ความคิดเห็นที่ 1 คณะแพทย์นั้น หน่วยกิตค่อนข้างเยอะ เรียนสามปีก็เกือบๆเท่าคณะอื่นเรียนสี่ปี่ ดังนั้นลงเพิ่มอีกไม่ีกี่ตัว ก็สามารถรับป.ตรีได้ เท่าที่พี่เคยเห็น คนที่ไม่อยากเรียนต่อ ก็จะทำวิธีนี้ คือเีรียนให้จบปีสาม แล้วลงวิชาภาษาอัุงกฤษเพิ่มอีก 1 คอร์ส ก็ครบหน่วตกิต ได้รับปริญญาตรีวิทยาศาสตร์การแพทย์ ที่คณะที่พี่เรียน ถึงขนาดว่า พยายามแนะนำให้ทุกคนลงวิชาภาษาอังกฤษเป็นวิชาเลืิอกตั้งแต่ปีหนึ่งถึงปีสามเลย เพื่อที่ว่าหากขึ้นคลีนิคแล้วเรียนไม่ไหว จะได้เลิกเรียน แล้วลงมารับป.ตรีเลย ไม่ต้องเสียเวลาลงเรียนอีก โดยส่วนตัวคิดว่า ปีสามนั้นยังไม่สายที่จะถอยกลับ เพราะถ้าขึ้นชั้นคลีนิคแล้ว สำหรับคนที่ไม่มีใจให้นั้น จะเป็นชีวิตที่โหดร้ายเลยล่ะ วิธีการที่พี่ว่ามา่นั้น ก็ให้ลองไปคุยกับอาจารย์ืีที่ปรึกษาครับ อาจารย์ก็จะบอกลู่ทางให้ แล้วทางคณะก็จะจัดการไป แต่จุดที่ยากที่สุดคือ การคุยกับครอบครัวครับ จากคุณ : ธัมมนันทิ เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 19:58:47

ความคิดเห็นที่ 2 ไปคุยกับอ.ที่ปรึกษา และอาจารย์ผู้ดูแลนักศึกษาค่ะ เพราะเกณฑ์ในการขอรับ วท.บ.ของแต่ละมหาวิทยาลัยนั้นแตกต่างกัน ก่อนอื่นลองถามตัวเองก่อน ว่าพอได้ วท.บ.ออกมาแล้วจะทำอะไรต่อ จะทำงานอะไร จะไปเรียนอะไร ถ้าเรายังไม่มีแผนรองรับ ออกมาก็เคว้ง ชีวิตจะล่องลอยค่ะ ไม่ได้แนะนำให้อดทนเรียนต่อ ถ้าไม่ชอบจริงๆ ไม่ควรฝืน แต่เราก็ต้องพิจารณาคิดให้ดีก่อน ว่าแค่กลัว ตั้งตัวไม่ทัน หรือเป็นเพราะเราไม่สามารถทำอาชีพนี้ไปตลอดได้จริงๆ เรื่องทำคนตาย โดนฟ้อง อะไรพวกนั้นไม่ได้เกิดขึ้นง่ายๆ นะคะ ถ้าเรามีความรู้เพียงพอ ซึ่งการเรียนในปี 4-6 ทางสถาบันก็ต้องเตรียมเราเพื่อให้พร้อมในการดูแลสุขภาพประชาชนอยู่แล้ว ไม่มีใครหรอกที่สามารถบอกได้ตั้งแต่สอบเข้ามาว่า เค้าเก่ง เค้าชำนาญ เป็นหมอได้แน่ เรียนเก่งน่ะสอบได้จริง แต่การที่จะำนำความรู้ที่มีไปปฏิบัติได้เหมาะสมเนี่ย มันเป็นการพัฒนาตนเองของเราค่ะ เมื่อวัยเพิ่มขึ้น ความรับผิดชอบเพิ่มขึ้น มันก็จะเข้ารูปเข้าร่างขึ้นเอง จากคุณ : @dd@ เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 20:07:01

