ความคิดเห็นที่ 1 มหาภารตะมันไม่มีพระเอก-ผู้ร้ายชัดเจนครับ     ไม่มี Hero แบบชัดๆ ปาณฑพที่รบชนะก็ไม่ได้เป็นคนดีอะไรมาก   เการพที่รบแพ้ก็ไม่ได้เป็นคนชั่วอะไรมาก ฝ่ายปาณฑพที่ชนะสงครามก็ชนะแบบสะบักสะบอม คนที่ดูจะเป็นพระเอกอย่างพระกฤษณะที่เป็นวิษณุอวตารก็ไม่ได้ดีเด่อะไรนัก      แถมตายอย่างอนาถอีกต่างหาก    ไม่สมศักดิ์ศรีวิษณุอวตารเลย จากคุณ : zodiac28 เขียนเมื่อ : 30 ธ.ค. 55 22:55:46

ความคิดเห็นที่ 2 พล็อตไม่น่าดึงดูดใจประมาณนั้นเหรอครับ? จากคุณ : Elizarah เขียนเมื่อ : 30 ธ.ค. 55 23:40:53

ความคิดเห็นที่ 3 รามเกียรติเรารับมาเพื่อประโยชน์ในการปกครอง เนื้อเรื่องจะเห็นได้ชัดว่ายกย่องพระเกียรติของกษัตริย์เป็นอย่างมาก ขณะที่มหาภารตะ เป็นการทะเลาะกันในวงศ์กษัตริย์ จึงไม่ส่งเสริมภาพลักษณ์เท่าไหร่ จากคุณ : masked v เขียนเมื่อ : 30 ธ.ค. 55 23:44:55

ความคิดเห็นที่ 4 ไม่ค่อยมีเรื่องรักๆใครๆด้วยรึเปล่าคะ มหาภารตะนางเทราปตี ก็มีสามี 5 คนพร้อมกัน คนแถบๆบ้านเราเลยไม่ชอบด้วยรึเปล่า ผิดกับนางสีดาที่รักเดียวใจเดียว และก็ยังรักษาพรหมจรรย์รอพระรามไว้ได้ด้วย เอาแบบไม่อิงการเมือง อิงวิชาการอะไรนัก ในฐานะคนเคยอ่านแบบชาวบ้านทั่วๆไป ก็ชอบรามายณะมากกว่ามหาภารตะแหละค่ะ ครบรสเข้าใจง่าย ไม่ต้องตีความ ก็เข้าใจสาระของเรื่อง แล้วก็สนุกสนานดี ในขณะที่มหาภารตะ เป็นคำสอนอะไรไม่รู้วุ่นวายเข้าใจยาก ตัวละครก็เยอะ งงไปหมด แต่ก็สนุกดีนะคะ แก้ไขเมื่อ 30 ธ.ค. 55 23:59:13 จากคุณ : SadDog เขียนเมื่อ : 30 ธ.ค. 55 23:58:28

ความคิดเห็นที่ 5 มหาภารตะมันเป็นแนวปรัชญา ค้นหาความหมายของชีวิตครับ เพราะตอนสุดท้าย บัลลังก์ที่อุตส่าห์สู้แทบตาย ก็ทิ้งไปดื้อๆ กลับเดินทางละสังขารแทนซะงั้น จากคุณ : masked v เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 00:03:15

ความคิดเห็นที่ 6 มาตอบเพิ่ม หลังจากไปดูหนังอินเดียเรื่อง Fire มา รามายณะ เป็นวรรณกรรมที่ครบรสกว่า มหาภารตะ จึงได้รับความนิยมมากกว่า (แม้แต่ในอินเดียเอง ... อย่างเรื่อง fire ที่ดูมาขนาดเป็นหนังอาร์ตสมัยใหม่ ก็ยังแทรกเรื่องนี้ในหลายฉาก)   ลองนึกว่า ถ้าเจ้าของกระทู้จะดูละคร เพื่อความบันเทิงซักเรื่อง ระหว่างเรื่องแบบที่มี ฉากสงคราม แล้ว ตัดฉากไปพูดบทปรัชญา สอนศาสนาหนักๆ สลับกันแค่นี้ กับอีกเรื่อง มีทั้งฉากสงคราม ฉากพระนาง แล้วยังมีคติสอนใจ จะดูแบบไหน  ... อย่างหลังเข้าถึงทุกผู้ทุกคนได้ง่ายกว่าเยอะเลย ไม่งั้น แรงเงา ไม่ฮิตทั่วบ้านทั่วเมืองอ่ะค่ะ (ไม่เกี่ยว!) จะบอกว่าในแง่คติแนวคิด ปรัชญา ทั้งสองเรื่องกินกันไม่ลง แต่รามายณะ เป็นเรื่องที่ง่ายต่อการเข้าถึงของหมู่ชน (ในเบื้องต้น) ในขณะที่ระดับนักปราชญ์ บัณฑิตก็คิดต่อตีความได้ลึกซึ้ง แต่มหาภารตะ ชาวบ้านจะเข้าใจยากกว่า ต้องมีความรู้หน่อยถึงจะอิน พอมาเป็นการเล่าเรื่อง การแสดงรามายณะก็มีอะไรให้นำมาเล่า มาเล่นได้มากกว่า มหาภารตะที่แทรกภควัทคีตาที่ศักดิ์สิทธิ์และเป็นเรื่องพระเจ้าที่สูงส่งค่ะ น่าจะประมาณนี้ จากคุณ : SadDog เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 02:50:32

