ความคิดเห็นที่ 1 โดยส่วนตัวคิดว่าไม่น่าจะเสด็จมาถึงละแวกบ้านเราครับ สมัยก่อนจะไปไหนมาไหนน่าจะลำบาก ลำพังแค่เผยแผ่ในชมพูทวีปเองน่าจะใช้เวลานานพอสมควรแล้วครับ ส่วนเรื่องรอยพระพุทธบาทนี้ โดยส่วนตัวผมมองว่าเป็นการสร้างขึ้นมาใหม่ในเชิงสัญลักษณ์ว่าครั้งนึงพุทธศาสนาได้มาสถิตตั้งอยู่ ณ ดินแดนแถบนี้ จะเห็นว่าแต่ละรอยแต่ละที่ ก็มีขนาดใหญ่โตไม่เท่ากันเลย ยากที่จะเป็นรอยเท่าของมนุษย์จริงๆครับ  ส่วนบางรอยที่อยู่ตามลานหิน ผมมองว่าเป็นเรื่องของความบังเอิญที่รอยหินตรงนั้นคล้ายกับรูปฝ่าเท้าของมนุษย์ เลยมีการผูกเรื่องขึ้นมาภายหลังก็อาจจะเป็นได้ครับ ทั้งหมดนี้คือความเห็นส่วนตัวครับผม จากคุณ : Oceanophila เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 55 13:26:26

ความคิดเห็นที่ 2 เป็นจินตนาการ  เหมือนกับละคร เรื่องหนึ่ง ไม่ใช่มุสาวาท จากคุณ : นายช่างปลูกเรือน เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 55 14:24:23

ความคิดเห็นที่ 3 พวกที่ทำนายว่าจะเป็นเมืองนี่คงไม่พ้นเจ้าเมืองสร้างเมืองใหม่ ต้องการสร้างบารมี ให้ชาวบ้านนับถือ ก็สร้างรอยเท้าแล้วขี้โม้เองว่าพระพุทธเจ้าเคยมาทำนาย จากคุณ : Darigaaz เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 55 14:54:34

ความคิดเห็นที่ 4 พระพุทธบาทจำลอง เป็นการสร้างสัญลักษณ์แสดงถึงการมาถึงของ พุทธศาสนา **ไม่ใช่พระพุทธเจ้าเสด็จมาเอง จากคุณ : ร่อนเร่ ณ ถนน เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 55 15:52:57

ความคิดเห็นที่ 5 ในความรู้สึกของผมน่าจะเป็นแบบเดียวกับที่พระพุทธองค์ก้าวสามก้าวแล้วถึงสวรรค์ชั้นดาวดึงส์นะครับ คือเป็นเรื่องเชิ่งอิธิปาฏิหารมากกว่าจะเป็นเรื่อง ของเจ้าชายสิถทัตถะ แห่งเมืองกบิลพัส เขตเนปาล ผู้เดินท่งเที่ยวไปในเขตเนปาลและอินเดีย จากคุณ : เพชรน้อย เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 55 16:49:45

ความคิดเห็นที่ 6 เหมือนเคยได้ยินว่าบางรอยมีอยู่แล้ว เหมือนผู้ศรัทธามาสร้างไว้ ไม่แน่ใจนะคะ แต่สมัยก่อนแถบบ้านเราน่าจะกันดารไร้ร้างผู้คนมากกว่าแถบอินเดีย มีชนพื้นเมืองนุ่งน้อยห่มน้อยและอาจทอผ้าไม่เป็นอาศัยอยู่ เหมือนจะเคยเห็นแผนที่ที่เป็นการสันนิษฐานว่าพระพุทธเจ้าเสด็จเผยแผ่จริงบริเวณนั้น (คลับคล้ายคลับคลาว่าเป็นส่วนหนึ่งของอินเดียตอนเหนือ) หลายตำนานสร้างขึ้นมาครอบทีหลัง จึงเหลือตกทอดแก่ชนเผ่าที่เข้ามาอยู่ใหม่ให้ได้ยินได้ฟังในปัจจุบัน จากคุณ : อวัยวะชิ้นนั้น เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 55 20:14:33

ความคิดเห็นที่ 7 เรื่องรอยเท้า แค่แสดงให้ทุกคนเห็นแค่ว่าศาสนามาถึงตรงนี้มากกว่า ส่วนใครนํา ทําอะไรมาไม่รู้... การกระจายเส้นทางศาสนาพุทธสู่ภูมิภาคนี้ มองกลุ่มของพระเจ้าอโศกมหาราช ฮินดูมายั่งรากได้ พุทธก็น่าจะมาได้ จากคุณ : ไม่ได้มีสิบมือ เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 55 20:37:21

