ความคิดเห็นที่ 1   ผมเดินมาที่ระเบียง  ชีวิตของผู้คนเริ่มต้นอีกครั้ง  เรือหางยาวแผดเสียงทั่วคุ้งน้ำ  วิถีชีวิตประจำวันของคนที่นี่เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง  คนที่ผูกติดกับสายน้ำ  เรือคือพาหนะสำคัญ  ที่จะพาเขาเหล่านั้นไปยังจุดหมายปลายทาง  ผมนั่งรับลมที่พัดโชยอ่อน ๆ  ที่ระเบียง “อาบน้ำบ่ออ้าย”  เสียงทักทายจากเจ้าของประเทศ  ที่ยิ้มแย้มให้กันมาสองวันแล้ว  ถ้าผมจำไม่ผิด  น่าจะเป็น  คนที่ร้านอินเตอร์เน็ท  และ  ออฟฟิศทัวร์ที่อยู่ติดกัน   “บ่อไหวมั้ง เช้าแบบนี้หนาวแน่ ๆ”  ผมบอกกลับไปป  ในขณะที่อีกฝ่ายยิ้ม  ก่อนกระโจนตูมเดียวลงในลำโขง แล้วแหวกว่ายอย่างมีความสุข จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:04:20

ความคิดเห็นที่ 2   ชีวิตของคนริมน้ำ  วิถีชีวิตที่เรียบง่าย  น้ำอาบ  น้ำใช้  ก็มาจากสายน้ำเดียวกัน  ผมมองสายน้ำ  พร้อมความคิดของตัวเอง  วันนี้  ผมจะข้ามฝากไปนากะสังตอนแปดโมงเช้า  แล้วหลังจากนั้น  ผมจะหารถไปคอนพะเพ็ง  แล้วกลับมานากะสังต่อ  หรือ  รอรถที่คอนพะเพ็งดี    อันนี้ผมไม่รู้ เพราะผมรู้แค่ว่าจากนากะสังไปคอนพะเพ็ง  ระยะทางราวสิบกิโลเมตร  ไม่รู้ว่าจะมีรถวิ่งตรงจากคอนพะเพ็งกลับไปปากเซหรือไม่ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:05:27

ความคิดเห็นที่ 3   แต่ . . . เย็นนี้ผมจะนอนที่ปากเซ  ค่ำ ๆ  ผมจะตะรอน ๆ  เก็บภาพปากเซยามเย็น  ลัดเลาะไปตามริมโขง  ก่อนแล้ววันพรุ่งนี้  ผมจะหาทางไปตาดฝาน  หรือ  ตาดผาส้วม  ซึ่งก็คงเช่ารถจักรยานยนต์  เพราะเรื่องบิดสองล้อนี่  สมัยอยู่ต่างจังหวัดนะสบายมาก    แผนที่ผมวาดเอาไว้คร่าว ๆ  เวลาในลาวสำหรับผม ยังเหลืออีกสองคืo ตะวันสาดแสงแรงกล้าขึ้นเรื่อย ๆ  ผมดูเวลาเจ็ดโมงกว่า  เกือบสองชั่วโมงที่ผมนั่งปล่อยอารมณ์ให้ไหลไปกับสายน้ำ  ผมรู้ว่าถึงเวลาที่ผมต้องเตรียมมตัว เก็บข้าวของ  เส้นทางของผมจะเริ่มต้นอีกครั้ง  ผมไปอาบน้ำ  ก่อนออกมาร่ำลาป้าเจ้าของเรือนพัก    ผมต้องเดินไปที่ท่าเรือ . . . จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:06:42

ความคิดเห็นที่ 4   . . .  ท่าเรือที่ไม่มีท่า  เจอน้องที่ชวนอาบน้ำเมื่อเช้า “อ้ายสิไปไส” “นากะสัง  แล้วคงไปคอนพะเพ็ง” “ซื้อปี้แล้วบ่อ” “ยังเลย” “สิบห้าพันกีบนะอ้าย  ซื้อกับข้อยก็ได้” จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:07:58

ความคิดเห็นที่ 5   ผมยิ้ม  ก่อนควักใบละสองหมื่นกีบให้  ผมมารู้ทีหลังว่า  น้องคนนี้  ทำทัวร์ร่วมกับเพื่อน ๆ  ประมาณว่า  ขายตั๋ว  เรือ  รถ  และพาแขกไปส่งต่อที่ชายแดนกัมพูชา  ที่อยู่ห่างจากนากะสังไปอีกราวสิบกิโลเมตร  น้องเขาบอกว่า  เป็นการขายตั๋วร่วม  เพราะที่กัมพูชา  ไม่ยอนายอมให้คนลาวข้ามไปส่งแขก  หรือรับแขกจากที่โน่น  หากชาวลาวเข้าไป โดยไม่มีพิธีการผ่านแดน  จะโดนจับ และปรับหนักมาก ผิดกับหัวหน้าทัวร์  หรือ ไกด์กัมพูชาที่สามารถเดินเข้ามาในลาวได้อย่างง่าย ๆ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:09:37

ความคิดเห็นที่ 6   “กัมพูเจียเอาเปรียบบ่อ  อ้ายคิดหยัง” ผมยิ้ม  เมื่อได้รับรู้  น้องเขายังเล่าต่อในระดับประชาชน  ก็เฉกเช่นเดียวกัน  คนกัมพูชา  ข้ามมาซื้อหาสินค้าที่ฝั่งลาวได้สะดวก  ในขณะที่คนลาว  ต้องจ่ายค่าผ่านแดนหากต้องการเหยียบแผ่นดินต้องคำสาปแห่งนั้นนั้น  ผมยิ้ม  และอดมองเปรียบภาพที่เกิดขึ้นมาในหัวไม่ได้ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:10:41

ความคิดเห็นที่ 7   ที่ชายแดนประเทศผมกับแผ่นดินต้องคำสาปนั้นก็เช่นเดียวกัน  ไม่ได้แตกต่างอะไรเลย  มาตรฐานในการเอาเปรียบเพื่อนบ้านนี่ยกให้เขาล่ะ   ประเทศแห่งคำสาปคงไปไม่ไกลมากกว่านี้เท่าไหร่  ตราบใดที่จิตสำนึกของผู้นำยังเห็นแก่พวกพ้องมากกว่าบ้านเมือง  พอคิดถึงตรงนี้   หัวใจตีบแห้ง  บ้านเมืองเราล่ะ  ต่อจากนี้จะเดินไปทางใด  เพราะหนทางข้างหน้าดูเหมือนว่าเหว่ว้า  และมองหาทางสว่างแทบไม่เจอ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:11:53

