ไม่ไหวแล้วหลังค่า~~~จากพลาดการไปงานหนังสือฯหนนี้เพราะภารกิจมันรัดติ้วทั้งงานราษฏร์ งานหลวงยุ่งจนเป็นยุ่งตีกัน แต่สงสัยพระเจ้าจะสงสาร เลยส่งญาติสาวผู้พี่ของอิชั้น (โอ...แม่เทพธิดา)มาแนะนำหนังสือนิยายรักๆของแจ่มใสฯให้อ่านในวันรวมญาติสงกรานต์ที่บ้าน เพราะคงจะทนไม่ไหวแล้ว ที่ญาติสาวผู้น้องทั้งเรียนโท ทั้งดูแลที่บ้านจนหน้าโทรมถ้าไม่อาศัยเมคอัพ เอ้า เอาไปอ่านซะ จะได้ชีวิตสดใสขึ้น

สารภาพอย่างแรง  เรื่องแรก เพราะตอนนี้กำลังเรียนโทด้านวรรณคดี และการเรียนสาขานี้มันมีผลต่อการอ่านของเรามาก...ถึงมากที่สุด  ทำให้การอ่านของเราเปลี่ยนไปอย่างรุนแรง จากเมื่อก่อนอ่านเพื่อความสดใสซาบซ่า ไปๆมาๆ ถูกทฤษฎีอภิมหาปรัชญาครอบงำ จนทำให้การอ่านนิยายรักๆ(ของโปรด)ของเรา ไม่ค่อยจะ..."สนุก" เหมือนแต่ก่อน (ซึ่งอาจารย์ที่สอนก็ได้เตือนเราตั้งแต่เริ่มเรียนแล้ว) สารภาพเรื่องต่อมาคือ เราชอบนิยายรักโรแมนติกจริง แต่ก็ไม่ค่อยจะได้อุดหนุนงานของสาวๆรุ่นใหม่ที่ออกวางขายให้เลือกจนตาลายเท่าไร ชอบอ่านงานของนักเขียนรุ่นเก่าๆอะไรแบบนั้นมากกว่า แล้วบางครั้งการตัดสินใจชั่ววูบซื้อนวนิยายของเหล่าคลื่นลูกใหม่ ทำให้เรารู้สึกผิดหวังเมื่ออ่านจนจบ ทำให้เราต้องชั่งใจอยู่นานมากกกกกกกก กว่าจะตัดสินใจเลือกซื้อนวนิยายรักโรแมนซ์ของบรรดานักเขียนหน้าใหม่สักเล่ม

แต่แล้ว วันสงกรานต์ที่ผ่านมา ทำให้เรารู้้ว่า เฮ้ย! ขอถอนคำพูด!! นิยายแจ่มใส ใครว่าอ่านแล้วก็งั้นๆ ดิชั้นของค้านหัวโหม่งฝาหลังจากญาติสาวเอ่ยปากบอก "อ่านสิ เรื่องนี้พี่รับรองสนุกมาก อารมณ์ประมาณพลิกตำนานมหัศจรรย์น่ะ"
นั่นทำให้ดิชั้นตาโตเท่าไข่ห่าน พ...พลิกตำนานมหัศจรรย์เรอะ??
สาวๆ(?)ที่โตมาอายุรุ่นราวคราวเดียวกับดิชั้น อาจจะมีคนจำการ์ตูนผลงานของมิโดริ ยูคาโกะเรื่องนี้ได้ เป็นเรื่อง
เกี่ยวกับการผจญภัยในโลกของนิทานอาหรับราตรี ทั้งน่ารัก ทั้งฮา ทั้งซึ้ง เราเคยเก็บแต่แล้วปีศาจปลวกก็มาเฉาะกองการ์ตูนที่รักของเราหมดสิ้น ฮือๆ เป็นตราบาปของดิชั้นมาจนทุกวันนี้

ดังนั้น เมื่อพี่สาวแนะนำ และทิ้งเล่มหนึ่งไว้ให้อ่าน อิชั้นจึงอาศัยจังหวะหลาน(เผลอ)หลับ เริ่มอ่านทันที

ดิชั้นเริ่มอ่าน....ด้วยความไม่คาดหวัง พล็อตนิยายรักผจญภัย ก็คงไม่มีอะไรมั้ง....? ในใจเราคิด พยายามสลัดทฤษฎีทั้งหลายที่เคยเรียนทิ้งไป กับ"พันหนึ่งเม็ดทราย"

แล้วคุณคาซี(ปราณธร) ก็ไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆ เพราะเธอทิ้งความรู้สึกอึดอัด ตาค้าง นอนไม่หลับกระสับกระส่าย อยากให้เช้าเร็วๆ เพราะจะรีบลากแม่ไปซื้อหนังสือ(วันรุ่ง เป็นวันครอบครัว) หลังจากที่ดิชั้นอ่านเล่มหนึ่งจบลง

สารภาพ ดิชั้นถูกคุณคาซีสร้างตัวละครที่มีเสน่ห์จับใจจับตัวเอาไว้จนอยู่หมัด!!!