ความคิดเห็นที่ 8 ขึ้นอยู่กับมุมมองของคนครับ ถ้าถามคนสมัยนี้ เขาก็ต้องบอกว่าเป็นไปไม่ได้ ที่จะมีเรื่องของปาฏิหารย์ ต้องเข้าใจก่อนว่า เรื่องของจิตเป็นเรื่องละเอียดอ่อน ฝึกยากทำให้หลาย ๆ คนคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ เมื่อเป็นดังนี้ ก็เลยเกิดกระแสการทำให้ทุกอย่างมาอยู่ในมุมมองของตัวเอง พูดง่าย ๆ ก็คือเมื่อฉันทำไม่ได้หรือพิสูจน์ไม่ได้ มันก็แปลว่า เรื่องนั้นไม่จริง ก็เลยกลายเป็นว่ารอยพระพุทธบาทต่าง ๆ กลายเป็นสิ่งของที่ทำขึ้นมาไป เพราะฉะนั้น คำตอบของข้อนี้ ก็ขึ้นอยู่กับ อคติ และ คติ ของแต่ละคนครับ เพราะมันเป็นเหมือนเส้นขนานที่ไม่มีวันจะบรรจบกันได้ หากปราศจากการทดลองอย่างจริงจัง จากคุณ : ผ้าพับไว้ เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 55 23:50:59

ความคิดเห็นที่ 9 ถ้าท่านไปนอกชมพูทวีป จริง ก็ต้องมี ในพระไตรปิฎก  ในส่วนพุทธประวัติ เพราะแม้แต่ ไปโปรดพุทธมารดา  หรือ เรื่องในชาติก่อน เทวดามาเฝ้า  (กำเนิด มงคลสูตร หรือ สักกปัญหสูตร) ท่านก็เล่าไว้หมด ท่านไปไหน พระอานนท์ ก็ต้องรู้ แต่นี่ไม่มีเลย  มีแต่ตำนานของชาติต่าง ๆ แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 55 10:34:27 จากคุณ : นายช่างปลูกเรือน เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 10:27:20

ความคิดเห็นที่ 10 /\ /\ เอาแค่ว่า แคว้นสุนาปรันตะ มีเมืองหลวงชื่อ สุปปารกะ ซึ่งอยู่ในปัจจันตชนบท ถามว่าปัจจุบันแคว้นนี้อยู่ตรงไหนอ่ะครับ ? จากคุณ : ผ้าพับไว้ เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 22:35:21

ความคิดเห็นที่ 11 ที่ถามก็เพราะว่า องค์สมเด็จพระประทีปแก้ว ทรงตรัสกับ พระปุณณสุนาปรันตะ ว่า "...ดูกรปุณณะ พวกมนุษย์ชาว สุนาปรันตชนบทดุร้าย หยาบ คายนัก ถ้าพวกมนุษย์ชาวสุนาปรันตชนบทจักด่า จักบริภาษเธอ ในข้อนั้น เธอ จักมีความคิดอย่างไร ฯ             ปุ. ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ถ้าพวกมนุษย์ชาวสุนาปรันตชนบทจักด่า จัก บริภาษข้าพระองค์ไซร้ ในข้อนั้น ข้าพระองค์จักมีความคิดอย่างนี้ว่า มนุษย์ชาว สุนาปรันตชนบทนี้เจริญหนอ เจริญดีหนอ ที่เขาไม่ประหารเราด้วยมือ ข้าแต่ พระผู้มีพระภาค ในข้อนี้ ข้าพระองค์จักมีความคิดอย่างนี้ ข้าแต่พระสุคต ในข้อนี้ ข้าพระองค์จักมีความคิดอย่างนี้ ฯ............" พระสูตรนี้ คือปุณณสูตร พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๘  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๐ สังยุตตนิกาย สฬายตนวรรค ไม่ต้องสงสัยว่า พระอานนท์ท่านต้องจำมาแน่นอน เพราะเป็นพระสุตตันตปิฎก ปัญหาก็อย่างที่สงสัย ว่าแคว้นนี้อยู่ตรงไหนของอินเดียล่ะครับ ? จากคุณ : ผ้าพับไว้ เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 22:41:42

