PANTIP.COM : K13010785 สอบถามเกี่ยวกับ แม่ทัพ 18 หัวเมือง หน่อยครับ [คลับสามก๊ก]

ความคิดเห็นที่ 9

อีกรายหนึ่งคือโตเกี๋ยมเจ้าเมืองชีจิ๋ว เป็นคนมีน้ำใจอารีกว้างขวาง และนับถือโจโฉอยู่ เมื่อได้ข่าวว่าโจโฉซึ่งแยกจากกองทัพประชาชนแล้ว ได้ไปเป็นใหญ่อยู่ที่เมืองกุนจิ๋ว แล้วจัดคนไปรับโจโก๋ผู้บิดาที่เมืองตันลิว ผ่านมาทางเมืองชีจิ๋วก็ยินดี ออกไปคำนับรับบิดาของโจโฉเข้ามาพักในเมือง แต่งโต๊ะเลี้ยงดูอยู่สองวัน แล้วก็จัดทหารห้าร้อยคน คุมขบวนคาราวานของโจโก๋ ซึ่งบรรทุกทรัพย์สินสิ่งของมีค่า ใส่เกวียนร้อยเล่ม กับญาติพี่น้องและพรรคพวกอีกสองร้อยคน ให้ไปส่งถึงเมืองกุนจิ๋ว กะว่าจะได้ความดีความชอบจากโจโฉเป็นอันมาก

แต่เตียวคีซึ่งเป็นตัวนายคุมทหารของโตเกี๋ยมนั้น เมื่อก่อนเคยเป็นโจรโพกผ้าเหลือง พอถูกทหารหลวงปราบปราม ก็หลบมาอยู่กับโตเกี๋ยม เห็นทรัพย์สินของโจโก๋มีมากมาย จึงเกิดความโลภตามสันดานเดิม พอเดินทางมาจนใกล้ค่ำฝนตกอย่างหนัก ต้องหยุดพักหลบฝนอยู่ในวัดแห่งหนึ่ง รอให้ถึงเวลาเที่ยงคืน จึงชวนทหารของตนปล้นเกวียนที่พวกตนคุมมาเสียเอง โจโก๋ได้ยินเสียงอื้ออึง จะพาภรรยาน้อยหนีไปก็มิทัน จึงถูกเตียวคีฆ่าตายพร้อมกับครอบครัวและพรรคพวกอีกหลายคน แล้วเตียวคีก็จุดเพลิงเผาวัดนั้นเสีย และลากเกวียนทรัพย์สินเข้าป่าไปอยู่ที่ซอกเขาแห่งหนึ่ง

เมื่อโจโฉรู้ข่าวก็เสียใจถึงกับเป็นลมตกจากเก้าอี้ และโกรธแค้นโตเกี๋ยมยิ่งนัก ประกาศว่า

“……ซึ่งโตเกี๋ยมทำกลอุบายมาฆ่าบิดาเราเสียนั้น เราจะยกทหารไปเหยียบเมือง ชีจิ๋ว ให้ราบเป็นแผ่นดินจึงจะหายความแค้น……”

แล้วโจโฉก็ยกพลกว่าสิบหมื่นไปล้างแค้นแทนบิดาที่เมืองชีจิ๋ว และสั่งกองหน้าว่า ถ้าตีเมืองชีจิ๋วได้แล้วให้ฆ่าหญิงชายชาวเมืองเสียให้สิ้น

ครั้นโตเกี๋ยมรู้เรื่อง ก็มีความเศร้าหมองร้องไห้รักราษฎรทั้งปวง แล้วว่าแก่ที่ปรึกษาทั้งนั้นว่า ซึ่งเกิดเหตุทั้งนี้เพราะกรรมของเรามาตามทัน ชาวเมืองจะพลอยล้มตายด้วยเป็นอันมาก

