PANTIP.COM : K6442934 *** แนะนำหนังสือนิยายแฟนตาซีไทยของผมครับ *** [หนังสือแนะนำ]

ความคิดเห็นที่ 5

อันนี้เป็น extract จากนิยายนะครับ

บท "นางฟ้ากับปีศาจ"

... ... ...

ตอนที่ ๖ "นางฟ้ากับปีศาจ"

ในความทรงจำของเมขลานั้น ท่านพ่อเป็นผู้ชายตัวใหญ่ซึ่งใจดีมากๆ

ทุกๆ วันหลังจากท่านพ่อกลับมาจากการทำงานจะมาเล่นกับเมขลาเสมอๆ ท่านมักลูบหัวนางอย่างแผ่วเบาและอุ้มนางพาเที่ยววัง เมขลาไม่รู้ว่างานที่พ่อทำคืออะไรแต่คิดว่ามันคงเป็นงานใหญ่ที่สำคัญ เพราะเวลาที่เมขลาไม่อยู่ ท่านพ่อมักมีสีหน้าเคร่งเครียด และแอบไปนั่งวิตกคนเดียวเสมอ

ช่วงหนึ่งที่ท่านพ่อเคร่งเครียดเป็น พิเศษ บอกว่า มีกลุ่มคนชั่วร้ายกำลังเข้ามาทำลายกฎระเบียบที่ท่าน ตั้งขึ้น ท่านพ่อไม่กลับวังหลายสัปดาห์ เมขลารู้สึกเป็นห่วงมาก แต่ทำอะไรไม่ได้เพราะยังเป็นเด็ก

วันที่ท่านพ่อกลับมา เมขลาดีใจจะไปเล่นด้วยดังเคย แต่ท่านพ่อเดินตึงตังเลยนางไปยังห้องสวดมนต์ เมขลาแอบดูจากประตูห้องเห็นท่านพ่อนั่งอยู่ต่อหน้าเทวรูปพระนารายณ์ด้วยใบ หน้าบิดเบี้ยว เอามือสองข้างกำแน่นแล้วทุบหน้าอกตนเอง ทำเช่นนี้ซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายครั้ง และแรงขึ้นๆจนน่ากลัว ท่านพ่อร้องโหยหวนไม่เป็นภาษาคน เมขลาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นรู้แต่เพียงว่าภาพนั้นน่ากลัวมาก

ต่อมา ไม่นานพระอินทร์ก็เรียกท่านพ่อไปพบ เมื่อท่านพ่อมาถึงวังอีกครั้งสิ่งแรกที่ทำคือถอดสร้อยสังวาลของตนยัดใส่มือ นางอัปสรข้างๆ บอกให้ดูแลเมขลา
จากนั้นวังของเมขลาก็ตกอยู่ในสภาพ วุ่นวาย บรรดาแม่ๆทั้งปวงเก็บข้าวของเท่าที่พอติดตัวได้ ส่วนท่านพ่อยังคงยุ่งกับการแจกจ่ายทรัพย์สมบัติแก่คนอื่น พร่ำบอกให้ช่วยดูแลเมขลา

เมขลาไม่เข้าใจว่าท่านพ่อทำอย่างนั้นทำไม ท่านพ่อก็ดูแลนางอยู่แล้วนี่

วันต่อมาก็มีกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งมาหาท่านพ่อ พาท่านพ่อไปยังลานซึ่งมีเทวดารายล้อมอยู่มากมาย

พวก นั้นจับท่านพ่อคุกเข่าลง ชูมีดขึ้นตัดผมของท่านพ่อออกทีละปอยจนสั้น จึงเอาเครื่องนุ่งห่มหนังเสือมาคลุมให้ เมขลาเห็นคนที่คุมงานนั้นอยู่ด้วยหน้าตาดุร้ายคิดว่าคงเป็นพระอินทร์

เวลา นั้นทุกคนยุ่งจนไม่มีเวลามาดูเมขลา เมขลาจึงเดินเตาะแตะเข้าไปกลางงานพิธี ฝูงเทวดาเห็นนางบางคนก็ยิ้มเอ็นดู บางคนก็ทำหน้าสลดสังเวชใจ
เมื่อท่านพ่อหันมาเห็นเมขลาก็มีแววตาเศร้าสร้อยและกอดนางเอาไว้แน่นจนเมขลาอึดอัด แต่ไม่กล้าส่งเสียงใดๆออกมา

ท่านพ่อเอ่ยกับพระอินทร์ว่า "ลูกสาวข้าอายุเพียงห้าปี ข้าจะพานางไปอยู่ที่นาควารินด้วยได้หรือไม่?"