ความคิดเห็นที่ 12 สุนาปรันตะ แคว้นสุนาปรันตะอยู่ในแดนไกล ทางตะวันตกเฉียงใต้ของมัชฌิมประเทศ มีเมืองท่าใหญ่ชื่อสุปปารกะ อยู่ริมทะเล ชาวสุนาปรันตะชื่อว่าดุร้าย พระมหาสาวกปุณณสุนาปรันตะเกิดที่เมืองท่าในแคว้นนี้ พระพุทธเจ้าทรงประทับรอยพระบาทไว้ที่ริมฝั่งแม่น้ำนันมทาและที่ภูเขาสัจจพันธ์ ในกาลที่เสด็จมาแสดงธรรมโปรดชาวแคว้นสุนปรันตะ ตามคำอาราธนาของพระมหาปุณณะ นับว่าเป็นประวัติการเกิดขึ้นของรอยพระพุทธบาท http://www.dhammathai.org/buddha/g41.php นอกจากมหาชนบทหรืออาณาจักร ๑๖ นี้แล้ว ยังมีแคว้นอื่นๆ ที่ปรากฏในคัมภีร์ทางพระพุทธศาสนา ที่พอจะประมวลมาได้ดังนี้          ๑. แคว้นโกลิยะ มีเมืองหลวงชื่อ เทวทหะ (รามคาม)           ๒.แคว้นภัคคะ มีเมืองหลวงชื่อ สุงสุมารคีระ           ๓.แคว้นมัททะ มีเมืองหลวงชื่อ สาคละ           ๔.แคว้นวิเทหะ มีเมืองหลวงชื่อ มิถิลา           ๕.แคว้นสักกะ มีเมืองหลวงชื่อ กบิลพัสดุ์           ๖.แคว้นสุนาปรันตะ มีเมืองหลวงชื่อ สุปปารกะ           ๗. แคว้นอังคุตตราปะ เมืองหลวงเป็นเพียงนิคมชื่ออาปณะ มหาชนบท หรืออาณาจักร ๑๖ ในสมัยพุทธกาล เท่าที่ค้นพบหลักฐานในปัจจุบัน ได้แก่ อาณาเขตและเมืองดังต่อไปนี้          ๑. แคว้นกัมโพชะ ตั้งอยู่เหนือแคว้นคันธาระ ตั้งอยู่เหนือสุดของชมพูทวีป มีเมืองหลวงชื่อทวารกะ (ปัจจุบันอยู่ในเขตประเทศอัฟกานิสถาน)          ๒.แคว้นกาสี ตั้งอยู่ตอนบรรจบของแม่น้ำคงคาและยมุนานครหลวงชื่อ พาราณสี อยู่เหนือแคว้นมคธ อยู่ทางตะวันตกเฉียงใต้ ของแคว้นโกศล มีแคว้นวัชชีและแคว้นวิเทหะอยู่ทางตะวันออก มีแคว้นวังสะอยู่ทางตะวันตก ในสมัยพุทธกาลแคว้นกาสีถูกรวมเข้าเป็นส่วนหนึ่งของแคว้นโกศล (ปัจจุบันเรียกว่า วาราณสี)          ๓.แคว้นกุรุ ตั้งอยู่บนลุ่มแม่น้ำยมุนาตอนบนอยู่เหนือแคว้นมัจฉะ สุรเสนะ และปัญจาละ มีเมืองหลวงชื่อ อินทปัตถะ (ปัจจุบันเป็นดินแดนราวแคว้นปัญจาบและเมืองเดลีนครหลวงของประเทศอินเดีย)          ๔.แคว้นโกศล ตั้งอยู่ระหว่างเทือกเขาหิมาลัยกับแม่น้ำคงคาตอนกลาง ทิศเหนือจดภูเขาหิมาลัยตะวันตก ทิศใต้จดแม่น้ำคงคา ทิศตะวันออกจดแคว้นกาสีต่อกับแคว้นมคธ นครหลวงชื่อสาวัถี (ปัจจุบันเป็นดินแดนราวเมืองอโยธยา หรือ โอธ บัดนี้เรียกว่า สะเหต-มะเหต ตั้งอยู่บนฝั่งลำน้ำอจิรวดีหรือรับดิ ห่างจากเมืองโอธไปทางทิศเหนือราว ๘๐ กิโลเมตร และอยู่ทางทิศใต้ห่างจากเขตแดนประเทศเนปาลราว ๕๐ กิโลเมตรแคว้นโกศลคือ อุตรประเทศในปัจจุบัน)          ๕.แคว้นคันธาระ ตั้งอยู่ทางลุ่มแม่น้ำสินธุตอนบน อยู่ทางเหนือสุดของชมพูทวีป มีเพียงแคว้นกัมโพชะอยู่เหนือขึ้นไป นครหลวงชื่อตักศิลา (ปัจจุบันเป็นดินแดนนี้อยู่ราวพรมแดนทิศนะวันตกเฉียงเหนือของประเทศอินเดีย ตรงกับแคว้านปัญจาบภาคเหนือ อยู่ติดกับแคว้นกัษมีระหรือแคชเมียร์ นครหลวงชื่อตักสิสา อยู่ในดินแดนประเทศปากีสถาน)          ๖.แคว้นเจตี ตั้งอยู่ลุ่มแม่น้ำคงคา ติดต่อกับแคว้นวังสะทางทิศตะวันออก มีแคว้นวันตีอยู่ทางทิศตะวันตก นครหลวงชื่อโสตถิวดี          ๗.แคว้นปัญจาละ ตั้งอยู่ลุ่มแม่น้ำคงคาตอนบน มีแม่น้ำภาคีรถีซึ่งเป็นแควหนึ่งของแม่น้ำคงคาตอนบนไหลผ่าน มีแคว้นโกศลอยู่ทางทิศตะวันออก มีแคว้นกุรุอยู่ทางทิศตะวันตก ภูเขาหิมาลัยอยู่ทางทิศเหนือแม่น้ำคงคาอยู่ทางทิศใต้ เมืองหลวงของแคว้นนี้เดิมชื่อ หัสดินาปุระหรือหัสดินต่อมาจึงแยกไปตั้งนครหลวงใหม่คือกัมปิลละตั้งอยู่เหนือแม่น้ำคงคา ถัดลงมาถึงเมืองสังกัสสะ และถึงเมืองกันยากุพชะ(บัดนี้เรียกว่ากะเนาซ์ปัจจบันดินแดนแห่งนี้ อยู่ราวเมืองอัคราของประเทศอินเดีย)          ๘.แคว้นมคธ ตั้งอยู่ใต้แม่น้ำคงคาตอนกลางมีแม่น้ำคงคาอยู่ห่างทิศเหนือ และมีภูเขาวินชัยอยู่ทางทิศใต้และทิศตะวันตก ตั้งอยู่ระหว่างแม่น้ำโสนกับแคว้นอังคะ นครหลวงชื่อราชคฤห์ ตั้งอยู่ในเขตภูเขา ๕ ลูกล้อมรอบคือ ภูเขาคิชณกูฏ อิสิคิสิ ปัพภาระ เวภาระ และเวปุลละเรียกว่าเบญจคีรี ต่อมาพระเจ้าอุทายีพระราชนัดดาของพระเจ้าอชาตศัตรูได้ย้ายนครหลวงไปที่เมืองปาฏลีบุตร บนฝั่งแม่น้ำคงคาเหนือเมืองราชคฤห์ขึ้นไป (ปัจจุบันดินแดนแห่งนี้คือแคว้นพิหารของประเทศอินเดียนครราชคฤห์ บัดนี้เรียกว่า ราชคีร์ ตั้งอยู่ห่างจากเมืองปัตนะเมืองหลวงปัจจุบันของแคว้นพิหารไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ประมาณ ๖๕ กิโลเมตร นครปาฏลีบุตร บัดนี้เรียกว่าปัตนะ)          ๙.แคว้นมัจฉะ ตั้งอยู่ริมแม่น้ำสินธุกับยมุนาตอนบนมีแคว้นโกศลอยู่ทางทิศตะวันออก มีแคว้นกุรุอยู่ทางทิศเหนือ มีแคว้นสุรเสนะ อยู่ทางทิศใต้ นครหลวงชื่อวิราฏ          ๑๐.แคว้นมัลละ ตั้งอยู่ถัดจากแคว้นโกศลไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ อยู่ทางเหนือของแคว้นวัชชี และทางทิศตะวันออกของแคว้นสักกะ นครหลวงชื่อกุสาวดี แต่ภายหลังแยกเป็นนครกุสินาราและนครปาวา นครกุสินารา ตั้งอยู่ในจุดบรรจบของแม่น้ำรับดิและคันธกะส่วนนครปาวาอยู่ระหว่างนครกุสินารากับนครเวลสาลีเมืองหลวงของแคว้นวัชชี (ปัจจุบันเมืองกุสินาราอยู่ในเขตประเทศอินเดียเหนือประเทศเนปาล เมืองกุสินาราบัดนี้เรียกว่าเมืองกาเซีย ส่วนนครปาวา บัดนี้เรียกว่าเมืองปัทระโอนะ)          ๑๑.แคว้นวังสะ ตั้งอยู่ทางทิศใต้ของลำน้ำยมุนา ทิศใต้ของแคว้นโกศล และทางทิศตะวันตกของแคว้นกาสี นครหลวงชื่อโกสัมพี ตั้งอยู่เหนือฝั่งแม่น้ำยมุนา (ปัจจุบันนครโกสัมพี เป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ ชื่อว่าโกสัมอยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ของเมืองอัลลาฮาบัด)          ๑๒.แคว้นวัชชี ตั้งอยู่บนฝั่งทิศตะวันออกของแม่น้ำคันธกะอยู่ทางทิศตะวันออกของแคว้นมัลละ ทางทิศเหนือของแคว้นมคธ นครหลวงชื่อเวสาลี หรือไพศาลี (ปัจจุบันนครเวสาลีบัดนี้เรียกว่า เบสาห์อยู่ห่างจากเมืองปัตนะไปทางทิศเหนือราว ๔๕ กิโลเมตร)          ๑๓.แคว้นสุรเสนะ ตั้งอยู่ระหว่างลำน้ำสินธุกับยมุนาตอนล่าง ตั้งอยู่ทางใต้ของแคว้นกุรุ แคว้นปัญจาละอยู่ทางทิศตะวันออก นครหลวงชื่อมถุรา (ปัจจุบันดินแดนแห่งนี้อยู่ราวแคว้นราชสถานของประเทศอินเดีย และนครมถุราอยู่ราวเมืองมัตตรา)          ๑๔.แคว้นอวันตี หรือแคว้นมาลวะ ตั้งอยู่เหนือภูเขาวินธัย ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือของแคว้นอัสสกะ ทางตะวันตกเฉียงใต้ของแคว้นวังสะ นครหลวงชื่ออุชเชนี (บัดนี้คือเมืองอุเทนในประเทศอินเดีย)          ๑๕.แคว้นอังคะ ตั้งอยู่ปลายแม่น้ำคงคา ทางทิศตะวันออกของแคว้นมคธ มีแม่น้ำจัมปากั้นแดน มีนครหลวงชื่อจัมปา ตั้งอยู่เหนือฝั่ง แม่น้ำคงคา ด้านขวา (ปัจจุบันดินแดนแห่งนี้อยู่ราวรัฐเบงคอลของประเทศอินเดีย นครจัมปา บัดนี้เรียกว่า ภคัลปูร์)          ๑๖.แคว้นอัสสกะ ตั้งอยู่ลุ่มแม่น้ำโคธาวรี ทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของแคว้นอวันตี อยู่ติดแนวของดินแดนทักขิณาบถคือเมืองแถบใต้ มีนครหลวงชื่อโปตลิหรือโปตละ http://www.dhammathai.org/buddha/g42.php แคว้น ๑๖, แคว้นสำคัญในชมพูทวีปสมัยพุทธกาล http://www.vichadham.com/buddha/city16.html สุนาปรันตะ น่าจะอยู่ทางตะวันตกของอินเดียใต้แคว้นอัสสกะ(Assaka) เขตชาวทมิฬ ที่ยังไม่อ่อนข้อต่ออารยันทางเหนือ มีทักษะการประมง เดินเรือ ไม่น่าจะใช้เขตแคว้นอัสสัม น่าจะต้องมีเรื่องราวเผ่านากะ รัฐนากะ ในพม่าปัจจุบันบันทึกไว้บ้าง Ancient Cities of India during the time of Ramayana, Mahabharata and Buddha. http://en.wikipedia.org/wiki/Mahajanapadas http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/2/21/EpicIndiaCities.jpg แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 55 10:30:09 จากคุณ : ต็กโกวคิ้วป้าย เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 55 10:28:53

