|
แชร์ประสบการณ์คลอดลูกเมื่อวันลอยกระทงค่ะ อาจจะยาวไปหน่อยนะค่ะ
แต่อยากให้เห็นภาพ 5555
เริ่มเลยนะค่ะ
วันที่ 27 พ.ย. 55 เริ่มมีอาการปวดเมื่อยตัว และรู้สึกอยากแต่จะนอน
ไม่อยากลุกไปไหน เลยนอนซะทั้งวันเลย ส่วนสามีไปทำงาน อยู่บ้านกับแม่ย่า
กินข้าวเย็นตั้งแต่ 17.00 น. แล้วก็นอน จน 21.00 ทานนมที่สามีชงให้แล้วก็หลับอีก
รู้สึกปวดปัสสาวะตอนตี 2 ก็ลุกไปเข้าห้องน้ำปกติ ตอนใช้ทิชชู่เช็ด
มีสีน้ำตาลติดมานิดนึง คิดว่าตาฝาดเพราะง่วงอยู่ เลยกลับเข้าห้องนอน
ตอนจะล้มตัวลงนอนมันเหมือนมีน้ำปรี้ดออกมา คิดว่าตกขาว แต่พอเปิดดู
มันเป็นน้ำใสๆ แล้วก็มีจุดๆ สีน้ำตาลเต็มเลย ลองนึกภาพแก้วมังกรนะค่ะ
จุดสีน้ำตาลจะกระจายแบบเม็ดแก้วมังกร ดูแล้วน่าขนลุกอ่ะ รอบแรกที่ออกมาไม่เยอะ
เลยปลุกสามีมาดูว่าน้ำอะไรไม่รู้ สามีเลยหยิบผ้าอนามัยมาให้ใส่ พอใส่ซักแป๊บ
ก็ออกมาอีก คราวนี้เยอะกว่าเดิมเป็นนำ้แล้วก็จุดๆ สีน้ำตาลเต็มเลย ก็แปลกใจ
เพราะเคยอ่านแม่ๆ ในนี้บอกว่าน้ำคร่ำต้องเป็นสีใสๆ แต่ทำไมของเรามีจุดสีน้ำตาล
ออกมาด้วย เหมือนเม็ดแก้วมังกรจริงๆ เลยมองหน้าสามีแล้วบอกว่า ชัวร์น้ำเดินแล้วหล่ะ
สามีไปปลุกแม่ย่า ส่วนเราก็อาบน้ำใส่เพิร์ส น้ำก็ปรี๊ดมาเรื่อยๆ
ไปโรงพยาบาลตอน 2.30น.
ถึงโรงพยาบาลก็ 3.00 น. เริ่มเจ็บท้องเหมือนปวดท้องเมนส์นิดๆ แล้ว
ไปห้องรอคลอดพิเศษ ถอดเพิร์สให้พยาบาลดูบอกว่าน้ำน่าจะเดินแต่มีสีน้ำตาล
พยาบาลอีกคนเดินเข้ามามองแล้วถามว่านี่อึคุณแม่หรือน้ำเดินค่ะเนี่ยทำไมสีนี้
เราก็เริ่มจิตตกว่าชั้นคิดไปเองป่าวหว่าว่าน้ำเดิน พยาบาลมารุม 4-5 คน ถามนู่นนี่นั่น
กรอกเอกสาคเยอะแยะ ก็ได้แต่นึกในใจไม่ให้สามีกรูกรอกว๊ะ แล้วถามคำถามเดิมๆ ซ้ำๆ
เช่น น้ำเดินตอนกี่โมง ทานข้าวไปเมื่อไหร่ น้ำหล่ะเมื่อไหร่ พยาบาล 4 คน ก็ถาม 4 คน
