ความคิดเห็นที่ 1 มารอฟังด้วยคนค่ะ ชอบกระทู้อ่านเพลินๆแบบนี้เหมือนกัน จากคุณ : atsis เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 20:18:54

ความคิดเห็นที่ 2 อายุเท่ากันค่ะกับแฟน ตอนที่อยู่เมกา ตอนแรกไม่ได้คิดชอบกันเลย เป็นเหมือนเพื่อนกันมากกว่า เจอกันครั้งแรกที่เบอร์เกอร์คิงส์แล้วเค้านั่งในร้าน เราลงจากรถเดิน มาที่ร้านแล้วสะดุดจะหัวคะมำ แล้วขำตัวเองแก้เขิน เค้าบอกว่านั่นแหละ First Impression ด้วยความซุ่มซ่ามของเรา  T_T (มาเล่าให้เราฟังทีหลัง) ต่อมาไปเที่ยวกันบ่อยๆ (แบบเพื่อน) จนสนิทกันมากขึ้น จนวันนึงที่ไปเล่นโบว์ลิ่งด้วยกันไม่ได้คิดมากอะไร ทำตัวหนิมหนมประสาเพื่อนปกติ แล้วเรา โยนสไตร์คได้ดีใจไปเขย่าๆเค้า และกลับมีอะไรดลใจให้มองตากัน เลยหยุดนิ่งๆ เขินๆ จากนั้นมาเลยเริ่มรู้สึกแปลกๆ จำไม่ได้ด้วยว่าใครจีบใครก่อน เริ่มคุยมากขึ้นอัตโนมัติ เริ่มตัวติดกันเป็นตังเม จนคืนนึงหลังจากไปดูหนังเสร็จก็จอดรถคุยกันที่สถานีดับเพลงท่ามกลางอากาศติดลบ เค้าก็บอกเป็นแฟนกันนะ เราปฏิเสธเฉยเลย บอกยังไม่อยากมีแฟน ฮ่าๆ (แต่ใจตอนนั้นก็รู้ตัวว่าชอบเค้ามากแล้วเหมือนกัน แต่ปากยังแข็งอยู่) แต่แล้วปฏิเสธความน่ารักและความเป็นคนเข้าใจของเค้าไม่ได้ แรกๆงอนจะเป็นจะตาย ทุกเรื่อง เรื่องเค้าไม่เอาใจ ไม่ช่วยถือของ ไม่ยอมให้เอาใจ (มีด้วย?)  แต่พอตอนหลังมาเริ่มติดให้เอาใจ ไม่ทำให้ถามไม่รักเค้าแล้วหรอ  T_T จนปรับตัวเข้าหากันได้ ตอนนี้รู้สึกเหมือนเป็นเจ้าหญิงเลยค่ะ ฮ่าๆ พ่อทูนหัวทำให้ทุกอย่าง เอาใจเป็นแล้วหลังจากที่ข่มขู่และลูบหลังมาสามปีกว่า และไปๆมาๆ หนีตามสาวดั้งหักแดนปลาร้ากลับมาที่เมืองไทย และปัจจุบันแต่งงานกันแล้วจ้า :p *** แก้ไขคำผิด ****เพิ่มเติมข้อความ (แอบเห็น คห.อื่นยาว ฮ่าๆ)ใครชอบสั้นๆ ก็ไม่ต้องอ่านต่อข้างล่างก็ได้ค่ะ ชอบเค้าตรงเค้าเป็นคนที่ชอบให้เราทำอาหาร ไม่ชอบกินที่ร้าน เราไม่ได้ยอตัวเองนะ อิอิ แต่ก็ทำออกมาพอใช้ มีแบบลองสูตรใหม่ๆแล้วออกมาแย่บ้าง แต่เค้าก็ประทับใจแบบเว่อร์ๆทุกอย่าง  (สังสัยกลัวว่าพอติ แล้วเราจะเลิกทำให้กิน ฮ่าๆ) แล้วเราจะบอกรักกันทุกวัน จุ๊บกันทุกวัน นอนหนุนแขนให้หลับ แล้วจะพลิกตัวก็ค่อยว่ากันอีกทีตอนหลับแล้ว กลับจากที่ทำงานมาใครเมื่อยมาก ก็มีสลับกันนวด (อนุญาตให้อ่านข้ามไปได้ค่ะ เริ่มเลี่ยน  :P) แต่จริงๆ มันก็เป็นการเติมรักให้กันน่ะนะคะ บางคู่อาจจะออกแนวหนักปฏิบัติมากกว่า แต่เราขอเป็นคำพูดให้ชื่นใจด้วย และชอบมากตรงที่เค้าชื่นชมให้กำลังใจเราทุกอย่าง วันที่เหนื่อยๆบางทีกลับมาเค้าก็ตลกไร้สาระ ให้ขำ ตอนหลังๆ เริ่มรู้จักเสิร์ฟน้ำ ฮ๋าๆ (ภูมิใจตัวเองที่เทรนมาดี ในที่สุดก็รู้งาน) เพราะเราทำให้เขาดูเป็นตัวอย่างก่อน ว่าเราชอบเอาใจเค้า แล้วเค้ารู้สึกดีใช่ไม๊ เราก็ชอบและอยากรู้สึกดีด้วยเหมือนกัน เหมือนต่างคนต่างให้ เพราะหากเป็นคนให้ฝ่ายเดียว เชื่อเถอะ รักมากแค่ไหนก็เหนื่อย ถ้าไม่ได้รับกลับคืนมาเลย และที่ชอบมากที่สุด และสำคัญที่สุด ตอนเราทะเลาะกัน เราเสียงดัง เถียงด้วยเหตุผลตัวเอง อยากเอาชนะบางก็มี พูดให้อีกคนเสียใจบ้างก็มี ร้องไห้กันทั้งคู่ก็บ้าง แต่ท้ายสุดเราทั้งสองจะไม่ปล่อยให้ปัญหามันค้างคาอยู่ ต้องมาคุยและพบกันครึ่งทาง ถ้าไม่มีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งยอมกัน บางทีต้องยอมด้วยเหตุผลถึงจะขัดความรู้สึก บางคู่พอดีกันแล้วแต่ปัญหายังอยู่ มันก็จะเกิดขึ้นและทะเลาะกันอีก แต่คู่เราจะปรับความเข้าใจ และไม่ปล่อยให้ปัญหาค้างอยู่ และจะพยายามไม่พูดถึงปัญหาที่มันจบไปแล้ว (ไม่ขุดเรื่องเดิม ถ้ามันเคลียร์จบแล้ว) จะครบรอบ 4 ปีตั้งแต่วันแรกที่เจอกันปลายปีนี้ มีความสุขมากค่ะ เรื่องละเหี่ยใจก็เยอะ   :) ตามประสาคู่แต่งงานทั่วไป เช่น - อยู่ๆ ก็ตดขึ้นมา (ประจำเฉพาะตอนอยู่บ้าน) บางทีก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น บางทีนี่เหมือนได้ดมแก๊สพิษ แล้วพอตดปุ๊ป เค้าจะตะโกนขึ้นว่า  "หนอน" (ประมาณว่าหนอนมันหลุดเข้ามาในบ้าน ตัวมันเล็กมาก ยูมองไม่เห็นหรอก แต่มันตดเสียงดัง) หนอนบ้านแด๊ดแกอ่ะดิอิหนวด...ไปเอามาจากไหน  T_T เราเลยทำนิ้วเหมือนกรรไกร พร้อมทำเสียง ฉับๆ ตรูจะตัดหนอนให้ขาดครึ่งซักวัน มาตดให้รำคาญอยู่ได้ เค้าก็จะ เฮ้ย ไม่ได้ ผิดกฏหมาย...เออ เอากะเค้า - ไม่ค่อยชอบแปรงฟันก่อนนอน เนียนได้เค้าจะเนียน ต้องไล่ไปแปรงเหมือนเด็กอนุบาล ต้นเดือนที่แล้วไปตรวจฟันประจำปีกัน (ชาวบ้านเค้าตรวจทุก 6 เดือน) ผลออกมา เราอุด 5 ซี่   T_T (แปรงทุกวันและนานด้วย) อิหนวดไม่ผุซักซี่...อร๊ายยย โลกไม่ยุติธรรม เค้าเลยแซว เห็นม๊ะ เคล็ดลับการมีฟันแข็งแรงต้องดื่มน้ำอัดลมและไม่ต้องแปรงฟันทุกวัน ....ทฤษฎีด็อกที่เมกาหรอยะ (dog) - เรื่องงานบ้าน เหนื่อยพูดมากกก...ถ้าบอกช่วยกวาดบ้าน เก็บชาม เอาผ้าเข้าเครื่อง นั่นโน่นนี่ จะเต็มใจทำอย่างที่สุด ไม่เคยบ่น ไม่อิดออด  แต่ถ้าวันไหนไม่บอก เออ...ชามให้มันกองอยู่นั่นแหละ ผ้าก็เน่าอยู่ในถัง จะสมมุติว่ามันไม่มีตัวตน พื้นจะดำจะสกปรกก็อยู่ได้ T_T จะบร้าาาาาาาตาย เค้าบอกว่าที่บ้านเค้าแม่จะเขียนรายการให้เลย ลูกคนไหนทำอะไรบ้าง แต่ละคนจะรับผิดชอบส่วนของตัวเอง เลยสวนกลับ เห็นชั้นเป็นแม่หรือไงยะ อิหนวด เคยทำนะเขียนรายการ to do list ให้ แต่ถ้าลิสต์หาย ต้องมาเขียนใหม่ ประหนึ่งว่ามันมีแปดร้อยอย่างให้ทำ ทั้งๆที่งานบ้านก็มีไม่กี่อย่าง T_T  ถ้าไม่เขียนลงกระดาษเค้าจะไม่รู้ว่าต้องทำยังไงบ้าง...สาธุ ขอให้วิญญาณชามกะผ้ามาหลอนแก...ถึงจะได้รู้ว่าต้องไปล้างต้องซักแล้วนะ (ก็บ่นไปงั้น เราเป็นนิสัยไม่ชอบจู้จี้ ไม่ชอบใช้คน ไม่ชอบแช่จานชาม หรือผ้า เหนื่อยๆจากทำงาน กลับไปไม่เห็นเค้าช่วยก็ทำเองหมด นานๆ ทีเวลาเหนื่อยมากๆ ก็จะแอบน้อยใจน้ำตาหยดแหมะๆ พอเค้าเห็นปุ๊ป แม๊ รู้งานขึ้นมาทันที ทำทุกอย่างโดยไม่ต้องบอก เร็วซะด้วย พอทำความทสะอาดทั้งบ้านเสร็จ ต่อด้วยมานวดเท้าภรรเมีย (ตรูนั่งดู ฮ่าๆ)...แบบนี้สมควรละเหี่ยไม๊ฟะ) แต่ในที่สุดก็รู้สึกเลือกไม่ผิดคนค่ะ รักและมีความสุขมาก มีทุกข์บ้างตามประสา ขอให้ทุกคนโชคดีเจอคนทีใช่และรักกันดูแลกันให้มากๆ ซักวันจะได้ไม่ต้องมาเสียใจทีหลังว่า น่าจะทำตอนที่เค้ายังอยู่ เพราะไม่รู้คนเราจะตายวันตายพรุ่ง...เนอะ ****อีกรอบ เพิ่มเติมข้อความ ฮ่าๆ อันนี้ the must ลย นึกถึงแล้วเก็บไว้คนเดียวไม่ได้ ต้องเล่า แบบว่าตอนพาอิหนวดไปเจอพ่อแม่ครั้งแรกตื่นเต้นมาก หลอนเค้าไว้ว่าพ่อเรามีลูกซอง แต่จริงๆมีแต่หนังกะติ๊ก (แต่เจ็บเหมือนกันนะเฟ้ย) และเนื่องจากพ่อแม่เราเป็นครู ค่อยข้างหัวโบราณ หนวดก็อารมณ์แบบเออ ประหม่าไม่รู้จะทักยังไงก่อน พูดไทยเต็มประโยคยังไม่ได้เลย เราเลยออกไอเดีย (พากย์แปล) 'เอางี้ๆ ถ้าพูดถึงเมืองไทยในแง่ดี พ่อแม่ไออาจชอบ พูดตามนะ... ผมชอบเมืองไทย...คนไทยใจดี...อาหารอร่อย...กระเทยสวย' พอถึงประโยคสุดท้าย อิหนวดชะงัก บอกไม่เห็นด้วยๆ เปลี่ยนดีกว่า ฮ่าๆ เราก็ไม่รู้ว่าเค้าไปซุ่มฝึกกะแฟนเพื่อนเรา (เพื่อนเราเป็นคนไทย ซึ่งแฟนเค้าเป็นฝรั่งเหมือนอิหนวด...ฝรั่งสอนฝรั่งพูดไทย T_T) สรุปพอไปเจอพ่อแม่เรา ประโยคแรกที่ทัก 'สวัสดีครับคุณพ่อ สวัสดีครับคุณแม่ อย่ายิง อย่ายิง'  พร้อมยกมือขึ้นแบบยอมแล้วๆ สถานการณ์นั้นให้จินตนาการว่า พ่อแม่เป็นครู หัวโบราณ แม่เราไม่ค่อยพูด เคร่งขรึม ปั้นหน้าตั้งท่ารับลูกเขยอย่างที่สุด แต่พอได้ยินประโยคนั้น แม่ลุดขำก๊ากออกมาเลย เออ สรุป เวิร์คมั่กๆค่ะ เราได้ยินตกใจ เฮ้ย ไปเรียนมาจากไหนฟะ แต่กะขำไปด้วย ตอนนี้กลายเป็นที่รักของพ่อแม่และญาติหมดแล้วค่ะ เรากลายเป็นหมาหัวเน่าเลยซะงั้น ฮ่าๆ  T_T เนื่องจากเค้าเป็นคนไม่เรื่องมาก (กะคนอื่น) ทำตัวง่ายๆ เห็นครอบครัวเรากินไรก็พยายามกิน (อาหารทำบ้านๆ แบบบ้านนอกอีสานอ่ะ) ทั้งๆที่ปกติอยู่ด้วยกันกินยากมากกก เรื่องมากแบบเลือกกินเหมือนเด็ก แล้วพยายามพูดไทยกะญาติ เค้าเลยเอ็นดูเพราะไม่ถือตัว (พูดได้ 10 คำก็พูดวนมันอยู่นั่นแหละ ขี้เกียจหัดเพิ่ม...แต่ตอนนี้หนวดสนใจเรียนแบบจ้างครูสอนจริงจังละน๊าา แบบเริ่มสำนึกว่าอยู่ไทยมาสองปี ยังพูดเป็นประโยคไม่เป็นเลย T_T) อ่ะๆ จบก็ได้ค๊าาา ฮ่าๆ แก้แล้วแก้อีก แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 55 15:20:32 แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 55 13:55:11 แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 55 20:36:12 จากคุณ : Pohnnipa อ่านว่า พรนิภา (extraordinary love) เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 20:31:45

ความคิดเห็นที่ 3 ถ้าบอกแล้ว จะหาว่าโม้มั้ยเนี่ย จากคุณ : newcmer (gpvtu2009) เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 22:04:45

ความคิดเห็นที่ 4 ไม่ครับ ก็อ่านได้หมดแหละครับ จากคุณ : Keichun เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 22:07:24

ความคิดเห็นที่ 5 ณ โรงแรมแห่งหนึ่งที่ประเทศสิงคโปร์ ระหว่างนั่งจิบโมฮิโต้ รอพิซซ่าหน้าผักอยู่นั้น ได้มีตาแว่นท่าทางเนิร์ดๆ เข้ามาถามว่า Would you like a company? วันนั้นเลือกงานมาเหนื่อยมาก ไม่อยากคุยกะใครเลย มองหน้าตาแว่น ตอบเขาไปว่า Okey...(??? ตูตอบว่าไรนะ ช้าไปซะแระ อิอิ) นั่งคุยกันไป พอพิซซ่ามา เราก็บอกเค้าไปว่า ทานด้วยกันได้นะ จัดแจงตักให้เขา ให้ตัวเอง กินไปจนจะอิ่มล่ะ พิซซ่าอีกถาดก็มาเสริฟ (ของใครหว่า ตูสั่งถาดเดียว ฮึ?) มองดูพิซซ่าผักโขม (โฮ้ย! นั่นมันที่เราสั่งนี่นา เฮ้ย! แล้วที่กินไปนั่น มันของใคร?) หัวเราะก้ากๆ กลบเกลื่อนความโก๊ะ ของตัวเอง . . ก็ดูๆกันไป ไม่รีบร้อน จากคุณ : butterfly effect (คนห่างบ้าน) เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 23:10:44

ความคิดเห็นที่ 6 อดีตคนรักชาวญี่ปุ่นที่เสียชีวิตไป ไม่ได้จีบกันเลยค่ะ  รู้จักกัน คุยกันปกติประมาณเกือบปี  เราก็พอจะรู้นะว่าเค้าชอบเราอยู่ ตอนนั้นเรายังอายุ18จบ มปลาย แล้วไปเรียนภาษาต่อที่ เมืองโอซาก้า ประเทศญี่ปุ่น เพราะพี่สาวแต่งงานอยู่ที่นั่น เรายังมีพ่อแม่บุญธรรมชาวญี่ปุ่นอยู่ที่นั่นด้วย  หลังจากคบกัน ก็สัญญากันว่า เป็นแฟนกันครบห้าปีแล้วจะแต่งงานกัน เค้าอายุมากกว่าเรา 7ปีเป็นรักครั้งแรกของเรา  หลังจากเรียนจบ เรากลับมาทำงานที่เมืองไทย  กลับไปญี่ปุ่นปีละครั้ง  เค้ามาเมืองไทยปีละครั้งเช่นกัน นอกนั้นก็ ติดต่อกันทาง จม และโทรศัพย์ ซึ่งเป็นส่วนน้อยเพราะสมัยก่อนค่าโทรแพง และยังไม่มีอินเตอร์เน็ท  แต่ฝันสลายค่ะ เราไม่ได้แต่งงานกัน  เค้าเสียชีวิตจากเหตุการ์แผ่นดินไหว ที่เมืองดกเบ เมื่อปี 1995  เราเป็นบ้าไปพักนึง อีกสี่ปีต่อมาได้รุ้จักกับสามี ปัจจุบัน  เป็นชาวจีนมาเลย์ เค้าจีบเราก่อนค่ะ เพื่อนสนิทสมัยเรียนมัธยมเราทำงานบริษัทที่ติดต่อกับบริษัทของมาเลย์ ได้รู้จักและแต่งงานกับสามีชาวจีนมาเลย์  มาอยู่ที่มาเลเซีย  เราก็ติดต่อกับเพื่อนตลอด จนปี 1999 เพื่อนเรากลับมาเมืองไทยพร้อมกับ สามีและเพื่อนสามีอีกสองคน  ตอนนั้นเรามาช่วยงานของบริษัท ที่ กทม  ก็ไปเจอกับเพื่อน ไปเที่ยว ไปทานข้าว  วันที่จะกลับ สามีเราเค้าก็ขอเบอร์โทร  และบอกว่าจะโทรมาหา  หลังจากนั้นเค้าก็โทรมาหา  และจีบเรา ขอเป้นแฟน คบกันได้ปีเดียว เค้าขอแต่งงาน เราก็ตกลงค่ะ เพราะเค้าเป็นคนดี  มีหน้าที่การงาน ฐานะมั่นคง อีกอย่างเรารู้ตัวว่าชอบเค้ามาก  เรากลัวค่ะ กลัวว่าถ้าไม่แต่ง กลัวเค้าจะเป็นอะไรไปเหมือนอดีตคนรัก  ก็ตกลงแต่งงานกันค่ะ เมื่อปี 2000ปัจจุบันเราอยู่มาเลเซียมา 12ปี มีลูกชายหนึ่งคน อายุ9ขวบ พูดได้คล่อง 4ภาษา คือ ไทย,แมนดาริน,อังกฤษ,มลายู  ตอนนี้กำลังหัดภาษาที่ 5และ6 ช่วงนี้จะพูดบ่อยมาก คือภาษา ฮกเกี้ยน ภาษาพื้นบ้านของคนจีนมาเลย์รัฐที่เราอยู่  กับภาษากำเมืองหรือภาษาเหนือนั่นเอง ซึ่งเป็นภาษาแม่  นานๆได้เล่าเรื่องราวชีวิตสักที สนุกดีเหมือนกันนะคะ  ขอบคุณ จขกท มากๆค่ะ สำหรับพื้นที่นี้ จากคุณ : jena_naam เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 23:23:09

ความคิดเห็นที่ 7 เล่าเสียหน่อย มีทั้งสองอย่าง อย่างแรกสาวจะเอาผมให้ได้ ขอกางเกงยีนที่ผมใส่มาลูบๆคลำๆบอกว่าชอบ(กางเกง) ผมนึกในใจว่าเลิกงานแล้วจะไปถอดให้ที่บ้าน เจ้าของร้านที่ผมทำงานด้วยคงรำคาญ บอกไปว่าอย่าไปยุ่งกับผมเพราะแต่งงานแล้ว อย่างที่สอง มากเกินไปที่จะเล่า สรุปว่า ถ้าพูดได้ใจกล้าดูฤกษ์ยามให้ดีๆแก้เหงาได้ไม่ยาก ไม่ดูน่าเกลียดอะไรด้วย จากคุณ : ลุงแก่แล้ว ห้ามเชคไอพี เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 00:38:06 A:98.231.188.19 X: TicketID:105627

ความคิดเห็นที่ 8 เล่าอีกๆ สนุกดี :)) เผื่อใครจะเอามุขนี้ไปใช้ แม้ว่าตอนที่เราใช้จะไม่ได้เกิดจากความตั้งใจก็ตาม ฮ่าฮ่า ตอนสมัยที่เคยเล่ายังไม่ได้แต่งงานเลยค่ะ ตอนนี้แต่งงานแล้ว อิอิ คือเรื่องราวของเรามันหลายวันค่ะกว่าเราจะเก็ทว่ารู้สึกดีต่อกัน แต่ถ้าจะนับจากจุดเริ่มที่ฮามากและชัดเจนมากและสามีเราก็จำได้แม่นคือภาษาพาโก๊ะของเรา คืนนั้นมันหนาวมาก แหนะ มาตามท้องเรื่องของหนังไทยในกระท่อมกลางฝนเลย เราทำงานเป็น lifeguard กับเค้า พอดีเราพกเสื้อหนาวมา 3 แบบเลยที่ทำงานมีให้ 3 แบบ ส่วนเค้าไม่มีซักตัว พอเราถามเค้าก็บอกว่าไม่คิดว่าจะหนาวขนาดนี้ เราก็เลยจะให้ยืมค่ะ แต่พูดไปว่า Do you want to borrow me ? เค้าก็เงียบไป ไม่นานหรอกค่ะ เราก็ไม่ทันคิดว่าเค้าอ้ึ้งอะไร เค้าก็บอกว่า Yes เราก็จะถอดเสื้อให้ค่ะ เค้าก็บอกว่า No No No ละขำ เราก็บอกว่าไม่ต้องขำ เรามีหลายตัว ไม่ต้องเกรงใจ ละไซส์ก็ใหญ่ด้วยเพราะเราชอบใส่เสื้อหนาวตัวใหญ่ เค้าก็หัวเราบอกว่าไม่ใช่เรื่องนั้น I want to borrow you มีใครเก็ทมั้ยคะว่าเราผิดอะไร ฮ่าฮ่า เราก็ยังเอ๋อค่ะ บอกว่าโอเค้ แล้วก็จะถอดเสื้ออีก เค้าก็ขำค่ะละบอกว่า never mind เราก็เลยสงสัยว่ามันต้องมีโจ้กอะไรแน่ๆ เลยถามเพราะจะได้เรียนรู้ กว่าจะยอมบอกก็นานเลย ขำใส่เราอยู่นั่นอะ เค้าก็บอกว่า you said if i wanted to borrow you, i say yes. เราก็บอกว่าก็ใช่ไง แล้วตลกตรงไหนอะ เค้าก็บอกว่า i want to borrow you, not your jacket. เฮ้ย ...... เอาไงดี เอาไงดี เอาไงดี แปลว่าไรว๊า จีบป่ะว๊า หรือตลกภาษาเราเฉยๆว๊า หรือจะให้เรากอดว๊า เฮ้ย ทำไงดี ทำไงดี ไม่มีใครให้ปรึกษาเลยค่ะ ได้แต่ขำกลบเกลื่อนแล้วบอกว่า โอ้ฉันหมายถึงเสื้อ >''< แล้วก็เดินหนีไปทางอื่น เพราะไม่กล้าคิดและไม่กล้าต่อปากต่อคำ กลัวเค้าหาว่าคิดไปเอง ฮ่าฮ่า แต่เหตุการณ์ชัดเจนมันก็หลังจากนั้นมาอีกค่ะ ทำงานดึกอีกแล้ว ละดูเค้าง่วงๆค่ะ เราเลยบอกว่า wake up, wake up เค้าก็บอกว่า wake me up แต่ตอนนั้นใสซื่อสุดๆ ไม่มีจุดประสงค์พุ่งเข้าหาผู้ชายแม้แต่น้อย ก็จั๊กกะจี๋เค้าไปหนึ่งดอก โคตรเด็กกกก !! มานึกย้อนไปแล้วแบบ ... ทำไมฉันทำตัวเด็กแบบนี้ T_T ฮ่าฮ่า เค้าก็ทำหน้านิ่ง ถามว่าทำอะไรของเราเนี่ย เราก็บอกว่าเอ้าไม่จั๊กกะจี๊เหรอ เค้าก็บอกว่าไม่ได้บ้าจี้ เราเลยถามว่า how can i wake you up เค้าก็บอกว่า you know how ถามไปตอบมาแค่นี้อยู่ทั้งชิพเลยค่ะ ไม่ได้คำตอบ เราก็เอ๋อมาก ใจเต้นตึกๆอยากได้คำตอบ สมองไม่ทำงานว่ามันหมายความว่าไง ไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเอง จนเลิกงานเราถามเค้าอีก เค้ายื่นแก้มให้เราค่ะ เราต่อยเลยค่ะ ตกใจด้วย ไม่รู้ทำไงด้วย เค้าก็บอกว่า โห นี่คนไทยเค้าปลุกกันแบบนี้เหรอเนี่ย แต่ก็เค้าก็กุมแก้มแล้วหัวเราะแบบเฮ้ย ต่อยมาได้ไง เค้าเลยบอกให้เราไปคิดเป็นการบ้านค่ะ เราก็แบบจะใช่ให้หอมแก้มเหรอว๊า แรงนะเนี่ย ไม่มีวี่แววจะกิ๊กกั๊กกันจะมาหลอกให้หอมแก้มเหรอ คิดไม่ตกเลยค่ะ แต่ก็อยากรู้เลยถาม เราถามว่าให้ปลุกแบบที่เจ้าชายปลุกเจ้าหญิงเหรอ เค้าก็บอกว่าใช่ค่ะ เราก็ไม่ต่อความยาวสาวความยืดค่ะ วางตัวไม่ถูกแล้วตอนนั้น ไม่กล้าเข้าหา แต่ก็ไม่ออกห่างมาก กลัวเค้าว่าเราอ่อยด้วยไรด้วย อายค่ะ ทิ้งระยะห่างในความรู้สึกกำกวมไปแบบนี้ ทักทายกันแบบไม่ปกติ เริ่มเขินอาย โอ้ว์ บอกไม่ถูกค่ะ ทุกอย่างมันก็ค่อยๆเริ่มเป็นไปตามธรรมชาติมากขึ้น ไม่กระเซ้าเย้าแหย่กันแบบสมัยใสๆละ มันพัฒนามาทักทายและพูดคุยกันแบบสุภาพ แล้วก็จิตอาสากะเรามากขึ้น ช่วยเราขนของ ทำกิจกรรม เหมือนเค้าก็รู้ว่าถ้าลุยจีบก็คงได้ เพราะเราก็ไม่ได้หนีหายตั้งแต่แรก แต่ที่มาเรียกว่าแฟนจริงจังเลยคือหลังจากที่ไปกินข้าวกันสองคนละเค้าจ่าย คือปกติก็ไม่เคยไปกินข้าวด้วยกันเลย เราเลยไม่รู้ว่าการที่ใครจ่ายจะมีอะไรพิเศษ ร้านอาหารฝรั่งมี free appretizer เช่นบิสกิตส์ ขนมปังกระเทียม เราก็ซัดขนมปังกระเทียมไป 3 แท่ง ตามมาด้วยสลัด ซัดไปอีก 2 จาน พอเมนหลักมา เอ้าจานเบ้อเริ่ม หน้าเราที่ว่าบานๆแล้วยังสู้จานไม่ได้ ก็ทานไม่หมด เลยก่อกลับบ้าน เป็นกล่องโฟมสีขาวๆ ซึ่งเราไม่รู้ว่ามันมีตราร้านนูนๆด้วย ไม่ได้สังเกต เราห่อไปที่ทำงานวันรุ่งขึ้น ซึ่งเค้าก็เอามาด้วย พอตอนเบรกเราเบรกพร้อม coordinator เค้าก็ถามเราว่า ไปกิน olive gardens มาเหรอ ไปยังไงอะมีรถเหรอ ..... ณ จุดนั้น กลัวนิดๆ กลัวว่าผู้ชายแอบคบเราแล้วไม่อยากให้ใครรู้มั้ยนะ ธรรมเนียมฝรั่งต้องป่าวประกาศหรือเก็บเงียบนะ กลัวจะเสียหายต่อความสัมพันธ์อันดีนี้ เลยเลี่ยงๆว่าไปกับเพื่อน coordinator ก็ยิ้มๆ (มารู้ทีหลังว่าเค้ารู้แล้วแหละว่าไปกับเบนเพราะกล่องเหมือนกัน เลยถามเพื่อความชัวร์) ตกบ่ายเราเลยไปประชุมลับ เรียกเค้ามาคุยว่านี่เราไม่กล้าบอกว่าเราไปกะเธอมา กลัวเธอไม่ชอบใจ เค้าก็หัวเราะละบอกว่า เค้ารู้กันตั้งแต่เช้าแล้ว เพราะเค้าถามว่ากล่องข้าวใคร ทำไมใจตรงกัน เค้าก็เลยบอกว่าของเค้ากะของเราเอง ไปกินกันมาเมื่อวาน แอบยิ้มค่ะ เพราะว่าผู้ชายออกหน้าให้ตั้งแต่แรก ไม่ใช่เราเป็นคนออกหน้า อิอิ จนเพื่อนเราสนิทหน่อย มาแซวเราว่าได้ข่าวว่าผู้ชายเลี้ยงข้าว จูบกันยัง จูบกันยัง เราก็แบบเฮ้ยย ไม่ได้เป็นไรกัน จะจูบกันได้ไง เค้าก็บอกว่าไม่เป็นก็จูบได้ เราก็บอกว่าไม่ได้ ประเทศเราไม่ทำแบบนั้น ถึงเป็นอะไรกันก็ไม่ทำโจ่งแจ้ง เค้าก็บอกว่าแล้วผู้ชายขอเราเป็นแฟนยัง เราบอกว่ายัง เค้าก็บอกว่าแล้วทำไมเราไม่ขอ เราก็บอกว่าเฮ้ย เค้าอาจจะไม่ได้ชอบเราก็ได้ เพื่อนเราก็ยืนยันค่ะว่าเค้าชอบเรา เค้าบอกเพื่อนเรา เพื่อนเราเลยบอกว่าถ้าอยากรู้ก็ไปถาม แต่ปกติ ถ้าไปเดท แล้วผู้ชายจ่ายให้ ก็คือบอกเป็นนัยๆแล้วก็รู้กันว่าเริ่มเดท เราก็เลยถามค่ะ ถามในเฟสบุ๊ค เค้าก็ยอกย้อนเราค่ะ เราบอกว่านิกกี้บอกฉันว่าถ้าผู้ชายพาไปกินข้าวแล้วจ่ายให้เนี่ย ถือว่าเค้าขอเป็นแฟน เค้าก็บอกว่า ละเธอคิดว่าไง เราก็บอกว่า ละเธอคิดไงอะ เค้าก็บอกว่า ตอนแรกก็คิดว่าเป็นแฟนกันตั้งแต่วันนั้นแล้วหละ แต่ถ้าเธอไม่คิดก็ไม่เป็นไร เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมก็ได้ ฉันไม่มีปัญหา โหยยย หลอกเราพูดอะ เราจะไม่พูด ก็กลัวเค้าจะคิดว่าต้องกลับไปเป็นเพื่อนกัน เลยต้องบอกไปว่า ชั้นก็คิดว่าเธอเป็นแฟนชั้นนั่นแหละ ฮึ่มๆ เค้าก็เลยบอกว่างั้นก็ดี พรุ่งนี้เจอกันตามเดิม ฐานะแฟน แล้วก็ disconnect ไป ฮี่ฮี่ ถามว่าคบฝรั่งแปลกจากคนไทยมั้ย เราว่าไม่แปลกค่ะ คนเหมือนกัน รักโลภโกรธหลงเหมือนกัน แต่มีสิ่งนึงที่ชอบจากการคบฝรั่งคือ เค้าไม่ฝันกลางวันเกินตัวค่ะ สำหรับสามีเรานะคะ ตอนเรามีแฟนคนไทย ฝันเฟื่องมากค่ะ แต่งงานแบบนี้ มีลูกเท่านี้ มีบ้านแบบนี้ ฯลฯ พอเราคบกับสามีเรามาซักพัก เราถามเค้าว่า จริงจังกับเราแค่ไหน เราจะกลับไทยแล้ว จะแต่งงานกับเรามั้ย เค้าบอกว่า "ไม่รู้" เรานิงอนค่ะ งอนม๊ากกกกกกก ทำไมตอบไม่รู้ฟร่ะ ตอบว่าแต่งซี้ มีเธอคนเดียวคนสุดท้าย ก็จะแต่งกะใครแบบนี้ดีมั้ย เค้าบอกว่าเค้าชอบเรา แต่เค้าก็ไม่ได้รู้จักเราถึงขั้นที่ว่าเราเป็นใคร อยู่ด้วยกันได้มั้ย พร้อมจะเลี้ยงดูแล้วดูแลเรามั้ย เราก็งอแงนะคะ ใจอยากได้ยินคำตอบว่าแต่ง ไม่ยอมฟังเหตุผลอะไรทั้งนั้น แต่พอกลับมานั่งคิดแล้วมันก็จริงค่ะ ที่ผ่านมาจะแต่งกะทุกคนก็ไม่เห็นได้แต่งเลย เลยเริ่มปลงค่ะ คบกันไปแบบธรรมชาติ เค้าก็บอกว่ารักเราค่ะ ละคบคนเดียว ไม่ได้เผื่อเลือก แล้วก็ไม่ได้เผื่อว่าจะเจอใครใหม่ เพียงแต่ที่ตอนนั้นไม่ตอบว่าแต่งเพราะมองไม่เห็นอะไรเลยจริงๆ เราต้องกลับไทย ไปเรียนต่อ แถมถ้าแต่งจะมายังไง จะอยู่ไทย จะอยู่เมกา อะไรยังไงมันหลายเรื่อง พอเรากลับไทย ก็ long distance กัน มันก็เข้าท่า อยู่กันได้ ไว้ใจกันได้ ไม่มีนอกใจ ไม่มีหายไป เช็คได้ ตามได้ตลอดเวลา ตอนนั้นถึงเริ่มคุยเรื่องแต่งงานค่ะ ไม่มีขอแบบเป็นทางการเหมือนในหนังหรือบางคู่ เพราะต้องคิดเยอะเรื่องวีซ่า เรื่องหลักฐานแสดงความสัมพันธ์ เพราะอย่างที่บอกว่าเราไม่ได้คุยกันแต่แรกว่าจะแต่งงาน ดังนั้นหลักฐานต่างๆไม่ได้เก็บจริงจัง ก็ศึกษาวีซ่า มองหาความเป็นไปได้ ก็ทำวีซ่าคู่หมั้น ตอนเค้าบินมาหาก็เอาแหวนมาให้ ไม่ได้เซอร์ไพรส์อะไร เพราะวีซ่าคู่หมั้นไวสุดก็ใส่แหวนให้ดูเหมือนหมั้น ไม่ได้ทำพิธี พ่อแม่เราก็รู้อยู่แล้ว ก็ไม่อยากสิ้นเปลืองตรงการจัดพิธีอะไร เราว่าแบบเราก็ดีนะคะ ไม่หวือหวาดี แล้วก็ไม่ใช่การตัดสินใจครั้งใหญ่ในชีวิตอะไร เพราะเหตุผลเดียวคือ รักกัน อยากอยู่ด้วยกัน แล้วก็สร้างครอบครัว ไม่ได้ปุบปับถึงขั้นครอบครัวตกใจในการย้ายถิ่นฐาน เพราะคบกันมาเรื่อยๆ ครอบครัวเห็นตลอด มันก็คือช่วงเวลาทำใจไปด้วย เรื่องของเรายาวดีมั้ยคะ ฮาฮ่า มันตื่นเต้นแล้วก็ยากต่อการวางตัวและคาดเดาดีนะคะสำหรับเคสเรา เพราะเค้าไม่ได้มา ปึ่ง จีบนะ ไรแบบนี้ ตัวเราเองก็ไม่ได้ถวิลหาฝรั่งและคาดหวังอะไรจากการไป WAT หวังว่าจะสนุกกับการอ่านค่ะ (เอ๊ะหรือโดนข้ามหว่า ยาวไปไม่อ่านไรแบบนี้ อิอิ) จากคุณ : white brownie เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 01:33:49

