ความคิดเห็นที่ 1   น่าสน แต่ไม่ค่อยอ่านหนังสือรักซะด้วยสิผม อิอิ จากคุณ : ปีศาจความฝัน เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 15:48:26

ความคิดเห็นที่ 2   ดีจัง กำลังคิดอยู่ว่าระหว่างรอว่าจะมีรอบหน้ารึเปล่า จะได้มีอะไรทำ จากคุณ : หมูย้อมสี เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 16:25:38

ความคิดเห็นที่ 3   น้องไอซ์ รักสิ่งแวดล้อม ช้างป่า แพนด้า หมาน้อยก็ได้เน้อ อิอิ รางวัลนี้มีหลายรางวัลนะคะ ไล่ลำดับกันไปเหมือนประกวดนางงาม ฮ่า ส่งกันเข้ามาเลยนะคะ จากคุณ : Il Maze เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 16:39:02

ความคิดเห็นที่ 4   งั้นผมขอประเดิมด้วยเล่มนี้ที่เคยตอบในโครงการ RRR ครั้งที่แล้วนะครับกับ... หนังสือรัก ผู้เขียน ผมอยู่ข้างหลังคุณ สำนักพิมพ์ บาย เนเจอร์ พับลิชชิง “25 ความรักจากภาพยนตร์ในมุมมองของจิตแพทย์ ที่จะช่วยให้คุณเข้าใจตนเองและคนรอบข้างได้มากขึ้นและลึกซึ้งกว่าเดิม” นี่คือคำโปรยบนปกหน้าของหนังสือเล่มนี้ ที่รวบรวมมุมมองความรักจากภาพยนตร์ 25 เรื่อง มาถ่ายทอดออกเป็นตัวหนังสือ ผ่านมุมมองของจิตแพทย์ที่ชอบดูหนังและเคยมีความรัก [25 รูปแบบความรัก ใน 25 ภาพยนตร์] โรงที่ 1 ‘เพื่อนสนิท’ เมื่อเส้นแบ่งของคนรักกับเพื่อนเริ่มเลือนราง “ ความสัมพันธ์นี้เหมือนกับเวลาเราเดินอยู่ในป่า เรามีความสุขท่ามกลางความงามของร่มไม้รายรอบ ทำให้เราไม่รู้ตัวว่าเราเดินมาไกลแค่ไหน เมื่อเส้นบางๆที่กั้นระหว่างคำว่า ‘เพื่อน’ กับ ’คนรัก’ เริ่มจางลง กว่าเราจะรู้ตัวก็ต่อเมื่อเราพบว่า เราได้ล่วงเลยเส้นแบ่งของสองฟากฝั่งนี้แล้ว เราเดินล่วงอาณาเขตของมิตรภาพมาสู่อาณาเขตแห่งรัก เรามาไกลเกินกว่าจะกลับไปจุดเดิมได้อีก และความเจ็บปวด ความทรมาน มันก็ก่อตัวมาจากจุดนี้เอง” โรงที่ 2 ‘My Best Friend’s Wedding’ ร้ายเพราะรัก รักที่หลุดลอย “บางครั้งเราไม่อยากปล่อยให้รักนั้นต้องจากเราไป ไม่ใช่เพราะเรายังรัก แต่เพราะเราไม่อยากสูญเสียความมั่นคงที่เราเคยมี เราไม่อยากสูญเสียคนที่เคยเอาอกเอาใจ เราไม่อยากสูญเสียใครที่เคยรับฟังปลอบใจในวันที่เราเป็นทุกข์ เราไม่อยากสูญเสียความรักที่เราเคยครอบครอง” โรงที่ 3 ‘Brokeback Mountain’ รักซ่อนเร้น “ ความรักทำให้คนสุขได้และบันดาลให้คนเจ็บปวดได้เช่นเดียวกัน และบางครั้งความรักก็ไม่สามารถจะหาทางออกใดๆให้กับชีวิตโดยที่จะเจ็บน้อยไปกว่านี้ได้” โรงที่ 4 ‘April Snow’ บางครั้งความรักก็เจ็บปวดโดยมิอาจหลีกเลี่ยงได้ “แม้รู้ว่ามีทางเลือกที่ไม่เจ็บปวด แต่บางครั้งความรักก็เจ็บปวด โดยมิอาจหลีกเลี่ยงได้ หลายหนที่คนเราเลือกที่จะเจ็บปวด และก็เลือกที่จะเดินทางต่อบนถนนสายความรัก ที่รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีปลายทางรออยู่” โรงที่ 5 ‘Christmas in August’ เธอคือภาพถ่ายสุดท้ายในใจฉัน คุณคือแสงสว่างสุดท้ายในใจผม “หากยังมีโอกาส ยังมีเวลา แล้วปล่อยให้เวลานั้นหายไป เพราะคิดว่าวันหลังค่อยทำก็ได้ สุดท้ายเราอาจต้องมาเสียใจถึงสิ่งที่ไม่มีโอกาสได้ทำ” โรงที่ 6 ‘Closer’ เมื่อความรักถูกสำรวจและตีแผ่ผ่านตัวละคร “ถ้าคุณเอ่ยปากว่ารักเป็นพันครั้ง แต่คนฟังไม่อาจสัมผัสได้ถึงความรู้สึกรัก แล้วนั่นคือความรักหรือไม่?” โรงที่ 7 ‘Walk the Line’ มิตรภาพในความรัก “การใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน หากเรายอมสละเวลาเข้าไปทำความเข้าใจในโลกของคนรัก หากเราให้ความเคารพสนใจให้ความสำคัญกับอีกฝ่าย มันย่อมทำให้อีกฝ่ายสามารถรู้สึกถึงคุณค่าของตัวเองเมื่อได้อยู่กับคนรัก แต่ปัญหาของหลายคู่ชีวิต เป็นเหมือนกับแคชและภรรยา คือมักเกิดจากการที่คนหนึ่งคนใดรู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่า เมื่ออยู่กับคนอื่นมากกว่าอยู่กับคนรักของตัวเอง เขาจึงผละจากคนรักตัวเองไปอยู่กับคนอื่น” โรงที่ 8 ‘Nana’ โลกของนานะ โลกของความรัก, ความฝันและมิตรภาพ “แม้ความรักจะบาดใจให้เจ็บแปลบได้เพียงใด แต่มิตรภาพก็เยียวยาหัวใจให้บรรเทาความเจ็บปวดได้เช่นเดียวกัน” โรงที่ 9 ‘Lost in Translation’ เวลาที่หยุดเดินในชีวิตที่ชะงักงัน “ในช่วงเวลาที่เราสับสนหรือเหงา เราไม่ได้ต้องการคนที่ดีที่สุดหรือคนที่เก่งที่สุด แต่เราอยากได้คนที่เข้าใจเราและพร้อมเดินร่วมทางกับเรา พาเราออกจากความสับสนหรือเปลี่ยวเหงานั้น” โรงที่ 10 ‘About Love’ เรื่องราวที่เกี่ยวกับ ‘รัก’ “ก็เหมือนบางคนที่ใช้เวลาในปัจจุบันไปกับอดีต ที่รู้ทั้งรู้ว่าไม่หวนคืนกลับมา กว่าจะรู้ตัวว่าความรักในปัจจุบันอยู่ใกล้ตัวแค่เอื้อม มันก็สายเกินไปเสียแล้วที่จะมีกันและกัน” โรงที่ 11 ‘Perhaps Love’ รักซ้อนรัก หนังซ้อนหนัง อดีตซ้อนปัจจุบัน “เมื่อหนังบอกเราว่า ‘ชีวิต’ ก็เหมือนบทละคร ตรงที่เราสามารถเป็นตัวเอกในบทละครชีวิตของตัวเอง แต่บางครั้งเราแอบหวังอยากเป็นตัวเอกในละครชีวิตของคนอื่น ซึ่งความจริงเราอาจเป็นแค่ตัวประกอบคนหนึ่งในละครชีวิตของเขา และเราก็อาจถูกตัดบทออกไปโดยที่เราไม่ทันรู้ตัวเสียด้วยซ้ำ” โรงที่ 12 ‘Mr. and Mrs. Smith’ เรื่องราวชีวิตคู่ที่สวมเสื้อคลุมหนังแอคชั่น “เส้นแบ่งของคนสองคนจะห่างออกไปเรื่อยๆ เมื่อต่างฝ่ายต่างอยู่ในโลกของตัวเอง และเมื่อต่างฝ่ายต่างไม่เปิดใจพูดคุย หลายครั้งเมื่อรู้ตัวหรือหันหน้ากลับมาคุยกันก็สายเกินไป เมื่อเส้นของทั้งคู่นั้นออกห่าง จนกลายเป็น ‘เส้นขนาน’ ไปแล้ว” โรงที่ 13 ‘Shall We Dance’ คุณเต้นรำกับคู่ของคุณครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่? “อย่ามัวแต่ฟังเสียงจังหวะภายนอก จนละเลยจังหวะของคู่ตัวเอง อย่าสูญเสียคู่ของคุณไปเพียงเพราะหลงลืมจังหวะที่คุ้นเคย หาโอกาสฟื้นความทรงจำดีๆที่เคยมีร่วมกัน หาเวลาที่จะมาเรียนรู้จังหวะที่เคยสร้างความสุข เหมือนกับที่เคยพบจังหวะนั้นในตอนแรกรัก แล้วเราก็จะพบว่าจะกี่ปีผ่านไป ความรักที่จืดจาง ความสุขที่น้อยลง สามารถฟื้นฟูกลับมาได้เสมอ แค่เพียงหันมาใส่ใจคนข้างกาย” โรงที่ 14 ‘The Break Up’ วิธีทำลายชีวิตคู่ของตัวเองให้ย่อยยับ “...บางคู่ไม่เคยรู้ตัวเสียด้วยซ้ำว่า ‘ความรัก’ จาก ‘หวาน’ มันกลายมาเป็น ‘ขม’ ได้อย่างไร ด้วยบางครั้งมันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันตั้งตัว หรือบางครั้งมันก็ค่อยๆกัดเซาะซึมลึกมานานโดยไม่ได้ใส่ใจและหลายๆครั้ง สาเหตุก็มาจากเรื่องเล็กนิดเดียว” โรงที่ 15 ‘วัยอลวน 4’ การเดินทางของชีวิตครอบครัว “...หลายครั้งที่ความรักความห่วงใยของพ่อแม่ไม่สามารถสื่อสารผ่านไปยังลูกได้ เพราะสารที่ลูกรับแปรเปลี่ยนด้วยคำพูดและอารมณ์ของพ่อแม่ กลายไปเป็นความจู้จี้จุกจิกคอยจับผิดจากพ่อแม่แทน จนหลายครอบครัวจบลงที่ความแตกสลาย” โรงที่ 16 ‘Dear Frankie’ คำลวง ความรัก ครอบครัว “คำโกหกหรือคำลวงนั้น เป็นแค่ยาแก้ปวดชั่วคราวที่ทำให้แผลไม่เจ็บ แต่ไม่ใช่ยาที่ใช้รักษาแผล เราหลอกลวงตัวเองไปนานเท่าไหร่ เราก็อาจไม่เจ็บไประยะหนึ่ง แต่แผลนั้นจะเริ่มอักเสบกินลึกเข้าไปทุกที” โรงที่ 17 ‘Always : Sunset on Third Street’ บางสิ่งที่ไม่อาจเห็นได้ด้วยตา แต่สัมผัสได้ด้วยใจ “...ในยุคสมัยปัจจุบันที่ผู้คนมองค่าของบางสิ่งที่วัตถุ เราจึงมีความสุขกับสิ่งที่ตามองเห็นและทุกข์กับสิ่งที่ตามองไม่เห็นไม่มีครอบครอง แต่คุณค่าของบางสิ่งไม่อาจมองเห็นได้ด้วยตา ความสุขแท้จริงนั้นไม่สามารถสัมผัสได้ด้วยมือ คุณค่าของความรัก จักใช้ใจมองและสัมผัสจึงจะพบเห็น แล้วเราก็จะมีความสุขกับมันอย่างแท้จริง...” โรงที่ 18 ‘In Her Shoes’ หากเปรียบรองเท้าคือชีวิต “การสูญเสียหรือการต้องจากกันไปด้วยความไม่เข้าใจ ล้วนตามมาด้วยความรู้สึกที่มันกัดกร่อนจิตใจ แต่เมื่อได้สร้างความเข้าใจในกันและกัน แม้ว่าหากจะมีการสูญเสียเกิดขึ้นอีก... การสูญเสียนั้นจะเป็นแค่การสูญเสียตัวบุคคล แต่ความรักความทรงจำดีๆนั้นจะถูกอีกคนหนึ่งนำพามันติดตัวไปด้วยในทุกเส้นทางของชีวิต” โรงที่ 19 ’Be With You’ ความสุขของฉันคือ “การได้อยู่กับคุณ” “เมื่อเราต้องสูญเสียใครสักคนไปในชีวิต จากกันไกล เลิกร้างต่อกัน ฯลฯ ภาพที่เคยเห็นด้วยสายตามันก็ย่อมลางเลือนไป เมื่อไกลห่างกันตามเวลาที่ผ่านพ้น แต่หากภาพความทรงจำนั้น ก่อตัวขึ้นในหัวใจ เราเก็บความรู้สึกที่มีต่อกัน เก็บความสุขที่เคยมีร่วมกัน ภาพเหล่านี้ไม่จำเป็นต้องปรากฏกับสายตา เพราะมันจะอยู่ในใจเราตลอดไป และไม่มีวันที่จะลืมเลือน ถึงแม้ว่าเราจะไม่เห็นหน้าใครคนนั้นอีก” โรงที่ 20 ‘Red Lights (Feux Rouges)’ ผู้ชายไม่รู้ตัว ผู้หญิงไม่รู้ใจ “จุดเริ่มต้นของความขัดแย้งมันเป็นเพียงเส้นผมบังภูเขา...เมื่อต่างฝ่ายต่างไม่พยายามพูดคุยกัน หรือพูดคุยกันแต่เป็นการพูดอย่างปิดใจ เป็นการสื่อสารที่ไม่ได้มาจากความรู้สึก ความปรารถนาภายใน แต่มาจากอารมณ์ที่ขุ่นข้องใจ เมื่อการสื่อสารไม่มีประสิทธิผล สิ่งที่ตามมาคือความขัดแย้งและนำไปสู่การล่มสลายของความสัมพันธ์” โรงที่ 21 ‘The Constant Gardener’ ในความลับมีความจริง ในความจริงมีความรัก “จริยธรรม กลายเป็นคำที่เริ่มถูกลืมเลือนไปจากสารบบอย่างง่ายดาย เพราะคนอยากเห็นความก้าวหน้า อยากเห็นการเปลี่ยนแปลงที่รวดเร็ว เมื่อมีความสำเร็จรออยู่ปลายทาง จึงทำให้คนยอมเสียอะไรง่ายๆ หรือแกล้งลืมบางอย่างไปเพื่อให้มันไปถึงได้เร็วขึ้น และจริยธรรม คือสิ่งที่จะลืมหรือมองข้ามได้ง่ายที่สุดเพราะมันเป็นสิ่งจับต้องไม่ได้ไม่มีตัวตน” โรงที่ 22 ‘Prime’ รักคงยังไม่พอ “...บางครั้งการเลือกที่จะยุติความสัมพันธ์ทั้งที่ยังคงเหลือเยื่อใยความรักอยู่ มันจะยังดีเสียกว่าการเลือกยึดยื้อความสัมพันธ์ไว้โดยไม่คิดปรับตัวเข้าหากัน เพราะเมื่อนั้นปลายทางความสัมพันธ์อาจจบลงโดยไม่หลงเหลือแม้แต่ความรักไว้ในใจ” โรงที่ 23 ‘Sad Movie’ แม้รักต้องพลัดพราก ก็ยังฝากความทรงจำอันงดงาม “บางครั้งเราเลือกไม่ได้ที่จะกำหนดให้ความรักมีบทสรุปลงตัวด้วยดีเหมือนอย่างที่ตั้งใจ แต่เราเลือกได้ว่าเราจะสร้างความทรงจำเช่นไรระหว่างกัน จะฝากความรู้สึกเช่นไรไว้ให้แก่กัน” โรงที่ 24 ‘Eternal Sunshine of the Spotless Mind’ จะเก็บเธออยู่ในใจเสมอ “ไม่จริงหรอก...ที่เรื่องราวของเรามีแต่ความเจ็บปวด แต่แท้ที่จริงแล้วเราเองต่างหากที่เลือกเก็บความเจ็บปวดไว้ แล้วปล่อยให้ความสวยงามนั้นมันผ่านเลยไป ไม่ใช่ความทรงจำที่ทำให้เจ็บปวด แต่เราเลือกเก็บความเจ็บปวดจากความทรงจำโดยไม่รู้ตัว” และโรงที่ 25 ‘The Note Book & The Wedding’ รักนิรันดร์ “...ความรักก็เหมือนกับต้นไม้ มันเริ่มต้นจากต้นกล้าต้นเล็กๆ ที่คนสองคนจะร่วมกันทะนุบำรุงดูแลมันขึ้นมาจนกลายเป็น ต้นไม้ต้นใหญ่ แต่ก็ใช่ว่า ต้นไม้ต้นใหญ่นี้จะมีชีวิตอยู่ได้ด้วยตัวเอง ต้นไม้ต้นนี้ยังต้องการดูแลรดน้ำอยู่ทุกวี่วัน เพราะต่อให้ต้นไม้นั้นสูงใหญ่เพียงใด หากขาดซึ่งการเอาใจใส่ดูแล สุดท้ายก็ต้องแห้งเหี่ยวตายในที่สุด ความรักก็เป็นเฉกเช่นเดียวกัน” สำหรับความรักที่ผู้เขียนเอามาเขียน ไม่ใช่มีแต่เฉพาะความรักของหนุ่มสาวเท่านั้น เขายังเอาความรักในรูปแบบต่างๆมาเขียนถึงอีกด้วย ยกตัวอย่างเช่น ความรักของพ่อแม่กับลูก ความรักของครอบครัว ความรักของพี่น้อง ความรักของเพื่อน และที่ชอบเป็นพิเศษก็คือ ผู้เขียนได้แทรกข้อคิดและบอกปัญหาความรักนั้นๆในมุมมองของจิตแพทย์ จึงทำให้หนังสือเล่มนี้มีดีมากขึ้น และจะดีใหญ่ถ้ายิ่งเคยผ่านตาหนังเหล่านี้มาบ้าง เพราะคนอ่าน(หรือคนดู)อย่างเรา จะได้เห็นอีกมุมมองหนึ่งของความรักที่เราอาจไม่ทันได้คิดถึง ขอปิดท้ายด้วยคำโปรยบนปกหลังที่เปรียบเป็นแก่นแท้ของหนังสือเล่มนี้ซึ่งเขียนไว้ว่า... “ ผู้เขียนตั้งใจถ่ายทอดเรื่องราวในหนังสือเล่มนี้ออกมาในฐานะของคนที่รักการดูหนัง คนที่พอรู้จักทฤษฎีของจิตใจ และในฐานะคนที่เคยมีความรัก ดังนั้น แม้หนังสือเล่มนี้จะเต็มไปด้วยเรื่องราวของภาพยนตร์ แต่นี่ไม่ใช่หนังสือรวมบทวิจารณ์ภาพยนตร์ แม้หนังสือเล่มนี้ผู้เขียนจะศึกษาทางด้านจิตวิทยา แต่นี่ไม่ใช่ตำราประเภท How-to หรือหนังสือวิชาการ หากเปรียบความรักและความสัมพันธ์เป็นต้นไม้ ต้นไม้ต้นนี้ไม่สามารถเติบโตได้ด้วยตนเอง และถึงแม้ว่ามันจะเติบโตขึ้นเป็นต้นใหญ่เพียงใด หากขาดซึ่งการเอาใจใส่ดูแล ขาดคนรดน้ำใส่ปุ๋ย ก็ย่อมต้องตายลงไปในที่สุด หนังสือเล่มนี้จึงเป็นเหมือนคู่มือ ที่จะช่วยให้คุณได้รู้จักและเข้าใจต้นไม้ของคุณมากยิ่งขึ้น พร้อมทั้งเสนอวิธีหรือเสนอปุ๋ยที่จะช่วยดูแลต้นไม้ของคุณ ให้เติบโตผลิดอกออกผลร่มรื่นงดงาม รวมทั้งฟื้นฟูสภาพที่แห้งเหี่ยวให้กลับคืนมาสดชื่นอีกครั้ง” สรุป เหมาะมากสำหรับคนที่ชอบดูหนัง แล้วย้อนกลับมาดูตัวเองครับผม แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 53 17:18:53 จากคุณ : ปีศาจความฝัน เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 17:15:09

