ฮ่องเต้เจ้าสำราญ (๔)

ฮ่องเต้ในพงศาวดารจีน

ฮ่องเต้เจ้าสำราญ

ตอนที่ ๔ ดอกไม้ริมทาง

 “เจียวต้าย”

พระเจ้าเจงเต็กฮ่องเต้ กับ จิวหยง ก็เดินทางต่อไปจนถึงที่แห่งหนึ่ง มีภูเขาสูงใหญ่ต้นไม้รกชัฏ ใบหนาชิดจนแสงแดดไม่ส่องได้ ดูเยือกเย็นน่ากลัว จึงตรัสถามจิวหยงว่า ตำบลนี้ชื่อไรมีโรงเตี๊ยมและบ้านคนอาศัยหรือไม่ ท่านเคยอยู่แขวงเมืองนี้คงจะทราบ

จิวหยงทูลว่าเขานี้ชื่อเขาธอฮวยซัว หน้าเขาข้างโน้นคือตำบลนำเล่าติ๋น มีบ้านเรือนมากทั้งตลาดขายของ ก็มีบริบูรณ์ แต่ในหว่างเขานั้นมีนายโจรผู้หนึ่งมีฝีมือรบพุ่งเข้มแข็ง ซ่องสุมไพร่พลไว้มาก สร้าง เหย้าเรือนครึกครื้น ที่ทำเลเที่ยวเล่นก็สนุกสนาน แล้วประพฤติการประหลาดกว่าโจรทั้งปวง ถ้าคนใกล้เคียงและเพื่อนบ้าน ก็ไม่ทำอันตราย หรือลูกค้าวาณิชที่เที่ยวค้าขายก็มิได้ข่มเหง ราษฎรเดินไปมาตามทางโดยสุจริต ก็ไม่เบียดเบียนให้ได้ความเดือดร้อนสิ่งใด

ใช้แต่คนไปเที่ยวสืบตาม หัวเมืองใหญ่น้อยทุกตำบล ถ้าเห็นขุนนางและเจ้าเมืองคนไหน ที่ไม่ซื่อตรงสุจริต จะเข้าไปเมืองหลวงหรือไปตำบลใด ก็คุมพรรคพวกออกคอยสกัดอยู่ แย่งชิงเอาสิ่งของและทุบตีให้ได้ความเจ็บอายต่าง ๆ แม้นสู้รบดื้อดึงไปก็ฆ่าเสีย ถ้ารับผิดโดยดีก็สั่งสอนให้ตั้งอยู่ในยุติธรรมแล้วปล่อยตัวไป

ภายหลังใช้คนไปสืบดูรู้ว่าผู้นั้นละพยศอันร้าย จึงให้คนคุมสิ่งของไปคืนให้ แม้นไม่ทิ้งความชั่วก็ลอบไปฆ่าเสียจงได้

ถ้ามีโจรพวกอื่นมาแย่งชิงผู้เดินทางในตำบลนี้ แม้นผู้ใดขึ้นไปบอกก็ออกเงินใช้แทนให้ผู้ถูกปล้น ภายหลังก็คิดอ่านสืบจับโจรที่ปล้นชิงมาทำโทษจงได้ จึงไม่มีโจรพวกใดที่จะมาเบียดเบียนในแขวงนี้เป็นอันขาด เกรงอำนาจนายโจรบนเขาทั้งสิ้น

ขณะนั้นก็มีเสียงฝีเท้าม้าและคนลงมาจากบนเขา จิวหยงจึงทูลว่าเชิญพระองค์รีบเสด็จไปก่อน เลี้ยวข้างหน้าเขามีทางใหญ่ตรงไปตำบลนำเล่าติ๋น เมื่อแรกถึงมีโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งเชิญเสด็จไปพักอยู่ที่นั่น ข้าพเจ้าจะรบสู้ดูท่วงที นายโจรก่อน ถ้าเห็นพอจะเกลี้ยกล่อมได้ ข้าพเจ้าจะอาศัยพักอยู่บนเขาสักคืนหนึ่ง จะรีบไปตามเสด็จ ฮ่องเต้รับคำแล้วก็รีบไป

พระเจ้าเจงเต็กฮ่องเต้ ซึ่งรีบเดินไปถึงตำบลนำเล่าติ๋น ก็เห็นโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งตามที่ จิวหยง บอกไว้ จึงเสด็จเข้าไปในโรงเตี๊ยม เห็นโต๊ะเก้าอี้ตั้งอยู่แต่ไม่เห็นคน ตรัสเรียกอยู่หลายคำก็ไม่มีใครขาน จึงประทับลงบนเก้าอี้เอาพัดตีโต๊ะร้องเรียกอีก