ความคิดเห็นที่ 9 โดนจีบก่อนทุกครั้งคะ แต่เราหนีเก่ง วีรกรรมเยอะ หลังเลิกเรียน ระหว่างขับรถกลับบ้าน มีรถตำรวจมาขนาบข้างๆ เราหันไปมองคะ เขาพะยักหน้ายิ้มให้ แต่ตอนนั้นเราพึงได้รถใหม่มาแล้วแต่งด้วย ความที่กลัวว่าคุณตำรวจอาจจะหยุดตรวจรถเรา เราเลยส่งยิ้มสวยๆ ให้แล้วก็รีบหันกลับ คิดในใจสักพักระหว่างรถติด กรรม เพิ่งแต่งรถเสร็จมาจะโดนอะไรมั้ยเนี้ยะ แล้วเขาก็ขับมาขนาบข้างๆ อีก คราวนี้เขาโบกมือให้เปิดกระจกข้างลง เราก็ปฎิบัติตาม ก็เราไม่ได้ทำอะไรผิด คราวนี้ได้เห็นหน้าเขาชัดๆ เต็มๆ คุณตำรวจน่ารักมากมาย ด้วยความที่หัวสมองตอนนั้นฟุ้งซ่าน เพราะประกันรถแพงมากถ้าโดนใบสั่ง เลยไม่ได้ยินว่าเขาแนะนำชื่อตัวเอง แล้วถามชื่อเราคะ ตอนนั้นเขาพูดอะไร หูเราไม่ได้ยินเลยคะ แล้วคุณตำรวจก็บอกให้เรา pull over. พอจอดรถได้ เขาเดินมาด้านข้างคนขับ เราถามเขาว่าเราทำอะไรผิดหรอ คุณตำรวจบอกว่า เราผิด ตอนนั้นในสมองเรา งง มาก แล้วเขาก็ตอบมาอีกว่า ... ที่เป็นคนสวย คราวนี้สติเรากลับคืนมาหมดแล้วคะ โดนจีบ จำได้ว่าเขาขอเบอร์ แต่เราปากเสีย ดันกลับบอกเขาไปว่า Come and get me แล้วเราก็ขับรถออกมา ปล่อยให้เขายืนอยู่ตรงนั้น มองกระจกหลังเราเห็นว่าเขาตาม แต่ช่วงเวลานั้นถนนมีรถติด เราก็ออกวิ่งขึ้นฟรีเวย์ แล้วเขาก็ตามไม่ทัน เสียดายเมื่อกันนะ คิดเสมอเลยว่าเราเล่นตัวแรงไป หลังจากนั้นประมาณสัปดาห์กว่า หลังเลิกเรียนรถเราโดนตำรวจเปิดไฟเรียกให้หยุด เราก็หยุด คุณตำรวจคนนี้ไม่พูดมาก ขอใบขับขี่กับใบ registration ทันที่ สักพักเขาเดินกลับมาบอกว่าคุณมี outstanding warrant. ตอนนั้นเราพูดไม่ออก คิดในใจเราโดนใส่ร้าย แล้วก็เริ่มร้องไห้ พยายามโทรหาทนาย คุณตำรวจคนนี้เขาบอกให้เรานั่งเฉยๆ สงบสติ ในรถของเรา หลังจากนั้นสักพักเรามองกระจกหลังเห็นรถตำรวจเปิดไฟ วิ่งมาจอดอีกคัน เราร้องไห้ไป มือสั่นกดหาเบอร์ทนายไป หาไม่เจอสักที ไม่กล้าโทรหาป๋ากับมี้ด้วย และแล้วเราก็ได้ยินเสียงดุๆ เรียกชื่อเรา และบอกให้หยุดกดโทรศัพท์ได้แล้ว ตอนนั้นเราไม่แม้แต่มองหน้าเขา รู้แต่ว่าคุณตำรวจก้มลงมากระซิบข้างๆ สิ่งที่เราได้ยินก็คือ เขาแนะนำชื่อตัวเขา บอกว่าอย่ากล้วเขา และขอโทษกับสิ่งที่เกิดขึ้น ตั้งแต่เจอเราครั้งนั้น ไม่ว่าเขาไปไหนเขาพยายามมองหารถเราตลอด เขาไม่มีแฟน และอยากรู้จักเรา เขาเล่าเรื่องที่เจอเราให้เพื่อนตำรวจฟัง นั่นเลยเกิดเหตุการณ์วันนี้ แล้วเขาก็ขอเบอร์เราอีก ครั้งนี้เราให้ พอวันต่อมามีดอกไม้ช่อใหญ่ ส่งมาที่บ้าน คบกันได้ 2 เดือนเราก็ต้องย้ายไป NY คะ เรียนจบ ได้งาน อยู่ไม่ห่างจากครอบครัวด้วย เราเป็นคนบอกเลิก เพราะไม่พร้อมกับการผูกมัด ถึงแม้เราจะชอบเขามาก เราเลือกงานและอนาคตที่เรากำลังสนุก มาก่อน เล่าเรื่องนี้แล้วนึกถึงเขาเหมือนกันนา ตอนนี้มีคนปราบเราได้แล้ว แต่งงานแล้วเกือบ 12 ปีคะ กว่าจะลงเอยกันได้ ทั้งคู่ปากหนัก ท่ามากทั้งเราและเขาวีรกรรมอีกรอบ จากคุณ : FYI เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 01:40:49 A:174.36.170.160 X: TicketID:360630

ความคิดเห็นที่ 10 แฟนมาจีบก่อนค่ะ เราฝึกงานอยู่แล้วเค้ามาเจอแต่เราไม่รู้เป็นเค้าที่ส่งของมา แรกๆเป็นดอกไม้ค่ะ ส่งมาทุกวัน ส่งอยู่สองอาทิตย์ จนได้เป็นกระถางใหญ่แทบเท่าครึ่งตัวเราเลย เราพยายามจะโทรไปขอบคุณ เพราะคนส่งให้เบอร์ยว้ แต่แฟนดันไม่รับ จนมาเจอเป็นของมีค่าราคาหลายหมื่น คนส่งบอกให้เปิดดูเลยคงกลัวของหายมั้ง ทีนี้เลยแมสเสจไปแทนว่าจะขอคืนไม่รับ เลยได้เจอกันง่ะค่ะ จากนั้นก็เจอกันบ่อย ไปกินข้าว ดูหนังปกติค่ะ พอเราเรียนจบ แล้วใกล้จะต้องกลับ(ก่อนหน้ากลับไทยมาแล้วรอบนึงตอนปิดเทอม) เค้าเห็นว่าตอนไปไทยเราไปแค่เดือนเดียวเค้าบอกเค้าอยู่ไม่ได้ เลยขอเราแต่งงาน แต่ดันไม่บอกเรา แต่โทรไปไทยบอกแม่เราว่าขอเรา แม่เราเลยโทรมาเล่าค่ะ เราเลยไปตกลงว่าจะแต่งงานกะเค้า ทุกวันนี้ก็มีความสุขกับครอบครัวดีค่ะ เราเป็นแม่บ้านแล้วปลายปีก็จะคลอดและค่ะ จากคุณ : ETHNOMUSIC เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 03:49:22

ความคิดเห็นที่ 11 คห.9 ตำรวจจีบแรงมาก (แต่ความแรงถือว่าพอๆกับคุณ ก็เจ๊ากันไป) เราเคยอ่านข่าวที่ตำรวจ pull over ผู้หญิง(ฝรั่ง)คนนึงเหมือนกัน แต่คนนี้เค้าทำผิดนะ แล้วเอาข้อมูลที่อยู่ผู้หญิง ส่งช่อดอกไม้ให้ถึงหน้าบ้านแบบนี้เลย แต่สาวเจ้าไม่เล่นด้วย หาว่าตำรวจเป็น stalker แล้วฟ้องศาล เรียกค่าเสียหายทำให้เกิดความหวาดกลัว เอากับเค้าซิ 555+ จากคุณ : พีพี.พูพู เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 06:34:17

ความคิดเห็นที่ 12 ยังไม่ได้จีบ กำลังจ้องๆและเตรียมตัวทอดสะพานให้อยู่ แต่ไม่รู้จะได้ผลป่าวน่ะ หึๆ จากคุณ : biollante เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 10:22:10

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณทุกคนมากครับ สนุกกับทุกเรื่องเลยแต่ตะลึงกับเรื่องตำรวจนิดหน่อย 555 give หมด ไม่งั้นแจกไปแล้วครับ จากคุณ : Keichun เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 15:21:10

ความคิดเห็นที่ 14 ตำรวจ เพื่อนผมเป็นตำรวจที่นคร สาวๆต้องหนีเพราะชอบจับจริงๆ หมายถึงจับจริงๆ ตอนนี้ไม่ต้องกลัวแล้วคงไปจับอยู่ในยมโลก จากคุณ : . เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 18:36:28 A:98.231.188.19 X: TicketID:105627

ความคิดเห็นที่ 15 คุณตำรวจแรงมากจริง โรแมนติกน่าดูเลย อิอิ ของเราเคยแปลก อย่างมากก็แค่เดินมาถามว่าร้าน Muji อยู่ที่ไหน เราก็ชี้ เค้าก็บอกว่า เออเนี่ยเราดูดีมาก แต่งตัวดีมากเลย น่าจะเป็นเสื้อผ้า Muji ใช่มั้ย ไปช่วยเค้าเลือกหน่อยได้มั้ย เราก้มลงดูตัวเอง แล้วก็ส่ายหัว ไม่ได้หรอก ชุดที่เราใส่น่ะ มัน Uniqlo ไม่ใช่ Muji ฮ่าๆ (บังเอิญมาก วันนั้นยีนส์ ผ้าพันคอ เสื้อ และแจ็คเกตเป็น uniqlo หมดเลย)   ไม่ชอบคนมาทักกลางถนน น่ากลัว อีกเคสที่แรงคือตอนไปคริสมาสต์บ้านเพื่อนของน้า อยู่กันสามวัน น้องสาวของเพื่อนน้าเอาแฟนไปด้วย ค้างบ้านเดียวกันหมด แล้วแฟนเค้ามานั่งเฝ้าเราตลอดเวลา จะเอาอะไรจะหยิบให้ เล่นอะไรดูอะไรเล่นด้วย จำได้ว่าน้องสาวเพื่อนน้ามองเราตาเขียวปั้ดตลอดสามวัน ตานี่วอนให้เราโดนตบ พอแฟนเผลอมีการมาขอเบอร์ ไม่ให้หรอก เดี๋ยวชะตาขาด เรื่องถึงน้าขึ้นมาไม่ไหวนะ จากคุณ : PuppyPower เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 19:03:08

ความคิดเห็นที่ 16 กระทู้นี้ไม่เหมือนรอบก่อนเลยเนอะ รอบก่อนคนมาเล่ากันถล่มทลายมากง่ะ กลับไปอ่านกี่ครั้งก็ยังสนุกครับ ตลกดี ตั้งกระทู้นี้มาจริงๆก็ไม่เสียแรงบางเรื่องสนุกดีหลายเรื่องสนุกมาก 555 แต่เสียดายคนมาแชร์เรื่องน้อยลงจากเมื่อก่อนมากเลย อยากอ่านอีกๆ แฮ่ๆ ใครอยากแชร์ก็ยินดีอ่านนะครับ ตอนนี้กระทู้ติดแนะนำแล้ว ถ้ากระทู้ยังอยู่รอดไปได้จนถึงเดือนหน้าเดี๋ยวตามแจก GIVE ย้อนหลังทุกคนที่ทำให้จขกทมีรอยยิ้มจากการอ่านเรื่องราวดีๆครับ ฮ่าๆ ขอบคุณทุกคนอีกครั้งครับ แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 55 19:17:55 แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 55 19:17:26 แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 55 19:10:23 จากคุณ : Keichun เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 19:09:30

ความคิดเห็นที่ 17 กระทู้เก่าอยู่ไหนขอลายแทงด้วยครับ ^^ จากคุณ : kimmujji3 เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 20:28:04

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านแล้วเพลินดีมากเลยชอบ ขอเล่าแบบย่อๆๆเรื่องเรากับแฟนแล้วกัน  แฟนเรา เป็นคนออสเตรียน  ย้อนกลับไปเมือ่ห้าปีที่แล้ว เราทำงานเป็น พนง ผ่ายประสาน งานลูกค้าจัดประชุมสัมมนา กับงานเี้ยงสังสรรค์อยู่ที่โรงแรมแห่งหนึ่ง แถวสุขุมวิท  แฟนเรากับเพื่อนเขามาประชุมลูกค้าที่ประเทศไทย และเราก็เลยขอ ประสานงาน งานนี้เองเพราะเราแอบชอบเพื่อนเขาเห็นตัั้งแต่วันแลกที่เชคอินเลย แอบถาม ผจก ว่ากรุ๊ปนี่ใครดูเราเลยแรกับเขามาเพื่อนที่จะได้ดูแลกรุ๊ปนี้  เราปลื้ม เพื่อนแฟนของเรามากตั้งแต่วันแรก ด้วยรูปร่าง หน้าตา เขาประชุมและพักที่โรงแร มอยุ่ห้าวัน เราไม่เคยได้พูดกลับเขาเลย แต่อีตาแฟนเรานี้คุยกับเราตั้งแต่วันแรก ถามเรื่องโรงแรม อาหาร ตลอดจนที่เที่ยวใน กทม เราใจดีก้เลยเตรียมเอกสาร แนะนำให้อย่างดีฝากไปให้เพื่อนเขาด้วย  ปรากฎว่าวันประชุมเสร็จและกรุ๊ปนี้ต้อง เชคเอ้าท แต่ แฟนเรา กับเพื่อนเขาอีกสามคนยังอยู่ต่อ เราแอบดีใจลึกๆๆ  เย็นวัน หนึงเราเลิกงานเลยไปเริงร่ากับเพื่อนสาวที่ร้านดื่มแห่งหนึ่งไม่ใกลจาก รร มาก นัก  นั่งดื่มกัลบเพื่อนประมาณ สาม สี่ แก้ว แล้ว ชายรูปงามที่เราแอบชอบก็เดิน ตรงมาที่โต๊ะ  ในใจคิดโอ้แม่เจ้า ทำไมมาตอนนี้ยัไม่ได้ เชคหน้าและผมเลย  อีตา แฟนเราก็ขอนั้งด้วย เพื่อนเขาก็นั่งด้วย  เลยคุยกันยาวเลยตอนนี้ได้คุยสมใจ ตอน แรกเราไม่สะดุดตาแฟนเราเลย เพราะมัวแต่มองคนที่เราแอบปลื้มอยู่   คุยไปคยุ มาก้อกหักเสียแล้วเพราะคนที่เราปลื้มดันมีครอบครัวอยุ่ที่ ออสเตรียแล้ว  เสียใจ นิดแต่ก็โอเคคุยเป็นเพื่อนก้ได้   วันรุ่งขึ้นที่ รร อีตาแฟนเราก็บอกว่าพรุ่งนี้ต้อง บินกลับแล้ว ถามสถานที่ซื้อของฝากจากเรา เราก็เลยตอบไปว่าให้ไปหาดูที่ตามข้างทางมีเยอะเเยะ เขาก็บอกว่าวันนี้ตอนเย็นว่างมั้ยพาเขาไปหน่อย เราคิดอยู่สอง สามนาที ก็ตอบโอเค ก็เป็นลุกค้าช่วยหน่อยแล้วกัน   เย็นวันนั้นนัดเจอเขา ประมาณ สองทุ่ม เขาพาเราไปกินข้าว และก้ไปซื้อของ ซื้อเสร็จก็ประมาณ ห้าทุ่ม เลยเดินกลับ รร ระหว่างทางเขาก็คุยเรื่องชีวิตส่วนตัวให้เราฟัง คุยเรื่องเคยมีแน เป็น ผญไทย แต่ชอบเอาแต่เงินเขาไป และก็คุยเรื่องการเมืองไทยหลายอย่างที่ ไม่ดีเกี่ยวกับ ประเทศไทย เรานี้เถียงตอเป็นเอ็นประเภทว่าประเทศข้าใครอย่าเตะ มาอยู่เมืองเขายังจะมาว่าประเทศเขาอีก จากการพูดคุยเลยเป้นการเดินเถียงกัน จบด้วยอธิบายให้เขาฟังถึง ผญไทย ว่าไม่ได้เป็นเหมือนกันทุกคยและอื่นๆๆอีก มากมาย  กลับถึงหน้า รร เขาถามเราว่าเรามีแฟนหรือยัง เราบอกว่ายังเพราะต้อง การทำงานก่อน   แล้วเขาก็พูดขึ้นมาคำหนึ่งว่า เราไปอยู่ที่ไหนมาทำไมเขาไม่เจอ เราก่อนหน้าที่เจอแฟนเก่าเขา  เราก็เลยบอกไปว่า มันอาจจะเป็นโชคชะตาก็ได้     วันรุ่งขึ้นเขาและเพื่อนต้องบินกลับ  คนที่เราแอบชอบเดินมาบอกเราที่ ล็อบบี้ว่า เพื่อนเขาชอบเรามาก เราก็ถามเขาว่าเพื่อนคนไหน เขาที่ไปทางแฟนเรา เราก็อาย เลย เขาให้นามบัตรเขา และเพื่อนมา เราก็ยื่นนามบัตรเราให้เขา    หลังจานั้น เรา และแฟนก็คุยกันผ่านทางอีเมลลตลอดวันละ สองรอบ เราเป้นคนชอบเขียนอีเม ลล แฟนเราก็ชอบเหมือนกันเลยไม่ค่อยคุยโทรศัพท์กัน   เขาบินมาเมืองไทยอีก ครั้งหลังจากนั้นสองเดือน พร้อมด้วยการชวนเราไป สิงคโปร เราตอบตกลงเลย เพราะวันหยุดยาวพอดี ไม่รู้ทำไม่ว่าตกลงแต่ในใจลึกๆๆรู้สึกดีที่ได้คุยกับเขาผ่าน ทางเมลล ทัสนคติหลายๆๆอย่างเราตรงกัน  หลังจากนั้นก็คบกันและพูดคุยทางเม ลลตลอด  เขาขอเราแต่งงานที่ พม่า หน้าเจดีย์ ชเวสิกองซึ่งเราเคยบอกเขาว่าต้อง ไปไหว้เจดีย์นี้ให้ได้เพราะเป็นเจด๊ย์องค์แรกของพม่า  เราน้ำตาร่วงเลย  ตอนนี้ แต่งงานอยู่ทีี เวียนนา กับครอบครัวที่น่ารักทั้งคุณ พ่อ คุณแม่ของเขาดีกับเรามาก แฟน มันมีหลายๆๆเรื่องที่ทำให้เรารัก ผช ธรรมดาคนนี้อย่างหมดใจ และก็หวังว่า เขาก็คิดอย่างเดียวกับเรา   ขอให้ทุกคนประสบความสำเร็จกับความรัก เราเชื่อ เสมอว่าทุกคนต้องมีใครคนใดคนหนึ่งรออยู่บนโลกใบนี้ และวันเวลาจะทำให้คน สองคนมาเจจอกันเอง ในเวลาที่เหมาะสม  สู้ๆๆๆๆ แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 55 22:42:47 จากคุณ : I'm traveller เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 22:05:52

ความคิดเห็นที่ 19 เราจีบก่อน5555 ถูกชะตาปนสงสัยในครั้งแรกที่เจอ เขาให้ท่าเราอ่ะ !!! จ้องเรานานมากแต่ไม่กล้าคุย เราเลยจัดให้5555 จากคุณ : Shine A light เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 22:20:21

ความคิดเห็นที่ 20 ผมเคยเล่าไปครั้งนึง แต่ครั้งนั้นไม่ได้เล่าว่าใครจีบใครก่อน วันนี้ขอเล่าหน่อยละกันนะครับ ผมทำงานหน้าฟร้อน โรงแรมแห่งหนึ่งในเกาะทางใต้ เธอมาฝึกงานแผนก F/Bเป็นเวลา 6เดือน แต่ก่อนจะไปแผนก F/B เธอมาดูการทำงานในส่วนหน้าฟร้อนที่ต้องเกี่ยวข้องกับ F/B Roommate  ของเธอซึ่งเป็นคนไทย ทำแผนกเดียวกันกับผม ได้แนะนำผมให้เธอรู้จัก แต่ผมเคยเห็นเธอมาก่อนหน้านี้แล้ว ( คือแอบสะกดรอยมาระยะนึงแล้ว ) และเราก็ได้รู้จักกันอย่างเป็นทางการ ต้นเดือน พ.ย.ของทุกปีทางจังหวัดได้มีงานเปิดหาด คือเริ่ม ฤดูการท่องเที่ยว หลังเลิกงานค่ำๆเธอก็ไปเดินเล่นกับเพื่อน ผมต้องทำงาน เพราะเข้ารอบบ่าย ดึกๆ พี่ๆที่แผนกบอก หิว น้องไปซื้ออะไรหน้าหาดมาให้พี่ๆหน่อย เข้าทางซิครับ ตอบรับอย่างรวดเร็วและเต็มใจ หลังจากนั้นผมก็โทรหาเพื่อนผมว่าอยู่หน้าหาดรึปล่าว เจอกันหน่อยมั้ยหน้าบูทโรงแรมของเราหน้าหาด  โชคเป็นของชายไทย เธอกับเพื่อนนั่งในบูทโรงแรมผมก็เดินเข้าไปหา ทักทายเพื่อนร่วมงาน และไม่พลาดที่จะ Say HI to her ผมกับเธอและเพื่อนอีกคน ก็ได้เดินเล่นในงานและเราก็ได้คุยกันนิดหน่อย เพราะเธอเขินหน้าแดงตลอด ได้แต่ยิ้ม (รึว่าเธอไม่เข้าใจเราหว่า เลยพูดน้อย )  ขากลับผมก็รวบรวมความกล้า   มองหน้าเธอ แล้วพูด good night...... ซึ่งตอนนั้นเองที่ทำให้ผมรู้ว่าเธอก็อาจจะมีใจให้ผมเหมือนกัน หลายวันต่อมา เธอกับกลุ่มเพื่อนจะไปเที่ยวคลับกัน เพื่อนเธอโทรหาผมว่าอยากให้ผมไปเป็นบอดี้การ์ดให้หน่อย เพราะไปกันหญิงล้วนบางที่ไม่ค่อยปลอดภัย ผมก็ถามว่า เธอ ไปด้วยรึปล่าว เพื่อนคนดีตอบว่า"ทำใม  ไปซิ ถ้าเธอ ไม่ไปแกจะไม่ไปใช่มั้ย" แล้วผมก็ได้เที่ยวกับเธอสมใจ  ตัดมาในคลับ มีอยู่ช่วงนึงที่ผมจำได้แม่นด้วยความที่เธอเต้นตลอด เหงื่อเลยเยอะ ผมถือวิสาสะเอามือหยาบๆขอผมเช็ดเหงื่อบนหน้าให้เธอ เธอหน้าแดงอีกแล้ว (ที่จริงหน้าอาจจะแดงเพราะไฟในคลับ รึว่าร้อนก็เป็นได้) ยังไงก็แล้วแต่ มันทำให้ใจผมเต้นตุ้มๆต่อมๆ  ก่อนแยกย้ายกันกลับบ้าน ผมได้เบอร์โทรเธอมา แล้วบอกเธอไปว่า แล้วผมจะโทรหา แล้วผมก็ถือคติ ตีเหล็กต้องตีตอนร้อน ผมโทรหาเธอแล้วบอกเธอว่า อยากนอนรึยัง ถ้ายัง ผมอยู่หน้าหอพักเธอแล้ว ไปว่ายน้ำกันมั้ย คำตอบเหรอครับ หึๆ  ตอนนี้เราแต่งงานกัน 3 ปีพอดิบพอดี หลังจากที่คบเป็นแฟนกัน 3 ปี ผมเป็นคนใจง่ายครับ หนีตามภรรยามาอยู่ต่างแดน ขอบคุณที่อ่านจนจบน๊ะครับ จากคุณ : nod-n/a เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 22:28:33

ความคิดเห็นที่ 21 ชอบบอะค่ะ อยากอ่านอีกอะ >< จากคุณ : เขียนบน iPhone (นางเอกใจร้าย) เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 22:36:29

ความคิดเห็นที่ 22 มาเล่าต่อ แฟนที่คบอยู่ตอนนี้ จำได้ว่าตอนเล่าในกระทู้แนะนำที่จขกทพูดถึงนั่นเพิ่งคบกันได้สี่เดือนเองอะ ตอนนี้คบกันมาจะปีครึ่งแล้ว เราเรียนโทกฎหมายอยู่ที่นึงในลอนดอน แฟนเรียนอีคอน แต่จบไปแล้ว เป็นผู้จัดการกองทุน เค้ามีจัดสัมมนาเรื่องเกี่ยวกับไฟแนนซ์ที่มหาลัย เราเรียนกฎหมายไฟแนนซ์ก็เลยไปฟัง คนเดียว ปกติไม่ค่อยไปไหนคนเดียว บังเอิญนั่งข้างกันค่ะ ผมทองตาฟ้าเลยแหละใส่สูท ตอนแรกไม่ได้สนใจ เราก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอก แต่คนนั่งข้าง ๆ ก็ชวนคุย สุดท้ายก็ขอเมล์ไว้อธิบายต่อ เราก็โอเคนะ ปกติไม่ค่อยแจก เล่นตัวมาก สุดท้ายก็ออกไปทานข้าวกันแบบไม่เชิงเดต ปรากฎว่าคืนนั้นส่งเมสเสจมาอีกว่า วันศุกร์ไปทานข้าวกันอีกนะ คบกันไปคบกันมาเราก็ถามว่าตกลงนี่มันเดทหรือเปล่าเนี่ย เค้าก็บอกว่าใช่สิ แต่ว่าทำไมเค้าไม่ค่อยโทรหาเราเลยมีแต่่เมสเสจ เค้าก็บอกว่าผชอังกฤษไม่ค่อยโทรหาหรอก เดี๋ยวจะดูdesperate ยิ่งถ้าชวนออกเดทสองตั้งแต่วันที่ไปเดทแรกด้วยนะ ยิ่งแย่เลยเราก็เลยเตือนความจำเค้าไปว่า จำได้มั้ยว่าชวนเราไปเดทสองเมื่อไร หัวเราะเลย ต่อจากนั้นพอรู้ว่าเราชอบให้โทรหาก็โทรทุกวันไม่เคยขาด เค้าบอกว่า ประทับใจเราตรงที่ยิ้มน่ารักมาก ตลก แล้วก็อ่านหนังสือยาก ๆ ได้ด้วยฉลาดสุด ๆ บังเอิญวันเดทแรกหิ้วหนังสือ corporate insolvency law ไปด้วยเพิ่งออกจากห้องสมุด-_-" คือให้เราอ่านพวกงบการเงินเราก็อ่านไม่รู้เรื่องเหมือนกันนั่นแหละ เป็นคนไม่เจ้าชู้เลย ใจเย็นสุด ๆ ใจดี ตลก ชอบทำอาหารเหมือนกัน เพื่ิอน ๆ บอกว่าหล่อ การงานก็ดี ไม่เข้าใจเหมือนกันหลงรอดมาได้ยังไง คบกันได้หกเดือนเราก็จบกลับมาทำงานเมืองไทย ตอนนี้ long distance กันมาได้เกือบปีแล้วค่ะ มาหาที่เมืองไทยสองครั้งแล้ว ชอบกินทุเรียนทอดมาก^^ จากคุณ : PuppyPower เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 22:37:54

ความคิดเห็นที่ 23 เมื่อไหร่เราจะมีเรื่องเล่าให้คนอื่นฟังบ้างน๊า...ชอบทุกเรื่องของทุกคนนะค่ะ แล้วจะf5 รอ จากคุณ : Croc_Stars เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 22:43:34

ความคิดเห็นที่ 24 *20 อ๊ากกกก เรื่องนี้ก็โดน หนุ่มไทยกับสาวฝรั่ง สุดยอด! ชอบครับ จริงๆผมชอบอ่านทุกแนวนะแต่ชอบแนวนี้ที่สุดเลย ผมเป็นหนุ่มไทยคนหนึ่งที่ชอบฝรั่งและอยากมีแฟนเป็นฝรั่งครับ จริงๆไม่ได้เจาะจงว่าต้องเป็นฝรั่งเสียทีเดียวหรอก จริงๆชอบคนหน้าตาแนวคอเคเซี่ยนมากกว่าครับถ้าเป็นคนเชื้อสายจากทางนี้แล้วถูกใจเราเราก็ชอบหมดครับ อย่างแขกขาวผมก็ชอบอะครับ ลูกผสมที่ไม่ว่าจะผสมในหมู่คอเคเซี่ยนด้วยกันเองหรือข้ามมาผสมกับเอเซียผมก็ชอบ ได้อ่านเรื่องของหนุ่มไทยกับสาวคอเคเซี่ยนผ่านทางพันทิปมาบ้างอย่างประปรายจากสมาชิกหลายๆท่าน(คือมันมีไม่เยอะหรอก เข้าใจว่าอาจจะเพราะหนุ่มไทยที่มีรสนิยมชอบของนอกนั้นมีน้อยก็ได้ เรื่องเล่าก็เลยน้อยตามไปด้วย 555)ก็เป็นแรงบันดาลใจที่ดีมาโดยตลอดครับ เรื่องของหนุ่มต่างชาติกับสาวไทยก็ชอบอ่านครับ เกย์กับเลสเบี้ยนก็ชอบ ชอบหมดเลยถ้าเป็นรักต่างแดน ถ้าชอบกระทู้นี้ช่วยกันโหวตด้วยนะครับ จะได้มีเรื่องมาอ่านกันอีกเยอะๆน้า ผมก็รออ่านพร้อมกับทุกคนอยู่อะครับ แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 55 22:47:30 จากคุณ : Keichun เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 22:44:35

ความคิดเห็นที่ 25 ระหว่างนี้ถ้าใครอยากจะตามไปอ่านกระทู้เก่าตามไปอ่านได้ที่กระทู้นี้นะครับ http://topicstock.pantip.com/klaibann/topicstock/2011/08/H10963856/H10963856.html ช่วงแรกของกระทู้อาจจะยังไม่ค่อยมีอะไรนะครับ ของดีมันจะไปจัดเต็มในช่วงกลางกับช่วงท้ายของกระทู้น่ะครับ ขอให้มีความสุขกับการอ่านครับ อ่านแล้วอย่าพากันหน้าแดงล่ะ : D จากคุณ : Keichun เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 22:56:26

ความคิดเห็นที่ 26 บางเรื่องยาวติดไว้ก่อนค่ิอยมาอ่านย้อนหลัง... แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 55 00:53:31 แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 55 23:05:32 จากคุณ : ลูกชู้ตสามัญชน เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 23:00:11

ความคิดเห็นที่ 27 แอบตื่นเต้นแทนความเห็นที่ เก้าค่ะ สนุกดีค่ะ จำได้ว่าน่าจะเคยเล่าเรื่องของตัวเองในกระทู้เก่าไปแล้วนะคะแต่ว่าไม่ได้ลงรายละเอียด เอาเป็นว่ามาลงรายละเอียดให้ในกระทู้นี้แล้วกันนะคะ ในช่วงที่เป็นนักเรียนอยู่ที่อังกฤษ เหตุการณ์เกิดขึ้นในวันนิวเยียร์อีฟค่ะ วันนั้น เพื่อนๆทุกคนทำงานกันหมดและส่วนมาก ทำงานร้านอาหารไทยกัน มีแต่เราคนเดียวที่ทำงานในผับ ซึ่งจริงๆเราจะหยุดก็ได้ แต่หยุดไปก็ไม่มีอะไรทำ เลยมาช่วยงานเค้าดีกว่า ในผับวันนั้นเราไม่รับลูกค้าทั่วไป คนที่จะมาได้คือคนที่ซื้อบัตรไว้ล่วงหน้าแล้วเท่านั้น มีอาหารเลี้ยงเป็นบัฟเฟ่ให้แต่ดื่มต้องไปซื้อที่บาร์และมีคาราโอเกะ ช่วงแรกเราเป็นคนเช็คตั๋ว ของคนที่จะเข้ามาร่วมงาน พอดึกเข้าแขกมาหมดแล้วเราเลยเปลี่ยนไปช่วยในบาร์ เพื่อนร่วมงานของเราคนหนึ่ง เราก็ถือว่าเค้าก็เป็นคนดีคนหนึ่ง พวกเราก็สนิทกันเพราะทำงานร่วมกัน เวลาทำงานพวกเราก็จะสนุกสนานเฮฮากันมาก ก็ถือว่าเป็นกันเอง ก่อนหน้าวันนั้นเพื่อนร่วมงานชายคนนี้ถามเราว่า ตกลงว่าเราจะมาทำงานมั้ย เราก็บอกว่า คิดว่าคงมาแหละ เพราะว่าไม่รู้จะไปไหน มาทำงานดีกว่า และเราก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะว่าเป็นเพื่อนกัน เค้าเด็กกว่าเราสามปีด้วย แต่เราก็มีคนที่เราแอบชอบอยู่แล้วเป็นลูกค้าในร้าน ช่วงทีช่วยงานอยู่ในบาร์นั้น พวกเราก็เฮฮากันมาก เค้าก็ซื้อดื่มเลี้ยงเราตลอด พวกเราก็ทำงานไปชนแก้วไป ในวันนั้นทุกคนเมากันหมด พอเลิกงาน เราก็ไม่ได้ลาเพื่อนคนนั้น แต่เดินออกมากับคนที่เราแอบชอบแทน บ้านแต่ละคนนั้นอยู่ไม่ไกลจากผับมากนักส่วนมากจะเดินกัน เราเดินออกมาได้สักพัก เพื่อนคนนั้นเดินตามออกมา แล้วตะโกนชื่อเราข้ามฝากถนน แล้ววิ่งข้ามถนนมาหาเรา แต่เค้าหกล้ม มีขวดไวน์ในกระเป๋าเป้เค้าหล่นออกมาแตกด้วย เราเลยเดินไปหาเค้าแล้วถามว่า เป็นอะไรหรือเปล่า เค้าบอกว่าไม่เป็นไร ก็ช่วยกันเก็บของใส่กระเป๋าเป้ให้ จากนั้น คนที่มากับเราเค้าก็บอกว่า งั้นเดี๋ยวเค้าจะพาเราไปส่งบ้านนะ กำลังจะร่ำลากัน แต่แล้วจู่ๆคนที่เป็นเพื่อนเราก็พูดขึ้นมาว่า ให้เราเลือกมาเลยดีกว่าว่าจะกลับบ้านกับใคร จะกลับบ้านกันเค้าหรือว่าอีกคน ตอนนั้นเราอื้งมาก สถานการณ์ตอนนั้น เรายืนอยู่ตรงกลางระหว่างฝรั่งตัวใหญ่ๆสองคน แถมยืนอยู่ข้างถนนอีกต่างหาก มืดด้วยหนาวด้วย และเลือกไม่ถูกว่าจะเลือกใคร เรารู้ว่าเรามีคนที่ชอบ แต่เราก็ยังไม่มั่นใจในตัวเค้าขนาดนั้น และเราก็ไม่อยากทำให้เพื่อนเราเสียใจ เพราะเค้าดูแลเราและดีกับเรามาตลอด พอดีมีรถผ่านมาเหยียบเศษแก้วของขวดไวน์ที่แตกอยู่ริมถนนทำให้เกิดเสียงดัง เราก็ตกใจประกอบกับว่าทำอะไรไม่ถูกด้วย เลือกไม่ถูกว่าจะเลือกใครด้วย เมาด้วย เราก็เลยร้องไห้ เพื่อนคนนั้นก็เลยเข้ามากอดเรา บอกว่าไม่ต้องกลัวฉันจะดูแลเธอเอง และบอกให้ผู้ชายอีกคนกลับไปบ้านไป ฉันจะดูแลเค้าเอง พอผู้ชายคนนั้นกลับไปเค้าก็บอกว่าไม่ต้องร้องไห้นะ เค้าอยู่ตรงนี้แล้ว เธอรู้ไหมว่า ตลอดเวลา ทำไมฉันถึงดูแลเธอ ห่วงใยเธอมาตลอด เป็นเพราะว่าฉันรักเธอนะ ฉันแอบรักเธอมานานแล้ว หลังจากวันนี้จนวันนี้ ผู้ชายคนนี้ก็ไม่เคยทำให้เราผิดหวังเค้าคอยดูแล ห่วงใยและใส่ใจเรามาตลอดเสมอต้นเสมอปลาย และอีกไม่กี่วันก็จะเป็นวันครบรอบงานแต่งงานของพวกเราแล้วค่ะ จากคุณ : nuumama เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 23:03:26

ความคิดเห็นที่ 28 เรื่องของทุกคน น่ารัก มากๆ คุณพีพี.พูพู เราจำเรื่องตำรวจที่โดนฟ้องได้ ตอนข่าวออกเรารีบ หาอ่านทันที เพราะทำให้เรานึกถึงคนในอดีต ฮ่าๆ...พูดถึง stalker ผู้หญิงไทย ควรระวัง เพราะมีจริง เคยโดนมาแล้ว แต่ไม่ถึงขั้นร้ายแรงขนาดที่ต้องไปแจ้งความ เหตุการณ์ของเราไม่โรแมนติก ทั้งหมดหรอกคะ มีโหด ด้วย โดนจีบ โดนรัก และ โดนเกลียด เพราะความที่เล่นตัวมาก หยิ่ง ไม่ยอมอะไรง่ายๆ ผลกระทบที่ตามมาคือผลเสีย เดียวจะเล่าให้ฟัง จากคุณ : FYI เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 23:21:03 A:50.28.72.142 X: TicketID:360630

ความคิดเห็นที่ 29 สิ่งหนึ่งที่เหมือนกันทุกครั้งเวลาอ่านกระทู้พวกนี้ที่โต๊ะไกลบ้านคือความฮา ได้ฮากันตลอด แถมมาพร้อมกับความซึ้งและโรแมนติกเสมือนเป็นอะไรที่แยกออกจากกันไม่ได้อีกด้วย สนุกมากๆ สนุกทุกครั้งที่ได้อ่าน ขอบคุณทุกคนที่มาเล่าจริงๆนะครับ ขอแปะรูปกุหลาบอังกฤษแทนสัญลักษณ์แห่งความรักเอาไว้หน่อยครับ พึ่งถ่ายไปเมื่อไม่นานมานี้แหละครับ ขอติด Give เอาไว้ก่อนนะครับ อยากแจกมากแต่หมดแล้วอะ แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 55 23:27:51 แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 55 23:26:36 จากคุณ : Keichun เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 23:24:35