ความคิดเห็นที่ 13 /\ /\ ๑. ก็ยังไม่มีอะไรยืนยัน ความโหดร้ายของชนเผ่าที่อยู่ในแคว้นสุนาปรันตะ เพราะในพระสูตรก็ไม่ปรากฏว่า พระมหาปุณณ ท่านจะโดนอย่างที่องค์สมเด็จพระทศพลทรงตรัสไว้ ทั้งนี้หมายถึงว่า อาจจะเป็นอุบายทดสอบกำลังใจที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าประทานให้กับพระสาวกก่อนออกเดินทางไกลก็ได้ ชาวสุนาปรันตะ อาจจะไม่โหดร้ายจริง ๆ ก็ได้ ถ้าโหดร้ายจริง ในพระสูตรก็ต้องมีบันทึกไว้แล้ว แต่ของจริง พระมหาสาวกได้ย้ายที่จำพรรษาไปหลายที่ แต่ก็ไม่ปรากฏว่าจะโดนข่มขู่ ไม่ว่าจะทางวาจา หรือทางกาย หรือทางใด แต่อย่างใด เพราะฉะนั้น ถ้าจะมองว่าเป็นดินแดนตอนใต้ของอินเดียที่เผ่ามิลักขะอยู่ ด้านใต้ของแคว้นอัสสกะ ผมก็ยังว่าไม่มีน้ำหนักเท่าไร จากคุณ : ผ้าพับไว้ เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 55 23:49:50

