ความคิดเห็นที่ 1 ขออนุญาตนำมาวิเคราะห์สักสามเรื่อง คือ ซับตาเมา เขาขี่ม้าหายไปในพยับแดด และกระดูกของความลวง “ซับตาเมา” ...แหล่งอนารยะของเหล่าอสรพิษ... ซับตาเมา เล่าถึงเรื่องของคำแสด หญิงหม้าย และลูกสาวคำใสที่อพยพเข้ามาในเมืองซับตาเมา และเริ่มตั้งร้านขายยาดองจนเป็นที่เลื่องลือไปทั่วเมือง  หนุ่มเล็กหนุ่มใหญ่ล้วนติดใจในยาดองและกับแกล้มรสเลิศของเธอไม่ว่าจะเป็นข้าราชการ ผู้ใหญ่  ทหาร  ตำรวจ  จนเกิดเสียงรำลือว่าคำแสดเอาผู้ชายทุกคนในซับตาเมาทำผัว เรื่องเล่าผ่านมุมมองของผู้เล่าที่ปรากฏตัวในฐานะตัวละครในเรื่อง (Narrator a participant) ของนักเขียนผู้หนึ่งซึ่งเป็นเจ้าของบ้านสวนขนาดใหญ่  เขาอาศัยอยู่ท่ามกลางธรรมชาติที่ลึกลับ  แม้จะสวยงามแต่ทว่าก็สร้างความหวาดกลัวให้เขาได้  เขาเล่าเรื่องราวของตนเองในฐานะตัวละครรอง (Mainor Character) และในขณะเดียวกันเขาก็ยืนอยู่ในจุดวิกฤตของเรื่องเมื่อหม้ายสาวคำแสดพบว่าผู้ชายเกือบทุกคนในซับตาเมากลายเป็นลูกค้าประจำของเธอหมดแล้ว เว้นแต่นักเขียนและนักกวี  ซึ่งเขาคือคนสุดท้ายที่เธอต้องการพิชิต เขาเล่าถึงตัวละครหลักของเรื่องคือคำแสดผ่านมุมมองของสังคมที่ล้อมรอบตัวเธอ  ชาวบ้านทั้งหญิงและชาย  เขาวิเคราะห์ถึงความนึกคิดจิตใจและทัศนคติของสังคม และของเขา  แต่ไม่ได้เล่าถึงกระแสสำนึกในจิตใจของคำแสดออกมาเพียงแต่เล่าว่าเธอทำอะไร และเผชิญกับอะไร คำแสดถือเป็นตัวละครที่น่าสนใจ  ความโดดเด่นของเธอก็คือ ความลึกลับ ด้วยลักษณะนิสัย และการวางตัวของเธอ  รวมไปถึงมุมมองที่ได้กล่าวไปข้างต้นแล้วเราจึงไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเธอคิดอะไร  เธอมีเป้าหมายอะไร และสิ่งที่เธอทำอยู่นี้มีเจตนาแอบแฝงหรือไม่ คำแสด คือ หญิงสาวต่างถิ่นผู้มาจากเมืองพญานาคริมฝั่งโขง  รูปร่างหน้าตาสวย แม้จะมียิ้มที่ชวนให้รู้สึกเศร้าก็ตามที  เธอมักจะใส่เสื้อผ้าในโทนสีเข้มเคร่งขรึมผิดกับชื่อของเธอ  เมื่อย้ายมาถึงเธอก็เปลี่ยนห้องเช่าให้กลายเป็นร้านขายยาดองเหล้าและประกาศรับซื้องูเห่าไม่อั้น ทำให้ผู้ชายในหมู่บ้านต่างก็ไปล่างูมาขายคำแสด  และแวะเวียนเข้ามาสังสรรค์พูดคุยกันในร้านของเธอเป็นประจำ เราไม่สามารถมองเห็นความเปลี่ยนแปลงในตัวคำแสดมากนักแต่เราเห็นสิ่งที่เธอกำลังเปลี่ยนแปลงมากกว่า  เมื่อเธอกำลังทำให้ผู้ชายซับตาเมามึนเมาอยู่กับฤทธิ์ของยาดอง และหลงใหลในเสน่ห์ปลายจวักของเธอราวกับยาเสพติด เสน่ห์ความเป็นตัวละครของคำแสดก็คือการที่ผู้เขียนพยายามจะปูเรื่องในอดีตของเธอ บรรยายท่าทาง  การแสดงออกทางสีหน้า น้ำเสียง  การแต่งกายของคำแสดให้มากที่สุด  แต่เรากลับไม่สามารถคาดเดาอะไรได้จากเธอเลย ฉากของเรื่องซับตาเมานั้นถูกวางให้อยู่ในสถานที่ที่มีอยู่จริง นั่นก็คือ หมู่บ้านซับตาเมา อำเภอโป่งน้ำร้อน จังหวัดจันทบุรี  ซึ่งเป็นสถานที่ผู้เขียนอาศัยอยู่  โดยทำงานเป็นคนเฝ้าสวนให้กับ  ดลสิทธิ์ บางคมบาง ที่ “กระท่อมฤๅษี” ซึ่งเรื่องได้บรรยายถึงซับตาเมาไว้ว่า “.....