โจป้าทหารเอกก็ว่าท่านหาความผิดมิได้ โจโฉยกมาทำอัตรายทั้งนี้จะนิ่งไว้มิได้ ต้องยกทหารออกไปรบพุ่งต้านทานไว้จึงจะควร โตเกี๋ยมเห็นชอบด้วย จึงจัดแจงทหารเปิดประตูเมืองยกออกไป เห็นทหารโจโฉนั้นตั้งอยู่เป็นอันมาก ดังคลื่นในท้องมหาสมุทร

โจโฉก็สั่งให้ทหารทั้งปวงขยายแถวออกเป็นหน้ากระดาน แล้วขับม้าขึ้นมาข้างหน้าทหาร โตเกี๋ยมเห็นดังนั้นก็ย่างม้าขึ้นไป แล้วย่อตัวลงคำนับโจโฉบอกว่า

“……..เดิมข้าพเจ้าคิดว่าจะไปทำราชการด้วยท่าน ครั้นรู้ว่าบิดาท่านมาถึงเมือง ชีจิ๋ว ข้าพเจ้าได้รับเข้ามาเลี้ยงดูแล้ว แต่งให้เตียวคีคุมทหารไปส่งหวังจะทำความชอบไว้ต่อท่าน แลเตียวคีนั้นเอาใจออหห่างข้าพเจ้า ฆ่าบิดากับพรรคพวกท่านเสีย แลข้าพเจ้าจะได้คิดอ่านเป็นกลอุบายให้เตียวคีทำร้ายนั้นหามิได้ ซึ่งท่านโกรธข้าพเจ้า ยกมาฆ่าชาวเมืองซึ่งหาความผิดมิได้นั้น ข้าพเจ้าเห็นไม่ควร……”

แต่โจโฉไม่ฟังเสียง ด่าโตเกี๋ยมเป็นข้อหยาบช้า แล้วสั่งทหารให้จับโตเกี๋ยมให้ได้ ทั้งสองฝ่ายก็เข้าสู้รบกันเป็นสามารถ แต่เกิดพายุฝนกระหน่ำลงมาห่าใหญ่ ทหารทั้งสองข้างจึงแยกกันไป โตเกี๋ยมกลับเข้าเมืองแล้วก็บอกแก่ทหารว่า

“…….เห็นเราจะสู้โจโฉมิได้ ซึ่งจะคิดรบพุ่งไปฉะนี้ ทหารเลวแลชาวเมืองก็จะพลอยตายเสียสิ้น ท่านทั้งปวงจงเอาตัวเรามัดออกไปส่งให้โจโฉ ทหารแลชาวเมืองจึงจะรอดชีวิต…”

บิต๊กซึ่งเป็นที่ปรึกษาก็อาสา ไปขอกองทัพจากขงหยงเจ้าเมืองปักไฮ และอีกทางหนึ่งก็ให้ตันเต๋ง ไปขอทหารจากเต๊งไก๋เจ้าเมืองเซียงจิ๋ว มาช่วยรบกับโจโฉด้วย

ขณะเมื่อบิต๊กมาถึงเมืองปักไฮนั้น เล่าปี่ได้มาช่วยขงหยงรบกับพวกโจรโพกผ้า เหลืองอยู่ เมื่อได้ชัยชนะแล้วจึงชวนเล่าปี่ไปช่วยโตเกี๋ยมรบกับโจโฉอีกแรงหนึ่ง

เมื่อทั้งสามยกพลไปถึงเมืองชีจิ๋วนั้น กองทัพของโจโฉตั้งล้อมเมืองอยู่ เล่าปี่จึงให้กวนอูกับจูล่งคุมทหารสามพัน อยู่ช่วยขงหยงกับเต๊งไก๋ภายนอก ตนเองกับเตียวหุยคุมทหารพันเศษรบฝ่ากองทัพโจโฉเข้าไปในเมือง โตเกี๋ยมก็มีความยินดีต้อนรับเล่าปี่อย่างแข็งแรง และมีความศรัทธาเล่าปี่ซึ่งเป็นเชื้อพระวงศ์ ทั้งพูดจาก็มีอารีเห็นน้ำใจจะกว้างขวาง จึงให้บิต๊กเอาตราประจำตำแหน่งเจ้าเมืองมามอบให้ เล่าปี่ก็ตกใจถามว่าเอาเอาตราตำแหน่งนี้มาให้ด้วยเหตุใด โตเกี๋ยมก็บอกว่า