ความคิดเห็นที่ 30 อ่านเพลินจริงๆ :)) ขอส่งเรื่องของตัวเองบ้างแล้วกันนะคะ มีแฟนคนแรกตอนอายุ 16 ก็ล่อหัวทองเลยค่ะ ๕๕๕ ตอนนั้นเราไปแลกเปลี่ยนที่อเมริกา (อดีต)แฟนก็เป็นเด็กแลกเปลี่ยนเหมือนกัน เค้ามาจากฟินแลนด์ ตอนแรกเราไม่ชอบเค้าค่ะ แบบว่าไม่ชินฝรั่งหัวทองตัวโตๆ ๕๕ แถมชื่อยังแปลกประหลาดอีก เกิดมาไม่เคยได้ยิน ชื่อยังกะผู้หญิง ผ่านไปสองสามสี่เดือน ไม่รู้นึกไงเราอยากมีเพื่อนผู้ชาย คือเพื่อนจริงๆค่ะ ก็เลยเข้าไปคุยกะฟินแลนด์คนนี้ คุยไปคุยมาก็กลายเป็นว่าต้องคุยกันทุกวัน ทาง MSN จนเราชอบเค้า ก็เลยตั้ง sub-name ในเอ็มประมาณว่า ตอนนี้ทุกคนรู้หมดแล้ว (คือรู้ว่าชอบฟินแลนด์คนนี้) เค้าเลยถามเราว่าทุกคนรู้อะไร ทำไมเค้าไม่รู้ เราก็แบบ เออว่ะ มันไม่รู้อ่ะ จะลบก็ไม่ทันแล้ว แต่ก็ปากหนักไม่ยอมบอก ได้แต่บ่ายเบี่ยงไปว่าเธอรู้อยู่แล้วล่ะ อย่ามาติงต๊อง แหม่ๆ ๕๕๕ แต่พอดีตอนนั้นอยู่กัรคนละเมือง ห่างกันสองชั่วโมงเลยไม่ค่อยได้เจอกันค่ะ  หลังจากเหตุการณ์ในเอ็มก็ได้มาเจอตอนไปสกีทริป เราก็แบบ เฮ้ยเธอ ชั้นเล่นสกีไม่เป็นอ่ะ สอนด้วยนะ เค้าก็โอเคตกลง แล้วลากเราขึ้นกระเช้าไปเลยค่ะ ทั้งๆที่เรายังเล่นไม่ค่อยได้นั่นแหละ พอตอนจะสกีลงมาเราก็แบบ สกีแล้วล้ม สกีแล้วล้ม จนเจ็บขา หนาวก็หนาว โมโหก็โมโห มันลากชั้นขึ้นมาทำไมฟระ แม่มม ก็ทะเลาะกะมันอยู่ตรงระหว่างทางลงนี่แหละค่ะ แล้วไล่เค้าลงไปเลย ไม่ต้องมายุ่ง ชั้นจะเดินลง เอนี่เวย์ นอกเรื่องอ่ะ ๕๕ สุดท้ายคืนนั้นเรากะเค้าก็ได้คุยกัน เค้าก็ถามเรื่องเดิมอีกว่าสรุปไอ่เรื่องที่ทุกคนรู้มันคือเรื่องอะไร เราก็ถามเค้าว่าเค้าไม่รู้จริงๆเหรอ เค้าดันตอบมาว่า คิดว่ารู้นะ โอเค... สรุปแกรู้ใช่มั้ย เลยถามไปว่ารู้ว่าอะไร ฮีก็บอกว่า รู้ว่าเราชอบเค้า อัยย้ะ รู้จริงด้วยอ๊ะ เขินนนน หลังจากนั้นจำไม่ได้ แต่สรุปว่าฮีก็ชอบเราเหมือนกัน พออีกวันก็แยกย้ายกันกลับ แล้วเอ็มคุยกันตอนเย็น เค้าก็ถามเราว่าจะเรียกเราว่า girlfriend ได้มั้ย เราก็โอเค หลังจากนั้นระหว่างคบกันเป็นอะไรที่ดราม่ามากกกก ยังกะนิยายจริงๆ โฮสเค้า vs โฮสเรา แล้วมาร่วมมือกันทีหลัง มา vs แม่แท้ๆของเค้าแทน หุหุ แต่สุดท้ายแล้ว พอหมดโครงการก็เหมือนว่าเราสองคนรู้อยู่แล้วว่าจะไม่คบกันต่อเป็น long distance ก็เลิกกันวันสุดท้ายก่อนแยกกันไปขึ้นเครื่องกลับประเทศค่ะ เป็นอะไรที่เศ้รามากกกก แบบ ก็รักกันอ่ะ แต่มันต้องเลิก เพราะรู้ตัวว่าไม่สามารถ keep คสพ.นี้ได้แน่ๆ สุดท้ายเอาเข้าจริงๆเศ้ราได้แค่ไม่กี่ชั่วโมง เพราะเจอเหตุการณ์เที่ยวบินโดน cancel ต้องค้างชิคาโก้หนึ่งคืน แล้วต้องไปหาตั๋วแต่ละ leg เอาดาบหน้า มันส์ได้อีก หายเศร้าโดยปริยาย สำหรับหนุ่มฟินคนนี้ ปัจจุบันยังคุยกันอยู่เป็นเพื่อนค่ะ และจะบอกว่าฮีเป็นแฟนคนแรกและคนเดียวจนถึงบัดนี้ ยังไม่เจอใครที่ทำให้เราชอบได้เท่าที่เคยชอบเค้าเลยโสดค่า ๕๕ จากคุณ : What is this feeling? เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 00:24:05

ความคิดเห็นที่ 31 เค้าเป็นฝ่ายจีบก่อน เป็นทหารอเมริกัน ไม่มีอะไรโรแมนติคทั้งนั้น แต่ก็น่ารักดี เค้าเด็กกว่า 4 ปี แต่ไม่มีปัญหาเรื่องอายุค่ะ ช่วงที่เค้าหายเงียบไป ทั้งเป็นห่วงทั้งระแวง แต่ตอนนี้เป็นปกติแล้ว เพราะเค้าทำงานเลยไม่ว่าง ก็ไม่มีไรมากค่ะ เป็นแฟนทหารต้องอดทน! จากคุณ : EngelTiya เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 01:07:28

ความคิดเห็นที่ 32 ย้อนอดีตไปตอนหลังฟุตบอลโลกปี 1998 ฝรั่งเศสได้เป็นแชมป์ครั้งนั้น ตอนนั่นเรียนอยู่ค่ะ เอ็นท์ติดมาเรียนต่อในกรุงเทพ เวลาช่วงเบรครอเรียนวิชาต่อไป เลยไปหัดใช้คอมพิวเตอร์ที่ห้องคอมมหาลัย เพราะเมื่อก่อนอยู่บ้านนอก ไม่เคยได้มีโอกาสได้ใช้คอมพิวเตอร์ อินเตอร์เนทอะไรนี่ก็ไม่รู้จัก ทีนี้วันนั้นต่อคิวได้เครื่องนี้ คนที่ใช้เครื่องคนก่อนเรา เขาเล่นแชทรูม IRC (Internet Relay Chat โบราณใหมคะ) ทิ้งไว้ ไม่ได้ปิดจอ ทีนี้เรามาต่อ เลยทําอะไรไม่ถูก (Windows 3.1) คนที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็เลยสอนให้แชท  ติดใจมากค่ะ  ตื่นเต้นมาก แบบคนบ้านนอกน่ะค่ะ โอ้โห ได้คุยกับคนทั่วโลกเลย แล้วก็ได้รู้จักเวปพันทิพตั้งแต่วันนั้นเลย คนนั่งข้างๆนั่นแหละค่ะที่บอก พล่ามมานาน  นั่นแหละค่ะ ก็ได้แชท เจอแฟน แชท และอีเมลติดต่อกันสี่เดือนถึงได้แลกรูปกัน แชทต่ออีกสองปี เขาก็มาหาที่เมืองไทย ตกลงใจเป็นแฟนกัน คบต่ออีกหนึ่งปี แล้วก็แต่งงาน ตอนนี้แต่งมา 12 ปีแล้วค่ะ กลับมาเล่าอีกรอบ  เพราะเพิ่งจะเห็นว่า ไม้ได้ตอบโจทย์ คุณเจ้าของกระทู้ ว่าใครจีบใครก่อน ทําอะไรให้เขาประทับใจ  อ่านของท่านอื่นๆเพลินมากๆ เลยขอเล่าต่ออีกหน่อยนะคะ คือตอนที่เกริ่นข้างต้นถึงฟุตบอลโลกปี 1998 นั่นคือสิ่งที่จําได้แม่นค่ะ  ตอนที่เริ่ทแชทกับเขา (สามีเรา) ก็เริ่มต้นด้วยเรื่องฟุตบอลนั่นแหละคะ เราไม่ได้เชียร์ฝรั่งเศส เราชอบทีมบราซิลน่ะค่ะ แต่ดันแพ้ซะนี้ ก่อนที่จะได้แชทกับเขา ก็ลองๆคลิกชื่อคนอื่นมาคุย แต่ก็คุยไม่ค่อยรอด เพราะภาษาอังกฤษก็ไม่ค่อยแข็งแรง บางคนก็รําคาญเรา บางคนก็หมดเรื่องคุย เพราะว่าข้อจํากัดทางภาษาอย่างที่ว่าไว้ บางคนพอเราคลิกชื่อมาคุย ก็มักจะพิมพ์ตอบกลับมา a/s/l เราก็งง อะไรอ่ะ มารู้ทีหลัง อ้อ มันคือ Age / Sex / Location นั่นเอง มันไม่ทันสมัยเหมือนสมัยนี้ ที่มีกล้อง มีเฟสบุค โมเด็มก็แค่ 28K เราก็แชทต่อไป ถือว่าได้ฝึกภาษาอังกฤษ ยามมีเวลาว่างค่ะ ไม่ได้คิดอะไร เพราะส่วนใหญ่ ก็แชทแล้ววันนั้นก็จบวันนั้นเลย เราก็ไม่ได้มีเวลามาต่อคิวห้องคอมเล่นแชททุกวันค่ะ ต่อๆนะคะ และแล้ว วันนั้น เราก็ได้คลิกชื่อเขามาแชท ชื่อเขาอยู่คนล่างสุดของห้องเลย (ห้อง beginner) ดูแล้วน่าสงสาร ชื่อแปลกด้วย ||mcgravy|| เราก็อยากรู้ว่ามันคืออะไรกันแน่ อ่านดูแล้วเหมือนนํ้าผลไม้ Ivy เลย พอคลิกแชทดู ก็ Hi เขาก็ Hi โดยไม่ได้ถามเราไอ้ประโยคยอดฮิต a/s/l เราก็ไม่ได้ถามเขาว่าเป็นหญิงหรือชาย ถามแค่ว่าเขาอยู่ไหน เขาว่าเขาอยู่อังกฤษ เราก็เริ่มคุยเรื่องฟุตบอลโลกครั้งนั้นเลย คุยเรื่องฟุตบอลอังกฤษบ้าง เรื่องเจ้าฟ้าชายชาร์ล กับคามิลล่า ปากเก้อร โบว์ เรื่องสัพเพเหระ ทั่วๆไปน่ะค่ะ เพราะเราอยากฝึกภาษาอังกฤษ (ไม่มีสตังค์ไปเรียนคอร์สภาษาอังกฤษเพิ่มเติม)  ก็แชทไปเรื่อยๆ พิมพ์ผิดๆถูกๆเขาก็ไม่เคยรําคาญ   วันต่อๆมา พอเขาเห็นชื่อเรา เขาก็จะคลิกเข้ามาคุยกับเรา ถ้าเรามาก่อน เราก็มองหาชื่อเขาที่ด้านล่างสุดของห้อง ซึ่งก็หาง่ายมาก แต่เราก็ไม่ได้คุยกันนานนะคะ เพราะที่เขาคุยกับเรา เขาก็ใช้เวลาก่อนเริ่มงานเขา (เขาทํางานด้านคอมพิมเตอร์ เลยอยู่กับจอซะส่วนใหญ่) ประมาณแปดโมงเช้าเวลาอังกฤษ (งานเริ่มเก้าโมงเช้าค่ะ แต่เขาไปที่ทํางานก่อนเวลาทุกวันค่ะ) ก็บ่ายๆเวลาเมืองไทยค่ะ คุยไปได้หลายวันเหมือนกัน เราก็เลยถามว่า เธอเป็นผู้หญิง หรือผู้ชาย เขาก็บอกว่าผู้ชายจ้ะ จากนั้นก็คุยต่อไป แลกอีเมลกัน แต่ก็ยังไม่ได้อีเมลกันนะคะ จนเข้าเดือนที่สี่ เขาก็ส่งรูปมาให้เราดูผ่านโปรแกรม แต่ก็ดูไม่ได้ เพราะคอมมหาลัย คงจะติด fire wall บวกกับคงเป็นเพราะ OS โบราณ Windows 3.1  คอมพิวเตอร์ที่มหาลัยส่วนใหญ่ ก็โบราณทั้งนั้น มีสักสองสามเครื่องที่มี Windows 95 สมัยนั้น  Windows 95 นี่เลิศมากนะคะ เขาก็เลยส่งรูปมาทางอีเมล์ ก็อีเมล์มหาวิทยาลัยของเราอีกแหละค่ะ text interface อีเมล์ ส่งรูปมาก็ดูไม่ได้อีก เราก็พยายามหาทางตั้งหลายวัน จนมีเพื่อนคนหนึ่งบอกว่าให้ฟอร์เวิดไปยาฮู  เราก็งง อะไรคือยาฮู จนเพื่อนคนนี้สอน ก็เลยได้เห็นรูปเขาสักที เย้ เย้ ทีนี้เราก็จะส่งรูปเรา ก็ต้องไปจ้างคนสแกนอีก ใส่ ฟลอบบี้ดิส 1.4M กว่าจะได้เห็นกัน เราเหนื่อยซะเกือบถอดใจค่ะ จากนั้นเราก็ได้แชทไปเรื่อยๆ จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี ไม่รู้ว่าใครจีบใครค่ะ แบบว่า มันผูกพันหรืออย่างไรก็ไม่ทราบ คิดถึงกัน ถ้าไม่ได้แชทกัน ก็จะอีเมล์หากัน อีเมลเรานี้เต็มเร็วมาก สมัยนั้นยาฮู ให้แค่ 2MB เองค่ะ  ต้องคอยขยันลบทิ้ง เสียดาย ที่ไม่ได้เซฟไว้ค่ะ เพราะนึกไม่ถึง แล้วก็เซฟไม่เป็นด้วยค่ะ นึกไม่ถึงว่า ต่อไปในอนาคต เราจะได้แต่งงานกัน แลัวสถานทูตจะขอดูหลักฐานอีเมลพวกนี้น่ะค่ะ แต่โชคดีสามีเก็บไว้  เลยได้พริ้นออกมาประกอบการขอวีซ่ามาอยู่อังกฤษน่ะค่ะ เกือบจะเข้าปีที่สองที่เราแชทกัน เขาบอกรักเรา ว่า I think I’m falling in love with you เราก็ไม่เชื่อว่า เขาจะรักเราได้ยังงัย รู้จักกันแค่ทางตัวหนังสือ โทรศัพท์ก็ยังไม่เคยโทร (เราเช่าหออยู่ไม่มีโทรศัพท์ค่ะ เลยไม่เคยได้คุยทางโทรศัพท์เลย มือถือไม่ต้องพูดถึง มันแพงมากสําหรัยเราตอนนั้น) นั่นแหละค่ะ หลังจากที่เราคุยกันผ่านไปสองปี เขาก็มาหาเราที่เมืองไทย เพื่อพิสูจน์ว่าเขารักจริงๆ พี่น้องเราก็ตามไปดูฝรั่งเป็นขบวนค่ะ ฮ่าๆๆๆ อย่างที่บอกค่ะ เราคนบ้านนอก พี่น้องเราก็ไม่เคยได้ใกล้ชิดฝรั่ง สามีบอกขําๆว่า ฝรั่งอังกฤษพันธ์ Ginger อย่างเขามันหายากนะเธอ  หลังจากเจอกันตัวเป็นๆ เราก็เห็นว่า ตอนที่เขาคุยกับเรา ไม่ว่าเรื่องอะไร เขาไม่เคยก็โกหกเรา เราก็ไม่เคยโกหกเขา จริงใจต่อกัน จากนั้นก็คบกันต่อไป (แชทกัน) จนแต่งงานกัน จากวันนั้นถึงวันนี้ ก็จะ 15  ปีแล้วค่ะ พูดถึงเรื่องอุปสรรคมันก็มี ทั้งเรื่องจากพี่ๆเขา สามีเป็นน้องสุดท้อง พี่ๆเขาหวงน้องชายมาก กลัวว่าหญิงไทยจะมาหลอกน้องชายเขา  ครอบครัวเราก็กลัวว่าเขาจะเอาเราไปขาย  ฯลฯ แต่เราก็ฝ่าฝันอุปสรรคทั้งหลายมาด้วยกัน ผ่านมาได้ด้วยดีค่ะ แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 55 19:45:40 แก้ไขเมื่อ 29 ส.ค. 55 01:52:59 แก้ไขเมื่อ 29 ส.ค. 55 01:50:20 จากคุณ : ลาวไกลบ้าน เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 01:46:09

ความคิดเห็นที่ 33 เรื่องของเรายาวมากนะคะ....เตือนก่อน 5555 เมื่อเดือนเมษาที่ผ่านมา เราไปเรียนภาษาที่ฝรั่งเศสค่ะ ที่โรงเรียนก็จะมีแต่นักเรียนต่างชาติ คลาสที่เราอยู่ก็มีตานี่อยู่ด้วย ตอนแรกเราไม่ชอบขี้หน้าผู้ชายคนนี้เลย 5555 คนอะไร คุยด้วยก็ไม่ค่อยคุย ถึงขั้นว่าตอนครูจับคู่ให้แต่งบทสนทนาคู่กันก็รู้สึกว่า ทำไมชั้นต้องมาคู่กับไอ้นี่ด้วยวะ ผู้ชายคนนี้มีเอกลักษณ์ที่ทให้เราชวนคุยค่ะ คือ เค้าไม่ใช้กระเป๋า แต่ถือกล่องกระดาษ แล้วใส่กระเป๋าไว้ข้างใน ในกล่องก็มีหนังสือ กระติกชาเขียว(ตามสไตล์ญี่ปุ่น) ช็อคโกแลต ประโยคแรกที่เราถามเค้าคือ เธอย้ายบ้านเหรอ เค้าก็ตอบมาสั้นๆ Non (นี่พวกเราอยู่คลาสสูงสุดของโรงเรียน แต่เธอตอบฉันแค่ ไม่ เนี่ยนะ??) เราก็เลยไม่ค่อยชอบความเฉยชาของเค้าค่ะ แต่ด้วยความที่เรายิ้มให้เค้า(และคนอื่น)ทุกวัน บวกกับเราช่างคุย เราก็ชวนเค้าคุยบ่อยๆ เค้าก็คุยกับเรามากขึ้น แล้วก็เล่าเรื่องส่วนตัวให้ฟังบ่อยๆ จนวันนึง เค้าก็ถามเราว่า เธอมี CV ไหม ขอยืมดูเป็นตัวอย่างหน่อย เราก็เลยขอเมลล์เค้าเพื่อส่ง CV ของเราไปให้เค้าดูค่ะ (ซึ่งตอนหลังไม่เห็นเอาไปใช้เลย โกหกกันเปล่าเนี่ย) หลังจากนั้นเราก็อีเมลหากันบ่อยๆ และก็ยังเรียนอยู่ห้องเดียวกัน กินข้าวเที่ยงด้วยกัน สไกป์คุยกันทุกคืน อย่างต่ำสามชั่วโมง เราสนิทกับเค้ามากขึ้นเรื่อยๆ และก็เริ่มชอบเค้าโดยไม่รู้ตัวค่ะ ทุกคนที่โรงเรียนก็มองว่า สองคนนี้มันต้องมีอะไรแน่ๆ เพราะนายญี่ปุ่นคนนี้อยู่โรงเรียนนี้มาเป็นปี ไม่สนิทกับใคร พอนังเด็กไทยนี่มา ตัวติดกันเป็นตังเม เวลาออกไปทานข้าวกับพวกเพื่อนๆ เค้าก็จะมาส่งเราที่บ้านเป็นคนสุดท้ายทุกวัน ตอนนั้นเราชอบเค้ามากแล้ว แต่เรามีแฟนที่ไทยอยู่แล้วค่ะ แต่เราก็คิดว่า คงเป็นอารมณ์ชั่ววูบน่ะ พอกลับไทยห่างๆกันไปก็คงไม่มีอะไร ปรากฏว่า เราชอบเค้ามาก มากแบบที่เราไม่เคยชอบใครเลยค่ะ เราไป"ดีดดิ้น"ให้รุ่นพี่ที่จบม.เราซึ่งเรียนที่เมืองนั้นฟังทุกวันทางแชทเฟสบุ๊ค เราดูไม่ออกว่าเค้าชอบเรารึเปล่า การกระทำของเค้าหลายอย่างบอกว่าชอบ หลายอย่างก็บอกว่าไม่ ตั้งใจว่าจะตัดใจค่ะ เพราะนายญี่ปุ่นก็ย้ำกับเราทุกวันว่าเค้าชอบเรามาก แบบน้องสาว เราก็พยายามตัดใจ ไม่ชอบ แต่ก็ทำไม่ได้ค่ะ ชอบมากไปแล้วจริงๆ สุดท้าย เราก็ตัดสินใจบอกเค้าค่ะว่าเราชอบเค้า คืนนั้นเค้าขับรถมาส่งเราที่บ้าน ตอนประมาณเที่ยงคืน ฝนตกพรำๆ ไฟทั้งถนนมีดวงเดียว คือดวงหน้าบ้านเราเองค่ะ เราก็บอกเค้าว่า มีเรื่องจะคุยด้วย เค้าก็ลงจากรถมาส่งเรา ใต้ไฟนั่นพอดี แล้วเราก็บอกว่า Je t'aime เค้าก็อึ้งค่ะ แล้วบอกว่า ขอบคุณ ฉันดีใจมาก แต่สำหรับฉัน เธอเป็นน้องสาว เราก็ อืม รู้ แต่ว่าก็อยากบอก ไม่ได้ต้องการให้เธอมารักตอบ ฉันแค่ไม่อยากเสียใจทีหลังว่าทำไมไม่ได้บอกเธอ คำตอบที่เค้าให้เราคือ ไม่เป็นไรนะ ยังไงเราจะใช้เวลาที่เหลืออยู่ด้วยกันให้คุ้มค่าที่สุด ชีวิตช่วงนั้นเราก็มีความสุขมากค่ะ เพราะอยู่กับเค้าทุกวัน เค้าก็ใกล้ชิดกับเรามากขึ้น ทำตัวเหมือนเป็นแฟนทุกอย่าง แต่เค้าจะเรียกเราว่า imotou (น้องสาว) เราก็เสียใจนะคะ แต่ก็คิดว่า ถ้าอยู่ในฐานะน้องสาว แต่ได้อยู่ข้างๆเธอแบบนี้ก็พอใจแล้ว วันท้ายๆของช่วงที่เราอยู่ที่โน้น เราอยู่กับเค้าทุกวันค่ะ ทานข้าวบ้านเค้า ไปเดินเล่นริมทะเล เราก็เตรียมใจแล้วว่า คงไม่ได้เจอกันอีกล่ะมั้ง วันนึง ที่บ้านเค้า เค้าก็เรียกเราไปนั่งดูคอมด้วยกัน แล้วบอกว่า นี่ ฉันจะไปหาเธอที่เมืองไทยนะ แต่เมื่อไหร่เดี๋ยวค่อยว่ากัน อาจจะสักปีหน้า เราก็ไม่ได้คิดอะไรจริงจัง ก็ อืม ค่ะ ไงก็ได้ค่ะ โชคชะตาคงเข้าข้างเรามั้งคะ พ่อแม่เค้าเรียกตัวกลับญี่ปุ่นด่วน ก่อนหน้าเรากลับไทยสองวัน เค้าก็สัญญากับเราว่า ญี่ปุ่นกับไทย ใกล้กันนิดเดียว จะไปหาเธอนะ สัญญา เราก็ร้องไห้อย่างเดียวค่ะพอรู้ว่าต้องจากกันกระทันหัน เค้าก็บอกลาเราด้วยประโยคที่ว่า Tu es toujours dans mon cœur. Et je veux que tu m'aies aussi dans ton cœur, toujours. (เธออยู่ในใจฉันเสมอ และฉันก็อยากให้เธอเก็บฉันไว้ในใจเธอตลอดไปเช่นกัน) พอเค้ากลับญี่ปุ่น ก็สไกป์คุยกันทุกวันค่ะ และเค้าก็ตัดสินใจมาเมืองไทย เค้ามาเพื่อบอกเราว่า เค้าชอบเราตั้งแต่อาทิตย์แรกๆที่เจอกันแล้ว เราเป็นคนเดียวที่เข้าหาเค้า เข้าใจเค้าทุกอย่าง และยิ้มให้เค้าทุกวัน และทิ้งคำถามไว้ให้เราว่า แต่งงานกันนะ ตุลานี้เราจะไปหาเค้าที่ฝรั่งเศสเพื่อให้คำตอบค่ะ จากคุณ : lechatbleu เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 02:20:23

ความคิดเห็นที่ 34 เป็นอดีตที่นึกแล้วแอบเสียดาย เป็นเด็กฝึกงานใหม่ในที่ทำงานทั้งคู่ แต่ต่างสถานะ ต่างอาชีพ เราต้องไปฝึก เพื่อปรับให้ได้มาตรฐานของประเทศที่นี่ ส่วนเขากำลังฝึกเพื่อเสริมทักษะในฐานะแพทย์ใหม่ แรก ๆ แค่สะดุดที่หล่อดี ท่าทางสะอาดและสุภาพ แต่ก็ไม่ได้สนใจไรมาก เพราะเข้าใจว่าคงเด็กกว่าแน่ ๆ แบบตัวเองรับไม่ได้ ถ้าจะคบเด็ก แต่เด็กดันส่งสายตาบ่อย แอบยิ้ม แอบขำ เวลาเราส่งเสียงคุยกับคนไข้ซึ่งบางครั้งก็ไม่เข้าใจกันซะเลย ก็ได้แค่ปลื้ม ๆ มีคนหล่อแอบมอง ไม่เคยคุยกันเรื่องอื่นนอกจากเรื่องในงาน เจอกันน้องท่านก็หลบตา ไอ้เราอยากทักแบบธรรมดา ๆ ก็เลยไม่กล้า แอบงง และเกร็ง กลัวคนอื่นว่าเราอ่อยด้วย เพราะสาว ๆ เล็งเธอเยอะ เป็นอยู่อย่างนี้เป็นเดือน จนกระทั่งที่แผนกมีแพลนจะปาร์ตี้ของแผนก โดยคนที่ไปได้ให้ลงรายชื่อ เราต้องกลับไทยมาเยี่ยมครอบครัวพอดีเลยไม่ได้ลงชื่อไป แต่ก็บอกเหตุผลให้เพื่อนบางคนรู้ แต่ดูออก ว่าหมอหนุ่ม ๆ ในแผนกท่าทางอยากรู้มาก เพราะมีคนเดียวที่ปฎิเสธจะขึ้นเวร แต่ก็ไม่ลงรายชื่อไป หนุ่มๆ เดินมาดูรายชื่อ แล้วก็เดินวนเราอยู่หลายรอบ จนหัวหน้าแผนกสังเกตเห็นเลยแซวให้ น่านล่ะ พ่อคุณสุดหล่อถึงได้เริ่มสบตา และพยายามจะยิ้มให้เราแบบกล้า ๆ ขึ้น เราแอบปลื้มน่ะ เพราะไม่ค่อยเจอฝรั่งขี้เขินขี้อาย แถมหน้าตาดี ความรู้พร้อม มารยาทดีอีก หาได้ที่ไหน ฝึกงานจนใกล้วันจะเดินทาง เราก็ได้รับข่าวดีเรื่องงานที่ไปเรี่ยราดสมัครไว้ ว่าเขารับบรรจุเรา ก็ถึงคราวที่ต้องกล่าวลาแผนกก่อนเวลาอันควร แบบทุกคนในแผนกช็อคมาก ๆ เพราะทุกคนคิดว่าเราน่าจะยึดอาชีพที่เรียนมาแน่ ๆ แต่ปล่าวเลย เราแค่ขี้เบื่อ อยากลองไปเรื่อย ๆ แถมโอกาสมาอยู่ในมือแล้ว ทิ้งได้ไง วันสุดท้าย แผนกจัดงานอำลาเล็ก ๆ ให้เรา แค่เฉพาะคนที่ขึ้นเวรในวันนั้น แต่คนนึงที่ไม่ได้ขึ้นเวร แต่มา น้องหมอสุดหล่อนั่นเอง พร้อมกับช่อดอกไม้ใหญ่มาก รู้เลยว่าแพงมาก เพราะดอกไม้ที่นี่แพงจริง ๆ เคยซื้อช่อเล็ก ๆ ยังแอบเล็ดน้ำตาเลยเรา น่านล่ะ ถึงเกิดความกระจ่างแจ้งแก่ทุกคนและแววตาอิจฉา อิอิ(คิดเอาเอง)จากสาว ๆ เขาอยู่เล่นที่แผนกจนเราเสร็จ มาช่วยเก็บของ เคลียร์ของขึ้นรถให้ แต่ไม่พูดอะไรกัน เขินทั้งคู่ ช่วยกันแบบเงียบ ๆ จนกระทั่งเราต้องกล่าวลา สุดหล่อก็ถามว่า คุณมีแฟนรึยัง เราบอกว่ายัง ฉันโสดย่ะ ถามต่อ เคยคิดมั๊ย ว่าจะอยู่ที่นี่ หรือแค่มาทำงานเก็บประสบการณ์แล้วก็กลับไทย เราบอก ไม่รู้ มันเป็นเรื่องของอนาคต ตอนนี้ฉันแค่อยู่ที่นี่ ถามต่อ เมื่อไหร่กลับมาอีก งานใหม่เริ่มเมื่อไหร่ เราบอก ไปแค่เดือนเดียว กลับมาก็ลุยงานเลย ถามตอบกันทีละนิดละนิด จนเริ่มยืนเมื่อย เราเลยชวนเขาไปหาอะไรที่ร้านอาหารไทยทานกัน ถ้าสนใจน่ะ ไม่รอช้า พ่อหนุ่มโดดขึ้นรถเราอย่างเร็ว สุดท้ายก็ไม่ได้คบกัน แฮะ ๆ เล่าซะยาว โทษทีค่ะ เพราะพวกเราอายุห่างกันเยอะมาก เกือบสิบปีที่เราเป็นพี่เขา แต่ความหน้าเด็ก ที่ทำให้เขาเข้าใจผิด เราบอกตอนที่เขามาส่งที่สนามบิน ดูตกใจมากตอนที่เราบอกอายุที่ห่างกันและเราขอปฎิเสธที่เขาขอคบ เราบอกขอบคุณที่มีอะไรน่ารัก ๆ ให้เห็นช่วงที่ฝึกงานด้วยกัน ประทับใจมาก เขาบอกว่า เราเป็นคนแรกที่หักอกเขา และเป็นคนแรกที่ทำเขาประหม่า และเขาจะไม่ลืม ป้าละปลื้มมาจนทุกวันนี้ เนี่ยคนที่สองอยู่ในท้องแล้ว ยังมีแอบ ๆ คิดถึงอยู่เลย จากคุณ : Madam Country เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 02:58:47 A:95.166.192.18 X: TicketID:341763

ความคิดเห็นที่ 35 เรามีน้องชายที่อายุน้อยกว่าเราสามปีน่ะ แอบรับไม่ได้ ถ้าจะมีแฟนอ่อนกว่าน้องตัวเองอีก จึงยอมหักอกตัวเองไปด้วย แต่ไม่นานที่ทำงานใหม่ เราก็เจอหนุ่มนึงที่น่ารัก ขี้อาย หล่อน้อยกว่าหน่อย และสุภาพมาก ๆ แต่ใครจีบก่อน แน่นอนว่า ไม่แน่ใจอ่ะ เพราะคุยกันบ่อย จนชอบไปเอง แต่เขาล่ะแน่ ๆ ที่ชอบเราก่อน สามีบอกว่า หาน้อยที่จะเจอสาวเอเชีย โดยเฉพาะสาวไทย มีบุคลิกแบบเรา หายาก อิอิ จากคุณ : Madam Country เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 03:14:28 A:95.166.192.18 X: TicketID:341763

ความคิดเห็นที่ 36 ต่อจาก คห 9 นะคะ หลังจากคบกับคุณตำรวจได้ 1 เดือน ก็เกิดเรื่องที่มหาลัย นักศึกษาหญิงถูกข่มขื่นหลังเลิกเรียนในลานจอดรถ เพื่อนสนิทร่วมห้องในกลุ่มผู้ชายโทรมาบอก เพราะเราสองคนลงเรียนคลาสเดียวกันมาตลอดเวลาเกือบสองปี เพื่อนเสนอมาว่าไหนๆ ก็เรียนห้องเดียวกัน จอดรถใกล้กัน คืนนี้จะเดินไปที่รถด้วยกัน เพื่อนชายคนนี้มีคู่หมั่นแล้วคะ ฉะนั้นสำหรับเรา ด้วยความเป็นเพื่อน เราตอบไปว่า ไม่เป็นไร เดียวให้แฟนมารับ แล้วเราก็วางหู หลายคืนผ่านไป คุณตำรวจมารับเราไม่ได้ ติดงาน หลังเลิกเรียน เพื่อนชายในกลุ่มคนนี้ก็เดินกลับลานจอดรถพร้อมเรา เดินไปถามถึงแฟนเราไป ก่อนเราจะเปิดประตูรถ เขาบอกเราว่า ตำรวจโชคดีที่ได้เราเป็นแฟน เรานึกว่าเขาชม ประสาเพื่อน เราเลยตอบไปว่า เราต่างหากที่โชคดี แค่นั้นละ เราโดนกระชากมือ อย่างแรง โดนเขาจูบ หลังกระแทกรถตัวเอง ตอนนั้นเรากล้วมาก โชคดีที่มีนักศึกษาเดินผ่านมา เพื่อนเลยปล่อยเรา บอกว่าขอโทษและเดินจากไป ขับรถกลับบ้าน เกือบชน หลายรอบ จากเหตุการณ์วันนั้น เราหลบหน้าเพื่อนตลอด เพราะอีกเดือนเดียวก็เรียนจบแล้ว จะย้ายไป New York แล้ว หาเวลาให้กับคุณตำรวจดีกว่า เราไปมหาลัยเป็นวันสุดท้าย 3 วัน ก่อนปิดเทอม ช่วง 15 นาทีเบรค เราเดินไปเข้าห้องน้ำ เพื่อนมาจากไหนไม่รู้ กระชากเราเข้ามากอด...นานมาก ตอนนั้นในหัวสมองคิดเรื่องเดียว "ฉันปวดฉี่" O_o กว่า 10 นาที เขากระซิบบอก อะไรหลายอย่าง ชอบเรามานาน ทนไม่ได้ที่เรามีแฟน ขอโทษเรื่องจูบ สารภาพว่ารัก สงสารคู่หมั่นมาก ขอโอกาส ... เรากระซิบตอบเขาว่า ฉันกำลังจะไป แล้วมือเขาก็ปล่อยเราออกมา หกโมงเช้าวันรุ่งขึ้น คุณตำรวจมาส่งเราที่สนามบิน อ่านเรื่องของคนอื่น ทำให้เรารู้สึกว่า เราเป็นคนใจร้าย สำหรับเรา เราปิดฉากทุกอย่างคะ ตั้งหน้าทำงาน จนกระทั่ง 2 ปีต่อมา เราก็พบกับคุณสามี จากคุณ : FYI เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 04:08:39 A:67.228.142.10 X: TicketID:360630

ความคิดเห็นที่ 37 แอร๊ย  อ่านทู้นี้แล้วอยากมีแฟนอ่ะ จากคุณ : สาวเจ้าสำราญค่ะ เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 09:51:47

ความคิดเห็นที่ 38 ถามว่าใครจีบใครก่อนนี่ตอบไม่ถูกเลยค่ะ... ของดิฉัน...ไปเยี่ยมเยียนในฐานะเพื่อน..ต่างคนต่างมีอนาคตและเป้าหมายของการเกษียณชีวิตเป็นของตัวเอง..ณ.มุมหนึ่งชายทะเลของปราณบุรี คือ บ้านพักที่ได้ไปสร้างไว้..หวังว่าจะเป็นเรือนตาย.. ของเขา..ที่เมืองงามๆเมืองหนึ่งในฝรั่งเศส..บ้านหลังย่อม..ที่ค่อนข้างเงียบเหงา และ โดดเดี่ยว อายุเราสองคนก็เกินร้อย..เป็นเพื่อนกัน...มีอะไรหลายๆอย่างที่คล้ายกัน.. เล่นกอล์ฟด้วยกัน.. เขาก็เลยขอแต่งงานเอาดื้อๆ...ด้วยเหตุผลสั้นๆว่า.. "รักคุณ..อยากให้คุณได้อยู่สบาย หากว่าผมจะจากไปก่อน..." นับว่าเขาใจกล้ามาก..เพราะตกลงแต่งงานกันไปเมื่อปลายปีที่แล้ว..แต่ยังไม่ได้ย้ายไปอยู่ด้วย เพราะต้องทำงานในอเมริกาให้หมดสัญญาก่อน กว่าจะย้ายไปฝรั่งเศสได้อย่างถาวร ก็ต้องกลางปีหน้า.. เขาก็ยอม... ต้องขอยอมรับว่า...ผู้ชายฝรั่งเศส (บางคนมั๊ง..) ถึงแม้จะออกแนวดื้อรั้น (ในหลายๆโอกาส) แต่โรแมนติกได้อย่างน่ารักแม้กระทั่งยามแก่เฒ่า..เขียนจดหมาย (อีเมล์) หาได้ทุกวัน บางวันสองฉบับ จากคุณ : WIWANDA เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 10:10:12

ความคิดเห็นที่ 39 :> จากคุณ : test เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 11:02:24 A:183.89.92.135 X: TicketID:370769

ความคิดเห็นที่ 40 ต่อจาก คห 36 นะคะ หลังจากย้ายมาNY ได้เกือบ 2 ปี บอกให้ว่า หนุ่มๆ wall street หล่อมากและ มาดก็เยอะ แต่เราก็เก็บตัวให้โสดได้ด้วยการมีเพื่อนชาวสีรุ้ง หนุ่มปรกติเลยเข้าใจผิดและไม่มีใครเข้ามาจีบ แต่เวลาเดินถนนกับเพื่อนๆ จะมีเสียงบ่นลอยมาให้ได้ยินเป็นระยะ ระยะ ว่าเสียดายของ หรือไม่ก็ ไม่น่าเลย จนกระทั่ง ที่บริษ้ท มีกลุ่มลูกค้าเข้ามาประชุม ทุกคนน่ารักมาก ยกเว้น ผู้ชายคนหนึ่ง น่ารัก แต่บุคลิกขรึม ก่อนเข้าประชุมเขาแนะนำ ชื่อ และยืนนามบัตรตามธรรมเนียม ระหว่างการประชุม คารมการเจรจาโหด กระด้าง ด้วยความที่หมั่นไส้ เราแกล้งจำชื่อเขาไม่ได้ (เราเรียกชื่อเขาในใจ นายโหด) แต่เราจำชื่อคนอื่นได้หมด หลังประชุมทุกคนก็ไป party กัน เพื่อนร่วมงานเขาคนนึงเดินเข้ามาคุยด้วย จีบว่างั้น ถามเราว่า ชอบดื่มอะไร เขาจ่าย ด้วยความที่ปากไว้เกิน ดันบอกเขาไปว่า เราทำงาน หาเงินจ่ายค่าเครื่องดื่มเองได้ คราวนี้นายโหดเขาเดินเข้ามาคุยด้วย ขอเบอร์ส่วนตัว แต่เราไม่ให้ ถามว่าพรุ่งนี้ว่างมั้ยจะพาไปนั่งรถเขา รถมอเตอร์ไซต์ แต่ปากของเราดัน ปฏิเสธ บอกเขาไปว่า ไม่ว่าวันไหน อาทิตย์ไหน เดือนไหน เราก็ไม่ว่าง (เรานี่เป็นคนทำร้ายจิตใจคนใช่ย่อย) เขาก็ตอบย้อนมา ด้วยความรวดเร็ว ว่า เราไม่ได้มีอะไรพิเศษ เขาช่วนคนอื่นหมด เหลือเราคนเดียว ตอนนั้น เราหน้าชา จากนั้นเขาก็เข้ามาคุยเรื่อยๆ เรื่องงาน เรื่องบริษัทใหม่ ให้คำปรึกษา จนสนิทกันมากๆ แต่เราสองคนก็ยังท่ามาก ผ่านไป ครบเดือน เพื่อนๆ ร่วมงาน ฝั่งเขา โดยเฉพาะผู้หญิง คงระอากับเรา เข้ามาคุยเปร่ยๆ กับเราว่า “You’ve brought the best out of him” ไม่กี่วันต่อมา เขาโทรมาถามเรา ว่า เพื่อนผู้หญิงสมัยเรียนมหาลัย อีเมล์ขอมานอนที่บ้านเขาหนึ่งสัปดาห์ เขาควรตอบเพื่อนเขาไปยังไง ปากพาจน ดันตอบไปว่า ก็เราไม่ได้เป็นแฟนกัน คุณควรต้อนรับเพื่อน วางหูเสร็จ เราร้องไห้เลย ผ่านไป เขาไม่โทรมา เราไม่โทรไป ทุกอย่างเงียบ จนกระทั่งเขามาเคาะประตูบ้านเราบอกว่ามีเรื่องต้องคุย หน้าเขาดุมากตอนนั้น เขาถามคำถามที่เราปากหนัก ตอบไม่ได้ รู้แต่ว่าเป็นครั้งแรกที่เราเอื้อมมือไปจับมือของเขาแน่น จากวันนั้นความสัมพ้นธ์ เราสองคนดีขึ้นมาเรื่อยๆ รู้สึกดี แต่ก็ยัง ปากหนัก จนกระทั่งเกิดเหตุการณ์ 911 มันเป็นวันที่ มืดหมน มาก เราไปทำงาน เขาไปทำงาน บริษ้ทเก่านายโหด ตั้งอยู่บนตึก world trade center เรารู้ว่าเขาสูญเสียเพื่อน วันนั้น เราสองคน บอกรัก จะอยู่ดูแล กันและกัน ครั้งแรก ครั้งหนึ่งเราล้มหมดสติ เพื่อนร่วมงานต้องโทรเรียก 911 เข้า ER มารู้ที่หลังว่า ระหว่างส่งตัวมาที่ ER โดนฉีดยากระตุ้นหัวใจสองครั้ง จำได้ว่าตื่นมา นายโหดมายืนหน้าซีด จับมือ อยู่ข้างๆ แล้ว ตอนขอแต่งงาน เขาก็ไปขอกับพ่อกับแม่ พ่อเราก็ดีเกิน ไม่ได้ยกลูกสาวให้ทันที บอกนายโหดว่า พ่อยินดี แต่ต้องถามลูกสาวก่อนว่าจะ ยอม แต่งมั้ย บอกตรงๆ ว่า นายโหดไม่เคย สัญญา เดือน ดาว อะไร ไม่โรแมนติค แต่เกือบ 12 ปี ที่แต่งงานมาเขาดูแลเราดีมาก จากคุณ : FYI เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 11:10:11 A:71.3.66.17 X: TicketID:360630