ความคิดเห็นที่ 5   ลอก RRR มาตอบก้อได้ชิมิคะ ฮี่ๆๆๆ พอจบรอบนี้สงสัยน้ำตาลในเลือดจะขึ้นกันเป็นแถว จากคุณ : ไอ้มู๋ไร้อมฯ เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 20:06:16 A:124.120.246.39 X:

ความคิดเห็นที่ 6   น่าสนุก...เข้าทางเรา ...สัปดาห์แห่งความรักที่เคยรีวิวหนังสือรัก 5 เล่มมา 2 ปีแล้ว เอามาเล่นเกมนี้ดีกว่า ... ขอตัวไปเลือกหนังสือก่อนนะ จากคุณ : นัทธ์ เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 20:09:07

ความคิดเห็นที่ 7   น้องไอซ์เสือปืนไวมาก เปิดรายการปุ๊บ มีรีวิวหนังสือรักปั๊บเลย :) จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 22:16:50

ความคิดเห็นที่ 8   เดี๋ยวไปนึกก่อนค่ะว่าจะเลือกแนวรักเร่าร้อน รักละไม หรือรักแบบมีสติดี สต็อกเพียบบบ  (โดยเฉพาะแนวแรก 555) จากคุณ : ยาคูลท์ เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 53 22:55:23

ความคิดเห็นที่ 9   โจทย์ยากได้อีก T^T ถ้าเป็นแนวเลือดสาดนี่ จะรีวิวเป็นคนแรกเลยเชียว ฮา จากคุณ : Clear Ice เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 00:17:17

ความคิดเห็นที่ 10   มาลงชื่อว่าร่วมวงด้วยค่ะ เดี๋ยวต้องไปค้นดูก่อนว่ามีเรื่องอะไรพอเข้าแก๊ปบ้าง จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 03:04:54

ความคิดเห็นที่ 11   มารอแจกกิฟค่า เสียดายไม่ถนัดรีวิว จากคุณ : thezircon (thezircon) เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 11:31:37

ความคิดเห็นที่ 12   มีคำถามมาฝากคร๊าฟ ^^ ถ้าเอาหนังสือที่เคยรีวิวใน RRR เนี่ยต้องอ่านใหม่ทำรีวิวใหม่ หรือว่าไม่ต้อง สามารถใช้รีวิวเดิมมาแปะได้เลยคร๊าฟ จากคุณ : เจ้าชายกลางสายหมอก (PTNCenter) เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 15:42:38

ความคิดเห็นที่ 13   น้องพลุ จะรีวิวใหม่หรือเอาอันเก่ามาตอบก็ได้จ้า แต่ถ้าเป็นของเก่า ช่วยบอกนิดนะคะ อย่าลืมว่ารีวิวได้ตั้งแต่ 1-3 เรื่อง จะเอาทั้งของใหม่ของเก่าก็ได้ค่ะ ไอซ์ รักเลือดสาดไง แนวๆ tie me up tie me down (พี่เปล่ามีนัยนะ หมายถึงหนังของอัลโมโดวาร์ตอนนั้นไง แต่เรื่องนั้นก็ไม่สาดอ่ะนะ) รักพวกพ้อง พี่น้อง พ่อแม่ก็ได้นะไอซ์นะ พี่ติ่ม อย่ากั๊ก ไอ้ที่มีมากๆน่ะ อย่ากั๊ก ฮ่าๆ จากคุณ : Il Maze เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 17:06:51

ความคิดเห็นที่ 14   อยากรีวิวด้วยอ่ะ แต่หนังสืออยู่ที่บ้าน เอาเป็นว่ามาดู แล้วก็คอยแจกกีบให้ล่ะกันนะคะ จากคุณ : ลำบากใจจัง~ ทีเกิดมาหน้าตาดี เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 20:59:16

ความคิดเห็นที่ 15   บอร์ดเงียบจัง หรือว่ากำลังซุ่มแอบอ่านกันอยู่เอ่ย ถ้าใช้รีวิวเก่าตอบได้ งั้นขอส่งคำตอบก่อนเลย 1 เล่มที่เคยรีวิวไว้ใน RRR =i= สุดปลายสะพาน : สุริศร วัฒนอุดมศิลป์ =i= A time for us,some day there'll be When chains are torn by courage born of a love that's free A time when dreams so long denied can flourish As we unveil the love we now must hide A time for us,at last to see A life worthwhile for you and me And with our love,through tears and thorns We will endure ad we pass surely through every storm A time for us,some day there'll be a new world A world of shining hope for you and me เสียงเพลงจากกีต้าร์คลาสสิคยังคงดังก้องอยู่ในใจพร้อมกับความหลังมากมาย ทุกคนมีอดีต ทุกคนมีความหลัง ทุกคนมีความหวังและต้องการเพียงกำลังใจในการต่อสู้ชีวิต ไม่เคยมีใครเอาชนะความเหงา ไม่เคยมีใครขัดต่อชะตาได้ เช่นเดียวกับปรเมษฐ์และเนรัญ สองหนุ่มที่ต่อสู้และอยู่กับความเหงามาจนชั่วชีวิต คนหนึ่งต่อสู้เพื่อเป็นที่หนึ่งและการยอมรับจากพ่อ ส่วนอีกคนต่อสู้เพื่อลบล้างอดีตเลวร้ายที่ตัวเองเป็นผู้่ก่อ เมื่อทั้งสองมาเจอกันเหมือนได้เติมเต็มสิ่งที่ขาดหายไปของกันและกัน เป็นกำลังใจ เป็นที่ระบาย แต่สำหรับผู้ชายสองคนที่จะเป็นมากเกินกว่าเพื่อน ???? "ผมถามอะไรคุณอย่างได้ไหม แล้วช่วยตอบตรงๆด้วยนะ" "อ๋อ ได้สิครับ" "เน...คุณชอบผมหรือเปล่า" "...ถามทำไมเมษฐ์" "เพราะผมชอบคุณและไม่ได้ชอบแบบเพื่อนด้วย" "คุณพูดอะไร คุณเป็นเกย์แล้วเหรอ" "ผมไม่ได้เป็นเกย์และไม่อยากเป็นเกย์ ผมแค่อยากจะแน่ใจว่าสิ่งที่กำลังจะพูดจะไม่ทำร้ายคุึณ" "...คุณพูดอย่างกับ... เมษฐ์ คุณจะเลิกคบผมเหรอ" "เปล่า..ไม่ใช่อย่างนั้น ผมแค่อยากให้เราห่างๆกันสักพัก .. คุณต้องเข้าใจนะว่าผมเป็นเกย์ไม่ได้ ผมต้องมีครอบครัว ต้องมีลูก ผมไม่อยาก...." "โอเค เมษฐ์ ไหนๆมันก็ถึงขั้นนี้แล้วนะผมบอกคุณตามตรงก็ได้ ใช่...ผมเป็นเกย์ ผมแอบชอบคุณตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน" และหลังจากนั้นทั้งคู่ก็ขาดการติดต่อกันไปแต่ก็ยังดำเนินชีวิตไปอย่างเดิมเช่นทุกวัน แต่ยิ่งห่างกันเท่าไหร่ความคิดถึงก็มากขึ้นไปเป็นเงาตามตัว เมื่อต้องการกำลังใจมักจะคิดถึงเค้าคนนั้นเสมอ สุดท้ายแล้วต้องยอมรับสภาพและกลับไปเริ่มต้นคบกันใหม่ในฐานะที่มากกว่าเดิม แต่ความรักมักไม่สวยหรู เมื่อทุกอย่างเหมือนจะเป็นไปด้วยดีแต่ก็มีเรื่องราวเกิดขึ้น เมื่อปรเมษฐ์ถูกจับคลุมถุงชนและตัดสินใจแต่งงาน เนรัญก็ต้องยอมรับสภาพพร้อมหัวใจที่แหลกสลาย เมื่อเรื่องราวกระทบกระเทือนจิตใจโรคผนังหัวใจรั่วจึงกำเริบขึ้น ปรเมษฐ์พยายามทุกวิถึทางเพื่อให้เนรัญรอดและใช้ชีวิตอยู่กับเขา ไม่ว่าจะด้วยวิธีการใดขอแค่ให้ต่อลมหายใจของเนเท่านั้น "ผมชื่อเนรัญ เมตตาลักษณ์ เป็นนักดนตรีครับ ก่อนอื่นผมขอยืนยันว่าสภาพจิตใจของผมปรกติดี และคุณหมอทวีที่อยู่ข้างๆอาจช่วยยืนยันได้...ผมป่วยเป็นโรคเอเอสดี ทุกครั้งที่อาการกำเริบมันจะอึดอัดเหมือนถูกกดน้ำ มันทรมานมากจริงๆ...อีกไม่กี่วันผมจะเข้ารับการผ่าตัด ผมบอกคุณหมอปรเมษฐ์ว่าถ้ารักษาไม่หายได้โปรด...อย่าพยายามปลุกผมให้ตื่นมาทรมานแบบนั้นอีกเลยแต่นั่นไม่ได้หมายความว่าผมอยากตายนะครับ ยังมีอีกหลายอย่างที่่ต้องทำและยังมีอีกหลายคนที่ผมอยากมีชีวิตอยู่เพื่อเขา ผมมีป้าอยู่เชียงใหม่ ผมมีแม่บุญธรรมเป็นหัวหน้าพยาบาลที่นี่และยังมีคนที่ผมรักที่สุดในชีวิตรอคอยให้ผมตื่นขึ้นมายิ้มให้เขา... ผมรู้ว่าผมเสนอตัวเองเป็นเคสเมอร์ซี่คิลลิ่งแม้ผมจะพูดแบบนั้นแต่ผมเชื่อเสมอว่าการมีชีวิตเป็นสิ่งมีค่าที่สุด ที่ผ่านมาแม้ผมจะมีชีวิตอยู่โดยไม่รู้ว่าตัวเองจะตายตอนไหน แต่ผมไม่เคยรู้สึกกลัวเลยนั่นเพราะมีคนคนหนึ่งคอยอยู่เคียงข้างผมเสมอ คอยให้กำลังใจและให้ความรักแก่ผม เรารู้ดีว่าจากวันนี้อาจไม่ได้พบกันอีกแล้วแต่ผมกลับไม่กล้าพอที่จะบอกลาเขา...ก็...ผมไม่รู้เลยว่าจะฝืนยิ้มหรือกลั้นน้ำตาได้อีกนานแค่ไหน แต่ทันทีที่ผมหาย ถ้าผมมีโอกาสตื่นขึ้นมาอีกครั้งผมจะพาเขาไปเชียงใหม่ นั่งด่วนนครพิงค์ไปด้วยกันเพื่อบอกรักและบอกลาเขาที่นั่นเป็นครั้งสุดท้ายแต่ถ้าหากทุกอย่างไม่สัมฤทธิผลผมคงต้องกล่าวลาคุณตรงนี้แล้วนะ...ลาก่อนครับสุดที่รักของผม ลาก่อน คนที่เป็นทุกห้วงลมหายใจของผม ลาก่อนนะ...." บทสรุปความรักมักไม่สวยงามอย่างที่เราฝันไว้เสมอ ความรักไม่ว่าจะรูปแบบไหนจะชายหรือหญิงมักมีพื้นฐานเดียวกัน คือความรัก เอาใจใส่ ให้กำลังใจและการดูแลซึ่งกันและกัน ถ้าวันนี้คุณมีความรักอย่าปล่อยให้โอกาสในการดูแลซึ่งกันและกัน อย่าปล่อยให้วันคืนผ่านเลยไปเท่านั้นโปรดใช้มันให้คุ้มค่า เพราะเราไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรกับเรา......... จากคุณ : เจ้าชายกลางสายหมอก (PTNCenter) เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 21:45:30

