PANTIP.COM : K6259862 How Starbucks Saved My Life ภายใต้ความร้อนของกาแฟ ทุกความรู้สึกระเหย [หนังสือแนะนำ]

How Starbucks Saved My Life ภายใต้ความร้อนของกาแฟ ทุกความรู้สึกระเหย

เหมือนกับตอนที่ผมกำลังนั่งทานอาหารแล้วมีลูกค้าเดินเข้ามาติดต่องาน
ผมจะผละจากจานแล้วเอ่ยถามพวกเขาด้วยมารยาทที่เจือปนไปด้วยความขี้เล่นว่า "ทานข้าวด้วยกันไหมครับ"
โดยก่อนที่เขาจะทันได้ตอบผมจะชิงต่อประโยคให้จบว่า "แต่มันมีแค่จานเดียวเราคงต้องแย่งกันกิน"
มันเป็นเพียงตลกสถานการณ์ที่ไม่ค่อยจะตลกด้วยซ้ำ อันที่จริงมันอาจจะตลกขึ้นอีกนิด
ถ้าลูกค้าบ้าจี้พอจะตอบกลับมาว่า "งั้นมาแย่งกันกินมา" (ซึ่งยังไม่เคยมีใครหลวมตัวตอบแบบนี้สักที)

ดังนั้นเรื่องราวใน How Starbucks Saved My Life จึงตลกและน่าติดตามไม่น้อย
เมื่อมีคนตอบกลับรับคำตลกสถานการณ์ทำนองเดียวกันนี้...โดยที่ตั้งใจจะทำตามที่ตอบไปจริงๆ

สถานการณ์ที่ว่าเกิดขึ้น เมื่อร้านกาแฟสตาร์บัคส์แขวนป้ายหน้าร้านเอาไว้ว่า "เปิดบ้านจ้างงาน"
มันเป็นระบบของสตาร์บัคส์ที่จะเปิดรับสมัครพนักงานใหม่ ด้วยการเปลี่ยนมุมหนึ่งของร้านให้กลับเป็นสำนักงาน
โดยจะมีหัวหน้าเขตและผู้จัดการร้านสตาร์บัคส์สาขาต่างๆมาช่วยร่วมกันเปิดโต๊ะรับสมัคร อ่านใบประวัติ และสอบสัมภาษณ์
ก่อนที่จะคัดเลือกคนที่มีคุณสมบัติไปลงงานตามร้านสาขาต่างๆ ทั่วนิวยอร์ก

ในร้านที่เต็มไปด้วยผู้สมัครงานและลูกค้าที่เข้ามาจิบกาแฟ
คริสตัล สาวผิวสีอัฟริกัน อเมริกันผู้จัดการร้านสาขาหนึ่งของสตาร์บัคส์เหลือบมาเห็นชายอายุเกือบ 60 กำลังนั่งจิบกาแฟลาเต้อยู่อย่างขะมักเขม้น
ด้วยอารมณ์เดียวกับผมตอนที่เอ่ยปากชวนลูกค้าแปลกหน้ามาทานอาหารร่วมจานกัน เธอเอ่ยถามลูกค้าคนนั้นไปว่า “อยากได้งานทำไหมคะ”
มันควรจะเป็นเรื่องตลก...เพราะชายคนนั้นอายุมากเกินกว่าจะมาทำงานร้านกาแฟ แถมเขายังสวมสูทราคาแพง
วางท่าเป็นนักธุรกิจใหญ่ มีโทรศัพท์มือถืออยู่บนกระเป๋าเอกสารหนังใบหรู
และไม่ว่าจะมองมุมไหนเขาก็เป็นแค่ลูกค้ามากกว่าคนที่เดินเข้าร้านมาเพื่อขอสมัครงาน

มันจึงตลก...เมื่อเขาตอบกลับมาว่า "ครับ...ผมอยากได้งานครับ"

คนที่ตลกไม่ออกคงจะเป็นตัวคริสตัลเอง เป็นผมก็คงตลกไม่ออกเหมือนกันหากมีคนแปลกหน้ามาแย่งข้าวผมกิน
มันเลยตลกสำหรับชายคนนั้น เพราะเขาไม่รู้ตัวว่าคริสตัลเธอล้อเล่น...อันที่จริงเขาไม่รู้แค่ในจังหวะแรก
แม้จะคิดได้ภายหลังว่าเธอแค่เล่นมุข แต่เขาก็กำลังต้องการงานทำจริงๆ...เข้าทางเลย...

เธอมารู้ภายหลังว่าชายแก่คนนั้นเคยมีคฤหาสน์หรู 30 ห้องนอน จบการศึกษาจากเยล
มีครอบครัวที่อบอุ่นกับลูกๆทั้ง 3 คน และเคยทำงานในบริษัทโฆษณาที่ใหญ่ที่สุดในโลก
ซึ่งเรื่องพวกนี้ชายแก่คนนั้นก็รู้(อดีตของ)ตัวเองดี เพียงแต่ที่เขาไม่รู้ก็คือในวัยใกล้ฝั่งชีวิตของเขาจะเปลี่ยนไป...
เริ่มจากอยู่ๆเขาก็ถูกไล่ออก ชู้รักลับๆก็ท้องลูกของเขาจนชีวิตสมรส 20 ปีพังทลาย เขาถังแตกไม่มีเงินและที่พัก
แถมเคราะห์ซ้ำกรรมซัดเข้าไปอีก เมื่อหมอบอกกับเขาว่าตรวจพบเนื้องอกในสมอง
และตอนนี้ขณะนั่งคอตกจิบลาเต้...เขากำลังคว้าโอกาสในการอยู่รอดจากมุขตลกฝืดๆของผู้หญิงผิวสีคนหนึ่ง

ผู้ชายคนนั้นคือ ไมเคิล เกทส์ กิลล์
และเรื่องราวที่ถูกเรียบเรียงเอาไว้ในหนังสือ เป็นเครื่องยืนยันว่าการดื่มกาแฟนั้นมอบความสุขไม่ต่างอะไรจากการที่เราใช้ชีวิตเพื่อตัวเอง
แต่ความสุขที่มากกว่าในดินแดนที่ความทุกข์เข้าไม่ถึง คือการชงกาแฟเพื่อผู้อื่นและใช้เวลาทั้งชีวิตในการพูดถึงมัน

อันนี้ไม่ได้กำลังเล่นมุขนะครับ..แต่ผมรู้สึกว่าเราควรนำหนังสือเล่มนี้มาแชร์กันอ่านจริงๆ
"มีใครอยากจะแย่งกันอ่านกับผมบ้างไหมครับ?"

แก้ไขเมื่อ 22 ม.ค. 51 20:03:30

จากคุณ : ขอรบกวนทั้งชุดนอน - [ 22 ม.ค. 51 19:44:32 ]