PANTIP.COM : K3850520 อ่านแล้วเล่าต่อ ... คิดถึงทุกปี , เรื่องสั้นแสนโรแมนติกของบินหลา สันกาลาคีรี [หนังสือแนะนำ]

อ่านแล้วเล่าต่อ ... คิดถึงทุกปี , เรื่องสั้นแสนโรแมนติกของบินหลา สันกาลาคีรี

...ท่ามกลางกระแส เจ้าหงิญ กำลังโด่งดัง ผมหยิบ คิดถึงทุกปี งานรวมเรื่องสั้น ของ บินหลา สันกาลาคีรี มาเปิดอ่านเป็นครั้งแรก หลายเรื่องอ่านแล้วได้ข้อคิดจนอยากหยิบมาเขียนถึง แต่เรื่องที่ประทับใจมากสุด เป็นเรื่องสั้นเกี่ยวกับความรัก ที่แสนจะโรแมนติคและอบอุ่น ภายใต้จำนวนหน้าแค่ 8 หน้า แต่สามารถบรรยายความอบอุ่นของความรักอีกด้านหนึ่งได้กินใจผมมากมาย

... เรื่องเริ่มต้นที่งานศพพ่อของตัวเอก ที่บรรยายด้วยสรรพนามบุรุษที่ 1 ว่า “ผม” พ่อตายในวันที่ดอกตาเบบูย่าบานเป็นวันแรกของปี พ่อตายโดยไม่มีโอกาสที่ “ผม”จะให้พ่อได้ปูที่นอนในงานแต่งงาน พ่อกับแม่แต่งงานกันมาหลายสิบปีเป็นที่เคารพและนับหน้าถือตาของคนทั้งหมู่บ้าน ใครแต่งงานก็จะมาเชิญให้พ่อกับแม่ไปปูที่นอนให้เพื่อให้มีรักยืนยาวเช่นเดียวกับพ่อและแม่

...เวณิก คนรักของเขา ยืนยันว่าจะให้แม่เป็นคนปูผ้าให้ แต่เขาก็คัดค้านเพราะคิดว่ามันอาจผิดธรรมเนียม เวณิกตอบกลับได้อย่างจับใจว่า “หรือว่าทันทีที่คุณพ่อตาย ความรักที่ท่านมีต่อคุณแม่ก็ตายจากไปด้วย”

“ผม” เผลอไปพบโปสต์การ์ดของพ่อที่เก็บไว้นานหลายสิบปี เขาบอกกับแม่ว่า เขาและเวณิก สัญญาว่าจะทำชีวิตให้เหมือนพ่อกับแม่ที่ไม่เคยทะเลาะกันเลย แม่ตอบประโยคหนึ่งที่ทำให้เขางุนงงว่า “แต่คนไม่ทะเลาะกัน ก็ไม่ได้แปลว่ารักกันเสมอไป”

ในตอนนั้นเขายังไม่ทันได้เอะใจว่ามันจะเชื่อมโยงไปถึงโปสต์การ์ดที่เขาค้นพบ โปสต์การ์ดเหล่านั้นทุกแผ่นจะมีข้อความสั้นๆพร้อมกับประโยคหนึ่งเขียนว่า “คิดถึงทุกปี” จากใครบางคนที่เขาไม่รู้จัก และ เขาได้รู้ความจริงบางอย่างจากแม่ ความจริงเกี่ยวกับสิ่งที่เรียกว่าความรัก ที่มันอยู่ตื้นเขินแต่เขากลับไม่เคยจับต้องมาก่อน และ ทำให้คนอ่านได้เข้าใจมากขึ้นไปอีกว่า เพราะอะไร “จากคนที่คุณดูแล” จึงเป็นคำลงท้ายที่แม่เขียนไว้บนแผ่นไม้จารึกวันเวลาของพ่อที่ว่างเหนือเนินดินที่ฝังเถ้ากระดูกพ่อ

“แม่ยิ่งรักพ่อของลูกเพิ่มมากขึ้นทุกๆวัน เพราะเหตุนี้ การที่เราทะนุถนอมคนที่เรารักมันเป็นเรื่องปกติ แต่การถนอมหัวใจคนที่เราไม่ได้รัก ใครจะทำได้สักกี่คน”

...หนังสือตัดสลับ 2 ช่วงเวลาในการเชื่อมโยง ความเข้าใจในเรื่องของความรัก และ บางสิ่งที่เกี่ยวกับความรัก ที่ตัวเอกได้เรียนรู้จากชีวิตคู่ตัวเอง และ จากชีวิตคู่ของพ่อและแม่

เมื่อผมอ่านจบ ผมพลันคิดขึ้นมาว่า หากเรารู้ว่าใครสักคนที่เรารัก ไม่ได้รักเรา เราจะยังอยู่กับเขาอีกหรือไม่ คำตอบแรกที่แวบเข้ามาในห้วงความคิดคือ เราอาจเดินจากใครคนนั้นมา แต่เพราะอะไร แม่ใน “คิดถึงทุกปี” จึงใช้ชีวิตอยู่กับพ่อจนวาระสุดท้ายของพ่อ

....หรือเพราะเราจมปลักอยู่กับแต่สิ่งที่เรียกว่า ความรัก เราคิดว่าการอยู่ด้วยกัน การใช้ชีวิตคู่ ต้องเกิดจากความรัก เมื่อหมดรักเราจึงหมดสิ้นทุกสิ่งของชีวิตคู่ เราวนเวียนและโหยหาแต่ สิ่งที่เป็นผลผลิตจากความรัก เช่น ความสนุก ความชื่นบาน ความหวานซึ้ง ฯลฯ เมื่อเราไม่ได้รับรักหรือไม่ได้รับผลผลิตเหล่านั้น เราจึงตีจากอีกฝ่ายมาโดยไม่ทันได้สังเกตถึงสิ่งสำคัญที่สุดที่เราไม่เคยสนใจเลย คือ การทะนุถนอมหัวใจ ของ คนที่เรารัก หรือ ของคนที่รักเรา

...หรือ บางครั้ง การใช้ชีวิตของคนสองคน ก็ไม่จำเป็นจะต้องอาศัยแค่สิ่งที่เรียกว่า ความรัก เพียงอย่างเดียว การรักใครสักคนเป็นสิ่งสำคัญในองค์ประกอบของความรัก ในขณะเดียวกัน การถนอมหัวใจคนที่รักเรานั้นก็สำคัญไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน

คิดถึงทุกปี ... เป็นเรื่องสั้น 1 ตอนที่เขียนภายใต้กลวิธีเรียบง่าย แต่ฉลาดในการนำเสนอ จึงทำให้เรื่องรักเพียง 8 หน้ากระดาษ ให้แง่คิดมุมมองเกี่ยวกับรักอีกด้านหนึ่งที่คนเรามักจะละเลย ให้อารมณ์ที่เศร้า เหงา ประทับใจ และ งดงาม เป็นเรื่องสั้นที่ให้ข้อคิดดีๆภายใต้ความแสนจะโรแมนติกที่สุดและสั้นที่สุดที่ผมเคยอ่านมา

ปล ...เชิญชวนไปอ่าน ความเห็นจากท่านอื่นๆที่เข้ามาพูดคุยเรื่องนี้ หรือแสดงความเห็นเพิ่ม ได้ที่ http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=aorta&month=10-2005&date=13&group=3&blog=1

จากคุณ : "ผมอยู่ข้างหลังคุณ" - [ 2 พ.ย. 48 11:15:55 ]