ความคิดเห็นที่ 16   คว้ากลับมาอ่านใหม่อีกรอบกับเรื่องนี้ บูรพา ผู้เขียน: ว.วินิจฉัยกุล สนพ. เพื่อนดี คำโปรย แคธรีนไม่เคยตระหนักมาก่อนเลยว่าอารมณ์ล้ำลึกบางอย่างเปรียบได้กับน้ำที่ค่อยๆไหลซึมขึ้นมาจากใต้ดิน กว่าจะรู้ น้ำใสก็เต็มแอ่งในหัวใจเสียแล้ว เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า จัสติน คือความอบอุ่นใจเมื่ออยู่ใกล้...คือความรื่นรมย์ที่จะได้พูดคุยด้วย ได้ฟังเขาเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับบูรพา และท้ายสุดคือการรับรู้จนไม่มีความรู้สึกแปลกแยกว่าเขาคือชายผู้ซึ่งแตกต่างทั้งเชื้อชาติและศาสนา ความรู้สึกที่ได้อ่าน แปลกใจมาก ที่จริงเรื่องนี้น่าจะเป็นหนังสือคนอ่านเยอะ แต่กลับหาคนรีวิวน้อยมาก แอบงง ไม่เข้าใจเหมือนกัน เรื่องนี้ถูกห่อหุ้มไว้หลายชั้นมากมายจนไม่รู้ว่าจะเริ่มแกะเปลือกไหนออกมาพูดก่อนดีค่ะ ถ้ารีวิวแบบมึนๆหน่อยก็ขออภัยด้วยเพราะแต่ละกลีบที่กระเทาะออกมาเชื่อมโยงกันไปหมด ถ้าพูดเรื่องนี้ก็ต้องกระโดดไปเรื่องนั้นแล้วย้อนกลับมาอะไรแบบนี้ ขอในส่วนเปลือกนอกสุดในความคิดของตัวเองนะคะ "บูรพา" เห็นชื่อกับหน้าปกก็พอจะรู้ว่าเป็นนิยายอิงประวัติศาสตร์ เป็นช่วงประมาณรัชกาลที่ 4 และตรงกับอังกฤษในช่วงยุควิคตอเรียน ซึ่งแค่นึกก็ทึ่งแล้วเพราะนั่นหมายความว่าต้องทำการบ้านทางด้านประวัติศาสตร์มากมายแล้วเปรียบเทียบปีพ.ศ. (หรือร.ศ.ก็ว่ากันไป) กับค.ศ. ทั้งของประเทศไทยและประเทศอังกฤษ วัฒนธรรมในสมัยนั้นหาข้อมูลไม่ใช่ง่ายๆ พูดไงดี ในแง่ประวัติศาสตร์ไทยถือว่าค่อนข้างผิดเพี้ยนไปไม่น้อยเพราะไม่ได้ต้องการบันทึกข้อเท็จจริง (คนเรียนประวัติศาสตร์น่าจะรู้) แปลว่าเอกสารต่างๆอาจจะนำมาจากชาวต่างชาติ ผสานกับชีวิตความเป็นอยู่ ซึ่งไม่ได้มีบันทึกเป็นลายลักษณ์ขนาดนั้น ต้องอาศัยเก็บตกเอาจากวรรณคดีเพื่อบอกวัฒนธรรม นี่เฉพาะที่สยาม ไม่รวมกับที่อังกฤษในยุควิคตอเรียน ที่ต้องสืบค้นข้อมูลมากมาย แค่นี้ก็ทึ่งสุดๆแล้วค่ะ แต่ความน่าทึ่งนั่นก็ยังเป็นฉาบนอกในความรู้สึก เพราะสิ่งที่ลึกลงมาก็เพื่อจะบอก Setting ของเรื่องนี้เท่านั้นเอง แต่เพราะ Setting ที่ว่าทำให้เกิดปมขัดแย้งของตัวละครขึ้นมา อยากได้ความขัดแย้งแบบไหนเรื่องนี้มีให้อุดมสุดๆโดยเฉพาะความขัดแย้งระหว่างตัวละครและสิ่งแวดล้อมคือสิ่งที่เห็นได้ชัด และถัดมาเมื่อขัดกับสิ่งแวดล้อมก็เจอความขัดแย้งในใจของตัวละครนั้นๆเอง และสิ่งที่ตัวละครฟันฝ่าความขัดแย้งทั้งสองมานับครึ่งค่อนชีวิตกว่าจะได้ครองคู่กันคือผลึกล้ำค่าของความรักของตัวละครทั้งสองที่บ่มเพาะจนกลายเป็นที่ประทับใจของคนอ่าน และเป็นที่มาที่ยกความรักอมตะสุดคลาสสิคของเรื่องนี้มาค่ะ หนิงชอบงานของ ว.วินิจฉัยกุลอยู่อย่างหนึ่ง คือ พล็อตและปมขัดแย้งนั้นไม่เคยถนอมน้ำใจตัวละครเลยสักนิด (ยกเว้นนิยายนิรภัย อันนั้นเจาะจง) และไอ้การไม่ถนอมที่ว่า คนอ่านรู้สึกจะขาดใจตายไปกับเรื่อง แต่พออ่านจบก็ประทับใจสุดๆเหมือนกัน ต่อไปเป็นสปอยล์ ใครที่ยังไม่ได้อ่านก็ข้ามๆไปก็ได้นะคะ แต่ถึงจะรู้สปอยล์แต่ก็ไม่สู้ไปอ่านของจริงหรอกค่ะ (คือเตือนตามมารยาทน่ะ ^^") ความรักของแคธรีนกับหม่อมเจ้าวิชชุประภาเป็นความรักต้องห้าม อลังการพอๆกับโรมิโอและจูเลียต หรือเผลอๆอาจจะยิ่งกว่าเพราะคู่นั้นแค่วงศ์ตระกูล แต่ของคู่นี้มีสยามและอังกฤษเป็นเดิมพัน ถ้าพลาดพลั้งนั่นแปลว่าน้ำผึ้งหยดเดียวแท้ๆ ความลุ่มหลงในวัยเยาว์ร้อนแรง และต้องห้ามทั้งจารีตของไทยและของอังกฤษ นั่นคือการแย่งหญิงที่เป็นภรรยาจากสามี แต่ยิ่งถูกกีดกันเท่าไรก็ยิ่งโหยหาเท่านั้น จนสุดท้ายก็ได้ครองคู่กัน ทั้งที่มันควรจะจบลงเหมือนซินเดอเรลล่า แต่มันเป็นแค่จุดเริ่มต้นของเหตุการณ์ทั้งหมด เรื่องดำเนินผ่านมุมมองของแคธรีน จากปมขัดแย้งต่อสิ่งแวดล้อม ต่อมาก็เริ่มขัดแย้งกับสามีจนกระทั่งเกิดขัดแย้งในตัวเองจนกระทั่งตัดสินใจทำอะไรสักอย่าง ซึ่งเรื่องนี้ทำให้เห็นความคิดที่ไปด้วยกันไม่ได้ของสิ่งที่หลอมรวมตัวละครขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด บอกไม่ได้ว่าใครผิดใครถูก แต่มันไปด้วยกันไม่ได้เพียงเพราะคำว่า "แหม่มเป็นแหม่ม" เท่านั้นเอง เพราะฉะนั้นก็เลยเกิดประโยคแสดงความรู้สึกของนางเอกที่มีต่อเหตุการณ์ทั้งหมดเอาไว้ "ขอให้ฉันจากคุณไปในขณะที่ความรักยังดำรงอยู่เต็มหัวใจ อย่าให้ฉันต้องอยู่กับคุณจนความรักแปรเป็นความชิงชังเพียงด้านเดียว อย่างที่มันจะต้องเกิดขึ้นในอนาคต หากว่าคุณยังฉุรั้งฉันเอาไว้ บังคับให้ฉันอยู่ในสภาพหญิงเดียวในหัวใจของคุณ แต่เป็นคนนอกครอบครัวของคุณตลอดกาล" จนกระทั่งเข้าสู่ช่วงปลายของชีวิต เชื่อได้เลยว่าไม่มีวันที่นักเขียนในขณะนี้จะเขียนได้ เป็นเรื่องที่ต้องผ่านประสบการณ์ชีวิตมาจนเข้าใจโลกทีเดียว (เหมือนคนเขียนอายุ 35 ไปเขียนเรื่องคนความ 50 กว่ามันย่อมยากอยู่แล้ว ดังนั้นก็ต้อง ว.วินิจฉัยกุลหรือนักเขียนเก๋าๆนี่แหละ ถึงจะทำให้เราได้มีโอกาสอ่านงานแบบนี้) หนิงไม่รู้ว่าวัยกลางคนเป็นยังไง แต่หนิงก็สังเกตเห็นเหมือนกัน น่าแปลกที่ว่าในวัยรุ่นเราแคร์สังคมน้อยเหลือเกิน อยากทำอะไรก็ได้ตามใจเมื่อโตขึ้นยิ่งผ่านประสบการณ์มากขึ้น เราก็เติบโตขึ้น แต่ก็เหมือนประชดที่ในบางเรื่องเรากลับถอยหลังเป็นเด็ก เกรงนั่นกลัวนี่ ห่วงสังคม ห่วงหน้าตา กลัวคำครหา ห่วงไปหมดจนไม่อาจเป็นตัวของตัวเองได้อีก หนิงในตอนนี้ไม่อาจเข้าใจได้ว่าทำไมผู้ใหญ่ถึงเป็นเช่นนั้น ในเรื่องนี้ไม่ได้บอกเหตุผลแต่ตัวละครเป็นอย่างนั้นจริงๆทั้งผู้ใหญ่ฝ่ายอังกฤษและฝ่ายสยาม ดูจากเหตุผลการกระทำของตัวละคร ให้ตายยังไงหนิงก็นึกไม่ออกว่าทั้งคู่จะลงเอยกันที่ไหนได้ วัฒนธรรมที่แตกต่างเป็นเรื่องใหญ่ที่เป็นกำแพงกั้นขวางคนทั้งคู่อยู่ หนิงทึ่งตรงที่สุดท้ายว.วินิจฉัยกุลก็ทำให้มันกลายเป็นแฮปปี้เอ็นดิ้งจนได้ จริงๆมีจุดที่หนิงไม่ค่อยชอบนิดหน่อยของเรื่องนี้ นั่นคือ คนเขียนมีคำตอบให้กับความรักของคนทั้งคู่มากเกินไป (ซึ่งจริงๆมันอาจจะโอเคสำหรับบางคน แต่โดยส่วนตัวหนิงไม่ค่อยชอบ) เหตุผลเหล่านั้นจะออกมาในรูปแบบความคิดเห็นต่อความรักของคนคู่นี้ที่อยู่รอบๆตัว มันช่วยให้คนอ่านเข้าใจเนื้อเรื่องง่ายขึ้น ในขณะที่หนิงชอบที่จะรู้เหตุผลด้วยตัวเองมากกว่ามีใครบอกให้ฟังน่ะค่ะเพราะนั่นหมายความว่าคนอ่านจะถูกจำกัดทางความคิด เขาอาจจะมีมุมมองความรักของตัวละครในรูปแบบอื่น แต่พอบอกแล้วก็เลย อ้อ...โอเคแล้วก็ไม่คิดต่อเอาดื้อๆ มาที่จุดเล็กๆแต่อยากจะยกขึ้นมาพูดบ้าง ชีวิตของตัวละครแต่ละคนในนี้มันช่วยให้ตั้งคำถามว่าแท้จริงแล้วแบบแผนประเพณีที่คอยจำกัดคนอยู่มันทำให้เรามีความสุขจริงๆหรือ จริงๆประเด็นนี้มีตัวละครเปรียบเทียบให้เห็นหลายตัว แต่หนิงขอยกตัวอย่างที่ชัดๆก็แล้วกันค่ะ นั่นคือ ตัวละครหญิง ที่เปรียบเทียบกันได้ดีมากๆก็มีอยู่สามตัว คนหนึ่งแคธรีน คนที่สองคือแม่บัว และคนสุดท้ายชาร์ล็อต แคธรีน...เธอเลือกหันหลังให้ประเพณีแล้วสุดท้ายก็ถูกมันลงโทษเสียจนแทบแย่ ไม่ว่าหันไปทางไหนก็เจอแต่ความทุกข์ คำครหา แม่บัว...คนที่ทำตามประเพณีทุกอย่าง แต่ชีวิตนี้เธอไม่เคยมีความสุขเลยจนกระทั่งบั้นปลายชีวิต ชาร์ล็อต...ผู้หญิงที่ฝ่าฝืนจารีตแทบทุกอย่าง ไม่ยอมให้ผู้ชายที่เป็นคนตั้งต้นวัฒนธรรมทั้งหลายยัดใส่หัวผู้หญิงมาเหนี่ยวรั้งความสุขของตัวเองเอาไว้ได้ ผู้หญิงคนเดียวในเรื่องที่ดูจะมีความสุขในชีวิตที่สุด ประเด็นนี้ก็น่าสนใจเลยหยิบยกมาให้คิดดูเล่นๆ สำหรับหนิง "บูรพา" มีประเด็นอะไรน่าเล่นเยอะมาก เป็นหนังสือที่แนะนำให้อ่านสุดๆเล่มหนึ่งเลยค่ะ เพราะถ้าเทียบกับนิยายก่อนเรื่องนี้ของว.วินิจฉัยกุล เรื่องนี้เห็นชัดว่าคนเขียนก็บ่มความคิดจนตกผลึกออกมาเป็นความรักอมตะของแคธรีนและจัสตินที่ใช้เวลากว่าครึ่งชีวิตเพื่อกลับมาครองรับกันอีกครั้งหนึ่ง เป็นนิยายไทยที่ไม่ค่อยได้เห็นที่พูดถึงความรักลึกซึ้งของตัวละครถึงเพียงนี้ คือหลายเรื่องบอกว่าฉันรักเธอจนแก่ก็ยังรักเธอ แต่มันไม่ทรหดเท่าคู่นี้ ดังนั้นอุปสรรคให้ฝ่าเยอะเท่าไร ก็น่าประทับใจมากเท่านั้น พออ่านจนจบแล้วรู้สึกเป็นหนังสือจรรโลงใจมากๆค่ะ แก้ไขเมื่อ 02 ก.พ. 53 23:01:23 จากคุณ : หนิงๆ (peiNing) เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 23:01:00