ความคิดเห็นที่ 8   “อ้ายรู้บ่อ  สองสามเดือนมานี่  ฝรั่งเข้ามาทางเวียดนามหลาย  ข้อยรู้แค่ว่า  ฝรั่งที่มาจากไทยน้อยลงจากปีกลายจนแทบไม่มีเลย”  มุมมองจากคนทำทัวร์ในดินแดนเพื่อนบ้าน “ก็อย่างที่เห็นในข่าวแหละ”  ผมยิ้ม “อ้ายสีใด”  ยิงเข้าประเด็นการเมืองเลยหรืออ้ายน้อง ผมยิ้ม  เรื่องการเมืองเรื่องละเอียด  แมร่งกรูหนีมาถึงที่นี่ยังอยากรู้เรื่องราวบ้านกรูอีกหรือ  อาจเพราะว่าไทย  คือศูนย์กลางสำหรับกระจายนักท่องเที่ยวสู่ภูมิภาคนี้ดีที่สุด  ผลกระทบ หรือ  สถานการณ์รุนแรงใด ๆ  ที่เกิดกับประเทศไทย ย่อมส่งผลถึงเพื่อนบ้านอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:13:15

ความคิดเห็นที่ 9   “ยังบ่อตอบได้บ่อ  ข้อยถามเจ้ากลับ  บ้านเจ้าอยู่ปากเซบ่อ” “แม่นแล้ว  เฮาคนดอดเดด  คนปากเซ  อ้ายถามทำไม” “ถ้าบ้านเจ้าอยู่ปากเซ  สมมุตินะ  สมมุติว่า  มีคนจากสะหวันนะเขต  ท่าแขก  เวียงจันทน์  มาชุมนุมที่ปากเซบ้านเจ้า  แล้ววันดีคืนดีเขาลุกมาเผาปากเซ  เจ้าจะรู้สึกอะหยัง”  ผมยิ้มเจื่อน ๆ “ข้อยคงบ่อยอมให้คนที่อื่นมาเผาบ้านข่อย”  แววตาหนุ่มลาวเปลี่ยนไป จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:14:17

ความคิดเห็นที่ 10   ผมเห็นความรักถิ่นฐานในแววตาคู่นั้น  ผมยิ้ม น่าจะเป็นคำตอบที่ในตัวของมันเอง  บ้านของใคร ๆ  ก็รัก  การมีคนที่อื่นมาเหยียบย่ำ  คนที่เจ็บปวดที่สุดคือคนในบ้าน   เหมือนประเทศของเรา  บ้านของเราหลังใหญ่มาก  และผู้คนก็มากมายร้อยแปด ผมสีอะไรไม่รู้ . . . . . . แต่   คุณโน้ต อุดม    “สีทนได้” จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:15:12

ความคิดเห็นที่ 11   แปดโมงกว่า เรือค่อย ๆ  บ่ายหัวออกจากนากะสัง  น้องคนขับเรือ  ก็คนที่พักอยู่ติดกับเรือนพักที่ผมพัก   และดูเหมือนว่าจะยิ้มทักทายกันก่อนหน้านี้แล้ว  อย่างน้อยก็สองครั้ง  ตอนที่ผมตะโกนถามว่า  น้ำในลำโขงลึกมั้ย  น้องมันรีบปีนไปที่หัวเรือ  ก่อนตีลังกาโชว์ผม  แล้วยิ้มตาหยี ผมเลยได้มิตรใหม่ที่ไม่รู้จักชื่อ . . . จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:16:17

ความคิดเห็นที่ 12   “มาเที่ยวอีกนะอ้าย”  น้องคนขับเรือบอก  เมื่อเรือจอดเทียบท่า “ได้ ๆ  คราวหน้าจะมาอีก  ไว้เจอกันเด้อ”  ผมยิ้มให้  ก่อนที่จะเดินลงจากเรือ    ไม่วายหันกลับไปเก็บภาพ  มิตรผู้ไม่รู้จักชื่อ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:17:21

ความคิดเห็นที่ 13   นากะสัง . . . หากปากแบง  หมู่บ้านริมโขง  อันเป็นที่พักของเรือจากห้วยทรายไปหลวงพระบาง นากะสังก็คงเป็นหมู่บ้านริมโขงที่สำคัญทางแม่น้ำโขงตอนล่างของลาวใต้  เพราะริมแม่น้ำ  มีทั้งร้านรวง  และเรือที่จอดเรียงรายนับร้อย ๆ  ลำ  เป็นศูนย์กลางคมนาคมทางสี่พันดอนอย่างแท้จริง จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:18:31

ความคิดเห็นที่ 14   ผมเดินมาเรื่อย ๆ  ตามเส้นทางเก่าที่เร่งรีบเมื่อสองวันก่อน  ก่อรที่ฝนจะเทลงมา  หากแต่ในวันนี้ผมไม่เร่งรีบ  เพราะยามเช้าเช่นนี้  นากะสังเหมือนโลกที่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย  ผู้คนจากดอนต่าง ๆ  มาจับจ่ายใช้สอย  ซื้อหาสินค้าที่จำเป็น  มีทั้งสินค้าสำหรับใช้กิน  และสินค้าวัสดุก่อสร้าง  ทุก ๆ  อย่างล้วนหาซื้อได้ที่นากะสัง จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:19:57

ความคิดเห็นที่ 15   เดินมาได้หน่อยเดียว  ผมก็เจอกับชาวบ้านที่จับปลามาขาย  และทีมงานถ่ายทำสารคดีของฝรั่งที่กำลังตื่นตากับตลาดปลาน้ำจืดในยามเช้า  ปลากสด ๆ  จากลำน้ำโขงอันยิ่งใหญ่  มากองกันอยู่ที่นี่  และหลังจากตรงนี้  ปลาเหล่านั้นก็คงจะกระจายไปสู่ตลาดอื่น ๆ  อาจมีปลาหลาย ๆ  ตัวของที่นี่ไปโผล่ที่เมืองไทยก็เป็นได้ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:20:50