ความคิดเห็นที่ 14 อ้างจากพระสูตร "....[๑๑๗] ครั้งนั้นแล ท่านพระปุณณะชื่นชมยินดีพระภาษิตของพระผู้มี- พระภาค ลุกจากอาสนะ ถวายอภิวาทพระผู้มีพระภาค ทำประทักษิณแล้ว เก็บ เสนาสนะแล้ว ถือบาตรและจีวรหลีกจาริกไปทางสุนาปรันตชนบท เมื่อเที่ยวจาริก ไปโดยลำดับ ก็บรรลุถึงสุนาปรันตชนบท ได้ยินว่า ท่านพระปุณณะอยู่ในสุนา- ปรันตชนบทนั้น ครั้งนั้นแล ในระหว่างพรรษานั้น ท่านพระปุณณะให้ชาว- สุนาปรันตชนบทแสดงตนเป็นอุบาสกประมาณ ๕๐๐ คน ได้ทำวิชชา ๓ ให้แจ้ง และปรินิพพานแล้ว ครั้งนั้นแล ภิกษุมากรูปด้วยกันเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ ประทับ แล้วนั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง แล้วได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ กุลบุตรชื่อว่าปุณณะที่พระผู้มีพระภาคตรัสสอนด้วยพระ โอวาทอย่างย่อนั้น ทำกาละแล้ว กุลบุตรนั้นมีคติเป็นอย่างไร มีอภิสัมปรายภพเป็น อย่างไร พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย กุลบุตรชื่อว่าปุณณะ เป็น บัณฑิต กล่าวคำจริง กล่าวธรรมสมควรแก่ธรรม มิได้ลำบากเพราะเหตุแห่งธรรม ดูกรภิกษุทั้งหลาย กุลบุตรชื่อว่าปุณณะปรินิพพานแล้ว ฯ ......" พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๘  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๐ สังยุตตนิกาย สฬายตนวรรค ปุณณสูตร จากคุณ : ผ้าพับไว้ เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 55 23:53:18