พระอินทร์ตอบว่า "ไม่ได้ เมขลาเป็นนางฟ้า สมควรอยู่บนดาวดึงส์เท่านั้น ท่านออกบวชละเรื่องทางโลกแล้วจะพานางไปลำบากทำไม"
ท่านพ่อฟังดังนั้นก็หน้าซีดและปล่อยมือจากเมขลา เดินไปหาชายร่างสูงโปร่งใส่เสื้อสีขาวคนหนึ่ง

ชายคนนั้นตัวผอมสูง ร่างกายเหยียดตรงไม่มีความคดโค้งดังคนทั่วไป เขาสวมเสื้อคลุมยาวสีขาวตลอด และบนศีรษะมีชฎารูปงูมีหงอนแปลกๆ

ที่ เมขลาให้ความสนใจเป็นพิเศษคือดวงแก้วใสซึ่งติดอยู่บนชฎานั้น มันเปล่งประกายแวววาวเปล่งปลั่งแต่ในขณะเดียวกันก็แฝงความคลุมเครือของม่าน หมอก

งดงามอย่างลึกลับ เจิดจ้าน่าพิศวง ชวนให้ตื่นตาตื่นใจ ชวนให้เคลิบเคลิ้มติดตรึง

ชายชุดขาวยื่นมือขึ้นจับบ่าพระวรุณเป็นเชิงปลอบ เมขลาพึ่งสังเกตว่าเขามีดวงตายาวเรียว จมูกตรง แก้มตอบ ดูไปยังคล้ายงูอยู่บ้าง

พระ อินทร์กล่าวขึ้น "พระยาอนันต์ ได้ข่าวว่าท่านพึ่งรับพระราชทานยอดแก้วเกาสตุภะแห่งพระนารายณ์เป็นเจ้ามา คาดว่าคือแก้วที่ใช้ประดับชฎาของท่านใช่หรือไม่?"
ชายชุดขาวได้ยินดังนั้นก็มีท่าสั่นไหว จึงค่อยๆผงกศีรษะ

พระ อินทร์ถามต่อว่า "ของวิเศษชนิดนี้ล้ำค่ายิ่งยวด จะเรียกเป็นของคู่บ้านคู่เมืองดิรัจฉานภูมิก็ว่าได้ หากรักษาไว้ที่นาควารินอาจไม่ปลอดภัย ถ้าอย่างไรท่านถอดฝากไว้กับข้าเถิด ข้าจะรักษาให้อย่างดี"

ชายชุดขาวขมวดคิ้วนิ่วหน้า แต่เมื่อพระอินทร์ถามซ้ำจึงยอมควักลูกแก้วนั้นออกมาถวาย

จากนั้นชายชุดขาวจึงพาท่านพ่อในเครื่องแต่งกายหนังเสือจากไป
ท่านพ่อเหลียวหลังมองเมขลาตลอด แววตาเปี่ยมล้นด้วยความเป็นห่วงจนนางรู้สึกได้

พระ อินทร์เหลียวมามองเมขลาซึ่งตัวสูงแค่เข่า พนักงานข้างๆกล่าวว่า "นางแน่งน้อยหน้าตาน่ารักนี้ ท่านจะเลี้ยงไว้เป็นบาทบริจาริกาหรือไม่?"

พระอินทร์จ้องนางครู่หนึ่งกล่าวว่า "เด็กไป"

"แล้วท่านจะทำอย่างไรกับนางและลูกแก้วนี้ดี" พนักงานถาม

"เอาไปเก็บ" พระอินทร์ตอบ จบการตัดสินใจนั้นฝูงเทพก็แยกย้ายกลับไปอยู่ตามที่ของตน

เมขลา และดวงแก้วที่สวยงามแต่ชื่อเรียกยาก ถูกเอาไปเก็บยังวิมานเล็กๆแห่งหนึ่ง มีนางอัปสรคอยดูแลอยู่สิบกว่านาง ที่นี่กลายเป็นบ้านใหม่ของเมขลา และนางอัปสรเหล่านั้นกลายเป็นบรรดาแม่ๆใหม่ของนาง