ความคิดเห็นที่ 41 แฟนเป็นอเมริกันค่ะ มาจากชิคาโก้ ถูกเออรี่จากธนาคารที่เคยทำงานอยู่ เลยย้ายมาทำงานในประเทศไทยได้หลายปีแล้ว เราเจอกันผ่านทางเวปไซค์หนึ่งค่ะ เราย้ายมาทำงานภูเก็ต และเค้าก็อยู่ภูเก็ตพอดี ตอนนั้นมันเคว้งคว้างไม่มีเพื่อนหรือใครที่นี่เลย เข็ดกับผู้ชายไทยมาด้วย ก็ตั้งใจนะคะ ที่จะมีแฟนเป็นชาวต่างชาติ ไม่ใช่ยากจะร่ำรวย (เหมือนที่นักการเมืองคนหนึ่งพูดไว้ไม่กี่วันนี้) แต่เราเชื่อว่า ชาวต่างชาติส่วนมากจะมีรักเดียว ไม่นอกใจแฟน ซึ่งแฟนเราเค้าก็เป็นแบบนั้นจริงๆ ก็เริ่มด้วยการไปเดทค่ะ ไปดื่มเบียร์สองปีก่อนเราเป็นสาวปาร์ตี้ ดื่มเหล้าเบียร์ทุกอาทิตย์กับเพื่อน และมันก็ติดสนุก ก็ชวนกันไปแต่เราดื่มน้อยมาก คุยกันภาษาเราก็ค่อนข้างห่วยแตก แต่เค้าเป็นผู้ชายที่อยู่ในสเปคเราหลายอย่าง มีเครา ใส่แว่น สกินเฮด (แต่เค้าหัวล้านเลยนะฮ่าๆ)ตัวสูง ถือว่าหน้าตาไม่ขี้เหร่ค่ะ และดูเค้าใจดี มีอาชีพเป็นอาจารย์ที่ โรงเรียนเอกชน เค้ายิ้มเก่ง สายตาเค้าอ่อนโยนมากๆ (หรือเมาก็ไม่รู้) ต่างคนต่างกลัวเรื่องความเสียใจค่ะ เพราะเจ็บกันมาทั้งคู่ ระวังตัวเต็มที่ เค้าก็พาไปเที่ยวทั่วๆเกาะภูเก็ต ขับรถมาหาบ่อยๆ เกือบทุกวันแม้ฝนจะตกหนักก็ตาม จนคุยกันว่าเรามาคบกันไหม เป็นแฟนกันจริงจังนะ ก็จนถึงวันนี้จะสองปีแล้วค่ะ หมั้นกันแล้วเมื่อเดือน พค.ที่ผ่านมา ทีแรกจะแต่งงานเดือนธันวาคมปีนี้ แต่คงจะเลื่อนไปเมษายนปีหน้า จะไปแต่งที่อเมริกาก่อนแล้วค่อยกลับมาจัดงานที่ไทย ผ่านมาขนาดนี้แล้ว ไม่มีวันไหนเลยค่ะ ที่เราไม่กอดกันไม่บอกรักกัน นอนกอดกันเหมือนวันแรกที่ได้นอนด้วยกันตลอดมา เพื่อนชอบพูดว่าทำไมไม่หาคนรวยๆกว่านี้ เราบอกพวกมันว่า "คนรวยหาง่ายนะ แต่คนดีและรักกุแบบนี้หายากหวะ" ตอนนี้ชีวิตไม่ได้ลำบากอะไร ไม่รวยไม่จน ส่งเสียเลี้ยงพ่อแม่และลูกเราได้สบายๆ ด้วยเงินเราเอง เค้าบอกเราว่า " เค้าดูแลเรา เพื่อที่จะให้เรามีเงินดูแลครอบครัว" ภาระในบ้านทั้งหมดเค้าเป็นคนเสีย เรามีหน้าที่ทำอาหารให้เค้า ก็พอ ไม่เคยมีเรื่องหึงหวง แม้แต่ชายตามองคนอื่นแฟนเรายังไม่เคยเลยค่ะ เค้าให้เกียรติเรามาก บางทีมานึกย้อนมองกลับไปในอดีต คนนี้ละ ดีที่สุดในชีวิตแล้วเทียบกับใครไม่ได้เลย จากคุณ : Super เมีย เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 11:21:18

ความคิดเห็นที่ 42 ขอสักคนบ้างซิคะ  อ่านแล้วยิ้มไปด้วยเลย จากคุณ : ผึ้งน้อยafet เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 11:30:35

ความคิดเห็นที่ 43 อ่านไปม้วนไป ไปแลกเปลี่ยนมาตั้งปี ไม่เห็นได้ยังงี้มั่งเลย เซง จากคุณ : หนามน้อยคอยรัก เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 11:53:45

ความคิดเห็นที่ 44 จำได้ว่า ตอนนั้นเราเป็นออแพร์อยู่รัฐมิชิแกน แต่มีโอกาสติดสอยห้อยตามโฮสและเด็กๆมาเที่ยวชิคาโก้บางครั้งบางโอกาส เพราะพ่อเด็กทำงานอยุ่ที่นี่ ไม่ได้อยู่ที่มิชิแกน เวลามากะโฮสเหมือนบ้านนอกเข้ากรุงอ่ะ เพราะที่มิชิแกน เลิกงานมาออกไปไหนไม่ได้เลย เพราะตอนนั้นยังขับรถไม่เป็น แต่เวลาได้มาเที่ยวชิคาโก้นะ เลิกงานมาก็เข้าไปในเมืองได้เพราะมีรถไฟ รถเมล์เพียบ ไม่เหมือนที่มิชิแกน บ้านนอกเข้ากรุงอย่างเรา ก็สบายสิ เลิกงานมาอยู่ในดาวน์ทาวน์ชิคาโก้ ก็ไปหาแรดได้ตามประสา ฮ่าๆๆ แล้วก็ได้มาเจอกับอดัม หนุ่มหน้ามนคนหล่อชิคาโก้ แรกๆขอคุยเมล์กันก่อน เพราะเราไม่ได้อยู่ชิคาโก้เป็นหลัก ส่วนใหญ่อยู่มิชิแกน ขับรถไปชิคาโก้ก็ใช้เวลา 6 ชม.อ่ะ เง้อออออออออ คุยแล้วเห็นว่าเออ หน้าตาไม่แย่ แถมดูจะขี้เล่น มีน้ำใจดี ก็เลยตกปากรับคำไปเดทกันครั้งแรกที่ตึกกระจก Willis Tower จำได้ว่าเดทครั้งแรกเราคิดในใจ "คนอาไร้หน้าตาน่าร๊ากกกแถมกลิ่นห๊อมหอม" ยิ่งตอนเจอหน้าแล้วเค้าทักทายเราแบบฝรั่งด้วยการชนแก้มนะ อ๊ายยยหอมจัง เอาอีกๆๆ ก๊ากๆๆๆ พอหลังจากเดทแรกนะ วันต่อๆมาอดัมก็นัดเจอเราทุกเย็นหลังเลิกงานเลย จนครบ 2 สัปดาห์ เราก้เดินทางกลับบ้านไปพร้อมโฮสที่มิชิแกน ความประทับใจที่เรารู้สึกว่า อดัมเป็นคนที่ถ้าชอบใครรักใคร ก็ลงทุนลงแรงแบบไม่ใช้เวลาคิดเลย ใช้หัวใจและน้ำใจล้วนๆคือ พอเราได้วันหยุดเสาร์อาทิตย์ (ซึ่งเราหยุดแบบนี้ได้แค่เดือนละครั้ง) อดัมขอขับรถจากชิคาโก้มารับเราที่มิชิแกน ซึ่งใช้เวลาขาไป และ ขากลับ 12 ชม.อ่ะนะ เราบอกว่า โอ๊ยยย ยูไปรอรับไอที่สถานีรถไฟในเมืองดีกว่า ยูไม่ต้องเหนื่อยด้วย ให้ไอนั่งรถไฟมาเอง 6 ชม.ก็ได้ แต่อดัมไม่ยอมค่ะ ไม่รู้จะคัดค้านยังไงเลย อ่ะๆงั้นตามใจ แต่พอได้มีโอกาสนั่งมาในรถกับอดัมด้วยกันนานๆๆๆ ยิ้มให้กันตลอดทาง มองตากัน แล้วยิ้มอีก จับมือกัน ถึงรู้แหล่ะ ว่ามันมีความสุขอย่างนี้นี่เองเนาะ ฮิๆ เหตุการณ์นี้เป็นครั้งแรกที่เรารู้สึกประทับใจในความลงทุนลงแรงของฝ่ายชาย เลยขอเป็นฝ่ายเลี้ยงข้าวเย็นอดัมที่ร้านอาหารดีๆหน่อยนะ จะได้มีแรงขับรถพากันกลับจากมิชิแกนไปชิคาโก้น้า ♥ อีกเหตุการณ์นึงที่เห็นว่าอดัมเป็นคนใจดี มีน้ำใจกับคนที่ตนเองรักจริงๆ คือ ไปออกเดทครั้งที่ 3 เราเล่าให้อดัมฟังว่า งานใหม่ไอได้ทำที่รัฐคอนเนคติกัทนะ จะไกลมากกว่านี้อีก ไอคงเจอยูบ่อยๆเหมือนตอนอยู่มิชิแกนไม่ได้ เพราะไกลกันจริงๆ อดัมพูดขึ้นมาแบบไม่มีหยุดคิดอะไรเลยว่า "ไม่เป็นไร แค่นี้เอง ฉันจะซื้อตั๋วเครื่องบินให้เธอบินมาและกลับไปทุกเดือน เดือนละครั้งนะ" โอ้วววว ความรู้สึกเราตอนนั้นแบบว่า คนคนนี้ใจดีได้อีก แค่เล่าให้ฟังเฉยๆ เรายังไม่ได้คิด คาดหวังไปไกลขนาดนั้นเลยว่าเราสองคนจะแก้ปัญหาตรงนี้ยังไง กับการคบกันทางไกล อดัมทำให้ทุกอย่างง่ายดายมากๆ เป็นธรรมชาติ และรู้สึกอบอุ่นใจมากๆกับผู้ชายคนนี้ ♥ พอเราย้ายมาทำงานที่รัฐคอนเนคติกัท ทุกคืนก่อนนอนเราจะวิดีโอแชทเห็นหน้ากันถึงจะแยกย้ายกันไปนอนได้ บางคืนเปิดกล้องทิ้งไว้หลับพร้อมกันก็มี แล้วก็ ถ้าเป้นคืนก่อนวันที่เราจะได้บินไปเยี่ยมอดัมที่ชิคาโก้ จะเป็นคืนที่เราตื่นเต้นจนนอนไม่หลับอ่ะ อารมณ์ประมาณเหมือนเด็กประถมที่พรุ่งนี้จะมีไปทัศนศึกษากับที่รร. ไม่ต้องเรียนหนังสือ ไปเที่ยวกับเพื่อนๆตื่นเต้นๆ เมื่อไรจะเช้าเสียที อะไรประมาณนี้เลย เอิ๊กๆๆ อันที่จริงย้ายมาคอนเนคติกัทแล้ว พอเข้าเดือนที่สองอดัมเป็นฝ่ายมาหาเราเองก่อน เป็นช่วงที่เจ้านายเราไปเที่ยวพักร้อนพอดีเลย เราไม่ต้องทำงานตั้ง 1 อาทิตย์แน่ะ อดัมก็มาเยี่ยมและพากันไปเที่ยวที่ NYC กะ นิวเจอร์ซีย์ แต่ตอนอดัมจะกลับไปชิคาโก้นะ เราร้องไห้น่าดูเลย T___T  เวลาเราเป้นฝ่ายบินไปเยี่ยมอดัมก้เหมือนกัน ทุกครั้งตอนที่อดัมมาส่งขึ้นเครื่องเพื่อกลับคอนเนคติกัท เราก็ร้องไห้ เดือนนึงถึงจะได้เจอกัน กอดกัน เห็นหน้ากันเป็นๆอ่ะ คิดถึงกันเนาะ สัญญางานที่คอนเนคติกัทของเราคือ 1 ปี เราสัญญากันไว้ว่า พอหมดสัญญางาน เราก็จะเปลี่ยนเป็นวีซ่านร.แล้วย้ายไปอยู่ด้วยกันกับอดัมที่ชิคาโก้ อดัมจะรอเรานะ.. แต่เมื่อเข้าเดือนที่ห้า.. เย็นวันนึงเราไปดูหนังในโรงกะเพื่อนๆเรา เลยปิดเสียง เปิดสั่นไว้เท่านั้น แล้วไม่ได้สนใจมือถืออะไรใดๆอีก จนดูหนังจบ ออกมาจากโรงหนัง ถึงเช็คมือถือ ปรากฏว่าอดัมโทรมาเป้นมิสคอลจะ 20 สายได้มั๊ง ส่งข้อความมายาวเหยี่ยดเลย แต่ไม่ได้ต่อว่า ด่าทออะไรนะ แต่ที่เราอึ้งคือ เค้ากระวนกระวายใจมากที่ติดต่อเราไม่ได้ เค้าทนรอเราต่อไปไม่ไหวแล้วละ 1ปีมันนานเกินไป ฉันอยากเห็นหน้าเธอทุกวัน เธอย้ายมาเลยเถอะ ฉันจะเป้นคนหาโรงเรียน ช่วยเรื่องเปลี่ยนวีซ่านร. และจ่ายค่าเทอมให้เธอเอง ให้เธอย้ายมาเลยนะ    เราก็แบบเอิ่มมมม..เราแค่ไปดูหนังสองชม.เองนะ เหอะๆๆๆ ก็อึ้ง ระคนดีใจเหมือนกัน ตั้งแต่เราอยู่มาจนอายุ 23 ปีฝ่าๆ ไม่เคยมีแฟนคนไหนชวนให้ไปอยู่ด้วยกัน อยู่กินด้วยกันแบบนี้มาก่อนเลย อดัมเป็นคนแรก เราก็เอาก็เอาว่ะ  ฮ่าๆๆๆๆ  เราก็เลยเข้าไปคุยกับเจ้านายว่าจะทำอีกแค่ 1 เดือนนะแล้วขอลาออก แฟนชวนไปอยู่ด้วยที่ชิคาโก้ แหะๆ เจ้านายเรารู้อยู่แล้วว่าเรามีแฟน เราบอกแต่แรกแล้วไม่เคยปิดบังเจ้านาย เจ้านายก็ใจดีมากแหล่ะ เราถึงกล้าคุยกล้าบอกเค้าทุกเรื่อง ตอนเราบอกว่าจะลาออก เจ้านายก้ยิ้มและดีใจกับเราด้วย บอกด้วยว่าแต่งงานเมื่อไรก็บอกเค้าด้วยนะ และถ้าไปหางานใหม่ที่โน่น เจ้านายยินดีเป็น reference ให้แน่ๆ   เราย้ายมาอยู่ชิคาโก้กับอดัมได้หนึ่งปีกว่านิดๆ อดัมก็ขอเราแต่งงานในวันครบรอบวันเกิดเราปีที่ 25 คะ ส่วนปัจจุบันนี้เรามีลูกสาวด้วยกันแล้ว 1 คน อายุ 5 เดือน ชื่อ ด.ญ.วิคตอเรีย นิโคเดม  ชื่อภาษาไทยก็ ด.ญ.ช่อชมพู  อดัมรักลูกสาวคนนี้มากๆ ช่วยเราเปลี่ยนแพมเพิร์สลูก ชงนม ป้อนนมลูก อาบน้ำแต่งตัวให้ลูก อดัมทำได้หมด แถมทำงานบ้านช่วยเราอีกต่างหาก เป้นแฟมิลี่แมนมากๆ ที่สำคัญคือ ความเสมอต้นเสมอปลาย ใจดีกับเรายังไงก็ไม่เคยเปลี่ยนเลย  เรากล้าพูดได้เต็มปากเต็มคำเลยคะว่า "ได้สามีดี เหมือนถูกลอตเตอรี่รางวัลที่ 1" จริงๆ สุดท้ายนี้อยากจะฝากถึงคู่รักอื่นๆ ที่กำลังคบกันทางไกลอยู่เหมือนที่เรากับอดัมเคยผ่านมันมาว่า  ระยะทาง ไม่ใช่อะไรๆที่จะมาขวางกั้นความสัมพันธ์ของคนสองคนจริงๆนะ ขอแค่คนสองคน เชื่อมั่นในความรักของกันและกัน บวกกับ ความเห็นใจ ความจริงใจ และน้ำใจที่แต่ละฝ่ายมีให้แก่กันและกัน รักแท้ไม่แพ้ทางไกลแน่ๆ ดิฉันกับคุณสามีขอคอนเฟิร์มจ้า ♥ จากคุณ : Mrs Nikodem เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 12:00:16

ความคิดเห็นที่ 45 อ่านของคุณ Mrs Nikodem แล้วยิ้มไม่หุบเลยคะ คุณอดัมน่ารักจัง เราขอเล่าของเราบ้างนะ ซึ่งสถานะตอนนี้ไม่รู้ว่าเรียกว่าแฟนได้หรือเปล่า ปัญหารักทางไกลนี่มันใหญ่จริง ๆ เค้าเป็นหนุ่มญี่ปุ่นคะ เมื่อปลายปี 2010 เราเจอเค้าที่งานศิลปะโปรเจคนึง กลุ่มเราแสดงงานก่อนอีกอาทิตย์ถัดมาจะเป็นกลุ่มของเค้า ซึ่งงานที่เค้าแสดงเราได้รับเชิญไปดูด้วย แล้วก็โชคดีที่เพื่อนญี่ปุ่นในโปรเจคของเราเป็นเพื่อนกับคนในโปรเจคนั้น และเพื่อนเราก็รู้ว่าเราชอบเค้า ก็เลยบอกผ่านเพื่อนไปอีกทีว่าเราชอบ  แต่เค้าเฉย ๆ ใส่เรามากคะไม่แสดงว่าชอบแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ จนเค้ากลับประเทศไปแล้ว เราก็แอดเฟสบุคเค้าไปเค้าก็แอคเซปนะแต่ก็ไม่ได้คุยกันมาก แค่ถามว่าสบายดีไหม เป็นไงบ้างแค่นั้นเอง  แล้วต้นปี 2011 เราไปญี่ปุ่นอีกครั้งในงานโปรเจคเดิม ซึ่งงานนี้สองโปรเจคก็ได้มาทำที่เดียวกันอีกครั้ง ทำให้เราได้เจอเค้าอีก 2 ครั้ง  สองครั้งนี้ก็ไปกิน ไปดื่มด้วยกัน ซึ่งเค้ารู้นะว่าเราคิดกับเค้ายังไงเพราะเพื่อนเราเพื่อนเค้าก็เป็นแม่สื่อให้ตลอด แต่เค้าก็ไม่พูดหรือแสดงความรู้สึกออกมาสักที  เวลาเราส่งเมลไปผ่านไป 2 เดือนถึงจะตอบเมลเรา  จนเราตัดใจแล้วไม่คิดอะไรกับเค้าแล้วไม่ถามไม่ส่งข้อความหาอีก  จนกระทั่งปลายปี 2011 เค้าส่งเมลมาหาเราเองว่าเค้าจะมาไทยช่วงกันยายน เราก็รอนะบอกเค้าไปว่ายินดีพาทัวร์กรุงเทพอยากไปไหนให้บอกเลย จนผ่านไปซึ่งเราก็ไม่ได้ส่งเมลหาเค้าอีก ซึ่งนับว่าไม่ได้คุยกันเป็นปีเลย  จนเมื่อเดือนที่แล้วปีนี้เลย 2012 เค้าส่งเมลมาหาเราบอกว่าขอโทษ เค้างานยุ่งมากทำให้มาไทยตามที่บอกไว้ไม่ได้ เราก็บอกว่าไม่เป็นไรหรอกคือตัดใจแล้วไง  แล้วเราก็เลยแกล้งถามเค้าไปว่าไม่ได้คุยกันนานคิดถึงกันบ้างหรือเปล่า คำตอบเค้าทำให้เราตื่นเต้นและดีใจมาก เค้าตอบกลับมาว่าคิดถึงสิเพราะเธอคือคนพิเศษของฉันนะ รู้สึกงงมากกับคำนี้เลยส่งเมลไปถามว่า "คนพิเศษ" คือะไร ???  เค้าบอกว่าเค้าคิดกับเรามากกว่าเพื่อนนะ  ตั้งแต่ได้รู้ความรู้สึกที่เราบอกไป  เค้ายอมรับว่าเค้าชอบเรา แต่ด้วยระยะทางที่มันไกลกันเค้าเลยไม่กล้าตัดสินใจที่จะบอกเรา พอเค้าพูดแบบนั้นกลับมา เราเลยบอกเค้าไปว่าถ้ารู้สึกแบบนั้นกับเราจริง ๆ ให้เชื่อกันและกันนะ อย่ากลัว เค้าบอกเรากลับมาว่าเค้าขอคิดหน่อยให้เรารอคำตอบได้ไหม เราบอกเรารอได้รอมาเกือบสองปีแล้วรออีกนิดจะเป็นไร ตอนนี้เราก็ลุ้นมากว่าคำตอบของเค้าจะเป็นแบบไหน  เพื่อน ๆ ห้องนี้เอาใจช่วยเราด้วยนะคะ ในเมื่อรู้ความรู้สึกของกันและกันแล้วขออย่าให้เค้าปฏิเสธเราเพียงเพราะว่าเรื่องระยะทางเลย... **แก้ไขปีคศ.คะ จำผิดนิดนึง** แก้ไขเมื่อ 29 ส.ค. 55 15:07:35 จากคุณ : Green_Kappa เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 15:04:18

ความคิดเห็นที่ 46 น้องช่อชมพู น่ารักมากกกกกกกกก ^_^ จากคุณ : รู้น่ะว่าแอบชอบ เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 17:02:59

ความคิดเห็นที่ 47 เข้ากระทู้นี้แล้ว คนโสดอย่างเรา แอบอิจฉามากมายค่า อิอิ จากคุณ : CutieAngel เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 19:53:23

ความคิดเห็นที่ 48 โอ๊ยยยยยยยย อ่านเเล้วแอบอิจฉา อยากให้แต่ละคนเล่าเสริมบ้างนะคะ ว่าไปทำอะไรให้หนุ่มๆสาวๆเหล่านั้นเค้าประทับใจจนกลายเป็นรักได้นะคะ อย่างเรื่องคุณอดัม อ่านเเล้วก็อิจฉาว่าเป็นผู้ชายที่ดีมาก แต่ในขณะเดียวกันก็อยากรู้ว่าอะไรในตัวสาวไทยที่มัดใจชายแสนดีเหล่านั้นไว้ได้ด้วยนะคะ จากคุณ : fukaze เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 22:19:50

ความคิดเห็นที่ 49 คนโสด ...เข้ามาดู จากคุณ : NKL เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 22:52:33

ความคิดเห็นที่ 50 อิจฉาจังเลยค่ะ อยากเจอแบบนี้บ้าง ไม่ว่าจะไทยเทศก็เหอะ เข้ามาหาเค้าหน่อยเด้~ จากคุณ : ฮวานโต๋น่อย เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 22:55:53

ความคิดเห็นที่ 51 อ่านกระทู้มากๆก็ไม่ไหวแฮะ ต่อมอิจฉาจะระเบิดอยู่ละ... เมื่อไรจะมีเรื่องแบบนี้ให้เล่าบ้างงงงงง..... แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 55 00:54:22 จากคุณ : ลูกชู้ตสามัญชน เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 00:46:42

ความคิดเห็นที่ 52 แหม ว่าจะอ่านอย่างเดียว แต่อดไม่ได้ ขอแจมซะหน่อย (เป็นการเดินทางของ long distance relationship ที่ยาวมากค่ะ ทนๆ อ่านหน่อยละกันนะคะ ฮ่าๆ) ใครจีบใครก่อน จำไม่ได้ค่ะ มารู้ตัวอีกทีก็... ย้อนกลับไปช่วงอยู่ม.ปลาย (เกือบ 10 ปีที่แล้ว) เพื่อนร่วมชั้นเรียนเราคนนี้เค้าเก่งภาษาอังกฤษ เลยถามเคล็ดลับ เพื่อน (ตัวดี) บอกว่า ฝึกใน ICQ นึกไปว่าเป็นโปรแกรมฝึกภาษาทั่วไปค่ะ พอดีบ้านอยู่ใกล้กันเค้าเลยอาสามาดาวน์โหลดติดตั้งให้ แล้วสอนเราเล่น ป๊าดด มันคือโปรแกรมแชทเหมือน Pirch สมัยก่อนนี่เอง ฮ่าๆ เราก็เล่นมั่วๆไป เสิร์ชแต่ผู้หญิงมาคุย กะว่าเม้ากันเต็มที่ แต่เอ๊ะ ทำไมไม่มีใครคุยกับเราเลยหว่า หรือว่าต้องคุยกับผู้ชาย? เปลี่ยนๆ เสิร์ชมั่วๆ หาผู้ชายมั่ง แต่ละคนมาก็ออกแนวทะลึ่ง เราแอบด่าเพื่อนในใจ ไรฟระ นี่เหรอยะคำแนะนำ ตอนนั้นบอกกับตัวเองเลยว่า จะ add คนสุดท้ายนะ เสียเวลามาก เลยคลิกสุ่ม ถ้าไม่เวิร์คอีกจะลบ ICQ พอกันที จนได้ฝรั่งอเมริกัน (สามี)คนนี้แหละมาคุยคนสุดท้าย (ตอนคบกันสามีบอกว่า จะ say hello กับผู้หญิงที่มาแอดไปเรื่อยคือเราเองเป็นคนสุดท้าย เพราะ ICQ ของเค้าเอาไว้แชทเล่มเกมส์กับเพื่อนค่ะ) พอคุยไป เออ คนนี้เข้าท่าเว้ยเห้ย คุยเรื่องการเมือง ชีวิตประจำวัน ท่องเที่ยว แลกเปลี่ยนความเห็นกัน  ตอนนั้นตัวสามีเองก็เพิ่งจบไฮสคูล กำลังเฟี้ยวเหมือนพวกวัยรุ่น มีเรื่องมาเล่าให้ฟังทุกวัน มันส์มาก (เพราะกลับไปอ่าน chat history ที่ยังคงเซฟไว้อยู่ตั้งแต่วันแรกที่เราคุยกัน) คุยกันประมาณ 4 เดือนจึงแลกรูปกันค่ะ ลำบากเราอีกต้องไปหาแสกนรูป เพราะตอนนั้นเว็บแคมก็ไม่มี กล้องดิจิตอลก็เพิ่งเข้ามาในไทย ไม่มีวี่แววว่าจะเป็นแฟน เพราะไม่เคยคิดค่ะ จนวันนึงเอ็นทรานซ์ติดเข้ามาเรียนใน กทม. เลยบอกเค้าไปว่า เออ คงไม่ได้คุยกันบ่อยแล้วนะ เพราะชั้นย้ายที่เรียน คงเรียนหนัก แต่ก็จะอีเมล์มาอัพเดตละกัน ช่วงนั้นเราก็หายไปเพราะยุ่งเรื่องเรียน เค้าเมล์มาหาเรื่อยๆ แต่เราก็ตอบมั่งไม่ตอบมั่งเพราะไม่มีเวลาถึงขนาดต้องไปนั่งเช็คที่ห้องคอม พออะไรลงตัวเราก็กลับมาแชทกันอีกครั้ง อิท่าไหนไม่รู้ สามีบอกว่า เช็คตั๋วเครื่องบินอยู่ ชั้นว่าชั้นจะบินไปหาเธอนะ (สามีไม่เคยบินออกนอกประเทศเลย อยู่ดีๆ ไปบอกครอบครัวว่า ชั้นจะไปไทยแลนด์ ครอบครัวเบรคตัวโก่ง หว่านล้อมไม่ให้ไปสุดริดค่ะ ฮ่าๆ) เราก็ได้แต่ เห้ยย อะไรกัน เอาจริงดิ?! แต่ตอนนั้นเริ่มมีความรู้สึกแปลกๆ คือ อยากคุยกับผู้ชายคนนี้ทุกวัน มีเรื่องอยากเล่าให้เค้าฟังทุกวัน แต่ไม่เคยคิดถึงรักทางไกลเลย (เค้าเป็นแฟนคนแรก เพิ่งมารู้ตอนคบกันว่าเราก็เป็นแฟนคนแรกของเค้าเหมือนกัน เค้าบอกว่าไม่อยากมีแฟนเพราะเพื่อนแต่ละคนก็โสดหมด แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้มาไทยแลนด์ ฮ่าๆ) แล้วก็ถึงวันที่เค้ามาหาเรา มาประมาณ 10 วัน (หลังจากเริ่มคุยกันประมาณเกือบปี) เราบอกเคยเค้าว่า คงไม่ได้ไปรับนะ ไฟลท์ดึกมาก แล้วอีกอย่างเราอยู่กับญาติ เกรงใจอ่ะ เค้าก็บอกว่า ไม่เป็นไร ให้แท็กซี่ไปส่งที่ รร. ได้ (มาบอกทีหลังอีกแหละว่า I felt so left out. เค้าขอโทษนะตะเอ๊งง) สุดท้ายเรากับญาติก็ไปรับเค้าที่สนามบิน แต่ก็คลาดกันเพราะเค้าโทรมาจาก รร. ว่าถึงที่พักแล้ว...เริ่มมีใจให้เค้าละ ฮ่าๆ แต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะคบกันได้นาน เพราะคิดว่ารักทางไกลมันเป็นอะไรที่ไกลเกินความจริง เป็นเพื่อนกันก็ได้ เดี๋ยวพาเที่ยวเอง นัดเจอกันวันแรก หน้ามหาลัย หลงกันอีกค่ะ แท็กซี่พาไปส่งคนละด้านกับที่นัดไว้ คลาดกันซักพัก เพราะมัวแต่เดินหากัน ฮ่าๆ เหมือนในหนัง คือ หันมาอีกที อุ๊ยตาย! เจอหน้าเค้าเดินยิ้มหน้าตาโดดเด้งมาหาเราท่ามกลางผู้คน ตอนนั้นเหมือนโลกหยุดหมุน ประมาณ love at first sight เลยค่ะ ฮ่าๆ เรายืนตัวชา คือ ไม่คิดว่าคนที่เราคุยด้วยจะเดินทางข้ามเวลา ผ่านตัวหนังสือ ออกมาสู่โลกความเป็นจริงน่ะค่ะ ทุกอย่างมันดูเป๊ะมาก และด้วยความที่ภาษาอังกฤษยังง่อย ทักทายเสร็จ เราก็ฟาดเลยว่า You look better in picture ฮ่าๆ คือจริงๆจะบอกว่า You look better in person น่ะค่ะ ไม่เคยรู้ว่าตัวเองพูดผิด ฮ่าๆ (เค้ามาบอกก่อนวันจะกลับว่า เค้าใจเหี่ยวมากที่ได้ยินแบบนี้ แต่การแสดงออกที่เรามีต่อเค้ามันตรงกันข้าม เค้าเลยคิดว่าเราคงพูดผิด ฮ่าๆ) เราพาเค้าไปเจอครอบครัว เพื่อน เค้าบอกคนไทยเราให้การต้อนรับเค้าดีมาก รู้สึกประทับใจมาก แต่ครอบครัวและญาติเราหัวโบราณมากบวกกับความต่างทางวัฒนธรรม พอถึงวันสุดท้ายที่ต้องล่ำลากัน โอ้โห...เพิ่งเรียนรู้ว่าการที่เรารักใครสักคน แล้วเค้าต้องจากเราไป มันเจ็บปวดสุดๆเลยค่ะ เราร้องไห้ทั้งคืน เราโทรไปหาเค้าที่ รร. (เพราะไปส่งไม่ได้ ไฟลท์ดึก) ต่างคนต่างร้องไห้ เค้าก็สัญญาว่าจะกลับมาหาเราอีก เราจะรอกัน ช่วงนี้แหละค่ะที่เราต่างบอกรักกันค่ะ...แล้วเค้าก็กลับมาหาเราตามสัญญา (ตอนญาติรู้ว่าเค้าจะกลับมา เราโดนดูถูกว่า “จะเรียนไม่จบก็คราวนี้แหละ” เราเสียใจมากที่ได้ยินแบบนี้...แต่ตอนนี้มีแต่คนถามถึงสามี คุณยายเราที่หัวโบราณสุดๆนี่ เวลาเจอสามี ไม่สนใจหลานตัวเองแล้วค่ะ ฮ่าๆ) รวบรัดละกันนะคะ หลังจากครั้งแรกที่เค้ามาหาเรา (เค้าบินมาหาปีละครั้ง ถ้าไม่ยุ่งมากก็สองครั้ง เราบินไปหาเค้าหลังเราเรียนจบ ทำงาน ไปๆมาๆแบบนี้ 7 ปีค่ะ) ต่างคนต่างกลับไปทำหน้าที่ ยังคงติดต่อกันตลอดในทุกวิธีที่ทำได้ แต่เราต้องพิสูจน์ตัวเองว่า เราจะมีงานที่ดีทำหลังเรียนจบ เราจะต้องทำตัวให้ดี ซึ่งเราก็ทำได้ดีด้วยค่ะ ส่วนเค้าก็ต้องพิสูจน์ตัวเองกับครอบครัวเราและเค้าว่า เค้าต้องสร้างรากฐานและมีจุดมุ่งหมายให้กับชีวิต แน่วแน่ และดูแลเราได้ ไม่ทำให้เราเสียหาย... เราต้องฝ่าฟันอุปสรรคมากมายเริ่มจากความต่างทางวัฒนธรรม ครอบครัวทั้งสองฝ่ายที่ไม่ค่อยเห็นด้วย ครอบครัวเราเข้มงวดมาก (พ่อแม่เราโทรถามตลอดค่ะ ถึงบ้านยังๆ อยู่กับญาติ ห้ามกลับบ้านค่ำอย่างช้าสุด 2 ทุ่ม) ความเป็นตัวของตัวเองสูง (เพราะยังเด็กด้วยกันทั้งคู่ ณ ตอนนั้น) ความแตกต่างทางความคิด ความต่างของเวลาที่เราจะแชทกัน รวมไปถึงอนาคต มันต้องอดทนมากๆค่ะ เวลาที่เราอยากจะกอดเค้า หรืออยู่ใกล้เค้า แต่เราทำไม่ได้ ได้แค่บอกผ่านตัวหนังสือ ทรมานมากค่ะ บางคืนร้องไห้จนหลับ ต่างคนต้องต่างพิสูจน์ตัวเองต่อครอบครัว (พักหลังดีหน่อย มีเว็บแคม มีกล้อง อะไรก็ว่าไป) บางครั้งเค้าโทรมาหาเราแล้วร้องไห้ เพราะว่าคิดถึง เราสองคนก็จะบอกกันตลอดว่า เราต้องอดทนนะ ถึงแม้อุปสรรคจะเยอะมากแต่มันจะผ่านไป เดี๋ยวก็เช้าแล้ว ใครบอกว่าอยู่กับปัจจุบัน แต่บางครั้งการที่เรามองข้ามปัจจุบันไปถึงอนาคตที่คิดว่าสดใสรออยู่ มันทำให้เรามีกำลังใจเพิ่มขึ้นค่ะ เราโชคดีมากที่สามีไม่เคยวอกแวก ซื่อสัตย์ เสมอต้นเสมอปลาย จากวันแรกที่เจอกัน ดูแลเราดียังไง ทุกวันนี้ก็ยังเหมือนเดิม เราไม่ได้เป็นคนขึ้หึง เราเชื่อใจ เราไม่เคยถามว่าเค้าเคยวอกแวกมั้ย (เราจำได้ว่า ตอนเราบินไปหาเค้าครั้งแรก ครอบครัวและเพื่อนเค้ารายงานเองเลยว่า สามีไม่เคยวอกแวกเลย ฮ่าๆ) เราทั้งสองแต่งงานกันเมื่อ 2 ปีที่แล้วนี่เองค่ะ แล้วเราก็ย้ายมาอยู่อเมริกากับเค้า ยังไม่มีลูกค่ะ ทุกวันนี้มีความสุขตามอัตภาพ เราอยากใช้เวลาอยู่ด้วยกันสองคนซักพัก เพื่อทดแทนช่วงเวลาที่ขาดหายระหว่าง long distance relationship ค่ะ ถ้าวันไหนเป็นวันครบครอบ เช่น วันเจอกันครั้งแรก วันเค้าขอแต่งงาน หรือ วันแต่งงาน เราสองคนจะขนเอาพวก ข้าวของต่างๆที่เราส่งหากัน (มีหลายลังมาก ฮ่าๆ เช่น รูป จดหมาย ของที่ระลึกต่างๆ) มานั่งดูด้วยกันเพื่อรำลึกถึงความหลังว่า กว่าเราจะผ่านมาได้ยากแค่ไหน แล้วเราจะ grow old together  หลายคนบอกว่าเราโชคดีที่มีเค้า ไม่ใช่หรอกค่ะ เราโชคดีที่มีกันและกันต่างหากและเราเชื่อใน The Power of Love จริงๆ ค่ะ :) แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 55 03:29:57 แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 55 01:44:57 จากคุณ : Bounty เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 00:55:22