ความคิดเห็นที่ 15 ถ้าอ่านในอรรถกถา ก็จะพบว่าเส้นทางที่องค์สมเด็จพระทศพล ได้ทรงเสด็จไปโปรดชาวสุนาปรันตะ ต้องผ่าน สัจจพันธบรรพต ,แม่น้ำนัมมทาน ที่ทรงประทับรอยพระพุทธบาทเอาไว้ ปัญหาก็คือ มองจากแผนที่แล้ว ก็ยังไม่มีบริเวณที่คาดว่าจะเป็นแม่น้ำที่น่าจะทรงเสด็จประทับรอยพระพุทธบาทได้เลย อ้างอิงจาก อรรถกถา "...พระศาสดาเสด็จถึงสัจจพันธบรรพต ได้พักเรือนยอดไว้บนอากาศ               ดาบสผู้เป็นมิจฉาทิฏฐิ ชื่อว่าสัจจพันธ์ที่บรรพตนั้น ให้มหาชนถือมิจฉาทิฏฐิ เป็นผู้ถึงความเป็นเลิศด้วยลาภและเลิศด้วยยศอยู่. แต่ธรรมอันเป็นอุปนิสสัยแห่งพระอรหัตตผลในภายในของท่านย่อมรุ่งโรจน์เหมือนประทีปลุกโพลงในภายในฉะนั้น.               พระศาสดาครั้นทรงเห็นดังนั้นแล้ว จึงคิดว่าเราจักแสดงธรรมแก่เขา ดังนี้แล้วจึงเสด็จไปแสดงธรรม.               ในเวลาจบเทศนา พระดาบสบรรลุพระอรหัต. อภิญญามาถึงท่านพร้อมด้วยพระอรหัตที่บรรลุนั่นเอง. ท่านเป็นเอหิภิกษุ ทรงไว้ซึ่งบาตรและจีวรอันสำเร็จแล้วด้วยฤทธิ์ ก็เข้าไปเรือนยอด (หลังที่ว่าง)               พระผู้มีพระภาคเจ้าพร้อมด้วยภิกษุ ๕๐๐ รูปผู้อยู่ที่เรือนยอด เสด็จไปวานิชคาม กระทำเรือนยอดไม่ให้มีใครเห็นแล้ว เสด็จเข้ายังวานิชคาม. พวกพ่อค้าถวายทานแด่สงฆ์มีพระพุทธเจ้าเป็นประธาน แล้วนำพระศาสดาไปยังกุฏาคาร. พระศาสดาได้เสด็จเข้าไปยังโรงกลม. มหาชนบริโภคอาหารเช้าตราบเท่าที่คิดว่า พระศาสดาทรงสงบระงับความหิวอาหาร แล้วสมาทานองค์อุโบสถ ถือเอาของหอมและดอกไม้เป็นอันมาก กลับมายังอารามเพื่อต้องการฟังธรรม. พระศาสดาทรงแสดงธรรมเกิดเป็นประมุขที่ผูกเป็นหุ่นของมหาชน. โกลาหลเพราะพระพุทธองค์ได้มีเป็นอันมาก.               พระศาสดาประทับอยู่ในที่นั้นนั่นเองตลอด ๗ วันเพื่อสงเคราะห์มหาชน. พออรุณขึ้นก็ได้ปรากฏอยู่ในมหาคันธกุฏีนั้นเอง. ในที่สุดแห่งพระธรรมเทศนา ๗ วัน การตรัสรู้ธรรมได้มีแก่สัตว์ ๘๔,๐๐๐. พระองค์ประทับอยู่ ณ ที่นั้น ๗ วัน เสด็จเที่ยวบิณฑบาตในวานิชคาม ให้พระปุณณเถระกลับด้วยตรัสสั่งว่า เธอจงอยู่ในที่นี้แล ได้เสด็จไปยังฝั่งแม่น้ำนัมมทานทีอันมีอยู่โดยลำดับ.               พระยานาคนัมมทากระทำการต้อนรับพระศาสดา ให้เสด็จเข้าไปสู่ภพนาค ได้กระทำสักการะต่อพระรัตนตรัย. พระศาสดาแสดงธรรมแก่พระยานาคนั้น แล้วออกจากภพนาค. พระยานาคนั้นอ้อนวอนว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ขอพระองค์จงประทานสิ่งที่ควรสละแก่ข้าพระองค์. พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงแสดงเจดีย์คือรอยพระบาทไว้ ณ ฝั่งแม่น้ำนัมมทานที เจดีย์คือรอยพระบาทนั้น เมื่อคลื่นหลากมาๆ ย่อมปิด เมื่อคลื่นไปแล้วย่อมเปิดออก ความถึงพร้อมด้วยมหาสักการะได้มีแล้ว. " อรรถกถา สังยุตตนิกาย สฬายตนวรรค สฬายตนสังยุตต์ ฉันนวรรคที่ ๔ ๕. ปุณณสูตร               อรรถกถาปุณณสูตรที่ ๕ จากคุณ : ผ้าพับไว้ เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 55 00:18:59