เมขลาเติบโตเป็นหญิงสาวสะพรั่ง โดยธรรมดานางฟ้าหลังจากอายุสิบหกร่างกายนางก็ไม่โตขึ้นอีก

ความ ซุกซน ไร้เดียงสาของนางทำให้อัปสรทั้งปวงรู้สึกรักใคร่ บอกว่าเมขลามีสิ่งที่เทวดาทั้งหลายหลงลืมไปนานแล้ว เหล่าแม่อัปสรบอกว่านางเป็นหญิงที่สวยที่สุดบนสวรรค์แล้วและพยายามปกป้อง นางไม่ให้ใครมาเห็นเพราะกลัวจะนำไปบอกพระอินทร์
นางจึงใช้ชีวิตผ่านไป โดยการเล่นสนุกตามประสา ไม่รู้วันปี ไม่รู้เวลา ทุกๆสิ่งเหล่าแม่อัปสรจะเป็นผู้จัดการให้โดยเมขลาไม่เคยติดต่อกับเทวสมาคม เลย

เพื่อนที่แท้จริงคนเดียวของเมขลาคือดวงแก้ววิเศษ (ชื่อใหม่ที่นางตั้งให้หลังจากลืมชื่อเดิมไปแล้ว) ทุกวันนางจะไปคุยกับดวงแก้ว ซึ่งแม้ไม่มีใครเชื่อแต่ดวงแก้วนั้นโต้ตอบนางได้
การโต้ตอบของดวงแก้ว วิเศษไม่ใช่เป็นคำพูด แต่มาทางสัมผัสบางอย่าง ดวงแก้วสอนเรื่องต่างๆแก่เมขลา สอนนางให้ฉลาดเฉลียว รู้จักโลกภายนอก เมขลาเพลิดเพลินกับการพูดคุยทุกครั้ง

ครั้งหนึ่งดวงแก้ววิเศษบอกว่าจะให้พรเมขลาข้อหนึ่ง แต่เมขลายิ้มและปฏิเสธ
เมื่อดวงแก้วรบเร้าจะให้พรนางให้ได้ เมขลาจึงว่าขออยู่กับดวงแก้วตลอดไปก็พอ

นับจากนั้นดวงแก้วก็ไม่โต้ตอบเมขลาอีกเลย

เมขลารู้สึกเศร้าเสียใจด้วยสำคัญว่าตนเองพูดผิด แต่หลังจากนั้นไม่นานก็มีเรื่องต่างๆเกิดขึ้นกับนางมากมายจนไม่มีเวลามานั่งคิดมาก

เริ่ม จากทวิช พี่ชายซึ่งไม่ค่อยได้เจอกันของนาง อยู่ๆก็ลงไปสมคบกับพวกมนุษย์และอสูรก่อการกบฏขึ้น เหล่าอัปสรในวิมานต่างตกอยู่ในสภาพวุ่นวาย นางเหล่านั้นเรียกเมขลามากอดไว้ตัวสั่นร้องไห้ บอกว่าจะมีคนมาเอาตัวเมขลาไป

คน ที่มาคนแรกนั้นหน้าเข้ม ไว้หนวดเคราดกแต่ตัดเล็มเรียบร้อย เมขลาจำได้ว่าคือลุงอยู่เพื่อนสนิทของท่านพ่อนั่นเอง เขาเดินตรงไปฉุดเมขลาออกมาจากเหล่านางอัปสรด้วยท่าทางเร่งรีบ
"ไปกับลุงเร็ว มิฉะนั้นแม้แต่ลุงก็ปกป้องเจ้าไม่ได้"

แต่ก่อนที่ลุงอยู่จะพาเมขลาออกจากวิมาน ก็มีชายร่างใหญ่ ถือขวานเดินมาเห็นจึงกล่าวว่า "พระอาทิตย์ท่านมาทำอะไรที่นี่?"

ลุงอยู่ขมวดคิ้วจึงย้อนถาม "ท่านล่ะ?"

