงเวลาที่ไม่ดีให้กับใครหลายคนได้ฟัง คงไม่มีใครเข้าใจได้หมดยกเว้น  คนที่เป็นผู้เล่าประสบการณ์ออกมา บางทีผมมองกลับไปช่วงเวลาที่ยากลำบาก ทั้งที่มันผ่านมาแล้วแต่เราก็ยังคงจำได้ สิ่งนี้มันคงต้องการบอกอะไรบางอย่างที่ทำให้เราไม่วนกลับไปสู่ความรู้สึกแบบนั้น สมดุลของชีวิตเป็นเรื่องที่สำคัญมาก  โดยเฉพาะวันหนึ่งที่สมดุลขาดไป สิ่งที่เราทำได้คงได้แต่อดทน อดทนและรอการเปลี่ยนแปลงให้สมดุลกลับมาอีกครั้ง ดีใจที่วันนี้พี่ดีขึ้น ทั้งสุขภาพกายและสุขภาพกายมีความสุขกับการทำงาน สมดุลของชีวิตที่ดีขึ้น มุงหน้าเดินทางต่อไปนะครับ เป้นกำลังใจให้เสมอ จากคุณ : ชานมชงเอง เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 55 08:37:15