ความคิดเห็นที่ 16 ต่อเนื่องจากอรรถกถานั้น ในหนังสือบุณโณวาทคำฉันท์ ซึ่งอ้างถึงตำนานรอยพระพุทธบาท ปรากฏพระบาลีว่า สุวณฺณมาลิเก         สุวณฺณบพฺเต สุมนกูเฏ                โยนกปูเร นมฺมทาย  นทิยา      ปญฺจปาทวรํ  ฐานํ อหํ  วนฺทามิ           ทูรโต ซึ่งถ้าว่ากันตามโคลงบทนี้ ในศรีลังกา ก็จะเจอจริง ๆ แค่ ๒ รอย ก็คือที่เขาสุมนกูฏ(Adam Peak Srilanka) และอีกที่ ตามบันทึกของหลวงจีนฟาเหียน ว่าในศรีลังกามี ๒ รอย ที่เขาสุมนกูฏ ส่วนอีกที่อยู่ทางตอนเหนือของเมืองอนุราธปุระ แต่ปัจจุบันก็ยังไม่ได้รับการยืนยันว่าจะมีรอยที่เหนือเมืองอนุราธปุระแต่อย่างใด ถ้ายึดตามภาษิตของศรีลังกา และ จากอรรถกถาอธิบายปุณณสูตร ก็แสดงว่า แม่น้ำนัมมทา และ ภูเขาสัจจพัน ไม่ได้อยู่ในอินเดีย หรือ ศรีลังกาแต่อย่างใด รูปประกอบ รอยพระพุทธบาทที่เขาสุมนกูฎ หรือเขา Adam Peak ศรีลังกา จากคุณ : ผ้าพับไว้ เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 55 00:31:04

ความคิดเห็นที่ 17 อ้าวลืมภาพครับ ขออภัย จากคุณ : ผ้าพับไว้ เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 55 00:32:34

ความคิดเห็นที่ 18 จาก Google Earth ยอดเขาสุมนกูฏ ในรูปคือจุด A ถ้าแม่น้ำนัมมทาน ก็น่าจะอยู่แถว ๆ กรุงโคลัมโบ แต่ก็ไม่มีข่าวว่าเจอแต่อย่างใด เพราะฉะนั้นโดยส่วนตัวผมคิดว่า แนวคิดของคุณต๊กโกวยังไม่น่าจะถูกครับ จากคุณ : ผ้าพับไว้ เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 55 00:37:45

ความคิดเห็นที่ 19 หันมาดูภูมิศาสตร์ของอ่าวไทยกันบ้าง ทะเลอ่าวไทยยุคดึกดำบรรพ์ราว 12,000 ปีมาแล้ว มีขอบเขตกว้างขวางกว่าปัจจุบัน ดังนี้ ทิศเหนือ ทะเลสูงขึ้นไปถึงบริเวณ จ.ลพบุรี หรือเหนือขึ้นไปอีก ทิศตะวันตก ทะเลเว้าเข้าไปถึงบริเวณ อ.เมือง และ อ.อู่ทอง จ.สุพรรณบุรี ต่ำลงมาที่ อ.นครชัยศรี จ.นครปฐม ต่ำลงมาที่ อ.เมือง จ.ราชบุรี และต่ำลงมาที่ อ.เมือง จ.เพชรบุรี ทิศตะวันออก ทะเลเว้าเข้าไปถึงบริเวณ จ.สระบุรี จ.นครนายก จ.ปราจีนบุรี และเว้าไปถึง อ.พนัสนิคม จ.ชลบุรี เมื่อขอบเขตอ่าวไทยยุคดึกดำบรรพ์ล้ำเข้าไปมากกว่าปัจจุบัน แม่น้ำสายสำคัญๆ ที่ไหลลงทะเลจึงสั้นกว่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ คือ ปากน้ำเจ้าพระยา อยู่บริเวณ จ.นครสวรรค์-ชัยนาท ปากน้ำแม่กลอง อยู่ทาง จ.นครปฐม (แม่น้ำท่าจีนยังไม่มี) ปากน้ำบางปะกง อยู่ทาง จ.นครนายก-ปราจีนบุรี ปากน้ำป่าสัก อยู่ทาง จ.ลพบุรี เป็นต้น ทะเลอ่าวไทยยุคดึกดำบรรพ์ที่กว้างขวางดังกล่าวมิได้อยู่คงที่ เพราะแผ่นดินโดยรอบงอกออกไปเรื่อยๆ ตามปรากฏการณ์ธรรมชาติ อันเป็นผลจากการทับถมของตะกอนหรือโคลนตมที่ล้นทะลักไหลมากับน้ำในแม่น้ำสายต่างๆ ที่มีอยู่รอบอ่าวไทย ยุคโน้น ครั้นนานเข้าก็กลายเป็นทะเลโคลนตม ขยายพื้นที่กว้างออกไปเรื่อยๆ ช้าๆ ตามธรรมชาติ ในที่สุดโคลนตมที่ถมทับกลับกลายเป็นดินดอน แผ่กว้างเป็น "แผ่นดินบก" สืบเนื่องจนปัจจุบัน นอกจากจะถมทะเลให้เป็นแผ่นดินบกแล้ว โคลนตมจำนวนมหาศาลยังเป็นปุ๋ย ธรรมชาติดีที่สุด ที่ทำให้พื้นดินอุดมสมบูรณ์เหมาะแก่การเพาะปลูกข้าวในสมัยหลังๆ เมื่อตะกอนจากแม่น้ำทะลักออกมาทับถมนานนับพันปี ในที่สุดอ่าวไทยก็ค่อยๆ หดลง บริเวณที่โคลนตมตกตะกอนก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของผืนแผ่นดินใหญ่ คนดึกดำบรรพ์ร่อนเร่ "ทะเลโคลน" 3,000 ปีมาแล้ว มนุษย์รู้จักถลุงเหล็กทั่วไปทั้งภูมิภาคอุษาคเนย์ มีชุมชน บ้านเมืองขนาดเล็กๆ เกิดขึ้นทั่วไป มีคนจากที่ต่างๆ เคลื่อนย้ายเข้ามาตั้งหลักแหล่งในดินแดนประเทศไทยมากขึ้นกว่าแต่ก่อน อ้างอิงจาก หนังสือกรุงเทพฯ มาจากไหน? (พิมพ์ครั้งแรก พ.ศ. 2548) เพราะฉะนั้นเรือก็สามารถที่จะเดินทางมาถึงที่ สระบุรี ได้ไม่ยากแต่อย่างใด หลักฐานที่เห็นชัด ๆ ว่าประเทศไทย ก็เป็นแหล่งค้าขายแหล่งใหญ่ ๆ ก็คือ เหรียญยุคปโตเลมีที่ขุดพบได้ ที่สุพรรณบุรี ถึงแม้ว่าจะอยู่ในยุคหลังพุทธกาลมา ๓๐๐ ปี แต่ก็แสดงว่าก่อนหน้านั้น คนในภูมิภาคนี้ ก็มีการติดต่อค้าขายกับโลกภายนอก ดังนั้น ความเห็นส่วนตัวของผม ก็ต้องบอกว่า มีความเป็นไปได้ที่รอยพระพุทธบาทสระบุรี คือของจริง ตามอรรถกถาที่ระบุไว้ว่าเป็นรอยพระพุทธบาทบนเขาสัจจพันนั่นเอง จากคุณ : ผ้าพับไว้ เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 55 00:54:01

