PANTIP.COM : G8590834 หุ่นช่างฟ้อน ที่ถนนวัวลาย 27.12.51 []

ความคิดเห็นที่ 13

ไม่ง่ายเลยกว่าคุณ โจ-หน่าจะฟันฝ่าไปงานประกวดหุ่นโลกได้
ขอเป็นกำลังใจให้คุณเดินหน้าต่อ และขอปรบมือให้สำหรับผลงานอันยอดเยี่ยมครั้งนี้
-----
เพื่อเป็นการ เล่าถึงที่มาของหุ่นช่างฟ้อน
ขอนำบทความบางส่วน ของคุณchaipong
มาให้ท่านได้อ่าน หากสนใจบทความเต็ม
อ่านได้จากลิงค์นี้ค่ะ
http://www.bwfoto.net/ques_answ/topic.asp?TOPIC_ID=5435

หลังจากที่ทั้งคู่ประสบมรสุมทางธุรกิจเมื่อครั้งลงทุนทำโคมไฟกระดาษส่งออกต่างประเทศ เปลี่ยนชีวิตจากนักธุรกิจมาเป็นศิลปินเปิดหมวกเชิดหุ่นยังชีพอยู่ข้างถนน

อาจเป็นเพราะแรงบันดาลใจประหลาดบางอย่างหรือสายเลือดของโจที่สืบเชื้อสายมาจากย่าที่เป็นธิดาของเจ้าหญิงเมืองลาวที่แต่งงานกับกงสุลฝรั่งเศส โจประทับใจเมื่อได้เห็นหุ่นของกรมพระราชวังบวรวิไชยชาญ พระมหาอุปราชกรมพระราชวังบวรสถานมงคลหรือที่เรารู้จักในนามของวังหน้า ในพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว หุ่นที่เราเรียกว่า “หุ่นเล็ก” หรือหุ่นวังหน้า ซึ่งกรมพระราชวังบวรฯทรงประดิษฐ์ขึ้น โจและหน่าได้ตั้งจิตอธิษฐานขอเลียนแบบหุ่นของวังหน้าและลงมือทำหุ่นขึ้นมาเองโดยไม่ได้ร่ำเรียนจากที่ไหนมาก่อนเลย

ความจริง “หุ่นเล็ก” ของวังหน้ามีสองประเภทคือหุ่นจีนซึ่งส่วนมากเป็นตัวละครของเรื่องซวยงัก และเรื่องหลวงจีนเจ้าชู้รวมทั้งเรื่องสามก๊ก ส่วนหุ่นไทยโดยมากตัวละครจะเป็นเรื่องรามเกียรติ์ แตกต่างจาก “หุ่นหลวง” ซึ่งตัวใหญ่กว่า และก็ไม่ใช่หุ่นแบบ “หุ่นละครเล็ก” ซึ่งต้องใช้คนเชิดสองสามคนของครูสาคร ยังเขียวสดลูกศิษย์ครูแกร ศัพทวนิชที่เรารู้จักในนามของโจหลุยส์อันลือชื่อ หุ่นละครเล็กของโจหลุยส์ได้รวมเอาลีลาของผู้เชิดเข้าร่วมเป็นส่วนหนึ่งของการแสดงมีลักษณะประสานกันระหว่างการแสดงการเชิดหุ่นผนวกกับลีลาโขน

ความประทับใจของโจและหน่าต่อ “หุ่นกระบอก” ของจักรพันธุ์ โปษยกฤตศิลปินแห่งชาติผู้ได้รับการถ่ายทอดการเชิดหุ่นจากครูชิ้น สกุลแก้ว และครูวงษ์ รวมสุขเป็นอีกแรงบันดาลใจของการสร้างหุ่นที่งดงาม และลีลาการเชิดที่กินใจ

แม้นโจและหน่าจะได้รับอิทธิพลมากมายจากครูหุ่นในแบบต่างๆกัน แต่หุ่นของพวกเขากลับมีลักษณะที่เป็นตัวของตัวเอง พวกเขาได้สร้างหุ่นที่เป็นแบบของเขาเอง ตัวละครเป็นแบบชาวบ้านที่เหมือนสามัญชนมากกว่า เพลงที่เล่นก็เป็นเพลงพื้นถิ่นในแบบของจรัล มโนเพชรศิลปินเพลงล้านนาผู้ล่วงลับ รวมทั้งลีลาการเชิดที่ไม่เคยร่ำเรียนจากที่ใดอย่างเป็นเรื่องเป็นราว และที่สำคัญจากการได้นัดพบปะสนทนากันพวกเขาบอกว่าชีวิตพวกเขาได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง พวกเขาเรียบง่ายขึ้น ปลูกผักเป็นอาหาร สร้างบ้านเองด้วยไม้รวกและไม้ไผ่ที่หาได้ไม่ยาก บ้านที่ปลูกอยู่ใช้งบไม่ถึงหนึ่งหมื่นบาท ยังชีพได้ด้วยการเปิดหมวกแสดง และใช้จ่ายเงินน้อย มีชีวทรรศน์แบบพอเพียง และมีความสุขกับชีวิตที่เป็นอยู่มากกว่าชีวิตตอนทำธุรกิจที่ตกเป็นทาสของการหมุนเงินในระบบทุนที่หาเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ มีรถมีบ้านที่ผ่อนและความเป็นอยู่หรูหราแต่ไม่เคยพบความสุขสงบเย็น พวกเขาว่าพวกเขาได้พบแล้วสำหรับชีวิตในอุดมคติ ที่เหลือก็เพียงความใฝ่ฝันในการทำงานศิลปะด้วยใจ และมีความหวังสุดท้ายในการถ่ายทอดงานพวกเขาในการสร้างโรงเรียนสำหรับการสอนการเชิดหุ่นที่พวกเขารักก็เพียงพอ เพียงแค่นี้ก็รู้สึกว่าชีวิตไม่สูญเปล่าแล้วว่าชีวิตไม่สูญเปล่าแล้ว

จากคุณ : ดา ดา

เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 52 11:38:40