"พระอินทร์เทวราชมีคำสั่งให้ตัดหัวตัวประกันไปให้เหล่ากบฏดู!!" ชายร่างใหญ่กล่าว

"นี่เป็นลูกของนายเพิ่มเพื่อนข้า" ลุงอยู่กล่าว "เห็นแก่หน้าข้าเว้นชีวิตนางสักครั้งเถิด แล้วข้าจะส่งเสริมท่านต่อไปแน่"

ชาย ร่างใหญ่มองฝ่ายตรงข้ามด้วยสายตาเหยียดหยาม "เสียแรงท่านเป็นเสนาผู้ใหญ่กลับสนับสนุนให้คนอื่นทุจริตผิดราชการ ข้าเองถึงมีตำแหน่งต่ำต้อยแต่เป็นคนตรง คำสั่งซึ่งรับมาจากนายเหนือหัวนั้นต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตก็จะชิงถวาย!" เขากล่าวอย่างทรนงองอาจพลางยืดอกด้วยความภาคภูมิใจ

"แต่นางเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียว หาได้รู้เรื่องบ้านเมืองไม่ ควรหรือต้องตายอย่างไร้ความผิด" ลุงอยู่เกลี้ยกล่อมด้วยเสียงอ่อนลง

"ชาติทหารยึดถือคำสั่งเจ้านายเป็นเด็ดขาด ท่านอย่าพักพูดพล่ามเลย"

เมขลาเห็นเส้นเลือดผุดขึ้นที่ขมับของลุง "ขอถามอีกครั้ง จะฆ่านางจริงๆ?"

"ใช่ แล้วทำไม!?" ชายร่างใหญ่ร้อง

ลุงอยู่แค่นยิ้ม "ไม่มีใดดอก... ฟังเช่นนี้ข้าจะได้จัดการเอ็งอย่างสบายใจขึ้น"
เขา ยื่นมือมาปิดตาเมขลาไว้ จากนั้นนางก็ได้ยินเสียงดังปึด เมื่อมองได้อีกทีชายร่างใหญ่ก็นอนคว่ำกับพื้นแน่นิ่ง ที่ลำคอมีรอยสีแดงจางๆอยู่รอยหนึ่ง

ขณะนั้นมีเสียงแตรสัญญาณดังยาว ขึ้นทั่วทั้งสวรรค์ ลุงอยู่ได้ฟังก็เหงื่อไหล จึงกล่าวกับเมขลาว่า "โทษที่ลุงไหวตัวช้า เวลานี้สายเสียแล้ว ลุงและลูกๆต้องไปเป็นแม่ทัพรบกับพี่ของเจ้า คงไม่อาจปกป้องเจ้าได้อีก" เขาหันไปมองนางอัปสรรอบๆ สบตาทีละคน ชี้ไปที่ศพของชายร่างใหญ่และตวาดด้วยเสียงดุ "ชายคนนี้ป่วยเป็นโรคปัจจุบันสิ้นชีวิต ส่วนเมขลาก็ป่วยสิ้นชีวิตไปนานแล้วเช่นกัน พวกเจ้าเข้าใจไหม!?"

พวกนางอัปสรมองหน้ากันเหรอหรา จึงก้มลงกราบลุงอยู่ร้องรับคำด้วยเสียงตื่นกลัว
ลุง อยู่กล่าวสำทับอีกว่า "ข้ารู้ว่าพวกเจ้าต่างเคยรับสินบนจากพระวรุณ หากข้ากลับจากการรบครั้งนี้เมขลายังปลอดภัย ทรัพย์สมบัติทั้งนั้นก็จะมีเพิ่มอีก แต่หากนางเป็นอันตรายหรือเรื่องนี้แดงออกไปละก็พวกเจ้าจะต้องพบจุดจบอย่าง สุนัข!"

เมื่อขู่จนทุกคนลนลานแล้ว ลุงอยู่จึงหยิบมีดสั้นเล่มหนึ่งยื่นให้เมขลา "เวลาที่เภทภัยมาถึงตัว ให้ใช้มีดนี้เสียบต้นขาคนที่จะมาทำร้ายเจ้า กดและบิดแรงๆจากนั้นหนีอย่างเร็วที่สุดเข้าใจไหม?"