ความคิดเห็นที่ 3 จะทำให้ใครตายมั้ยกับเป็นคณะวิทย์แบบประยุกต์นี่ เราว่าสมองคุณก็ไม่ขี้ไก่ละค่ะ แค่เกรดก็ฟ้องแล้ว ฮ่าๆ ดีกว่าของเราล้านเปอร์เซ็นต์ เราเคยไปสัมภาษณ์เด็กอักษรจุฬานะคะ เขาบอกว่าปีสามเป็นปีที่โหดที่สุด ม.อื่นก็มีพูดแบบนี้ เราเองก็ผ่านช่วงสุดโหดมาเหมือนกัน ประมาณครึ่งปี เพื่อนแต่ละคนในห้องไม่เป็นสุขกันหรอก เหมือนมีหินมาทับไว้ ตอนนั้นทุกข์มากค่ะ ทุกข์บวกเครียดสุดๆ พอผ่านมาได้ก็เฉยๆ หันไปมองแล้วก็รู้สึกขำๆดี แต่ตอนนั้นไม่มีใครขำออกแน่ๆ เรารับรอง เราไม่อยากให้คุณท้อ เพราะดูปัญหาคุณไม่ใหญ่เท่าไหร่ แหะๆ น่าจะผ่านไปได้นะ เราเองก็ไม่ได้ชอบภาษาจีนอะไรมาก(เราจบทางนี้มาค่ะ) แต่พอเรียนๆไป มันรู้เรื่องง่ะ ก็ผูกพันธ์กับมัน แยกไม่ค่อยออก ให้อยู่กับมันทั้งวันก็ไม่เบื่อนะ ปกติคนเรานั้นจะรู้สึกดีกับความสำเร็จที่ได้รับ ความรู้สึกดีนั้นจะช่วยผลักดันเราให้ไปถึงจุดหมาย เราเรียนรู้เรื่อง เราใช้มันได้ เราถึงอยู่กับมันได้ ไปๆมาๆถึงไม่ชอบอะไรมาก แต่ก็แยกกันไม่ออก เรากับคุณนี่ตรงข้ามกัน อ่านหนังสือทุกวันน่ะเรารับได้นะ แต่ตะบันอ่านก่อนสอบนี่ไม่ไหวจริงๆ เนื้อหาในระดับมหาวิทยาลัยไม่ใช่อะไรที่ทำแบบนั้นได้ ถึงแม้จะเข้าเรียนก็เถอะ ตอนเราเรียนก็ดูเหมือนสบายๆ ประหนึ่งไปเรียนพิเศษกับชาวต่างชาติ(เราเรียนที่จีนค่ะ) แต่จนแล้วจนรอด ต้องเตรียมสอบหนักกว่าตอนมัธยมเห็นๆ ไม่นับการฝึกภาษาที่ต้องทำเองอัตโนมัติทุกวันด้วย เมื่อก่อนเราไม่ต่างกับคุณหรอก อาจารย์สอนหน้าห้อง เราก็เอาหนังสือวรรณเยาวชนไปอ่านใต้โต๊ะ วันนี้จะสอบบางทียังนั่งเล่นเกมส์มือถืออยู่หน้าห้องสอบ บางวิชา เอาของเก่า เอาความรู้สมัยประถมมาสอบ บวกกับความใจดีของเพื่อน มันเก็งข้อสอบให้หลายข้อก่อนก้าวเท้าไปไม่กี่ก้าว ชีวิตเรียกว่าเหลวแหลกมิใช่ย่อย แต่เมื่อเราโตแล้ว เข้าเรียนระดับมหาวิทยาลัยแล้ว ถึงแม้มันไม่ได้ยากอะไรในความรู้สึกเรา แต่ก็ต้องทุ่มให้มันมากขึ้น โตแล้ว ต้องคิดเองได้ค่ะ ขั้นแรกนะคะ เราอยากให้คุณจัดตารางอ่านหนังสือ วันละชั่วโมงหรือมากกว่า ค่อยๆอ่านวันละนิด อาจจะแบ่งช่วงก็ได้ค่ะ อ่านละครั้งครึ่งชั่วโมงเช้าเย็น จะจำได้ดีกว่าค่ะ ไม่เครียด คะแนนเฉลี่ยเราจะอยู่ประมาณ3.00 ส่วนมากขึ้นลงไม่เกิน.5 เราใช้วิธีนี้ถ้าเราต้องการสอบได้คะแนนดีวิชาไหนเป็นพิเศษ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยอดนอนอ่านหนังสือ เครียดเป็นบ้าเป็นหลังก่อนสอบเลยค่ะ ขั้นที่สอง เราอยากให้คุณสร้างความรู้สึกดีๆกับวิชาที่คุณเรียน หาแรงเสริมให้ตัวเอง อีกทางคือลดปัจจัยที่ทำให้คุณไม่ชอบวิชาของคุณ มันจะช่วยให้คุณอยู่ได้ตลอดรอดฝั่ง ต่อมาความกังวลเกี่ยวกับอาชีพ ทุกอาชีพถ้าคุณไม่พยายามเรียนรู้ ก็เสร็จมันค่ะ ทุกอาชีพมีความเสี่ยงทั้งนั้น มากน้อยแล้วแต่ แต่มันมีค่ะ กรณีคุณสำคัญที่ว่ามันยังไม่เกิดขึ้น คุณมีทางเลือกว่าจะปล่อยให้มันเกิดตามที่คุณกังวล หรือคุณจะเตรียมทำอะไรสักอย่างในวันนี้ ทำอนาคตของคุณให้ดีขึ้น เอาความกังวลมาเป็นแรงผลักดันเราสนับสนุนนะคะ แต่ถ้าคุณเอาความกังวลเป็นหินถ่วงความเจริญของคุณเอง เราขอค้านค่ะ สุดท้าย เราขอเสนอวิชาจัดการปัญหาแบบส่วนตัว ให้นึกตัวเลือกต่างๆในสมองคุณเอง แล้วลองถามตัวเองช้าๆว่า ถ้าฉันเลือกทางนี้แล้วจะเกิดอะไรขึ้น เปรียบเทียบไปเรื่อยๆ พยายามมองเหมือนเป็นปัญหาของคนอื่น ใจจะได้เป็นกลาง จัดลำดับให้ถูกว่าอะไรสำคัญมาก อะไรสำคัญน้อย อย่าหลงกลลวงของอารมณ์ตัวเอง กลลวงจากสังคมหรือผู้อื่น พอเห็นทางเลือกที่ส่งผลเสียน้อยที่สุดและหรือให้ผลดีมากที่สุดแล้ว มุ่งไปทางนั้นทันทีค่ะ อาจจะยากในครั้งแรกๆ แต่ถ้าทำได้สำเร็จ ครั้งต่อๆไปเราจะมั่นใจมากขึ้น จิตใจมั่นคงมากขึ้น ทำง่ายขึ้นเรื่อยๆค่ะ คุณอาจจะกล้าทำสิ่งที่คุณคิดว่าไม่กล้าทำก็ได้นะ สุดท้ายจริงๆ สู้ๆนะคะ จากคุณ : khumchalong เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 20:28:19

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านคร่าวๆ ก็เห็นว่า ใช่ว่า จขกท.จะเกรดตกต่ำถึงขนาดที่ว่าถ้าเรียนต่อจะถูกให้ออก แต่ตรงกันข้าม เกรด 3.4 -3.5 สำหรับสายวิทยาศาสตร์ ถึงว่าเยี่ยมมากแล้วในสายตาผม  เรื่องของเรื่องคือคุณวิตกจริตไปเอง ทั้งๆที่มันไม่ได้เลวร้ายอะไร ปีสามแล้ว คุณไม่มีสิทธิถอยแล้วครับ จากคุณ : สัญญาณหางปลา เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 20:42:33