แถมมึอยู่คนนึงเดินมาถามเราว่า คุณแม่น้ำเดินจริงๆใช่มั้ย เราเลยบอกไม่รู้หรอก เราท้องแรก
แต่คิดว่าน่าจะใช่ เราสงสัยว่าพยาบาล ไม่คุยกันเลยรึไงฟร่ะ ตูก็เริ่มเจ็บท้องขึ้นเรื่อยๆ
จนเราถามว่าแจ้งหมอเรารึยัง พยาบาลบอกว่าแจ้งแล้ว กว่าคุณแม่จะคลอดก็เช้าแหล่ะหมอมาพอดี
จนหมอเวรเดินมาตรวจ มองเพิร์สเราแล้วบอกว่านี่มันน่าจะขี้เทานี่ น้องน่าจะถ่ายในท้อง เท่านั้นแหล่ะ
พยาบาลรีบเจาะสายน้ำเกลือ ติดเครื่องวัดหัวใจน้อง เราก็หน้าเสียถามว่ามันคืออะไร
ได้คำตอบว่ามันอันตรายหากน้องสำลักเอาน้ำคร่ำที่มีขี้เทาเข้าไป คุณแม่อาจจะต้องผ่านะ
ให้ทำใจสำหรับการผ่าไว้
แล้วหมอเวรก็ตรวจปากมดลูก ณ ตอน 3.30 น. เปิด 4 เซนต์
เราก็เริ่มปวดท้องขึ้นเรื่อย ๆ ไม่มีพยาบาลมาดูซักคน จนเราทนไม่ไหวร้องโอ๊ยออกมา
พยาบาลเดินสลึมสลือมาถามว่าเมื่อกี๊คุณแม่ร้องเหรอ เราก็พยักหน้า ถึงเดินมาถามว่าปวดมากมั้ย
(ไม่มากกรูจะร้องมั้ย) ตอบไปว่าเริ่มมากแล้ว เลยไปตามหมอเวรมา
ตอน 4.30 น. ตรวจปากมดลูกเปิด 6 เซนต์ แล้วหมอก็ไป เหลือพยาบาลคนนึงเราเลยบอกว่า
ปวดปัสสาวะ พยาบาลเอาที่รองมารองให้แล้วหายไป จนเราปัสสาวะสุดนานแล้วไม่มาเอาแถมปวดท้อง
เลยเลื่ิอนออกเอง สงสัยคงไปนอนอีกแน่ๆ
จน 6.00 น. เราเจ็บมากแบบว่าปวดสุดๆ ร้องดังมากพยาบาลเดินมาดู
แล้วก็ออกไปเพราะเปลี่ยนเวรพอดี (ไม่มีใครสนใจกรูเลย) แต่เหมือนสวรรค์โปรด มีพยาบาลคนนึง
อายุเยอะแล้วมาดูเราแล้วก็นวดหลังนวดสะโพกให้ ปลอบใจเรา ค่อยรู้สึกดีขึ้นหน่อย
แต่เราก็ยังปวดเรื่อยๆ และก็มากขึ้นจนเราอยากเบ่ง บอกพยาบาลว่าอยากเบ่งแล้ว
พยาบาลเดินมาดูหน้าจอแล้วก็รีบตามหมอ คราวนี้ความโกลาหลเกิดขึ้น หมอมาดูหน้าจอ
บอกว่าหัวใจน้องเต้นอ่อนมากไม่ถึง10 ตอนคุณแม่ปวดท้อง แล้วก็ตรวจปากมดลูกตอน 6.45 น.