ความคิดเห็นที่ 7 ถอดรหัส รามาวตาร( รามเกียรติ์ ) http://www.dhammachak.net/real-2.html จากคุณ : ซอนาย (nataraja) เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 08:59:42

ความคิดเห็นที่ 8 คนไทยไม่ได้นิยมหรอก  แต่ในอดีตไม่ทราบเหมือนกัน ถ้ามาในรูปศาสนาฮินดูอาจจะน่าสนขึ้นมาหน่อยละ เหมือนวัฒธรรมนั้นละ นี่ไม่ได้อ่านทั้งสองเรื่อง วรรณกรรมของอินเดียไม่ค่อยได้สนใจเลย รามเกียรติ์ที่มีในหนังสือเรียนก็มีมานิดๆหน่อย ผ่านมา-แล้วผ่านไป ไปหาอ่านไซอิ๋วยังน่าจะสนุกกว่า หนังอินเดียก็ดูไม่ไหว จากคุณ : ไม่ได้มีสิบมือ เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 09:10:35

ความคิดเห็นที่ 9 อยากรู้แนะนำให้อ่านเองจนจบทั้งสองเรื่องครับ เดี๋ยวได้คำตอบเอง จากคุณ : eagle1000 เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 12:58:33

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านมาแล้วทั้งสองเรื่อง เห็นด้วยกับ คห.1 ครับ จากคุณ : ขอให้ได้กับวนกร เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 14:25:24

ความคิดเห็นที่ 11 รู้หรือไม่ว่า  ไซอิ๋ว ก็ได้รับอิทธิพลจากรามายณะ ด้วยเช่นกัน ก็เห้งเจียไง  ไม่ได้ต่างจากหนุมาน เลย  ฤทธิ์เยอะ ปราบยาก แต่ให้พระอวตารเท่านั้นถึงจะเอาอยู่ อ่านหนังสือ โดยอาศัยสัมพันธบท (intertextuality) จะทั้งสนุกและได้ลับสมอง จากคุณ : ปากกัดตีนถีบ จีบไม่ลง (ปรารถนาดี ไม่มีแอบแฝง) เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 14:37:12

ความคิดเห็นที่ 12 เห็นด้วยกับที่ 1 เช่นกันค่ะ จากคุณ : Kissune เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 16:20:54

ความคิดเห็นที่ 13 ก็รู้อย่างที่คนที่11 ว่านั้นละ คนทั่วไปก็รู้แค่นั้นละ รู้เท่าที่คุณพิมพ์มาแค่นั้นจริงๆ ไม่มีเกินเลย ยังไงวรรณกรรมของอินเดีย ถ้าไม่มีในตําราเรียน ไม่รู้จะมีใครอ่านด้วยซํ้าไหม รู้กันแค่คราวๆ ไม่มีอ่านตามเพิ่มแล้ว จากคุณ : ไม่ได้มีสิบมือ เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 55 16:47:37

ความคิดเห็นที่ 14 เพิ่มเติมให้นิดหน่อย วรรณกรรมจากต่างชาติที่รัชกาลที่1 ทรงนับสั่งให้ชำระในสมัยสร้างเมืองใหม่เพื่อฟื้นฟูวัฒนธรรม วรรณกรรมนั้น มีไปด้วยเหตุผลสำคัญเพื่อทางการปกครอง การทหาร และปลูกฝังแนวคิดความภักดีและสร้างวัฒนธรรมขึ้นมาใหม่ เรื่องที่รับสั่งให้ชำระและแปลในชุดแรก มีสองเรื่องจากจีนคือ สามก๊กแปลเรื่องแรก และไซฮั่น ส่วนของอินเดียคือรามเกียรติ ซึ่งถูกแปลงมาจากรามายณะแล้ว ของมอญคือราชาธิราชมของมลายูคืออิเหนา ดังนั้นจะเห็นว่าทางราชสำนักเองให้น้ำหนักกับรามเกียรติมากกว่ามหาภารตะมาตั้งแต่ครั้งกระโน้นแล้ว ส่วนสำคัญคือรามเกียรติมีการปลูกฝังแนวคิดเรื่องการทำความดี และเอาชนะความชั่ว ความภักดีต่อพระเจ้าและกษัตริย์ ก็ไม่น่าแปลกที่ภายหลังเองคนไทยจะรู้จักมหาภารตะน้อยกว่า แต่ในยุค80คนที่ทันยุคนั้นน่าจะจำละครทีวีเรื่องมหาภารตะทีีทำจากอินเดียและฉายในเมืองไทยได้ จากคุณ : eagle1000 เขียนเมื่อ : 1 ม.ค. 56 02:31:06

ความคิดเห็นที่ 15 ...เพราะรามเกียรติสั้นกว่ามีส่วนมั้ยครับ จากคุณ : LegalisM เขียนเมื่อ : 1 ม.ค. 56 03:23:36

ความคิดเห็นที่ 16 เพราะว่าเราเรียนรามเกียรติในหลักสูตรครับ ชนชั้นปกครองก็เป็นรามาวตาร แต่ผมชอบมหาภาระตะ มากกว่า คำสอนเยอะดี แถมไม่ใช่แบบสู้รบขั้นเทพ เป็นเหมือนมนุษย์มากกว่า จากคุณ : หว่างฮั่น2011 เขียนเมื่อ : 1 ม.ค. 56 08:27:16