ประสบการณ์อยากแบ่งปันน้องๆที่กำลังศีกษา กำลังเรียนอยู่ (ยาวหน่อย แต่อยากให้อ่าน พิมพ์ตกไปบ้างขออภัย)

สวัสดีค่ะ พี่ชื่อ แนน(นี่) นะค่ะ อายุยี่สิบห้าปี ไม่รู้เข้าห้องทุกหรือเปล่าค่ะ เดินกระด๊อกกระแด๊ก เข้ามา ทั้งๆที่เมื่อก่อนก่อนเวียนเเถวเดอะดาว ดารา ศิลปิน หรือ ศาลาคนเศร้า เอ๊ย ศาลาประชาคม บอร์ด ชีวิตรันทด (ปัญหาชีวิต) 555 หลังๆ me เข้าบ่อยเหลือเกิน 5555

ก่อนอื่นขอสุสันต์วันดีคริสมาสย้อนหลังและสวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าทุกคนนะค่ะ

ก่อนสิ้นปีหลังจากที่นอนทบทวนตัวเองตั้งแต่สมัยเรียน จนมาถึงทุกวันนี้ บอกตรงว่าแอบเสียดายวันเวลาที่ผานมา ต้องบอกก่อนว่าพี่เดินไม่ได้ตั้งแต่เกิด ฐานะครอบครัวก็ปานกลาง พอกินพอใช้ พี่เป็นเด็กโรงเรียนวัด เวลาเรียนก็ไม่ค่อยใฝ่เรียน เป็นคนหัวช้าด้วย ตามไม่ค่อยทัน ไอ้ประเภทวิชาวิชาการหนักๆ คณิต สังคม อังกฤษ  วิทย์ ยังมาหวังเกรดอะไรดีจากพี่ เหมือนรียนผ่านไปวันๆ ชอบภาษาไทย กับ ศิลปะ แต่วิชาที่ชอบก็ ติด ร  ==" ภาษาไทย เพราะขี้เกียจ จะมีเขียนรายงาน ทอ่งอาขยาน  เป็นงานที่ครูตามเก็บทุกภาค สมัย ม. ต้น  ติดเพราะ ไม่ส่งรายงาน แต่อาขยาน ชอบท่อง แม้จะตื่นเต้นบ้าง แต่ก็สนุกดี  เวลาให้แต่งกลอน เรียงความ เรื่องแต่งเรื่องอะไรสักอย่าง เขาให้เขียนแค่หน้าเดียว พี่ล้อ 2 หน้ากระดาษ มันส์ดี 555555 ศิลปะ ไม่ได้เก่งเรีองวาด ไม่ได้เก่งเรื่องลายเส้น แต่ก็ทำได้ ประมาณหนี่ง เรียนเเล้วรู้สีกสนุก  

ช่วง จบ ม. 3 ก็ไม่ได้เรียนต่อ จนไปติดต่อนายอำเภอที่สกลนคร จะขอทุนมาค้าขาย กับยายที่ต่างจังหวัด เขาเห็ว่าอายุยังน้อย 16 เอง อยากเรียนอะไร นั้นคือคำถาม พี่ก็บอก คอมพิวเตอร์ ตอนนั้นก็นีกอะไรไม่ออก ที่บอกว่าคอม เพราะเคยจับคอมตอนอยู่ ป.6 อาจารย์ใหญ่ให้ช่วยพิมพ์เอกสาร เหมือนกลับว่าพยามจะให้ทักษะเราทางด้านนี้ ก็เลยบอกคอมพิวเตอร์ ทางอำเภอเลยแนะให้เรียน มหาไถ่พัทยาก็มาสอบ ก็ผ่านค่ะ คะแนนกลางๆ ก็มีโอกาสได้เรียน ที่นั้นก็จะสอนอิเลคทอนิค คอมพิวเตอร์สารสนเทศ คอมพิวเตอร์ ธุรกิจ ภาคภาษาอังกฤษ