ความคิดเห็นที่ 53 แก้ไข: เอาข้อความนี้ไปรวมกับ ความเห็นด้านบนค่ะ แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 55 03:31:13 แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 55 01:45:19 จากคุณ : Bounty เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 00:56:59

ความคิดเห็นที่ 54 ว่าจะไม่เล่าละ แต่เหตุการณ์มันพาไป 555555 จะบอกว่าของเรานี่ไม่เรียกเพื่อน แต่ก็ไม่เรียกแฟน ตอนนี้เป็นอะไรกันก็ไม่รู้ 5555 เจอกันในเนตเนี่ยแหละค่ะ ตอนเจอเค้าก็แบบคุยกันไปแซว หมาหยอกไก่ ฮาๆไป เค้าขอเป็นinternet boyfriend ไอ้เราก็กล้าขอก็กล้าเป็นวะ ฮ่าๆๆ ไม่ได้คิดอะไรไงก็แลกเมล์กันแล้วจู่ๆพี่แกก็หายไป ไอ้เราก็ไม่ได้สนใจอะไร อาทิตย์ถัดๆมา ก็มาทัก เราก็อ้าว นึกว่าหายไปล่ะ หลังจากนั้นก็หยอดมาเรื่อยเราก็คิดว่า มันหยอดทั่วๆไป แต่หลังๆ เอ๊ะ ชักยังไง เจอเราออนก็ทักก่อนตลอด บางทีมีทิ้งข้อความไว้ด้วยว่าเราหายไปไหน คิดถึง รออยู่ จนมีวันนึงที่แบบได้คุยกันยาวๆ ยาวแบบเกือย24ชม.เลย เค้าก็เปิดกล้อตลอด ถามว่าไม่เบื่อหรอ เค้าบอกไม่เบื่ออ่ะ ชอบคุยกับคุณ เออ ชอบก็ชอบวะ 555 หลังจากนั้นก็คุยกันมาเรื่อยแทบทุกวัน ทุกที่ด้วยขึ้นรถ ลงเรือ ไปเที่ยวพี่แกหอบโนตบุคไปด้วยตลอด จนคืนนึงไม่รู้พี่แกคิดอะไรเหมือนปลงๆ ว่าเราอาจจะไม่ได้เจอกันจริงๆ คุณต้องการแฟนจริงๆ ไม่ใช่ผช.ในอินเตอร์เนตอย่างผม ไอ้เราก็เอ้ยยย อย่ามาพระเอกนะเมิง 5555 เราเลยตัดสินใจ เอาวะ บอกไปว่า เราชอบนายนะ พี่แกดีใจมากกก บอกว่าผมก็ชอบคุณมาตั้งนานแล้ว หลังจากนั้นมาก็คุยกันมาเรื่อยจนถึงทุกวันนี้ ตอนนี้ก็นั่งดูเค้านั่งเรียนอยู่เนี่ย อุตส่าออนในห้องคอมมาคุยกะเรา 5555555   แต่เรื่องนี้ต้องติดตามกันต่อไปเพราะเราทั้งคู่ยังเด็กมาก แต่ก็ถือเป็นความทรงจำดีๆที่เคยเกิดขึ้นในชีวิต ไม่ว่าเราจะend up together หรือไม่ก็ตาม....^^ จากคุณ : Juliano เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 01:12:14

ความคิดเห็นที่ 55 มาตามคำเชิญแระ..............ขอสวัสดี ทักทาย ทุกๆท่านก่อนเลยล่ะกัน หวัดดีค่าาาาาาาาาา *-* ชื่อ เจน นะคะ มัมมี๊น้องทริสตันค่ะ (บางท่านคงจะรู้จักกันมาบ้างแล้ว จากห้องชานเรือนค่ะ เล่นพันทิพมาตั้งแต่ปี 2004)  เข้าเรื่องเลยล่ะกัน ตอนนั้นเพิ่งบอกเลิกกับผู้ชายคนเก่าไป(ชายไทย) แต่ก่อนหน้านั้นก็ทำงานที่เดียวกันกับสามีคนปัจจุบันนี้แหล่ะค่ะ เค้าเป็นฝ่ายมาจีบเราก่อน เค้าอายุมากกว่าเรา 10 ปี  เป็นชาวโปแลนด์ค่ะ แต่เค้ามาอยู่อาศัยที่อังกฤษเกือบสิบปีแล้ว ซึ่งก็เป็นเวลาพอๆกับเจนนั่นแหล่ะ ตอนนั้นที่บอกเลิกกับผู้ชายคนไทยไปเนี่ย เจนก็ได้เอาเรื่องราวไปเก็บไปเขียนไว้ในบล็อคของตัวเองด้วย เพราะโดยส่วนตัวเขียนบล็อคอยู่แล้ว ใจความมีดังนี้ค่ะ ขออภัยมา ณ ที่นี้ หากภาษาอังกฤษคำไหน หรือแกรมม่าตัวใดคำใด ใช้ผิดหลัก ผิดคำ เนื่องจาก ไม่สันทัดภาษาอังกฤษสักเท่าไหร่ค่ะ.............. I'd tired enough with some Shit thing, that i met for 4 years. But it's good for me because some Shit thing can make me strong and stronger !!!! So, 31 May 2011.... I'd design.....I want to finish all of Shit thing by myself........ The End of Love And No Time For Tears any more then, I met new person, who came to my life with lots of happiness, he gave to me. I hope and I wish......my life will get better than last 4 years. Thank you Destiny !!!!!!!!!!!!!!!!! I don't blame who or some Shit thing i met in my life for 4 years. But I blame myself, I leave u. Maybe I am Wrong or bad person because I want to chose some thing New and Nice for my life. And I have it now........ Good Luck for us........... The End of my love 07/11/2007 - 31/05/2011 จบตอนแรกค่ะ รูปประกอบเรื่องราว อยู่ในบล็อคนะคะ     http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=mylifefortoday&month=06-2011&date=03&group=23&gblog=1 จากคุณ : JenNy & Tristan @ The UK เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 01:56:30

ความคิดเห็นที่ 56 ตอนที่ 2 ค่ะ.......ตอนที่เพื่อนๆทุกคนรู้ว่า เจนบอกเลิกกับผู้ชายตัวเก่า เห้ยยย ผู้ชายคนเก่าไปเนี่ย ทุกคนต่างก็ดีใจกันใหญ่ เพราะที่ผ่านมา เจนมีปัญหากับผู้ชายคนเก่าตลอด 4 ปีที่คบกัน เรียกว่า หาความสุขแบบสุขจริงๆแทบจะไม่เจอค่ะ ยังคงดำเนินเรื่องราวเป็นภาษาอังกฤษอยู่นะ *-* Hot News !!!!!!!!!!!! My life change now. From lonely person but now and maybe forever.....I won't lonely any more........Never Alone !!!!!!!!!!!!! My new life start on 31 May 2011 time 22.53 234 person on my facebook, they don't believe, what they saw on my facebook. They can't believe...I can change my life. Yes, I can do it !!!!! Well Done Jenny Thank you all of my friends, who always be good friend to me. - oh wow what happen? - จิงป่าวฟระเนี่ย ไม่เชื่ออ่ะ อำป่าวเจน - ห๊าาาาาาาา ตกข่าววว อะไรเนี้ยพี่เจน งงๆๆๆๆ - ฝันไปหรือเปล่านี่ ไม่จริงใช่ไหม ตื่นๆๆๆมีเรื่องแว้ววววววววววววว - นุ๋เจน อำเปล่าเนี่ย - เจนนี่..มีเซอร์ไพรส์ตลอดดดดด....ยังไงเค้าก้อเป็นเพื่อนเจนน๊าๆๆๆ - ดีใจด้วยนะจ๊ะ - Surprise.... น้องเจนนนน - เป็นกำลังใจให้คุณเจนนะค่ะ ชีวิตเป็นของเรา - ฟ้าแล็บ - หล่อว่ะ แกนี่สายฟ้าแล๊บจิงๆ ฉันชอบความเด็ดขาดของแกว่ะนังเเพื่อน - waiting for you do something for your self for ages, i didnt talk about your relationship for a while. Will check mine when i got home on sunday. Be happy and wish you luck. - พี่สาวมีแฟนใหม่แล้วเหรอ...หล่อจัง ไม่ได้เล่นแค่ 2 วัน งงเลย - Happy for you Na ka - หวานซะเจ๊ มดตอมหมดแล้ว ปล หล่อจัง ฮิ้วววววว - อื้อฮือ หล่อเชียว - หล่อเว่อร์ - ไวนะ อีเพื่อน - เปิดตัวแรงมากกอ่ะ. - แฟนใหม่ไฉไลกว่าเดิมนะ..wish u happy foreve.. - เข้าใจ เจนขนาดฉัน ก็กำลังสะบั้น เหมือนกัน ไปหาคนที่เค้าไม่มีข้อแม้กับเราดีกว่า - สุดยอด เมิง - ก็คนน่ารัก ใครๆก็อยากรักค้าาาาาาาาา คนเราถ้าเกิดมาคู่กันอย่างงัยวันหนึ่งก็ต้องได้เดินเคียงข้างกันคะ - เหอๆๆ หายไป2วัน กลับมาอีกที เจอผู้หนุ่ม หล้อ หล่อ สุขสันต์ๆคร่า - ฟาดเรียบเลยเพื่อนกรู 555 - นู๋เจน แป๊บเดียวเองน่ะเนี้ย แต่ว่าหล่อดีน่ะเนี้ย - เด็ดขาดมากเจ้ เป็นไอดอลให้สาวๆที่หวั่นไหว ตัดใจไม่ขาด ได้หลายคนเรยนะเนี่ยยยย - ซึ้งว่ะเจ้ ขอให้เค้าเป็นคนดี และดีๆๆๆๆ กับเจ้ไปตลอดดดดดดดดดเรยยยยยยย - เกลียดไง ได้งั้น ฮ่าๆๆๆๆ - ขอบอกตามตรง ตั้งแต่ที่ได้รู้จักกับพี่เจนมาผ่านโลกออนไลน์ พี่เจนเป็นเหมือนมิตรภาพที่จับต้องได้ ติดตามอ่านบล็อกพี่เจนตั้งแต่ bloggang จนมา fb วันนี้ต้องขอบอกว่าเป็นเหมือนการดูละครที่คาดเดาตอนจบยากมาก เป็นอะไรที่ต้องติดตาม แต่หนูก็แอบดีใจนะที่พี่เจนเจอคนดีและให้เกียรติพี่เจน(หรือเปล่าอันนี้ยังไม่รู้จริง อิอิ พูดให้ดูดี)สู้ๆ นะพี่เจน ถึงไม่ได้คุยแต่ก็แอบติดตามข่าวสารตลอด(แอบสอดแนมนั่นเอง) อิอิ - ใส่เกียร์เดินหน้าแล้วอย่าได้ช้าค่ะคุณเจน ชีวิตสั้นค่ะ เผลอแป๊ปเดียวเดี๋ยวก็แก่กันแล้วค่ะ มีเวลา มีโอกาส รีบๆกอบโกยความสุขใส่ตัวไว้ก่อนค่ะ เรื่องเก่าๆก็ทิ้งมันไปเถอะค่ะเพื่อความสบายใจของเราเอง แต่ว่าเรื่องหนุ่ม(วัย 40 ต้นๆ กำลังน่าค้นหาเลยค่ะ ฮิฮิ) คนนี้ สงสัยพรหมจะลิขิตจริงๆค่ะ กัดๆกัน สุดท้ายก็มารักกันซะนี่ ผู้ชายบางคนก็ปากแข็ง ฟอร์มจัดค่ะ - ‎ 555 ใช่ค่ะ สุขใครสุขมัน ^___^ อย่าไปแคร์ <<<คนนอก>>>ค่ะ - ก้อชั้น ไม่เชื่อน่ะสิ ไม่เชื่อจิง จิ๊ง - เจนนี่ สาวมั่น ตัวจริง เสียงจริง เล่นตรูงงเลย 555+ แต่ทำไรแล้วมีความสุขก็ทำเถอะ ชีวิตเรา ดูแลตัวเองด้วยนะเจน - ยินด้วยคุณเพื่อนกับชีวิตใหม่ๆ - Good for you, now you can finally live closer to one you love.. Have fun with your life - ไม่ได้คุยด้วยหลายวัน เข้ามานี่โตกกาใจ เฮ้ย ใครหว่า เริ่มต้นใหม่ มีความสุขมาก มาก นะน้องเจน อย่าหันไปมองกับสิ่งที่ผ่านไป เกิดครั้งเดียว ตายครั้งเดียว ชีวิตเราไม่ใช่ของใคร ความสุขตักตวงไว้เยอะๆ เป็นกำไรชีวิต โชคดีน้องรัก - ตื่นมาก้อให้ งง แต่เช้า - เออ แต่แฟนใหม่น่ารัก หล่อดีนะ - เจ้าเจน แกข้ามหัวข้อไปนิ พี่งง มัวแต่เลี้ยงลูกเลยตกข่าวไรไปเหรอนี่ ...อำปะนี่ เจน ต้องจั่วว่าเลิกกันก่อน แล้วค่อยเปิดตัว 5555(หรือพี่อ่านข้ามวะ เห็นคนหล่อเลยรีบเปิดดู )... มัวแต่ไปนั่งดูรูปเจ้าทริส เลยลืมเรื่องแม่เจ้าทริส อัพเดตมา ตะลึง( ความหล่อ) ‎555 อืม ข้ามไปก็ไม่เป็นไร (เห็นแก่หน้าคนหล่อ) แต่เปิดตัวแบบนี้ แสดงว่า โอเค แล้วใช่มั้ย เจนนะ อือม พี่เชื่อว่าเจนตัดสินใจเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ชีวิตตัวเองได้ - เป็นกำลังใจให้นะหนูเจน - เป็นแรงใจและกำลังใจให้นะคะ ขอให้มีแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิต ณ.บัดนาว - เป็นกำลังใจให้นะเจน - อื้อฮือ สวยเลือกได้จริงๆคะคุณน้อง อิจฉา - มีแบบนี้อีกสักคนมั้ย หล่อมาก - นู๋เจนจัดเต็ม... - แฟนใหม่หล่อดีเจน^^ - จิงป่ะเนี้ย.. - เจ้มาแบบงง ๆ อีกคน แต่อะไรที่ทำแล้วไม่เดือดร้อนใคร ทำให้เรามีความสุข ทำโลดน้อง อย่าได้แคร์ - งงด้วยคน.. - แวะมาทักค่ะ ^__^ คุณเจนนี่ เป็นแฟนคลับอยู่เงียบๆมานานแล้วค่ะ หนุ่มใหม่นี่ไฉไลกว่านะคะ ^__^ ถ้าเจ็บสุดๆ อดทนสุดๆ ถึงขีดสุดๆ เราก็จะมีทางออกเองแหล่ะค่ะ เดินออกมาดีที่สุด อาจจะเจ็บหน่อย แต่อีกหน่อยจะคิดว่า ดีนะที่เดินออกมาได้ เราก็เคยทน เคยเจ็บ เคยรอ จนสุดท้ายก็เฮ้อ ไม่เอาดีกว่า ไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า 555 But My New Love start before My New Life !!!!!!!!!!!!!! Between me and him.......It's just beginning Anyway, thank you very much. Who always live with me, who can make me happy, smile and laugh, who always care about me, and bring me....to my new life...... I love you, Jenny *** เนื้อเรื่องตอนนี้ เจนได้มีการยกเอาคอมเม้นท์จากเพื่อนๆของเจนในเฟชบุ๊คมาไว้ในบล็อคด้วยค่ะ   เหมือนเดิมนะคะ รูปประกอบเรื่องราว ดูได้จากบล็อคค่ะ http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=mylifefortoday&month=06-2011&date=04&group=23&gblog=2 จากคุณ : JenNy & Tristan @ The UK เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 02:03:03

ความคิดเห็นที่ 57 ข้ามเรื่องราวไปสักตอนสองตอน (จากในบล็อคของเจน) มาต่อกันที่................... วันนี้ 11 มิย. เมื่อ ปี 2004 เป็นวันแรกที่หนูเจนได้มาเหยียบแผ่นดินอังกฤษ อาถรรพ์เลข 7 เด็ดไปเลย ไม่คิดว่าจะเจอกับตัวเองอีกครั้ง กับอาถรรพ์เลข 7 เพราะว่าแฟนคนแรก คบกันมา 7 ปี เจนก็บินหนีเค้ามาเรียนต่อที่อังกฤษซะงั้น อยู่อังกฤษมาำได้ปีนี้เป็นปีที่ 7 ก็ดั๋นนนน เลิกกะแฟนอีกคนเข้าให้ แต่ไม่เป็นไรค่ะ หนูเจนนี่ซะอย่าง เจ็บเดี๊ยวเดียวก็หายค่ะ เพราะคิดอยู่้เสมอว่า ถึงเจนจะไม่ได้เป็นที่หนึ่งของใครบางคน แต่ก็ยังมีอีกคนที่ยินดีและต้องการให้เจนเป็นที่หนึ่งสำหรับเค้าเสมอ คุณเคยบอกลาใคร ทั้งๆที่ยังรักเค้าอยู่หรือเปล่า ????? แต่..ความเจ็บและความเสียใจ รวมไปถึงความเกลียด มันมีมากกว่าความรักอ่ะ ทางออกที่ดีที่สุดก็คือ ทำตัวเองให้เจ็บเสียตั้งแต่วันนี้ ดีกว่าที่จะทนให้เค้าทำเจนเจ็บอีกต่อไป หักดิบไปเลยค่ะ แล้วเจนก็ตัดสินใจ หักดิบ ตัวเองจริงๆ ความสุข ที่มาพร้อมกับความเจ็บปวดและการเสียใจ หลังจากที่เจนบอกเิลิกกับ ผู้ชายที่เจนไม่เอา (ไม่อยากใช้คำว่า แฟนเก่า ค่ะ) ไปทาง MSN เมื่อคืนวันที่ 31 พค. ที่ผ่านมา เจนก็ได้แต่นั่งมองหน้าจอคอม รู้สึก งง และ ไม่เข้าใจตัวเอง ว่าทำอะไรลงไป ตอนนั้นเหมือนสมองโง่ๆ มึนๆไปหมด ทำไรไม่ได้เลย ได้แต่นั่งมองที่ตัวเองพิมพ์ตอบเค้าไป อ่านแล้วอ่านอีก ยังคิดว่า เจนล้อเล่นหรือเปล่า หรือเจนเอาจริง หรืออะไรยังไง บอกไม่ได้ อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน คริส(แฟนใหม่ของเจน) มาเคาะประตูห้องเรียก เจนก็ยังนั่งอยู่หน้าคอม สายตายังไม่ละจากตัวหนังสือที่พิมพ์ตอบกลับแฟนเก่าไป ตอนนั้นทำไรไม่ถูกเลย แต่รู้ว่า คริสเรียก เจนนี่ๆๆ ยูโอเคไหมเนี่ย เรียกแล้วเรียกอีก จนสุดท้าย คริสเอาเสื้อหนาวมาให้ใส่ ใส่รองเท้าให้ แล้วก็บอกว่า ไป ลุกจากหน้าคอมเดี๊ยวนี้ แล้วเค้าก็พาเจนเดินไปที่ชายหาดหน้าบ้าน ระหว่างทางที่เดินไปด้วยกัน เค้าจูงมือเจนตลอด แต่ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากปากเค้าและเจนเลย ต่างคนก็ต่างนิ่งเงียบสนิท จนถึงชายหาด เค้าก็พาเจนเดินไปหาที่นั่ง เราได้แต่นั่งมองทะเล มองอะไรไปเรื่อยเปื่อย ในที่สุด เจนจึงพูดว่า เจน -- คริส ชั้นเลิกกับแฟนคนไทยแล้วนะ เพิ่งบอกเลิกไปตะกี๊นี้เอง คริส -- อืม ชั้นรู้ แต่ยูก็ยังไม่ตายนี่ ตายไหม ยูก็ยังเดินมากับชั้นได้ ยู ยังนั่งกับชั้นตรงนี้ได้นี่ เจนได้แต่เงียบ และคิดตามคำพูดที่คริสพูดมา ซึ่งตอนที่เค้าพูด เค้าก็ไม่ได้มองหน้าเจนเลย เค้าได้แต่มองไปที่ทะเลเหมือนเจนแหล่ะ คริส -- เจ็บไหมเจนนี่ เสียใจไหม เจน -- อืม นิดๆ ไม่เท่าไหร่หรอก คริส -- โอเค งั้นยูต้องรักษาแผลในใจของยูให้หายนะ ยูจะต้อง จัดการกับตัวเองให้ได้ ส่วนชั้น ก็ยังอยู่ที่เดิม ไม่ได้หนียูไป ไหนนะ เราสองคนใช้เวลาอยู่กันที่ชายหาดได้ไม่นาน ก็พากันกลับบ้าน เพราะเริ่มมืดแล้ว คริสพยายามไม่ให้เจนกลับมานั่งที่หน้าจอคอม พยายามจะลดเวลาใ้ช้คอมของเจนให้เหลือน้อยลง เพราะเค้ารู้ว่า แฟนเก่า ยังอยู่กับเจนและเจนก็ไม่ได้ลบเค้าหายไปจากใจได้เหมือนกัน ย้อนไปเมื่อเดือนเมษายนที่ผ่านมา บ่ายวันหนึ่ง ขณะที่เจนกำลังทำงานอยู่ หัวหน้าก็บอกว่า เชฟคนใหม่มาถึงโรงแรมแล้วนะ เดี๊ยวชั้นจะต้องพาเค้าไปส่งที่บ้านยู ถ้ายังไง ยูคงได้เจอเค้าเย็นนี้หลังเลิกงานแหล่ะ ตอนนั้นเจนเห็น ผู้ชายคนหนึ่ง พร้อมกับกระเป๋าเดินทางหนึ่งใบ เดินตามหลังหัวหน้าเจน เด็กในแผนกเจนยังถามเจนว่า เป็นไงบ้างเจนนี่ ยูคิดว่าเชฟคนใหม่เป็นยังไงบ้าง หล่อไหม เจนก็ตอบกลับไปว่า ไม่รู้ว่ะ ก็โอเคนะ ธรรมดาๆอ่ะ แต่ดูท่าทางแล้ว เป็นคนเฟรนลี่ดีนะ กลับมาถึงบ้าน เจนก็ได้มาเจอกับเค้าจริงๆ ห้องที่เค้าอยู่ คือห้องชั้นบน ส่วนเจนอยู่ห้องชั้นล่าง ตอนนั้นเค้าลงมาในครัวพอดี เจนก็เลยทักทายกับเค้าตามมารยาท แล้วก็บอกเ้ค้าว่า ตู้เก็บของตู้กับข้าวของเค้าคือตู้ไหน แล้วก็ตู้เย็นอยู่ตรงไหน เครื่องซักผ้าใช้ยังไง เครื่องอบผ้าใช้ยังไง บอกถึงการอยู่ร่วมอาศัยกับคนในบ้าน แล้วเจนก็บอกเค้าว่า ขาดเหลืออะไรบอกชั้นได้นะ ไม่ต้องห่วง มาเคาะห้องเรียกได้ตลอด ยินดีให้การช่วยเหลือ (ซึ่งปกติ เจนก็ทำแบบนี้กับเพื่อนในบ้านทุกคนแหล่ะ) ในที่ทำงาน เช้าวันหนึ่ง ขณะที่เจนกับหัวหน้าเดินผ่านห้องครัว คริสก็เดินมาพอดี หัวหน้าเจนก็เลยบอกว่า นี่ๆๆ คริสๆๆ นี่ไง เจนนี่ รู้จักกันรึยัง ตอนนั้นเจนก็ได้แต่ยิ้มให้เค้า แล้วก็ทักทายเค้าตามปกติ แล้วเจนก็บอกหัวหน้าว่า รู้จักกันแล้ว คุยกันแล้ว พักกลางวัน คริสก็มานั่งกินข้าวใกล้ๆกับเจน แล้วก็คุยกับเจน แต่แปลกที่ว่า เค้าคุยกับเจนแค่คนเดียว จนเพื่อนๆคนอื่น มองมาที่เราสองคน แรกๆ เจนก็ไม่ได้คิดเอะใจอะไร เพราะคิดว่า คริสเพิ่งมาทำงานใหม่ๆ ไม่รู้จักใคร แล้วเค้ารู้จักเจนเพราะว่าเราอยู่บ้านหลังเดียวกัน เค้าก็คงเลือกคุยกับเจนมากกว่าคนอื่น แต่.........ทำไมเหตุการณ์แบบนี้มันเกิดขึ้นทุกวัน ทุกวัน จนเพื่อนๆเริ่มยิ้ม เริ่มแซว เริ่มพูดกันว่า สงสัยคริสจีบเจนนี่แน่ๆเลย แต่เจนก็ด่ากลับไปว่า จีบแม่พวกมรึงสิ เค้าก็รู้แล้วว่า ชั้นมีแฟนแล้ว เค้าไม่มาเอาชั้นหรอก จะบ้าไง๊ คิดบ้าๆกันเน๊าะ แล้วก็อีกอย่าง ชั้นอ่ะ ไม่เอาเค้าหรอกโว้ยย คนโปรแลนด์ แหวะๆๆ ไม่ชอบว่ะ สงสัยจะจริงที่ว่า เกลียดยังไง ได้ยังงั้น คริสเริ่มสนิทกับเจนทุกวัน คอยถามสารทุกข์สุขดิบของเจนตลอด พยายามจะชวนเจนไปเดินเล่น ไปเที่ยว แต่เจนก็ปฏิเสธทุกครั้ง เพราะตอนนั้นเจนกับแฟนเก่าก็ยังดีๆกันอยู่ แต่คริสก็ยังทำเหมือนเดิมคือเป็นห่วงเป็นใย เทคแคร์เจนเหมือนเดิม จนเจนเริ่มรำคาญกับการกระทำของเค้า สุดท้าย เหลืออดเหลือทนแล้ว จึงถามเค้าไปตรงๆว่า ยูเป็นห่าไรวะ ทำไมมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตชั้นจัง ยูคุยกะคนอื่นไม่เป็นรึยังไงวะ ทำไมจะต้องมาคุยกับชั้นคนเดียวด้วย แล้วทำไมจะต้องมาคอยถาม กินข้าวรึยัง โอเคไหม อาบน้ำรึยัง ทำไมจะต้องมาคอยเคาะห้องถามว่าชั้นอยู่ดีเป็นปกติสุขด้วยไหม รู้ไหมว่า ชั้นเบื่อและชั้นรำคาญยูมากนะ คริส -- ก็ชั้นชอบยูไงเจนนี่ เจน -- อ้อหรอ ขอบคุณล่ะกันนะ ที่ชอบชั้น หลังจากที่เจอประโยคเด็ดของคริสที่ว่า ชอบเรา ไป ตอนนั้นเจนก็ยัง งงๆอยู่เหมือนกันที่ว่า ชอบตรูไปได้ยังไงวะ ตรูสวยก็ไม่สวย ปากก็หมาแบบนี้ ด่าตลาดวายแบบนี้ ไหงมาชอบตรูได้ไงเนี่ย แต่ก็เอาวะ บอกชอบตรูก่อนหรอ ได้เลย ตรูชอบกลับ:-)เลยนี่ เดี๊ยวจะหาว่า เจนนี่ไม่แน่จริง คริสย้ายจากชั้นบน ลงมาอยู่ห้องตรงข้ามกับเจน นั่นแหล่ะ จุดเริ่มต้นของความรักจึงเกิดขึ้น มีอยู่วีคนึง เจนกับคริสได้หยุดงานตรงกัน เค้าก็เลยชวนเจนไปเดินเล่น เอาวะ ไปก็ไป อยู่บ้านเฉยๆก็เหงา เดี๊ยวก็ฟุ้งซ่านอีก เป็นบ้าอีก ระหว่างทางที่เดินไปด้วยกัน เจนก็เลยเสียมารยาท ถามเค้าไปว่า ถามจริงๆนะว่า ยูอายุเท่าไหร่ ชั้นจะไดุ้คุยถูก คริส -- ที่ผ่านมาเนี่ย ยูคิดว่ายูยังคุยไม่ถูกอีกหรอ ยูด่าชั้นตลอด ยู ตะคอกใส่ชั้น ยูทำหน้าบึ้งใส่ชั้นมาตลอด หรือว่าสิ่งที่ยูทำ ยู คิดว่ายูทำถูก เจน -- (สาดดด หลอกด่ากรูอีก กรูอุตส่าห์ถามดีๆ) เออน่า ก็ปกติ ชั้นก็เป็นแบบนี้นี่ คนในโรงแรมเค้าก็รู้กันดี ไม่เห็นมีใคร ถือสา คริส -- อืมใช่ เพราะยูเป็นยูไง ชั้นถึงชอบยู ชั้นเลือกยู โดยที่ชั้น เองก็ไม่รู้ ว่ายูจะเลือกชั้นไหม แล้วเค้าก็บอกมาว่าเค้าอายุ 41 หย่ากับเมียแล้ว มีลูกสาว 1 คน อายุ 21 เริ่มต้นที่ดี มีชัยไปกว่าครึ่ง เออ ดีวุ้ย บอกเจนหมดเลย ไม่มีการโกหกปิดบัีงอะไรเลยว่ะ ไม่ต้องเสียแรงไม่ต้องเปลืองหัวสมองไปตามสืบ เออ ดีๆๆๆ มาดีแบบนี้ เจนนี่ชอบเลย 1 เดืิอนผ่านไปไวเหมือนโกหกชิบอ๊าย แต่ไม่ได้โกหกนะ เรื่องจริง ไม่รู้คริสใช้หัวสมองซีกไหนคิด ถึงได้พูดออกมาว่า ชั้นรักยูนะเจนนี่ เจนก็เลยถามกลับไปว่า ยูมารักชั้นได้ยังไงวะ ทั้งๆที่ชั้นยังมีแฟนอยู่ คริส -- แต่ยูเลิกกับแฟนยูไปแล้วนี่ เจน -- อืมใช่ แต่เค้ายังอยู่ในใจชั้นเสมอ ขอเวลาชั้นหน่อยล่ะกันนะ คริส -- อืม ชั้นก็รออยู่ ชั้นไม่ได้แย่งยูมาจากเค้านะ แต่ชั้นรอให้ยูเดิน ออกมาจากชีวิตเค้าเอง คำตอบที่ได้จากคำถามที่ว่า ยูรักชั้นที่ตรงไหน คือ......... ชั้นชอบยูตั้งแต่วันแรกที่ชั้นเห็นยู ได้คุยกับยู ชั้นชอบรอยยิ้มของยูนะเจนนี่ ยูยิ้มแบบจริงใจ ไม่เสแสร้งเหมือนคนอื่นๆ ยูใจดี มีน้ำใจกับชั้น ทุกครั้งที่ชั้นได้คุยกับยูแล้วชั้นมีความสุข ตอนแรกชั้นไม่รู้ตัวเองหรอก ว่าชั้นย้ายมาทำงานที่โรงแรมนี้ได้ยังไง แต่พอมารู้จักยู ชั้นรู้แล้ว ว่า ชั้นมาที่นี่ ชั้นมาเพื่อยู ครั้งแรกที่ชั้นเห็นยู ชั้นมีความรู้สึกว่า เหมือนชั้นรู้จักยูมาก่อน ชั้นไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่เหมือนยูมาก่อนเลยนะเจนนี่ นี่ใช่ไหม ผลของการทำตัวดี จริงใจไม่:-)...........น่าจะใช่นะ ถึงได้มีคนรักแบบตาคริส เราเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเค้าไปแล้ว คริสช่วยเหลือเจนทุกอย่าง เวลามีจดหมายมา เค้าก็จะช่วยอ่าน ช่วยแปล ช่วยจัดการเป็นธุระให้ทุกอย่าง ไม่เว้นแม้ัแต่จัดการโอนเงินค่้าประกันให้ทริสตัน ทุกวันหยุดงานของเค้า เค้าจะไปช้อปปิ้ง ซื้อของกิน ซื้อกับข้าว มาไว้ให้เจน เค้าจะใช้เวลาวันหยุดของเค้า เอ็นจอยกับชีวิตเค้า ตกบ่ายมา พอเค้าดูเวลา เค้าจะคิดถึงเจนเสมอว่า ใกล้เวลาเจนนี่เลิกงานแล้ว เราจะต้องรีบกลับบ้าน ทำกับข้าวไว้รอเจนนี่ดีกว่า เดี๊ยวเจนนี่กลับมาถึงบ้านแล้วจะหิว 17.10 เจนถึงบ้านปุ๊บ คริสจะตะโกนออกมาจากห้องครัวว่า เจนนี่ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วมากินข้าวกัน ไม่เว้นแต่เวลาอาบน้ำ เค้าก็จะคอยมาเรียกให้เจนไปอาบน้ำทุกคืน (เหมือนกับที่แฟนเก่าทำกับเจนเลยว่ะ เห้ออ ลืมไม่ลงอีกกรู) เล่นเอาเพื่อนๆ ยิ้มกันแก้มปริ ดีใจ ที่ แม่ชีจำศีล อย่างเจน ออกจากวัดเสียที แล้วก็มีแฟนเป็นตัวเป็นตนกับเค้าเสียที หากถามว่า ไวไปไหมเนี่ย สำหรับเจนกับคริส ไม่ไวหรอกค่ะ เพราะมันเป็นแค่การเริ่มต้นที่ดี เลยไม่มีเวลามาคิดว่า ไวหรือช้า ใครมาก่อนมาหลัง คริสอายุ 41 แล้ว ผ่านการ อกหัก จากแฟนเก่ามาถึง 2 ท่านด้วยกัน แต่ก่อนหน้านั้นก็หย่ากับเมียเก่าเค้าแล้ว ตอนนี้ก็เป็นเหมือนเพื่อนกันธรรมดาเท่านั้น ไม่ใ่ช่เพื่อนกันเอากันได้นะ อิอิ มาเจอกับเจน ซึ่งเพิ่ง หักอกแฟนเก่าไป ป๊ะะะะะะะะะะะะะ เข้ากันได้เป็นอย่างดี ดามใจกันได้ดีเลยทีเดียว เมื่อวันหยุดที่ผ่านมาของคริส เค้าก็ไปใช้ชีวิตของเค้าตามปกติแหล่ะ แล้วก็กลับบ้านมาทำกับข้าวให้เจนกิน ใช้ชีวิตกันตามปกติของเราสองคน จนก่อนนอน คริสได้พูดว่า คริส -- เจนนี่ วันนี้ชั้นไปดูแหวนหมั้นมาให้ยูนะ เจน -- ห๊ะ อะไรนะ แหวนหมั้นหรอ อ้าว ไม่เห็นบอกอ่ะ ทำไม เพิ่งมาบอกตอนนี้ ตอนที่ชั้นจะนอนเนี่ย คริส -- รำคาญยู บอกก่อน เดี๊ยวยูตื่นเต้นดีใจอีก นอนได้แระ ยัยเด็กนรก :-) แทนที่จะเป็นเรื่องเซอร์ไพรส์ ตรูเลยตื่นเต้นดีใจ เซอร์ไพรส์ไม่ออกเลย เพราะง่วงนอน ต้องรีบนอน :-)งง คริสกวนตีนชิบอ๊าย ทำกันได้นะ เมื่อเร็วๆนี้ วันหนึ่ง ช่วงพักกลางวัน (งงว่ะค่ะ งงกับการใช้ภาษาไทยของตัวเอง) ตาคริสก็มาบอกว่า ประมาณเดือน พย นี้ ชั้นจะไปบ้านชั้นที่โปรแลนด์นะ เจน -- อ้าวหรอ อืมๆๆ แล้วไปนานแค่ไหนอ่ะ คริส -- ไม่รู้ เพราะชั้นจะต้องไปจัดการเรื่องบ้านของชั้น แต่.........ชั้นจะพายูไปด้วยนะเจนนี่ เจน -- ห๊ะ ไรนะ ยูจะพาชั้นไปด้วยหรอ เย้ๆๆๆๆ (ไม่กินข้าว แล้วกรู ดีใจจัด หันไปกอด ไปหอมแก้มตาคริสเลย) คริส -- เจนนี่ ใจเย็นๆ เดี๊ยวก็หัวใจวายตายหรอก กินข้าวได้ แล้ว จะตื่นเต้นดีใจไรนักหนาเนี่ย ยัยเด็กบ้า เลิกงาน เจนเดินมาถึงบ้าน เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ก็เข้าไปทักทายคริสในห้อง คริสบอกว่า ชั้นกำลังจัดการเรื่องขอวีซ่าไปโปรแลนด์ให้ยูนะ เจน -- ห๊ะ ไรนะ ทำไมไวแบบนี้ ยูเพิ่งบอกชั้นเมื่อตอนเที่ยงนี้เอง นะ โห๊ววว ไวมากๆๆๆ ขอบคุณน๊าาาา คริส -- นี่ เจนนี่ ยูจะตื่นเต้นดีใจไรนักหนาเนี่ย เห้อ ยัยเด็กเวร เออ เจนนี่ เพื่อนชั้นถามชั้นว่า ชั้นมีแพลนจะแต่งงานกับยู ไหม เจน -- แ่ล้วยูตอบไปว่าไงล่ะ คริส -- อืม แต่ง แต่ยูคงไม่อยากแต่งงานกับชั้นหรอกมั้งเจนนี่ เพราะยูไม่เคยบอกรัก บอกชอบชั้น ไม่เคยบอกอะไรให้ชั้น รับรู้เลย แต่ไม่เป็นไร ชั้นรออยู่ได้ ยูพร้อมเื่มื่อไหร่ก็บอกมา ล่ะกันนะ เจน -- อ้าว ก็ยูไม่ถามชั้น แล้วยูจะให้ชั้น:-)มาขอยูแต่งงานก่อน รึยังไงวะ ชั้นเป็นผู้หญิงนะโว้ย ไอ้บ้า คริส -- งั้นก็ถามตอนนี้เลยล่ะกัน ยูจะแต่งงานกับชั้นไหมเจนนี่ เจน -- ( อ้าวเวร :-)ถามจริงๆอีกวุ้ย ) อ้าว ถามแล้วหรอ เออ ตอบแล้วนะ แต่งสิ แต่ขอกลับไปแต่งที่ไทยได้ไหม อยาก ทำให้พ่อแม่อ่ะ คริส -- อืม แต่ไม่ใช่ปีนี้นะ ปีนี้ขอหมั้นไว้ก่อนล่ะกัน เออ เจนนี่ เมียเก่าชั้น ถามชั้นว่า เจนนี่อายุเท่าไหร่ รุ่นเดียวกับลูกสาว ชั้นไหม อายุ 21อ่ะ ทำไมยูดูเด็กมาก ตัวเล็กๆ น่ารักด้วย เจน -- ฮ่าาาาาา จริงดิ แล้วยูตอบไปว่าไง คริส -- ชั้นบอกไปว่า เจนนี่ไม่เด็กแล้ว เจนนี่อายุ 31 แล้ว เริ่มต้นจาก คนรู้จัก กลับกลายมาเป็น คนรักกัน ขอให้ทุกอย่างต่อไปนี้ที่กำลังจะเกิดขึ้น ดำเนินไปได้ด้วยดีเหอะนะ โปรดติดตามกันได้เรื่อยๆค่ะ จากคุณ : JenNy & Tristan @ The UK เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 02:10:23

