PANTIP.COM : N13058554 เดินทางกลับไปหาลูกทุก สัปดาห์ []

ความคิดเห็นที่ 8

นั่นคือความรู้สึกของพ่อแม่ เราเข้าใจนะคะ ว่าเป็นยังไง

แต่ลองฟังความรู้สึกของลูกดูบ้าง ตอนเล็กพ่อกับแม่เอาเราไปให้ย่าเลี้ยงที่ ตจว.ไม่ไกลจากกรุงเทพนัก
แต่ความเป็นเด็ก มันเหมือนกับว่าที่ๆเราอยู่ มันห่างไกลเหลือเกินกับที่พ่อแม่อยู่ เวลาพ่อแม่ไปหาแต่ละครั้ง มันเหมือนอยากหยุดเวลาไว้แค่ตรงนั้น นั่งมองรถแต่ละคันว่าเมื่อไหร่จะเป็นคันของพ่อแม่เรา เตรียมตั้งท่าพร้อมที่จะวิ่งลัดคันนาไปหาพ่อกับแม่ทันทีที่ได้ยินเสียงรถ เราหอม เรากอดแม่ คลอเคลีย ไม่ไปไหน มีความสุขอย่างที่สุด บอกได้เลยว่า มันเป็นความสุขที่ไม่มีอะไรเทียบได้ มันโหยหาตลอด ทั้งๆที่ ที่บ้านที่เราอยู่ มีปู่ ย่า พี่ ป้า น้า อา เพื่อนๆ มีแต่คนตามใจ มันไม่เหมือนกันเลยซักนิด กับความผูกพันระหว่างลูกกับพ่อแม่

พอรุ่งขึ้นถึงเวลาที่พ่อแม่จะต้องกลับ พอเรารู้เวลา เราจะนอนคลุมโปงร้องไห้ พอแม่มาเปิดเราก็จะอาย ผู้ใหญ่เค้ารู้หมด ว่าเราแอบร้องไห้ ถึงเวลาจริงๆที่พ่อแม่ต้องกลับ เราไม่เข้าไปกอดพ่อกับแม่เลย เรานั่งเอาไม้เขี่ยดินเล่น แต่ดินนั้นเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา ไม่มีเสียงร้องและเสียงสะอื้นจากเราเลย แต่ถ้าใครทักปุ๊บ เราจะปล่อยโฮแบบสุดๆ ทำเอาแม่เราร้องไปด้วย ใจมันจะขาด มันวัาเหว่ มันคิดถึง เราจำความรู้สึกนั้นได้ดี

พอพ่อแม่กลับ ถึงเวลาต้องไปโรงเรียน เราไม่พูดไม่จากับใครเลย รู้แค่ว่าเราอยากกอดแม่ คิดถึงแม่ เราคุยกับครูอย่างเดียว แต่เราเรียนเก่ง ครูเลยชอบ ครูยังต้องเรียกย่าเราไปคุยเลย ถามว่าเรามีปัญหาอะไรทางบ้านหรือเปล่า ย่าบอกไม่มี แค่เราคิดถึงพ่อกับแม่

พอถึงวันแม่ โรงเรียนจัดกิจกรรมวันแม่ แม่เรามาร่วมด้วย เรากราบเท้าแม่น้ำตาเต็มเท้าแม่ทุกปี เราอยากโตไวๆจะได้ไปอยู่ที่กรุงเทพกับแม่ซักที

เราแค่มองในมุมหนึ่งของเด็กๆ ที่ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ อยากให้กำลังใจทั้งกับพ่อแม่ และลูกๆที่อยู่ห่างไกลกัน
ทุกวันนี้พอเรามีลูก ทั้งปู่ ย่า ตา จะมาเอาไปเลี้ยง เราเล่าความรู้สึกของเราตอนเด็กให้แฟนฟัง แฟนเลยให้เราออกจากงานมาเลี้ยงลูกเลย อีกอย่างแฟนเราก็ทำใจไม่ได้เหมือนกันที่จะไม่ได้อยู่กับลูก แต่ละคนมีความจำเป็นที่แตกต่างกัน ยังไงสู้ๆนะคะ รอวันที่จะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันค่ะ

จากคุณ : อารมณ์สีเทาเทา

เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 55 14:02:50