ความคิดเห็นที่ 16   เหมือนที่ผมเคยอ่านเจอ . . . . . . หากเราอยากรู้เรื่องราวของท้องถิ่นนั้น ๆ  เราก็จงเดินไปที่ตลาด  เพราะตลาดจะเป็นคำตอบของทุก ๆ  อย่างที่เราอยากรู้   แล้วผมก็ได้เจอกับสิ่งที่อยากเห็น  อยากรู้  ผมเดินเก็บภาพของตลาดนากะสังเรื่อย ๆ  พร้อมทั้งสอบถามว่าจะมีใครบ้างที่จะนำผมไปคอนพะเพ็งได้ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:22:51

ความคิดเห็นที่ 17   ผมเจอคนนึง  เขายินดีจะไปส่งที่คอนพะเพ็ง  โดยขอค่ารถ  ๒๐,๐๐๐  กีบ  ผมตกลงใจในทันทีอย่างไม่ลังเล  ก่อนซ้อนท้ายของเขามุ่งหน้าออกไปสู่ถนนสาย  13  ถนนสายที่ยาวที่สุดในประเทศลาว  จากหลวงน้ำทาชายแดนลาวจีน  ตัดพาดผ่านไปจนสิ้นสุดที่ชายแดนกัมพูชา จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:24:41

ความคิดเห็นที่ 18   รถวิ่งไปราวนี่สิบนาทีก็ถึงด่านเสียค่าธรรมเนียม . . . ผมจ่าย  ๒๐,๐๐๐  กีบ  ในฐานะที่เป็นคนต่างชาติ เพื่อไปเก็บรูปคอนพะเพ็ง  จากหน้าด่านไปยังน้ำตกก็ราว ๆ  หนึ่งกิโลเมตร  รถยังไม่ทันจอด  ผมได้ยินเสียงน้ำที่ไหลดังกระหึ่มไปทั่วทั้งบริเวณ  พร้อม ๆ  ทั้งภาพความยิ่งใหญ่ของลำน้ำโขงที่ตกจากแผ่นดินที่สูงกว่า  ลงสู่เกาะแก่งด้านล่าง จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:26:27

ความคิดเห็นที่ 19   ผมยืนมองด้วยสองตาเปล่า ๆ ก่อนเดินไปที่ศาลาชมวิวอย่างช้า ๆ  ตอนนี้ผมอยากเก็บภาพแรกของคอนพะเพ็งเอาไว้ในความทรงจำของผมก่อน  เพราะผมอยากเก็บภาพแรกที่เห้นให้คุ้มค่า  ก่อนที่ผมจะเก็บมันผ่านเลนส์ในเวลาต่อมา  จะเป็นที่ตรงนี้หรือเปล่าที่ใครบางคนอยากจะมาเห็นด้วยสองตาของเขา  ผมมาลาวใต้  มาปากเซ  เพราะใครบางคน  ตอนนี้เขาจะรู้ไหม  ว่าผมยืนบนดินแดนที่เขาอยากจะมา  และเวลานี้  เบื้องหน้าของผม  คือน้ำตกที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแห่งแผ่นดินลาวใต้ ภาพอันยิ่งใหญ่ไหลแรงของคอนพะเพ็งที่ผมเห็นตอนนี้  ค่อย ๆ  ทับซ้อนมากับภาพของอีกภาพ . . . จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:27:53

ความคิดเห็นที่ 20   หลายปีก่อน . . . ในเช้าแรกของเมืองเล็ก ๆ  ที่โดนล้อมรอบด้วยขุนเขาสลับสล้างนับร้อยนับพันลูก  หากที่กลางเมืองกลับมีเขาเล็ก ๆ  เมืองที่ล้อมรอบเขา  และเขาล้อมเมือง . . . เมืองมรกดโลก . . . หลวงพระบาง จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:28:57

ความคิดเห็นที่ 21   การเริ่มต้นของปีใหม่  ห้วงเวลาที่ทุกคนต่างเฉลิมฉลอง  มีความสุข  ให้รอยยิ้มแก่กัน  สำหรับผมมันกลับเป็นเวลาที่ทรมานที่สุด  ผมต้องตื่นตั้งแต่เช้า ทั้ง ๆ  ที่อากาศหนาวเหน็บ  น้ำค้างยอดหญ้าแทบแข็งตัว  หากผมไม่รู้สึกรู้สากับอากาศรอบ ๆ  ตัว  ผมเอาตัวเองไปปะทะลมหนาว  ราวกับจะทรมานตัวเอง   อย่างน้อยที่สุด  ผมจะได้เรียนรู้ว่า  สิ่งที่เราคิดกับสิ่งที่เกิดขึ้นมันอาจจะตรงกันข้าม . . . ลมหนาวปะทะร่างกายราวเข็มแหลมที่แทงทิ่ม . . . ผมประจักษ์แจ้ง . . . . . . หนาวเหน็บจับหัวใจ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:30:52

ความคิดเห็นที่ 22   ผมเดินทางคนเดียวอีกครั้ง  หลังจากที่ผมแยกทางเดินกับคน ๆ  นึงที่คุ้นเคย ผมจำได้ดี  ก่อนหน้านั้นเขาคนนั้นไม่เคยเดินทางออกนอกประเทศ  หลวงพระบาง คือ  ที่แรกที่เขาได้ไป  เขาไปเพราะ . . .ผม จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:31:48

ความคิดเห็นที่ 23   . . .  ผมอยากไปถ่ายรูป  เพราะหลงไหลในเมืองมรดกโลก  ที่ค่อย ๆ  เปลี่ยนไปอย่างช้า ครั้งแรกในหลวงพระบาง  ทั้งของเขาและของผม   เป็นเวลาที่ผมมีความสุขมากที่สุด  ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรัก  และเดินบนถนนเส้นเดียวกับคนที่ผมรัก  ในเมืองที่ผมไม่รู้จักใครเลยสักคนเดียว จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:32:26

ความคิดเห็นที่ 24   หากอีกอีกปีต่อมา . . . . . . ผมกลับมาเดินหนาวเหน็บคนเดียวในเมืองที่ผมได้มากับคนที่ผมรักอีกครั้ง  และหลังจากนั้น  ผมไม่เคยรู้สึกว่า  ต้องเปิดตัวเองไปเจอกับใครอีกเลย  ผมเก็บตัวเองอยู่กับงาน  เพื่อน และกล้องถ่ายรูปที่ผมชอบ  ยามมีเวลาว่างผมจะหยิบกล้องพร้อมด้วยสมุดว่างเปล่าเล่มนึง  ก่อนเดินไปยังดินแดนที่ผมไม่เคยไป จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:33:25

