ผมบอกว่า ถ้าไม่ให้ตำรวจ งั้นไปบอกร้านที่อยู่ใกล้ ๆ ที่พบเงิน ว่า
พวกเราเก็บเงินได้จำนวนมาก ถ้ามีคนมาถามหาให้โทรมาหาผม
ร้านกำลังจะปิด เขาบอกว่าให้ไปลองถามอีกร้านหนึ่งดีกว่า เพราะเมื่อสักพัก
ร้านเครื่องหนังนั้นมีคนต่างชาติเข้าไปหลายคน
เราจึงเข้าไปถามว่ามีคนมาตามหาเงินหรือไม่ เพราะพวกเราเก็บเงินได้จำนวนมาก
แต่ไม่ได้บอกนะครับว่าจำนวนเท่าไร และเป็นเงินสกุลอะไร
เขาบอกว่าไม่มีคนมาตามหา ผมก็บอกว่า ถ้ามีคนมาถามหาให้โทรมาหาผม ผมให้เบอร์โทรไว้
พวกเราเดินมาได้หน่อย หาแท๊กซี่ ก็ยังไม่ได้
พวกเรามาคิดว่า ถ้าเป็นเราทำเงินหายในต่างแดน จำนวนมากดังกล่าว คงเดือดร้อนแน่
และพวกเราจะอยู่ที่กว่างโจวอีกเพียงสองวัน ถ้าไม่มีคนมาถามหาเงินดังกล่าว จะทำอย่างไร
ในความคิดผม ของที่ไม่ใช่ของเรา เราไม่มีสิทธิ์ที่จะยึดไว้เป็นของเราโดยพละการ
และเจ้าของเขาก็คงเดือดร้อน ผมจึงบอกว่าจะกลับไปถามเจ้าของร้านเครื่องหนังนั้น
ว่า ถ้าไม่มีคนมาถามหา เราจะทำอย่างไร จะเอาเงินให้ตำรวจดีไหม
และปกติ คนท้องถิ่นเขาทำกันอย่างไร
คนในร้านมี 3 คน สาวคนหนึ่งก็บอกว่า เอาไปให้ตำรวจ ๆ ก็ไม่รู้จะไปตามหาเจ้าของอย่างไร
ถ้าไม่มีคนมาถามหา ก็ให้เก็บไว้เอง โอ ทำอย่างนั้นได้อย่างไร
เจ้าของร้าน ผู้ชายกำลังโทรศัพท์อยู่ ผมได้ยิน เขาพูดกับลูกค้าเขา
ว่าทำเงินหาย เป็นเงิน USD ประมาณ 1500 USD
แล้วเขาก็มาบอกพวกเราว่า เงินที่เก็บได้เป็นของลูกค้าเขา ทำเงินหล่นหาย เป็นคนต่างชาติ
ประเทศติดกับเมืองไทยด้วย แต่เขาบอกเป็นภาษาจีน ผมก็ไม่รู้จัก
เดากันไปทีละประเทศ ไม่ใช่เวียตนาม ไม่ใช่ลาว ไม่ใช่พม่า ในที่สุดผมเดาว่าเป็น กัมพูชา
เขาว่า ลูกค้าเขามาซื้อของไปขาย เป็นคนแต้จิ๋วด้วย พูดไทยได้นิดหน่อย
ผมเห็นว่า ที่เขาบอกมาใกล้เคียงมาก น่าจะใช่ทั้งจำนวนเงิน และสกุลเงิน
จึงบอกว่า ให้รีบ ๆ มารับไป พวกผมจะได้กลับไปนอน ตอนนั้นห้าทุมกว่าแล้ว
รออยู่นานครับ ซักพักชาวกัมพูชาก็โทรมาถามทาง เพราะหลงทางครับ
ผมก็ถามเจ้าของร้านว่า เมื่อเป็นลูกค้าเขา น่าจะคุ้นทาง ทำไมหลงทางล่ะ
เขาก็บอกว่า พวกนี้เพิ่งมาซื้อของกับเขาเป็นครั้งแรก แต่ซื้อเยอะ ซื้อไปขาย เขาจึงขอเบอร์โทรไว้
รอต่อไปอีกสักพักใหญ่ เขามากันครับ
คนหนึ่งพูดเขมร กับภาษาอังกฤษนิดหน่อย อีกคนพูดจีนกลางได้ พูดแต้จิ๋วได้ พูดไทยได้นิดหน่อย
เงินที่หายเป็นของคนแรก เขาว่า เขาเอาเงินมา 1800 USd ใช้ไปเรื่อย หายไปประมาณ 1500 USD เงินที่หายมีเงินเขมรนิดหน่อยด้วย
เพื่อนผมก็บอกว่า ไม่มีเงินเขมรนะ ผมก็บอกเพื่อนว่า มันก็ใกล้เคียงมากแล้ว
เวลาเรามาต่างประเทศ เราใช้ไปเท่าไร บางทีก็ไม่รู้จำนวนที่แน่นอน รู้แต่ประมาณเท่านั้น
คืนให้เขาไปเถอะ จะได้กลับไปนอนเสียที จึงคืนเขาไป พวกเขาก็ขอบคุณพวกเรา
เจ้าของร้านตัวดี บอกกับพวกเขาว่า น่าจะนัดไปเลี้ยงข้าวพวกเราสักมื้อนะ
ผมบอกว่า อย่าเลย ต่างคน ต่างก็มีเป้าหมายของตัวเอง ไม่ต้องหรอก
คนเขมรที่พูดจีนได้ก็หยิบกระเป๋าหนังใบใหญ่ใบหนึ่ง ยื่นมาให้ผม บอกว่าช่วยรับไว้เป็นน้ำใจจากพวกเขา
ผมบอกว่า เพื่อนผมเป็นคนเก็บ เขาก็พยายามยัดเยียดให้เพื่อนผม
แต่พวกเราต่างปฏิเสธ บอกไม่ต้องหรอก มืดแล้ว ต่างคนต่างกลับกันดีกว่า
เขาก็ได้ให้นามบัตรผมไว้ เขาอยู่พนมเปญ ผมบอกว่า ถ้ามีโอกาส จะไปหา เขาก็บอกว่ายินดี
กว่าจะกลับถึงที่พัก ก็ใกล้เที่ยงคืน อย่างนี้ไม่เจอเงินจะดีกว่าไหม
แก้ไขเมื่อ 04 ม.ค. 53 19:16:55
แก้ไขเมื่อ 04 ม.ค. 53 19:15:48
แก้ไขเมื่อ 04 ม.ค. 53 17:01:48
แก้ไขเมื่อ 04 ม.ค. 53 16:50:59