ซี่งพี่ก็เลือกที่จะเรียน พัฒนาระบบสารสนเทศ  ก็คือมันได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างในความคิดตอนนั้น ทั้งกราฟิค ทั้งโปรแกรม เขียนเว็บ ในเรื่องของ it มันควบคุมทุก me เลยตัดสินใจเรียน โดยไม่ศีกษาก่อนว่า มันเป็นยังไง โปรแกรมเมอร์เป็นยังไง กราฟิคเป็นยังไง เขียนเว็บเป็นยังไง ไม่รู้แม้กระทั้ง พัฒนาระบบสารสนเทศคืออะไร me เห็นมีให้เรียนเยอะดี me เลยลง  บัดได๋แท้  ฮ่วย คณิตศาสตร์ T_____________T  

เรียนเทอม 1 ทุลักทุเลมาก
เรียนเทอม 2 อ๊วกแตก YY
เทอม 3 ต้องแยกต้องเองออกไปศีกษาด้วยตัวเอง หมายถึงถนัดอะไรก็ไปสักทางหนี่ง พี่ก็จับกราฟฟริค สิ่อสิ่งพิมพ์  น่าจะเป็นทางที่ถนัดที่สุดในบรรดาวิชาที่ต้องใช้คอมพิวเตอร์ทำงาน

ก็เรียนจนจบออกมาโปรแกรมที่ถนัดสุดๆ photoshop ลองมา illustrator pagemaker  ก็เน้นเรื่อง ครีเอท สิ่งสิ่งพิมพ์     ตัดต่อ สร้างเว็บก็เล็กๆน้อย

พอจบออกมา ตกงาน 3 เดือนแต่เรายังอยู่ในความดูแลก็ รร เบื่อมากกับการ รองาน จนได้ทำงานที่พัทยา แต่สิ่งที่เรียนมาแทบไม่ได้ใช้เลย  ก็คือเป็นพนักงานอัพเดทเว็ปไซต์ ทำมา 6 ปี ไม่ใช่สิ่งที่เป็นตัวเราเลย แต่สิ่งที่ได้คือ อายุงาน ประสบการณ์ทำงาน มันเกิดขี้นเอง การมองโลกที่โตขี้น มันเกิดขี้นเอง  อ่อลืมบอก ที่นั้น มี กศน ให้เรียน เลยได้ต่อจนจบ ม . 6 หลังจากทำงานก็ยังไม่ได้เรียนต่อเลย ยังคงใช้ชีวิตเรื่อยไม่มีจุดหมายว่าต่อไป จะทำอะไร วางอณาคตอย่างไง  จนทำงาน 6 ปี มีเงินเก็บมั่งไม่มากไม่น้อยหรอก  

มาถึงวันนี้เรารู้แล้วว่าเราสนใจอะไร คือทำแล้วเหมาะกับเราที่สุด คือมันอาจจะไม่ใด้เหมาะกับเราที่สุด แต่ทำแล้วคิดว่ามีความสุขที่สุด นั้นคือความเป็นศิลปินในตัว ชอบร้องเพลง เขียนนิยาย เขียนเพลง  เขียนบทละคร กำกับ ถามว่าทั้งหมดทั้งหมดมีพื้นฐานที่แน่นไหม ของใช้คำว่า เล็กน้อย มันเลยทำให้มีความรู้สึก อยากกลับไปเรียนนี่ไงค่ะ  ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ จะตั้งใจและสนใจมากกว่านี้ ไม่ว่าจะเจอวิชาที่ชอบหรือไม่ชอบ  ต่อ ม 4 5 6 สายศิลป์ เข้านิเทศศาตร์ มาถึงวันนี้จะได้ไปในทางที่ถูกต้อง    

แล้วคุณน้องๆ หาตัวเองเจอกันหรือยังจ๊ะ   ถ้าเจอแล้วขอให้ ตั้งใจทำในสิ่งที่ตัวเองรักให้ดีที่สุด แล้วเราจะเป็นบุคลกรที่ดีในภายภาคหน้า  

นีกย้อนกลับไปอีกครั้งสมัย ม 3 อีกครั้ง พี่มีเรื่องราวที่ประทับใจที่สุด ไม่มีอะไรประทับใจมากกว่านี้   คือ

