สุมิเระ(ดอกไวโอเล็ต)ปรารถนาจะเป็นนักเขียน เธอเลือกเรียนคณะมนุษยศาสตร์ในมหาวิทยาลัยเอกชนได้เพียง 2 ปีก็ลาออก เพราะเธอคิดว่าเปลืองเวลาไร้สาระสิ้นดี ทางบ้านยินดีรับภาระจ่ายเงินเลี้ยงชีพให้ลูกสาวจนกว่าจะอายุ 28 ปี พ้นกำหนดนั้นถ้าเธอยังหาเลี้ยงชีพจากงานเขียนไม่ได้ต้องช่วยเหลือตัวเอง สุมิเระหลงรัก มิว ,นักธุรกิจหญิงตัวแทนนำเข้าไวน์จากต่างประเทศ - จัดคอนเสิร์ตนอก สาวใหญ่อายุมากกว่าเธอ 17 ปี เพียงแต่ชอบสุมิเระ,หล่อนตายด้านจากความรู้สึกทางเพศ

    โบคุ ,ครูสอนหนังสือนักเรียนระดับระถมหลงรักสุมิเระ หมดหัวใจ เขาเป็นที่ปรึกษาให้คำแนะนำสุมิเระเกี่ยวกับการประพันธ์ มิว ชวน สุมิเระ มาเป็นเลขานุการส่วนตัวเพื่อเดินทางไปดูตลาดไวน์ยุโรป ที่เกาะกรีซ สุมิเระ หายตัวราวล่องหน โบคุบินด่วนไปหาร่องรอย เขาพบไฟล์ข้อมูล,ผลงานเขียนชิ้นแรกของสุมิเระเล่าความลับเกี่ยวกับ มิว ,เหตุการณ์ที่ทำให้เธอผมขาวทั่วศีรษะ ใช้ชีวิตกึ่งสุกกึ่งดิบ โบคุกลับมาญี่ปุ่นก็เผชิญปัญหาลูกศิษย์ตัวน้อยขโมยของในห้างสรรพสินค้า 3 ครั้ง 3 คราว เขาใคร่ครวญหาเหตุผลก็พอทราบได้ว่าเด็กมีสัญชาตญาณต่อต้านความสัมพันธ์ฉันท์ชู้สาวของเขากับมารดา

    'ฮารูกิ มูราคามิ'เขียนนิยายเชิงสังวาสบอกเล่าควาสัมพันธ์ทางเพศระหว่างชายกับหญิง และ หญิงกับหญิง หรือ 'เลสเบี้ยน'ในลักษณะเหนือจริง โดยหล่อเลี้ยง'ปริศนา'สถิตย์ในใจผู้อ่าน ชักชวนให้หวนกลับมาทบทวนเรื่องราวซ้ำแล้วซ้ำเล่า

P - 25 รู้ไหมว่าคนจีนเขาสร้างประตูเมืองกันยังไง? ชาวเมืองจะขับเกวียนออกไปยังทุ่งร้างนอกเมือง เก็บกระดูขาวโพลนที่ยังอยู่ในดิน หรือกระจายเกลื่อนกลาดบนพื้นดิน จีนเป็นประเทศโบราณ สนามรบมีมากมาย ชาวเมืองไม่ต้องเดินทางไปค้นหากระดูกไกลนัก ทางเข้าออกของเมืองจะสร้างประตูเมืองขนาดใหญ่ นำกระดูกที่เก็บมาได้บรรจุ ด้วยความเชื่อว่าวิญญาณของนักรบกล้าจะเฝ้าปกปักรักษาเมืองให้ปลอดภัย ยังมีอีก สร้างประตูเมืองเสร็จแล้วจะจูงหมามายังประตูเมือง เชือดคอหมา นำเอาเลือดไปเซ่นสังเวยราดรด การราดเลือดสดบนกระดูกขาวโพลนจะเป็นการปลุกวิญญาณให้ฟื้นคืนกลับได้

    การเขียนนิยายก็ไม่ต่างกัน นิยายยังไม่มีลมหายใจกระโดดโลดเต้นได้ นิยายเรื่องนี้ยังสังกัดอยู่ในโลกอื่น นิยายแท้จริงจะต้องผ่านการชุบชีวิตเสกเป่าด้วยมนตรามหัศจรรย์ เพื่อเชื่อโยงดึงนิยาย(จินตนาการ)จากโลกอื่นให้มาปรากฏอยู่บนโลกนี้