เมขลาพยักหน้า

หลังจากลุงอยู่จากไปคราวนั้น พวกนางอัปสรยิ่งควบคุมเมขลาอย่างเข้มงวดมิให้ใครมาพบ หรือให้ออกไปพบใครได้
เทวาสุรสงครามสิ้นสุดลงแล้ว พลีก็ถูกปราบแล้ว แต่เมขลายังคงออกไปไม่ได้เพราะขณะนี้นางคือคนตายสำหรับสวรรค์ คนตายย่อมไร้ตัวตน

เมขลานั่งจับเจ่าอยู่ในวิมาน เบื่อๆๆๆๆ

แต่แล้ววันหนึ่งนางก็ได้ยินข่าวน่าสนใจจากบทสนทนาที่พวกนางอัปสรคุยกัน

เรื่องเริ่มจากการปรากฏตัวของยักษ์ตนหนึ่งชื่อ ราม อสูรวงศ์

จากคุณ : เชษฐา - [ 21 มี.ค. 51 06:27:44 ]

ความคิดเห็นที่ 7

จะอธิบายอย่างไรดี... เขาเป็นคนร่างใหญ่ แต่ไม่ถึงกับใหญ่ยักษ์ ตลอดตัวเต็มไปด้วยมัดกล้ามบึกบึนแต่ไม่ถึงกับอ้วน
เครื่อง แต่งกายไม่มีอันใดนอกจากโจงกระเบนสีแดงเกือบดำยาวกรอมเข่าตัวเดียว ส่วนท่อนบนและเท้านั้นเปลือย ขวานหรือก็เป็นขวานตัดฟืนธรรมดา ซึ่งไม้ส่วนด้ามออกจะคดโค้งบ่งบอกถึงลักษณะของชั้นเลว
ผมเขายาวถึงเอว ใบหน้ามิได้ถูกสักอย่างอสูรทั่วไปแต่มีหนวดเคราขึ้นเขียวแสดงว่าไม่รู้จัก โกนให้เรียบร้อย เผลอๆสิ่งที่ใช้โกนอาจเป็นขวานเล่มนั้นเองด้วยซ้ำ

สรุปแล้วชายคนนี้ดูเผินๆไม่มีอะไรแตกต่างจากคนสามัญซึ่งประกอบอาชีพตัดฟืนขาย

สิ่งที่แสดงความโดดเด่นอย่างเดียวคือดวงตา
ตาของชายผู้นั้นคมที่สุด คิ้วเป็นคิ้วที่ดุร้ายที่สุด แม้ขณะหลับอยู่ยังสามารถข่มขู่คนให้ลนลานได้

ไม่สิมีอะไรมากกว่านั้น

เมขลารู้สึกได้ถึงรัศมีสีฟ้าที่แผดออกมาจากร่างชายฉกรรจ์ เป็นรัศมีแห่งพลังบางอย่างที่น่ากลัว

ใช่แล้วมันเป็นฤทธิ์!! เป็นฤทธิ์ระดับประภัสสร

ผู้เข้าถึงฤทธิ์ระดับนี้เท่าที่รู้จักกันแต่สร้างโลกมามีเพียง ๓ คน

หนึ่งคือ พระศรีสิน พญานาคแห่งนครโภควดี
สองคือ ท้าวอโนมาตัน กษัตริย์มนุษย์ซึ่งรวมแว่นแคว้นทั้งหมดเป็นปึกแผ่น
สามคือ พระอินทร์

สอง รายแรกเป็นบุคคลในประวัติศาสตร์ซึ่งสิ้นไปนานแล้ว พระยาศรีสินเสียชีวิตพร้อมกับการล่มสลายของเมืองนาคที่ทะเลสาบฉิมพลี ท้าวอโนมาตันแก่ตายตามอายุขัย
ดังนั้นในโลกนี้จึงมีผู้มีฤทธิ์ระดับประภัสสรที่รู้จักกันเหลือเพียงคนเดียวคือพระอินทร์

เวท ประภัสสรเป็นเวทแห่งความสำเร็จ ผู้ใช้ต้องถึงพร้อมด้วยสติปัญญา อำนาจ พละกำลัง แล้วยักษ์เถื่อนอย่างรามสูรมีอิทธิฤทธิ์ระดับนี้ได้อย่างไร?