ความคิดเห็นที่ 17   กำลังอ่านนิยายรักเพื่อเข้าประกวดอยู่อย่างขมักเขม้น แวะมาดูว่ามีใครรีวิวอะไรไปบ้างแล้ว พอเห็นเรื่อง บูรพา ต้องรีบมาบอกก่อนเลยค่ะว่าชอบเรื่องนี้มาก อ่านแล้วประทับใจกับความเป็นอัจฉริยะของอาจารย์วินิตาที่เขียนเรื่องแต่งได้แบบให้ความรู้สึกว่านี่คือเรื่องจริง ผสมผสานความจริงกับส่วนที่แต่งขึ้นจนแยกไม่ออกเลยค่ะว่าส่วนไหนจริง ส่วนไหนแต่ง เรื่องนี้บีบคั้นสุดๆ กับการตัดสินใจทำอะไรหรือไม่ทำอะไรของตัวละคร แล้วก็เห็นด้วยกับคุณหนิงค่ะว่าต้องเป็นที่วัยและประสบการณ์เห็นโลกมานานของผู้เขียน ช่วยให้เข้าใจความคิด การกระทำและความรู้สึกของคนหลายๆ วัยได้อย่างล้ำลึก ที่สำคัญคือสามารถถ่ายทอดออกมาเป็นตัวอักษรให้คนอ่านรู้สึกตามไปด้วยได้ดีเลย ว่าแล้วก็ไม่ซุ่มต่อ กำลังอ่าน Devil May Cry ของ Sherrilyn Kenyon ค่ะ ออกแนวโรแมนซ์เนอะ แต่จะพยายามรีวิวให้เป็นนิยายรักแบบโรแมนติกให้ได้ค่ะ เหอะๆ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 00:00:40

ความคิดเห็นที่ 18   ิเข้ามาเชียร์ครับ ^ ^ " จากคุณ : ปูเทียมไก่ชุบ เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 01:53:32

ความคิดเห็นที่ 19   เลือกได้ล่ะ ...แต่ขออ่านก่อน ยังมีเวลาใช่ปะ .. จากคุณ : นัทธ์ เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 07:38:44

ความคิดเห็นที่ 20   ^ ^ คุณนัทธ์ มีเวลาถึงวันที่ 13 ก.พ.แน่ะค่ะ อ่านโลด... ขอเล่นมั่ง อ่านจบไปสด ๆ ร้อน ๆ ค่ะ... ปราการแสงดาว "อาพัชรินทร์" โซฟาพับบลิชชิง (ต.ค. 2551) 304 หน้า ...รักของเธอส่องสว่างจากพราวฟ้า และโอบล้อมฉันทุกคราด้วยหัวใจ... โปรยปกหลัง เพราะหลงเสน่ห์ความงามของดอกลีลาวดีอย่างสุดหัวใจ 'เจ้าขา'จึงเผลอไปจอดรถ (แอบ) ชมดอกไม้หน้าร้าน ... นานเสียจนตำรวจตั้งท่าจะเข้ามาจับ โชคดีที่ 'เรือนคราม' เจ้าของร้านหนุ่มท่าทางใจดี (แถมเป็นเพื่อนกับตำรวจคนนั้นด้วย) เข้ามาช่วยแก้ต่างให้ เธอจึงรอดตัวไป แถมยังได้เขาเป็นเพื่อนใหม่ซะอย่างนั้น หลังจากนั้นเธอก็เอาตัวเข้าไปขลุกอยู่ที่ร้าน 'ไม้หอม...เรือนงาม' อยู่บ่อยๆ แต่เพราะความที่เคยอกหักมาก่อนหน้า และเสียใจจนไปเมามายในผับ ให้ เรือนแก้ว เรือนขวัญ และเรือนไม้ ผู้เป็นลูกพี่ลูกน้องของเรือนครามได้เห็น การต่อต้านเพราะกลัวว่าพี่ชายตัวเองจะเผลอใจให้กับผู้หญิงที่รักตัวเองไม่เป็นจึงเกิดขึ้น ทั้งที่มีเพียงเรือนครามเท่านั้นที่หลงรัก ขณะที่เจ้าขาเองยังปักใจอยู่กับรักเก่า กว่าจะรู้ตัวว่าการวิ่งไล่ตามคนที่ไม่เคยรักตัวเองเลยมัน 'ไร้ค่า' กว่าจะรู้ตัวว่าใครกันที่ 'มีค่า' ต่อชีวิต เธอก็ต้องมารับรู้ความจริงที่ทำร้ายหัวใจตัวเองเหลือเกินว่า ... เรือนครามเคยมีคนรัก และคนรักของเขาก็ชื่อ “เจ้าขา” เหมือนกันกับเธอ หรือความจริงแล้วคนที่เธอเคยคิดว่าเขาจะอยู่ข้างๆ เสมอ ... ที่แท้แล้วก็เพียงคิดว่าเธอเป็น 'ตัวแทน' ของใคร *********** โห...โปรยปกย๊าว-ยาวเนอะ เรื่องย่อก็ประมาณนั้นแหละค่ะ... เล่มนี้เป็นเรื่องที่ 3 ของ "อาพัชรินทร์" ที่ได้อ่าน ทั้งสามเรื่องมีความคล้ายคลึงกันอยู่หลาย ๆ ประการ พระเอกออกแนวแสนดี อบอุ่น นางเอกโก๊ะ ๆ เปิ่น ๆ ขี้เหงา ขี้อ้อน แต่ก็มีความคิดเป็นตัวของตัวเองดี... ฉากของเรื่องก็มักจะวน ๆ เวียน ๆ อยู่แถว ๆ ภาคเหนือของประเทศไทย เชียงใหม่ เชียงราย ในเรื่องนี้นางเอก - เจ้าขา เป็นข้าราชการระดับล่าง ๆ คนหนึ่ง ซึ่งต้องทำงานร่วมกับนักการเมืองท้องถิ่น รู้และเห็นความไม่ชอบมาพากลของระบบ(ราชการ+การเมือง)เสียจนรู้สึกขัดแย้งและเบื่อหน่าย แต่ก็ไม่อาจทำอะไรได้มากไปกว่า...เอาหูไปนาเอาตาไปไร่ หรือไม่ก็ปล่อยตัวเองไปตามกระแส ด้วยเงื่อนไขทางเศรษฐกิจและความปรารถนาของบุพการี แต่เธอก็ดิ้นรนหาทางออกให้ตัวเองอยู่ตลอดเวลา... การได้มารู้จักกับเรือนคราม และพาตัวเองเข้าพัวพันใกล้ชิดก็เป็นหนึ่งในทางออกของเธอ ทางออกจากทั้งปัญหาการงาน และปัญหาอันเนื่องมาจากความรักที่ไม่สมหวัง... ถึงตรงนี้ขอบ่นนิดหนึ่ง...อ่าน ๆ ไปรู้สึกว่านางเอกน่ารำคาญน่ะ อะไรก็ไม่รู้ คร่ำครวญ ฟูมฟายอยู่นั่นแล้ว...เจ็บไม่รู้จำจริง ๆ แล้วก็ความรู้สึกช้าเสียจริง คลุกคลีกับพระเอกอยู่เป็นนานสองนาน...ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย... แล้วพระเอกก็รักจั๊ง....ยายนางเอกเนี่ย (ตัวก็ผอม ๆ เล็ก ๆ ขี้เมา ซกมกอีกต่างหาก รักเข้าไปได้ไง...?) คนอ่านแอบอิจฉานะเนี่ย... แต่ก็อ่ะนะ...นิยายรักนี่นา สำนวนภาษาก็ตามแบบฉบับของเขาแหละค่ะ ออกแนวรำพึงรำพันกับตัวเองเป็นบางช่วง ช้ำก็ช้ำเสียมากมาย บทจะหวานก็หวานซ๊า... แต่ก็ชอบนะคะ ไม่ใช่ไม่ชอบ... ชอบนิยายที่เดินเรื่องด้วยอารมณ์ความรู้สึกของตัวเอกแบบนี้แหละ แต่ก็ไม่ทิ้งประเด็นทางสังคมที่ค่อนข้างใกล้ตัวและสมจริงมาก แถมท้ายด้วย...ขอติงเรื่องชื่อตัวละครอีกหน่อย... ตัวละครแต่ละตัวเขาจะมีชื่อเก๋ ๆ แปลก ๆ และจะเป็นไปในโทน ๆ เดียวกัน อย่างนางเอกชื่อเล่น เจ้าขา (ชื่อจริง "วีศิลป์") ก็ให้บังเอิญไปพ้องกับแฟนเก่าพระเอก... พระเอกชื่อเรือนครามมีลูกพี่ลูกน้องอีกสาม เรือนไม้ เรือนแก้ว เรือนขวัญ...มีปมพัวพันกันยุ่งเหยิงเล็กน้อยภายหลัง...ชื่อคล้าย ๆ กันพอรับได้เพราะเป็นพี่เป็นน้องกัน แต่พอแม่นางเอกโผล่มาท้าย ๆ เรื่อง...ดันชื่อ "ขวัญเรือน" แน่ะ ทำเอางง ๆ อ่านกลับไปกลับมา เอ๋...นี่มันแม่นางเอกหรือแม่ของแฝดเรือนแก้ว-เรือนขวัญกันแน่... (แอบจิ้นว่า...ท้ายที่สุด ไม่ใช่นางเอกพลิกมาเป็นพี่น้องกับยายคู่แฝดนี่ซะล่ะ...) เล่มนี้เดี๋ยวอัพลงบล็อกอีกทีค่ะ ขอบคุณภาพปกจากเว็บวีเลิฟบุ้กค่ะ แก้ไขเมื่อ 03 ก.พ. 53 10:43:03 จากคุณ : แม่ไก่ เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 10:39:53

ความคิดเห็นที่ 21   หมู่นี้อ่านแต่หนังสือไม่นิยายทั้งนั้นเลย เพิ่งอ่านจบเรื่องวัฒนธรรมอินเดีย ดีเอ็นเอ แล้วก็วิเคราะห์ mythology ที่กองรออยู่ก็ไม่ีนิยายซักเล่ม ว้า... (มารำพึง เฉยๆ ครับ) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 14:38:01

ความคิดเห็นที่ 22   หึหึ เดี๋ยวนี้ไม่ได้อ่านนิยาย เพราะรู้สึกเอียนๆ แหะๆ จากคุณ : sendho (sendho) เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 19:20:49

ความคิดเห็นที่ 23   เกมต่อไป เชิญทางนี้เลยค่า http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K8843002/K8843002.html จากคุณ : Il Maze เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 22:13:12