P - 152 ห้วงความคิดของ มิว ว่างเปล่า ไม่มีทาง ฉันอยู่ที่นี่นั่งส่องกล้องมองหน้าต่างห้องพักตัวเอง .. ผู้หญิงที่อยู่ในห้องนั้นก็คือฉัน มิวปรับโฟกัสกล้องซ้ำแล้วซ้ำอีก ตัวเธอแน่ๆ
    เฟอร์ดินันด์ รั้งร่างเธอมากอด โอบเอวอุ้มเธอขึ้นวางบนเตียง จุมพิตไปทั่วร่างในทุกที่ๆ เปลื้องอาภรณ์พ้นตัว เล้าโลมตัวเธอที่อยู่ในห้องนั้น แรกสุดเป็นเสื้อบางเบา ปลดตะขอบราเซียร์ รูดกระโปรงลง เขาจูบแผ่วที่ลำคอในขณะที่ฝ่ามือเคล้นคลึงเต้าถัน อีกไม่นานนักดึงรูดกางเกงชั้นในผ่านข้อเท้า มิวหายใจไม่ออก นี่เกิดเรื่องอะไรกัน?
    ก่อนเธอจะทันได้คิด ลำลึงค์ของ เฟอร์ดินันด์ แข็งทะมื่นผงาดชูชันเหมือนท่อนไม้ เธอไม่เคยเห็นลึงค์มหึมาขนาดนี้มาก่อนในชีวิต .. มันทำทุกอย่างเท่าที่เป็นไปได้ ทุกช่องทุกซอกหลืบทุกทวาร ระบายใส่ฉัน การขยับขับเคลื่อนอุบาท์ลามกชวนขะย้อน มีความมุ่งหมายเรื่องเดียวคือทำให้ตัวฉันโสโครกแปดเปื้อน มันย่ำยีหยาบหยามเรือนร่างของฉันด้วยปลายนิ้วอวบใหญ่ และลึงค์แมมมอธ

P - 176 ทำไมคนเราถึงได้เหงาขนาดนี้? คำอธิบายแท้จริงซ่อนอยู่ที่ไหน? คนบนโลกนับพันล้านคน ทุกผู้ทุกคนโหยหาใครสักคนที่จะมาปลอบประโลมใจให้คลายเหงา แต่ก็กระถดตัวหนี ปลีกตัวไปอยู่เดียวดาย ทำไม? เป็นไปได้หรือไม่ว่าโลกถูกส่งให้มาลอยดวงกลางอวกาศเวิ้งว้างเพียงเพื่อให้เป็นที่พำนักของคนเหงา?

A Wild Sheep Chase : Haruki Murakami
แกะรอยแกะดาว : นพดล เวชสวัสดิ์ (แปล)

    โบคุ และ หุ้นส่วนขยายกิจการจากงานรับแปลเอกสารภาษาต่างประเทศตั้งเป็นบริษัทรับทำโฆษณา,โบชัวร์-แผ่นพับ แต่แล้วงานชิ้นหนึ่งของลูกค้า,บริษัทประกันชีวิตมีภาพฝูงแกะประกอบก็ชักนำ โบคุ ไปพบ เจ้านายใหญ่ ,องค์กรใต้ดินทรงอิทธิพลของญี่ปุ่นกำลังเจ็บป่วยปางตาย เลขาสูทดำ (กรุณานึกถึง เอเย่นต์สมิธ ในเมทริกซ์) อุ้ม โบคุ มารับทราบภารกิจตามหา แกะเทพเจ้า ,มีตำหนิปานหลังรูปดาว จากโปสการ์ดที่ มุสิก ,เพื่อนสนิทแนบจดหมายส่งมาให้
    โบคุรู้จักสาวนิรนาม 3 อาชีพ(กีกิ?)นางทางโทรศัพท์-พนักงานตรวจปรู๊ฟ-นางแบบหูสวย,เพื่อนร่วมทางผจญภัยไปหาข้อมูลที่โรงแรมโลมา เหมือนจุดใต้ตำตอ ศจ.แกะ บิดาเจ้าของโรงแรมโลมาบอกเขาถึงฟาร์มเลี้ยงแกะแหล่งสุดท้าย ณ ถิ่นทุรกันดารหนาวเหน็บของฮกไกโด เขาและเธอพักที่บ้านไร่-รีสอร์ทบนเขาของ มุสิก ที่นั่นปริศนาต่างๆค่อยคลี่คลาย ไม่ว่า ความลับของมนุษย์แกะ - ชีวิตห้วงสุดท้ายของมุสิก และ การจากไปไร้ร่องรอยของ กีกิ
เมื่อถึงกำหนดเส้นตายกลับลงมาทราบข่าวจากเลขาสูทดำว่า เจ้านายใหญ่ตายแล้ว หมอไม่มีทีท่าอาลัยอาวรณ์เพราะกำลังจะสืบทอดตำแหน่งประมุขพร้อมกับมอบเงินรางวัลก้อนใหญ่ค่าปลุกวิญญาณแกะดาว โบคุเอาเงินนั้นให้ เจ ใช้หนี้บาร์เหล้าเหลือพอย้ายไปเปิดสาขาใหม่