ซับตาเมา  หมู่บ้านแห่งหนึ่งในชายแดนไทย-กัมพูชา หมู่บ้านของคนที่อพยพโยกย้ายมาจากทุกสารทิศ  ทั้งไทยลาวเขมร หมู่บ้านที่เหมาะสำหรับเริ่มต้นชีวิตใหม่  เป็นโลกใหม่ที่เพิ่งเริ่มต้นให้เรียนรู้ดีชั่วถูกผิด.... .....ซับตาเมาในยามค่ำคืนที่ก้องกังวานด้วยเสียงปืน  เสียงปืนของเหล่านักล่าสัตว์  เสียงปืนที่เกิดจากการไล่ล่าเหล่าหัวขโมยจากในท้องที่และต่างถิ่น  พวกเขาต่างกดค่าแรงของแรงงานจากอีกฟากหนึ่งของพรมแดนลงเป็นเท่าตัว   แรงงานที่แออัดยัดทะนานกันมาบนรถบรรทุกคันแล้วคันเล่า  ผ่านด่านตรวจของทหารและตำรวจมาด่านแล้วด่านเหล่า ชาวบ้านบางคนเปรยว่า พุงของทหารตำรวจ และสมาชิกบริหารส่วนท้องถิ่นล้วนหลามพอๆกัน....” บรรยากาศของซับตาเมานั้นถูกบรรยายคล้ายเมืองที่ลึกลับ  คล้ายๆกับคำแสด  เรารู้ว่าที่ตั้งของมันอยู่ที่ไหน  เรารู้ว่าชาวบ้านที่นั่นทำอาชีพอะไร  แต่เราไม่สามารถเข้าใจความเป็นไปของมันได้เลย  แม้จะยืนจ้องอยู่จากที่สูงจนเทียบเท่ากับมุมมองของพระเป็นเจ้าแต่ก็ดูเหมือนว่าซับตาเมามีบรรยากาศขมุกขมัวอยู่เสมอ  และมีซอกมุมลึกลับที่เราไม่มีวันหาได้หมดเว้นแต่จะไปเป็นส่วนหนึ่งของที่นั่นเสียเอง สิ่งที่ล้วนกล่าวมานี้แสดงให้เห็นถึงกลวิธีการประพันธ์อันลึกล้ำของผู้เขียน ภาษาที่ใช้มีความงดงามและทำให้เห็นภาพและได้ยินเสียง  เห็นบรรยากาศ ตัวละคร หรืออารมณ์ในขณะที่เกิดเหตุการณ์ขึ้น  การใช้ความเปรียบทั้งรูปธรรม-นามธรรม  เช่น ตลอดจนการสอดแทรกสัญญะต่างๆให้ผู้อ่านตีความ  รวมถึงสอดแทรกความเชื่อ และมุมมองของตนเองได้อย่างแยบยล สัญญะอันเด่นชัดของซับตาเมาก็คือ “งู” นักษัตรประจำเรื่อง  จนอาจกล่าวได้ว่าเรื่องซับตาเมานั้นเป็นเรื่องของงูที่อยู่ในร่างคน  งูที่อยู่ในหลากหลายบทบาททั้งผู้ล่า ผู้ถูกล่า ผู้ล่อลวง ผู้ถูกล่อลวง ผู้ได้รับ และผู้สูญเสีย   ในขณะที่ “งู” ที่เป็นสัตว์จริงๆนั้นมีหน้าที่เดียวก็คือผู้ถูกล่านั้น แสดงให้เห็นถึงด้านมืดของมนุษย์นักกอบโกย  มนุษย์ในคราบงูนั้นสามารถรัดและกลืนกินทุกอย่างเพื่อสนองความต้องการของตน  แสดงให้เห็นความลวงที่มนุษย์สร้างขึ้นและหล่อหลอมจนมันเริ่มกลายเป็นความจริง   “งู” ในฐานะอำนาจทางเพศ  นั้นเล่าถึงผู้ชายในซับตาเมาที่ใช้เงินเป็นตัวแลกผ่านความต้องการทางเพศ  เมื่องูถูกเปลี่ยนให้เป็นน้ำเมาที่ทำให้ตกอยู่ในความหลงใหลหลอกลวง  และผู้ชายเหล่านั้นก็เริ่มห่างจากบ้านจากครอบครัวมาหาหญิงสาวที่ผู้หญิงด้วยกันเองเรียกว่า “งู”  เมื่องูต่างก็ถูกดึงดูดด้วย “งู” เมืองที่ลึกลับจึงกลายเป็นหลุมดำที่ดึงดูดกลืนกินเอาทุกอย่างจนเหลือแต่ความมืดมน   และในขณะเดียวกันเหล่าภรรยาของพวกเราก็ยังคงทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น  ยังคงแต่งขาวห่มขาวเข้าวัดดังที่เรื่องจบลงว่า “...