ความคิดเห็นที่ 58 ท่านไหนไม่เบื่อ อยากฟัง อยากอ่านต่อ ไปตามเจนที่บล็อคหรือส่งข้อความหลังไมค์ไปตามเจนได้น๊าาาา ขอบคุณมากๆค่ะ ขอบคุณทุกๆ่ท่านค่ะ จากคุณ : JenNy & Tristan @ The UK เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 02:22:10

ความคิดเห็นที่ 59 อยากเล่าบ้างค่ะ เรื่องยาวไม่น้อยเหมือนกันนะจ๊ะ ของเรารุ่นพี่ที่ทำงานจีบให้ค่ะ ^^ เราเป็นวิศวกรในบริษัทรับเหมาก่อสร้างค่ะ เรียนจบตรีเมืองไทยแล้วมาต่อโท จบได้งานก็อยู่คนเดียวมาเรื่อย ปกติทุกวันพุธเลิกงานแล้วจะไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ตระหว่างทางกลับบ้าน วันนึงเพื่อนที่ทำงานฝากซื้อชีส (นางรับประทานเป็นของว่างค่ะ) ไปถึงซุปเปอร์เราก็อึ้งเพราะมันเยอะหลากหลายมากแล้วจะหาเจอไม๊เนี่ย แล้วก็หลุดปากพูดเป็นภาษาไทยไปว่า ":-)เอ้ย เยอะโคดๆ" นึกขึ้นได้ก็มองไปรอบๆตัวแล้วก็ไปสบตากับหนุ่มหล่อในสูทแบบไม่เต็มยศ ในมือถือเครื่องสแกนป้ายราคาสินค้า ยิ้มให้แล้วถามว่า ยู ok ไม๊ให้ช่วยอะไรหรือเปล่า เราก็อ๊าย อาย ลืมไปเค้าฟังไม่ออกนี่นา ไม่ตอบแถมเดินหนีอีก มารยาทแย่มากยัยคนนี้ แต่..ทำไมรอยยิ้มเค้ามันติดตาจังอ่ะ อีกหลายอาทิตย์ต่อมาก็เจอเค้าที่ซุปเปอร์ทุกวันพุธ ก็ไม่เคยทักทายเป็นทางการ ได้แต่ยิ้มให้กัน เราก็ไปเล่าให้พี่ๆเพื่อนๆที่ทำงานฟัง ทุกคนก็ยุให้เข้าไปจีบ ฮ่าฮ่า วันนึงรุ่นพี่ที่ทำงานขอติดรถไปลงแถวบ้านด้วย แต่..วันนี้วันพุธอ่ะ ทำไง ทำไง ก็เลยชวนพี่เค้าแวะซุปเปอร์ด้วยกันซะเลย เรากะพี่กำลังยืนตรงที่ขายเครื่องดื่ม นั่นๆ..เดินมาแล้ว มือเราก็ไปกระตุกชายเสื้อของรุ่นพี่ คุณคนนั้นก็เข้ามาทักปกติ คงเป็นหน้าที่มั๊ง แต่..รุ่นพี่เราไม่จบแฮะ กลับเริ่มต่อบทสนทนา เอ่อ..เราก็เขินวูบวาบ ไม่ไหวแล้ว ยืนไม่อยู่หนีดีกว่า เราก็รีบไปจ่ายตังค์แล้วไปรอในรถ อีกพักรุ่นพี่ก็เดินมาขึ้นรถแล้วบอกว่า บอกเค้าไปแล้วนะว่าเธอสนใจเค้า โอ๊ยๆๆกรี๊ดๆๆไปบอกเค้ายังงั้นได้ไง ตายๆฉันจะกล้ามาเหยียบที่นี่อีกไม๊เนี่ย กังวล กลัว ทำไรไม่ถูก วันพุธต่อมายังทำใจไม่ได้ ทนต้มมาม่ากินอยู่บ้าน แงๆซุปเปอร์อื่นก็อยู่ไกล อดตายแน่ฉัน จะสองอาทิตย์แล้วนะ วันจันทร์ถัดมาเดินเข้ามาในออฟฟิส มีชอคโกแลต Ferrero วางอยู่บนโต๊ะ เราก็พูดเสียงดังลอยๆว่า ใครน๊าช่างรู้ใจรู้ว่าช่วงนี้ชีวิตต้องการความหวาน พูดจบก็ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคัก รุ่นพี่คนเดิมก็บอกว่าผู้จัดการซุปเปอร์มาเก็ตฝากมาให้ ห๊าาา!! ใครนะ ว่าแล้วก็ทรุดฮวบลงนั่ง รุ่นพี่เค้าขอโทษเค้าบอกว่าลืมไปว่าเราเป็นสาวไทยใจงาม ก็เวลาหน้างานกับคนงานผู้ชายหลายๆคน ก็ดูเราดุๆไม่เห็นจะกลัวอะไรนี่ เอ่อ พี่ครับ มันคนละอารมณ์กันครับ หลังจากวันนั้นรุ่นพี่เค้ากลับไปช๊อปกับภรรยาเค้าแล้วได้เจอกันกับคุณคนนั้นเลยได้คุยกันอีก คุณคนนั้นก็เลยฝากขนมมาและฝากบอกว่าอยากเจอเรา วันนั้นทั้งวันทั้งนายทั้งเพื่อนแซวตลอด คิดไปคิดมาหลายตลบ เอาเว้ย ไม่ได้ทำอะไรผิดกฎหมายนี่หว่า เราก็เลยกลับไปที่ซุปเปอร์อีกครั้งนึง แต่ไม่ใช่วันพุธ เป็นวันศุกร์ค่ะ ไปค่ำกว่าปกติด้วยเกือบจะ 6 โมงแล้ว เอ..ไม่เจอแฮะ สงสัยเลิกงานไปแล้ว เราก็เดินหยิบโน่นนี่นั่นไปจนเต็มตระกร้าแล้วก็แบกไปยืนรอจ่ายตังค์ เจอแล้วเค้ากำลังยืนคุยกับพนักงานอีก 2 คน พอเค้ามองเห็นเราเค้าก็รีบเดินตรงมา ตายๆ อีกแล้ว ทำไงอ่ะ ทิ้งตระกร้าแล้ววิ่งหนีเลยดีไม๊ ไม่ได้ ไม่ได้ เสียหน้าแย่ เค้าเข้ามาทักพร้อมกับยกตระกร้าเราขึ้นมาถือค่ะ เค้าพูดอะไรไม่รู้ค่ะ หูอื้อ ตาลาย ยิ้มอย่างเดียวฉัน รู้แต่ว่าเค้าบอกว่าเลิกงานพอดีไปดื่มกาแฟกันนะ เราก็ตอบทันทีว่า ไม่ ฉันไม่ดื่มกาแฟ ฉันดื่มแต่ชา เค้าก็หัวเราะแล้วบอกให้รอแป๊บนึง แล้วเค้าไปรูดการ์ดอะไรไม่รู้ที่แคชเชียร์ รู้แต่ว่าเราจ่ายค่าของถูกกว่าปกติค่ะ ดีใจอย่างยิ่ง อิอิ วันนั้นก็เลยไปดื่มชากับเค้าแล้วก็ได้แนะนำกันอย่างเป็นทางการ เค้าอายุน้อยกว่าเรา 4 ปี แน่นอนดูไม่ออก สาวๆไทยหน้าเด็กจ้า เค้าสุภาพ ใจดี แล้วก็คุยสนุกด้วยค่ะ เราได้เจอกันบ่อยขึ้น คุยกันเยอะขึ้นเค้าเป็นผู้ใหญ่มาก เค้าบอกว่าเห็นเรามานานแล้ว (ทำไมฉันไม่รู้เนี่ย) แต่นึกว่ามีแฟนแล้ว เพราะเคยเห็นมากับผู้ชายหลายคน เอ่อ..มันหมายฟามว่าไรฟะ พี่ๆเพื่อนๆที่ทำงานทั้งนั้น เค้าก็ไม่กล้าเข้ามาคุยจนกระทั่งรุ่นพี่เราไปเล่าบอกเค้านั่นแหละ เราได้ตกลงคบกันค่ะ ประมาณ 2 ปีกว่า ต่างคนต่างทำงาน บางทีเราต้องไปหน้างานกลับดึกๆเค้าก็จะมารับไปส่งบ้าน เราต้องไปเมืองอื่นๆด้วยแต่ก็คุยโทรศัพท์ถึงกันตลอด และแล้วเวลาของเราก็หมดค่ะ จริงๆแล้วเค้าเป็น computer engineer มาทำงานที่ซุปเปอร์เก็บตังค์ช่วงที่พยายามสอบเอาใบประกาศของ Microsoft เค้าได้งานที่บริษัทใหญ่ที่อังกฤษ เค้ามาคุยกับเราอยากให้เราไปด้วย แต่เราตัดสินใจที่จะไม่ไป งานที่เราทำก็ดี เงินดี เราไม่อยากเริ่มต้นใหม่ ทุกๆอย่างต้องเปลี่ยน แต่เราอยากให้เค้าไป มันเป็นฝันของเค้า เค้าอายุยังน้อยอนาคตสดใส เค้าอายุ 24 เรา 28 (เจอกันตอนเค้า 22 เรา 26) เค้าพยายามเปลี่ยนใจเราหลายครั้ง (ถึงเค้าขอเราแต่งงานตอนนั้นเราก็คงไม่แต่ง) เราคุยกันว่าจะยังรักและคิดถึงกัน ถ้าเจอคนใหม่ที่ใช่มากกว่าเราก็จะไม่ขัด วันที่ไปส่งเค้าที่สนามบินพร้อมพ่อ-แม่เค้า ก็ร้องไห้กันระงม ผ่านไป 6 ปีแล้ว เราแต่งงานค่ะแต่กับสามีคนไทย คนที่รักเรามากเหมือนกัน เรากลับไปจัดงานที่เมืองไทย เค้าดีใจกับเราด้วยและตั้งใจจะไปร่วมงานแต่เค้าต้องไปประชุมที่อเมริกาก็เลยส่งของขวัญให้แทน เป็นนาฬิกาข้อมือ 2 เรือน สามีเราก็ใช้อยู่ สามีรู้เรื่องทุกอย่างค่ะ เคยเจอกันด้วย เค้าคุยกันดีนะคะ สามีขอบคุณที่เค้าเป็นเพื่อนที่ดี เค้าก็ขอบคุณสามีเราที่รักและดูแลเราดีเช่นกัน เรายังคุยกันอยู่บ้างนานๆครั้ง เค้ายังไม่แต่งงานค่ะ บ้างานไปแล้ว มีสาวๆมาจีบเยอะ แต่ไม่นานก็หนีหายไปหมด เราเลยแซวเค้าเล่นว่าไม่ลองมองหนุ่มๆบ้าง เค้าบอกไม่ล่ะ จะรอลูกสาวเรา 555 ว๊ายไม่เอาหรอก ไม่อยากให้ลูกเรามีสามีแก่ จากคุณ : นานา เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 08:26:00 A:111.69.194.94 X: TicketID:367296

ความคิดเห็นที่ 60 เรื่องคุณนานา คห.59 น่ารักจังเลยค่ะ จากคุณ : Sunshine Sonata เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 11:11:30

ความคิดเห็นที่ 61 คุณ นานา คห.59 น่ารักมากเลย ปล.ฝากบอกเค้าทีน่ะคะ เราว่าง 55555 จากคุณ : รู้น่ะว่าแอบชอบ เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 11:56:14

ความคิดเห็นที่ 62 ^ ^ เห็นด้วยค่ะอยากให้ gift ^^ น่ารักอ่านแล้วยิ้ม จากคุณ : PuppyPower เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 12:03:04

ความคิดเห็นที่ 63 อ่านไปยิ้มไปของเเต่ละท่านน่ารักกันคนละเเบบ จากคุณ : เเม่ตุ้ยนุ้ย เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 12:42:34

ความคิดเห็นที่ 64 คนโสด เข้ามา ริษยา เค้าอยากมีบ้างงงงงงง จากคุณ : แมวขี้อาย เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 14:43:04

ความคิดเห็นที่ 65 ไม่มีจะเล่า ไม่เป็คฝรั่ง ไม่เป็คไรทั้งนั้น เข้ามาอิจฉา งืมงืม จากคุณ : เหมียวรุโกะ (เหมียวรุโกะ) เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 16:42:06

ความคิดเห็นที่ 66 ขออนุญาตคุณนานา  จัดหน้าไว้อ่านเอง อิอิ อยากเล่าบ้างค่ะ เรื่องยาวไม่น้อยเหมือนกันนะจ๊ะ ของเรารุ่นพี่ที่ทำงานจีบให้ค่ะ ^^ เราเป็นวิศวกรในบริษัทรับเหมาก่อสร้างค่ะ เรียนจบตรีเมืองไทยแล้วมาต่อโท จบได้งานก็อยู่คนเดียวมาเรื่อย ปกติทุกวันพุธเลิกงานแล้วจะไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ตระหว่างทางกลับบ้าน วันนึงเพื่อนที่ทำงานฝากซื้อชีส (นางรับประทานเป็นของว่างค่ะ) ไปถึงซุปเปอร์เราก็อึ้งเพราะมันเยอะหลากหลายมากแล้วจะหาเจอไม๊เนี่ย แล้วก็หลุดปากพูดเป็นภาษาไทยไปว่า ":-)เอ้ย เยอะโคดๆ" นึกขึ้นได้ก็มองไปรอบๆตัวแล้วก็ไปสบตากับหนุ่มหล่อในสูทแบบไม่เต็มยศ ในมือถือเครื่องสแกนป้ายราคาสินค้า ยิ้มให้แล้วถามว่า ยู ok ไม๊ให้ช่วยอะไรหรือเปล่า เราก็อ๊าย อาย ลืมไปเค้าฟังไม่ออกนี่นา ไม่ตอบแถมเดินหนีอีก มารยาทแย่มากยัยคนนี้ แต่..ทำไมรอยยิ้มเค้ามันติดตาจังอ่ะ อีกหลายอาทิตย์ต่อมาก็เจอเค้าที่ซุปเปอร์ทุกวันพุธ ก็ไม่เคยทักทายเป็นทางการ ได้แต่ยิ้มให้กัน เราก็ไปเล่าให้พี่ๆเพื่อนๆที่ทำงานฟัง ทุกคนก็ยุให้เข้าไปจีบ ฮ่าฮ่า วันนึงรุ่นพี่ที่ทำงานขอติดรถไปลงแถวบ้านด้วย แต่..วันนี้วันพุธอ่ะ ทำไง ทำไง ก็เลยชวนพี่เค้าแวะซุปเปอร์ด้วยกันซะเลย เรากะพี่กำลังยืนตรงที่ขายเครื่องดื่ม นั่นๆ..เดินมาแล้ว มือเราก็ไปกระตุกชายเสื้อของรุ่นพี่ คุณคนนั้นก็เข้ามาทักปกติ คงเป็นหน้าที่มั๊ง แต่..รุ่นพี่เราไม่จบแฮะ กลับเริ่มต่อบทสนทนา เอ่อ..เราก็เขินวูบวาบ ไม่ไหวแล้ว ยืนไม่อยู่หนีดีกว่า เราก็รีบไปจ่ายตังค์แล้วไปรอในรถ อีกพักรุ่นพี่ก็เดินมาขึ้นรถแล้วบอกว่า บอกเค้าไปแล้วนะว่าเธอสนใจเค้า โอ๊ยๆๆกรี๊ดๆๆไปบอกเค้ายังงั้นได้ไง ตายๆฉันจะกล้ามาเหยียบที่นี่อีกไม๊เนี่ย กังวล กลัว ทำไรไม่ถูก วันพุธต่อมายังทำใจไม่ได้ ทนต้มมาม่ากินอยู่บ้าน แงๆซุปเปอร์อื่นก็อยู่ไกล อดตายแน่ฉัน จะสองอาทิตย์แล้วนะ วันจันทร์ถัดมาเดินเข้ามาในออฟฟิส มีชอคโกแลต Ferrero วางอยู่บนโต๊ะ เราก็พูดเสียงดังลอยๆว่า ใครน๊าช่างรู้ใจรู้ว่าช่วงนี้ชีวิตต้องการความหวาน พูดจบก็ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคัก รุ่นพี่คนเดิมก็บอกว่าผู้จัดการซุปเปอร์มาเก็ตฝากมาให้ ห๊าาา!! ใครนะ ว่าแล้วก็ทรุดฮวบลงนั่ง รุ่นพี่เค้าขอโทษเค้าบอกว่าลืมไปว่าเราเป็นสาวไทยใจงาม ก็เวลาหน้างานกับคนงานผู้ชายหลายๆคน ก็ดูเราดุๆไม่เห็นจะกลัวอะไรนี่ เอ่อ พี่ครับ มันคนละอารมณ์กันครับ หลังจากวันนั้นรุ่นพี่เค้ากลับไปช๊อปกับภรรยาเค้าแล้วได้เจอกันกับคุณคนนั้นเลยได้คุยกันอีก คุณคนนั้นก็เลยฝากขนมมาและฝากบอกว่าอยากเจอเรา วันนั้นทั้งวันทั้งนายทั้งเพื่อนแซวตลอด คิดไปคิดมาหลายตลบ เอาเว้ย ไม่ได้ทำอะไรผิดกฎหมายนี่หว่า เราก็เลยกลับไปที่ซุปเปอร์อีกครั้งนึง แต่ไม่ใช่วันพุธ เป็นวันศุกร์ค่ะ   ไปค่ำกว่าปกติด้วยเกือบจะ 6 โมงแล้ว เอ..ไม่เจอแฮะ สงสัยเลิกงานไปแล้ว เราก็เดินหยิบโน่นนี่นั่นไปจนเต็มตระกร้าแล้วก็แบกไปยืนรอจ่ายตังค์ เจอแล้วเค้ากำลังยืนคุยกับพนักงานอีก 2 คน พอเค้ามองเห็นเราเค้าก็รีบเดินตรงมา ตายๆ อีกแล้ว ทำไงอ่ะ ทิ้งตระกร้าแล้ววิ่งหนีเลยดีไม๊ ไม่ได้ ไม่ได้ เสียหน้าแย่ เค้าเข้ามาทักพร้อมกับยกตระกร้าเราขึ้นมาถือค่ะ เค้าพูดอะไรไม่รู้ค่ะ หูอื้อ ตาลาย ยิ้มอย่างเดียวฉัน รู้แต่ว่าเค้าบอกว่าเลิกงานพอดีไปดื่มกาแฟกันนะ เราก็ตอบทันทีว่า ไม่ ฉันไม่ดื่มกาแฟ ฉันดื่มแต่ชา เค้าก็หัวเราะแล้วบอกให้รอแป๊บนึง แล้วเค้าไปรูดการ์ดอะไรไม่รู้ที่แคชเชียร์ รู้แต่ว่าเราจ่ายค่าของถูกกว่าปกติค่ะ ดีใจอย่างยิ่ง อิอิ วันนั้นก็เลยไปดื่มชากับเค้าแล้วก็ได้แนะนำกันอย่างเป็นทางการ เค้าอายุน้อยกว่าเรา 4 ปี แน่นอนดูไม่ออก สาวๆไทยหน้าเด็กจ้า เค้าสุภาพ ใจดี แล้วก็คุยสนุกด้วยค่ะ เราได้เจอกันบ่อยขึ้น คุยกันเยอะขึ้นเค้าเป็นผู้ใหญ่มาก เค้าบอกว่าเห็นเรามานานแล้ว (ทำไมฉันไม่รู้เนี่ย) แต่นึกว่ามีแฟนแล้ว เพราะเคยเห็นมากับผู้ชายหลายคน เอ่อ..มันหมายฟามว่าไรฟะ พี่ๆเพื่อนๆที่ทำงานทั้งนั้น เค้าก็ไม่กล้าเข้ามาคุยจนกระทั่งรุ่นพี่เราไปเล่าบอกเค้านั่นแหละ เราได้ตกลงคบกันค่ะ ประมาณ 2 ปีกว่า ต่างคนต่างทำงาน บางทีเราต้องไปหน้างานกลับดึกๆเค้าก็จะมารับไปส่งบ้าน เราต้องไปเมืองอื่นๆด้วยแต่ก็คุยโทรศัพท์ถึงกันตลอด และแล้วเวลาของเราก็หมดค่ะ จริงๆแล้วเค้าเป็น computer engineer มาทำงานที่ซุปเปอร์เก็บตังค์ช่วงที่พยายามสอบเอาใบประกาศของ Microsoft เค้าได้งานที่บริษัทใหญ่ที่อังกฤษ เค้ามาคุยกับเราอยากให้เราไปด้วย แต่เราตัดสินใจที่จะไม่ไป งานที่เราทำก็ดี เงินดี เราไม่อยากเริ่มต้นใหม่ ทุกๆอย่างต้องเปลี่ยน แต่เราอยากให้เค้าไป มันเป็นฝันของเค้า เค้าอายุยังน้อยอนาคตสดใส เค้าอายุ 24 เรา 28 (เจอกันตอนเค้า 22 เรา 26) เค้าพยายามเปลี่ยนใจเราหลายครั้ง (ถึงเค้าขอเราแต่งงานตอนนั้นเราก็คงไม่แต่ง) เราคุยกันว่าจะยังรักและคิดถึงกัน ถ้าเจอคนใหม่ที่ใช่มากกว่าเราก็จะไม่ขัด วันที่ไปส่งเค้าที่สนามบินพร้อมพ่อ-แม่เค้า ก็ร้องไห้กันระงม ผ่านไป 6 ปีแล้ว เราแต่งงานค่ะแต่กับสามีคนไทย คนที่รักเรามากเหมือนกัน เรากลับไปจัดงานที่เมืองไทย เค้าดีใจกับเราด้วยและตั้งใจจะไปร่วมงานแต่เค้าต้องไปประชุมที่อเมริกาก็เลยส่งของขวัญให้แทน เป็นนาฬิกาข้อมือ 2 เรือน สามีเราก็ใช้อยู่ สามีรู้เรื่องทุกอย่างค่ะ เคยเจอกันด้วย เค้าคุยกันดีนะคะ สามีขอบคุณที่เค้าเป็นเพื่อนที่ดี เค้าก็ขอบคุณสามีเราที่รักและดูแลเราดีเช่นกัน เรายังคุยกันอยู่บ้างนานๆครั้ง เค้ายังไม่แต่งงานค่ะ บ้างานไปแล้ว มีสาวๆมาจีบเยอะ แต่ไม่นานก็หนีหายไปหมด เราเลยแซวเค้าเล่นว่าไม่ลองมองหนุ่มๆบ้าง เค้าบอกไม่ล่ะ จะรอลูกสาวเรา 555 ว๊ายไม่เอาหรอก ไม่อยากให้ลูกเรามีสามีแก่ จากคุณ : นานา   แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 55 18:58:21 แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 55 18:56:08 จากคุณ : เจซอง เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 18:54:52

ความคิดเห็นที่ 67 เล่าแบบรวบรัดละกันเนาะ เค้าเดินเอาเศษกระดาษที่เขียนชื่อ เบอร์โทร และบีบีพินมาให้ค่ะ แถวๆสยาม ก็ตัดสินใจส่งข้อความกลับไปหลังจากนั้นประมาณ 2 วัน หลังจากนั้นก็ whatsapp คุยกันค่ะ อีก 3 วันต่อมาเค้ากำลังจะกลับไปเยี่ยมแม่ที่ประเทศเค้า ก็ส่งข้อความมาบอกว่า "If guys come to you please tell them that you are not single anymore" เราก็แบบ หืมมม เอาจิงดิ แต่ทำไปทำมา สิ้นปีนี้ก็อาจจะต้องเสียดุลให้ต่างชาติแล้วล่ะค่ะ 5555 แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 55 21:38:44 จากคุณ : zazny secret เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 18:55:18

ความคิดเห็นที่ 68 เอาทางฝั่งเอเชียบ้างได้ไหมคะ  เจอกับแฟนตอนเรียนที่ญี่ปุ่น  เรามาก่อนเขา1ปี  ตอนเรียนการเขียนตัวคันจิ  ทำให้ได้เรียนด้วยกัน  เพราะเกาหลีเองก็เรียนมาบ้างที่ประเทศตัวเอง  ก็เป็นเพื่อนกันมาเรื่อยๆ  เราก็สนิทกับเขานะเพราะเขาชอบขี่จักรยานมารอรับเราหลังจากเราเลิกงานพิเศษตอนกลางคืน  แล้วก็ขี่จักรยานกลับหอด้วยกันทุกวัน  เราเองชอบหัวหน้างานที่ทำงานอยู่แล้ว  เป็นคนญี่ปุ่น  น่ารักๆดี  ขาวๆ  เราก็จะมาเล่าให้ฟังทุกๆวันว่าวันนี้  หัวหน้างานคุยกับเรายังไง  อะไร   เขาก็เออๆออๆ  จนมาวันหนึ่งจำได้เลยว่าวันที่เกาหลีเป็นเจ้าภาพฟุตบอลโลกคู่กับญี่ปุ่นอ่ะค่ะ  วันนั้นเป็นวันแข่งที่3  เขาชวนเรามาดูทีวีด้วยกันที่ห้องเขา  ไปเชียร์บอลด้วยกันนะ  เราหยุดงานทุกวันพุธ  พอดีวันนั้นวันพุธ  ก็เลยไป   หอเดียวกันแต่คนละชั้นค่ะ   ก็นั่งดูกันไปเรื่อย  เขาก็เงียบๆกว่าเดิม  ไม่ค่อยพูดแถมดื่มเบียร์ยังกับน้ำ  พอบอลจบเราจะกลับเขาบอกว่ามีอะไรจะบอก "ผมจะพูดแค่ครั้งเดียว  คุณยังไม่ต้องตอบรับหรือปฏิเสธ  แต่ขอให้คุณใช้หัวใจคุณคิดก่อน  ผมรู้สึกกับคุณมากกว่าคำว่าเพื่อนนะครับ  วันนี้คุณกลับไปก่อนนะ  " เราก็เดินออกมาจากห้องเขาแบบงงๆ  แต่ก็ดูกันมาเรื่อย  จนวันนี้แต่งงานมาปีที่8มีลูกชาย 7ขวบแล้วค่ะ  จากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็ 10 ปีพอดี  ที่เจอกัน ผู้ชายเกาหลี  โรแมนติกเหมือนในละครเลย  แต่เฉพาะตอนเป็นแฟนนะ  แบบช่วงโปรมั้ง  หลังแต่งงาน  โรแมนติกหายหมด จากคุณ : kitty in goyoung เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 21:00:54

ความคิดเห็นที่ 69 เข้ามาอ่านทุกวัน ก็อิจฉาทุกวัน แล้วก็อยากมีบ้างทุกวันเหมือนกัลลล.... จากคุณ : ลูกชู้ตสามัญชน เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 00:48:40

ความคิดเห็นที่ 70 ........... แก้ไขเมื่อ 31 ส.ค. 55 01:04:27 จากคุณ : หลงรักหนุ่มเยอรมัน ^^ (doopinds) เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 00:49:33

ความคิดเห็นที่ 71 เจอกับสามีที่เมืองไทยค่ะ ไม่ได้นัดเดทกันนะค่ะ เขามาเที่ยวซัมเมอร์กับเพื่อนในปี 2005 ค่ะ และขอให้ดิฉันเป็นไกด์ให้ คือไปเที่ยวด้วยกันสามคนค่ะ ก่อนหน้านี้เราคุยติดต่อกันมาหลายเดือนแล้วค่ะ ก็คุยธรรมดาแบบเพื่อนคนหนึ่งค่ะ ไม่มีจีบ ไม่มีหยอดคำหวานใดๆทั้งสิ้นค่ะ ไม่ได้ประทับใจในตอนแรกค่ะเพราะวันที่นัดกันดิฉันเป็นฝ่ายไปยืนรอเขาครึ่งชั่วโมงค่ะ อารมณ์เสียมากๆ หลังที่จากกลับมาจากไปเที่ยว ก็ยังไม่เชิงประทับใจในตัวเขานะคะ แค่รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้สุภาพดีจัง อารมณ์อ่อนไหวมากมาย คือสามีเขาเลิกกับแฟนเก่าค่ะและมีทะเลาะกันเรื่องลูกค่ะ เขาเล่าเรื่องลูกและร้องไห้ ดิฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องมาร้องไห้ต่อหน้าดิฉันด้วย เราเหมือนคนแปลกหน้ากันมากกว่า เราคุยกันทุกๆเรื่องค่ะ ดิฉันบอกเขาไปว่า ยังไงลูกก็ต้องเป็นของเขาวันยังค่ำค่ะ ไม่มีใครพรากลูกไปจากเขาได้ ให้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข อย่านั่งจมกองทุกข์ค่ะ อะไรที่เสียไปแล้วอย่าได้เสียใจ แต่จงดีใจกับสิ่งที่เหลืออยู่ พอสามีกลับประเทศไป (เดนมาร์กค่ะ) เราก็ยังคุยกันเรื่อยๆค่ะ ในฐานะเพื่อนอีกเช่นกัน แต่สามีบอกว่าชอบดิฉัน ดิฉันเองก็ยอมรับว่ารู้สึกดีๆกับเขาค่ะ เขาเขียนอีเมลมาว่า ตอนนี้เขารู้สึกว่ามีความสุขมากขึ้น เมื่อเขาคิดตามคำที่ดิฉันสอนค่ะ ดิฉันก็ดีใจกับเขาด้วย คือก่อนหน้าที่สามีจะมาเมืองไทย หรือแม้กระทั่งตอนที่มาเที่ยวเมืองไทย สภาพเขาเหมือนคนอมทุกข์มาสามโลกค่ะ แต่หลังจากที่เขาพบดิฉันที่เมืองไทย ชีวิตเขาก็เปลี่ยนไปค่ะ ครอบครัวทักเขา เพื่อนร่วมงานก็ทักเขาค่ะ ว่าไปทำอะไรที่เมืองไทยมา อะไรทำให้เขาเปลี่ยนแปลง สามีเขียนจดหมายเชิญให้มาหาเขาที่เดนมาร์กค่ะ มาเจอครอบครัวเขา ซึ่งตอนนั้นเราก็ยังไม่เคยตกลงเป็นแฟนกันค่ะ ดิฉันกำลังจะไปเป็นออแพร์ที่อเมริกาค่ะ และตั้งใจว่าจะไปเป็นออแพร์ 2 ปี แล้วจะหาทางเรียนต่อค่ะ ก่อนที่จะได้วีซ่ามาเยี่ยมสามีที่เดนมาร์ก ก็รอ 2 เดือนเต็มค่ะ สามีอยากให้มาหาทันวันคริสมาสต์ค่ะ แต่ด้วยปัญหาอุปสรรคต่างๆ ทำให้ไม่สามารถมาทันเวลาค่ะ เราทะเลาะกันมากมาย จนสามีไม่เชื่อใจ คิดว่าดิฉันหลอกเอาเงินค่าตั๋วเครื่องบินจากเขาค่ะ ดิฉันได้มาหาสามีเป็นเวลา 5 วัน พอกลับไปไทยได้ 2 วันก็บินไปอเมริกาเลยค่ะ ระหว่างที่เป็นออแพร์อยู่ที่อเมริกา เราก็ยังคุยกันตามปกติค่ะ ทั้ง msn และทางอีเมล ช่วงนั้นคือเราก็ชอบกันแล้วค่ะ แต่ก็ยังไม่เคยตกลงเป็นแฟนกันอยู่ดี ดิฉันไม่คิดว่าจะจริงจังกับสามีจนถึงขั้นแต่งงานอยู่ด้วยกันค่ะ ไม่คิดว่าจะคบกับเขาด้วยค่ะ ก่อนหน้านั้นดิฉันมีแฟนเป็นคนไทยคนแรก ซึ่งคบกันมาเกือบ 6 ปี แต่ก็ต้องเลิกลากันไปค่ะ ไม่คิดว่าชีวิตจะไปจริงจังกับใครได้อีก คิดว่าจะใช้เวลากับตัวเอง จะเรียนต่อเพื่ออนาคตค่ะ ไม่อยากคิดเรื่องผู้ชายเรื่องความรัก มันเหนื่อยค่ะ ตอนที่เจอกับสามี เราต่างฝ่ายต่างก็อกหักกันมาราวๆปีนึงได้แล้วค่ะ หลังจากที่ไปเป็นออแพร์ได้ 6 เดือน เป็นช่วงวันวาเลนไทน์ค่ะ สามีส่งของขวัญมาให้ ข้างในกล่องเป็นแค่ซีดีแผ่นเดียว ดิฉันเปิดซีดีออกดู เป็นสามีกำลังโชว์การ์ดที่ดิฉันทำและส่งให้เขาในเทศกาลต่างๆ จำได้ว่าสามีเปิดเพลงของเราสองคนที่ชอบ เอาเทียนไขแท่งโตๆมาจุดวางไว้รอบโต๊ะเต็มไปหมด เหมือนเขากำลังพยายามสร้างบรรยากาศให้มันดูโรแมนติกค่ะ ดิฉันก็นั่งเขาบรรยายการ์ดใบต่างๆไปเรื่อยๆ จนมาตอนใกล้ๆจบที่แหล่ะค่ะ เขาก็หยิบเอากระดาษค่อนข้างหลายใบออกมาให้ดู ดิฉันยังงๆอยู่ค่ะว่ามันคืออะไร สามีพูดถึงเรื่องแต่งงานค่ะ ซึ่งเป็นการพูดถึงเรื่องแต่งงานครั้งที่ 3 ของเขา เขาพูดเรื่องแต่งงานมากับดิฉันแล้ว 2 ครั้งในอีเมลค่ะ แต่ดิฉันคิดว่าเขาคงจะเสียสติมากกว่า เพราะเราเพิ่งจะรู้จักกันไม่กี่เดือน และเราก็ไม่เคยตกลงเป็นแฟนกัน ไม่เคยคบหากันมาก่อน แต่การขอแต่งงานของสามีครั้งสุดท้ายนี้ ดูสีหน้าท่าทางเขาจะจริงจังมากค่ะ ดิฉันถึงเข้าใจว่าเขาหมายความตามนั้นจริงๆ สามีบินมาหาที่อเมริกาค่ะ เราวางแผนไปเที่ยวด้วยกัน 2 อาทิตย์ ก่อนหน้าที่เขาจะมา เราได้คุยกันบ้างแล้วว่าจะไปเที่ยวที่ไหนกันบ้าง สามีพูดว่าไปลาสเวกัสกันไหม ดิฉันถามว่าจะไปทำไม จะไปกาสิโนเหรอ ดิฉันไม่ไปด้วยแน่ๆ สามีก็เสนอมาต่อว่างั้นก็ไปซาน ฟรานซิสโกด้วยกัน ดิฉันตกลงค่ะ ซึ่งมาทราบตอนหลังว่าสามีวางแผนว่าจะไปจดทะเบีนยสมรสด้วยกันที่นั่น และมันก็เป็นไปตามแผนของเขาค่ะ วันที่เราจดทะเบียนแต่งงานกันในฐานะนักท่องเที่ยว ไม่มีใครในครอบครัวเราทั้งสองที่ทราบเรื่องค่ะ เรารู้จักกันด้วยตัวหนังสือทั้งหมด 10 เดือน เจอกัน 2 ครั้ง ดิฉันอาจจะเอาชีวิตตัวเองมาเสี่ยงมากไปหน่อย แต่เมื่อคิดถึงเรื่องราวความรักของตัวเองที่ผ่านพ้นมา ก็ได้คำตอบว่าสามีจริงใจมากๆค่ะ เขาก็กล้าเสี่ยงกับดิฉันเช่นกัน หลังจากแต่งงานกัน สามีก็บินกลับเดนมาร์กและดิฉันก็อยู่อมเริกาต่ออีกครึ่งปีค่ะ แล้วก็ย้ายมาอยู่กับสามีที่นี่ ตอนนี้ก็ 5 ปีกว่าแล้วค่ะ ชีวิตเริ่มลงตัวมากขึ้น ผ่านอุปสรรคมามากมาย ปัจจุบันทำงานประจำแล้วค่ะ หลังจากที่เรียนภาษาและเรียนต่อสายอาชีพ จากคุณ : sunisaogkim เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 03:48:45

ความคิดเห็นที่ 72 เค้าอ่อยเราก่อนอ่ะค่ะ เราก็มีใจให้ ฮ่าๆๆ แต่ไปๆมาๆเค้ากลับบอกว่ามันเป็นไปไม่ได้ ตอนนี้ก็เฮิร์ตอยู่ จากคุณ : ~ FoxiLiciOuz ~ เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 10:31:09

ความคิดเห็นที่ 73 ขอเล่าบ้าง เจอเขาครั้งแรกหล่อมาก เหมือนหลุดออกมาจากโลกที่สาม ผมดำ ตาเขียว ยิ้มแล้วใจละลาย พอถามว่ามีแฟนยัง เขาบอกไม่มีโสด เราเลยแอบคิดเป็นเกย์ชัวร์ หลังจากนั้นก็คุยกันแบบเพื่อนมาตลอด แต่สิ่งที่เราเริ่มแปลกๆ คือ อิตานี่ทำไมว่างๆ ชอบส่งเมล์ ส่งข้อความมาให้จัง บางวันก็โทรมาหา และรูปเราในเฟสบุ๊คกว่า 1000 รูป พ่อคุณเม้นท์ทุกรูป แอบคิดเล่นๆ ว่า ชอบตูเปล่าหว่า เอาน่าคงไม่ใช่เขาคงเห็นว่า เราเป็นเพื่อน คุยไปคุยมา เขาเริ่มบอกว่าชอบเรานะ ตกใจ แอบอึ้ง ทึ้ง เพราะเราหน้าบ้านมากๆ ตอนนี้คบกันมาปีกว่าแล้วค่ะ สุขตามอัถภาพ ขณะที่เราไม่หึงเลย แต่เขาขี้หึ้งมาก ไม่รู้ทำไม เห็นเราสวยจัง เขาคงโรคจิต ชอบของแปลก 555 ** แก้คำผิดค่ะ แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 55 23:16:27 จากคุณ : เส้นขอบฟ้าลายสีรุ้ง เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 16:22:40

ความคิดเห็นที่ 74 เกิดมาอาภัพเรื่องความรักชะมัดเรา ให้ตายหอะ เซ็ง!!! จากคุณ : janto เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 21:24:08

ความคิดเห็นที่ 75 อ่านแล้วเขินอ่ะ >.< อิจฉาคู่ของพี่ๆที่สมหวังจังเลย ของเราก็มีค่ะ .... แต่ไม่แน่ใจว่าจะเล่าดีมั้ย เพราะมันจบไม่สวยเนี่ยสิ T^T จากคุณ : Apple_Head (Apple_Head) เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 23:00:58