ช่วง ม 3 จะไม่ชอบอาจารย์คนหนี่ง เขาบอกเป็นครูที่ดุมากกกกกกกก บุคคลิกเหมือนครูไหวใจร้าย  วิชาศิลปะ เขาให้เอาดินเหนียว ร้อยเป็นลูกปัด ทำเป็นสร้อย  แต่วันนั้นไม่ได้เอางานมา (บกพร่องเองโทษใครไม่ได้) โดนไล่ออกจากห้องเรียน แต่เพื่อนคนอื่น อนุญาตให้ไปหาดินมาปั้น  นั่งร้องไห้โฮ..................อายเพื่อนด้วย เรียนก็ไม่อยากเจอหน้าครู จนตั้งคำมั่นสัญญาว่า   "ชั้นต้องทำอะไรสักอย่างให้ครูเห็นว่า ชั้นก็มีดีไม่แพ้คนอื่น "  จนกระทั้งวันหนี่งเพื่อนไปเข้าค่ายกัน แล้วพี่ไม่ได้ไป เช้าวันจันทร์แทบไม่มีใครมาเรียน เพราะหมด วันนั้นไม่มีการเรียนการสอน พี่ไปโรงเรียน ก็ต้องกลับบ้าน แล้วกว่าเพราะจะมารับก็เย็น  ครุคนนั้นเห็นพี่ก็เลยบอกว่า  "เธอกลับเหอะเดี่ยวครูหารถให้"  สักพักโทรหาครูประถมผู้ชายให้เอารถเก๋งไปส่งที่บ้าน แต่ครูคนนั้นก็นั่งรถไปส่งด้วย เพื่อความปลอดภัย รู้สีกรักครูมากขี้น จนช่วงสอบเทอมสุดท้าย ปฏิบัติ สอบนาฏศิลป์ รำไทย เราก็เริ่มอีดอัดตรงนี้ รำไม่ได้สมบูรณ์แบบ มือรำ และขาไม่ขยับ 5555 พี่รู้สึกทะลักทุเลมาก ทำพอให้ผ่าน  ครูบอกต่อไปสอบ ขับร้อง  นั้นคือวั้นของ me 555 เลือกลาวดวงเดือน ใจเต้นตีกๆๆๆ แต่ก็ผ่านไปด้วยด้วยดี    อาทิตย์ต่อมาสอบ เต้น แนวดนตรีแบบลีลาส  เราก็ :( Y____Y :(      เราก็ยังไม่ได้สอบ  

จนมาสอบการแสดง โดยจ้บกลุ่มกลับเพื่อน ทำละครสั้น ที่มีคติสอนใจ  พี่ก็รู้จะอยู่ไหน คนเก่งๆ ก็จับกลุ่มกันหมดแล้ว มีเพื่อนอยู่คนหนี่งนิสัยดีมาก ขอมันเข้ากลุ่ม  แล้วเชื่อไหม แทบร้องไห้ ในกลุ่มไม่มีใครมา เราไปรอดสักคน คือแต่ละคน เกเรทั้งนั้น หนักสุด อ่านหนังสือไม่ออกก็มี ม สาม แล้ว T___________T ป่วยกะบาลที่สุด ป่วยจิต ป่วยใจ !!!!  ไม่มีใครเดินเรื่อง   พี่ก็ต้องเป็นคนเดินเรื่องทั้งหมด  ตั้งแต่เขียนบท บทละคร ตัวละคร และต้องกำกับเองเพราะดูท่าแล้วถ้าไม่ทำ ไม่รอดสักคน แรกๆ มีไอเดีย จากหนังอินเดียเรื่องหนี่งที่ดุแล้วได้ข้อคิดมาก เอาบท ตรงนั้นมาเขียนเป็น ฉากๆ ให้สั้นที่สุด  แต่ ไม่มีใครเล่น พอถึงชั่วโมง เพื่อนคนหนี่งบอก  เเมร่งเล่นไร เล่นไปเหอะ ทำประกวดร้องเพลง แนนเมิงออกไปร้องๆ ก็จบ  (เมิงพากรูซวยนะเนี่ยะ) บทเยอะ ใครจะเล่น ตายยยยยยยยยยยยยยห่า   ละ ทำไงว่ะ บทเราก็ดี ถีงมันจะเยอะ ถ้าตั้งใจช่วยกัน มันก็ออกมาดี เรามั่นใจ    ในเมื่อไม่มีใครเล่น ก็เปลี่ยนบท แต่งเรื่องไหม เครียดแต่ก็สนุกเวลาที่ทำ เอาเรื่องที่ใกล้ตัวพวกมันมากที่สุด  เปรียบเทียบกันไปเลย ช่วงเข้าวัยรุ่นหัวเลี้ยวหัวต่อ เหมือนถนนที่แบ่งออกเป็นหลายๆสาย  เพื่อนซี่ที่รักกันมาก ร้กเรืยน แต่ต้องมาแตกเพราะสังคม เพราะเพื่อนอีกกลุ่ม ยุ่งเกี่ยวกับสิ่งเสพติด ผิดกับอีกคนที่รู้ว่าอันไหนดีไม่ดี  ก็จะแต่งสไตส์นี้