ความคิดเห็นที่ 24   อ่า ปกติอ่านแต่นิยายที่ฆ่ากันตายเป็นว่าเล่น แต่ขอลองรีวิวหนังสือรักดูบ้างละกันค่ะ ^ ^ ให้เธอทั้งหมดเท่าที่มี ผู้เขียน : เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ สำนักพิมพ์ : เกี้ยว – เกล้า พิมพการ (พิมพ์ครั้งแรก พฤศจิกายน 2546) จำนวนหน้า : 215 หน้า   ประเภทหนังสือ : รวมบทกวี จากคำนำ  ของ ประคำกรอง พงษ์ไพบูลย์ แด่ความรักด้วยความรัก “ให้เธอทั้งหมดเท่าที่มี” เป็นการรวบรวมผลงานคำกวีของ เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ จากแหล่งที่มาต่าง ๆ ทั้งที่เคยตีพิมพ์ในหนังสือหรือนิตยสาร และที่แต่งขึ้นในโอกาสพิเศษ แต่ยังไม่เคยตีพิมพ์ บทกวีทั้งหมดในหนังสือเล่มนี้เกี่ยวข้อง วนเวียน อยู่กับเรื่องราวของความรัก โดยบางบทอาจเป็นเพียงประโยคหรือวรรคที่ถูกคัดออกมาจากบทที่เต็ม การรวบรวมครั้งนี้อาจไม่ใช่การรวมผลงานทั้งหมดของผู้เขียนที่พูดถึงความรัก แต่เราเชื่อว่าคำกวีที่คัดเลือกมานี้ จะสามารถสร้างแรงบันดาลใจ และเป็นบทสนทนาเงียบ ๆ กับความคิดได้ เป็นชั่วขณะหนึ่งกับความรักที่อาจจะสั้นแค่ตากะพริบหรือยาวนานดังความคิดถึง ........................................................................................... แค่ประโยคต้นกับประโยคจบของคำนำ คนอ่านคนนี้ก็ตายไปแล้วค่ะ... เป็นคำนำที่เอาตายมาก ๆ และบทกวีที่คัดเลือก รวบรวม และเรียบเรียงมาในหนังสือรวมบทกวีเล่มเล็กกะทัดรัดเล่มนี้ ก็ทำให้คนที่แพ้ของหวานจำพวกนิยายรักอย่างตัวเอง เริ่มละเลียดอ่าน และสนทนากับความคิดเรื่องความรักได้ “ให้เธอทั้งหมดเท่าที่มี” แบ่งออกเป็น 7 บท โดยหยิบยกเอกถ้อยคำในบทกวีบางบทมาตั้งเป็นชื่อ เรียงลำดับเริ่มตั้งแต่ช่วงเวลาเมื่อแรกรักกระทั่งถึงยามที่จากลา ได้แก่ เหมือนข่าวความรักจักมา คิดถึง... คิดถึงในทุกที่ แผ่วเพียงจะผจงจะเผยใจ เหมือนมนต์สิงห์เสน่หามาบางเบา ฉันรักเธอเท่านี้ที่เป็นเธอ คือหัวใจสองดวงห่วงหากัน ใจวะวิบวิบหวาดจะขาดใจ ฝีไม้ลายมือระดับกวีซีไรท์ของเนารัตน์ พงษ์ไพบูลย์นั้นไม่เป็นที่กังขาอยู่แล้ว ในความไพเราะและความงดงามของภาษา การคัดสรรและเรียงร้อยถ้อยคำให้เป็นความ ความรักในบทกวีของเนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ที่ถูกรวบรวมอยู่ในหนังสือเล่มนี้ เป็นความรักที่หลากหลายด้วยมิติการมอง อารมณ์ความรู้สึก และการแสดงออก มีทั้งความรักที่เอาอารมณ์และความรู้สึกของหนุ่มสาวเป็นที่ตั้ง ทั้งความรักที่ตั้งอยู่บนเหตุและผล ความรู้สึกห่วงหาอาทรกันและกันโดยไม่ได้จำกัดว่าเป็นใคร และความคิดต่อคนรักในมุมของผู้ชายและผู้หญิง รวมถึงนิยามของความรักในมุมมองของกวี ตัดพ้อ ต่อว่า เพ้อหา แอบรัก ออดอ้อน หวาดหวั่น หวามไหว... ทุกอย่างที่พึงมีและเกี่ยวข้องกับความรัก หนังสือรวมบทกวี ‘ให้เธอทั้งหมดเท่าที่มี’ มีให้ทั้งหมดค่ะ บทกวีบางบทหวานสนิท เต็มไปด้วยกวีโวหารและจินตนาการกวีอย่างเต็มตัว หากบทกวีบางบทใช้เพียงแค่คำง่าย ๆ ไม่กี่คำ ไม่หรูหรา ไม่อลังการด้วยสำบัดสำนวนมากนัก ส่วนตัวแล้ว ระหว่างสองแบบ ชอบบทกวีแบบที่ใช้คำธรรมดา เรียบ และง่ายอย่างที่ใช้พูดกันทั่วไปมากกว่า และเนื่องจากเป็นคนที่ไม่ค่อยรู้สึกรู้สมกับอารมณ์ละเมียดละไมของความรัก ไม่เคยรักใครอย่างเอาเป็นเอาตาย และไม่เชื่อใน Love at first sight ด้วยซ้ำไป ก็จะชอบบทกวีที่ไม่ได้เน้นความรักล้วน ๆ เพียงอย่างเดียว แต่เป็นความรักที่มีองค์ประกอบอื่นผสมผสานอยู่ด้วย เพราะความรักไม่ใช่เรื่องความปรารถนาและปฏิกิริยาเคมีของคนสองคนเท่านั้น แต่มีบางสิ่งที่ลึกซึ้งยิ่งกว่า ซึ่งมิติของความรู้สึกอื่น ๆ เหล่านี้เป็นส่วนที่ทำให้รู้สึกว่าบทกวีของเนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์แง่มุมพิเศษอยู่ค่ะ ถ้าถามถึงบทกวีที่ ‘โดน’ หรือ ‘Touching’ สำหรับตัวเองแล้วต้องตอบตามตรงว่า เยอะเลยละ   บางบท นั่งอ่านแล้วนึกภาพตามถึงขั้นกรี๊ดไปจนถึงละลายเอาง่าย ๆ อยู่เหมือนกัน เพราะคำไม่กี่คำที่สะท้อนความคิดของคนพูดนั้น สุดยอดมาก เช่น ตอนที่ตัดมาจาก ‘อสุรินทราหู’ ในบทที่สอง ในสองวรรคแรกว่า “โอ้อกชายหมายแนบอกแอบอก ให้สะทกสะท้านห้ามความเป็นหญิง...” จากนั้นก็ข้ามไปหนึ่งบท ไปถึงสองวรรคหลังของบทสุดท้าย “ถ้าตัวน้องเป็นชาย ตัวพ่อพลายเป็นสตรี ค่ำค่ำนี้จะไปแนบให้หนำใจ” … เป็นความรู้สึกของผู้หญิงที่รักอยู่เต็มอกแต่แสดงออกไม่ได้ เริ่มเองไม่ได้เพราะบทบาทความเป็นผู้หญิงจำกัดไว้ ทำให้ได้แต่คิด แต่ความคิดที่ออกมานี้ ไม่ใช่แค่อยากให้เขามาหา แต่เปลี่ยนตัวเองเป็นชาย เพื่อจะได้เริ่มบ้าง ซึ่งในความรู้สึกของตัวเองนั้น วรรคนี้โดนใจมากและเกิดคำถามสำหรับคุยกับตัวเองอีกหลายเรื่อง แต่หากให้เลือกบทที่ชอบจริง ๆ ออกมาเพียงบทเดียว ก็ชอบบทนี้เป็นพิเศษค่ะ   “คือความรู้สึกที่แสนงาม คือความลึกซึ้งของเราสอง อบอุ่นคุ้นเคยดั่งเคียงครอง แตะต้องแต่น้อยแต่นิดน้อย”   ส่วนตัวแล้ว ความรักไม่จำเป็นใจต้องเป็นสิ่งที่ทำให้หัวใจเต้นแรงเสมอไป เพราะความรักน่าจะเป็นสิ่งซึ่งทำให้หัวใจที่เต้นแรงเกินไปด้วยหลายเหตุผลได้พักผ่อนบ้าง ไม่จำเป็นต้องหวาน ต้องอยู่ใกล้กันตลอดเวลา หาโอกาสอยู่ห่าง ๆ กันพอให้คิดถึงบ้างก็ดี และในบางครั้ง แค่ได้นั่งเงียบ ๆ ด้วยกัน โดยไม่จำเป็นต้องมีใครพูดอะไรก็พิเศษมากพอแล้ว...   ด้วยความคิดอย่างนี้ของตัวเอง เลยรู้สึกว่ากลอนบทนี้... ใช่เลย   เมื่อตามลึกไปถึงต้นทางของบทกลอนจากหนังสือซึ่งเป็นที่มาแล้ว ก็ต้องชมผู้รวบรวมและเรียบเรียงหนังสือเล่มนี้ขึ้นมา เพราะช่างคัด ช่างเลือกจริง ๆ ค่ะ กลอนบางเรื่อง ถ้าตามอ่านที่ต้นเรื่องแต่ต้นจนจบจะรู้ว่าจริง ๆ แล้ว เป็นกลอนเกี่ยวกับการเมือง แต่บทที่คัดเอามานั้น ไม่เหลือเค้า เหลืออารมณ์แบบการเมืองหรือสังคมอยู่เลยสักนิด บทกลอนบางเรื่องมีทั้งรัก ทั้งชัง ทั้งหวาน ทั้งขม ก็แยกบทที่หวานและบทที่ขมออกไว้เสียคนละบท แต่ในขณะเดียวกัน การเอาหวานไว้กับหวาน เอาขมไว้กับขมนั้นก็อาจเป็นข้อเสียเล็ก ๆ ขึ้นมาได้ด้วย สำหรับส่วนขมนั้นไม่เท่าไหร่ แต่กับส่วนที่หวานนั้น การอ่านติดกันไปเรื่อย ๆ ก็แอบเลี่ยนอยู่พอประมาณ สำหรับรูปเล่มของหนังสือนั้น ส่วนตัวชอบนะคะ เพราะออกแบบมาได้ดีทีเดียว ด้านในเล่ม นอกจากบทกวีแล้ว ยังมีภาพถ่ายของดอกไม้สีหวาน แสงละมุนอยู่ด้วย ทำให้หนังสือเล่มนี้งดงามทั้งเนื้อความและรูปภาพก็ว่าได้ แต่ส่วนตัวคิดว่า แอบเปลืองกระดาษไปนิด เพราะมีหน้าว่างอยู่เยอะพอสมควร อยากเอาไปใช้จดอะไรต่อมิอะไรเป็นบันทึกควบไปด้วยก็เสียดายหนังสือ กลัวหนังสือจะมอม ถ้าจะให้หาจุดที่ไม่ชอบที่สุดในหนังสือเล่มนี้ก็คงจะเป็นเรื่องนี้ละ... เสียดายกระดาษ ^ ^” ไม่แน่ใจเหมือนกันว่า มีพิมพ์ใหม่ออกมาบ้างไหม ถ้ายังมีขายอยู่ละก็ เล่มนี้ก็น่าจะเป็นหนังสือที่น่าซื้อเป็นของขวัญวันวาเลนไทน์ที่ดีเล่มหนึ่งเลยค่ะ  :) ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว เพื่อให้สมกับเป็นรายการพิเศษเนื่องในโอกาสวาเลนไทน์ ทิ้งท้ายรีวิวหนังสือรักเล่มนี้ไว้ด้วยส่วนหนึ่งของบทกวีที่พูดถึง ‘ความรัก’ โดยตรงก็แล้วกันนะคะ บทกวีบทนี้มีชื่อว่า ‘ความรัก’ ค่ะ...   ความรักไม่ต้องการแค่วันเดียว ความรักไม่ต้องเกี่ยวกับวันไหน ความรักไม่ต้องมีเวลาใด ความรักไม่ต้องใช้ให้ใครชี้ ความรักไม่ต้องมีข้อวิจารณ์ ความรักไม่ต้องการการกดขี่ ความรักไม่ต้องให้ใครตราตี ความรักไม่ต้องมีเส้นพรมแดน ความรักไม่ต้องรอข้อพิสูจน์ ความรักไม่ต้องพูดตามแบบแผน ความรักไม่ต้องการสิ่งตอบแทน ความรักไม่ต้องแค่นหัวใจคน ความรักไม่ต้องการการเป็นต่อ ความรักไม่ต้องรอขอเหตุผล ความรักไม่ต้องย้ำความมีจน ความรักไม่ต้องทนที่จะรัก ...... ปกเยินและมอมไป (ไม่) นิด หน้าตาก็จะเป็นประมาณนี้ สีปกแบบนี้ละค่ะ งือ พิมพ์ผิดเยอะมาก แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 53 02:13:09 แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 53 02:06:53 แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 53 02:06:02 จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 02:05:19

ความคิดเห็นที่ 25   คอมโบสองเล่มของหนึ่งนักเขียนได้ไหม ผู้เขียน :: อนุสรณ์ ติปยานนท์ สำนักพิมพ์ :: เคหวัตถุ "8 ½ ริกเตอร์ - การตามหาหัวใจที่สาบสูญ" 'ไม่มีความรักใดที่เป็นอมตะ เท่ากับที่ไม่มีความเกลียดชังใดคงอยู่ตลอดกาล' - กูลิโกะ, หน้า 115 ตัวเอกของเรื่องคือชายผู้มีหูซ้ายดับสนิทและชอบเดาอุณหภูมิสิ่งต่างๆ เป็นงานอดิเรก (ขนาดหลุดโลกอย่างนี้ ก็ยังอุตส่าห์มีคนรักกับเขาได้ด้วย) เขาเป็นข้าราชการญี่ปุ่น มาเ้มืองไทยเพื่อเก็บข้อมูลเรื่องของทางรถไฟสายมรณะที่กาญจนบุรี เจ้าหน้าที่ไทยที่สถานทูตหามาให้เป็นผู้ช่วย ชื่อ "กูลิโกะ" ผู้ไม่เชื่อในรักแท้ จากการค้นคว้าเอกสารประวัติศาสตร์และการทำงานในไทย ชายหนุ่มจึงได้รับรู้เรื่องราวของปริศนาขุมทองกองทัพญี่ปุ่น ที่คนไทยเชื่อกันต่อๆ มาตั้งแต่สิ้นสุดสงครามว่ายังไม่มีใครค้นพบ ในขณะเดียวกัน ฟูจิก็ได้รับจดหมายประหลาดเป็นระยะๆ และข่าวจากซายาโกะ หญิงคนรักซึ่งเขาขาดการติดต่อไปนับแต่เดินทางมาทำงานต่างแดน เอกสารบางชิ้นทำให้ฟูจิปะติดปะต่อช่องว่างของประวัติศาสตร์ซึ่งขาดหายไป นั่นคือกรณีเครื่องบินตกที่ชายแดนไทยพม่า ระหว่างการแกะรอยนั้นเอง เขาก็ได้รับรู้เรื่องราวความรักระหว่างนายทหารผู้สาบสูญและหญิงคนรักที่รอคอยการกลับไปด้วยหัวใจสลาย 'ความรักก็คล้ายแผ่นดินไหว เราจะรับรู้ผลของมันได้เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างเคลื่อนผ่านไป อาจเป็นความปวดร้าว อาจเป็นความหวานชื่น อาจเป็นความสมหวัง หรืออาจเป็นความสิ้นหวัง...' - ฟูจิ, หน้า 81 ผู้เขียนใช้ความเชื่อเรื่อง "ทองโกโบริ" มาผูกเรื่องเข้ากับรักอมตะ เรื่องราวทั้งหมดในเล่มดำเนินไปราวโลกคู่ขนาน ระหว่างการตามรอยทองคำ และการตามหาคู่รักซึ่งพลัดพรากจากกันไปด้วยไฟสงคราม ก่อนจะขมวดปมทั้งหมดเข้าด้วยกันลงล็อกพอดิบพอดีกับความหนา 115 หน้า ------------------------------------------- "ลอนดอนกับความลับในรอยจูบ" “การที่เราทั้งสองจะได้เป็นคู่รักกันหรือไม่ ไม่มีความสำคัญใดเลย เพราะผมได้พบกับคุณแล้วในชีวิตนี้ และนั่น เป็นสิ่งที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ตลอดกาล...” plot สั้นๆ ของเรื่องนี้คือ "ชายคนหนึ่งสูญเสียผู้หญิงที่เขาไม่ได้รัก แต่หล่อนรักเขา” อย่างไรก็ตามมันคงไม่เป็นเรื่องราวชวนอาลัยถึงเพียงนี้ หากเธอไม่ได้สารภาพรักกับเขาก่อนจากไปโดยไม่ทันได้รับคำตอบ สืบเนื่องมาจากเหตุการณ์วินาศกรรม 911 การปล่อยให้ใครสักคนตายไปอย่างมีความหวังเป็นบทลงโทษที่รุนแรงเหลือเกิน หากมีคนเคยเปรียบความรักไว้ว่าเป็นเหมือนสายลมยามฤดูใบไม้ผลิ ในหนังสือเล่มนี้-มันกลับเปลี่ยนเป็นพายุที่พัดพาเถ้าธุลีของคนตายให้ล่องลอยกระจัดกระจาย สลายเป็นความมืดและความว่างเปล่า อีกทั้งพัดกรรโชกชีวิตของคนที่ยังอยู่บนโลก ให้ต้องออกเดินทางเติมคำตอบของช่องว่างในความทรงจำ และเย็บรอยแหว่งวิ่นของชีวิตให้กลับสู่สภาพเดิม เพื่อจะได้เดินต่อไป อยาก quote บางตอนที่ชอบมา แต่กับหนังสือเล่มนี้ ลำบากใจมากในการเลือกเพราะเยอะ เอาเป็นว่า ขอยกตอนที่อ่านแล้วน้ำตาไหลก็แล้วกัน บันทึกของฮันฮีจุน        6 ก.ย. 2001 20: 00 ...นี่เป็นวันแรกที่เรามีความเห็นไม่ตรงกัน            ฉันขอให้เราทั้งคู่คบหากันแบบคนรักแทนความเป็นเพื่อน แต่เขาปฏิเสธ            เขาบอกว่าในเมืองที่เราเป็นคนแปลกหน้าไม่จบสิ้นนั้น            มิตรภาพจะเป็นความสัมพันธ์เดียวที่ยาวนานที่สุด            แต่ฉันไม่เห็นด้วย            เราตกลงกันว่าจะคุยเรื่องนี้กันอีกทีเมื่อฉันกลับจากนิวยอร์กแล้ว            อย่างไรก็ตามฉันรู้สึกว่างเปล่าในจิตใจเหลือเกิน            เขาจะรู้บ้างไหมว่าสำหรับผู้หญิงแล้ว การบอกสิ่งที่อยู่ในใจของเรานั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย... นี่คือสภาพตัวละครชายในเรื่องหลังอ่านบันทึก... “ผมวางสมุดบันทึกนั้นลง หน้าถัดมาเป็นกำหนดเดินทางไปนิวยอร์กของเธอ อันเป็นหน้าสุดท้ายของมันด้วย ผ้าห่มบนเตียงถูกผมลากลงมาที่พื้นอย่างช้าๆ และใช้มันห่มคลุมร่างกายที่นอนขดอยู่บนพื้นนั้น ผมรู้สึกได้ว่าแม้การเคลื่อนไหวเพียงน้อยก็อาจทำความเจ็บปวดให้กับความเปราะบางที่ผมครอบครองอยู่ ผมไม่อยากเคลื่อนไหว ผมไม่อยากขยับกาย ผมไม่อยากเปลี่ยนแปลงสิ่งใดเลย...ในโลกนี้ โดยเฉพาะมิตรภาพของผมกับ...ฮันฮีจุน” หากการอ่านหนังสือคือการเดินทางสู่จินตนาการของผู้เขียน หนังสือเล่มนี้ก็เป็นการสัญจรสู่ความหนาวเย็นของลอนดอน ความระอุอุ่นของจูบฝรั่งเศส ความเปล่าเปลี่ยวของฮอยอัน การพบกันของร่อยรอยแห่งวาสนาในมหานคร รวมถึงซอกมุมลึกลับในเกียวโตที่ฝังความหลังไว้ในเรื่องเล่าแสนปวดปร่าของซึโยชิ อิเคซาวะ ก่อนทุกสิ่งจะจบลงที่กราวด์ซีโร่ ดินแดนแห่งความสาบสูญ เสน่ห์ของเรื่องเล่าผ่านปลายปากกาของผู้เขียนคนนี้อยู่ที่ไหนก็อธิบายไม่ถูกค่ะ มันล่องลอย เหมือนจะคว้าได้ แต่จู่ๆ ก็เลือนหาย คล้ายจับต้องไม่ได้ ต้องลองไปอ่านเอง... จากคุณ : แพนด้ามหาภัย เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 15:10:45