เมขลาทรุดกายลงนั่งใกล้ๆยักษ์ร้าย น่าแปลกที่นางรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด

เมื่อ เอาไม้แถวนั้นเขี่ยๆจนแน่ใจว่าไม่สามารถลุกขึ้นมาอาละวาดแล้ว เมขลาจึงค่อยๆรวบรวมความกล้าลูบผมอันหยาบกระด้างของรามสูร เมื่อลองจับตัวก็พบว่าผิวนั้นด้านหนา แข็งด้วยกล้ามเนื้อ นอกจากนั้นยังมีกลิ่นสาบ ของคนไม่ค่อยอาบน้ำ
ตามมาตรฐานของเทพบุตร เทพธิดาบนดาวดึงส์นับว่าชายผู้นี้สกปรกที่สุด เป็นพวกป่าเถื่อนที่สมควรกีดกันให้อยู่แต่ในมนุสสภูมิหรือเปตวิสัยภูมิ

เมขลาขมวดคิ้ว "อย่างนี้ต้องอาบน้ำให้แล้ว"

ตั้งแต่นั้นมารามสูรก็กลายเป็น "แก้ววิเศษ" (หรืออีกนัยยะหนึ่ง "ของเล่น") ดวงใหม่ของเมขลา
นาง ใช้เล่ห์กลนานาประการเล็ดรอดเหล่าแม่อัปสรออกจากวิมานไปหาเขา บางครั้งก็เอา "น้ำมนต" ไปสาปแช่ง บางครั้งก็เอา "มีดอาคม" ไปทิ่มแทง ยังไม่นับ "หวีพยาบาท" "กรรไกรคำสาป" และ "น้ำหอมลงยันต์" ที่นำผ่านหน้ายามเข้าตำหนัก

เจ้ารามผู้ไร้เรี่ยวแรงถูกอาบน้ำ โกนหนวด ตัดเล็บ เปลี่ยนผมเป็นทรงต่างๆ และใช้เครื่องหอมประทินผิวอย่างที่เมขลาต้องการ
นาง คุยเรื่องต่างๆให้รามสูรฟังอย่างที่เคยคุยกับลูกแก้ว ทั้งความรู้สึกของนางที่มีต่อเขา และเรื่องต่างๆที่ปกตินางจะเก็บเป็นความลับ เมื่ออยู่ต่อหน้ารามสูรก็มักเปิดเผยออกมาได้อย่างปลอดโปร่ง

แม้เขาไม่อาจโต้ตอบแต่นางก็มีความสุขที่ได้อยู่ใกล้ๆ

วัน เวลาแห่งความรื่นเริงของทั้งสอง (?) ผ่านไปอย่างรวดเร็ว วันหนึ่งเมขลาคิดจะลองถักเปียให้รามสูรดู แต่เมื่อเดินร้องเพลงไปถึงตำหนักก็พบว่ารามสูรหายไปแล้ว!!!

ยามแจ้งว่าขณะที่เมขลาไม่อยู่นั้นพระนารายณ์ได้เสด็จลงมาแก้ไขคำสาปให้รามสูรเป็นการเฉพาะตัว
ที่ แท้หลังจากถูกทำให้หมดเรี่ยวแรง พระศิวะได้บอกเขาว่าผู้เดียวที่สามารถช่วยได้คือพระนารายณ์นั่นเอง รามสูรจึงสวดมนต์อ้อนวอนในใจไปเรื่อยๆ จนกระทั่งบรรลุผลในที่สุด

บัดนี้พระผู้เป็นเจ้าได้เทศนาสั่งสอนให้เขาเป็นคนดีและลงจากดาวดึงส์ไปแล้ว

เมขลาถึงแก่ตกตะลึงดังสูญเสียของที่รักที่สุดไป
หลังจากนั้นแม้จะคิดถึงเพียงใดก็ไม่มีข่าวคราวรามสูรอีก

เมขลาเสียใจ นั่งจับเจ่าอยู่ในวิมาน เบื่อๆๆๆ

วัน เวลาเริ่มมีความหมายกับเมขลา นางเฝ้ารออย่างไร้จุดหมาย จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี นางติดตามเรื่องต่างๆที่เกี่ยวกับพวกยักษ์อันเป็นเผ่าพันธ์ของรามสูร ทั้งเรื่องที่พญามารราหูยกทัพบุกสวรรค์และการทำสนธิสัญญาไม่รุกรานกัน ระหว่างอสูรกับเทพ

แต่แล้ว ในที่สุดนางก็ได้ยินว่ารามสูรกลับขึ้นสวรรค์มาอีกครั้ง!!