“…….ทุกวันนี้พระเจ้าเฮี่ยนเต้ได้ครองราชสมบัติ พระชันษานั้นยังเยาว์อยู่ ขุนนางที่มิได้มีใจสัตย์ซื่อนั้นมักทำจลาจลต่าง ๆ แผ่นดินได้ความเดือดร้อนเนือง ๆ มา ข้าพเจ้าก็แก่ชราแล้วจะคิดการบำรุงแผ่นดินต่อไปนั้นก็ขัดสน ข้าพเจ้าเห็นว่าท่านเป็นเชื้อพระวงศ์ แล้วก็มีสติปัญญาโอบอ้อมอารี ควรที่จะทำนุบำรุงราษฎรให้เป็นสุข ข้าพเจ้าจึงเอาตราสำหรับที่มาให้ หวังจะเชิญให้ท่านเป็นเจ้าเมืองชีจิ๋ว จะได้คิดการกำจัดศัตรูราชสมบัติต่อไป…….”

เล่าปี่ก็คำนับขอบคุณโตเกี๋ยมแล้วปฏิเสธว่า

“…….เรานี้เป็นเชื้อพระวงศ์ก็จริง แต่สติปัญญาน้อย ทำราชการยังหาความชอบข้อใหญ่มิได้ เป็นแต่เจ้าเมืองจัตวา เรายังคิดเกรงอยู่ว่าจะไม่สมควรกับสติปัญญา ซึ่งเรายกมาทั้งนี้เพราะมีน้ำใจหวังจะช่วยท่านรบโจโฉ หรือท่านแคลงอยู่ว่าเราจะมาชิงเอาเมืองชีจิ๋ว ถ้าเราคิดดังนั้นก็ขออย่าให้เทพดารักษาชีวิตเราเลย…….”

โตเกี๋ยมก็ว่าซึ่งตนจะยกเมืองให้เล่าปี่นี้ เป็นความสุจริตใช่จะคิดสงสัยล่อลวงสิ่งใดหามิได้ แต่โตเกี๋ยมอ้อนวอนมอบเมืองให้เล่าปี่เป็นหลายครั้ง เล่าปี่ก็ไม่ยอมรับ บิต๊กจึงว่าทัพโจโฉมาตั้งประชิดเมืองอยู่ เล่าปี่ก็มาช่วยทำศึก ควรจะเร่งคิดทำการสงครามให้สำเร็จก่อน แล้วจึงค่อยมอบเมืองให้เล่าปี่ต่อภายหลัง

ขณะนั้นเจ้าเมืองตันลิวก็ใช้ให้ลิโป้ อัศวินผู้เร่ร่อนซึ่งพ่ายแพ้ แก่ลูกน้องของตั๋งโต๊ะ ที่ยกมาแก้แค้นแทนนาย ที่ถูกฆ่าตายด้วยน้ำมือของลิโป้ ต้องหนีมาอยู่ที่เมืองตันลิว ให้ยกทหารไปตีเมืองกุนจิ๋วของโจโฉจนแตก โจโฉจึงต้องถอนทัพกลับไป โดยที่ยังไม่ได้ชำระความแค้น