ความคิดเห็นที่ 76 อ่านแล้วเขิลเอ่าะว์ ของทุกคนๆเลยค่ะ เล่าเรื่องตัวเองมั่ง เราเป็น ผู้หญิงที่เพื่อนกะเทยเรียกชะนี และมีแฟนเป็นชะนีค่ะ! คนปัจจุบันที่คบยังเรียนคอลเลจอยู่เลย เจอกันตอนเค้ามาแลกเปลี่ยนที่ไทยตอนต้นปี เราไปเป็นล่ามให้ตอนเค้าไปทำวิจัย แบบตอนเจอกันตอนแรก ไม่ใช่เลย ฝรั่งวัยรุ่นบ้าอะไรแต่งตัวบ้านน๊อกบ้านนอก แบบขายาวๆ ใส่ผ้าซิ่น กับเสื้อคอกระเช้า เพื่อให้เข้ากับความเป็นไทย และเค้าคิดว่าแต่งแบบนั้นอ่ะสุภาพ แต่ที่จริงแล้วใส่เสื้อเรียบๆกะกางเกงขายาวก็น่าจะดูดีแล้วโนะ จริงๆแล้วตอนเจอกันชอบเพื่อนเค้าอีกคนมากกว่า เพราะหน้าตาน่ารักมาก ติดอย่างเดียวนางซกมก และชอบเดินหลง งงกับทุกสิ่งอย่าง ทำงานให้แฟนใด้สองสามวันก็เริ่มคลิกนาง เพราะเป็นคนพูดเนิบๆแต่หยาบคายมาก จนคนที่โดนนางด่าจะไม่รู้ว่าโดนด่า และแฟนเราเป็นคนเรื่อยๆไม่เรื่องมาก หัวเราะทีได้ยินทั้งตำบล วันที่สามเราก็ได้ไปทำงานที่อื่น ก็มีส่งข้อความหากัน แต่ก็อารมณ์แบบเพื่อน เราไม่ได้คิดจะกลับมาทำงานต่อให้ กะให้คนอื่นมาแปลแทน แต่เค้าหาล่ามไม่ได้เลยต้องกลับมา วันที่กลับมาตอนเย็นได้ไปกินเหล้าด้วยกันก็นั่งติดกัน แต่ไม่ได้พูดไรกันซักคำ จนวันต่อมาทำงานแล้วไปเที่ยวกันอีก พอเที่ยวเสร็จจะนั่งรถกลับกัน แฟนเรากับเราเป็นสองคนสุดท้าย ที่เดินรั้งท้ายคนอื่นๆขึ้นรถ อยู่ดีๆนางก็พูดว่า วันนี้รูมเมทฉันไม่อยู่ อยากไปเล่นห้องฉันมั้ย เราก็ไปสิๆ ฮี่ๆๆๆ ไปนั่งดูหนังกันทั้งคืน สรุป ตอนนี้ยังคบกันอยู่ เพิ่งไปเยี่ยมที่อเมริกา ทะเลาะกันเกือบทุกวัน แต่ก็ยังดูๆกันไป รอดก็รอดไม่รอดก็ไม่รอดเนาะฝรั่ง จากคุณ : เดินปลงๆในดงฝรั่ง เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 23:05:55 A:180.183.66.242 X: TicketID:373339

ความคิดเห็นที่ 77 มีชายหนุ่มหน้าตาหล่อมาก แอดมาในเฟซ คุยกันประมาณ 3-4 ครั้งได้ พอดีว่าเค้ามาจากตุรกี มาลงคอร์สเรียนที่มาเลย์ และเราเคยทำงานที่มาเลย์พอดี (แต่ตอนคุยเราอยู่ไทยนะ) ก็บอกเค้าว่าบังเอิญจัง อีก 2 อาทิตย์ ชั้นจะไปเยี่ยมเพื่อนที่มาเลย์นะเค้าก็ขอเบอร์ไป ใจง่ายให้เค้าไป (เด็กมันหล่ออะ 5555) แต่หลังจากนั้นไม่ได้คุยกันอีกนะ ไม่รู้เพราะอะไร จนเราแอบคิด เค้าขโมยรูปใครมาคุยกะเราป่าวฟะ จนเราไปมาเลย์ และเราโรมมิ่งเบอร์เราไป วันหนึ่งขณะเดินห้างใจกลางเมือง KL เสื้อยืด รองเท้าแตะ (แต่งตัวอยู่บ้านสุด ๆ) อยู่กับเพื่อนคนหนึ่ง ก็มีเบอร์แปลก ๆ โทรเข้ามา พอเรารับปรากฏว่า เค้าโทรมาจ้า!!! ที่น่าตกใจจากนั้นคือ เมื่อเค้าถามว่าเราอยู่ไหน เราบอกว่ากำลังเดินอยู่ที่ Pavillion เค้าบอก "อ้อ เค้าก็เดินอยู่ที่เดียวกัน" คือเราทั้งคู่ตกใจว่าช่างบังเอิญมาก ๆ เค้าเลยขอให้เราไปเจอหน่อยได้ไหม เราซึ่งตอนนั้นแต่งตัวบ้านและป้ามาก ๆ กลัวม๊ากกกกก ไม่เคยเจอผู้ชายครั้งแรกในสภาพแบบนี้มาก่อน เลยบอกเค้าโอเคขอเวลาครึ่งชั่วโมง ให้เค้าไปรอที่ฟูดคอร์ท ซึ่งเค้าก็โอเค หลังจากนั้น เราห้อม้าลากเพื่อนวิ่งมันแทบทุกชั้นเลย ชอปตั้งกะหัวจรดเท้า เพื่อลงไปเจอเค้า สรุปเสียเวลาสิริราวชั่วโมงกว่า -_-" พอเดินไปตรงที่นัดไว้ เห็นกลุ่มชายหนุ่มหน้าตาดี และมีเค้ากำลังหันไปมาทำหน้าผิดหวังสุด ๆ ประมาณว่ารอนานสงสัยไม่มาแล้ว แต่เราก็เข้าไปหานะ คุยกันแค่ เฮ้ เป็นไงบ้าง เดี๋ยวไปไหนต่อ อ๋อ โอเค แล้วเจอกันใหม่นะ... คุยแค่นั้นจริง ๆ และแยกย้ายกันกลับ หลังจากนั้นต่างคนต่างไม่ติดต่อกันอีก ด้วยเหตุผลที่เรามารู้กันทีหลังว่า เราสองคนคิดเหมือนกันว่าสงสัยต่างคนต่างไม่ขอบกันชัวร์ แต่หลังจากนั้นไม่กี่วันก็มีโอกาสได้คุยกันอีกนะ และก็ออกไปเที่ยวด้วยกันบ่อย ๆ และแฟนเราก็ภาษาอังกฤษห่วยมาก เรียนนะแต่เค้าพูดไม่ได้เลย (เข้าใจบ้างพอสมควร) ช่วงที่จีบกัน เราใช้วิธีพูดอังกฤษและพิมในโทรศัพท์ยื่นให้อ่านด้วย และย้ำ เค้าอีก ทำยังงี๊มาซัก 7-8 เดือนได้ จนเค้าพูดคล่องขึ้นมาก (ดีกว่าไปเรียนคอร์สอีก ชิส์....ตอนหลังจับได้ว่าเค้่าลงคอร์สอังกฤษแต่ไม่ไป ไปเที่ยวแทน)  จนทุกวันนี้ด่าเราเป็นอังกฤษปร๋อแล้ว (ไม่น่าเรยตู) แถมเราจะรู้ทันทีว่าศัพท์นี้เค้าไปจำมาจากที่อื่น (เพราะเราไม่ได้สอน) 555 สรุป ณ จากวันที่เจอกัน หลังจากผ่านไปได้ 1 เดือน เค้าก็คุกเข่าขอเราแต่งงาน  ไวมากกกก แต่แบบไงล่ะ บางคนถ้ามันใช่ มองตากันมันก็รู้สึกได้แล้ว หลังจากนั้น 1 ปีกว่า ยอมลาออกจากงานเงินเดือนสูง อาชีพก้าวหน้า เพื่อไปแต่งกับเค้า ซึ่ง ณ ตอนนั้น รู้สึกว่ามันไม่มีอะไรแน่นอนเลย (นักลงทุน ต้องยอมรับความเสี่ยง 555+)  เพราะเราไม่เคยไปสัมผัสชีวิตเค้าจริง ๆ ครอบครัวเค้าเป็นยังไง นู่น นี่ นั่น ศาสนาอีก แต่ชีวิตคนเรามันต้องดำเนินต่อไปได้แหละน่า ใช่มันก็คือใช่ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ ถึงเวลาไปกันไม่ได้ก็จบไง แค่นั้นแหละ อ้อ ญาติๆ เค้าและเราไม่มีใครเห็นด้วยซักคน ต่างฝ่าย ต่างจับลูกของตัว ไปนั่งเทศน์ ให้คนอื่นมาเกลี้ยกล่อมมั่ง ไรมั่ง แต่ไม่สำเร็จหรอกนะ..ฝ่ายเราอยากให้เราสานงานต่อที่ไทย ฝ่ายเค้าบอกว่า สาวไทยน่ะเหรอ มีแต่อย่างว่าทั้งนั้น  อุ๊บส์... คือแบบเคยไปหาแฟนที่ตุรกี เพราะญาติๆ เค้านัดให้ไปเจอ สุดท้ายพอเราไปถึง โดนญาติ สาว ๆ คว่ำบาตร ไม่ยอมเจอซะงั้น ที่พักรีบหาแทบไม่ทัน (ตอนแรกบอกให้ไปพักด้วย) ดีที่เราไหวตัว จองที่พักเผื่อไว้ก่อน แต่สุดท้ายก็ได้เจอกันค่ะ ญาติเค้าเป็น 20 กว่าคน ทีเดียวเลยครั้งแรก นั่งเกร็งเลย -_-" และไปนั่งให้เค้าซัก ยังกะสัมภาษณ์งาน แต่ก็นะ...ทุกวันนี้ก็แต่งมาเกือบ 3 ปีแล้วจ้าา ^^ และพอแต่งเราก็พึ่งมารู้ว่าพ่อสามี มีกิจการนู่นนี่ (มิน่าถึงสแกนว่าที่สะใภ้จัง)  แต่ก็นะ เราแต่งมา เราก็ยังใช้เงินคนละกระเป๋ากับสามี ไม่ยุ่งเกี่ยวกันค่ะ นอกจากจะไปเที่ยวไหนก็จะเก็บเงินกองกลางบ้าง ว่าแต่ว่า  นี่ทำลายสถิติที่ที่บ้านเราพนันกันไว้นะนี่ ว่าครึ่งปีแน่ ๆ ลูกชั้น 5555+ แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 55 02:35:28 จากคุณ : ท่านหญิงแพรวพรรณราย เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 01:41:54

ความคิดเห็นที่ 78 เล่าเรื่องความรักของตัวเองบ๊อย บ่อย.... แต่อยากจะเล่าอีก ความจริงไม่เคยเล่าว่าเจอกันยังไง ใครจีบใครก่อน จะว่าไปแล้ว...ชีวิตและอาชีพของผมก็วนๆ เวียนๆ กับชาวต่างชาติมาตลอด อาชีพเก่าผมคือเป็นไกด์ป่า พาฝรั่งเดินข้ามเขาข้ามดอยไปพักแรมกับชาวเขาเป็นเวลาหลายคืนตามป่าเขาในภาคเหนือ จึงมีเรื่องราวมากมายและหลากหลายเป็นประสบการณ์ชีวิต แต่เรื่องความรัก....จริงๆ แล้วเกิดขึ้นแค่สองครั้ง รักแรก....จบลงที่ยอดเขาภูเรือจังหวัดเลย สารภาพรักต่อเธอเสร็จ....ก็อกหักตรงนั้นเลย เธอเป็นสายเยอรมัน....สวยน่ารัก มาเรียนภาษาไทยที่กรุงเทพฯกับเพื่อนสองคน...ตอนนั้นผมเป็นมัคคุเทสก์อยู่กรุงเทพฯ เพื่อนผมอีกคนที่เป็นมัคคุเทสก์รู้จักสองสาวก่อนผม เขาหมายตาเธอไว้แล้ว....แล้วขอให้ผมไปช่วยเป็นตัวกันเพื่อนของเธอออกไป......ผมแทนที่จะไปกัน...กลับไปตกหลุมรักคนที่เพื่อนกำลังจีบอย่างจัง....ก้อเธอมีทีท่าดีกับผมมาตลอด หยอกล้อ จับไม้จับมือ โอบกอดผม....ขนาดต่อหน้าเพื่อนผมด้วย....ผมก็เลยตกหลุมรักเธออย่างไม่เกรงใจเพื่อน....และก็บอกเพื่อนตรงๆ ว่าเราก็จะจีบเธอ(แข่งกับเพื่อน)นะ เพื่อนก็พูดอะไรไม่ออกรู้ว่าผมไม่ใช่คนอ้อมค้อม เพราะตอนนั้นยังไม่มีใครเป็นแฟนใคร......อีกประการหนึ่งเพื่อนผมก็คงรู้แล้วล่ะว่าเขาถือไพ่เหนือกว่าผมไม่ว่ารูปร่างหน้าตา ภาษา และความเจนจัดในทางโลก ส่วนผมก็งกๆ เงิ่นๆ เหมือนพระสึกใหม่ยังไงยังงั้น พวกเราไปเที่ยวที่ภูเรือกันทั้งสี่คน.....กางเต้นท์สองหลัง ตอนนั้นยังไม่รู้ว่าใครจะนอนเต้นท์ไหน(ผมก็แอบลุ้นเหมือนกัน 5555) พอผมกับเพื่อนกางเต้นท์เสร็จ ผมก็เขาไปนอนเล่นในเต้นท์ ส่วนเพื่อนผมก็ไปเล่นกับสาวสองคน สักพักเรจินาร์(ชื่อเธอ)ก็เดินเขามานอนคุยเล่นกับผมในเต้นท์ ใจผมเต้นท์ตูมตามๆ มาก....ตื่นเต้น(สารภาพตรงๆ ว่าตอนนั้นยังvirgin อยู่) ผมคิดเอาเองว่าเธอคงชอบผม....คืนนั้นผมกับเพื่อนนอนเต้นท์เดียวกัน พวกเราก่อไฟผิงจนดึกดื่นก่อนเข้าเต้นท์นอน ผมนอนไม่หลับ..หนาวมาก(ภูเรือหนาวที่สุดในประเทศไทย) ออกมานั่งผิงไฟ...สักพักเรจินาร์ก็ออกมานั่งผิงไฟกับผม เอาผ้าห่มมารวมกันให้หนาแล้วห่มด้วยกัน.....ผมถือโอกาสสารภาพรักหน้ากองไฟนั่นแหละ(โรแมนติคป่ะ?) เธอตอบว่าเธอชอบผมมาก...แต่เธอรักเพื่อนผม!! โชคดีที่ตอนนั้นเป็นกลางคืน....ไม่งั้นเธอคงเห็นน้ำตาที่คลออยู่บนเบ้าตาผมแน่ๆ.....ความรักทำให้คนตาบอด มองไม่ออกว่าเขามีใจให้คนอื่นแล้ว....ก็ไม่ได้หักห้ามหรือเผื่อใจไว้ผิดหวัง ทำใจลำบากมากตอนนั้น ตอนทิ้งงานมัคคุเทสก์หนีออกจากรุงเทพฯ มาก็มาที่จังหวัดเลยเลย ขึ้นอยู่อยู่บนภูเรือ...ที่ๆ ตัวเองสารภาพรักต่อผู้หญิงครั้งแรกในชีวิต อยากจะอยู่ตรงๆ นั้น....ไม่นานเงินก็เกือบจะหมดกระเป๋า ตัดสินใจไม่กลับกรุงเทพฯ กลับไปก็รังแต่จะเห็นได้ยินเรื่องบาดตาบาดใจ เตลิดเปิดเปิงขึ้นเชียงใหม่....แบบหวังน้ำบ่อหน้า...คิดว่าคงพอจะมีลู่ทางทำมาหากินในเชียงใหม่ได้ เกือบจะเอาชีวิตไปทิ้งสองครั้งสองครา ต้องไปแอบนอนในวัดวัดพันอ้นที่ติดประตูเชียงใหม่(เพราะเงินเกือบจะหมดแล้ว)โดนยุงกัดซะลายทั้งตัว ต่อมาก็ติดไข้เชื่อมาลาเรีย ตอนนั้นทำงานเป็นพนักงานเสริฟในร้านอาหาร อาศัยนอนในห้องเก็บของของร้าน นอนซมเป็นไข้ตัวร้อนลุกไม่ได้ เจ้าของร้านเลยอุ้มไปส่งคลีนิคและจ่ายค่ารักษาให้ ต่อมา..ได้เป็นไกด์ป่า ตกแพจมน้ำและขาไปติดในซอกหิน เพื่อนดึงขึ้นมาทันก่อนจะสำลักน้ำตาย สลบไปเกือบชั่วโมง.......เหตุการณ์เหล่านี้เกิดขึ้นเพียงเพราะผมต้องการ "หนีรัก"...รักที่เธอไม่สนองตอบ รักที่ไม่อาจสลัดได้ทันทีทันได้เมื่อรู้ว่าไม่สมหวัง เปมโต ชายเต ภยํ ภัยย่อมเกิดแต่ความรัก จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 05:55:23 A:90.206.31.217 X: TicketID:109703

ความคิดเห็นที่ 79 เป็นไกด์ป่าอยู่เชียงใหม่ได้หลายปี..... ช่วงหน้าโลว์ซีซั่นไม่มีแขกออกทัวร์ ผมก็จะไปเป็นครูดอยอาสาที่อำเภอแม่เสรียง ไปอยู่กินกับชาวเขาในหมู่บ้านกะเหรี่ยง ปีนั้นผมไปอยู่บนดอยที่แม่เสรียงอีกเช่นเดิม.....เพื่อนไกด์ป่าจากเชียงใหม่พาชาวต่างชาติกลุ่มหนึ่งที่สนใจชีวิตชาวเขาอยากจะมาเรียนรู้อยู่กินในหมู่บ้านสักอาทิตย์ปลายๆ.....เป็นชาวอังกฤษทั้งหมดหกคน หญิงสี่ชายสอง... "ขอฝากหน่อยนะ...อาทิตย์หน้าจะมารับกลับเชียงใหม่" เพื่อนผมบอกแล้วก็ลงดอยกลับเชียงใหม่ ทิ้งภาระให้ผมต้องดูแลชาวต่างชาติทั้งหก(ไม่ใช่เรื่องเหลือบ่ากว่าแรงอะไรเลย ผมเคยดูแลลูกทัวร์ขึ้นป่ากับผมยี่สิบกว่าคนก็เคยมาแล้ว) เพื่อนทิ้งอาหารสำเร็จรูปไว้หลายลัง ขนมปังอีกเยอะแยะ จึงไม่มีปัญหาเรื่องอาหารการกิน จะมีก็แต่เรื่องขับถ่ายหนักเบานั่นแหละ ชาวอังกฤษทั้งหกคนเป็นพยาบาล เด่นกว่าใครเห็นจะเป็นสาวสวยหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใสเป็นอันเอง และเธอจะมานั่งปลื้มเวลาผมสอนหนังสือเด็กๆชาวเขา ก็ถามไถ่ชีวิตส่วนตัวกันพอประมาณ....ผมดูแลทุกคนเท่าที่จะทำได้ บางวันก็ชวนเด็กๆ ชาวเขาและคณะพวกเขาไปยิงนกหาปลาในป่า ร้อนนัก็ชวนกันอาบน้ำในลำธารเล่นน้ำสนุกสนาน ตกเย็นมาก็ก่อไฟผิงเล่านิทานให้เด็กๆ ฟังบ้าง เล่นเกมส์บ้าง อาทิตย์หนึ่งผ่านไปเร็วมาก.....รู้สึกใจหายขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวเมื่อเห็นเพื่อนเอารถโฟร์วีลขึ้นมารับพวกเขากลับเชียงใหม่ เพื่อนมาล่วงหน้าหนึ่งวัน มานอนค้างคืนในหมู่บ้าน ตอนเช้าก็พากคณะชาวต่างชาติกลับเชียงใหม่ คืนนั้นผมทำอาหารเลี้ยงที่บ้านพักครู ถือโอกาสร่ำลาทุกคน...ให้ที่อยู่ที่บ้านพักในเชียงใหม่ไว้...เพราะพวกเขาต้องการส่งรูปถ่ายมาให้..... ก่อนเข้านอน...มีโอกาสได้พูดคุยกับ "เธอ" สองต่อสอง.....เธอดึงมือผมไปกุมบอกผมว่า "Time is getting so short, and I would like to know you more. I like you very much, I really do". ผมเลยถือโอกาสถามว่าลงเชียงใหม่แล้วจะไปไหนต่อ? เธอบอกว่าจะลงไปอยู่กรุงเทพฯ สักอาทิตย์หนึ่ง เพราะพ่อแม่ของเธอจะบินมาเมืองไทยเพื่อเล่นกอล์ฟ และไม่รู้ว่ามีอะไรมาดลใจให้ผมพูดว่า ผมจะลงไปเจอเธออีกที่กรุงเทพฯ ได้ไหม? เธอบอกว่าผมกำลัง joke ผมเลยบอกว่า...เอาอย่างนี้ไหม ให้เธอไปพักที่เกสต์เฮ้าส์แห่งหนึ่งที่ถนนท่าพระอาทิตย์(ผมรู้จักกับผู้จัดการ) แล้วผมจะตามไปเจอที่นั่น เธอบอกว่า..เธอต้องพักกับพ่อแม่ที่โรงแรมเอเชีย ผมเลยบอกถ้างั้นผมจะไปเจอเธอที่โรงแรมเอเชียล่ะกัน....รู้สึกว่าเธอจะไม่เชื่อผม ผมเองก็ไม่เชื่อตัวเองว่าพูดอย่างนั้นไปได้ยังไง....ทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าจะทำได้หรือเปล่า ก็ต่อเมื่อ...คณะของพวกเธอกลับเชียงใหม่แล้วนั่นแหละ ผมถึงรู้สึกอ้างว้างเหมือนขาดอะไรต่อมิอะไรไป.....กว่าจะตั้งสติได้ว่าหัวใจตัวเองกำลังต้องการอะไรอยู่ก็ข้ามหนึ่งวันไปแล้ว รุ่งเช้า...บอกขอโทษเพื่อนครูว่า...ผมต้องลงเชียงใหม่แล้วล่ะนะ แล้วก็ขับมอเตอร์ไซด์ลงดอยกลับมาเชียงใหม่ นอนพักที่หอเช่าหนึ่งคืน....ตอนเช้าก็ตีตั๋วเครื่องบินบินลงกรุงเทพฯ (นั่นเป็นการขึ้นเครื่องบินครั้งแรกในชีวิตด้วย) ผมก็อย่างนี้แหละ....ตกหลุมรักใครเข้าแล้วทำอะไรที่มันดุโง่ๆ....ลงกรุงเทพฯ ทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าจะได้เจอเธอไหม? แต่จะให้อยู่บนดอยแบบเหงาๆ...หรือไม่ได้บอกความในใจแล้ว....คงฝืนยาก ตอนเป็นมัคคุเทสก์อยู่กรุงเทพฯ ผมก็คุ้นเคยหลายโรงแรม รวมทั้งโรงแรมเอเชียที่ราชเทวีด้วย เมื่อพบว่าเธอมาพักที่นี่จริงๆ และตอนนี้เธอไปทัวร์วัดพระแก้วกับพ่อแม่เธอ ผมจึงฝากข้อความไว้ที่เคาน์เตอร์ว่าผมจะไปพักที่เกสต์เฮ้าส์ที่ถนนท่าพระอาทิตย์ และตกเย็นมา..ผมก็โทรไปที่โรงแรมขอคุยกับเธอว่าจะออกมาเจอผมได้ไหม? เธอบอกว่ามาเจอได้...และเธอเล่าเรื่องผมให้พ่อแม่เธอฟังด้วย พ่อแม่ของเธอจึงอยากจะออกมาเจอผมด้วย ก็เลยนัดหมายเจอกันที่มาบุญครอง...เจอพ่อแม่ของเธอด้วยตอนนั้น พ่อเป็นบรรณาธิการหนังสือนิตยสารส่วนแม่เป็นนางพยาบาล ตอนแยกกันเธอก็บอกผมว่าพรุ่งนี้จะไปที่เกสต์เฮ้าส์ที่ถนนท่าพระอาทิตย์บอกให้ผมรอ....และเธอก็มาหาผมจริงๆ...เธอบอกว่าผม mad ที่ลงมาเจอเธอ ผมตอบสั้นๆ ว่า I missed terribly และเธอก็ขอบคุณ...จากนั้นต่างฝ่ายก็ต่างเงียบ แล้วผมก็แกล้งชวนคุยเรื่องอื่นไป กลับถึงเกสต์เฮ้าส์....ผมชวนเธอว่าเธอนอนค้างคืนกับผมที่เกสต์เฮ้าส์ได้ไหม? ผมคิดถึงเธอจริงๆ...และสัญญาว่าจะไม่มีอะไร...เธอพะว้าพะวังสักพัก แล้วบอกว่าเธอจะต้องกลับโรงแรมก่อนแล้วบอกพ่อแม่เธอ....ผมตกใจ! นึกในใจว่าตายห่า...พ่อแม่เขาคงไม่เอาเรื่องเรานะถ้าเธอมานอนค้างคืนกับผมจริงๆ....เธอกลับไปที่โรงแรมหายไปเกือบสามชั่วโมง.....ผมนึกในใจว่ายังไงเธอคงไม่มาหรอก ก็ต่อเมื่อเสียงเคาะประตูห้องนั่นแหละจึงเห็นเธอกลับมา ผมสารภาพรักและเธอก็บอกว่ารักผมเหมือนกัน คืนนั้นผมนอนกอดเธอทั้งคืน....เราไม่มีอะไรกัน เมื่อเธอกลับอังกฤษแล้ว....เวลาผ่านไปเกือบครึ่งปีเราติดต่อกันทางจดหมาย แล้วเธอก็เดินเรื่องมาทำงานที่ฮ่องกงและได้เป็นนางพยาบาลที่ฮ่องกง(ตอนนั้นฮ่องกงยังเป็นอาณานิคมของอังกฤษอยู่) เธอก็บินมาหาผมที่เชียงใหม่เป็นระยะๆ ...เธออยู่ฮ่องกงหนึ่งปี จากนั้นก็มาอยู่กับผมที่เชียงใหม่หลายเดือน จากนั้นก็กลับอังกฤษ....กลับมาเยี่ยมผมอีกที...เธอก็มาบอกข่าวร้ายว่า เราเลิกกันเถอะ...เพราะอนาคตข้างหน้าระหว่างผมกับเธอคงไม่มี เธอขอโทษผม...เพราะรักผมมากจึงมองไม่เห็นข้อเท็จริงว่าเราต่างกันหลายอย่าง....ผมร้องไห้ฟูมฟาย แต่สุดท้ายก็ต้องยอมเธอ.....เธอบอกว่ายังรักผมอยู่ เธอเป็นห่วงว่าผมจะทำอะไรต่อไปในชีวิต....สิ่งเดียวที่ผมมองเห็นในตอนนั้นก็คือ กลับไปบวชตลอดชีวิต! เมื่อเธอกลับไปแล้ว....ผมจิตใจผมปั่นป่วนมาก....ไปที่ไหนในเชียงใหม่ก็เจอแต่อดีตที่เคยมีกับเธอ จะหนีขึ้นดอยไปอยู่ที่แม่เสรียงก็หนีไม่พ้น จึงหันหน้าเข้าวัด ไปอบรมนั่งสมาธิที่วัดอุโมงค์เจ็ดวัน กระเตื้องขึ้นนิดหน่อย...สุดท้ายก็ต้องเผชิญความจริง...เก็บความรักที่มีต่อเธอเอาไว้ ความไม่สมหวังก็พยายามเยียวยา ให้กาลเวลาเป็นตัวช่วยอีกแรง.....ผมเขียนจดหมายถึงเธอทุกวันเหมือนเขียนไดอารี่ อาทิตย์หนึ่งส่งจดหมายสองถึงสามครั้ง เป็นเวลาเกือบสองปี เพื่อนผมเขาว่าผมบ้าน...คือผมจะเขียนชื่อเธอติดตามผนังบ้าน ตามก้อนหินหรือผาหินต่างๆ ชื่อเธอแล้วตามด้วยforever ขนาดรถมอเตอร์ไซด์ของผมก็ไปจ้างเขาตัดสติ๊กเกอร์ติดชื่อเธอไว้สองข้าง เธอก็ตอบจดหมายผมบ้างเป็นระยะๆ แล้ววันหนึ่งเธอก็เขียนจดหมายมาหาว่าอยากจะกลับมาเที่ยวเมืองไทย และอยากเจอผม อยากถามผมก่อนว่าโอเคไหม? ผมก็สองจิตสองใจนะ...ใจหนึ่งกลัวว่าจะยังทำใจไม่ได้(ขนาดเกือบสองปีผ่าน) แต่อีกใจหนึ่งก็อยากเจอ.....สุดท้ายผมก็บอกว่ามาสิ ผมจะไปรับที่ดอนเมือง.....และเธอก็มาจริงๆ เกือบสองปีที่ไม่ได้เจอกัน เธอยังสวยเหมือนเดิม....ผมไม่กล้ากอดเธอเหมือนที่เคยกอดเธอตอนไปรับเธอที่ดอนเมืองช่วงที่เธอยังทำงานที่ฮ่องกง ทั้งเธอและผมต่างก็สงวนท่าทีอยู่ ผมพาเธอขึ้นไปอุดรธานีบ้านเกิดผมก่อน เธอรู้จักพี่น้องผมที่นั่นแล้ว จากนั้นก็พาเธอไปเที่ยวหนองคาย เราไปเที่ยวหนองคายสามครั้ง เธอบอกว่าชอบหนองคายและผมก็เคยบอกเธอว่า บั้นปลายชีวิตของผม...ผมอยากจะไปใช้ชีวตส่วนที่เหลืออยู่ที่หนองคายติดริมน้ำโขง ตอนอยู่หนองคายเธอก็ขอโทษผมที่บอกเลิกกับผม เธอถามว่าผมยังคิดอะไรกับเธอเหมือนเดิมหรือเปล่า...ผมบอกว่าเหมือนเดิม จดหมายที่ส่งไปให้ทุกอาทิตย์ยืนยันคำตอบได้ ผมถามเธอกลับบ้าง...เธอบอกว่าคิดถึงผมมาก อยากจะกลับมาหาผมนานแล้ว กลัวว่าผมยังโกรธอยู่.....ผมเลยบอกเธอตรงนั้นว่า เราอย่าไปกลัวเรื่องอนาคตเคย....ผมว่าถ้าเรารักกันทุกวัน..เรามีอนาคตนะ ผมจึงขอเธอแต่งงาน เธอรับแต่งงานกับผมที่หนองคาย และเราก็แต่งงานกันปี1993 ที่อุดรธานีบ้านเกิดผม อยู่ด้วยกันมาจนถึงทุกวันนี้.... จากคุณ : วัชรานนท์ เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 07:19:39 A:90.206.31.217 X: TicketID:109703

ความคิดเห็นที่ 80 อ่านหัวข้อกระทู้เสร็จ วิ่งไปถามแฟนว่า เธอกับชั้นใครจีบใครก่อนเนี่ย แฟนตอบว่าเราเป็นคนจีบแฟนก่อนค่ะ 555  แต่เค้าเป็นคนขอเริ่ม first kiss ก่อน >< เริ่มจากตัวเองไปลงคอร์สเรียนภาษาอังกฤษได้ซักระยะนึง เราพยายามไม่ไปสาย เพราะกลัวจะรบกวนเพื่อน ๆ ที่เรียนด้วยกัน  แต่วันนึงมีเหตุให้ต้องไปเรียนสาย  ก็วิ่ง วิ่ง วิ่งจนถึงหน้าห้องเรียน แล้วก็เปิดประตูพรวดเข้าไปเลย  แล้วสายตาก็ไปเจอหนุ่มหล่อคนนึงกำลังสอนอยู่ ตาต่อตาประสานกัน อร๊ายยยย ใครเนี่ยหล่อมากกกก แอบกรี๊ดในใจ แล้วเราหันหลังกลับเพื่อปิดประตูห้อง  แล้วหันกลับมาทำหน้านิ่ง ๆ เดินไปหาที่นั่ง แต่ใจนี่เต้นรัวเลยค่ะ 555  คิดในใจว่าครูคนเก่าชั้นหายไปไหน แล้วตาเนี่ยใครกัน มาทราบทีหลังว่า ครูคนเก่าต้องกลับประเทศเค้าด่วน เราเลยได้ครูคนใหม่มาเป็นหนุ่มน้อยหน้ามลคนนี้  ตอนแรกก็ไม่ได้นึกว่าจะต้องมาเป็นแฟนกัน  จนวันนึง ไม่รู้เรานึกอะไร ชวนเค้าออกไปทานข้าวกันหลังเรียนเสร็จ  กะว่าจ่ายค่าเรียนแล้วต้องเอาให้คุ้ม จะได้ฝึกพูดภาษาอังกฤษไง (จริงเหรอ)  เค้าก็มองหน้าเราแล้วยิ้ม แล้วตอบ yes ค่ะ ก็ไปนั่งทานข้าวกัน เค้าก็เล่าเรื่องนู้นเรื่องนี้ให้ฟัง ทำให้เราหัวเราะได้ตลอด เคยมั๊ํยคะเวลาออกเดตกับหนุ่ม ๆ แล้วอารมณ์ขันไม่ตรงกัน คุยกันแล้วมันไม่สนุกอ่ะ แต่กับคนนี้ทำให้เราหัวเราะดัง ๆ ได้ คุยด้วยแล้วสนุกจัง  จนกระทั่งถึงเวลาต้องกลับบ้าน  เค้าก็ทำเหมือนไม่อยากกลับ ยังพยายามหาเรื่องมาคุยให้เราหัวเราะได้อีก  จนในที่สุดก็แยกย้ายกลับบ้านกันไปค่ะ แล้วเรากับเค้าก็นัดทานข้าวกันเรื่อย ๆ บ้าง คุย msn กันบ้าง  จนเริ่มรู้สึกดี ๆ ให้กัน  จนวันนึง...เค้าถามเราว่า เราเคยดูหนังเรื่องนี้มั๊ย เราตอบว่าไม่เคยดู เค้าบอกว่าหนังเรื่องนี้ดีนะตลกมาก ๆ เลย  เค้ามีหนังเรื่องนี้อยู่ ถ้าเราอยากดู เค้าจะให้เรายืม  เราก็โอเค ก็แวะไปที่บ้านเค้า เค้าก็พาเดินชมบ้าน แล้วก็เอาซีดีหนังมาให้เรา   จำได้ว่านั่งดูหนังด้วยกัน  แล้วเค้าก็ค่อย ๆ ขยับมือเค้ามาจับมือเรา  เราก็แอบตื่นเต้น แต่ก็ไม่ได้ชักมือกลับ ฮี่ ฮี่ (คิดในใจชั้นจะ 30 แย้ว แค่จับมือไม่เป็นไรน่า ตอนนั้นเรา 28 เค้า 26 ค่ะ)  ก็นั่งดูหนังจับมือกันจนเราเริ่มเขิน  และเริ่มรู้สึกว่ามือเค้าเริ่มเปียก ๆ   เอ๊ะ ยังไง  เราก็ดึงมือเราออก แล้วถามเค้าว่าทำไมมือเค้าเปียกจัง 555   เค้าบอกว่าเค้าตื่นเต้นที่จับมือเรา แล้วเราก็มองตากัน ต่างคนต่างเขินทั้งคู่ แล้วเค้าก็ค่อย ๆ โน้มลงมาจะจุ๊บเรา  เราหลบค่ะ ซะงั้น   ต่างคนก็หัวเราะแก้เขิน เค้าก็พยายามใหม่ เราหลบอีกค่ะ ช้านเป็นอะไรชองช้านเนี่ยยย  แต่ในที่สุดเค้าก็ได้ kiss จากเราไปค่ะ >< หลังจากนั้นก็คบกันเป็นแฟนมาเรื่อย ๆ  ผ่านการทะเลาะมาทุกรูปแบบ เพราะวัฒนธรรมต่างกันจริง ๆ ค่ะ เค้าเป็นชาวต่างชาติคนแรกที่เป็นแฟนเรา  และเราเป็นผู้หญิงเอเชียคนแรกที่เป็นแฟนเค้า  เพราะฉะนั้นเราก็ไม่รู้วัฒนธรรมเค้า เค้าก็ไม่รู้ของเรา  จึงทะเลาะกันทุกเรื่องเท่าที่จะนึกออก 555 แต่เค้าบอกว่าเค้ารักเรา เค้าจึงไม่ยอมไปไหน สุดท้าย ก็เรื่มเข้าใจกันมากขึ้น  ประมาณว่าเริ่มหมดมุขหาเรื่องทะเลาะกันแล้ว ความสัมพันธ์ราบรื่นมาก  ต่างคนต่างไว้ใจซึ่งกันและกัน  เราเป็นคนไว้ใจคนยาก แต่เค้าก็พิสูจน์ความจริงใจของเค้ามาตลอด 3 ปีที่คบกัน  จนมาถึงวันวาเลนไทน์  เค้าก็ให้การ์ดเราหนึ่งใบสีแดงสวย เราเปิดการ์ดอ่าน ในการ์ดเขียนว่า 'Will you marry me?' เราก็ยิ้มดีใจน้ำตาคลอ เขวี้ยงการ์ดไปข้าง ๆ โผเข้าไปกอดเค้า แล้วตอบ  yes,I will. ^^  ตอนนั้นตื่นเต้น ก็เลยไม่ทันมองว่ามีอะไรอยู่ข้างในการ์ดอีก เค้าก็ไปหยิบการ์ดขึ้นมาก แล้วหยิบแหวนที่เค้าร้อยเอาไว้กับริบบิ้นในการ์ดมาสวมนิ้วให้ แล้วก็ขำกัน  อ้าวววว ที่ชั้นเขวี้ยงการ์ดไปเมื่อกี้มีแหวนหมั้นอยู่เหรอเนี่ยยย 555 ตอนนี้ที่คบกันมา รวมถึงแต่งงานกันก็ 6 ปีแล้วค่ะ มีลูกสาวหนึงคน และมีแพลนจะมีน้องให้ลูกสาวเร็ว ๆ นี้ค่ะ  ขอเป็นกำลังใจให้สำหรับคนที่กำลังมองหารักแท้นะคะ เราเชื่อว่ามันมีอยู่จริงค่ะ ^^ จากคุณ : แม่น้องไอล่า เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 07:32:17

ความคิดเห็นที่ 81 เขียนสด ตกๆ หล่นๆ ไปหลายช่วง โดยเฉพาะช่วงที่สำคัญ I missed terribly, เพิ่มเป็น I missed you terribly คือเป็นอารมณ์ที่คิดถึงใครบางคนอย่างรุนแรง(จนยากจะอธิบาย) จากคุณ : รักคือพลังอันมหาศาล(วัชรานนท์) เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 07:52:42 A:90.206.31.217 X: TicketID:109703