ขณะนั้นก็มีเสียงสตรีร้องออกมาว่า ท่านนี้ไม่มีอัชฌาสัย เหตุใดจึงทำอึกทึกดังนี้ ฮ่องเต้ได้ฟังก็ทรงเบือนพระพักตร์ดู เห็นหญิงสาวรูปงามยิ่งนัก พิเคราะห์ดูดวงหน้าเหมือนพระจันทร์เมื่อวันเพ็ง ปราศจากเมฆบริสุทธิ์ กิริยาเรียบร้อยประกอบทั้งลักษณะอันดี เสียงก็เพราะจับในพระทัย ก็บังเกิดประหวัดรักใคร่ยิ่งนัก จึงตอบไปว่า

".....เราเข้ามาอยู่ในนี้ช้านานแล้ว ร้องเรียกเป็นหลายคำก็ไม่เห็นมีผู้ใด จึงได้ตีโต๊ะหวังจะให้ได้ยิน เราขออภัยเสียเถิด อย่าถือโทษเลย...."

แล้วตรัสว่าโรงเตี๊ยมนี้มีกับข้าวและสุราอย่างดีขายหรือ นางก็ตอบว่าสุราที่ดีมีมาก แต่กับข้าวนั้นยังไม่ได้หา ถ้าท่านอยากจะกินสิ่งใดเอาเงินมาก่อนจึงจะจัดทำให้ ฮ่องเต้ตรัสว่าเจ้าอยู่แต่ผู้เดียวจะทำกับข้าวได้หรือ นางก็ตอบว่าถ้าท่านเอาเงินให้ข้าพเจ้าแล้ว ก็คงจะจัดหากับข้าวและสุราจะได้ไม่ต้องลำบาก

ฮ่องเต้ได้ทรงฟังก็หยิบเอาเงินแผ่นหนึ่งส่งให้ นางก็ว่าหญิงกับชายจะรับต่อมือกันนั้นไม่ควร ฮ่องเต้จึงวางลงบนโต๊ะ นางก็หยิบเอาเงินไปแล้วว่า ข้าพเจ้าจะเข้าไปข้างในจัดข้าวของอย่างดีมาให้ ตามสมควรกับเงินของท่าน แล้วก็กลับเข้าไปสั่งคนใช้ให้ซื้อของมาโดยเร็ว จัดทำเสร็จแล้วก็ยกกับข้าวและสุรามาตั้งที่โต๊ะ

ฮ่องเต้ก็เสวย แต่พระทัยนั้นรำลึกถึงจิวหยง ด้วยไม่ทราบว่าดีร้ายประการใด ตั้งพระทัยคอยยังไม่เห็นกลับมา ก็ทรงพระวิตกเป็นอันมาก แล้วหวนพระทัยคิดถึงสาวเจ้าของโรงไม่เห็นออกมา ก็เอาพัดเคาะโต๊ะเข้าอีก

นางก็ออกมาถามว่าสิ่งใดไม่พอหรือ ฮ่องเต้ตรัสสัพยอกว่า ข้าวของยังบริบูรณ์อยู่ แต่เราเสพสุราผู้เดียวไม่มีรสเลย อยากจะชวนเจ้าลงนั่งกินด้วยให้สบายไม่ทราบว่าใจเจ้าจะคิดประการใด

สาวเจ้าของโรงเตี๊ยมก็มีความอาย ยกเสื้อขึ้นป้องหน้า ทำมารยาเป็นโกรธพูดแต่ เบา ๆ ว่า

".....ท่านพูดผิดธรรมเนียม ข้าพเจ้าไม่ใช่หญิงหาเงิน จะทำเช่นคนชั่วอย่างไรได้ ข้าพเจ้าเห็นเป็นคนเรียบร้อยจึงออกมาสนทนาด้วย กลับว่ากล่าวล่วงเกินนัก ถ้าพี่ชายข้าพเจ้ามาเห็นท่านทำดังนี้ ก็จะมีความโกรธมาก....."

ฮ่องเต้ตอบว่า

".....เจ้าขายสุราและของทั้งปวงในโรงเตี๊ยม ควร จะรับแขกโดยจะนั่งกินด้วยก็ไม่เป็นไร ถึงพี่ชายเจ้ากลับมาจะว่าอย่างไรได้ เราไม่ทำสิ่งใดให้พี่ชายแค้นเคืองเหตุไฉนจะโกรธเราเปล่า ๆ ถึงพี่ชายเจ้าจะกล้าหาญประการใด ถ้าไม่สุจริตแล้วเรามิได้กลัว....."