ความคิดเห็นที่ 5 It's better to flame out than to chicken out. - Lucy Lawless จากคุณ : Master Chief เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 21:23:27

ความคิดเห็นที่ 6 เดจาวู วู วู ตะเองไปตั้งที่เด็กดีด้วยใช่ไหม สู้ๆๆน้า ตอบไม่ได้อ่า นึกไม่ออก จากคุณ : ปาบู่ผู้พลิ้วไหวไปกับสายลม (PaBo) เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 21:44:49

ความคิดเห็นที่ 7 คห. 4 เราว่าปัญหาของ จขกท. ไม่ใช่เรื่องเกรดหรอกค่ะ แต่เป็นเรื่องความเหนื่อย อึดอัด ไม่ปิ๊ง ไม่ปลื้ม กับสิ่งที่เรียนมากกว่า จขกท. กะเราคล้ายกันเลยอ่ะ เป็นพวก เรียนได้ ก็เลยเรียน ชอบมั้ย ไม่รู้ 555 จะบอกว่าปีสามเนี่ย สงสัยจะเหมือนกันทุก ๆ คณะ เป็นอะไรที่เกรดเราเน่ามาก ๆ เลยอ่ะ เคยได้ 3.3 3.4 ลงมาเหลือ 3.0 เฉยเลยอ่ะ ก็คงอย่างที่บน ๆ เค้าแนะนำค่ะ - ทนไป ผ่านปีสาม คุณอาจจะรู้สึกว่าทนได้มากขึ้น ปีนี้มันเรียนหนัก เดี๋ยวปีหน้าก็ดีขึ้นค่ะ (คือมันจะเริ่มชินน่ะ) - ไม่ทนมันละ ไปหาอ.ที่ปรึกษาค่ะ ขอจบแค่ วท.บ. เด๋วอาจารย์เค้าก็กล่อมให้คุณอยู่ต่อ คุณต้องใจแข็งเข้าไว้นะคะ!! ปล. เราทนเรียนจนจบอ่ะ ปรากฏว่าปีต่อ ๆ มา สนุกมากเลย!! ไม่ต้องมาวิชาการมากเหมือนเดิม ได้เรียนปฏิบัติจริง ประยุกต์ใช้ต่าง ๆ นานา รู้สึกตัดสินใจไม่ผิดที่ทนต่ออ่ะค่ะ จากคุณ : varavari เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 21:53:46

ความคิดเห็นที่ 8 อย่าอายครับ ควรปรึกษาจิตแพทย์ ดีกว่าครับ เมืองนอก ถือเป็นเรื่องปรกติ จากคุณ : amited เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 21:58:12

ความคิดเห็นที่ 9 ถ้า จขกท.รู้สึกไม่อยากเรียนก็อย่าฝืนเลยครับ ไม่ว่าจะได้เกรดดีแค่ไหนแต่ถ้าใจไม่อยากเรียน มันก็รู้สึกท้อถอยอยู่ดี แต่ไม่สนับสนุนให้ลาออกกลางคัน เพราะอีกนิดเดียวคุณก็จะได้ป.ตรี วท.บ.(วิทยาศาสตร์การแพทย์) แล้ว ให้คุณฝืนอีกอึดใจนึง ให้ได้ป.ตรี วท.บ.มาก่อน แล้วค่อยลาออก เพราะอย่างน้อยๆ ระยะเวลาที่ผ่านไป ก็ถือว่าได้อะไรติดไม้ติดมือกลับมา ดีกว่าลาออกกลางคัน ไม่ได้อะไรกลับมาเลย ส่วน วท.บ. ที่ได้มา ถ้ายังไม่รู้จะทำอะไร วางไว้เฉยๆก่อนก็ได้ครับ จากคุณ : อืม เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 54 21:59:47 A:58.9.134.65 X: TicketID:148075

ความคิดเห็นที่ 10 เรียนในสิ่งที่ตัวเองรักจะดีกว่าครับ ชีวิตคนเรานั้นสั้นนัก ไม่ควรจะไปจมอยู่กับสิ่งที่เราไม่ชอบ และไม่มีความสุข ในเมื่อเรารู้แล้วว่าไม่ชอบอะไร ก็อย่าไปทำมัน ลองปรึกษาทางมหาลัยดูครับ ว่าสามารถย้ายไปเรียนคณะอื่นได้หรือไม่ ? แล้วอาจจะเรียนควบในสิ่งที่รู้ว่าตัวเองชอบ คุณอาจจะย้ายไปเรียนวิทยาศาสตร์การแพทย์อย่างที่ คคห.1 แนะนำ และอาจจะเรียนควบกับสิ่งที่ตัวเองชอบ เช่น สมมุติว่าคุณคิดว่าตัวเองชอบพวกนิติศาสตร์ คุณก็อาจจะไปลงทะเบียนเรียนที่ ม.รามฯ ไปด้วย เรียนนิติไม่ชอบ(หรือจบ ป.ตรีให้ได้สักใบ แล้วไปเรียน ป.ตรี นิติศาสตร์ ภาคบัณฑิต มธ. ก็ได้) อยากเรียนรัฐศาสตร์มากกว่า ก็ย้ายไปเรียนรัฐศาสตร์ เรียนแล้วไม่ชอบอีก อยากเรียนเศรษฐศาสตร์ก็ย้ายไป เรียน ม.ราม ค่าเทอมถูกมาก ค่าย้ายคณะก็ถูก ไม่รู้จะแนะนำอะไรอีก แต่อยากให้ทำในสิ่งที่ตัวเองมีความสุข จากคุณ : mrdew เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 00:09:12