นี่คือซับตาเมา และหรือหมู่บ้านร้านถิ่นไหนๆก็อีหรอบเดียวกัน  พวกเขามักปล่อยให้มีคนอย่างคำแสดอยู่สักคนสองคน  ปล่อยให้มีหัวขโมยอยู่สักคนสองคน  ปล่อยให้มีคนติดเหล้าเมายาอยู่สักคนสองคน  ปล่อยให้มีนักปั้นน้ำอยู่สักคนสองคน  ก็เพื่ออะไรเล่า  หากไม่ใช่เพื่อที่จะทำให้พวกเขารู้สึกสูงส่งขึ้นเล็กน้อย...” จากคุณ : Bear Waldorf เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 12:52:36

ความคิดเห็นที่ 2 “เขาขี่ม้าหายไปในพยับแดด” ...เมื่อความหวังสุดท้ายสูญหายไปในกองเพลิง... “เขาขี่ม้าหายไปในพยับแดด” คือถ้อยคำที่แทนเสียงร่ำร้องของชาวไทยในภาคใต้  เสียงร่ำร้องของเด็กของผู้ใหญ่ ของผู้ชาย และของผู้หญิง  ที่นับวันจะค่อยๆแผ่วเบาลง  ไม่ใช่ว่าพวกเขาเหนื่อยจนหยุดร้อง  ไม่ใช่ว่าพวกเขาท้อแท้เกินกว่าจะเปล่าถ้อยคำออกมา  แต่เสียงปืนและเสียงระเบิดเหล่านั้นต่างหากที่ดังกลบทุกสิ่งทุกอย่าง เรื่องนี้เล่าถึงบรรยากาศที่เกิดขึ้นในจังหวัดชายแดนภาคใต้ที่ไม่ได้ระบุว่าอยู่ที่จังหวัดใดอำเภอไหนอย่างแน่ชัด  เล่าถึงชีวิตประจำวันของคนธรรมดาที่ต้องเผชิญกับเหตุการณ์ที่หนักหนาสาหัส  เป็นฉากที่เป็นสภาพการดำเนินชีวิตของตัวละคร  โดยทำให้เห็นภาพ และเหตุการณ์ของตัวละครได้ชัดเจน  ถือเป็นเรื่องที่โดดเด่นอีกเรื่องของกระดูกแห่งความลวงที่มักจะสร้างฉากที่มาจากพื้นหลังของผู้เขียน เช่น ไร่ สวน ฟาร์มวัว  (นอกจากนี้มีเรื่องแพะในแนวรบทิศใต้อีกเรื่องหนึ่งที่มีฉากอยู่ในภาคใต้) โดยเรวัตร์ ผู้เขียนได้ให้สัมภาษณ์ในงานพบปะนักเขียนที่ผ่านเข้ารอบคัดเลือกซีไรต์ 2554 ไว้ว่า “เหตุการณ์ต่างๆ ที่เราประสบในหลายปี ผมคิดว่าเป็นความลวงที่เรายังข้ามไม่พ้นมัน อย่างเหตุการณ์ภาคใต้มีประวัติศาสตร์เชิงบังคับ จนเกิดกระแสหลักในปัจจุบัน ขณะที่ประวัติศาสตร์กระแสรองและทางเลือกไม่สามารถเกิดขึ้นมาได้” “เขาขี่ม้าหายไปในพยับแดด” เล่าถึงมุมมองของเด็กเลี้ยงแพะ หญิงรับจ้างซักผ้า คนกวาดถนน และชายพิการ  ซึ่งทั้งสี่มุมมองนี้ล้วนนำไปสู่จุดร่วมเดียวกันคือ “ชายผู้ขี่ม้าหายไปในพยับแดด” หากจะถามว่าเรื่องนี้มีจุดเด่นอย่างไรอีกก็คือ เส้นเรื่องนั้นจะไม่เป็นกราฟสามเหลี่ยมอย่างเช่นเรื่องสั้นหรืองานเขียนโดยทั่วไป  แต่เส้นเรื่องของเรื่องสั้นนี้น่าจะเป็นแกนเล็กๆสี่แกนที่ประกอบกันเป็นซี่ล้อกลมๆมากกว่า  และล้อกลมๆนั้นจะเดินหน้าหรือถอยหลังไป  ก็ไม่ทราบได้เหมือนกัน เด็กชายเลี้ยงแพะ  คือตัวละครแรกที่เดินออกมาเล่าเรื่อง  เขาคือเด็กชายผู้เปี่ยมไปด้วยจินตนาการที่ปรากฏตัวออกมาพร้อมกับฝูงแพะ   