ความคิดเห็นที่ 26   โผล่มาเยี่ยมค่ะ งานเข้าเป็นเดือน นี่ยังยุ่งอยู่เลยค่ะ จากคุณ : piccy เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 19:52:20

ความคิดเห็นที่ 27   เล่มแรกขอเป็น รักชาติ รักแผ่นดิน รักเธอ รวมๆกันเนอะ ขอส่งเล่มนี้เข้าประกวดค๊า ------------------------------------------------------------------- ข้าบดินทร์ ผู้เขียน : วรรณวรรธน์ สนพ. : ณ บ้านวรรณกรรม ถึงเจ้าจักเป็นเศษเสี้ยวธุลีของแผ่นดิน เจ้าจงรู้ว่า ตน เองมีความหมายต่อแผ่นดินเพียงใด จงทำตัวเป็นเศษธุลีที่มีค่าของผืนแผ่น ดิน เพื่อเจ้าจักได้ชื่อว่าเกิดมาเป็นข้าแผ่นดิน เป็นค่าแห่งบดินทร์ คำโปรยปกเล่ม1 : "ลำดวนเอย...เจ้ารู้ว่าหัวใจดวงนี้ของพี่มันถูกมาลัยดอก ลำดวนของเจ้า รัดร้อยไว้แน่นจนไม่เหลือพื้นที่ให้คนอื่นมาแทรกได้อีกเลย" "พี่เหมพูดเช่นนี้จะแกล้งฉันให้สำลักความหวานของพี่ จนขาดใจอยู่ตรงนี้ใช่ ไหม" "จะต่อว่าพี่ทำร้ายเจ้าด้วยคำพูดได้อย่างไร เพราะเท่าที่เอ่ยออกไปทั้งหมด ยังไม่เท่าถึงเศษเสี้ยวความรู้สึกที่พี่มีต่อเจ้าเลยหนา" ไม่พูดเปล่ายังก้มหน้ามาควานหาคำตอบจากคนขวยอาย "อย่างนี้...ฉันจะพยายามเชื่อคำของนายทหารสักครั้งก็ได้" "เชื่อพี่เถิด อยากให้เจ้ารุ้ว่าพี่คิดถึงเจ้าอย่างไร ทั้งคิดและทำทุกอย่างตรงกับหัวใจพี่ทั้งสิ้น เจ้าลำดวน" ดูสิ เจ้าเอียงอายทุกคำพูดเช่นนี้แล้ว พี่นี้จะมีหัวใจเหลือให้มครได้อีก ลำดวนเอย อานุภาพความรัก พี่ก็เพิ่งประจักษ์ยามนี้เองว่า มันห่วงหา มันอาทร หัวใจรอนรอนทันรุมเร้ารุนแรงเพียงไหน ใจเจ้ารู้ใช่ไหม หากมิใช่หน้าที่ไปสู้ศึกเพื่อแผ่นดิน พี่จะไม่ยอมจากเจ้าไปไหนเลย "ครูบาอาจารย์ทั้งหลาย วันนี้อ้ายเหมคนนี้ของนำวิชาที่ได้ร่ำเรียนมา วิชาที่ข้ามิเคยหลงลืม หมั่นทบทวนฝึกปรือตลอดสิบปีที่อยู่กลางป่าดงช้าง ขอข้าได้นำมาใช้ให้ทุกคนประจักษ์ ให้รู้ว่าข้าก็ศิษย์มีครูเช่ีนกัน" เหมจับดาบสองมือมาดมั่นวาดเหวี่ยงเหนือศรีษะ ประกาศตน ข้า...ศิษย์มีครู มีเพลงดาบอาทมาตเป็นศักดิ์ คู่กาย! ส่วนตัวชอบเรื่องนี้นะคะ แบบว่าอ่านไปนานแล้ว จำไม่ค่อยได้แฮะ ของแว๊บไปดูที่รีวิวในบล็อคก่อนนะคะ เหอๆ เป็นเรื่องราวสมัย ร.3 พระเอก พ่อเหม (ชอบมากเลยค่ะ) ลูกพระยาบริรักษ์กับคุณหญิง ชม เติบโตเป็นหนุ่มรุ่นกระทง (ตามสำนวนหนังสือ) มาที่เมืองปากน้ำ สมุทรปราการ แต่แล้วชะตาพลิกผันทำให้ต้องตกไปเป็นตะพุ่นหญ้าช้าง...ชอบนิสัยของเหมมากๆ (พระเอก) คนแบบนี้แหละที่ฉันตามหา(555 นอกเรื่อง) ตอนที่เหมเจอกับลำดวนตอนเด็ก ทำให้นึกไปถึงเรื่อง สายโลหิต ดาวเรือง กับขุนไกร...ฉากที่บรรยายถึงเพลงดาบอาทมาต คุณวรรธน์ เขียนได้ถึงใจมาก เหมือนกับเห็นพระเอกมาเรียนเพลงดาบอยู่ต่อหน้าต่อตา(เว่อร์ไปรึเปล่าหว่า) ส่วนเรื่องช้างในเรื่อง อธิบายได้ละเอียดดีค่ะ นึกไปถึงครั้งนึงที่ดูเรื่องช้างไทย จากรายการคุณพระช่วย ได้ความรู้ใหม่ๆเพียบเลยค่ะ... ซ้ำเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยจากประวัติศาสตร์ และเรื่องราวสมัย ร.3...ขอบอกเลยว่า ความรู้ประวัติศาสตร์รัตนโกสินทร์มีน้อยมาก...ได้รู้เพิ่มกับหนังสือเล่ม นี้ล่ะค่ะ เล่มนี้...นอกจากเรื่องราวประวัติศาสตร์ที่สอดแทรกมาโดย ไม่ทำลายความเป็นประวัติศาสตร์แล้ว ยังสอดแทรกความรักต่อแผ่นดินของตัวละคร ทั้งตอนที่พระยาบริรักษ์สอนเหม (ประโยคนี้เด็ดชอบมากจริงๆค่ะ) "ถึงเจ้าจะเกิดเป็นเศษเสี้ยวธุลของแผ่นดิน เจ้าจงรู้ไว้ว่า แผ่นดินให้อะไรกับเจ้า และตัวเจ้าเองมีความหมายต่อแผ่นดินเพียงใด" ไม่จำเป็นต้องเป็นใหญ่เป็นโต ก็ทำคุณประโยชน์ให้แก่แผ่นดินได้...ซ้ำยังให้แง่คิดเรื่อง กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นสนอง...อย่างพระยาปลัดสมุทรปราการ ที่ถึงกับทรยศเพื่อน เพื่อผลประโยชน์แห่งตน หมื่นสรอรรถ ที่เลวได้ใจ...แหม หมั่นไส้นัก ไอ้หลวงคนนี้ นิสัยเหลือเดนจริงๆ แล้วยังคนอย่างหมื่นวิชิตอีก... สรุปแล้วก็คือ หนังสือเล่มนี้เหมือนกับ ข้าวมื้อใหญ่เลยค่ะ มีทุกรสชาติ อ่านแล้วจะมีทั้งยิ้มและร้องไห้ -------------------------------------------------------------------------- พอไหวมั้ยเอ่ย...นั่งอ่านรีวิวที่ตัวเอง (เคย) เขียนไป เออเนอะ เล่มนี้ช่างเข้า กับเหตุการณ์บ้านเมืองปัจจุบันโดยแท้ จากคุณ : ชานมผสมโกโก้ (พายุสีเงิน) เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 53 01:37:52

ความคิดเห็นที่ 28   หลงในรัก ผู้เขียน ม. มธุการี สำนักพิมพ์เพื่อนดี ๓๑๔ หน้า บางส่วนจากคำนำสำนักพิมพ์ โลกใบนี้มีทั้งความสว่างและความมืด ความรักก็เฉกเช่นเดียวกัน ความรักในด้านส่วางได้แก่ความรักอันบริสุทธิ์ ที่ให้ความอบอุ่น ซาบซึ้ง สร้างความสดใจชื่นบานได้เกิดขึ้นในหัวใจ แต่ความรักในด้านมืดเป็นความรักที่เต็มไปด้วยตัณหาราคะ ที่สร้างความร้อนเร่าทุรนทุรายในจิตใจ พร้อมที่จะเผาผลาญทำลายทั้งฝ่ายตรงข้ามและตนเอง เป็นพันธนาการของหัวใที่ตกอยู่ในความลุ่มหลง เรื่องเริ่มเมื่อทิวาลัยและชลลดาผู้เป็นแม่เดินทางจากภูเก็ตกลับกรุงเทพ แต่เครื่องบินเกิดปัญหา ล้อไม่กาง พิชานซึ่งเป็นกัปตันเข้ามาช่วยชลลดาออกจากเครื่องได้ทัน ทิวาลัยทำงานอยู่กับรสลินผู้เป็นอาซึ่งเป็นจิตแพทย์ คนไข้คนหนึ่งของรสลินคือทิพวรรณซึ่งกำลังฟ้องร้องว่าพิชานข่มขืน รสลินเชื่อทิพวรรณอย่างไม่มีข้อสงสัย ในขณะที่ชลลดาพอรู้เรื่องก็ไม่คิดว่าพิชานซึ่งเคยช่วยชีวิตตนไว้จะเป็นคนแบบนั้น ศักดิ์สิทธิ์เป็นสามีของรสลินและเป็นทนายความให้พิชาน ก็เลยเกิดเป็นปัญหาระหว่างสามีภรรยาในเมื่อรสลินจะขึ้นเป็นพยานให้ทิพวรรณซึ่งเป็นคนไข้ของตัวเอง ศักดิ์สิทธิ์เคยมีเลขาหลายคน แต่ก็ไม่เคยมีใครอยู่ได้นาน จนทิวาลัยฝากให้เพื่อนเข้าทำงาน ศักดิ์สิทธิ์ข่มขืนเพื่อนของทิวาลัยจนมีท้อง ทิวาลัยเล่าให้รสลินฟัง แรกๆ รสลินทำท่าว่าจะเชื่อ แต่พอได้พูดกับศักดิ์สิทธิ์ก็กลับเปลี่ยนใจ พอทิวาลัยเห็นว่ารสลินเข้าข้างสามีทั้งๆ ที่หลักฐานมีอยู่เห็นๆ ก็เลยคิดว่าคงทำงานกับอาไม่ได้อีกแล้ว ทิวาลัยลาออกจากงาน พอดีกับพิชานถูกสั่งพักงานระหว่างที่คดีข่มขืนกำลังดำเนินอยู่ พิชานก็เลยไปทำงานกับลพซึ่งเป็นอา ลพมีเครื่องบินให้เช่าและสอนคนขับเครื่องบิน ทิวาลัยอยากเรียนขับเครื่องบิน พิชานก็เลยสอนให้โดยแลกกับทิวาลัยมาทำบัญชีให้ลพ ทิวาลัยกับพิชานเริ่มสนิทกัน พิชานซึ่งรักความอิสระ ไม่เคยมีแฟนเป็นเรื่องเป็นราวเพราะไม่ชอบมีพันธะผูกพันเริ่มคุ้นเคยกับทิวาลัยเพราะทั้งคู่สนิทกันโดยไม่หวังอะไรมากไปกว่าการเป็นคนรู้จัก ทำให้พิชานมีความรู้สึกว่าสำหรับทิวาลัยแล้วไม่มีอะไรผูกมัดเหมือนที่ตัวเองกลัวเช่นเวลาที่ใกล้ชิดผู้หญิงคนอื่น ต่อมาทิวาลัยรู้ความจริงว่าที่จริงแล้วทิพวรรณหลงรักพิชาน แต่พิชานไม่เล่นด้วย ทิพวรรณก็เลยหาเหตุทำลายเสียด้วยการสร้างเรื่องว่าพิชานข่มขืน และเป็นที่ทิพวรรณเองที่มีปัญหาทางจิต ในเวลาเดียวกันรสลินได้พบกับเพื่อนของทิวาลัยที่ท้องกับศักดิ์สิทธิ์ พอเห็นกับตาก็เริ่มมองเห็นว่าที่ทิวาลัยกล่าวหาว่าศักดิ์สิทธิ์ข่มขืนเพื่อนนั้นเป็นความจริง รสลินก็เลยมองเห็นว่าตัวเองมองคนไม่ออกเลย เคยเชื่อทิพวรรณว่าถูกข่มขืนจริง และเกลียดพิชาน มารู้เอาภายหลังว่าทิพวรรณต่างหากที่กล่าวหาพิชานแบบไม่มีมูลความจริง ในขณะเดียวกันพอมาถึงสามีของตัวเองซึ่งมีปัญหาทางจิตเหมือนกันและชอบมีอำนาจเหนือผู้หญิงขนาดข่มขืนเลขาทุกคนที่เคยมี ตัวเองกลับมองไม่เห็น ชลลดา แม่ของทิวาลัยเองก็มีปัญหา เศียร พ่อของทิวาลัยมีเมียน้อยมาเป็นสิบปี จนมีลูกด้วยกัน ๒ คน เศียรไปอยู่กับเมียน้อยที่ภูเก็ต ปล่อยให้ชลลดาและลูกอยู่กรุงเทพกันตามลำพัง ทิวาลัยเห็นปัญหาในครอบครัวของตัวเอง ก็เลยไม่อยากแต่งงาน และเพราะกลัวความผูกพัน ความกลัวลักษณะนั้นทำให้ทิวาลัยไม่ต่างอะไรกับพิชาน คือกลัวการมีครอบครัวเหมือนกัน เมื่อคุ้นเคยกันมากขึ้น ความรู้สึกที่มีต่อกันที่เริ่มจากการเป็นคนรู้จักแบบต่างฝ่ายต่างไม่หวังอะไร กลายเป็นความรักซึ่งต่างฝ่ายต่างก็กลัวว่าจะกลายเป็นการผูกมัดขึ้นมา ที่สำคัญคือพิชาน พอรู้ตัวว่าคิดอย่างไรกับทิวาลัยก็คิดจะหนีเพราะยอมรับไม่ได้ คิดว่าความรักจะนำมาซึ่งความผูกพัน และในที่สุดก็จะทำให้ตัวเองไม่มีอิสระ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกๆ ของ ม. มธุการี ที่ได้อ่านค่ะ จำได้เลยว่าพออ่านครั้งแรกก็หลงใหลงานของนักเขียนท่านนี้ไปเลย หลังจากอ่านเรื่องนี้จบครั้งแรกก็เสาะแสวงหาซื้องานทุกเล่มของนักเขียนท่านนี้เท่าที่จะหาได้ เอามาอ่านรอบนี้เป็นรอบที่สองก็ยังวางไม่ลงอีกเหมือนเดิม เป็นงานเขียนที่มีความลุ่มลึกมากจริงๆ (เป็นแบบที่ชอบเลยค่ะ) ตัวละครทุกตัวมีปัญหา เป็นปัญหาที่ต้องมองเข้าไปให้ลึกๆ อย่างเช่นศักดิ์สิทธิ์ เหตุที่ชอบแสดงอำนาจเหนือผู้หญิงก็เพราะพ่อมีเมียน้อย พ่อเลิกกับแม่ ศักดิ์สิทธิ์เกลียดแม่เลี้ยงชนิดเข้ากระดูก ก็เลยมีความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างผิดปกติกับผู้หญิง วิธีการแสดงอำนาจเหนือผู้หญิงก็คือการข่มขืนคนซึ่งมาทำงานอยู่ใต้บังคับของตัว เท่านั้นยังไม่พอ ยังใช้บริการของผู้หญิงหากินแทบทุกคืนเพราะกับผู้หญิงที่ซื้อได้ด้วยเงินตัวเองจะทำอะไรก็ได้ หรืออย่างพิชานที่กลัวการผูกมัดก็เพราะชอบชีวิตอิสระ ถึงได้เป็นนักบิน มีความรู้สึกว่าเมื่ออยู่กลางอากาศ ตัวเองเป็นอิสระอย่างแท้จริง หรืออย่างทิพวรรณ เป็นคนที่หลงความรักอย่างแท้จริง หลงรักใครแล้วต้องได้มาเป็นเจ้าของ ถ้าฝ่ายผู้ชายไม่เล่นด้วยอย่างกรณีพิชาน ก็จะทำทุกทางที่จะทำลายเสีย แม้แต่รสลิน พอรู้เรื่องศักดิ์สิทธิ์ก็เริ่มมาคิดว่าแท้จริงแล้วตัวเองรักสามีจริงๆ ถึงไม่กล้ายอมรับว่าเขาผิดปกติอย่างไร หรือว่าตัวเองหลงรักความรักกันแน่ จึงไม่ยอมปล่อยความรักนี้ไป เป็นอีกเรื่องของ ม มธุการี ที่ชอบมากค่ะ ชอบที่ความลึกซึ้งของเนื้อเรื่องและตัวละครนี่แหละค่ะ แก้ไขเมื่อ 05 ก.พ. 53 10:37:07 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 53 10:28:54