ความคิดเห็นที่ 25   เพราะทุก ๆ  ย่างก้าวมีอะไรมากมายให้ผมได้เรียนรู้  กับสิ่งแปลกใหม่  ผมให้เวลารักษาความรู้สึกที่ผมเคยมี  ความรู้สึกกับรักแรกของผม  ผมปล่อยเวลาค่อย ๆ  ให้สิ่งที่อยู่ในหัวใจตกตะกอนลงสู่ก้นบึ้งของหัวใจของผมอย่างช้า ๆ  และแข็งแรงพอที่จะยืนหยัดบนโลกนี้ได้อีก จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:34:13

ความคิดเห็นที่ 26   จนกระทั่งเมื่อปีก่อน . . . ผมบังเอิญเจอใครคนนึง   เขาทำงานของเขา  ผมยกกล้องที่ติดตัวถ่ายไปเรื่อย ๆ  พร้อมทั้งถ่ายเขาเอาไว้ด้วย  ความบังเอิญในครั้งแรกของผม จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:35:09

ความคิดเห็นที่ 27   ต่อมาผมเจอเขาทางโลกไซเบอร์  มีเบอร์  มีเมล์  คุยกันเรื่อยเปื่อยตามประสาคนบ้านเดียวกัน  นี่คงเป็นความบังเอิญในครั้งที่สอง  ที่เราเจอกัน  การเจอกันครั้งที่สองสำหรับผม . . . เพราะโลกมันกลม จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:35:52

ความคิดเห็นที่ 28   แล้วอีกเดือนต่อมา . . . ผมผ่านด่านตรวจวัตถุระเบิดของสนามบิน  ยกข้อมือดูเวลา  อีกเกือบสองชั่วโมงกว่าเครื่องจะเทคออฟ  ผมมองไปที่เคาเตอร์ของสายการบินที่จะเดินทาง  เคาเตอร์เปิดแล้ว  หากยังเวลาอีกมาก  ทำให้ผมไม่รีบร้อนที่จะไปแสดงตัว  สายตาผมกวาดมองไปที่เคาเตอร์อีกแห่งที่อยู่ติดกัน จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:36:49

ความคิดเห็นที่ 29   ผมยืนนิ่ง . . . . . . คนที่ยืนหน้าเคาเตอร์ คนนั้นเหลือบมองมาทางผมแค่นิดเดียว  เป็นจังหวะเดียวกันทีค่ผมก้มหน้าต่ำ  หัวใจเต้นแรง  เลือดสูบฉีดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน  ผมก้มหน้า  ยิ้มกับตัวเอง จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:38:09

ความคิดเห็นที่ 30   ภาพของคนที่นั่งในบูธนั้นเมื่อสองเดือนก่อน . . . . . . ภาพของคนในเอ็มที่คุยกัน ผมแหงนหน้ามองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเคาเตอร์นั้นอีกครั้ง  ภาพทั้งสามเวลา  ค่อย ๆ  ทับซ้อนกัน  แล้วร่างนั้นก็เดินผ่านผมไปอย่างช้า ๆ  เหมือนใครมาหยุดเวลาเอาไว้  ขาผมเหมือนแข็งไปชั่วขณะ  ผมได้แต่มองร่างที่เดินผ่านผมไปที่บันไดเลื่อน  แล้วร่างนั้นค่อย ๆ  หายไปกับการเลื่อนของบันได จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:39:46

ความคิดเห็นที่ 31   เร็วเท่าความคิด  ผมวิ่งไปที่บันได้เลื่อนในทันที . . . . . . เขาคนนั้นหันหน้ามามองผม ผมมองจ้องไปที่เขา สายตาประสานกันแค่เสี้ยววินาที  ก่อนที่เขาจะแบนหน้ากลับไป  เสมือนหนึ่งไม่เคยมีผมอยู่ตรงนั้น  ผมคว้าโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง  ก่อนกดไปหาคนที่เพิ่งเดินหายไปในออฟฟิศของเขา จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:40:37

ความคิดเห็นที่ 32   ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่ที่เกิดขึ้นกับผมในเวลานั้น . . . . . .   ผมรู้แค่ว่า ที่ผ่านมา  ผมเจอเรื่องราวอะไรมามากมาย  ทุก ๆ  เรื่องล้วนเป็นบทเรียนให้เราได้จดจำได้แทบทั้งสิ้น ผมเคยรักคน ๆ  นึง  รักมาก  มากจนผมคิดว่าผมจะไม่สามารถรักใครได้อีกในชีวิตนี้  จนกระทั่งเมื่อถึงปลายทาง ที่ทั้งผมและเขาเดินจากกัน  ผมก็ไม่เคยมีความรู้สึกจะรักใครได้อีกเลย  ทุก ๆ คนที่ผ่านมา  ในชีวิต  ไม่มีใครจะหยุดผมเอาไว้ได้  ผมแค่คนเหงา ๆ  ที่เรื่อยเปื่อยกับชีวิต  ไม่เคยรู้สึกว่าจะต้องหยุดที่ใครอีกเลย จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:42:17

ความคิดเห็นที่ 33   ผมกลัว . . . . . . ความรักครั้งใหม่  จะสร้างความเจ็บปวดให้กับผมอีก หากแต่ . . . . . . สิ่งที่ผมไม่เคยรู้  ความรักมันก็คือความรัก  เพราะมันอยู่รอบ ๆ  ตัวเรา  บางสถานะมันคือความสุข และบางสถานการณ์  มันจะทุกข์  แต่ทุก ๆ  อย่างที่รวมกัน วันเวลาที่เราไม่ได้อยู่แค่คนเดียว  วันเวลาที่เรามีใครอีกคนมาอยู่ในหัวใจ  มันมีความสุขไม่ใช่หรือ ? จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:43:51

ความคิดเห็นที่ 34   แล้วเราลองเอาสองสิ่งมาชั่งดู  ว่าสิ่งใดมากกว่า . . . . . . ผมยิ้ม  เพราะสิ่งที่มากกว่า  คือสิ่งที่หัวใจผมปิดตายมาสองปี  หากผมจะรักใครอีกสักครั้ง  ผมจะรักและถนอมเขาเอาไว้ให้นานมากที่สุด   ผมตื่นจากความเพ้อฝันในวันเก่า  เพราะตอนนี้  ผมเดินมาไกลแล้ว  ไกลจนแทบจะประชิดกับริมแม่น้ำโขงอยู่แล้วนี่ผมปล่อยให้ความคิดวันเก่า ๆ  มามีอิทธิพลเหนือความรู้สึกของผมมากขนาดนี้เลยหรือ  ผมลองกดภาพย้อนดู  หลาย ๆ  รูปที่ผมเดินถ่ายไป  คิดถึงวันคืนเก่า ๆ  ที่ผ่าน  ผมยิ้มกับตัวเอง และบอกว่า “สงสัยกรูจะบ้า” จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:44:46