จากคุณ : เจียวต้าย

เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 55 19:41:23

ความคิดเห็นที่ 20

กองซุนจ้าน....เจ้าเมืองผู้อับโชค

กองซุนจ้านกลับมาอยู่เมืองปักเป๋งได้ไม่นาน อ้วนเสี้ยวก็มีหนังสือมาชวน ให้ยกทัพไปตีเมืองกิจิ๋ว ซึ่งเคยส่งเสบียงให้อ้วนเสี้ยวที่เมืองโห้ลาย ถ้าตีได้แล้วจะแบ่งทรัพย์สินและเมืองขึ้นให้กึ่งหนึ่ง กองซุนจ้านก็เห็นด้วยจึงจัดเตรียมกองทัพจะยกไป ก็ได้ข่าวว่าอ้วนเสี้ยวยึดครองเมืองกิจิ๋วได้แล้ว โดยไม่ต้องเสียไพร่พลแม้สักคนเกาทัณฑ์แม้สักดอกเลย จึงให้กองซุนอวดน้องชายไป
ทวงสัญญา ที่ว่าจะแบ่งสมบัติให้กึ่งหนึ่ง

น้องชายไปเมืองกิจิ๋วได้ไม่นาน ก็มีทหารกลับมาบอกว่า อ้วนเสี้ยวให้กองซุนอวดกลับมาเชิญกองซุนจ้านไปเอง แต่ระหว่างเดินทางกลับอ้วนเสี้ยวก็ส่งทหารมาล้อมฆ่าเสีย กองซุนจ้านก็โกรธยิ่งนักประกาศว่า

“…..อ้วนเสี้ยวได้เมืองกิจิ๋วแล้ว แต่งเป็นกลอุบายให้ทหารมาซุ่ม คอยฆ่ากองซุนอวดผู้น้องเราเสีย แล้วแกล้งประกาศว่าเป็นทหารตั๋งโต๊ะ แลอ้วนเสี้ยวทำทั้งนี้กูมีความแค้นนัก ถ้ากูแก้แค้นอ้วนเสี้ยวไม่ได้ ก็เหมือนหนึ่งไม่ใช่ชาติทหาร…..”

แล้วก็เกณฑ์ชายฉกรรจ์ทั้งเมือง เข้ากองทัพยกไปรบกับอ้วนเสี้ยว ซึ่งออกมาตั้งรับที่แม่น้ำพวนโห้ฟากตะวันตก ทั้งสองชักม้ามาพบกันที่กลางสะพานศิลา ซึ่งทอดข้ามแม่น้ำนั้น กองซุนจ้านก็ด่าอ้วนเสี้ยวว่า

“….ตัวมืงไม่รักษาสัตย์ มาล่อลวงกูแล้วซ้ำฆ่ากองซุนอวดผู้น้องกูเสีย…..”

อ้วนเสี้ยวก็แก้ว่า ฮันฮกเจ้าเมืองกิจิ๋วเป็นคนโฉดเขลาหาความคิดมิได้ อยู่ ๆ ยังไม่ทันได้รบก็ยอมยกเมืองให้ตน ดังนั้นกองซุนจ้านจะมาชุบมือเปิบเอาส่วนแบ่งได้อย่างไร กองซุนจ้าน ก็ด่าอ้วนเสี้ยวว่าเป็นสัตว์เดียรัจฉาน ไม่สมควรจะอยู่ปกครองบ้านเมือง อ้วนเสี้ยวก็โกรธใช้ให้บุนทิวนายทหารเอกฝีมือเยี่ยมยุทธ ออกไปจับตัวกองซุนจ้านให้ได้

กองซุนจ้านชักม้าลงจากสะพาน แล้วต่อสู้กับบุนทิวได้สิบเพลง ก็หมดฝีมือต้องถอยเข้าไปอยู่ในหมู่ทหารองครักษ์ ทหารเอกสี่นายก็เข้าปะทะป้องกันกองซุนจ้านไว้ แต่ก็ถูกบุนทิวเอาทวนแทงตายไปคนหนึ่ง อีกสามคนก็กลับหลังตามนายไป บุนทิวก็ขับม้าไล่ตามกองซุนจ้านเข้าป่าไปไกล จนถึงเนินเขาแห่งหนึ่งม้าสะดุดก้อนหินล้มลง กองซุนจ้านกระเด็นกลิ้งลงกับพื้นดิน ยังไม่ทันที่บุนทิวจะพุ่งทวนแทง ก็มีทหารหนุ่มผู้หนึ่ง ขี่ม้าขาวรำทวนเข้าสกัดหน้าไว้