ความคิดเห็นที่ 11 เราก็อาการเดียวกันกับคุณเจ้าของกระทู้เลยค่ะ อยู่ปีเดียวกันเลย เป็นคณะที่เรียนเพื่อรักษาคนเหมือนกันค่ะ แต่เฉพาะเรื่องของช่องปาก หลังสอบกลางภาคมา เรารู้สึกไม่อยากจะทนอีกต่อไปแล้ว มันหมดแรงที่จะไปเรียน หลังๆมานี่ ขาดเรียนเป็นว่าเล่นเลยค่ะ ตอนนี้เพื่อนโทรหาก็ไม่รับ เราปิดเฟสบุ๊คไปเลย พูดตรงๆว่า ถ้าเกิดไม่ได้ทำสัญญาว่าลาออกแล้วต้องจ่ายเงิน คงออกไปตั้งแต่ปี 1 แล้วค่ะ ก็อดทนเรียนต่อมาเรื่อยๆเพราะทุกครั้งที่บอกแม่ว่าไม่ไหวแล้ว แม่บอกให้อดทนเรียนต่อไป เดี๋ยวจบมาก็สบาย แต่ ณ จุดๆนี้ เราเครียดมากค่ะ ทุกเช้าที่ตื่นมาแล้วต้องไปมหาลัย รู้สึกหดหู่มาก จนเพื่อนทักว่าทำไมหน้าตาดูเศร้าๆ เราเองก็ไม่รู้ตัว รู้แค่ว่าจิตใจมันไม่มีความกระตือรือร้นอยากจะเรียนรู้สิ่งใหม่ๆในแต่ละวันเลย ทุกวันนี้เวลาที่ไม่มีใครอยู่บ้าน เราจะรู้สึกเครียด อึดอัดมาก บอกใครก็ไม่ได้ ไม่กล้าบอกพ่อแม่เลยค่ะว่าอยากลาออก เฮ้ออออออออออ คุณเจ้าของกระทู้จะทำอย่างไรต่อไปคะ ตอนนี้เราเริ่มเอาหนังสือที่อ่านสมัยสอบ admission มาอ่านอยู่ค่ะ จากคุณ : immorkz (immorkz) เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 00:38:55

ความคิดเห็นที่ 12 "รู้สึกว่าทำไมต้องมาเรียนอะไรที่ตัวเองไม่ได้เก่ง ไม่ได้สนใจ ไม่ได้ชำนาญ ... ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง ก็พาลให้คิดถึงอนาคตว่าจะทำงานได้มั้ย จะถูกฟ้องมั้ย จะทำให้ใครตายมั้ย" เราว่าทุกคนที่เรียนทางสายนี้ มีความคิดแบบนี้ทุกคนค่ะ เท่าที่เคยคุยกับเพื่อนๆที่เรียนสายนี้กันอยู่ หรือแม้แต่ลูกเพื่อนแม่ที่เรียนจบไปแล้ว แต่เราว่าเรียนหมอรักษาคนคงจะหนักมากจิงๆค่ะ หนักทั้งตอนเรียนและตอนทำงาน เพื่อนแม่เล่าให้ฟังว่า ลูกเค้าเพิ่งเรียนจบมาแล้วต้องไปใช้ทุนที่โรงพยาบาลชุมชนในจังหวัดที่ขาดแคลนบุคลากร โทรมาร้องไห้ให้ฟังอยู่บ่อยๆค่ะว่า เครียดมาก ไม่อยากเป็นหมอแล้ว ด้วยเหตุผลต่างๆนานา "ถ้าลาออกไป แล้วจะไปเรียนอะไร" เป็นคำถามที่เราก็ยังหาคำตอบไม่ได้เหมือนกันค่ะ ตลอดเวลา 3 ปีมานี้ ตราบใดที่ยังมีคำถามนี้อยู่ในใจ เราก็คงไม่มีความสุขในการเรียนเหมือนที่คนอื่นเค้าเป็นกัน เพราะทุกครั้งที่คิด มันก็ไม่มีทางออก มันทำให้เรารู้สึกเกลียดตัวเองมากค่ะ จากคุณ : immorkz (immorkz) เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 00:51:42

ความคิดเห็นที่ 13 ทนๆไปเหอะครับ ครึ่งทางแล้ว เส้นทางมักจะไม่มีดอกไม้ครับ มีแต่ขวากหนามแหลม ผู้ที่เข้มแข็งอดทน มักจะอยู่รอด ถ้าแค่นี้ยังไปไม่ไหว ต่อไปจะไหวเหรอ เจออะไรก็หนี หนี หนี หนี แล้วจะสู้ตอนไหน โอกาสผ่านมาแล้วผ่านไป ไม่หวนกลับมา แล้วแต่คุณละครับ จากคุณ : น้ำเต้าหู้กะปาท่องโก๋ เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 00:53:39

ความคิดเห็นที่ 14 แต่ถ้ามีเพื่อนเรา มาถามเราแบบเจ้าของกระทู้ ว่าควรจะทำยังไง เราอยากให้คุณทบทวนให้ดีก่อนค่ะว่า ความรู้สึกที่มันกำลังเกิดขึ้นกับคุณ มันจะเกิดเฉพาะเวลาที่คุณเครียดกับการอ่านหนังสือหรือเปล่า เครียดกับการสอบ ฯลฯ เพราะถ้าเป็นความคิดที่เกิดขึ้นตอนที่เครียดๆ เราว่ามันมักจะคิดออกมาในแง่ลบค่ะ พอมันผ่านไป อารมณ์อาจจะกลับมาเหมือนเดิม ความคิดนี้อาจจะหายไป ที่เราบอกแบบนี้ เพราะเราอยากให้คุณเรียนต่อค่ะ เชื่อว่าคุณเรียนได้แน่นอนค่ะ ตอนนี้ไฟในตัวอาจจะอ่อนแรงลงไปบ้าง อยากให้คุณชาร์ตไฟสักหน่อยค่ะ ถ้าเบื่อที่จะอ่านหนังสือ อยากให้คุณพักผ่อน ลองออกไปเดินเล่นตามถนนหนทาง อยากให้คุณลองมอง ลองไปสังเกตสิ่งต่างๆรอบตัว คุณอาจจะพบอะไรดีๆที่ทำให้ไฟในใจคุณกลับมาเต็มอีกครั้งก็ได้ค่ะ แต่ถ้าความคิดนี้มันยังคงวนเวียนจนคุณไม่มีสมาธิอ่านหนังสือหรือไม่มีแรงจะอ่านต่อไป เราอยากแนะนำให้ไปพบจิตแพทย์ค่ะ ไม่ได้หมายความว่าคุณป่วยนะคะ คือเราเคยไปพบมาค่ะตอนปีที่แล้ว คุณหมออาจจะมีคำแนะนำอะไรดีๆก็ได้ค่ะ ถ้าความคิดนี้มันยังคงอยู่อีก แนะนำให้ลองคุยกับคุณพ่อคุณแม่ดู บอกท่านว่ารู้สึกยังไง ทรมานยังไงกับสิ่งที่เรียนอยู่ ป.ล.ได้แต่บอกคนอื่น แต่ตัวเราเองก็เอาไม่รอด เศร้าใจเหลือเกิน จากคุณ : immorkz (immorkz) เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 01:11:07