ความคิดเห็นที่ 29   มาต่อด้วยเล่มที่2 กับ... เทพนิยายประกายตา The Man with the Dancing Eyes ผู้เขียน โซฟี ดาห์ล ผู้แปล ‘ปราย พันแสง ภาพโดย แอนนี่ มอรีส สำนักพิมพ์ ระหว่างบรรทัด ราคา 175 บาท จำนวน 96 หน้า “เรื่องราวโรแมนติคแฟนตาซีของปิแอร์ สาวพราวเสน่ห์กับจิตรกรหนุ่มเจ้าของประกายตาวิบไหว เทพนิยายบนบ้านเรือ ร้านหนังสือเก่า และบทเพลงแจ๊สของ เอลลา ฟิตซ์เจอรัลด์ เริ่มต้นขึ้นมาอย่างน่าประทับใจ โดยมีแรงบันดาลใจมาจากชีวิตจริงบางเสี้ยวของโซฟี ดาห์ล นางแบบอื้อฉาวจากโฆษณาน้ำหอม Opium ของ Yves Saint Laurent” นี่คือคำโปรยบนปกหลังของหนังสือเล่มนี้ที่เป็นผลงานชวนฝันของ ‘โซฟี ดาห์ล’ (Sophie Dahl) หลานสาวนักเขียนชื่อดัง ‘โรอัลด์ ดาห์ล’ (Roald Dahl) นั่นเอง... ภายในเล่มคือเรื่องราวความรักของปิแอร์สาวน้อยแสนสวยกับชายหนุ่มเจ้าของประกายตาวิบไหว ที่มาในรูปแบบเทพนิยายโรแมนติคชวนฝัน???ที่ผสมผสานเข้ากันกับความเป็นจริงบางอย่างในชีวิต โดดเด่นด้วยภาพประกอบฝีมือ ‘แอนนี่ มอรีส’ (Anne Moreese) ที่มีเอกลักษณ์เป็นอย่างมาก แม้ลายเส้นจะไม่ได้สวยสดงดงาม แต่กลับมีเสน่ห์ดึงดูดใจอยู่ในที ผิดกลับเรื่องราวที่มีที่ไม่ดีถึงขั้นติดอกติดใจ อ่านจบแล้วก็จบไป ไม่ถึงขั้นอยากหยิบซ้ำขึ้นมาอ่านอีกสักที ซึ่งผมว่าเรื่องราวในชีวิตการเป็นนางแบบของนักเขียนท่านนี้ อย่างที่คุณ ‘ปราย พันแสง ยกมาให้อ่านกันใน ‘คำคนแปล’ ยังน่าสนุกและน่าสนใจมากกว่าเลย แต่ก็มีอยู่สิ่งหนึ่งที่ผมได้รับกลับเอามาคิดต่อจากการอ่านหนังสือเล่มนี้นั่นก็คือ บางทีในโลกแห่งความเป็นจริง ‘ความรัก’ ก็ไม่ได้ชวนฝันและงดงามเสมอไป มันยังมีแง่มุมร้ายๆและปวดร้าวอยู่เหมือนกัน... และขอปิดท้ายด้วยประโยคโดนๆที่ว่า... “...ฉันรักคุณ มันเป็นเรื่องน่ากลัวและร้ายกาจมาก ฉันพยายามเหลือเกินที่จะไม่รักคุณ...แต่ฉันก็รัก” ป.ล. ในเล่มยังคงมีคำผิดอยู่ประมาณ 5-6 จุดครับผม สรุป ถ้าใครเป็นแฟนสำนวนการแปลของคุณ’ปราย พันแสง ก็ไม่ควรพลาด แต่ถ้าหากไม่ใช่ ถึงไม่มีเล่มนี้ก็ไม่เป็นไร เพราะยังไงก็ไม่ถึงขั้นดีอะไรมากนัก จนขนาดต้องหามาซื้อไว้ในครอบครอง จากคุณ : ปีศาจความฝัน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 53 19:43:43

ความคิดเห็นที่ 30   ดอกไม้สื่อรัก : กาญจน์มุนี ดอกหญ้ากรุ๊ป พิมพ์ครั้งที่ 1 :2546 ราคา 150 บาท จำนวน 176 หน้า เป็นหนังสือที่ผู้เรียบเรียง ใช้วิธีรวบรวมข้อมูลจากแหล่งต่างๆ เล่าถึงตำนานดอกไม้จากเทพนิยายกรีกโรมัน ไทย จีน ความหมายของสีกุหลาบ ความหมายของจำนวนดอกไม้ในช่อ ความสำคัญของดอกไม้ตามความเชื่อจีน และทางตะวันตก รวมถึง ดอกไม้ประจำราศีต่างๆ จัดทำรูปเล่มและภาพประกอบสวยดี ..เราก็เลยซื้อมาไว้อ่านเล่น และได้ใช้ประโยชน์ตอนเขียนเรื่องสั้นในโครงการถนนสายนี้ฯ ที่ผ่านมานี้เอง ยกตัวอย่างเผื่อใครจะซื้อดอกไม้ให้คนรัก หรือได้รับมา ...จะได้ตีความหมายได้ถูก กุหลาบตูมสีแดง = ฉันเริ่มรักเธอแล้ว เธอช่างสวยเหลือเกิน กุหลาบบานสีแดง = ฉันรักเธอเข้าแล้ว กุหลาบโรยสีแดง = ความรักของเรานั้นจบลงแล้ว กุหลาบสีชมพู = ขอให้รักเรานั้นเคียงคู่อยู่นิรันดร์ กุหลาบสีเหลือง = รักเราที่ผ่านมาเปรียบเสมือนเพื่อนที่ดีต่อกันเสมอ กุหลาบสีส้ม = ฉันรักเธอเหมือนเดิม กุหลาบ 1 ดอก = รักแรกพบ กุหลาบ 2 ดอก = แสดงความรู้สึกที่ดีให้กัน กุหลาบ 3 ดอก = ฉันรักเธอ กุหลาบ 5 ดอก = คุณทำให้ฉันหลงเสน่ห์ กุหลาบ 7 ดอก = ขอให้รักเรานั้นมีแต่ความสุข กุหลาบ 9 ดอก = เราสองคนจะรักกันตลอดไป กุหลาบ 11 ดอก = คุณเป็นสมบัติชิ้นที่มีค่าชิ้นเดียวของฉัน กุหลาบ 999 ดอก = ฉันจะรักคุณจนวินาทีสุดท้าย เลือกซื้อสีและจำนวน ตามเหมาะสมนะจ๊ะ จากคุณ : นัทธ์ เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 53 22:18:33

ความคิดเห็นที่ 31   สูตรเสน่หา กิ่งฉัตร สำนักพิมพ์อรุณ 646 หน้า ราคา 349 บาท "คุณรักเขาเพราะเขาสมบูรณ์แบบ หรือว่า เพราะคุณรักเขา เขาถึงสมบูรณ์แบบ" "ถ้าคุณรักเขาเพราะเขาสมบูรณ์แบบ พอเขามีข้อบกพร่องหรือไม่ดีพร้อมอย่างที่คุณวาดไว้ ความรักก็จืดจางโดยง่าย แต่ถ้าเป็นประเด็นหลัง .. ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่า..คนคนนั้นจะมีข้อเสียในสายตาคนอื่นมากมาย หากกับคุณ เขาก็ยังสมบูรณ์แบบเสมอ รักแบบหลังนี่สิ ยากที่จะเลิกรัก ยากที่จะตัดใจ และความรักไม่จางไปง่าย ๆ " "ใครต่อใคร พูดตรงกันบ่อย ๆ ว่า คุณเจ้าอารมณ์อย่างนั้น อาฆาตพยาบาทอย่างนี้ วีนเก่ง ปากจัด คิดแต่เรื่องของตัวเอง แต่ในสายตาผม คุณเป็นอย่างนี้ .. สมบูรณ์แบบทุกอย่างแล้ว" .. .. ..เชื่อว่า ถึงไม่ได้บอก ว่าประโยคด้านบนมาจากหนังสือเล่มไหน แต่คิดว่าหลาย ๆ คน คงเคยได้ยินแน่ ๆ  ถึงแม้ว่าจะไม่เคยได้อ่านหนังสือเล่มนี้ แต่ละครเรื่องนี้ก็ฮิตมาก น่าจะพอคุ้นเคยแน่ ๆ เพิ่งมีโอกาสได้ดูละครเรื่องนี้ค่ะ พอดูจบ ก็เลยอยากอ่านหนังสือ อีกสักรอบ .. ละครเรื่อง "สูตรเสน่หา" เป็นละครที่ทำมาจากหนังสือนิยาย ของคุณกิ่งฉัตร โดยที่คงความเป็นต้นฉบับนิยาย ไว้ค่อนข้างเยอะเหมือนกัน ไม่เพี้ยนมากซักเท่าไหร่ และประโยคสนทนา บางบท บางตอน แทบจะเทียบเคียงกันมาได้เลย.. แต่กระนั้น ก็ใช่ว่าจะ "เป๊ะ" ซะทั้งหมด ด้วยความเป็นละคร ก็ต้อง"เยอะ" มากกว่าหนังสือ เช่น อลิน - ในหนังสือชีก็ไม่ได้วีน+ร้าย+เอาแต่ใจ "เยอะ" เท่าละคร และส่วนตัว ชอบอลินในหนังสือมากกว่าค่ะ เพราะว่าอลินในหนังสือ ไม่ได้เป็นพวกโวยวาย เอาแต่ใจ เธอมีสติดี + จิตใจเข้มแข็ง มาก ๆ เช่น ตอนที่ อลินรู้ว่า คุณเล็กเป็นพ่อของปูเป้ ในหนังสือเธอนิ่งได้ใจมาก ๆ ส่วนในละคร วีน เหวี่ยง ด่าแหลก หนวกหูมากค่ะ แถมในละครยังเป็นพวกชอบทำร้ายร่างกายผู้อื่นอีกด้วย ในหนังสือเธอแทบไม่แตะใครเลย โถ .. เธอไม่ลดตัวลงไปแตะตัวใคร ๆ หรอกค่ะ ครูกุ๊ก - ในละครหล่อกว่าในหนังสือ อย่างเห็นได้ชัด 55.. แต่ในหนังสือ ครูกุ๊ก มีใจหนักแน่นกว่าในละครมากค่ะ ไม่ได้อ่อนไหว ง้องอนยาก เหมือนในละคร รู้ใจตัวเองชัดเจน ไม่เล่นตัว ไม่หยิ่ง ไม่เรื่องมาก ... ยิ่งตอนหลัง ๆ ที่อลินรักครูกุ๊ก แล้ว ครูกุ๊กในละครน่าเตะมาก  สู้ในหนังสือไม่ได้ ครูกุ๊กในหนังสือน่ารักกว่าเยอะเลย ตัวละครรอง ๆ - หมิง + ลม + แม่นงค์ + ครูอนันต์ ฯลฯ .. ขอไม่พูดถึงละกัน มัน "เยอะ" เกิน ในหนังสือดูดีกว่า "เยอะ" เลย เนื้อเรื่อง - ความรู้สึกหนึ่งที่เกิดขึ้นหลังจากดูละคร .. นั่นก็คือ ประโยคที่ได้กล่าวไว้ด้านบน "สำหรับผม คุณสมบูรณ์ทุกอย่างแล้ว" .. ครูกุ๊กในหนังสือ มีหนักแน่น และรู้ใจตัวเองอย่างแท้จริง ทำให้ประโยค "สำหรับผม คุณสมบูรณ์ทุกอย่างแล้ว" ลงตัวมาก ๆ (จนเกือบกลายเป็นหลง ถ้าครูกุ๊ก ไม่ได้เป็นคนหนักแน่นขนาดนี้) ครูกุ๊กตามใจอลิน ปล่อยให้เป็นตัวของเองมากที่สุด รักครูกุ๊กในหนังสือมากค่ะ แต่ครูในละคร กลับพยายามจะเปลี่ยนแปลง อลิน (ให้เป็นไปทางที่ดีขึ้น) แต่มันดูขัด ๆ กับคำพูดอยู่เหมือนกัน หรือแม้แต่ตอนที่ คุณลม น้องชายครูกุ๊ก ที่ตะโกนสมน้ำหน้า ด่าให้ครูกุ๊กให้คิด ครูกุ๊ก ก็เก็บไปคิดซะจริงจังเลย (ในหนังสือ ประโยคที่ครูกุ๊กพูดกับอลินซึ้งมาก ๆ ค่ะ) .. แต่นั่นล่ะค่ะ เพราะความเป็นละคร มันก็ต้อง "เยอะ" + "ดราม่า" กว่าเป็นธรรมดา แต่ต้องยอมรับว่า ในความ "เยอะ" ของละคร ทำให้ ละครมีความเป็น comedy กว่าในหนังสือ .. แม้ว่าในหนังสือจะขำ ฮา มากแล้วก็ตาม .. คุณแอนเธอเล่นเก่งมาก ๆ ค่ะ เรื่องนี้..เป็นเรื่องที่แนะนำให้ดูทั้งละครและอ่านหนังสือค่ะ (ซึ่งนับว่าหาได้ยากยิ่ง) ถ้าคุณเคยอ่านหนังสือแล้ว .. ยังไม่เคยดูละคร เพราะกลัวจะเสียอารมณ์ แนะนำว่า ให้ดูเถอะค่ะ มันไม่ได้เสียอารมณ์มากอย่างที่คิด .. แค่ความหล่อของครูกุ๊ก ก็ให้อภัยได้ทุกอย่างค่ะ 55 ถ้าคุณเคยดูละคร แต่ยังไม่เคยอ่านหนังสือนิยาย .. อยากให้อ่านค่ะ เพราะจะทำให้คุณเข้าใจถึงประโยคที่ครูกุ๊กพูดไว้ว่า "ในสายตาผม คุณเป็นอย่างนี้ .. สมบูรณ์แบบทุกอย่างแล้ว" มันเป็นอย่างไร จากคุณ : ปลายทางของสายรุ้ง เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 53 15:22:32