ปากมดลูกเปิด 7 เซนต์ แล้วบอกไม่ให้เราร้องว่าปวดให้หายใจอย่างเดียว แต่เราปวดมากเราก็ร้อง
พวกพยาบาลที่เด็กๆ ก็บอกรู้นะว่าคุณแม่ปวด แต่คุณแม่ต้องหายใจช่วยน้องเข้าใจมั้ย ปวดน่าจะทน
ได้นะค่ะคุณแม่ ปรี๊ดค่ะแต่ปวดท้องมากกว่า เราถามหาหมอเราพยาบาลก็บอกว่าเดี๋ยวมา
จน 7.00 น. พยาบาลเดินหน้าตาตกใจเข้ามาบอกว่าคุณแม่หัวใจน้องอ่อนมากเลยคงต้องผ่า
หมอเวรมาคลำปากมดลูกแล้วก็บอกน่าจะ 9 เซนต์ แต่น้องจะรอไม่ไหว โทรไปถามหมอเรา
หมอเราบอกว่าให้ผ่าฉุกฉินเลย ใจเราหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม ห่วงลูกมากเลย พยาบาลโทรตามรถเข็น
ห้องผ่าตัดแล้วให้เราเปลี่ยนชุดและเซ็นต์เอกสารอีกแล้ว นอนรอประมาณครึ่งชั่วโมงแต่เหมือนนานมาก
เพราะปวดท้องเบ่งตลอดเเลย จน7.30 น. รถเข็นมาแต่หมอขอดูปากมดลูกอีกที คราวนี้หมอมากัน 3 คน
คนแรกคลำบอกว่า 9 คนที่สอง บอกว่่า 7 จนคนสุดท้ายเหมือนจะอาวุโสสุดบอกว่า 8 เซ็นต์
ปวดก็ปวด ห่วงลูกก็ห่วง คลำกันอยู่ได้ พอออกมารอลิฟท์เจอสามีกับแม่ย่ายืนรออยู่ เรานอนร้องอยู่บนรถ
สามีเดินมาถามว่าเราจะไปไหน เราบอกว่าไปผ่า พยาบาลไม่ได้มาแจ้งเลยเหรอ สามีบอกตั้งแต่เราเข้าไป
ไม่มีพยาบาลคนไหนเดินมาบอกอะไรเลย เราเลยบอกว่าหัวใจลูกเต้นอ่อนต้องรีบผ่าออก สามีหน้าซีดเลย
ขนาดเจ็บท้องเรายังเห็นว่าเค้าหน้าซีดมาก พอเข้าห้องผ่าพยาบาลที่นี่ดีมากพูดดีและก็ช่วยเราดีมาก
เราปวดท้องพยาบาลก็จับมือให้เราบีบ รู้สึกได้ว่าคนละอย่างกับห้องรอคลอดจริง ๆ
เราถามหาหมอเรา ได้คำตอบว่ามาไม่ทัน แต่หมอฝากไว้กับหมออีกคน หมอก็ดูหัวใจน้องแล้วก็บอกว่า
ต้องดูก่อนนะค่ะคุณแม่ว่าน้องหัวใจดรอปมากมั้ย ถ้ามากหมอจะต้องวางยาสลบค่ะ หมอพูดดีมากกกก
สรุปเราแค่บล็อคหลัง ตอนฉีดยาบล็อคหลังไม่รู้สึกอะไรเลย ร้องโอดโอยเพราะเจ็บท้องอย่างเดียว 555
ใครบอกว่าบล็อคหลังเจ็บเราขอค้าน พอยาชาออกฤทธิ์เรารีบบอกหมอเลยว่าขอบิกินี่ไลน์ นะค่ะ
พยาบาลกับหมอขำใหญ่บอกว่าพอหายเจ็บแล้วห่วงสวยเลยนะค่ะคุณแม่ และแล้วลูกเราก็ออกมา
ใช้เวลาในห้องผ่าตัดแค่ 20 นาที แต่นอนปวดท้องเกือบ 5 ช.ม.
หลังจากคลอดเราได้จุ๊บลูกในห้องผ่าตัดแล้วก็ไม่เจออีกจนข้ามวัน เพราะลูกต้องให้หมอเด็กเช็คปอด
และอื่นๆ เนื่องจากถ่ายในท้อง วันรุ่งขึ้นพอถอดสายปัสสาวะเราก็พยายามลุกเดินเลยเพราะอยากเจอลูก
แต่ลูกเราหมอบอกว่าไม่เป็นอะไรเอามาให้เราตอนเย็นนั้นเลย
สรุป ห้องรอคลอดพิเศษไม่ได้ช่วยอะไรชั้นเลย เพราะชั้นก็นอนเจ็บโอดโอยคนเดียว
พยาบาลแทบไม่สนใจ แต่ก็เข้าใจว่าช่วงดึกคงจะง่วงอ่ะนะ
ลูกเราคงอยากออกวันลอยกระทง และโชคดีมากที่น้ำเดินตอน ตี2 หากเป็นตอนเย็น
เราคงคลอดบนรถแน่เลย เพราะรถแถวโรงพยาบลเราติดน่าดู
| จากคุณ |
:
โบะโฉะ 
|
| เขียนเมื่อ |
:
9 ธ.ค. 55 20:38:29
|
|
|
| 
แชร์ประสบการณ์คลอดคร้า