เด็กประถมหกที่ขาดโอกาสที่จะได้เรียนหนังสือเมื่อเกิดเหตุความไม่สงบขึ้น  โรงเรียนของเขาถูกปิดลงพร้อมๆกับความฝันของเขา ความฝันที่จะได้เป็นครู  สอนให้เด็กๆได้รู้จักความรัก รักที่จะอ่าน วาด เขียน  ตอนนี้เขาได้แต่ช่วยแม่เลี้ยงแพะท่ามกลางไอแดดที่ร้อนระอุ  พ่อของเขาตายลงจากการกระทำของกองกำลังไม่ทราบฝ่าย  แต่ชีวิตของเขาก็ยังคงต้องดำเนินต่อไป  เรื่องจบลงในวันธรรมดาๆวันหนึ่งที่เขาออกไปเลี้ยงแพะตามปกติ  และเสียงปืนอันผิดปกติก็ดังขึ้นๆ  และนั่นเป็นอีกครั้งที่เขาร่ำร้องหาชายผู้ขี่ม้าหายไปในพยับแดด  ชายผู้ที่เคยปลอบโยนและให้กำลังใจเขา ตัวละครตัวต่อมาคือ หญิงรับจ้างซักผ้า  ขณะที่เธอกำลังซักผ้าอยู่นั้นเธอก็ได้ยินเสียงอันคุ้นเคยของกระพรวนแพะ  ทำให้เธอรู้ว่าเด็กชายเลี้ยงแพะช่างฝันอยู่ห่างไปไม่ไกลนัก  เธอปรารถนาที่จะมีลูกอย่างเด็กชายคนนี้  แต่มันก็คงเป็นเพียงความฝันเพราะเธอได้สูญเสียสามีไปแล้ว  ไม่ว่าเธอจะพยายามซักผ้าอย่างไร  ผ้ากองนั้นก็ไม่เคยสะอาดเลย  เพราะน้ำจากแม่น้ำที่เธอใช้ซักผ้านั้นมันคือแม่น้ำที่เต็มไปด้วยเลือด เธอร่ำร้องหาชายผู้ขี่ม้าหายไปในพยับแดด  และเมื่อเธอรู้ว่าเขาคงไม่กลับมา  เธอก็ค่อยๆเดินหายไปในแม่น้ำสายนั้น ตัวละครตัวต่อมาคือ คนกวาดถนนผู้สูญเสียลูกชายและภรรยาจากการวางระเบิดของกองกำลังไม่ทราบฝ่าย ภาพที่ลูกชายเขานอนหมดลมหายใจยังคงติดตาเขาอยู่เสมอ  เขาได้เห็นเด็กชายผู้เล่านิทานให้ฝูงแพะฟังอยู่ไกลลิบๆ  ทำให้เขาได้พบความปรารถนาที่อยากจะให้เด็กๆได้มีอนาคตที่สดใส   เขาพยายามจะกวาดถนนต่อไป  เพราะเขาเชื่อในคำพูดของชายผู้ขี่ม้าสีขาวว่า การกวาดคือการบำบัดอย่างหนึ่ง  แต่ไม่ว่าเขาจะกวาดเท่าไร  ถนนเส้นนี้ก็ไม่เคยสะอาดสักที  มันยังคงมีคราบสีแดงคล้ำ ในที่สุดเรื่องราว และชีวิตของเขาก็จบลงด้วยปืนของชายชุดดำ ตัวละครตัวสุดท้ายคือชายพิการ   เขานั่งอยู่ที่หน้าบ้าน  มองออกไปยังท้องทุ่งซึ่งที่เขาได้ยินเสียงกระพรวนแพะของเด็กเลี้ยงแพะผู้กำพร้า  เขาสูญเสียทั้งขาและพ่อของเขาจากการระเบิดของกองกำลังไม่ทราบฝ่าย  เหลือเพียงแม่ที่คอยให้กำลังใจเขา เช่นเดียวกับชายผู้ขี่ม้าขาว  ทำให้เขาไม่อาจทิ้งหลอดสีและพู่กันไปได้    ภาพแรกของเขาที่ถูกซื้อไปก็คือภาพเด็กชายช่างฝันกับฝูงแพะ  เขาอยากจะเป็นพี่ชายให้กับเด็กชายผู้นั้น  อยากจะสอนเด็กชายให้วาดรูป เขียนหนังสือ และเขาก็อยากที่จะแต่งเพลงให้แม่  และขณะที่เขากำลังเข็นรถเข็นเพื่อไปกินข้าวกับแม่ เสียงปืนนัดหนึ่งก็ได้ดังขึ้นพร้อมกับฝูงอีกาที่บินขึ้นไปในท้องฟ้าแดงฉาน ความงดงามของลีลาการเขียนของผู้เขียนทำให้เราเห็นเรื่องราวที่มีชีวิตของคนธรรมดาๆสี่คนที่ต้องเผชิญกับเรื่องเลวร้าย  เผชิญกับความสูญเสีย  ซึ่งเป็นเรื่องราวที่เราอาจจะเห็นตามหนังสือพิมพ์ หรือในโทรทัศน์จนรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา  จนเรารู้สึกเคยชินกับมันและบ้างก็อาจรู้สึกว่ามันน่าเบื่อ  ชื่อของผู้ตาย ผู้สูญเสียมากมายที่อาจถูกเอ่ยถึงเพียงแค่สองสามบรรทัดหรือถูกเอ่ยถึงเพียงแค่ไม่กี่วินาที  ชื่อที่เราไม่อาจจะจำได้หรือไม่แม้แต่สนใจจะจำ ผู้เขียนนำเสนอข่าวมากมายเหล่านั้นด้วยเรื่องสั้นที่กัดกินใจ  เรื่องราวของคนที่เราไม่รู้จักแม้แต่ชื่อ  มองไม่เห็นหน้า  แต่สามารถรับรู้และเข้าใจความคิด  ความรู้สึก  และความเจ็บปวดของพวกเขาได้อย่างแจ่มชัด  จนเรารู้สึกถึงความเจ็บปวดนั้นไปด้วย  ราวกับว่าเรามีบาดแผล ณ ที่แห่งเดียวกัน  ขณะที่เราอ่านเรื่องราวของพวกเขาทั้งสี่ที่เป็นตัวแทนของคนมากมายที่ต้องสูญเสียความปรารถนา  ความฝัน  คนที่พวกเขารัก  และแม้แต่ชีวิตของพวกเขาเอง เรื่องราวของทุกคนเริ่มขึ้นด้วยประโยคที่ว่า “เขาขี่ม้าหายไปในพยับแดด...หนูยังโบกมือทักทายเขาเลย...ฉันยังโบกมือทักทายเขาเลย... ข้ายังโบกมือทักทายเขาเลย...  ผมยังโบกมือทักทายเขาเลย...”  พวกเขาล้วนเอ่ยถึงชายผู้ขี่ม้าสีขาว  ชายผู้คอยปลอบโยน ให้กำลังใจแก่พวกเขา  และยืนหยัดอยู่ข้างเขาในวันที่เลวร้ายที่สุด  ถ้าเรื่องนี้เป็นแนวแฟนตาซี เขาก็คือ อัศวินขี่ม้าขาวที่ทุกคนรอคอย  อัศวินที่จะเดินทางมาทำสงครามเพื่อยุติสงครามก่อนที่จะยกถ้วยดื่มเพื่อเฉลิมฉลองชัยชนะที่อยู่ในมือ  และถ้าเรื่องนี้เป็นแนวเวสท์เทิร์น เขาก็คือคาวบอยที่จะเข้ามาปราบปรามความป่าเถื่อนและพวกเหล่าร้ายให้หมดไปก่อนจะขี่ม้าลับหายไปในแสงตะวัน  แต่ความเลวร้ายยังไม่ทันหมดจากแผ่นดินไป“เขา”  ก็ได้ขี่ม้าหายไปในพยับแดดเสียแล้ว เรื่องเอ่ยถึงนามของชายผู้นี้  คือ สมชาย หรืออาจจะหมายถึง สมชาย นีละไพจิตร  อดีตประธานชมรมนักกฎหมายมุสลิม และนักเคลื่อนไหวด้านสิทธิมนุษยชน มักทำคดีด้านสิทธิมนุษยชนที่ทนายส่วนมากมักจะปฏิเสธ เช่น คดีที่ชาวบ้านถูกกล่าวหาละเมิดสิทธิมนุษยชนในภาคใต้ คดีคนพม่าลี้ภัย เมื่อ 12 มีนาคม 2547 นายสมชาย ได้ถูกอุ้มหายไปกลางกรุงเทพฯ หน้า สน. หัวหมาก โดยชายฉกรรจ์ 4- 5 คนได้อุ้มนายสมชายหายไปท่ามกลางประจักษ์พยานที่ได้โทรแจ้งตำรวจแต่ก็ไม่มีใครทำอะไรได้  นายสมชายเคยมีบทบาทร่วมกับองค์กรมุสลิมต่าง ๆ ในประเทศไทย รวมทั้ง ชมรมสมาชิกรัฐสภาไทยมุสลิม เสนอแนวทางในการแก้ปัญหาความไม่สงบใน 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ เมื่อวันที่ 27 กุมภาพันธ์ 2547 และในเวลาเดียวกันก็เรียกร้องขอความเป็นธรรม ในการสอบสวน 5 ผู้ต้องหา ที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นผู้ก่อการร้ายมูจาฮีดีน ซึ่งทนายสมชายได้ยืนยันว่าได้พบกับผู้ต้องหาทั้ง 5 คน ได้ความว่า ทั้งหมดไม่ได้กระทำความผิด แต่จำต้องรับสารภาพ เนื่องจากถูกตำรวจขู่เข็ญทำทารุณกรรม