ความคิดเห็นที่ 15 เข้ามาดูอีกที ไหงมีแต่คนเชียร์ให้ จขกท. เรียนต่อจนจบหมอก็ไม่ทราบ เกิด จขกท.ไม่อยากเรียน จิตตก โดดตึกตายไปล่ะ จะทำยังไง อย่าบอกนะว่าจะทำบุญกรวดน้ำไปให้ แล้วปริญญา วท.บ.(วิทยาศาสตร์การแพทย์) น่ะ มันไม่ต้องย้ายคณะ เค้าเอาไว้เป็นปริญญาปลอบใจพวกที่เรียนแพทย์ไม่จบ หรือมีเหตุจำเป็นใดๆที่ต้องลาออกกลางทาง คณะแพทย์ทุกแห่งจะมีหลักสูตร วท.บ. ตัวนี้แนมอยู่ในหลักสูตร พ.บ. เสมอ และกำหนดไว้ว่าเก็บรายวิชาครบกี่หน่วยกิตๆ จึงจะได้ วท.บ. ถ้าเก็บรายวิชาครบตามที่ วท.บ. ต้องการแล้วลาออก ก็จะได้ วท.บ. ติดมือกลับมาทันที เพราะอย่างน้อยๆคนที่เรียนหมอไม่จบก็จะได้มีวุฒิการศึกษาอะไรติดมือไปต่อยอดเรียนอย่างอื่นได้บ้าง เมื่อก่อนพวกหมอ จะรับปริญญาสองครั้ง คือตอนสี่ปีกับหกปี ตอนสี่ปี ก็จะได้ วท.บ.(วิทยาศาสตร์การแพทย์) นี่แหละ พอตอนหกปี ก็ค่อยได้ พ.บ. เรียนมาจนสามปีจะเข้าสี่ปีแล้ว ไม่ต้องย้ายคณะหรอก คนแนะนำให้ย้ายคณะไม่รู้เรื่องอะไร ลาออก ได้ วท.บ. แล้วไปทำอย่างอื่นที่คุณอยากทำดีกว่า พวกคนที่เชียร์ให้คุณเรียนต่อเค้าไม่มานั่งเรียนกะคุณด้วยนี่ จากคุณ : อืม เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 02:27:22 A:58.9.134.65 X: TicketID:148075

ความคิดเห็นที่ 16 เหนื่อยนัก รู้สึกว่าไม่สนุก อยากเลิก? เลิกก็เลิก ไปทำอย่างอื่นที่ชอบก็ได้ ว่าแต่แน่ใจหรือยังเรื่องของที่ชอบ? ระวังหนีเสือปะจระเข้ อยากทำอะไรก็ทำ แต่อย่าจับจด ทุกเส้นทางไม่มีทางไหนโรยด้วยกลีบกุหลาบปูพรมแดงรอให้คุณหนูเดินหรอก ชีวิตค์ือการต่อสู้ไม่ว่าจะทำอะไรกิน จากคุณ : แอ๊ด ปากเกร็ด เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 08:34:50

ความคิดเห็นที่ 17 ปัญหาของจขกท.คือความอัดอั้น ความเชื่อมั่นใจตัวเองหดหาย ความกลัว เครียด กังวล ปัญหาทางโลกใช้โลกมาแก้ไขมันแก้ยากจ้ะ เพราะปัญหาเกิดที่ใจ ลองใช้ธรรมมะเข้าช่วยดีไหมจ้ะ อยากให้จขกท.เจียดเวลามานั่งสมาธิสักวันละชม.นั่งให้ได้ก่อนสักอาทิตย์หนึ่ง มันจะทำให้ใจสงบมากขึ้น แล้วมันจะเห็นทางออกเอง ใจสงบเดี๋ยวปัญญาจะตามมาจ้ะ ถ้าจขกท.ปล่อยตัวเองไปกับความรู้สึกอัดอั้นแบบนี้ไปเรื่อยๆ สักวันอาจจะเป็นโรคซึมเศร้า เครียดมากกว่าเดิม ลองปฎิบัติธรรมดูนะจ้ะ คนที่ไม่เคยทำอาจจะคิดว่าไร้สาระไร้ค่า แต่ธรรมมะเคยช่วยชีวิตเรามาแล้วจ้ะ เราถึงกล้าแนะนำแบบนี้ สู้ๆนะจ้ะ จากคุณ : ตุ๊มาแว้ว เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 08:44:59

ความคิดเห็นที่ 18 ทนเรียนให้จบ ปริญญาตรี ไปเถอะ เอาไว้เป็นใบเบิกทาง ไม่งั้น ไม่ได้เงินเดือนเริ่มต้น หมื่นห้า จากคุณ : นายช่างปลูกเรือน เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 09:04:51