ความคิดเห็นที่ 35   จะไม่บ้าได้อย่างไร  ในเมื่อสติสตังค์ไม่อยู่กับร่องกับรอยเอาเสียเสีย  ผมเดินถ่ายภาพในขฯที่นึกถึงใครอีกคน  ก็เพราะเขาคนนั้นไม่ใช่หรือ  ที่เป็นเจ้าของความคิดให้ผมได้มาเดินถ่ายภาพอยู่  ณ  ที่แห่งนี้  เพราะในความเป็นจริงแล้ว  ปลายทางแห่งนี้  เคยอยู่ในหัวของผมเสียที่ไหน  ผมไม่เคยคิดว่าจะมาที่นี่เลยด้วยซ้ำ  ถ้าใครคนนั้นไม่นำผมไว้  ผมคงไม่เจอที่สวย ๆ  แบบนี้เป็นแน่ ๆ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:46:18

ความคิดเห็นที่ 36   ผมใช้เวลาที่คอนพะเพ็งราวสองชั่วโมง    เพราะจะต้องกลับไปที่นากะสังอีกครั้งเพื่อรอรถไปปากเซ  ก่อนกลับออกมา  อุดหนุนเป๊บซี่สองขวดที่น้ำตก  คาดว่าเป็นร้านสัมปทาน แมร่ง !   ๒๐,๐๐๐  กีบ  ๘๐  บาทแพงบรรลัย จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:47:09

ความคิดเห็นที่ 37   ผมเดินมาที่คนพามานั่งรออยู่  ส่งเป็บซี่ให้  ก่อนนั่งคุยกันอยู่พักนึงเพื่อรอให้หายเหนื่อย  หลังจากที่เมื่อกี้เดินลงไปจนเกือบถึงสายน้ำใหญ่   อ้ายน้องถามผม “อ้ายอยากเบิ่งด้านบนน้ำตกบ่อ” “เอาสิ  ยังไงก็ได้” ผมตอบ  เพราะไหน ๆ  ก็มาแล้ว จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:48:09

ความคิดเห็นที่ 38   “งั้นไปกันโลด”   พ่อหนุ่มบอก  ก่อนขับย้อนกลับมาทางเดิม  ถึงด่านเก็บค่าธรรมเนียมแล้วเลี้ยวซ้ายทันที  เพื่อไปที่ถนนที่จะไปยังหัวน้ำตก  ไปถึงมีศาลเล็ก ๆ  ที่มีผู้แก่  กำลังรับขวัญเด็กน้อย  ด้วยการผูกข้อมือ  แม่เด็กน้อยบอก  เด็กน้อยไม่สบาย  ผมยิ้มกับ  ความเชื่อของผู้คนในแถบนี้  และเชื่อในสิ่งทีเราไม่สามารถหาคำตอบได้ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:49:07

ความคิดเห็นที่ 39   “อ้ายเห็นต้นไม้กลางลำโขงบ่อ”  คนขับรถมาให้บอกผม  พร้อมชี้ไปกลางลำโขง “ต้นอะหยัง” “ต้นไม่ศักดิ์สิทธิ์  อยู่มาแบบนั้นานแล้ว  มีสามกิ่ง  ขี้ไปด้านซ้ายกิ่งนึง  ขวากิ่งนึง  ลงใต้อีกกิ่ง  น้ำหลากน้ำหลาย  ต้นไม้ก็บ่อเป็นหยัง”  คนนำทางเล่าตำนานที่มาของต้นไม้ “นกอะไรหรือเกาะอยู่เยอะเลย” “เฮาเรียกกาน้ำ  อยู่เฝ้าต้นไม้ศักด์สิทธิ์” จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:50:07

ความคิดเห็นที่ 40   ผมรับรู้ ก่อนเก็บภาพที่เห็นไกล ๆ  เสียดายที่ไม่ติดเลนส์ตัวใหญ่  ไม่อย่างนั้นคงได้เห็นชัด ๆ  ว่าต้นไม้นั้นแท้จริงแล้วคือต้นอะไร  เพราะหากให้มีใครไปพิสูจน์  คงไม่มีใครกล้าไปแน่ ๆ  เพราะความแรงของสายน้ำ  คนที่จะไปต้นไม้นั้นได้คงไม่สามารถมีชีวิตกลับมาได้แน่ ๆ   กลับมาถึงนากะสังเกือบสิบเอ็ดโมง ผมจ่ายไป  ๓๐,๐๐๐  กีบ   ตอบแทนความมีน้ำใจของเขาจากที่ตกลงเอาไว้ “อ้ายให้ข้อยมามากกว่าที่ตกลง”    เขายื่นแบงค์สิบพันคืนมา “บ่อ  อ้ายให้เจ้า  ขอบใจหลายที่พาข้อยไป”  ผมยิ้มให้  พร้อม ๆ  กับรอยยิ้มกว้างของคนแปลกหน้า ที่ผมไม่รู้จักชื่ออีกตามเคย  ทั้ง ๆ  ที่ฝากชีวิตไว้กับเขามาหลายชั่วโมง อ้าว ! ก็นั่งซ้อนท้ายเขาไปนี่หว่า  เกิดพาไปหกคะเมนตีลังกามาจะทำยังไง    ร่ำลากับเพื่อนแปลกหน้า แล้วผมก็รู้สึกว่าท้องมันเริ่มร้องเรียกหาอะไรบางอย่าง  เออ  เนาะ  ตั้งแต่เช้ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยนี่หว่า จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:52:27

ความคิดเห็นที่ 41   อาหารสิ้นคิดตามเคย . . . เอาน่า !  กินกันตาย รถออกจากนากะสังก่อนเที่ยงเล็กน้อย  ทั้งรถมีทั้งชาวลาว  และนักท่องเที่ยวต่างชาติ  เป็นรถตู้คันใหญ่  น่าจะรถจากจีนแดง  คล้าย ๆ  รถที่วิ่งเชียงใหม่ – ปาย  นั่นแหละ  แต่รถนี้ติดฮิทเตอร์มั้ง  เพราะวิ่งมาได้ครู่เดียว  แอร์เสีย  เสียงฝรั่งบ่นกันใหญ่ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:55:02