ความคิดเห็นที่ 82 คิดอยุ่นานจะเล่าดีไหม มันสวนกระแสนิดนึง หลังจากจบ ม.ปลายก็ไปเรียนที่ ญี่ปุ่น แล้วก็ได้อยุ่หอพักค่ะ แว่บแรกที่เห้นรูมเมท เธอเป้นสาวประหลาดมาก เพราะคุณเธอจะเขียนแปะชื่อสิ่งของทุกวิ่งไม่ใช่เขียนแสดงความเป็นเจ้าของ แต่เขียนเพื่อตั้งชื่อ จริงๆโดยส่วนตัวไม่ชอบสุงสิงกะใครมากนัก เลยเหมือนจะต่างคนต่างอยุ่ แต่แม่ สาวรูมเมทที่อยุ่ดว้ยไม่ค่อยจะชอบต่างคนต่างอยู่ซะละมั้งเลยชอบมาป้วนเปี้ยน ถามโน่นนี่นั่นเสมอ บางทีก้อมีของกินมาเผื่อ รวมไปถึงลากไปโน่นมานี่ด้วยกัน ไอ้เราก็นึกว่าสงสัยเป้นสาวปาร์ตี้เลยอยากได้เพื่อน ก็ใจอ่อนตามไปตลอดทน เห้นรอยยิ้มไม่ไหวใจอ่อนทุกที จนเวลาผ่านไปนานชักเริ่มรุ้สึกว่าเฮ้ยมันไม่ได้ แล้วนะนี่ตูชอบเค้าแบบเพื่อนจิงป่ะฟ่ะ ทำไมชักเริ่มไม่ชอบใจเวลาเค้าไปสนิท กับคนอื่นโดยเฉพาะกับผู้ชาย เฮ้ยคงไม่ใช่หึงน่า แค่หวงเพื่อน หวงของละม๊างง จวบจนวันคริสมาสในปีนึงเธอก็มาสารภาพรัก อารมณ์ตอนนั้นอึ้ง งง ดีใจ ตกใจ วิ่งหนีออกนอกห้องเลย(ซื่อบื้อได้โล่)ใช้เวลาสงบสติอารมณ์เกือบ อาทิตย์ถึงได้กลับห้องมา แต่เธอมไ่มีทีท่าแปลกใจแต่อย่างใด จากนั้นก็ตอบ รับรักเธอ เธอเลยมาเฉลยทีหลังว่าตั้งใจจีบมาแต่แรกก่อนจะมาเป็นรูมเมทกัน อีก เอ่มตูเสร็จสาวญี่ปุ่นจอมเจ้าเล่ห์เข้าจนได้ ตอนนี้นับเป้นปีที่ 6 แล้วค่ะที่เราเป็นแฟนและได้อยู่ร่วมกันมา แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 55 15:21:00 จากคุณ : บลูดานูป เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 14:35:21

ความคิดเห็นที่ 83 ปกติไม่ได้เข้าห้องไกลบ้าน แต่พอมาอ่านทู้นี้แล้ว หัวใจพองโต... จากคุณ : เจี๊ยบจิ๊จ๊ะ เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 16:01:34

ความคิดเห็นที่ 84 อยู่บนคาน  นั่งอ่าน แล้วหนาวกว่าเดิม  T___T จากคุณ : ~~ช้างน้อยร้อยโล~~ เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 16:41:42

ความคิดเห็นที่ 85 อันนี้ เขาจีบก่อนค่ะ... เรื่องนี้เริ่มตอนอยู่ ประมาณ ม.6 ค่ะ คอมที่บ้านเสีย แล้วมีงานที่ต้องทำต้องส่ง เลยได้ไปใช้บริการร้านอินเตอร์เน็ต เข้าไปในร้านก็รีบนั่ง มัดผมหางม้ารวบแบบเด็ก ม ปลาย อ่ะค่ะ พอหันหัวจะไปหยิบ เอกสารในกระเป๋า หางม้าก็ไปฟาดเอาไหลโต๊ะข้างๆ เราก็ไม่รู้อ่ะ ก็เงยหน้ามา เข้า MSN จะส่งเมลให้เพื่อน ไม่ได้สนใจ ซักพักก็มีเมลที่แอดมาใหม่เด้งขึ้นเราก็กดรับ แล้วคุย ก็ถามว่าใครค่ะ เขาก็ตอบกลับมาว่า " คนที่นั่งข้างคุณครับ " เราก็เลยหันไป ก็เจอหนุ่มหน้าตาฝรั่งๆ แต่ตาสีดำ ตัวสูง เขาก็ยิ้มให้ แล้วพูดว่า " เมื่อกี้คุณฟาดผมมาโดนแขน " เราก็เลยตกใจ ขอโทษเขายกใหญ่ เขาก็เลยถามว่า บ้านอยู่ในหมู่บ้านนี่หรอ เราก็บอกใช่ค่ะ เขาก็แนะนำตัว บอกว่าเป็นลูกครึ่ง ไทย-เมกา ปิดภาคเรียน มาเยี่ยมญาติแม่ที่ไทย ไม่มีเพื่อนเลย พอจะเป็นเพื่อนเขาหน่อย ได้มั้ย เราก็ตอบตกลง พอทำงานเสร็จ เขาก็อาสาเดินไปส่งบ้าน ก็ให้เขาเดินไปส่ง คุณพ่อกำลังจอดรถอยู่ ก็งงว่า ลูกสาวพาฝรั่งที่ไหนมา ก็แนะนำให้พ่อและที่บ้านรู้จัก เขาก็ตกเย็นจะมารอรับที่ป้ายรถเมย์หน้าหมู่บ้านทุกวัน ถือกระเป๋านักเรียนให้ เราก็ช่วยสอนภาษาไทยที่บางคำเขาไม่เข้าใจให้ จริงๆเขาก็ พูดได้ แต่เขียนไม่ค่อยคล่อง ส่วนใหญ่จะผสมไทยบ้าง อังกฤษบ้าง ตอนเย็นก็ไปปั่นจักรยานกัน รอบบึงในหมู่บ้าน แถวนั้นดอกปีบเยอะมาก เขาก็จะเก็บให้เราทุกวัน เพราะเราบอกว่ามันน่ารักดี แต่ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขา  เพราะยังเด็กแล้วก็เป็นเพื่อนกัน วันนึงเขาก็ชวนไปทานข้าวที่บ้าน บอกว่าพ่อที่เป็นเมกา กับแม่อยากเจอ เราก็ไป ถือว่าเป็นเพื่อน พอไปถึงเขาก็จัดปาร์ตี้บาร์บีคิวกัน พ่อเขาก็ถาม ว่า " เกิลล์เฟรนหรอ ตัวแสบ " เราได้ยินก็รีบปฎิเสธเลย บอกไม่ใช่ค่ะ แต่เขาอายม้วนต้วนไปแล้ว แล้วตอบกลับไปว่า " เนี่ย ว่ากำลังจะขอเป็นแฟน " เราได้ยินแล้วเราก็อึ้งๆไป บอกเขาว่า ไม่เอาอย่ามาพูดเล่น ไม่ชอบนะ เขาบอกว่า " ฉันจริงจัง " เรานี่ตกใจกว่าเดิม เลยรีบกลับบ้านเลย =..= แล้วก็พยายามห่างๆเขา เพราะรู้ว่า เรายังไม่ได้คิดอะไร ไม่อยากทำร้ายเขา เขาก็เอา ดอกปีบ สีขาวๆ ที่เราชอบ มาใส่ไว้ที่ตู้จดหมายหน้าบ้านทุกวันค่ะ เพราะเราไม่ยอมไปปั่นจักรยานแล้ว ทุกทีเขามานั่งรอที่ป้ายรถเมลย์ เราก็ให้แม่ไปรับที่ ร.ร.แทน ไม่อยากเจอหน้า ตอนนั้นเด็กมาก 5555 จนเขาต้องกลับไปเมกา เขาก็ส่งอีเมลมาบอกว่า " พรุ่งนี้จะขึ้นเครื่องแล้ว เย็นนี้ไปเจอกันที่เดิมริมบึงนะ ครั้งสุดท้าย ขอร้อง " ตอนแรกเรากะจะไม่ไป แต่ก็คิดว่า ยังไงก็เคยเป็นเพื่อนกัน ก็เลยตัดสินใจไปค่ะ.... เขายืนอยู่ใต้ต้นปีบ ในมือถือสมุดวาดเขียนเล่มนึงเอาไว้ พอเจอก็แทบจะไม่ได้คุยอะไร เราพูดแค่ว่า โชคดี ไว้เจอกันใหม่นะ แล้วยิ้ม เขาก็ยื่นสมุดวาดเขียนมา แล้วบอกว่าเก็บไว้นะ แล้วต่างคนก็ต่างกลับ กลับมาบ้านก็เปิดสมุดวาดเขียน เป็นรูปเราที่เค้าสเกตซ์ไว้ รูปใส่ชุด นร. ที่เจอกันครั้งแรก แล้วก็เขียนบรรยายว่า ชอบเรา แล้วหน้าสุดท้ายก็มีแหวนวงเล็กๆเป็นแหวนทอง ติดสก๊อตเทปไว้ บอกว่า... ให้ใส่ไว้นะ จะได้ไม่ลืมกัน... ตอนนี้ก็กลับมาคุยกันค่ะ เขาอยู่เมกา เราอยู่ไทย แต่ไม่่ได้เป็นแฟนกัน ก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเหมือนเดิม ^^ ปล.แก้ไขพิมพ์ตกไปเยอะเลย ><" แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 55 19:10:41 แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 55 19:08:34 จากคุณ : oceangreat เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 19:04:37

ความคิดเห็นที่ 86 #78 และ #79 คุณวัชรานนท์ เท่มากครับ จากคุณ : มักกะสัน เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 19:42:38

ความคิดเห็นที่ 87 คนโสดอย่างเราอ่านแล้วมัน จี๊ดดดดดดดดดดดดดดด หัวใจจัง อยากมีกะเขาบ้างไรบ้าง ยินดีกับทุกเจ้าของเรื่องทุกเรื่องที่ลงเอยกันอย่างมีความสุข ส่วนที่รอลุ้นก็ขอให้สมหวัง และที่ต้องจากกันไปก็ขอให้พบตัวจริงในเร็ววันนะคะ แต่จะว่าไปแล้วเรื่องของตัวเองที่เกี่ยวกับผช.ต่างชาติก็มีอยู่เหมื่อนกัน แต่มันเป็นช่วงระยะเวลาสั้นๆ สั้นมากๆ แถมไม่เคยพบตัวเป็นๆ คุยกันผ่านmessage ใน FB อีกต่างหาก การติดต่อจบลงก็เพราะตัวข้าพเจ้าเองที่ไม่ค่อยเข้าใจและรู้สึกไม่มั่นใจกับการสร้างความสัมพันธ์แบบนี้ อย่างไรก็ตามจะรออ่านเรื่องราวของคนต้นเรื่องท่านอื่นๆต่อไปนะคะ จากคุณ : WomanSingle30 เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 19:52:03 A:183.88.249.6 X: TicketID:286762

ความคิดเห็นที่ 88 คุณวัชรานนท์ครับ ผมอ่านเรื่องของคุณแล้วผมร้องไห้เลยครับ มีทั้งน้ำตาที่เศร้าไปกับคุณและน้ำตาที่ยินดีไปกับคุณ ตอนอ่านนี่ลุ้นกันหัวใจจะวายว่ามันจะไปจบอย่างไร อยากรู้ตลอดว่าเรื่องมันจะเป็นอย่างไรต่อ เรื่องราวของคุณน่าติดตามมาก ประกอบกับว่าคุณเล่าเรื่องได้สละสลวยและทำให้เห็นภาพได้ค่อนข้างชัดเจน จึงทำให้อรรถรสมาเต็มๆเหมือนได้ดูหนังรักดีๆเรื่องหนึ่งเลยครับ ทำเอาผมร้องไห้เลย อะไรมันจะดราม่าขนาดนี้แต่ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณมากๆเลยครับ เรื่องของสาวเยอรมันสนุกพอขำๆมีเศร้าบ้างพอเข้าใจแต่เรื่องของสาวอังกฤษอันนี้ร้องไห้แทนเลยครับ คนเยอรมันเนี่ยเขาหน้าตาดีกันจริงๆนะผู้ชายก็หล๊อหล่อ ผู้หญิงก็ส๊วยสวย ชื่อก็เพราะด้วยนะแต่ผมว่าคุณประชดรักแบบไม่ค่อยมีสติไปหน่อยครับ ทรมาณแทนอะ ส่วนสาวอังกฤษสวยๆผมเคยเห็นมาหลายคน อ่านแล้วอินอีกครับ อันนี้แบบยิ้ม,ซึ้ง,เศร้า,ลุ้น ปนกันสี่อารมณ์เลยครับตอนอ่านเรื่องนี้ สุดยอดจริงๆ ใครยังไม่ได้อ่านลองกลับไปอ่านดูนะครับ สุดยอดเลยอะ ไม่รู้จะหาคำไหนมาบรรยายนอกจากบอกว่ามันสุดยอดจริงๆครับ ผู้หญิงคนนั้นเขารักคุณที่สเน่ห์ของคุณจริงๆโดยแทบจะไม่มีเรื่องอื่นมาเกี่ยวข้องเลยถึงแม้เธออาจจะคิดบ้าง เพราะชีวิตคู่ถือเป็นเรื่องใหญ่แต่สุดท้ายความรักชนะทุกสิ่ง คุณกับเธอต้องมีบุญมาร่วมกันนะครับถึงได้มาครองรักกันได้ทั้งๆที่แตกต่างกันมาก(ไม่แน่ใจว่ามากไหมแต่อ่านดูแล้วตีความได้ว่ายังงั้นครับ) อุปสรรคถือเป็นการพิสูจน์ความรัก คนทุกคนต้องเจอทุกข์ด้วยกันทั้งนั้นอะเนอะแต่แค่ต่างเรื่องราวเท่านั้นเอง สุดท้ายพอมันสมหวังผมยินดีกับคุณด้วยจริงๆนะครับ สุดท้ายอยากบอกว่าคุณเท่มากจริงๆครับ เอากุหลาบอังกฤษมากฝากครับ จากคุณ : Keichun เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 20:50:20

ความคิดเห็นที่ 89 อ่านประโยคเกือบสุดท้ายของคุณวัชรานนท์แล้วน้ำตาคลอ ".....ผมเลยบอกเธอตรงนั้นว่า เราอย่าไปกลัวเรื่องอนาคตเคย....ผมว่าถ้าเรารักกันทุกวัน..เรามีอนาคตนะ" เป็นความทรงจำที่สวยงามมากค่ะ จากคุณ : Sunshine Sonata เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 21:45:02

ความคิดเห็นที่ 90 อ่านเรื่องของคุณวัชรานนท์แล้วรู้สึกอบอุ่นจัง เขียนเรื่องราวได้ดีมากๆเลย ห่างกันไปตั้งสองปี อยู่กันคนละประเทศยังกลับมาเจอกันได้ จะบอกว่าพิมพ์ไป น้ำตาก็คลอไป กลั้นไม่ไหวแล้ว ร้องไห้ดีกว่า จากคุณ : ขี้แยจัง (คนห่างบ้าน) เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 22:45:02

ความคิดเห็นที่ 91 ของดิฉัน ดิฉันถูกจีบก่อนค่ะ จุดเริ่มต้นคลาสสิค เราพบกันที่สถานที่ท่องเที่ยวแห่งหนึ่ง เค้ามาอาสาถ่ายรูปให้ ดิฉันงงๆ เพราะปกติมีแต่เราที่ต้องขอให้คนอื่นช่วยถ่ายให้ แต่นี่มาขอถ่ายให้เรา และดิฉันก็ให้เค้าถ่ายให้นะคะ เพราะกำลังงงนี่แหละค่ะ หลังจากถ่ายรูปเสร็จ ก็แยกย้าย เพื่อนดิฉันขอตัวไปห้องน้ำ สักพักเขาเดินกลับมาพร้อมกาแฟสองแก้วสำหรับดิฉันและเพื่อน เขายื่นบราวนี่ให้และบอกว่าอันนี้ให้ดิฉันคนเดียว แล้วก็ยิ้มกว้าง ส่งสายตามาถามว่าเข้าใจใช่ไหม วันนั้นเขาขอเบอร์โทรศัพท์ดิฉัน และขอนัดทานข้าวในวันรุ่งขึ้น ดิฉันรับนัด และเพื่อสวัสดิภาพ ดิฉันขอเลือกสถานที่เอง ดิฉันคิดว่าตอนนั้นที่ดิฉันตกลง เพราะดิฉันชอบแววตาแจ่มใสของเขามาก แววตากับรอยยิ้มที่เปิดเผยจริงใจ คุยกันถูกคอ และก็ชอบความกล้า make a first move ของเขาด้วย เป็นผู้ชายมันต้องอย่างนี้ หลังจากวันที่ทานข้าว ก็มีโอกาสไปดูหนังด้วยกัน มาทราบตอนหลังว่าเขาดูเรื่องนี้ไปแล้ว ดิฉันก็ว่าทำไมไม่บอก จะได้ดูเรื่องอื่น เค้าตอบว่า ไม่เป็นไร ผมแค่อยากใช้เวลากับคุณ เห็นไหมคะว่ายามแรกรัก ดูหนังซ้ำสองรอบยังได้เลย :) ถึงวันที่เราต้องแยกย้าย เค้าถามว่าขอพบดิฉันอีกได้ไหม เมื่อดิฉันตอบตกลง หลังจากนั้นเราจึงได้เดทกันจริงจัง จนถึงตอนนี้ สิ่งที่ทำให้ดิฉันคิดว่าการที่เรายังรู้สึกตกหลุมรักใครสักคนอยู่ได้ครั้งแล้วครั้งเล่า เป็นเรื่องของสิ่งที่เราปฏิบัติต่อกันมากกว่า เช่น ครั้งหนึ่งตอนไปเที่ยว ดิฉันเมารถมาก เพราะเป็นทางขึ้นเขาคดเคี้ยวไปมากว่าสามร้อยกิโลเมตร จนถึงจุดที่ดิฉันรู้สึกป่วยมากจนกระทั่งอาเจียนออกมา (โชคดีมีถุงพลาสติก) เขาตกใจ รีบบอกให้คนขับหยุดรถ ให้ดิฉันลงมาสูดอากาศข้างทาง แล้วก็ผสมยากับน้ำในขวด 1.5 ลิตรมายื่นให้ บอกให้ใช้บ้วนปากและจิบไปเรื่อยๆ แล้วก็ดึงดิฉันเข้าไปกอด ลูบหลังลูบไหล่ จูบหน้าผาก กระซิบถามข้างหูดิฉันว่าโอเคไหม อยากจะบอกว่าโอเคตอนนี้นี่แหละ :) อีกครั้งตอนเดินขึ้นเขาที่ความสูง 7000 เมตรเหนือน้ำทะเล อากาศเบาบางมาก ดิฉันรู้สึกไม่ไหวจริงๆ เหมือนจะขาดใจเสียให้ได้ เลยบอกว่าให้เค้าเดินไปกับไกด์ก่อนเถอะ ดิฉันนั่งลงเลยนะคะ และบอกเค้าว่าให้ทิ้งดิฉันไว้ตรงนี้ ถ้าหายเหนื่อยจะตามไปเอง ไม่ต้องห่วง ถ้าดิฉันไปไม่ถึงก็จะสวนกันระหว่างทางตอนเขากลับอยู่ดี แต่ทำยังไงเค้าก็ไม่ยอมไป เค้าบอกว่าเค้าปล่อยดิฉันไว้ตรงนี้ไม่ได้ ถ้าดิฉันไม่ไป เค้าก็ไม่ไป พวกเราเป็นทีมเดียวกันนะ ผมทิ้งคุณไม่ได้หรอก ตอนนั้นรู้สึกกดดันมาก เข้าใจใช่ไหมคะ ว่าเวลาเหนื่อยมาก เราก็อยากจะพักเหนื่อยให้สบายใจ ไม่ต้องกังวลว่ามีคนรอ นี่ยืนรอเห็นๆ ดิฉันจะอู้ได้อย่างไร แต่สารภาพว่าอีกใจก็รู้สึกดีมากเหมือนกันที่ได้ยินอย่างนี้ พอลุกขึ้นได้ เค้าก็ยื่นมือมาจับมือดิฉันไว้ ยอมเดินช้าลงและก็จับมือกันไว้อย่างนั้นตลอดทาง จนถึงยอดเขาด้วยกัน ตอนนั้นดิฉันเข้าใจความหมายของคำพูดที่ว่าคนเราจะเห็นใจกันตอนลำบากอย่างแท้จริงเลย ลำบากจริงๆ นะคะ ขอให้ไปลองเดินขึ้นเขาที่สูงจากระดับน้ำทะเลมากๆ ดูสักครั้ง เรื่องประทับใจยังมีอีกเยอะ แต่เล่าวันนี้คงยาวไป สำหรับดิฉัน ความรักเชิงเสน่หาเป็นความรู้สึกพิเศษมาก แต่ก็ไม่ง่ายเลยที่จะเดินร่วมทางกันโดยปราศจากความขัดแย้ง จุดเริ่มต้นอาจเป็นเรื่องราวน่าประทับใจ แต่สิ่งที่จะทำให้ความสัมพันธ์ยังคงอยู่ได้คือการกระทำกรรมดีต่อกันอย่างสม่ำเสมอเท่านั้น ขอให้ความรักเกิดแก่ทุกคนค่ะ แก้ไขเมื่อ 02 ก.ย. 55 00:10:29 จากคุณ : Sunshine Sonata เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 55 00:05:18

ความคิดเห็นที่ 92 ย้อนไปเมื่อสิงหาปีที่แล้ว เราได้ทุนไปเรียนหลักสูตรครูภาษาอังกฤษที่เท็กซัส สถาบันที่เราเรียนมันอยู่ในค่ายทหาร แล้วจะมีนร.ทหารจากหลายประเทศทั่วโลกมาเรียน วันนึงสาวๆชาวไทยตัดสินใจทำอาหารไทยเลี้ยงเพื่อนต่างชาติกัน แล้วพอดึกๆปาร์ตี้เริ่มซาๆ เราก็เห็นหนุ่มฝรั่งหน้าตาน่ารักกำลังจิบเบียร์คุยกับเพื่อนชาวญี่ปุ่น เราไม่รู้จักทั้งคู่ แต่ก็ได้แนะนำตัวทำความรู้จักกันไป เค้าบอกว่า เค้าชื่อจอห์น มาจากสโลวาเกีย เด็กกว่าเราสองปี เราก็อ้าว เพื่อนในห้องชั้นก็เป็นคนสโลวักนี่ ก็คุยกันไปได้นิดหน่อย ตอนนั้นเค้าก็ดูเฉยๆ นิ่งๆ ในใจเราก็แอบปลื้มเค้านิดหน่อยเพราะหน้าตาน่ารักดี แต่ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะว่าเค้าดูเฉยๆ มาก ไม่มีแววตากรุ้มกริ่มเลยซักนิดเดียว ต้องท้าวความอีกหน่อยว่า ในกลุ่มสโลวักเนี่ย มีคนนึงมาชอบเรามากๆ แต่เราไม่ได้ชอบเค้ากลับ แต่พี่ๆทุกคนจะเชียร์เรามาก เราเฉยๆเพราะภาษาอังกฤษเค้าไม่ดีเท่าไหร่ คุยไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่พวกนี้เค้าจะน่ารัก สุภาพและให้เกียรติเราดี เราเลยชอบไปปาร์ตี้กับพวกนี้ ปาร์ตี้ก็คือนั่งดื่มกันแถวๆที่พักนั่นแหล่ะ ช่วงศุกร์ เสาร์ เพราะมันไม่ค่อยมีอะไรให้ทำมาก ส่วนเพื่อนคนนั้นเค้าก็ยังดูชอบเรานะ แต่เราทำท่าทีเฉยๆ เค้าก็คงพอรู้ เราก็คบกับเค้าแบบเพื่อนไป แล้ววันนึง มันเป็นปาร์ตี้อำลาเพื่อนชาวเชคจะกลับประเทศ เราก็ได้รับเชิญไปด้วย เราเป็นพวกพูดมากก็ชวนคนโน้นคนนี้คุย แล้วก็ชวนจอห์นคุย เค้าก็คุยตอบตามมารยาท เราก็แอบคิดว่า นี่เค้าเกลียดเราป่าววะ แต่เราก็ด้วยความเมา เฮฮาต่อไปได้ ก็ไปเต้นมั่งไรมั่ง เราก็ไปถามเค้าอีกเธอไม่เต้นหรอ เค้าก็ส่ายหัวบอกเค้าไม่เต้น เราก็ไปเต้นต่อ ซักพักเราก็เห็นจอห์นเค้านอนราบไปกับเก้าอี้ยาว เอามือก่ายหน้าผาก เราก็เข้าไปถามเธอโอเคมั้ย เบื่อหรอ เค้าก็บอกเค้าสบายดี ซักพักเพื่อนๆมันเล่นเอาน้ำแข็งมายัดใส่เสื้อ เราก็โดนแกล้ง เล่นไปเล่นมาเราโดนเอาน้ำแข็งใส่ข้างหลังเยอะมาก แล้วคือทุกคนเล่นกันหมด ยกเว้นจอห์นนั่งดื่มอยู่คนเดียว เราก็เลยเข้าไปให้เค้าช่วย ตอนนั้นเราก็ค่อนข้างเมาแล้ว แล้วชุดเรามันเป็นเดรสแบบมีซิปกลางลำตัวข้างหลัง เพื่อเอาไว้ขยายตรงเอว แต่มันไม่ขึ้นมาถึงคอ คือเวลาใส่ต้องสวมหัว เราก็บอกเค้าว่า ไอมี secret passage นะ แล้วเราก็รูดซิปลง ให้เค้าช่วยเอาน้ำแข็งออก แล้วเสร็จแล้วเราก็ขอบคุณเค้า แล้วก็เดินมานั่งกะเพื่อนเรา ซักพักจอห์นเค้าเดินตามมานั่งข้างหลังเราค่ะ เราก็แบบ งงมาก เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเค้าทำเหมือนไม่สนใจเราเลย เรายังคิดว่าเค้าเกลียดเราด้วยซ้ำ เราก็ถามเค้าว่ามีอะไรหรอ เค้าก็บอกว่า เค้าตามมาทำให้เราอุ่นขึ้น แล้วเค้าก็มานั่งโอบเราไว้ แล้วเอามือเค้ามากุมมือเราไว้ ปากเค้านี่อยู่ติดกะหูเราเลยอะ วินาทีนั้นรู้สึกว่าโลกหยุดหมุนมั้นเป็นอย่างนี้นี่เอง เวลาเดินไปช้ามาก และร่างกายเรามันเหมือนมีกระแสไฟอ่อนๆวิ่งผ่าน ตอนนั้นพูดอยู่ประโยคเดียวคือ I had no idea ซ้ำๆ แล้วเค้าก็กระซิบที่หูเราว่า เดี๋ยวเค้าจะแต่งกลอนให้เรานะ เราก็เออๆ ซักพักถึงเวลาแยกย้ายกันกลับห้อง ห้องเราอยู่ตึกเดียวกับห้องเค้า เราก็เลยเดินไปด้วยกัน พอถึงบันได (เค้าอยู่ชั้นสอง เราอยู่ชั้นหนึ่ง) ก็ยืนจ้องหน้ากันไปมา ไอ้เค้าก็ไม่ทำไรซะที ไอ้เราก็ไม่กล้า จ้องกันอยู่นานมาก แล้วเค้าก็บอก เค้า ต้องไปแล้วนะ เราก็คิดว่า ถ้ากรูปล่อยไปกรูจะต้องไปนอนเซ็งก่ายหน้าผากแน่นอน ก็เลยรวบรวมความกล้า บอกเค้าว่า “come here” 555 หลังจากนั้นก็คงจะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็แยกย้ายกลับห้องตัวเองไปนะคะ  ตอนนั้นแยกย้ายกันประมาณตีหนึ่งกว่าได้ พอเราตื่นมาตอนเช้าก็เปิดดูเฟซบุค เห็นว่าได้รับแมสเสจมาจากเค้า เค้าแต่งกลอนมาให้เราค่ะส่งมาให้ตอนตีสามครึ่ง ว่าหยั่งงี้ It was a fleeting moment of divine grace, when her beauty touched my heart’s softest place, I was a fool to think those feelings would pass, for I now know an eternity they shall last. The shape of her body so perfect in form, containing the spirit of a gathering storm, still the most lovable thing was her tiny behind, surprisingly round, evoking thoughts of all kind. And in the moment our bodies had touched, the scent of a goddess my nostrils had brushed, the warmth of her presence seeped into my skin, and my mind was flooded with so wonderful sin. We parted that night when she said:"Come here." my soul was drenched in much joy and some fear, but the whole world faded when I tasted her lips, and now I want nothing but another such kiss. เรานี่แทบกรี๊ด แต่เช้าวันนั้นต้องไปเที่ยวดัลลัสกับที่โรงเรียนสองคืนค่ะ ขอบอกว่าไม่อยากไปอย่างแรง ถึงกับคัดลอกกลอนที่เค้าเขียนมาให้ไปอ่านด้วยเลย เป็นเอามาก หลังจากนั้นสองอาทิตย์เค้าก็ต้องไปเรียนต่อหลักสูตรEODที่ฟลอริด้าค่ะ ก็คุยกันทางสกายป์ แล้วเราก็ไปเยี่ยมเค้าก่อนเรากลับไทย ไปอยู่ที่โน่นสามอาทิตย์ มีความสุขม๊ากกกก ล่าสุดเค้าเพิ่งบินมาหมั้นเราค่ะเมื่อเดือนกรกฎา ทุกวันนี้เราทำงานใช้ทุนหลวงอยู่ค่ะ รอสิ้นปีหน้าจะไปอยู่ที่สโลวาเกียแล้วค่ะ อยากบอกว่า คิดว่าตัวเองเป็นคนโชคดีมาก เพราะเค้าเป็นคนที่ไม่เจ้าชู้เลย เรียนเก่ง มีอารมณ์ขัน จิตใจอ่อนโยน แล้วหน้าตาก็น่ารักมากๆ (อยากเห็นรูปป่ะ?) สูง หุ่นดี อาจจะไม่โรแมนติคมากเท่าไหร่ คือเค้าจะเป็นคนพูดตรงๆ อยากรู้อะไรนี่ต้องคิดให้ดีก่อนนะว่าจะทำใจรับคำตอบได้ไหม แต่มันก็ทำให้เรารู้ว่าเราเชื่อใจเค้าได้ทุกอย่างนะ หมายเหตุ #1 เค้ามาบอกทีหลังว่า คืนนั้นที่เค้าไม่ยอมจูบเราก่อน เพราะเค้ารู้ว่า ความสัมพันธ์มันจะต้องยุ่งยากแน่นอนถ้าจะคบกัน เพราะเหลือเวลาแค่สองอาทิตย์เองก่อนเค้าจะไปฟลอริด้า เค้าไม่อยากเป็นคนเริ่ม เค้าอยากให้เราเป็นคนเลือกเอง ฮ่าๆๆๆ เสร็จโจร หมายเหตุ #2 เค้าบอกว่า เค้าชอบเราเพราะเราดูเป็นผู้หญิงที่ไม่ง่าย ตอนแรกเรานี่ก็แบบ แต่กะเธอนี่ชั้นก็ไม่ยากนะ 555 แต่เค้าบอกว่า เค้าสังเกตเราตลอดเวลา คือตอนแรกมันมีพวกเพื่อนโคลอมเบียมาร่วมด้วย แล้วมาเต้นกะเรา มาขอเราถ่ายรูป แล้วเราทำหน้าตาเซ็งมากแบบไม่เกรงใจพวกนั้นเลย ก็พวกนั้นมันหื่นมากค่ะ ไม่ให้เกียรติเราไง เราเลยโมโห เค้าบอกว่าเราดูน่ารักมากในสายตาเค้าค่ะ จากคุณ : Notso เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 55 00:23:00

ความคิดเห็นที่ 93 คิดอยู่นานว่าจะเล่าบ้างดีมั้ย สุดท้ายก็เล่า ฮ่าๆ (จริงๆแล้วอยากระบายมากกว่าค่ะ ช่วงนี้เรากับเค้าไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่) เราคิดว่าเค้ามาจีบเราก่อนนะคะ ก่อนหน้านี้เราไม่เคยมองเค้ามากกว่าเพื่อนเลยจนเค้าเข้ามาใกล้ๆ จนมองไปทางไหนก็มีแต่เค้าไปหมด เราเป็นเพื่อนของเพื่อนเค้าอีกทีค่ะ เรารู้จักเค้าแบบคนรู้จักแต่เราสนิทกับเพื่อนเค้ามากกว่าเยอะเลย มีวันนึงเพื่อนเค้าชวนเรากับเพื่อนๆไปปาร์ตี้ที่บ้าน เค้าอยู่บ้านเดียวกันค่ะตอนนั้นเค้ามานั่งข้างๆ มาคุยด้วยตลอด จนเรารู้สึกได้ แต่วันนั้นเรามึนมากกินไวน์กับเบียร์ผสมกัน เลยนอนสลบตื่นมาอีกทีก็ดึกมาก เพื่อนเค้าเลยบอกว่าให้กลับเช้าดีกว่า เพื่อนเราก็จับจองที่นอนกันใหญ่ ส่วนเรายังมึนๆงงยืนมองทุกคน เค้าคงเห็นเราไม่รู้จะทำยังไงเลยบอกเราว่า ไปนอนห้องเค้ามั้ย เค้าจะยกเตียงให้ ส่วนคนอื่นดูทีท่าว่าจะไม่สนใจเราเลย เราเลยต้องนอนในห้องเค้า(ไม่ได้คิดอะไรเลยตอนนั้น จริงๆอยากกลับบ้านมาก) เช้ามาอากาศเป็นใจอยากให้กลับบ้านมาก หิมะตกแต่เช้า เพื่อนเค้าเลยบอกให้รอสักพัก ไม่นานเค้าก็ตื่น แล้วเดินมาถามเราว่า Do you want coffee, princess? แล้วเค้าก็ ชงกาแฟให้เค้าและเรา(เค้าน่ารักกับเรามาก คนอื่นเค้าไม่เห็นจะถามเลย)แล้วมานั่งข้างๆเรา ตอนนั้นเรากำลังกดมือถือเล่นเฟซบุคอยู่ เค้าก็เปิดคอมของเค้าเข้าเฟซบุคเหมือนกัน นั่งสักแป๊ปก็มีข้อความแชททางเฟซบุคว่า เป็นยังไงบ้าง เป็นภาษาสเปน เราตอบได้แค่ bien ฮ่าๆ แล้วเราก็คุยกันทางเฟซบุคทั้งที่ตัวก็นั่งอยู่ติดกัน สักพักเราก็กลับบ้าน เพราะดูท่าทีหิมะคงไม่หยุดตกง่ายๆ ตอนนั้นคงเป็นจุดเริ่มที่เค้าเข้ามาวนเวียนใกล้ๆเรา คืนนั้นเองเค้าส่งเมสเสสมาทางมือถือว่า อยากจะออกไปข้างนอกมั้ยคืนนี้ เราก็ไม่ได้คิดอะไรอีกนั่นแหล่ะ บอกไปว่า ไม่อยากไปไหน เพิ่งหกล้มลื่นหิมะมา เค้าก็เซ้าซี้ เราเลยเสนอไปว่า งั้นไปกิน Brunch พรุ่งนี้กัน ชวนคนอื่นมาด้วย ตอนนั้นเราจำได้ว่า ที่นั่งไม่พอ แล้วเค้าก็ลากเก้าอี้มาแทรกข้างเรา แถมยังเอาตักอาหารมายัดปากเราอีกสองสามที เพื่อนเค้าก็บอกว่าเนี่ย ไม่รุ้หรอว่าเราเป็น his favorite ของเค้านะ ประมาณว่าแซวๆ จนถึงตอนนี้เราก็เริ่มคิดแล้วว่า เค้าคิดอะไรป่าวเนี่ย เราไม่แน่ใจมากๆ เพราะดูเค้าก็สนิทกับทุกคน (เพื่อนคนอื่นมาบอกทีหลังว่า ก็ไม่เห็นเค้าจะสนใจคนอื่นเลย เห็นมองหาแต่เราตลอด ><) อาทิตย์ถัดมาเค้ารุกหนักมาก ส่งเมสเสสมาเยอะเลย แล้วเค้ามาส่งเราที่บ้าน ทั้งที่บ้านเรากับบ้านเค้าอยู่ห่างกันประมาณเกือบชั่วโมง ถ้านั่งสับเวย์ต้องต่อหลายสายเลย เราปฏิเสธแต่เค้าก็ยังมาส่ง เรารู้สึกผิดที่ทำให้เค้าต้องลำบาก เค้าก็บอกว่างั้นไปดูหนังกันเพื่อชดเชย เป็นครั้งแรกจริงๆที่ไปเที่ยวด้วยกันสองคน(แต่สถานะยังเป็นเพื่อนกันอยู่) วันก่อนเป็นแฟนกัน เราไปเที่ยวกันหลายคนแต่เค้าแยกออกมาส่งเรากลับบ้าน เค้าก็จูบลาที่แก้มสองข้างตามประสาคนชาตินี้แล้วก็เดินออกไป แต่ยังไงไม่รู้พอเราโผล่หน้าไปบอกเค้าว่าขอบคุณนะ เค้าหันมาแล้วเดินกลับมาใหม่ มาจูบแก้มเราอีกรอบ แต่ครั้งไม่ได้แค่จูบแก้มแค่นั้นแล้วอ่ะ >< หลังจากนั้นก็คบกัน รักกันหวานชื่น เค้าเป็นคนโรแมนติกมาก มีเรื่องทำให้เราประทับใจหลายอย่างเลย แต่คบกันสักพัก เค้าก็ต้องกลับประเทศเค้า เราก็ต้องกลับบ้านเรา สรุปว่า ต้องแยกกัน ตอนนี้ก็ผ่านมาหลายเดือนแล้วค่ะ แต่ก็ยังติดต่อกันมาตลอด หลังๆมานี้เค้าซีเรียสกับงานเค้ามาก เราคิดว่าเรื่องของอนาคตจะเป็นยังไงเราก็ไม่รู้ ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่ คือจะจบก็คงต้องจบ พูดตามตรงว่าคนนี้เรารักมาก แต่ในเมื่ออนาคตเราอาจจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน เราก็ต้องทำใจ พูดตรงๆว่าตอนนี้ปล่อยวาง ยังไม่รู้ว่าชะตากรรมของเราสองคนจะเป็นยังไงต่อไป เราก็ไม่ได้อยากให้เค้ารอเรา เค้าก็ไม่อยากผูดมัดเราไว้เหมือนกัน แต่เรามีแพลนที่ยังไม่ค่อยชัดเจนว่าอาจจะไปเรียนต่อที่ยุโรปปีหน้า(ไม่ใช่ที่ประเทศเค้าค่ะ)ถึงตอนนั้นก็คงต้องดูอีกทีว่าจะเป็นยังไงค่ะ แก้ไขเมื่อ 02 ก.ย. 55 00:53:30 จากคุณ : Charming Girl เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 55 00:41:51