    นิยายของ'ฮารูกิ มูราคามิ'ประดุจเพลงเมดเล่ย์ที่มีท่อนฮุกซ้ำกันเป็นช่วงๆ ตัวละครไม่สมประกอบ พิการ-โรคจิต โผล่เข้ามาในฉากแล้วก็ล่องหนไปไม่มีปี่มีขลุ่ย ตอนปรากฎตัวนั้นสุดแสนจะมีชีวิตชีวาโดดเด่นจนลืมความอาภัพอัปลักษณ์
    ท่วงทำนองเพลงส่วนใหญ่เศร้าจับใจ บางท่อนเร่งเร้าพอจะขยับเท้าเต้นตามได้จู่ๆก็เปลี่ยนเป็นจังหวะสโลว์ซบเนิ่นนาน
    'คนป่วยจากแดนอาทิตย์อุทัย'ผู้นี้นอนหายใจรวยรินพะงาบๆแต่ตายยากชะมัด ปล่อยให้ผู้อ่านลุ้นเอาใจช่วยด้วยความทรมานยิ่งกว่า

P - 123 เวลาเหมือนเสื้อผ้าผืนใหญ่ เราจะตัดแบ่งมาห่มคลุมตัว หลอกตัวเองว่าช่วงเวลานั้นเป็นสมบัติส่วนตัวของตน ช่วงเวลาขนาดพอดีตัว แต่จริงๆแล้วเวลายังเคลื่อนผ่านต่อไป

P - 160 มนุษย์เราแบ่งประเภทได้เพียงสอง หนึ่งคือ'สามัญชนผู้ค้อมรับความจริง'และพวก'สามัญชนช่างฝัน' คุณจัดอยู่ระเภทหลัง ชะตากรรมของคุณจะดำเนินและจบลงในแบบฉบับของคนช่างฝัน

P - 389 คนเราทุกคนอ่อนแอ มีจุดด้อยประดับตัว แต่ทว่าความอ่อนแอแท้จริงก็หาได้ยากพอๆกับความเข้มแข็งแท้จริง คุณไม่เคยรู้จักความอ่อนแอที่ดึงลากให้จมลงสู่ความมืดมิด เฝ้าดึงเฝ้าทึ้งไม่หยุดไม่หย่อน คุณไม่มีทางทราบได้ว่ามีความอ่อนเยี่ยงนั้นดำรงอยู่ในโลกนี้ การใช้ชีวิตราบเรียบสามัญแบบคุณไม่ใช่มาตรฐานสำหรับทุกสิ่ง เพราะเหตุนี้ผมถึงได้หนีออกจากเมือง ผมไม่อยากให้ใครเห็นผมร่วงดิ่งตกต่ำไปกว่านั้น การเดินทางตระเวนไปอยู่ในเมืองแปลกถิ่นอย่างน้อยที่สุด ผมก็ไม่ก่อปัญหาให้ใคร และท้ายที่สุด ความอ่อนแอ ในตัวผมก็ไม่รอดพ้นสายตาของ แกะปีศาจ ตัวนั้น ผมไม่มีทางแข็งขืนต้านรับได้เลย แม้คุณจะโผล่หน้ามาก่อนนี้ แม้ผมจะตัดสินใจลงจากเขา หนีไปจากที่นี่ ทุกอย่างก็จะจบลงเหมือนเดิม
    แกะดาว ต้องการทุกสิ่งทุกอย่าง กินหัวกินหางกินกลางตลอดตัว ทั้งเรือนร่าง,ความทรงจำ,ความอ่อนแอ,ความขัดแย้งในใจ .. เรื่องแบบนี้นี่แกะดาวมองหา ไอ้แกะปีศาจตัวนั้นส่งรยางค์นานาประเภท แทรกเข้ารูหู แทรกเข้ามาในจมูก เหมือนสอดหลอดดูดเข้ามาเพื่อจะดูดทุกอย่างในตัวจนแห้งผาก แค่คิดผมก็สะอิดสะเอียนขนลุก - โบคุ