PANTIP.COM : G7913724 ภูคิ้ง BY ทีมงานเชียงกง ครับ []

ภูคิ้ง BY ทีมงานเชียงกง ครับ

ภูคิ้ง ฤดู หญ้าสะบัด
ห้วงเวลาที่ลมพัดผ่าน กับฤดูฝนที่กำลังจะมาถึง

วิถีชิวิตของนักเดินทางส่วนใหญ่มักจะมีส่วนผสมที่คลายคลึงกัน หรือใกล้เคียงกัน
คือการแสวงหาประสบการณ์ใหม่ๆให้กับชีวิตตนเองเสมอภายใต้เงือนไขที่เปลี่ยนแปลงไปตามฤดูกาล

ครั้งหนึ่งเคยตื่นมาตอนเช้า ยืนกอดออกเฝ้าดูทะเลหมอกแต่เช้าตรู่
ทะเลหมอกเผยโฉมให้เห็นเมื่อแสงสว่างเริ่ม สาดส่อง ปุยขาวดูนุ่มนิ่ม
ขังอยู่ในแอ่งขนาดใหญ่มันเป็นภาพที่บรรยายไม่ถูกจริงๆ

ระดับความสูงที่ 1200 มันอาจจะดูไม่สูงมากสำหรับผม แต่ระดับความชันนี้ซิมันเป็น
ปัญหาของการพิชิตยอดภูคิ้งครั้งนี้

10 ภูกระดึงเท่ากับ 1 ภูคิ้ง เป็นคำกล่าวของนักเดินทางหลายท่านได้พูดไว้ เมื่อ 2
อาทิตย์ก่อนผมพาตัวเองไปฟิตร่างกาย ที่ภูกระดึงจังหวัด เลย เพื่อเตรียมตัวขึ้นภูคิ้งครั้งนี้ 5
ชั่วโมงกับเวลาที่เราพาตัวเองขึ้นมาบนทีราบบนสันดอยได้พบกับป่าไม้ที่สมบูรณ์
เคยส่งสัยไหมว่าป่ากับเมืองต่างกันอย่างไร ตามความรู้สึกผมมันต่างกันอย่างชัดเจน
พื้นดินที่ไร้ซึ่งแสงไฟยามค่ำคืนนั้นคือป่าเป็นบ้านของสัตว์ เป็นต้นกำเนิดของสายน้ำ
ขณะที่ผมอยู่บนยอดภูคิ้งผมไม่เพียงมองเห็นชุมชนเมืองที่อยู่เบื่องล่าง
แต่ยังมองเห็นว่าป่าสำคัญกับชีวิตเพียงใด

การเดินทางครั้งนี้เริ่มขึ้นจากการได้คุย msn กับพี่โก๋ ว่า พี่ “ผมอยากเดินถึกๆ” พี่โก๋ต้องว่า
“พี่อยากไปภูคิ้ง” ตบปากรับคำทันที่ว่าผมไปด้วยยยยย….กำหนกวันเดินทาง ศุกร์ที่ 22 พค 2552 เวลา สี่
ทุ่มพร้อมกับสายฝนที่โปรดปลายลงมาราวกับมาต้อนรับกัน สมาชิก 20 คนพอดิบพอดี จุดหมายปลายทางอยู่ที่ อบต
บ้านโนนทอง ตี 5 กว่าๆเราก็มาถึง ที่ อ.เกษตรสมบูรณ์ แต่พวกเราก็ไป หลงทางอยู่กว่าจะมาถึงฟ้าก็
สว่างพอดีจังหวะที่ขับรถผ่าน พี่ดูนู้นดิ ภาพแรกที่ผมมองเห็น เทือกเขาลูกมหึมา ปกคลุมไปด้วยหมอกขาว
มันทำให้ผมตื่นเต้น อย่างบอกไม่ถูก อยากจะขึ้นไปซะตอนนี้เลย

เกือบ 10 โมงแล้วจัดแจงเตรียมเสบียงเรียบร้อย ออกเดินทางได้ เส้นทางแรก
เดินตัดผ่านทุ่งนาชาวบ้านไปสู่ตีนภูวิวสองข้างทาง ถูกขนาบไปด้วยหุบเขา
มันคงจะดีไม่น้อยถ้าได้มาใช้ชีวิตอยู่ที่นี้สัก 2-3 อาทิตย์ มาถึงตีนภู ป้านขนาดใหญ่
เป็นแผนที่เขียนไว้ว่า 2900 เมตรถึงยอด ฮิๆ เท่าไมมัน สั้นนักวะ เมื่อเที่ยบ กับ ที่อื่น เช่นลังกาน้อย
หรือ โมโกจู แต่นี้ขำๆ ไปเดินทาง อื่นดีกว่า อ้อมกว่านี้ ไกลกว่านี้มีไหม ผมนึกอยู่ในใจ แต่ดูเหมือน
คนนำทางจะรู้ใจผมพาไปขึ้นอีกทาง และทางก็ไกลกว่าจริงๆ