ความคิดเห็นที่ 20 นอกจากนี้ ในโทณสูตร  พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๑  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๓ อังคุตตรนิกาย จตุกกนิบาต ก็ได้กล่าวถึง ลักษณะของรอยพระพุทธบาทเอาไว้ชัดเจนว่า "....สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคเสด็จดำเนินทางไกลในระหว่างเมือง อุกกัฏฐะและเมืองเสตัพยะ แม้โทณพราหมณ์ก็เดินทางไกลในระหว่างเมือง อุกกัฏฐะและเมืองเสตัพยะ โทณพราหมณ์ได้เห็นรอยกงจักรในรอยพระบาทของ พระผู้มีพระภาคมีซี่ตั้งพัน ประกอบด้วยกงและดุม บริบูรณ์ด้วยอาการทั้งปวง ครั้นเห็นแล้วจึงรำพึงว่า อัศจรรย์จริงหนอท่านผู้เจริญ สิ่งไม่เคยมีมามีขึ้น รอยเท้า เหล่านี้ชะรอยจักไม่ใช่รอยเท้ามนุษย์ ครั้งนั้นแล พระผู้มีพระภาคเสด็จแวะออก จากทาง ประทับนั่งที่โคนไม้ต้นหนึ่ง ทรงคู้บัลลังก์ ตั้งพระกายตรง ดำรงสติไว้ เฉพาะหน้า ครั้งนั้น โทณพราหมณ์ติดตามรอยพระบาทของพระผู้มีพระภาค ได้ เห็นพระผู้มีพระภาคประทับนั่งที่โคนไม้แห่งหนึ่ง น่าพอใจ ควรแก่ความเลื่อมใส มีพระอินทรีย์อันสงบ มีพระทัยอันสงบ ถึงความฝึกฝนและความสงบอันยอดเยี่ยม มีตนอันฝึกแล้วคุ้มครองแล้ว มีอินทรีย์อันรักษาแล้ว เป็นผู้ประเสริฐ ครั้น เห็นแล้วจึงเข้าไปเฝ้าถึงที่ประทับ แล้วทูลถามว่า ท่านผู้เจริญเป็นเทวดาหรือ พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่า ดูกรพราหมณ์ เรามิใช่เป็นเทวดา ฯ" แสดงว่า รอยพระพุทธบาทก็มีมาแต่ครั้งพุทธกาลแล้ว ก่อนจะมีพุทธศักราชเสียอีก และก็ไม่ใช่สักแห่งในคำกลอนภาษาบาลีแต่อย่างใด หรือจะเป็นที่ โยนกปูเร ? ถ้ายึดตามพระสูตรนี้ แสดงว่ามีแนวโน้ม(เดาล้วน ๆ เน้นนะครับว่าเดา อาจจะไม่จริงก็ได้) การปรากฏของรอยพระพุทธบาท เป็นปาฏิหารย์หนึ่งที่องค์สมเด็จพระทศพลทรงกระทำไว้ เพราะฉะนั้น ถ้ายึดตามความมั่วที่ผมเดานี้ แสดงว่า ตำนานรอยพระพุทธบาทที่เชื่อกันว่า ทรงเหาะได้ ทรงประทับรอยพระพุทธบาทไว้ ก็ต้องมีเค้าลางแห่งความเป็นจริงอยู่พอสมควร จากคุณ : ผ้าพับไว้ เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 55 01:02:30

ความคิดเห็นที่ 21 เอามาให้อ่านกันhttp://www.oknation.net/blog/print.php?id=217594 จากคุณ : ฉลูพฤหัส เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 55 22:47:04