ทั้งสองก็รบกันถึงหกสิบเพลง ก็มิได้เพลี่ยงพล้ำแก่กัน จนเหล่าทหารของกองซุนจ้านซึ่งแตกหนีไป คุมกันติดหวนกลับมาล้อมบุนทิวไว้ บุนทิวเห็นว่าขืนอยู่ช้าคงจะเสียที จึงชักม้าผละหนีกลับไป

กองซุนจ้านออกมาจากซอกหินที่วิ่งเข้าไปหลบแอบอยู่ จึงได้รู้จักว่าผู้ที่มาช่วยตนให้รอดพ้นจากความตายนั้น ชื่อจูล่งเป็นชาวเมืองเสียงสัน เดิมเป็นทหารของอ้วนเสี้ยว แต่เห็นว่าเป็นคนไม่สัตย์ซื่อ จึงหนีมาหวังจะอยู่กับกองซุนจ้าน พอดีได้ทันช่วยชีวิตไว้ กองซุนจ้านก็ดีใจนักรับไว้เป็นทหารของตน แล้วพากันกลับเข้าค่ายริมแม่น้ำ

หลังจากนั้นอ้วนเสี้ยวก็ยกทหารมาต่อสู้กับกองซุนจ้าน แถวสะพานนั้นอีก จ๊กยี่นายทหารของอ้วนเสี้ยว ก็บุกเข้าไปจนถึงตัวกองซุนจ้าน ต้องถอยหนีอีก จูล่งซึ่งเป็นกองหลังก็เข้ามาช่วย ฆ่าก๊กยี่ตาย แต่อ้วนเสี้ยวก็ยกพลมาโอบล้อมไว้ จูล่งก็พากองซุนจ้านหนีไปประมาณห้าสิบเส้น ก็พบกับเล่าปี่กวนอูและเตียวหุย ที่ยกพลจากเมืองเพงงวนก๋วนมาช่วย อ้วนเสี้ยวเกรงฝีมือของสามพี่น้อง จึงถอยกลับเข้าค่ายไป

ทั้งสองฝ่ายก็ตั้งท่ารบกันอยู่อีกหลายยก ตั๋งโต๊ะเกรงว่าจะเป็นศึกใหญ่ เดือดร้อนมาถึงตน จึงทำหนังสือเป็นรับสั่งของฮ่องเต้ ให้เลิกรบและเป็นไมตรีกันเสีย ทั้งสองยังเคารพใน รับสั่งจึงยอมเชื่อฟัง ต่างก็แยกกันกลับบ้านเมืองของตน โดยที่กองซุนจ้านยังไม่ได้แก้แค้นแทนน้องชาย ดังปรารถนา

ในคราวนั้นเล่าปี่ก็รักในน้ำใจของจูล่งมาก อยากจะได้ตัวไว้เป็นทหารของตน แต่ยังเกรงใจกองซุนจ้าน จึงต่างก็ต้องแยกกันไปคนละทาง จูล่งไปอยู่กับกองซุนจ้านตามความคิดเดิม ส่วนเล่าปี่ก็กลับไปอยู่บ้านเมืองของตน

ต่อมาอีกนานจนตั๋งโต๊ะตายไปแล้ว เล่าปี่ช่วยโจโฉรบชนะลิโป้ จับตัวมาประหารเสียที่เมืองชีจิ๋ว มีความชอบมาก โจโฉจึงพาไปเฝ้าพระเจ้าเหี้ยนเต้ และได้รับการแต่งตั้งเป็นขุนนางผู้ใหญ่ฝ่ายกรมวัง อ้วนเสี้ยวจึงได้ยกทัพไปตีเมืองปักเป๋งของกองซุนจ้าน ซึ่งกองซุนจ้านยกทหารออกรบหลายครั้งก็เสียที และกองซุนจ้านนั้นทำการรบตามใจตนเอง ไม่ฟังคำแนะนำของที่ปรึกษา จูล่งเห็นว่าไม่มีทางจะเอาชนะอ้วนเสี้ยวได้ จึงปลีกตัวออกไปคนเดียว เพื่อตามหาเล่าปี่หวังจะขอพึ่งบารมีต่อไป