ซึ่งกรณีนี้สร้างความอับอายให้กับกระบวนการสืบสวนสอบสวนของรัฐเป็นอันมาก (วิกิพีเดีย,  6 สิงหาคม 2554) หากที่ชายผู้ขี่ม้าหายไปในพยับแดดคือความหวังแห่งสันติภาพแล้ว  เด็กชายเลี้ยงแพะเองก็คือความฝันแห่งอนาคตที่ร้อยเรียงทุกผู้ให้สามารถดำเนินชีวิตที่ขาดหายของตนได้  แม้จะเป็นภาพและเสียงที่ปรากฏอยู่ลางเลือนเกินกว่าจะสัมผัสหรือเป็นเจ้าของได้ และหากเด็กเลี้ยงแพะ หญิงรับจ้างซักผ้า คนกวาดถนน และชายพิการเป็นตัวแทนของคนในพื้นที่หลายพันคนที่ต้อง สมชายผู้ขี่ม้าขาวเองก็เป็นตัวแทนของผู้ที่พยายามเรียกร้องความยุติธรรม และยื่นมือเข้าช่วยเหลือผู้คนเหล่านั้น  และตอนนี้เขาได้ขี่ม้าหายไปในพยับแดดแล้ว  ทิ้งไว้แต่ความหวังที่ค่อยๆสลายไปกับไอแดด ไปกับเปลวเพลิงของระเบิดที่ดังขึ้น และทำลายล้างจนกว่าทุกอย่างจะหมดสิ้น ผู้เขียนพยายามทำให้เราฉุกคิดว่า ในขณะที่เรานั่งอยู่ในบ้านอันปลอดภัย  ผู้คนนับหมื่นๆคนในทิศใต้ของใต้ฟ้าเมืองไทยเดียวกันนี้ยังคงเอื้อมมือหาชายผู้ขี่ม้าหายไปในพยับแดด   ที่เราล้วนสำนึกรู้ว่าเขาหายสาบสูญไปแล้ว เราไม่อาจนำเขากลับมาได้   สิ่งเดียวที่เราทำได้ก็คือการเอื้อมมือกลับไปพยุงช่วยเหลือมือที่กำลังไขว่คว้าเหล่านั้น  และประสานมือกันเพื่อสมานรอยแตกรอยแยกทั้งหลายให้กลับมาเป็นหนึ่งใต้ธงไตรรงค์อีกครั้ง... จากคุณ : Bear Waldorf เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 12:53:22

ความคิดเห็นที่ 3 “กระดูกของความลวง” ...มองโลกจากดวงตาแห่งชายขอบ... แก่นเรื่องของกระดูกของความลวงนั้นคือคำถามที่ว่า “โลกเราจะสงบสุขเพียงใดหากไม่ตัดสินชีวิตผู้อื่นด้วยอคติและอวิชชาทั้งหลาย ทั้งปวง” ใช่แล้ว โลกเราจะมีสงคราม ไม่มีความยากจน  และไม่มีความทุกข์หากเราทำเช่นนั้นได้  หากเราลองมองโลกผ่านสายตาของผู้อื่นดูสักครั้ง  หากเรารู้จักเอาใจเขามาใส่ใจเรา  เมื่อนั้นเราก็ไม่ด่วนตัดสินผู้อื่น และเราจะไม่มีวันปล่อยให้อวิชชามาครอบงำความคิด อวิชชา หมายถึง ความไม่รู้ความเป็นจริงของสิ่งต่างๆ โดยถูกต้องแจ่มแจ้ง อวิชชาหมายถึงความไม่รู้ในอริยสัจ 4    ไม่รู้ในทุกข์ ได้แก่ไม่รู้ว่าอะไรบ้างที่เป็นตัวทุกข์ ไม่รู้ในเหตุเกิดทุกข์   ไม่รู้ในความดับทุกข์  ไม่รู้ในข้อปฏิบัติสำหรับดับทุกข์  แต่คนส่วนใหญ่จะนำคำว่า อวิชชา ไปใช้เฉพาะกับวิชาในทางไสยศาสตร์เท่านั้น โดยเข้าใจกันว่า อวิชชาเป็นวิชาที่ทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน หรือหาประโยชน์เข้ามาใส่ตนเองโดยไม่สนใจผู้อื่น เรื่องเล่าถึงชะตากรรมของเหยื่อที่ถูกกระทำโดยผู้มีอวิชชา  ผู้ที่ถูกหลอกลวงโดยความเชื่อที่โง่เขลาผ่านเรื่องราวของก่อเกียรติ  ตัวละครเอกในมุมมองของผู้รู้แจ้ง (All knowing) โดยทำให้เรารับรู้พฤติกรรม ความคิด ความรู้สึกของตัวละคร