ความคิดเห็นที่ 19 อารมณ์คล้ายผมตอนเรียนปริญญาเอกเลย รู้สึกเบื่อหน่าย supervisor ชี้นำมาก ๆ ไม่มีความเป็นส่วนตัว เราเลือกหัวข้อแท้ ๆ ยังมาชี้นำให้ใช้วิธี ทฤษฎีของแกอีก เบื่อมาก ๆ ทำไงได้ เหลืออีกเทอมเดียว เลยพยายามใช้วิธีการเจรจาผ่อนปรน (เงินหมดไปเป็นล้านแล้ว) Coursework ก็ได้ A มาหลายตัวแล้ว เนี่ยผมจบเอกช้าลงไปเกือบครึ่งปี แต่ยังไงก็ต้องหาทางจบให้ได้ จุดมุ่งหมายคือ Ph.D. ไม่งั้นทำงานวิชาการมีปัญหาอีก เดี๋ยวนี้จะวุฒิ แนะนำว่า ทำไงก็ได้ ให้รีบ ๆ เรียนให้จบเหอะ จะโอนจะอะไรก็เอาเหอะ แต่อย่าทิ้งเลย อย่าเริ่มใหม่หมด เอาอะไรก็ได้ใกล้เคียงให้มันจบเร็วที่สุด (มั่นใจว่าถ้าคิดมา 3 ปีแล้วก็แสดงว่า มั่นใจแล้ว คงเบื่อและเซ็งมาก ๆ) ผมนี่แค่ปีเดียวตอนเรียน coursework ก็เกลียด supervisor เข้าไส้แล้ว ทุกวันนี้ก็ทน และพยายามทนให้น้อยที่สุด ใบปริญญาเอกตอนนี้เหมือนใบหย่าเลย จากคุณ : Top เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 09:34:41 A:210.86.128.35 X: TicketID:091427

ความคิดเห็นที่ 20 เคยรู้สึกอย่างนี้ตั้งแต่ปี 1 ค่ะ (แต่ไม่ใช่คณะเดียวกับ จขกท.)   พ่อแม่ถามว่า ถ้าไม่เรียนแล้วจะเรียนอะไร   ก็บอกไปว่า คณะนู้นๆๆนี้ๆๆ พ่อแม่ก็ถามว่า แล้วถ้าเรียนไปอีก1-2ปี แล้วไม่ชอบละ จะทำยังไง จะเปลี่ยนอีกใช่ไหม.... ตอนนั้น..พี่ก็ไม่ได้ให้คำตอบไปค่ะ แต่...มันได้คิดว่า... ถ้าคนเราลองเปลี่ยนไปได้แล้วสักครั้งก็คงจะเปลี่ยนไปเรื่อยๆ เพราะถ้าไม่ชอบก็คงเปลี่ยนอีก หาอีก ลองอีก ลองผิดลองถูก ถามว่าชีวิตสั้นความพอใจยืนยาว..แต่มันยาวแค่ไหน เหมือนกับมองหาตัวเอง  มองอยุ่นั่นแหละว่าจะเป็นอะไร จะใช่อะไร จะคืออะไร ในช่วงเวลานั้นเราก็คิดแบบ เอากรอบความคิดที่รู้มา มาสวมใส่ตัวเอง  แต่ไม่ได้มองดูว่า ตัวเองยืนอยู่ตรงไหน ก็เลยเรียนต่อ ต่อแล้วก็จบ แล้วก็ต่อมาได้อีกหลายปริญญาในสาขาที่บอกว่ไม่ชอบตั้งแต่ปี1 นั่นละ เพราะวิชาที่ว่า เรารู้ว่าถ้าไม่ชอบตรงนี้เราก็สามารถพลิกแพลงไปทำตรงนั้น ตรงนู้นตรงนี้ ที่ทำให้เราชอบได้ เอาความรู้ที่ทำ มาจากสาขาวิชาที่เราเรียนมาจากปี 1 นั่นละ มาสร้างงานสร้างความชอบให้กับตัว เพราะทุกวิชาความรู้มันมีรอยต่อ รอยเชื่อมกันอยู่ วันที่เราสับสน เพราะเราไม่รู้ว่า วันที่จบออกมาเราจะไปยืนอยู่ตรงไหนต่างหาก แล้วเราจะพอใจไหม คิดเปรียบเทียบกับกรอบ หรือเปรียบกับคนอื่นๆคนนั้น คนนู้นคนนี้ไปเรื่อยๆ ก็ยิ่งสับสน เราสับสนเพราะเราไปคาดหวังในวันข้างหน้า...แต่ไม่ใช่สับสนเพราะปัจจุบันที่เราเป็น อยากฝากความคิดไว้สักหน่อย กับน้องๆที่เรียนสายวิชาชีพทางด้านการแพทย์ค่ะ วิชานี้เป็นวิชาที่เหนื่อย และ อุทิศตัวเอง  เป็นวิชาที่สร้างกุศลนะคะ  คนไทยเจ็บป่วยมีมากค่ะ คนที่เรียนหมอมีไม่น้อยก็จริงค่ะ  แต่หมอที่จบส่วนใหญ่ก็หนีไปเรียนด้านเสริมความงามกับลดน้ำหนักกัน หรือไม่ก็ไม่ได้เรียนสาขาวิชายากๆเพื่อการรักษาคนไข้ในกรณีซับซ้อน ทำให้แพทย์เฉพาะทางของเรามีน้อยมาก มักจะขาดแคลนหมออย่างมาก       คิดถึงวันที่เราแก่ตัวลงแล้วเป็นโรคที่รักษายาก  ถ้าหากคนที่มีความรู้ความสามารถที่จะเรียนวิชาพวกนี้ หนีไปเป็นดารานักร้องพิธีกร หรือออกไปทำร้านเสริมสวยตกแต่งกันหมด   จะมีใครเหลือรักษาคนป่วยคนเจ็บที่รอความช่วยเหลืออยู่....จริงไหมคะ แต่พี่ไม่คาดหวังหรอกค่ะว่าที่เขียนมายาวๆนี้ น้องจะเลือกทางถูกใจพี่หรือเปล่า  แต่หวังว่าน้องคงอ่านบ้างเท่านั้น   ขอให้อยู่อย่างที่เป็น ทำอย่างที่ทำ  มองรอบๆด้าน แล้วหาคำตอบให้ได้จากตัวเองนะคะ   เอาใจช่วยว่าน้องจะหาทางออกให้ตัวเองได้เหมาะสมที่สุดค่ะ แก้ไขเมื่อ 15 ก.ย. 54 11:14:56 จากคุณ : โตมิโต กูโชว์ดะ เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 11:13:23