มิติของทั้งสถานที่และตัวละครของคุณคาซีสร้างจากจินตนาการดังที่อ้างไว้จริงอยู่ แต่สิ่งที่เธอทำคือสร้างอารมณ์สมจริงทิ้งไว้ในใจของคนอ่าน ยิ่งไปกว่านั้น ดิชั้นชอบแนวความคิดของเธอที่ปรากฏอยู่ระหว่างบรรทัด นั่นคือแนวคิดของการไม่แบ่งแยกความคิดความเชื่อทางศาสนาและชาติพันธุ์ โดยวางอยู่บนพื้นฐานของแก่นเรื่องเกี่ยวกับมิตรภาพและความรัก ฟังดูอาจน่าเบื่อ แต่คุณคาซีสามารถทำให้คนอ่านลืมความน่าเบื่อตรงนั้นได้ ด้วยการดึงพล็อตสองที่ไม่คาดฝันออกมา หลังจากเผยพล็อตแรกซึ่งใช้นิทานอาหรับเป็นฐานในเล่มหนึ่ง พล็อตที่สองเธอพลิกโลกคนอ่านด้วยการใช้ตำนานอัศวินเทมพลาร์ ซึ่งเป็นตำนานคริสต์ แล้วเชื่อมโยงทั้งสองพล็อตเข้าด้วยกันอย่างไม่เคอะเขิน

มายก็อด....ทำไปได้...

คุณคาซีใช้ผู้วิเศษ จินน์ สารพัดเวทย์มนต์คาถาของนิทานอาหรับ สู้กับ "แม่มด" ในตำนานของยุโรป!!  ต้องชื่นชมจินตนาการของคนเขียน และการหาข้อมูลอ้างอิงที่สามารถผูกโยงตำนานของสองซีกโลกเข้าหากันได้ โดยไม่แบ่งโลกออกจากกัน ซึ่งทำให้นวนิยายเรื่องนี้ กลายเป็นอีกเรื่องที่เข้ามานั่งอยู่ในใจของดิชั้นโดยไม่รู้ตัว ลืมตามองโลกอีกทีก็ อ้าว จบเล่มสองแล้วเรอะ?? เดี๋ยวสิ!! ชั้นยังอยากรู้เรื่องของยัยองค์หญิงไนฮาจอมแก่น กะอีตาเจค บาวน์จอมเซ่อคนนั้นอยู่อีกนะ!! จะรีบจบไปไหนค้า~~~~

ยิ่งไปกว่านั้น อารมณ์ขันน่ารักของเธอยังแสดงเอาไว้ในการ Parody นิยายแนวทะเลทรายตบจูบ ท่านชี้คหื่น อารมณ์ร้าย กับนังนางเอกอ่อนแอได้น่าเอ็นดูซะจนคนอ่านลืมความเครียด กดดันที่อ่านมาตลอดเล่มสองจนหมด

คุณคาซีสร้างความรู้สึก "รัก" ตัวละครของเธอแต่ละตัวๆได้อย่างแนบเนียนและแยบยล เสียจนในใจแอบมีเสียงร้องว่า "เฮ้ย!! เขียนภาคต่อเดี๋ยวนี้!!" ไม่ว่าจะเรื่องของไฟซาลกับเจ้าหญิงจัสมิน มาฮาลคาซัน (ที่คนอ่านก็ทนไม่ไหว ต้องไปคว้าบัลลังก์รักบนเนินทรายมาอ่านอีกเรื่อง แต่ในเรื่องมาฮาลก็ยังเด๊กกกกก เด็ก จนแสดงOedipus Complexออกมาอย่างโจ่งแจ้งทีเดียว)  รวมทั้งเจ้าชายอาซามันจอมงก แล้วก็ยังมีตัวละครตัวอื่นๆอีก

ติดนิดเดียวคือ การพลิกกลับมุมมองของคุณคาซีที่ยังไม่หลุดพ้นเรื่องชายเป็นใหญ่ในเรื่อง อันที่จริงไม่ใช่เรื่องผิด แต่คนอ่าน(คนนี้คนเดียว)แอบผิดหวังเล็กๆ ตรงที่ไนฮาผู้เก่งกล้าสามารถ กลับไม่ได้แสดงความสามารถในการดูแลประชาชนของเธอออกมาได้สักเท่าไหร่ ซึ่งจริงที่คุณคาซีสารภาพเอาไว้ในตอนท้ายๆของเล่มสองว่า ไนฮาได้ตระหนักถึงความอ่อนแอของตนเองที่ยังจัดการกับปัญหาของตัวเองไม่ได้ แล้วยังจะเรียกร้อง "ขอสิทธิ์เท่าเทียม"ไฟซาล ดังปรากฏในต้นเรื่องได้อย่างไร?  

จริงอยู่ว่านิยายรักโรแมนติกย่อมมีแก่นเรื่องที่เรื่องของหัวใจ แต่เมื่อคุณคาซีได้วางพล็อตให้นางเอกเป็นถึง "เจ้า" ที่มีภาระหน้าที่ต่อประชาชน ถ้ามีภาคต่อไป แอบหวังเล็กๆว่า คุณคาซีอาจหาทางออกที่ "เท่าเทียม" หรือแสดงให้เห็นถึงการหลุดจากกรอบแนวคิดแบบปิตาธิปไตยในแนวทางที่ละมุนละม่อมได้ในที่สุด (ซึ่งตรงจุดนี้ ผู้วิจารณ์ก็มิบังอาจแนะนำตอนจบแบบไหนได้ เพราะให้ความเคารพในจินตนาการของผู้เขียนค่ะ)

นี่เป็นเพียงความเห็นเล็กๆน้อยๆ มิใช่การติแต่ประการใดนะคะ และยังเฝ้ารอว่าจะได้อ่านผลงานของคุณคาซีที่ยังใช้ตัวละครจาก "พันหนึ่งเม็ดทราย"อีกเยอะๆ

ด้วยรักจากคนอ่านคนหนึ่งเน้อ

ใครอ่านแล้ว มาแชร์ความเห็นกันเยอะๆดีกว่าเนอะ

แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 51 20:51:50