นางก็ว่า

“....พี่ชายข้าพเจ้าก็ไม่กล้าหาญ แต่ประพฤติการโดยเที่ยงธรรม ประกอบด้วยความสัตย์ซื่อมีฝีมืออยู่บ้าง ทั้งเพื่อนฝูงก็มากคนรักใคร่ เพราะน้ำใจมั่นคง ท่านอย่าเพ่อประมาทพี่ข้าพเจ้าก่อน แม้นกลับมาถ้าข้าพเจ้าบอกว่าท่านข่มเหง ก็จะจับตัวท่านส่งไปให้เจ้าเมืองทำโทษ ท่านจึงจะรู้สำนึกตัว....."

ฮ่องเต้ได้ทรงฟังก็ตบพระหัตถ์ ทรงพระสรวลแล้วตรัสว่า จะจับเราไปส่งเจ้าเมืองหรือ กลัวจะต้องคุกเข่าคำนับขอโทษเรา นางก็ว่า

"....ท่านพูดจายกตัวนัก เมื่อใดได้เป็นเจ้าแผ่นดินแล้ว จึงจะมีคนกลัวท่านไปพูดที่อื่นเถิด อย่ามาลวงข้าพเจ้าเลย....."

ฮ่องเต้ตรัสว่าเจ้าอย่าประมาท ผู้ใดที่อยู่ในบ้านเมืองอาณาเขตนี้ก็ต้องกลัวเราทั้งสิ้น นางจึงตอบว่า ท่านพูดจาเหลือตัวนัก เหมือนกับท่านเป็นฮ่องเต้ พระเจ้าเจงเต็กฮ่องเต้ตรัสว่า เจ้าว่าเราเป็นฮ่องเต้แล้วทำไมไม่คุกเข่าลงคำนับเล่า นางว่าไม่มีสำคัญสิ่งใดที่เป็นกษัตริย์ เหตุไฉนจะให้ข้าพเจ้าคำนับ

ฮ่องเต้ได้ทรงฟังเห็นนางพูดจาคล่องแคล่วประกอบทั้งรูปร่างและกิริยาน่ารัก จึงดำริว่าตั้งแต่เราจากเมืองหลวง ไม่พบหญิงใดที่งามพร้อมเหมือนนางคนนี้ จะต้องบอกความตามจริงจะได้พาไปเมืองหลวง ทรงคิดแล้วตรัสว่าเจ้าจะดูของสำคัญหรือจงเข้ามาให้ใกล้ นางก็เดินเข้าไปยืนอยู่พอสมควร

ฮ่องเต้ก็เอาตราหยกสำหรับกษัตริย์ส่งให้ นางรับมาดูเห็นมีอักษรอยู่แปดตัวแปลว่าโปรดลงมาแต่เมืองสวรรค์ให้เป็นกษัตริย์ ทำนุบำรุงราษฎรอยู่เย็นเป็นสุข บ้านเมืองจงบริบูรณ์

นางก็คืนตราหยกแล้วคุกเข่าลงคำนับทูลว่า ซึ่งข้าพเจ้ามิได้รู้จักพูดล่วงเกินไปนั้น บั้นโซ้ย จงยกโทษข้าพเจ้าสักครั้งหนึ่งเถิด ฮ่องเต้ก็รับคำแล้วตรัสถามว่าเจ้าแซ่ใดชื่อไรรับหมั้นของใครแล้วหรือยัง นางก็ทูลว่าชื่อ ลีฮอง เป็นคนยากจนหามีผู้ใดมาหมั้นไม่

ฮ่องเต้ทรงฟังก็มีพระทัยยินดี ตรัสว่าเราจะตั้งเจ้าให้เป็นกุยฮุยพระสนมฝ่ายซ้าย จะชอบใจเจ้าหรืออย่างไร นางลีฮองทูลว่าบั้นโซ้ยจะโปรดประการใด สุดแล้วแต่จะทรงพระเมตตา

พระเจ้าเจงเต็กฮ่องเต้ได้ฟังก็ชอบพระทัย จึงรับสั่งให้นางลีฮองนั่งบนเก้าอี้ แล้วตรัสถามถึงเรื่องพี่น้อง นางลีฮองทูลว่าบิดาชื่อ ลีกุย ตั้งโรงเตี๊ยมขายสุราอยู่ตำบลนี้ได้ยี่สิบปีเศษ มีบุตรสองคนพี่ชายชื่อ ลีเหลง น้องคือนางลีฮอง เมื่อจะเกิดนั้นบิดาบอกว่ามีแสงสว่างเหมือนสายรุ้งพุ่งเข้ามาในเรือน ประมาณครู่หนึ่งก็หายไป ตั้งแต่นั้นมาคนเดินทางไปมา แวะซื้อสุราและข้าวของ มากขึ้นกว่าแต่ก่อน