กล่าวคือขณะที่เขาลงจากดาวดึงส์ รามสูรซึ่งมีนิสัยอ่อนโยนลงเพราะเชื่อฟังพระนารายณ์ได้รู้จักคบหาสหายแล้ว

สหาย คนแรกและคนเดียวของเขาคือพญามารราหู ชายผู้นี้มีชื่อว่าเป็นอสูรกายตนเดียวที่เป็นอมตะ โดยเมื่อคราวกวนน้ำอมฤตที่พวกเทพยักยอกน้ำไปเสพกันนั้น ราหูเป็นหนึ่งในยักษ์ไม่กี่ตนที่รู้ตัวก่อนว่าถูกหักหลัง จึงลอบแปลงกายเป็นเทพมาร่วมเสพน้ำด้วย

หลังจากเสพน้ำเรียบร้อยแล้ว ราหูถูกจับได้ว่าแปลงกายมา พระอินทร์โกรธจัดขว้างจักรไปตัดกายเขาขาดเสมอท้องน้อย แต่เนื่องจากราหูกลายเป็นอมตะแล้วจึงสามารถพาร่างท่อนบนเหาะหนีสำเร็จ พวกเทพจับได้เพียงร่างท่อนล่างตั้งแต่ท้องน้อยลงไปซึ่งไม่เน่าเปื่อยเพราะ ได้รับพลังจากน้ำอมฤตเช่นกัน

ตั้งแต่นั้นมาราหูก็มีฤทธิ์เดชสูงกว่า ยักษ์ทั่วไป แต่ยังไม่โดดเด่น เพราะถูกรัศมีของพวกตระกูลหิรัญยวงศ์ที่เก่งกว่าบดบัง จนเมื่อพลี หิรัญยวงศ์ตัดสินใจละวางเรื่องทางโลกลงไปอยู่เมืองบาดาลแล้ว ราหูจึงกลายเป็นผู้มีอำนาจสูงสุดในอสูรกายภูมิโดยปริยาย

เขานำทัพทำ สงครามกับดาวดึงส์อีกครั้ง หลังจากการรณรงค์ผ่านไปชั่วระยะหนึ่ง สองฝ่ายก็ยอมทำสนธิสัญญาสงบศึก เทวสภาได้แต่งตั้งราหูเป็นหนึ่งในเทพนพเคราะห์เพื่อเอาใจ แต่ยังเก็บร่างกายท่อนล่างของเขาไว้เป็นของประกันและตั้งตำแหน่งหลอกๆให้ มันว่า "พระเกตุ"

ที่รามสูรมาคราวนี้เพราะเห็นใจในความลำบากของสหายจึงรับมาขอพระเกตุคืนจากดาวดึงส์

แต่ เรื่องยังไม่จบแค่นั้นเทวสภาเห็นรามสูรมาก็เกรงว่าจะสร้างเภทภัยแก่ฟ้าดิน อีก จึงหลอกรามสูรว่าพระเกตุนั้นถูกย่อขนาดเก็บอยู่ในลูกแก้วเกาสตุภะ ให้รามสูรมาเอาที่วิมานซึ่งเมขลาอยู่เอง!!!

ทั้งนี้ทั้งนั้นจุด ประสงค์ที่แท้จริงเป็นที่รู้ว่าเพื่อสร้างเรื่องให้เหมือนกับรามสูรมาแย่ง ชิงดวงแก้วของพระนารายณ์โดยพลการ จะได้ใช้เป็นข้ออ้างในการฟ้องพระนารายณ์ให้มากำจัดรามสูรได้!!

เรื่อง นี้ค่อนข้างอยุติธรรม แต่หลังจากฟังข่าวความดีใจของเมขลาก็บดบังอารมณ์อื่นๆทั้งหมด นางนั่งพับเพียบอยู่ข้างๆแท่นวางดวงแก้ว รอให้รามสูรมาหา

ดังนั้นเมื่อรามสูรไปถึงที่จึงพบกับนางฟ้าหน้าตาสะสวยน่ารักพับเพียบอยู่ และยิ้มอย่างอ่อนหวานแก่เขา
เขา รู้สึกงงเล็กน้อยที่คนซึ่งไม่รู้จักมาก่อนมีกิริยาเช่นนี้ แต่ก็กล่าวไปตามหน้าที่ว่า "แม่นางน้อย ข้าขอดวงแก้วซึ่งวางอยู่ข้างๆท่านได้ไหม"

"เขาจำเราไม่ได้จริงๆด้วย..." เมขลาคิด "น่าโมโหนิดๆ แต่ไม่เป็นไร แค่ได้เจอหน้าก็พอใจแล้ว..."