100 เมตรแรก แค่นี้ก็จอดกันซะแล้ว ร่างกายยังไม่ปรับสภาพ แฮ็กๆ เลยงานนี้ ฟ้าเริ่มคลื้ม เอาอีกแล้ว
ฝนจะตก เอาไงละที่นี้ ทางชั้น ฝนก็ตก สนุกแหละงานนี้ รีบเดินต่อดีกว่า

เที่ยงกว่าๆ เริ่มหิวข้าว ควักเสบียงที่เตรียมเอาไว้ มาทานระหว่างทาง ด้วยความหิว
แต่การกินครั้งนี้ไม่มีความสุขเท่าไรนักเนื่องจาก ยุง และ ผึ้ง ซึ่งเยอะมาก แบบว่าอยู่กับที่ไม่ได้เลย
มากัดตลอด อยากจะบอกว่ายากันยุง ที่พกไป ไม่ได้ผลเลย โหดจริงๆยุงที่นี้

ใกล้จะถึงแล้ว เห็นฟ้าโปร่งๆ แต่ก็ไม่ถึงซักที เม็ดฝนเม็ดแรก ประทะใบหน้าเอาละซิเก็บกล้องดีกว่าเรา
เดินลุยฝนไปถึงยอดจนได้ ภาพแรกที่ได้เห็น สวยอย่างที่ใจคิดไว้เลยไม่ผิดหวัง “แหลหินจ้อง”
ชื่อเรียกพื้นที่บริเวณนี้ ทุ่งโล่งขนาดใหญ่ สลับกับก้อนหินใหญ่น้อยมากมายที่วางอยู่เรียงราย
ฝนเริ่มจางหายไป ทันใดนั้น สายหมอกเริ่มเค้ามาปกคลุมรอบตัวเรา…

พระอาทิตย์ขึ้น ตื่นแต่ตี 5 หลับสนิท จนไม่รับรู้สิ่งรอบข้างด้วยอารมณ์ เหนื่อย เช้านี้ผาไปดู
พระอาทิตย์ขึ้น เดินไปที่หน้าผา ภาพแรกที่ได้เห็น พื้นดินเบื้องล้าง หมอกที่ลอยผ่านหน้า เราไป
ไม่ผิดหวังเลยที่ตื่นมาแต่เช้า เพื่อที่จะเดินมาที่นี้ เช้านี้อาจจะโชคไม่ดีที่ ฟ้าปิด ผมเลยพลาดเห็น
พระอาทิตย์ขึ้น

เตรียมตัวลงเขา ทางที่จะลงเขา เป็นคนละทางกับที่ผมขึ้นมา ซึ่งทางลงเขาชั้นกว่ามาก เดินมาได้ซักระยะ
ต้องหยุดมองกองขี้ช้าง กองหนึ่ง ซึ่งใหม่และสดมาก ได้กลิ่นช้างป่า อยู่ใกล้ๆ แถวๆนี้ มองไปรอบตัว
เห็นหญ้าล้มเป็นทางยาว มันต้องไปทางนี้แน่ คนที่เดิน อยู่ด้านหน้า เดินย้อนกลับมา บอกว่าได้
กลิ่นช้างเหมือนกัน เอาละซิ มีเรื่องให้ตื่นเต้นกันอีกแล้ว มองทางหนีทีไล่ไว้แล้วแหละ ซ้ายมือ เป็นเหว
ยังไงไปหลบแถวนั้น เกาะต้นไม้ น่าจะปลอดภัยที่สุด เดินไปเรื่อยผ่านจุดทางช้างข้ามมา ปลอดภัยแล้วละ
ลงเขาช่วงแรกต้องไต่เชือกลง ทางชั้นและลื่นมาก ค่อยๆเดินไม่ต้องรีบ

บันไดลิงไม่ได้ช่วยอะไรมาเลย มีแต่ราวบันได้ แต่ที่เหยียบ ดันผุพังไปหมด
เดินตามๆเค้าไปเรื่อยเห็นข้างหน้าเค้าหยุด เลยถามคนที่อยู่ข้างหน้า ว่าเค้าไปทางไหนกัน “พี่เห็นเค้า
เดินหายกันไปทางนี้งะ” ผมเลยเดินไปดู ข้างหน้านี้มันเหว นี้หน่าจะลงไปยังไงละเนี้ย “ใช่เหร่อพี่”
“แน่นอน พี่แกตอบกลับมา” งั้นพี่ไปเหอะ ผมไปทางนู้น สบายใจกว่า ฮิๆ พี่แกเดินไปผิดทางผมเรียก
พี่แกกลับมา ทางเดินลงทางที่ผมเดินลงมาเป็นทางที่ไม่ได้ใช้เดินมานาน แล้ว
ต้นไม่เริ่มขึ้นรกจนมองทางไม่เห็น ไผ่ล้มขาวางเดิน หลงได้ง่ายมาก แต่สุดท้าย ยังไงผมก็ลงมาได้
อย่างปลอดภัย…..เม_เชียงกง

จากคุณ : aimar621 - [ 28 พ.ค. 52 19:21:21 ]