ครั้นภายหลังบิดามารดาถึงแก่กรรม ตนเองกับพี่ชายก็รักษาโรงเตี๊ยมค้าขายต่อมาพี่ชายมีภรรยาชื่อ นางเหงซิว แต่ตัวนั้นไปเที่ยวป่าหาเนื้อและสุกรมาส่งอยู่เสมอ แต่ลางทีไปพบเพื่อนที่ชอบอัชฌาสัยก็ชักชวนไว้คืนหนึ่งสองคืนบ้างจึงกลับ แล้วทูลถามว่าบั้นโซ้ยเสด็จมาถึงนี่ มีพระราชประสงค์สิ่งใด ฮ่องเต้ก็ตรัสเล่าความแต่หลังให้ฟังทุกประการ

นางลีฮองก็คำนับลาเข้าไปข้างใน แจ้งความให้นางเหงซิวพี่สะใภ้ทราบ นางเหงซิวได้ฟังก็ยินดีชวนนางลีฮองออกมาคำนับฮ่องเต้ แล้วนางเหงซิวดูท่วงทีก็ทราบพระอัชฌาสัย จึงรีบคำนับลากลับเข้าข้างในมิได้อยู่ช้า

ฮ่องเต้ก็ชวนนางลีฮองเสพสุราเป็นที่สำราญพระทัย จนเวลาค่ำนางเหงซิวจัดห้องเสร็จแล้ว ออกมาบอกนางลีฮองให้เชิญเสด็จเข้าไปข้างใน นางลีฮองก็ยินดีคุกเข่าเชิญเสด็จ ฮ่องเต้ก็จูงมือนางลีฮองเข้าในห้อง นางลีฮองทำกระบวนด้วยมารยาสตรีต่าง ๆ ฮ่องเต้มีพระทัยรักเป็นอันมาก ก็บรรทมอยู่ด้วยนางลีฮองจนสว่าง

ครั้นเวลารุ่งเช้านางเหงซิวจัดข้าวและสุรามาตั้งถวาย ฮ่องเต้ก็เสวยกับนางลีฮองแล้ว ตั้งพระทัยคอยจิวหยงอยู่ในห้อง จิวหยงมาถึงก็ลงจากม้าเข้าไปในโรงเตี๊ยม ไม่เห็นมีคนจึงเรียกด้วยเสียงอันดังว่า เจ้าของโรงเตี๊ยมไปไหน นางเหงซิวได้ยินจึงออกไปถามว่าท่านจะซื้อกับข้าวและสุราหรือ

จิวหยงตอบว่าเรายังไม่ซื้อก่อน มีธุระสิ่งหนึ่งใคร่จะรู้ เมื่อเวลาวานนี้มีชายหนุ่มเป็นชาวเมืองหลวง มาพักที่นี่บ้างหรือไม่ นางเหงซิวยังมิทันตอบประการใด นางลีฮองแอบฟังอยู่ข้างในได้ยินดังนั้น ก็เข้ามากราบทูลฮ่องเต้ให้ทรงทราบ

พระเจ้าเจงเต็กฮ่องเต้ก็รีบออกไป เห็นจิวหยงก็มีพระทัยยินดีพาจิวหยงเข้าไปข้างในแล้วตรัสถามว่า เมื่อเวลาวานนี้พวกโจรตามมาท่านพูดจาประการใด เหตุไฉนจึงมาต่อป่านนี้ เรามีความวิตกเป็นอันมาก จิวหยงก็คุกเข่าลงถวายบังคมทูลความตามที่ กวดยี่เหลง นายโจร ยอมเข้าทำราชการให้ฮ่องเต้ทราบจนสิ้น

ฮ่องเต้ก็มีพระทัยยินดีและเล่าความ ตั้งแต่มาอาศัยอยู่ที่โรงเตี๊ยมแห่งนี้ จนได้นางลีฮองเป็นกุยฮุยให้จิวหยงฟังทุกประการ จิวหยงทราบดังนั้นครั้นจะทูลทัดทานก็ไม่ได้ ด้วยฮ่องเต้ได้ทรงตั้งให้เป็นกุยฮุยเสียแล้ว จึงเข้าไปคำนับนางลีฮองตามธรรมเนียม