และยังอยู่เหนือเงื่อนไขของเวลา คือสามารถย้อนกลับไปมาได้ไม่ว่าจะเป็นอดีต ปัจจุบันหรืออนาคต ก่อเกียรติ คือชายผู้มีขนดกรุงรังราวกับลิง และนอกจากนั้นเขายังสามารถเคลื่อนไหวป่ายปีนได้คล่องแคล่วอย่างลิงเช่นกัน  ตอนเด็กเขาอยู่ในกระท่อมริมลำธารของพ่อกับแม่ผู้ขยันขันแข็งและมีความสุข  จนกระทั่งเขาเกิดมาด้วยรูปลักษณ์ที่ไม่ต่างจากลิงแสม  เมื่อเกิดความแห้งแล้งขึ้น  ทำให้ชาวบ้านโทษว่าเป็นความผิดของเขาและด่าว่าเขาเป็นตัวกาลี  ในที่สุดครอบครัวเล็กๆนั้นก็ถูกขับไล่ออกไปกลายเป็นครอบครัวเร่รอน  พ่อกับแม่ไม่เคยโทษเขาเลยแต่กลับมอบความรักให้เขาอย่างเต็มเปี่ยม จนวันหนึ่งเมื่อเขาช่วยหยิบลูกโป่งที่ติดอยู่บนกิ่งไม้ด้วยท่าทีของลิงที่แคล่วคล่องว่องไว  เขาก็ได้รับเสียงปรบมือและเงินจำนวนมากมาย และนี่คือจุดเริ่มของการตระเวนทัวร์การแสดงกายกรรมลิงที่พลิกผันชีวิตของเขา  ปัจจุบันการแสดงของเขากลายเป็นธุรกิจใหญ่โต และวันนี้ เขากลับมาที่หมู่บ้านเดิมอีกครั้งท่ามกลางสายตาประจบประแจงกระหายอยากได้  เขาอโหสิกรรมให้ชาวบ้านที่ขับไล่ให้เขาต้องร่อนเร่ และทิ้งคำถามไว้ว่า “โลกเราจะสงบสุขเพียงใดหากไม่ตัดสินชีวิตผู้อื่นด้วยอคติและอวิชชาทั้งหลาย ทั้งปวง” แต่สิ่งที่น่าสนใจคือมุมมองของพระเจ้านี้ คือมุมมองที่ทำให้เรารู้สึกและนึกคิดในฐานะคนชายขอบ  คนแปลกประหลาดที่สังคมไม่ยอมรับ  ผู้มีรูปร่างอัปลักษณ์จนเป็นที่น่ารังเกียจของสังคม  มันเป็นความผิดของเขาจริงเหรอ หรือเป็นความผิดของพวกเราเองที่ไม่รู้และจมอยู่กับความเขลาจนเชื่อว่ามันเป็นความจริง กระดูกของความลวงสะท้อนความคิดของคนที่ถูกทำให้แปลกแยก  ซึ่งมีมากมายเหลือเกินในสังคม  ไม่ว่าจะเป็นชนกลุ่มน้อย  ผู้อพยพ คนที่มีความผิดปกติทางร่างกาย  คนที่เบี่ยงเบนทางเพศ  คนอ้วน  คนที่มีรูปลักษณ์ที่ไม่เป็นที่ต้องการ  คนเหล่านี้ถูกผลักออกไปจากจุดศูนย์กลางให้ไปอยู่ในชายขอบที่ต้องหลบซ่อนตัวตนของพวกเขา วาทกรรมเหล่านี้ครอบงำสังคม  จนความคิดเหล่านั้นกลายเป็นกระดูกแห่งความลวงขึ้นมา  ความคิดที่บอกว่าตนดีกว่าผู้อื่น  ความคิดที่โยนความผิดให้กับผู้อื่น   ความคิดที่จมและวนซ้ำๆอยู่กับอคติหลากหลาย  วาทกรรมเหล่านี้ผลักคนผู้มีความเป็นมนุษย์อันเต็มเปี่ยมให้กลายเป็นคนชายขอบ  ที่ต้องมีชีวิตอยู่กับความคิดของสังคม และความคิดของตนเอง หลายครั้งที่เราเห็นสังคมล้อเลียนดูถูกเหยียดหยามความต่างของผู้อื่น  เราชี้นิ้วกล่าวโทษเขาและใช้ความเป็นคนหมู่มากตัดสินชีวิตของคนอื่น  และในขณะเดียวกันเราก็เห็นสังคมที่สงสารผู้คนเหล่านั้น และต้องการที่จะสงเคราะห์เขาให้พ้นจากสภาพที่แสนจะน่าเวทนา  โดยที่เราไม่อาจคิดเลยว่า เขาเองก็มีความสามารถ เขาเองก็มีสมอง มีสติปัญญาเทียบเท่ากับเราเช่นกัน  