ปรากฏว่า โอวววว เพื่อนทุกคนให้ความร่วมมือ แล้วไอ้ที่อ่านหนังสือออก  me ก็ต้องอ่านบทให้มันฟัง  แต่เฮ้ย มันจำบทได้เก่งอ่ะ   

พูดง่ายๆ เรื่องที่สองกำกับรอบเดียว เพื่อนเล่นได้ทุกคน อ่ะ  ฉันงงมาก ในเรื่องที่ก็เล่นด้วย    "เล่นเป็นอาม่าขายเหล้า ค่อยด่าไอ้พวกขี้เมา  เอ่อ แต่กรูก็ขาย 55555 "   เวลาเล่นก็รู้สึกสนุกนะ ชอบ

แล้วเป้นกลุ่มสุดท้ายที่ได้รับเสียงปรบมือจากเพื่อนดังมากกกกก   พอสอบการแสดงเสร็จ  ครูบอก เธอยังไม่สอบติด  หาอะไรมาทดแทน   

วันนั้นก็ขอร้องเพลงแทนละกัน เพลงไทยสากล  "สายชล"

เพื่อนนิ่ง ครูนิ่ง  แต่ me :-)ปากสั่น มือสั่น ก่อนที่เสียงปรบมือจะดังอีกครั้ง ครูบอกร้องเพลงเพราะนะ 555    สุดท้ายสิ่งที่ได้รับคือ คำชมจากครู  เราก็จำไม่ได้แล้วว่าครูพูดว่าอย่างไรบ้าง   รู้แต่ว่าครูชื่นชมเในความพยายาม และถ้าเรามีร่างการที่ครบถ้วน อณาคตอาจจะไปได้ไกลกว่านี้  

กลับมาที่ปัจจุบัน เวลาก็ผ่านมานานแล้วค่ะ ทุกคนมีทักษะที่แตกต่างกันออกไป ความสามารถ ความสนใจ ความรักในสิ่งที่จะทำไม่เหมือนกัน ฉะนั้นใครเรียนอยู่ ตั้งใจเรียนมากๆ พอมาถึงจุดเปลี่ยน พยามหาตัวเองให้เจอ  ไม่อยาก ลองมองจากวิชาที่ชอบ เรียนแล้วสนุก อย่าตามพ่อแม่ ไม่ใช่อยากให้เรียนอะไรก็เรียน ไม่รู้ว่าชอบหรือเปล่า ก็ท่านให้เรียน  ให้เหตุผลที่ดีที่สุด

อย่าตามเพื่อน กลัวเรียนแล้วไม่มีเพื่อน  ถามว่าทำงาน เธอลากเพื่อนไปสมัครด้วยหรอ ถ้าเป็นงานด้านบัญชี แต่เพื่อนมันอยาก เป็นนักดนตรี

หลายคนมอง จบคณะนี้หางานง่ายไหม แต่พี่คิดว่าถ้าเรียนในสิ่งที่เราชอบ เราเเรียนถีงจะเหนื่อยแต่มีความสุข เพราะใจรัก จบมา มันจะเกิดไอเดียต่อว่า จะทำยังไงกับสิ่งที่เราชอบ ดีกว่าจำใจเรียนในสิ่งที่ไม่ใช่เรา แถมไม่เกิด ไอเดีย  จงเลือกเอา

พี่เองก็ว่าจะไปเรียนต่อเหมือนกัน

แก้ไขเมื่อ 26 ธ.ค. 55 16:28:01

จากคุณ	: NaNnY SK
เขียนเมื่อ	: 26 ธ.ค. 55 16:26:36

bookmark

เก็บเข้าคลังกระทู้

ส่งต่อกระทู้

พิมพ์

หน้าหลัก

กระทู้ก่อนหน้า

กระทู้ถัดไป