ความคิดเห็นที่ 21 ผมเป็นคนหนึ่งที่ลาออกตอนปี 3 แล้วมาเริ่มต้นใหม่ ตอนที่เรียนอยู่ที่แรก ย้ำกับตัวเองตลอดว่าไม่ใช่ เรียนไม่ไหว เราไม่ชอบ มันไม่ใช่ สุดท้ายก็ถึงจุดที่ตัดสินใจพอ เลยลาออก แล้วคิดจะเปลี่ยนสาขาวิชา แต่ตอนนั้นบอกตรงๆว่าผมก็เคว้งๆ ไม่้รู้จะไปเรียนอะไร รู้แค่ไม่ไหวกับตรงนั้น ผมใช้เวลา 1 ปีที่ลาออกมาเพื่ออ่านหนังสือทบทวน เตรียมสอบใหม่ แล้วก็ทบทวนตัวเองไปด้วย ว่าจริงๆแล้วเราชอบอะไร เราอยากเรียนอะไร ตอนเลือกคณะ หนึ่งในคณะที่ผมตัดสินใจเลือก เป็นคณะเดิมที่ผมทิ้งมันออกมา แต่คนละมหาวิทยาลัยกัน แล้วเชื่อไหม พอผลสอบออกมา ผมก็ติดคณะนี้อีกครั้ง แล้วปัจจุบันนี้ผมก็จบการศึกษาจากคณะนี้เรียบร้อย ตอนนี้ก็ทำงานตามสาขาที่เรียนมา แล้วก็มีความสุขกับมันดี *** ที่ผมอยากจะบอกน้องไม่ได้สนับสนุนให้ตัดสินใจลาออกเลย แต่อยากให้น้องลองให้เวลากับตัวเองสักพักก่อน อาจจะขอพักการศึกษาไว้ชั่วคราวก่อนก็ได้ถ้ามันหมดพลังจริงๆ พูดไม่ถูกเหมือนกัน มันอาจจะเป็นเพราะความอึดอัดชั่วคราว หรืออาจจะไม่ใช่ทางของเราจริงๆ ลองดูนะครับ เหนื่อยนักก็พักก่อนสักนิด สำคัญคือถ้าเราตัดสินใจอะไรลงไปแล้วก็ขอให้เดินหน้าต่อไป อย่าเสียใจ หรือเสียดายกับสิ่งที่เราตัดสินใจไป ชีวิตเป็นของเราครับ อยู่กับมันให้มีความสุข สู้ๆนะ เป็นกำลังใจให้ :)) จากคุณ : ชายชิน เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 16:37:35

ความคิดเห็นที่ 22 เด็กน้อย...ทรายในนาฬิกามันไม่ได้หายไปไหนนะ  มันก็แค่ย้ายไปอยู่อีกด้านของนาฬิกา  เพื่อรอให้เราหงายมันขึ้นมาอีกครั้ง  และคุณคือคนที่ต้องหงายนาฬิกาทรายเรือนนั้นเอง อ้อ รบกวนปรึกษาคนหนุนหลังก่อนนะจ๊ะ ... ช่วงท้อของชีวิต มันมีกันทุกคนแหละจ๊ะ จากคุณ : สวยวันเว้นวัน เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 21:28:16

ความคิดเห็นที่ 23 ถามตัวเองหน่อยว่าอะไรคือสาเหตุที่ทำให้เบื่อเซ็ง ไม่อยากเรียน (ทั้งๆที่เกรดระดับนี้ก็ขั้นเทพแล้ว) คงไม่หวังว่าตัวเองจะต้องสอบทุกวิชาได้ เอ กระมัง คุณชอบเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นหรือเปล่า เป้าหมายของชีวิตคุณคืออะไร อยากเป็นอะไร อยากทำอะไร ควรตั้งคำถามกับตัวเองให้มากขึ้น แล้วพยายามหาคำตอบแบบมีเหตุผล ไม่ใช่แบบเข้าข้างตัวเอง หรือเอาอารมณ์เป็นที่ตั้ง ชอบ คห 16 มากมาย "อยากทำอะไรก็ทำ แต่อย่าจับจด ทุกเส้นทางไม่มีทางไหนโรยด้วยกลีบกุหลาบ" จำไว้ให้ขึ้นใจเลยนะ เพราะเป็นสัจจธรรมของชีวิต จากคุณ : ปรารถนาดี ไม่มีแอบแฝง เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 54 22:02:12 A:49.49.106.201 X: TicketID:301976

ความคิดเห็นที่ 24 เคยตกอยู่ในภาวะเดียวกันกับ จขกท และคุณ คห11 แต่ผมรู้ตัวตั้งแต่เทอมแรกเลยแก้ไขได้ ง่ายกว่า ตอนออกมาก็เคว้งอยู่พักใหญ่ โชคดีที่สอบตรงได้ที่เรียนก่อน(ทั้งๆที่ตอนสอบได้ก็ไม่ได้ชอบอะไรมากมาย แต่พอมาเรียนดูแล้วชอบมากเลยครับ)  ยังไงก็ดูเหตุผลแวดล้อมให้ดีนะครับ คุณอาจต้องอยู่กับมันไปทั้งชีวิต จากคุณ : เอฟเฟ่ห้าวหัวเสือไม่เคยกลัวใคร เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 54 00:35:10