เราก็ไม่มีสิทธิ์ไปมองเขาในฐานะก้อนเนื้อหายใจได้ที่ไร้ประโยชน์ ก้อนเนื้อหายใจได้ที่น่าเกลียด  และไม่มีสิทธิ์ไปตัดสินใจแทนเขาว่าเขาจะต้องได้รับความช่วยเหลือ กระดูกแห่งความลวง คือคำถามที่ท้าทายปรัชญามนุษยนิยมที่เชื่อในความดีงาม และเปี่ยมจริยธรรมของมนุษย์  มนุษย์เป็นสิ่งหนึ่งในธรรมชาติ มีศักดิ์ศรี มีค่า และมีความสามารถที่จะพัฒนาตนเอง โดยอาศัยเหตุผลและวิธีการทางวิทยาศาสตร์ ไม่ต้องอาศัยอำนาจเหนือธรรมชาติแต่อย่างใด  วิกิพีเดีย ให้ความหมายของมนุษยนิยมว่า หมายถึง ประเภทกว้างๆ ของปรัชญาเชิงจริยศาสตร์ ที่ยืนยันถึงความสง่างามและคุณค่าของมนุษย์ทุกคน โดยอาศัยหลักความสามารถของบุคคลนั้นในการบ่งชี้ได้ด้วยตนเองว่าสิ่งใดถูก สิ่งใดผิด โดยได้การยอมรับโดยมนุษย์ทั่วไปที่มีคุณภาพ แต่ ณ ขณะนี้เรวัตร์ได้แสดงให้เราได้เห็นด้านมืด และอวิชชาที่ฝังลึกอยู่ในตัวมนุษย์  อวิชชานี้ทำให้เราไม่รู้ว่าตนเองกำลังเกลือกกลั้วอยู่กับสิ่งสกปรก และพร้อมกันนั้นก็เอามือปาดป้ายสิ่งโสมมนั้นไปให้กับผู้อื่น  เราเป็นทั้งผู้ทำ และผู้ถูกกระทำต่อๆกันไปเป็นลูกโซ่จนกลายเป็นระบบสังคม  จนกลายเป็นความคิดของสังคม Michel Foucault เป็นนักคิดอีกคนหนึ่ง ผู้ซึ่งเป็นศัตรูกับการสร้างระบบ และแนวโน้มต่างๆที่กันเอาความแตกต่างออกไปของความคิดโครงสร้างนิยม. อีกครั้ง มันเป็นข้อเท็จจริงเกี่ยวกับความแตกต่าง(Difference)ที่ได้ถูกนำมาเน้น ในกรณีของ Foucault มีความสนใจโดยเฉพาะอันหนึ่งในกลุ่มๆต่างที่ถูกทำให้เป็นชายขอบ(Marginalized groups) ความแตกต่างของพวกเขาได้ทำให้พวกเขาถูกกีดกันออกไปจากพลังอำนาจทางการเมือง; กลุ่มต่างๆที่ถูกทำให้เป็นชายขอบเหล่านี้ ตัวอย่างเช่น คนวิกลจริต, คนคุก, และพวกรักร่วมเพศ ฯลฯ (สมเกียรติ ตั้งนโม (2545, บทความ) แนวคิดของ Lyotard และคนดังหลังสมัยใหม่)   แนวคิดหลังสมัยใหม่ทำให้เราฉุกคิดเพื่อมองดูความลวงและความจริงที่อาจจะแยกกันแทบไม่ออก  เมื่อเส้นแบ่งระหว่างความลวงกับความจริงหายไป  เราจะยังยืนหยัดอยู่ในจุดยืนของเราได้ไหม  และสังคมจะมีที่ให้จุดยืนของเราหรือไม่ ? แก้ไขเมื่อ 10 ส.ค. 54 12:54:37 จากคุณ : Bear Waldorf เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 12:54:17

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนนี้อ่าน แดดเช้าร้อนเกินกว่าจะนั่งจิบกาแฟของจเด็จ  กำจรเดชอยู่ค่ะ ได้ความอย่างไรจะมาแชร์กัน แก้ไขเมื่อ 10 ส.ค. 54 12:55:58 จากคุณ : Bear Waldorf เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 12:55:44

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านจบแล้วก็ลองฟันธงเล่นๆดูนะครับ ว่าเรื่องไหนน่าจะได้ซีไรต์ จากคุณ : poser เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 54 23:37:43