ความคิดเห็นที่ 42   อ้าว !    ยังไม่ชินอีกหรือว่ะ   ผมชินแล้ว  สองครั้งในหลวงพระบางก็แบบนี้แหละ  มาลาวใต้  นึกว่าอะไร ๆ  มันจะเปลี่ยนในทางที่ดีขึ้น  เพราะเห็นอ้ายลาวเปิดประเทศด้วยซีเกมส์  แต่ไม่นึกเลยว่าทุก ๆ  อย่างมันเหมือนเดิมคือเก่า  ไม่มีอะไรที่อำนวยความสะดวกแก่นักท่องเที่ยวเลยสักนิดเดียว หรือนี่  อาจเป็นมนต์เสน่ห์ที่ทำให้อยากกลับมาค้นหาอีกก็เป็นได้ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:56:08

ความคิดเห็นที่ 43   รถขับมาเรื่อย ๆ  คราวนี้ผมรู้สึกว่าร้อนกว่าขามาเสียอีก เพราะขามา  รถมันเปิดโล่ง  แต่ขากลับนี่สิ  รถแอร์เสียไร้ลมพัดผ่านเท่าที่ควร  นั่งบ้างหลับบ้างจนกระทั่งมาถึงหลัก  ๑๕  ได้มั้ง  ผมกลับรู้สึกว่าคิดถึงใครบางคนมากแล้ว  มากจนเหมือนจะทรมาน ผมหยิบกระเป๋าสตางค์  แล้วหยิบเอาซิมการ์ดอีกเบอร์ที่เปิดโรมมิ่งเอาไว้  มองชิมการ์ดในมือชั่งใจว่า  จะทำอย่างไรต่อดี  โทรหา  หรือ  เอาเก็บไว้ที่เดิม  แล้วในที่สุดผมก็พ่ายแพ้ . . . จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:56:58

ความคิดเห็นที่ 44   “อยู่ไหนนี่  ปิดเครื่องทั้งสองเบอร์เลยหรือ”  เสียงจากปลายสายทำเอาผมหัวใจเต้นแรง “ปากเซไง” “อำหรือพูดเล่นนี่”  เสียงนั่นยังไม่เชื่ออีกหรือ  ว่าผมไม่ได้อยู่เมืองไทย “จริง ๆ  เพิ่งกลับจากคอนพะเพ็ง  กำลังจะเข้าปากเซ  เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไป  ตาดฟาน  ตาดผาส้วม”   “ใจดำ  ไม่เคยรอ  ไม่เคยจะรอกันเลยนะคนเรา อยากไปตาดฟาน  รอกันหน่อยไม่ได้หรือไง . . . ”  เสียงนั้นคล้ายตัดพ้อ ผมนี่นะไม่รอ . . . จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:57:52

ความคิดเห็นที่ 45   “. . .  จะไปกรุงเทพฯ  นะ” “อืม  มาวันไหน”   “คืนนี้  ไฟลท์ค่ำ” ผมนั่งนิ่ง . . . บางอย่างในหัวใจตัวเองเริ่มตีกันอย่างหนักหน่วง   ใครบางคนจะมากรุงเทพฯ  แล้วผมล่ะ ผมมาทำอะไรที่นี่  ผมรู้ว่า  ผมไม่ได้ทะเลาะกับเขานะ  ที่ผมมา  เพราะผมรู้สึกเหนื่อยล้า  แต่ผมก็ไม่ได้ทะเลาะกับเขาเลยนี่หว่า “มากี่วัน” “คืนเดียว . . .”  เสียงนั้นเงียบไปชั่วครู่ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 14:59:02

ความคิดเห็นที่ 46   “. . .  เพิ่งโหลดเพลงใหม่มา  อยากให้ฟังนะ” “อืมเอาสิ”  ผมบอก เสียงอินโทรลเพลง  ไม่เคยฟังมาก่อนแน่ ๆ  แต่มันคุ้นหู  คุ้นมาก ๆ  ผมขมวดคิ้ว  ในขณะที่รถค่อย ๆ  เคลื่อนผ่านหลัก ๘ “ก่อนเคยเหงา  เคยรู้สึกเหว่ว้า  เคยมองหา  ความรักนั้นมันอยู่ที่ใด  โลกใบใหญ่เหลือเกิน  มีผู้คนอยู่มากมาย  แต่หัวใจมันกลับเหงาขึ้นทุกที  แต่เมื่อฉันได้พบกับเธอ  สิ่งที่เธอให้ฉันไม่รู้มันคืออะไร  โลกใบใหญ่ใบเดิมกลับไม่เคยต้องเหงาใจ  แค่ฉันนั้นยังมีเธออยู่ตรงนี้ . . .”   ผมหลับตา . . . . . .  น้ำตาผมไหล  เพลงนี้ผมเคยฟัง  แต่เป็นเวอร์ชั่นที่ไม่คัฟเวอร์ใหม่  แต่ที่ผมฟังอยุ่ขณะนี้  ผมรู้ เสียงแบบนี้มีคนเดียว  โรส  ศิรินทิพย์  แน่ ๆ  ผมไม่รู้  ว่าอีกฝ่ายอยากสื่ออะไรถึงผม  แต่เท่าที่ผมจำได้  ผมไม่เคยได้ยินคำที่ผมอยากได้ยิน “. . . ชั้นใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อตามหาและรอคอยเธอมาแสนนาน” แก้ไขเมื่อ 09 มิ.ย. 53 15:00:57 จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 15:00:24

ความคิดเห็นที่ 47   ผมหลับตา  รู้แค่น้ำตาผมไหล  มันไม่ได้เศร้านะ  มันออกจะตื้อ ๆ  ตัน ๆ  มากกว่า  ผมกดสายทิ้งเมื่อรถเลี้ยวมาที่ท่ารถเกรียงไกร   รถจอดสนิทเพื่อให้คนที่จะเดินทางไปเวียงจันทน์ได้ลงที่นี่  เพื่อรอรถไปเวียงจันทน์  แต่สำหรับคนที่จะไปปากเซ  รถจะไปจอดที่หน้าโรงแรมลานคำ ผมยืนนิ่งมองรถคันที่ผมนั่งมาค่อย ๆ  ออกไปจากสถานีเกรียงไร . . . การเดินทางของผมจบลงแล้ว  มันจบลงในขณะที่แผนการเดินทางของผมมาแค่ครึ่งทาง  ผมไม่รู้หรอกว่า  ตอนนี้ผมกำลังคิดอะไร  เพราะผมเดินมาที่เคาน์เตอร์ขายตั๋วก่อนควักพาสปอร์ตพร้อมแบงค์พัน “ไปอุบลฯ  ครับ” จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 15:01:46