"เอ่อ..." รามสูรกระแอมเมื่อเห็นฝ่ายตรงข้ามไม่ตอบ

"ทำ อย่างไรดีอยากอยู่อย่างนี้นานๆ..." เมขลาคิด "ถ้าเราให้แก้วเขา เขาจะถูกใส่ร้ายให้มีปัญหากับพระนารายณ์ ซึ่งนั่นไม่ดีต่อเขาเลย... แต่ถ้าบอกความจริงเขาก็จะอยู่กับเราไม่ได้..."

"เอ่อ... ได้หรือไม่" รามสูรซึ่งขณะนี้สุภาพเรียบร้อยขึ้นมากแล้วถามย้ำ

"ไม่ได้ค่ะ" เมขลาตอบอย่างนุ่มนวล

"อะไรนะ!?"

ภาพที่รามสูรเห็นคือนางฟ้าตัวน้อยๆองค์นั้นลุกขึ้นหยิบแก้วแล้วเหาะหนีไปด้วยความรื่นเริง

เมื่อเขารวบรวมสติไล่ตามไปก็เห็นนางกำลังร่ายรำเล่นแก้วนั้นอยู่กลางอากาศอย่างแช่มช้อยงดงาม
"แม่ นางน้อย ข้าขอแก้วดวงนั้น เทวสภาอนุญาตข้าแล้ว!" รามสูรร้องอย่างสุภาพที่สุด แต่เมขลาไม่ยอมฟัง เมื่อเขาพยายามตามจับนางก็ปรากฏว่าไล่อย่างไรก็ไม่ทันด้วยฤทธิ์แก้วนั้นทำ ให้ความเร็วของเมขลาเหนือกว่ารามสูรเสมอ

รามสูรต้องเหาะตามเมขลาไป เรื่อยๆ หลังจากพยายามร้องขอโดยดีอยู่สิบวัน เขาก็บันดาลโทสะ กลับคลุ้มคลั่งเป็นมารร้ายอีกครั้ง จึงชักขวานขึ้นมาขว้างใส่นางฟ้า แต่ก็ไม่โดน

รามสูรโกรธจัดไล่ทำร้ายเมขลาด้วยทุกท่วงท่า วิชาเพลงขวาน เพลงมวยที่มี แต่อาวุธทั้งนั้นก็หาได้ต้องกายนางฟ้าตัวเล็กๆผู้นี้ไม่
เมขลายังคงร่ายรำต่อไปอย่างปรีดา พวกเทพซึ่งเห็นเหตุการณ์นี้ต่างก็ประหลาดใจไปตามๆกันที่อยู่ๆมีนางฟ้าสวยงามมาล่อจอมมารไปได้
การณ์กลับกลายเป็นว่านางได้กำจัด "เภทภัยของฟ้าดิน" ด้วยวิธีที่ได้ผลกว่าวิธีที่พวกเขาคิดขึ้นเสียอีก

เรื่องของเมขลากับรามสูรกลายเป็นเรื่องที่โด่งดังมากในหมู่ชาวสวรรค์ และได้รับการเล่าต่างๆกันไป
อย่าง ไรก็ตามการที่มีผู้หญิงตัวเล็กๆมาแก้ไขปัญหาซึ่งไม่มีใครทำได้นี้ค่อนข้าง เป็นเรื่องน่าอับอายสำหรับสังคมผู้ชายเป็นใหญ่ของพวกอารยะ ดังนั้นเหตุการณ์นี้จึงไม่ถูกบันทึกเอาไว้ในหน้าประวัติศาสตร์

แต่ นั้นก็ไม่สามารถบดบังเรื่องราวนี้ไว้ได้ จนถึงทุกวันนี้หากท่านมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ท่านยังอาจเห็นสาวงามผู้หนึ่งกำลังร่ายรำหนีปีศาจตนหนึ่งอย่างรื่นเริงที่สุด

smile

จากคุณ : เชษฐา - [ 21 มี.ค. 51 06:31:53 ]