เล่มนี้ของมุราคามิ ล้อเล่นกับเรื่องราว, ความเป็นเหตุเป็นผล, ที่มาที่ไป, ลำดับเรื่องราว, โครงสร้างการเล่าเรื่อง
เทคนิคการผูกร้อยเรื่องราว แบบที่เรื่องเล่าที่ดีตามขนบควรจะเป็น แบบไม่คณามือเลยแม้แต่ตัวอักษรเดียว !!!
มุราคามิ น่าจะพาวรรณกรรมไปสู่ขอบเขตที่ไกลที่สุดเท่าที่จะไปได้แล้วจากเรื่องนี้ (เท่าที่ผมเคยอ่านนะ)
เพราะมัน "แหก" "ย่ำยี" "กระทำชำเรา" อย่างเอาล่อเอาเถิด เกินเลยไปกว่าที่เราจะคิดไปถึง จินตนาการได้
อ่านแล้วเหมือนถูกตบหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่กลับปิติสุขกับความเจ็บปวดนั้น และแน่นอนอยากโดนตบให้แรงขึ้นอีก.....
ขอบันทึกความรู้สึกจากการอ่านหนังสือเล่มนี้ไว้ด้วยนะครับ
ใครอ่านแล้วว่าไงกันมั่ง เชิญหาความสำราญร่วมกันครับ
เึคยรู้สึกไม๊ว่า แม้ไม่มีเราอยู่ดวงอาทิตย์ก็ยังคงส่ิองแสงสว่างต่อไป...
ดวงจันทร์และดวงดาวก็ยังคงทำหน้าที่ตามเวลาอย่างถูกต้องแม่นยำสม่ำเสมอ
และดำรงวนเวียนอยู่อย่างนั้นมาชั่วกัปชั่วกัลป์
จนเราไม่อาจหาจุดกำเินิดและปลายทางที่แท้ของปรากฎการณ์เหล่านั้นได้
หรือการดำรงอยู่ของชีวิตไม่มีความหมายใดๆต่อการเคลื่อนไหวในเอกภพนี้
....
ถ้าเป็นเช่นนั้นแล้ว ชีวิตที่มีอยู่นี่ทั้งกายเนื้อและจิต ดำรงอยู่เพื่อการใดเล่า..
เมื่อไม่มีสิ่งใดเลยที่เป็นความจริงแท้ เป็นแก่นสาร
ที่สามารถยึดถือ ยึดจับไว้ได้อย่างแน่นหนา อบอุ่นและปลอดภัย...
....
สิ่งมีชีวิตต่ำต้อยอย่างเรา(อาจหมายถึงผมคนเดียว!!!) แสวงหาคำตอบ ตั้งคำถามเพื่อสิ่งใด...
เมื่อสุดท้ายแล้วคำตอบนั้นไร้ซึ่งสาระ
ไม่อาจแม้อธิบายเพียงทรายเม็ดนึง ที่มีขนาดเล็กพอที่ลมเบาๆจะพัดปลิวหายไป
หายไป...ไร้ร่องรอย...
............
การเกิด การดำรงอยู่ ความตาย ไม่ใช่สิ่งที่ดำรงอยู่อย่างแตกต่างกัน ขาดแยกจากกัน
หากมันรวมเป็นหนึ่งเดียว เป็นอีกด้านของกันและกัน
ทั้งขัดแย้งกัน และเจือจุนกัน
และเมื่อเราเพ่งมองชีวิต เอามีดคมกริบ เฉือนฉีกมันออกมาเป็นชิ้นๆ
ปรารถนาจะพบเพียงก้อนความทรงจำแหลกเหลว
แต่สิ่งที่พบภายใต้เปลือกที่ห่อหุ้มชีวิตนั้นมีเพียง "ความว่างเปล่า"
.........
เราเจ็บปวด เราทุกข์ เราหัวเราะ เราร้องไห้...
มีสิ่งใด หรือใครหรือที่เข้าใจสิ่งที่เรารู้สึกได้จริง
........
หากเราเปล่งเสียงเพื่อรับรู้ความมีอยู่ของตัวเรา
ใช่หรือไม่ว่า เราเองเท่าันั้นที่เปล่งเสียงให้ตัวเรารับรู้
ใครเล่าจะเห็นความมีอยู่ของตัวเรา
ความตั้งใจในการสื่อสารใดๆ ล้วนไร้สาระ
ไม่มีทางที่เราจะติดต่อสื่อสิ่งใดอย่างบริสุทธิ์กับใครได้...
....เราไม่เคยแม้แต่ได้ยินสิ่งใด
...............
หรือ บางทีการดำรงอยู่ของเราอาจพิสูจน์ได้โดยเพียงกำมือของเราไว้
แล้วเราก็พบว่า มีแต่เพียงนิ้วของเราเอง...
และหากเราเพียงแบมือนั้นออก.....
.........
จากคุณ :
galapoo 
- [
4 พ.ย. 49 23:01:24
]
บันทึกนกไขลาน ใครอ่านแล้ว เข้ามาคุยกันหน่อยนะครับ