ฝ่ายลีเหลงพี่ชายนางลีฮองกลับมาแต่ป่า เดินเข้าไปข้างในเห็นน้องสาวนั่งพูดอยู่กับชายหนุ่ม ก็มีความโกรธเป็นอันมาก จึงว่าหญิงชั่วไม่มียางอาย เหตุใดจึงนั่งพูดกับชายผิดอย่างธรรมเนียมดังนี้ หรือเจ้ารักใคร่กันจงบอกแต่ความจริง

นางลีฮองได้ยินก็ตกใจ ลุกมาเรียกพี่ชายเข้าไปข้างใน เล่าความตั้งแต่ฮ่องเต้มาซื้อกับข้าวและสุรา แล้วเอาตราหยกออกให้ดู จึงรู้ว่าเป็นพระมหากษัตริย์ และได้ทรงตั้งเป็นกุยฮุยพระสนมฝ่ายซ้าย ให้พี่ชายทรายทราบโดยถี่ถ้วนทุกประการ

ลีเหลงได้ฟังก็ตกใจทั้งมีความยินดีมาก จึงออกมาคุกเข่าลงถวายบังคม ทูลขอโทษ ฮ่องเต้จึงตรัสถามนางลีฮองว่าเป็นผู้ใด นางลีฮองทูลว่าเป็นพี่ชายชื่อลีเหลง ยังไม่ทราบประการใดจึงได้กล่าวคำหยาบช้า ขอพระองค์อย่าได้ถือโทษเลย ฮ่องเต้ก็ว่ายังไม่รู้จักกันหาควรถือโทษไม่ จึงรับสั่งให้ลีเหลงลุกขึ้นนั่งในที่สมควร ลีเหลงทูลถามว่าผู้ที่ติดตามมาคือผู้ใด ฮ่องเต้ตรัสว่าชื่อ จิวหยง เป็นขุนนางตำแหน่งไต้เจียงกุ๋น นายทหารใหญ่ ลีเหลงก็ลุกไปคำนับ จิวหยงก็คำนับตอบตามธรรมเนียมแล้วนั่งพูดจาไต่ถามกันด้วยเรื่อง         ต่าง ๆ

ฮ่องเต้จึงรับสั่งให้เก็บป้ายเลิกการขายของเสีย แล้วกำชับลีเหลงกับนางลีฮองว่าอย่าให้ความนี้แพร่งพรายไป

ครั้นเวลารุ่งเช้าฮ่องเต้ก็ตรัสกับจิวหยงว่า ตั้งแต่เราได้ออกจากเมืองหลวงเที่ยวชมบ้านเมืองทั้งปวงและภูเขา ไม่มีความสุขสบายใจ จนมาถึงเมืองกังหนำนี้ก็ได้ดับทุกข์ราษฎร ได้กำจัดคนที่ร้ายกาจและขุนนางที่ไม่สุจริตเสียเป็นอันมาก กับได้ผู้มีฝีมือสัตย์ซื่อมั่นคงควรจะช่วยรักษาแผ่นดินไปก็หลายคน บัดนี้ได้นางลีฮองรูปงามประกอบทั้งลักษณะกิริยาเป็นกุยฮุย สมความปรารถนาทุกประการแล้ว ท่านจงไปบ้านเดิมคำนับศพปู่และบิดาตามประเพณีที่คิดไว้ เราจะพักคอยท่าอยู่ที่นี่ ถ้าการสำเร็จแล้วจงรีบกลับมา จะได้พากันเข้าเมืองหลวง

จิวหยงได้ฟังจึงทูลว่าซึ่งพระองค์โปรดทั้งนี้ พระเดชพระคุณหาที่สุดมิได้ แต่ข้าพเจ้าไปใจเป็นห่วงถึงพระองค์ยิ่งนัก ฮ่องเต้ก็ตรัสว่าท่านพูดนี้ ก็สมควรเป็นข้ากับเจ้ามีใจจงรักภักดีโดยสุจริต แต่อยู่ที่นี่ก็อาศัยลีเหลงมีฝีมือป้องกันอันตราย พอจะวางใจได้

จิวหยงก็ว่าพระองค์อย่ามีความประมาทเสด็จไปเที่ยวที่อื่น ฮ่องเต้ก็ตรัสว่าท่านอย่ามีความวิตกเลย จิวหยงจึงกราบถวายบังคมลารีบไปเมืองจิวฮู ทั้ง ๆ ที่ห่วงหลังยิ่งนัก.

##########

จากคุณ	: เจียวต้าย
เขียนเมื่อ	: 20 ธ.ค. 55 05:57:16

bookmark

เก็บเข้าคลังกระทู้

ส่งต่อกระทู้

พิมพ์

หน้าหลัก

กระทู้ก่อนหน้า

กระทู้ถัดไป