ความคิดเห็นที่ 48   ต่อจากนี้  ทุก ๆ  นาทีในแผ่นดินลาวสำหรับผมคือความทรมาน  เพราะหัวใจผมโลดแล่นกลับไปกรุงเทพฯ  ผมไม่ได้อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว จะด้วยอะไรก็ตามแต่  ผมไม่รู้  ผมไม่รู้ว่า  คำตอบทั้งหมดคืออะไร  ผมไม่รู้ว่าผมกำลังทำอะไร  ผมรู้แค่ว่าตอนนี้  อะไรก็ได้ที่พาผมไปถึงกรุงเทพฯ  ผมจะทำ ผมโชคดีรถเที่ยวสุดท้ายจากลาวมาอุบลฯ  หมดในเวลา  ๑๕.๓๐  น.  แล้วรถเที่ยวเที่ยงจากนากะสังมาถึงที่ท่ารถเกรียงไกรราว  ๑๕.๐๐ น.  น่าจะเป็นการจัดตารางเวลาที่สอดคล้องกัน จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 15:02:39

ความคิดเห็นที่ 49   รถเคลื่อนจากด่านช่องแมกตอนสิบเจ็ดนาฬิกานิด ๆ  จากตรงนี้ไปสถานีอุบลฯ   ระยะทางราว  ๙๐ กิโลเมตร  แต่มันน่าจะเป็นระยะที่ไกลเสียเหลือเกิน  ตอนนี้ผมจะทำอย่างไรดี . . . ผมกดโทรศัทพ์หารุ่นน้อง . . . “เช็คไฟลท์ให้หน่อยดิ” “ไฟลท์ไหนพี่” “DD 7221 คืนนี้  ออกกี่โมง” “โอเค  DD  7221  URT มา  DMK  แปบนะพี่ . . .”  เสียงมันเคาะแป้นคอมพิวเตอร์ “. . . ๒๒.๑๐ น.  ครับพี่  พี่อยู่สุราษฏร์ฯ  หรือ   ผมเอาไข่เค็มนะพี่ยี่สิบฟองพอ” จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 15:04:07

ความคิดเห็นที่ 50   “ไม่โว้ย  ตอนนี้อยู่อุบลฯ  เออ  เช็คนกอุบลฯ  หน่อยดิ  ว่าไฟลท์ค่ำคืนนี้ออกกี่โมง”  ผมสั่งไปอีกรอบ “โอเคพี่  DD 9319  แปบพี่ . . .” “. . .  ๑๙.๕๕  น.  ครับพี่”  เสียงน้องคนเดิมบอกมา “โอเค  เช็คหน่อยดิ  คืนนี้ยังว่างมั้ย” “ได้ ๆ  พี่ . . .”  ผมรอให้รุ่นน้องผู้แสนน่ารักเช็คไฟลท์ให้อยู่ครู่เดียว “ว่างพี่ว่าง” “ออกตั๋วใบนึงนะโว้ย  ขอบใจมาก  เดี๋ยวไปกรุงเทพฯ  ค่อยเคลียร์กัน”  ผมสั่งไปทันที “อีกแล้ว  ไฟลนก้นตามเคยพี่กรู  เดี๋ยวรอรับ SMS  เลยพี่”  เสียงมันบ่น  แต่มันก็เต็มใจทำนี่หว่าเพราะมันบอกให้รอ แก้ไขเมื่อ 09 มิ.ย. 53 16:11:20 จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 15:05:15

ความคิดเห็นที่ 51   ผมวางสาย  ตอนนี้  ลุ้นเพียงแค่ว่า  จะถึงอุบลฯ กี่โมง  ไม่ถึงห้านาทีที่วางสาย ข้อความสั้น ๆ  ก็มาสู่โทรศัพท์ของผม  ผมกดมองดูข้อความ  แล้วยิ้ม . . . การเดินทางของผมสิ้นสุดลงก่อนกำพหนดการ  เพียงเพราะอะไร  ผมไม่รู้  แต่ผมเชื่อว่า  หลาย ๆ  คนถ้าเจอสถานการณ์แบบผม  ก็คงต้องรีบกลับอย่างไม่มีข้อแม้ใด ๆ  ทั้งนั้น    วันนี้ผมกลับมาจากปากเซ  ทั้ง ๆ  ที่ผมยังไปไม่ทั่วอย่างที่ตั้งใจเอาไว้ ผมตัดสินใจกลับในทันที . . . จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 15:08:04

ความคิดเห็นที่ 52   “ใจดำ  ไม่เคยรอ  ไม่เคยจะรอกันเลยนะคนเรา อยากไปตาดฟาน  รอกันหน่อยไม่ได้หรือไง . . . ”    เสียงที่ก้องในหัวผม  ตลอดเวลา  ผมนี่หรือใจดำ ? ผมไม่ใช่คนแบบนั้น . . . ผมมาถึงอุบลฯ  แล้วเรียกสกายแลปไปสนามบิน  เงินซื้อทุกอย่างได้เสมอ  เหมือนที่ผมกำลังใช้เงินซื้อ  เวลาให้สั้นลง  ย่นระยะทางให้สั้นลง    ผมทำใจยอมรับว่า  ในยุคนี้  เงินมีอิทธิพล  แต่จะทำอย่างไรที่ไม่ให้มันมามีอิทธิพลเหนือเรานี่สิ  เราต้องรู้จักใช้และบังคับมัน เงินซื้อทุกอย่างได้หรือ ? ไม่ทุกอย่างหรอก  เงินอาจจำเป็นต่อการดำรงชีวิต  แต่เงินซื้อทุกอย่างไม่ได้  โดยเฉพาะ   “ความรัก” จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 15:09:25