ความคิดเห็นที่ 26 ผมว่าปัญหาที่น้องเป็นอยู่  อาจจะเป็นโรคซึมเศร้าก็ได้นะครับ  คือ ตัวพี่ก็เป็นเหมือนกัน  คือ เราจะมีความต้านทานต่อความสุขมากขึ้น ความสุขเกิดขึ้นช้าลง  ทั้งที่เป็นเหตุการณ์ที่มีความสุขที่เราเคยเจอมาก่อนอยู่แล้ว เช่น  สอบได้คะแนนดี โห น้องเรียนหมอจุฬา นี่ก็ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาแล้วล่ะ  พี่น่ะเคยเรียนแพทย์รังสิตมา 7 ปี นะ แต่ก็โอนหน่วยกิตไปเรียนคณะวิทย์เพื่อเอา ว.ท.บ. มาก่อน แล้วไปเรียนคณะเกี่ยวกับบริหาร เพราะพี่เป็นโรคซึมเศร้ามาตั้งแต่กลางเทอม 1 ปี 2 แต่กว่าผมจะปให้หมอวินิจฉัยและตรวจรักษาก็ผ่านไปนาน  4 ปีนะครับ คือถ้าเราได้รับการรักษามาก่อน  ไม่แน่  ผมอาจจะเรียนแพทย์จบ 6 ปีตามรุ่นตัวเองทันก็ได้ไม่มีปัญหานะ แต่ถ้าให้ถามจริงๆนะ ผมอยากได้ M.D. มั้ย แต่ก่อนอยากได้มาก แต่ก็ไม่รู้ Function ของ M.D. จะทำให้ชีวิตแก้ปัญหาอะไรได้ เพราะที่บ้านก็มีกิจการร้านขายยา 3 สาขา อยู่ ซึ่งพ่อแม่ ก็อยากให้รับช่วงต่อ แม่เองอยากให้ย้ายมาเรียนเภสัชเหมือนพี่ชายผมด้วยซ้ำ แต่ผมคิดว่าเรียนแพทย์น่ะ เท่กว่าเภสัชเยอะ  พอจะจีบสาวก็บอกว่าเราเรียนแพทย์ ภาพลักษณ์เราก็สูงขึ้นไปเยอะมากนะครับ อยู่ท่ามกลางชนชั้นสูงฐานะดี หน้าตาสวยๆหล่อๆทั้งนั้น บุคลิกท่าทางเรียบร้อย ได้รับการยอมรับจากผู้คนรอบข้าง ใครๆก็เรียกกันว่า หมอ หมอ ตัวก็ลอยแล้ว ผมเองก็ไม่ได้วางแผนชีวิตอะไรมั่นคงแน่นอนอยู่แล้ว  ออกจะเป็นคนง่ายๆ  แต่ชอบหวังสูง  ว่าอยากมีความสามารถทักษะ  อยากดูดีมีคนรักคนชมคบค้าสมาคมด้วย มันก็เลยออกจะเหลวแหลก ไร้สสาร ไร้ตัวตนมาก พี่ว่าน้องไปพบจิตแพทย์ก่อนนะ จิตแพทย์ที่ดูแลนักศึกษาแพทย์ ฬ น่ะ เค้ามีประสบการณ์ใน case ของน้องหลายอยู่นะ เพราะพี่เคยได้ยินว่าแพทย์ ฬ น่ะ แข่งกันเรียน ต่างคนต่างอยู่ อวดร่ำอวดรวย ไม่ช่วยเหลือซึ่งกันและกันเท่าที่ศิริราชน่ะ หรือเป็นที่บุคลิกน้องที่เข้ากับเพื่อนได้ยาก ทางที่ดีน้องต้อง outgoing ตัวเองมากกว่านี้ และที่สำคัญ  ตอบโจทย์ของตัวเองให้ได้ ว่าเราจะมีความสุขถ้าเราทำอะไร อาชีพหมอ จะมีความสุข ต้องมีแรงมุมานะ  ทะเยอทะยาน เพื่อพัฒนาทักษะของเราเพื่อรักษาคนไข้ได้เหมาะสมที่สุดตามสถานการณ์ โดยใช้สติปัญญาของเราว่าจะแก้ปัญหาอย่างไร ต้องอยากเจอ case ยากๆ ต้องเจอการกดดันจาก Staff โหดๆ ทั้งตรวจรายงาน การสอบ OSCE อีก ที่น้องเจอยัง  แค่น้ำจิ้มนะ คุยหลังไมค์ก็ได้นะ doctor.bas@hotmail.com หวังว่าพี่จะช่วยน้องได้ไม่มากก็น้อย  กลัวสอบใบ 1 ไม่ผ่าน พี่อยากจะชวนเพื่อนพี่มาติวให้น้องเลยจิงๆนะ จากคุณ : Du-486 (Du-486) เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 54 10:12:40

ความคิดเห็นที่ 27 โห น้องเรียนหมอจุฬา นี่ก็ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาแล้วล่ะ   แก้ไขเมื่อ 18 ก.ย. 54 12:42:26 แก้ไขเมื่อ 18 ก.ย. 54 12:41:53 จากคุณ : Du-486 (Du-486) เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 54 10:16:40

ความคิดเห็นที่ 28 ใครจะตัดสินใจแทนคุณได้เท่าตัวคุณเองคะเนี้ยะ คิดดีๆ นะคะ คิดให้หนักเลยถ้าคิดว่ามันไม่ใช่ หรือไม่ถูกทางก็ตัดสินใจไปเลย ที่สำคัญห้ามกลับมาเสียใจ คือต้องคิดให้ดีมากๆ เลยนะคะ สู้ๆค่ะ จากคุณ : Crimson Angel เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 54 16:02:38