กองซุนจ้านก็ให้ปลูกหอคอยสูงยี่สิบวา แล้วกวาดข้าวปลาอาหารมาไว้เป็นเสบียงในเมืองเป็นอันมาก และเกณฑ์ทหารขึ้นรักษาหน้าที่บนเชิงเทินไว้ให้มั่นคง กะจะทำศึกยืดยาวแรมปี อ้วนเสี้ยวก็หันไปตีเมืองเล็กเมืองน้อย ที่ขึ้นอยู่กับเมืองปักเป๋งแตกระส่ำระสายไปหลายตำบล เมื่อเจ้าเมืองเหล่านั้น มีหนังสือมาขอกองทัพไปช่วย กองซุนจ้านก็ว่าพวกหัวเมืองทั้งปวง มิได้เต็มใจรบพุ่งกับข้าศึก ดีแต่จะให้ยกไปช่วยท่าเดียวก็นิ่งเฉยเสีย หัวเมืองรอบนอกจึงพากันอ่อนน้อมยอมเข้ากับอ้วนเสี้ยวเป็นอันมาก อ้วนเสี้ยวก็ยกทัพมาล้อมเมืองปักเป๋งไว้

เมื่อกองซุนจ้านแต่งหนังสือกราบทูลฮ่องเต้ ขอกองทัพมาช่วย อ้วนเสี้ยวก็จับพล นำสารไว้ กองซุนจ้านรอกองทัพหลวงไม่เห็นมา จึงมีหนังสือไปหาเตียวเอี๋ยนพันธมิตรของตน ให้ยกกองทัพมาช่วย ถ้ามาถึงแล้วให้จุดเพลิงขึ้นเป็นสำคัญ ตนจะได้คุมทหารตีกระหนาบออกมาจากเมือง แต่อ้วนเสี้ยวก็จับได้อีก และซ้อนกลโดยส่งทหารเข้าตีเมืองปักเป๋ง แล้วจุดไฟขึ้นห่างค่ายไปประมาณสามสิบเส้น พอกองซุนจ้านยกทหารออกจากเมือง ก็ถูกอ้วนเสี้ยวล้อมกรอบฆ่าฟันทหารตายไปเป็นอันมาก แต่ตัวกองซุนจ้านหนีเข้าเมืองได้

ครั้งสุดท้ายอ้วนเสี้ยวให้ทหารขุดอุโมงค์ ทะลุเข้าไปในเมืองแล้วจุดไฟเผาบ้านเรือนขึ้นทั่วเมือง กองซุนจ้านไม่รู้ว่าข้าศึกเข้าเมืองได้มากน้อยเท่าใด เห็นจวนตัวจึงฆ่าบุตรภรรยาเสีย แล้วเชือดคอตนเองตายตาม อ้วนเสี้ยวจึงยึดเมืองปักเป๋งไว้เป็นของตนได้

เมื่อเล่าปี่ได้ทราบข่าวนี้ ก็เป็นขณะที่รับราชการอยู่ในเมืองหลวง ไม่มีไพร่พลอยู่ในกำมือ จึงไม่สามารถจะช่วยเหลือผู้มีคุณแก่ตนได้ ด้วยประการใด

กองซุนจ้านเจ้าเมืองผู้อาภัพอับโชค ไม่สามารถเลี้ยงดูทหารฝีมือดี ให้อยู่เป็นกำลัง ในการแผ่ขยายอำนาจด้วยกันได้ จึงสิ้นชื่อไปตั้งแต่บ้านเมืองยังไม่เริ่มเป็นสามก๊กเลย.

จากคุณ : เจียวต้าย

เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 55 06:10:24