ความคิดเห็นที่ 53   ผมกำลังใช้เงินนำทางชีวิตของตัวเอง  เพราะตอนนี้  เวลานี้  ผมไม่แคร์อะไรอีกแล้ว  ผมรู้แค่ว่า  ทางไหนก็ตามที่ทำให้ผมไปถึงดอนเมืองก่อนที่  DD 7221  แลนดดิ้ง  ผมจะทำ     เพราะยังพอมีเงินในกระเป๋าที่จะทำให้ผมไปถึงกรุงเทพฯ  โดยไม่ลำบากเท่าไหร่ ผมมาถึงก่อนเขา . . . . . .  ผมนั่งรอเขาที่ดอนเมืองนี่แหละ  อีกกว่าสองชั่วโมงไฟลท์จากสุราษฏร์ฯ  จึงจะลง  ไม่เป็นไรหรอก  ผมรอมาจนชินแล้ว  จะให้รอนานกว่านี้  ผมก็รอได้  ผมเริ่มชินกับการรอ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 15:12:49

ความคิดเห็นที่ 54   บางที . . . . . . นี่อาจจะเป็นคำตอบสุดท้ายที่ผมค้นหามาตลอดชีวิต การรอคอย . . .ทรมานเสมอ . . . หาก . . . ความสุขอยู่ที่เราได้รับรู้ว่า  คนที่เรารอ  เขาก็รอเราอยู่เช่นกัน **************************** ผมคงต้องจบทริปนี้  แบบนี้  จบทั้ง ๆ  ที่  ผมยังมีวันหยุดอีกสองวัน  เพราะตามกำหนดเดิม ตอนนี้  ผมน่าจะนั่งกินข้าวที่ริมโขง พรุ่งนี้  ผมคงต้องไปตาดฟานหรือตาดผาส้วน  แต่ตอนนี้ทุก ๆ  อย่างมันเปลี่ยนหมดเลย ผมรู้ว่า  ผมต้องทำแบบนี้  เพราะผมไม่สามารถทรยศต่อความรู้สึกของหัวใจตัวเองได้ ปล.  วันนี้  ผมไม่สรุปค่าใช้จ่ายนะครับ  เพราะไม่อยากเห็นตัวเลข  มันปวดใจจื้ด ๆ   ไว้โอกาสหน้า  ผมจะเอารูปสวย ๆ  กับ  ความคิดส่วนตัวในห้วงเวลาเดินทางมาฝากอีกนครับ จากคุณ : นนท์ปวิชญ์ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 15:17:01

ความคิดเห็นที่ 55   ขอบคุณค่ะสำหรับภาพ และเรื่องราว ยังยืนยันคำเดิมว่าอ่านรีวิวของคุณแล้ว เหมือนอ่านนิยายรักเลยค่ะ     -บางครั้งสิ่งที่เรารอคอยมาตลอดชีวิต เราก็ไม่มีวันได้เจอค่ะ- จากคุณ : เอน้อย ณ ซอย 6 เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 15:45:16

ความคิดเห็นที่ 56   ต่อ คำตอบนะเนี้ยะ จากคุณ : mittrai เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 15:46:06

ความคิดเห็นที่ 57   น่ะ...ดีใจด้วย ที่ได้เจอเสียที.... ปล.คิดถึงดอนเดช จากคุณ : Albino Spider (Albino Spider) เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 16:10:19

ความคิดเห็นที่ 58   ว้าววววววว ~ เป็นกระทู้ที่โรกะติกมากๆ  ... อ๊ากกกส์ ...  ... จากคุณ : ซซ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 16:28:05

ความคิดเห็นที่ 59   ขอบคุณครับ  ชีวิตต้องดำเนินต่อไป จากคุณ : เล็กทาโร่ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 17:09:26

ความคิดเห็นที่ 60   ขอบคุณสำหรับข้อมูลดีๆ แนวคิดดีๆด้วยครับ จากคุณ : แมงปอบินเดี่ยว เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 17:53:12

ความคิดเห็นที่ 61   จากกระทู้ท่องเที่ยวสุดมันส์ ตอนจบเป็นกระทู้โรแมนติกซะ.................. ขอบคุณ จขกท. มากๆ นะคะ ชอบคำนี้มากๆ "คนที่เรารอ...เค้าก็รอเราอยู่เช่นกัน" จากคุณ : bn_jung เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 20:56:18

ความคิดเห็นที่ 62   ขอเซฟไว้นำมาอ่านซ้ำอีก ขอบคุณสำหรับ บันทึกนักเดินทาง แท้ ๆ จากคุณ : tiger's nest เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 21:01:56

ความคิดเห็นที่ 63   ขอบคุณ จขกท. มากๆ นะครับ จากคุณ : A-TOO เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 53 21:22:34

ความคิดเห็นที่ 64   ตามอ่านสามทู้รวดเลย เขียนได้น่าติดตามมากๆ ภาพก็สวย ยินดีด้วยนะคะ ที่ "คนที่เรารอ...เค้าก็รอเราอยู่เช่นกัน" จากคุณ : MoMMaMjAnG เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 01:14:09

ความคิดเห็นที่ 65   บางครั้งความคิดของตัวเราเอง  ที่คิดไปตามสมองของตนเอง มันก็ทำให้  เกิดความผิดพลาดได้   ขอให้มีความสุขกับวิ่งที่คาดหวังครับ คนอารมย์เดียวกัน จากคุณ : ชวน (รักสามเศร้า) เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 53 13:03:13

ความคิดเห็นที่ 66   เข้าใจความรู้สึกเลยครับ ปีหน้าผมคงเหมือนเจ้าของกระทู้แน่ๆ จากคุณ : รักจังเมืองไทย เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 53 10:45:28

ความคิดเห็นที่ 67   โรแมนติคซ้าาา จากคุณ : {-tgc-} เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 53 15:33:58

ความคิดเห็นที่ 68   เล่นเอาน้ำตาคลอไปด้วย อินๆๆๆ จากคุณ : DAN_KRAB เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 53 22:33:21

ความคิดเห็นที่ 69 ขอบคุณเรื่องราวดีๆ ภาพสวยๆ ในการเดินทางนะครับ หลับปีใหม่นี้วันที่ 4-7 ผมจะไปบ้างเเล้วครับ ^^" เเล้วพบกัน ลาวใต้ ปากเซ จากคุณ : ลุงน้ำเมา เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 53 17:11:01 A:182.232.210.197 X: TicketID:290924

ความคิดเห็นที่ 70 เข้ามาอ่านไป น้ำตาคลอไป อยู่ที่ทำงาน ไม่กลับบ้านเลยย .. ซึ้งอ่ะ .. ถ้ามีสักคนรู้สึกแบบนี้กับเราบ้างก็ดีน่ะ จากคุณ : ColourFulLife เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 53 18:52:15