ความคิดเห็นที่ 32   ^ ^ ^ ผมชอบแอน ทองประสมในเรื่องนี้มากๆเลยครับพี่ปลายทางฯ คนอะไรเล่นร้ายได้น่ารักน่าชังจริงๆ แต่ผมเห็นด้วยกับพี่นะที่ว่าในละครดูเหมือนอลินจะ "เยอะ" เกิน แม้ว่าผมจะไม่เคยอ่านนิยายก็ตาม แต่ถึงยังไงก็พอจะให้อภัยกันได้เพราะแอนเล่นได้น่ารักมากๆ อิอิ จากคุณ : ปีศาจความฝัน เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 53 17:55:48

ความคิดเห็นที่ 33   กรี๊ดดดด คุณหนิง ใจตรงกันเลยค่ะ เพิ่งอ่านอลินจบ ยังไม่ว่างมารีวิวเลย จากคุณ : หมูย้อมสี เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 53 08:49:17

ความคิดเห็นที่ 34   ^ ^ สูตรเสน่ห์หา เราอ่านก็สนุก ดูละครก็สนุก เวลาจะดูละครที่สร้างจากหนังสือ หรืออ่านหนังสือหลังจากดูละคร เรามักจะทำใจให้แยกจากกัน เพื่อที่จะสนุกแบบที่เป็นนิยาย และสนุกแบบที่เป็นภาพเคลื่อนไหว "อลิน" เป็นนางเอกที่ฉีกแนวมาก ก็เลยเป็นนิยายที่จดจำ แต่สำหรับละคะ ...ชอบ "ครูกุ๊ก" มากกว่า "อลิน" ^______^ เอาล่ะ ...ขอนำเสนอหนังสือเล่มที่ 2 ห่วงหา อาทร : คัดจากจดหมายและบันทึกของคาลิล ยิบราลกับมารี อัสเคิล เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ ร้อยเรียง สำนักพิมพ์ ก.ไก่ จำนวนหน้า ไม่ระบุ เล่มบางๆ แต่เราก็ขี้เกียจนับค่ะ ราคา 20 บาท คาริล ยิบราล กวีชาวเลบานอนที่ไปตายที่นิวยอร์ค มีบันทึกและจดหมายรักถึง มารี อัศเคิล ต้นฉบับหนังสือเล่มนี้ ก็คือการคัดเลือก ตัดตอน ข้อความมาจากจดหมายและบันทึก ที่ทั้งสองเขียนถึงกัน   อ่านแล้วรู้สึกเหมือนกับอ่าน "ปรัชญา วาด้วยชีวิตและความรัก" ...ด้วยภาษาของกวี ทั้งคนเขียนและคนเรียบเรียง ไม่ว่าจะผ่านมากี่ยุคกี่สมัย เรื่องราวของชีวิตและความรัก ก็ลึกซึ้งและเข้่าใจยาก ไม่แตกต่างกัน อ่านแล้ว จับใจ กินใจ เหมาะกับวันแห่งความรักสุดๆ สิ่งลึกล้ำนั้น การรำลึกได้นั้น การรับรู้นั้น ความรู้สึกเยี่ยงญาตินั้น บังเกิดขึ้นเมื่ิอฉันได้ัพบเธอครั้งแรก และบัดนี้มันก็ยังดำรงอยู่ เพียงแต่มันกระจายความลึกซึ้ง และเพิ่มความอ่อนหวานขึ้นเป็นพันเท่า ฉันจักรักเธอจนนิรันดร์ ฉันรักเธอมาก่อนหน้านี้ ก่อนที่เราจะได้พบกันด้วยเลือดเนื้อนี้ ฉันกระจ่างแล้วแต่แรกพบเธอ มันคือชะตากรรมเราจักอยู่อย่างนี้ และไม่มีอะไรมาสั่นคลอน ให้เราแยกจากกันได้ -คาริล ยิบราล- จากบันทึกประจำวันของ มารี ฮัสเคิล 12 มีนาคม 1922 จากคุณ : นัทธ์ เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 53 08:59:58

ความคิดเห็นที่ 35   ยังไม่มีอะไรมารีวิว แค่อยากมาคุยด้วยก่อนเฉยๆค่ะ คุณแพนด้ามหาภัย --- แอบสนใจ "8 &frac12; ริกเตอร์ - การตามหาหัวใจที่สาบสูญ" อารมณ์ขุมทรัพย์โกโบริจังค่ะ (สรุปคุณกูลิโกะนี่หลังจากนั้นก็ตั้งรกรากในเมืองไทยแล้วเปิดบริษัทขนมใช่ไหมอ่ะ) คุณกุลธิดา --- ไม่เคยอ่าน "หลงในรัก" ค่ะ เท่าที่อ่านดูตัวละครทุกตัวมีแต่ปัญหาทั้งนั้นเลยแฮะ แล้วก็ท่าทางเก่าด้วย ไม่แน่ใจว่าจะยังหาได้หรือเปล่า (คงต้องรองานหนังสือที่ตัวเองไปไม่ได้มั้ง -*-) คุณปลายทางของสายรุ้ง --- "แค่ความหล่อของครูกุ๊ก ก็ให้อภัยได้ทุกอย่างค่ะ " <<< เห็นด้วยค่ะ 555 (จริงๆคนเขียนบทละครเรื่องนี้เก่งนะคะ คืออาจจะแตกต่างจากหนังสือ แต่เก็บประเด็นสำคัญของเรื่องเอาไว้ ไม่มึนไม่มั่วเกินไปนัก) คุณนัทธ์ --- เคยอ่าน "The Prophet" เมื่อตอนเรียนปีหนึ่งหรือปีสอง รุ่นพี่ที่เรียนละครเวทีเคยให้เอาไว้ อ่านไม่รู้เรื่องก็เลยเก็บเข้ากรุไป พอเห็นคุณนัทธ์พูดถึงคาริล ยิบรานก็เลยนึกขึ้นมาได้ ไม่รู้ยังอยู่หรือเปล่าแต่จะไปขุดหามาอ่านอีกรอบค่ะ จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 53 12:05:09

ความคิดเห็นที่ 36   แวะเข้ามาอ่านรีวิวหลังจากที่หายหน้าหายตาไปหลายวัน เพิ่งกลับจากงานสัปดาห์หนังสือด้วย ได้มาแทบตกใจ !!!! ขออนุญาตประกาศตามล่าหากรรมการชุดใหม่สำหรับซีซั่นหน้าเพิ่มอีก 2 คนนะครับ ตอนนี้มี พลุและคุณ Smooth Night รออยู่แล้ว ใครสนใจลงชื่อไว้ได้เลย จากคุณ : เจ้าชายกลางสายหมอก (PTNCenter) เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 53 20:50:50

ความคิดเห็นที่ 37   เห็นรีวิว สูตรเสน่ห์หา ของคุณ ปลายทางของสายรุ้ง จัดกีบไปเต็มๆเลยค่ะ หุๆ น่าจะมีอีกเล่มพว่งมาด้วย 'ค่าของหัวใจ' (ยังไม่ได้ซื้อมาอ่านเลย -*-) ขอส่งเล่มที่ 2 เข้าประกวดนะคะ...ตัดสินใจไม่ค่อยจะได้ ว่าจะเอาเล่มไหนดี ระหว่าง 'รอยอินทร์' กับ 'ภูทยา...นคราแห่งดวงใจ' เอาเป็นว่ารีวิวภูทยาก่อนดีกว่า...เพราะเล่มนี้ เราหาซื้อมาหลายร้านค่ะ กว่าจะได้ หุๆ ---------------------------------------------------------------------------------- ภูทยา นคราแห่งดวงใจ ผู้เขียน : ป้าหนอน สนพ : แจ่มใส คำโปรย :  น้องดานะน้องดา ทำไมถึงเห็นแก่ตำแหน่งรัฐมนตรีกระทรวง เกษตรและสหกรณ์ (จอมปลอม) ถึงกับตกปากรับคำอีตาเจ้าชายปลาวาฬ เพื่อรับจ๊อบสองเป็นผู้ช่วยในการพัฒนาประเทศด้วยก็ไม่รู้ แล้วงานนี้มันง่าย ซะที่ไหนกันเล่า จึงต้องลากพี่แก้ว พี่สาวคู่หูมาร่วมหัวจมท้ายพิชิตภารกิจด้วย อีกทั้งยังควบตำแหน่งรัฐมนตรีการศึกษา สาธารณสุข ไอที และอีกสารพัด (ที่คิดไปเอง) งานนี้จะทำสำเร็จหรือไม่ น้องดาขอสู้ตายเพื่อภูทยา คงจะเป็นสวรรค์แท้ ๆ ที่ส่งสาวไทยเข้ามาทำงานกับเขา ไม่น่าเชื่อว่ายัยปลาฉลามสุดโหด จะมีความคิดดี ๆ มานำเสนอได้ทุกวี่วัน ความคิดที่จะทำให้ภูทยาพัฒนา และต่อสู้ได้ด้วยตัวเอง คงเป็นเพราะแนวคิดตามที่เธอได้มาจาก ‘พ่อ’ ของเธอกระมัง ที่ทำให้ประเทศของเขาเริ่มมองเห็นลู่ทางอันดี รวมทั้งหัวใจอันอ่อนโยนของเธอ หรืองานนี้เขาจะต้องเสียหัวใจให้สาวไทยเสียแล้ว ส่วนตัว : กรี๊ดค่ะ...กรี๊ดแรก...ในที่สุดฉันก็หาเจอแล้ว ภูทยาฯ หลังจากหามานาน (และหลายร้าน)ไม่คิดว่าจะยังมีเหลือ หนังสือป้าหนอนขาย ดีมากๆ T^T (มิได้แอบโฆษณาแฝงแต่อย่างใดนะคะ 555+)...แต่ในที่สุดพระเจ้าก็เป็นใจ ทำให้หนังสือเล่มนี้หลงเหลืออยู่ (ตาดีชะมัด)ที่ร้านนายอินทร์ (ที่ไปซื้อ) เหลืออยู่เล่มสุดท้ายพอดี ต้องรีบวิ่งไปตะครุบไว้ก่อน...555 ในที่สุด ชั้นก็ได้ครอบครองหนังสือ เล่มนี้ กร๊ากกกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ (-*- บ้าไปแล้ว เวิ่นเว้อมาก) ส่วนกรี๊ดที่สอง...แบบว่าอ่านแล้วกรี๊ดค่ะ ชื่อเรื่อง อ่านดูแล้ว น่าจะออก แนวหวานแหววซึ้งๆ ทั้งเรื่อง แอบคิด...จะมีแนวโหด มัน ฮา ผสมรึเปล่าหว่า ...ชื่อเรื่องว๊านหวานขนาดนี้แต่พออ่านไปเท่านั้น ล่ะค่ะ...กลายเป็นคนบ้า ฉับพลัน ฮามากๆ อ่านไปยิ้มไป...ยิ่งตอนที่ฟาบิโอ เรียกพี่แก้วว่า เจ๊สั่น...555 สงบสติอารมณ์ไม่อยู่ค่ะ หัวเราะออกมาเสียงดัง (ไม่แนะนำอ่านตอนนั่งรถโดยสาร เพราะคนข้างๆ อาจจะหาว่าเราบ้าได้ 55+)   พี่สาวหันมามองด้วยสายตาสงสัย...คงคิด น้องตูมันบ้าเปล่าวะ...สงสัยเรียน หนักไปเลยเพี้ยน ยิ่งตอนฟาบิโอขับมอเตอร์ไซค์ชมเมืองกับเจ๊แก้ว... ฮาอีกแล้ว ส่วนนางเอกของเรื่อง...วิมลดาเป็นสาวซ่า ห้าว อึด ถึก ได้ใจมากๆเลยค๊า ...ยิ่งตอนพูดอ้อนนะ...น้องดาอย่างนั้น น้องดาอย่างนี้ ขอฮาอีกหลายๆรอบ 555...บทจะฮาก็ฮาได้ใจ พอบทจะซึ้งล่ะก็ หวานหยดติ๋งๆ จนคนอ่านตาลุกเป็นไฟ ทั้งคู่เจ๊สั่น และคู่ปลาฉลามเลย 555...อิจฉาวุ๊ย ไม่มีแบบนี้มั่งให้รู้ไป เหอๆ ฮาๆ ผ่านไปแล้ว ซึ้งๆก็หมดไปแล้ว...ยังมีอีกค่ะ โครงการตามพระราชดำริ ของในหลวงที่สอดแทรกเข้ามาผ่านยัยปลาฉาม (น้องดานางเอกของเรื่อง) ที่เสนอกับเจ้าชายปลาวาฬ (พระเอกผู้หล่อเหลา)อ่านไป ก็คิดไป รู้สึกดีใจที่ ได้เกิดเป็นคนไทย มีพระมหากษัตริย์ที่ยิ่งใหญ่เช่นองค์ในหลวง.. ทำทุกอย่างเพื่อแผ่นดินและประชาชน...อุปสรรคแค่ไหนก็ไม่ หวั่น พระองค์ทรงค่อยๆทำไป แก้ปัญหาไป...พสกนิกรชาวไทยทุกคนมีวันนี้ มาได้ก็เพราะพระองค์ท่าน ทั้งสนุกทั้งฮา สาระเพียบ ป้าด้วงแอบมีบทบาทเล็กๆ แบบโผล่มาแว๊บๆ...555... แถมยังมีพื้นที่โฆษณาหนังสือของตัวเองอีก ...555+ ใครเคยอ่านงานของป้าหนอน คงรู้นะคะว่าฮาขนาดไหน แต่ใครยังไม่เคยอ่าน อยากให้ลองอ่านดูค่ะ จากคุณ : ชานมผสมโกโก้ (พายุสีเงิน) เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 53 00:57:04

ความคิดเห็นที่ 38   ไม่มีหนังสือรักอ่านเลยค่ะ มีแต่แนวชิงไหวชิงพริบชิงบัลลังก์ กับดิสโทเปียหลอนๆ ทำเป็นคนอย่างนี้นะชั้น -_-" จากคุณ : ทินา เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 53 09:02:18

ความคิดเห็นที่ 39   สวัสดีค่ะ... รีวิวหนังสือรักไม่คึกคักเท่าที่คาดแฮะ...ยู้ฮู...หายไปไหนกันหมดคะ? วันนี้ขออนุญาตรีวิวหนังสือรักแนวธรรมะนะคะ เล่มนี้ไฮลี่เรคคอมเมนด์สำหรับผู้"ริรัก"..."เริ่มรัก"...กระทั่งผู้ที่"ร้างรัก"ค่ะ “สู่เส้นทางรัก” โดย "แพทย์เชิงดอย" กองทุนวุฒิธรรม จัดพิมพ์ ๑๕๓ หน้า บางส่วนจากคำนำ: ความรักคือความงดงามของชีวิต ทำให้จิตใจมีค่ามีความหมาย และช่วยให้สังคมน่าอยู่ แต่บ่อยครั้ง ความรักที่ว่าดีนั้นกลับกลายเป็นยาพิษ ทำลายชีวิต กัดกร่อนจิตใจของบุคคลผู้อกหัก ให้จมปลักอยู่ในความทรมานและสิ้นหวัง จนถึงกับทำร้ายตนเองและผู้อื่นได้ เพราะเกิดมลทิน คือความเห็นแก่ตัวขึ้นเจือปนในความรัก... ความรักเป็นดั่งเหรียญที่มีสองด้าน ด้านหนึ่งเป็นสุข อีกด้านหนึ่งย่อมเป็นทุกข์เสมอ รักมากก็ทุกข์มาก เมื่อไม่เป็นดังใจ... รักนั้นอบอุ่นอ่อนหวานดึงรั้งให้เข้าใกล้ แต่ยิ่งใกล้กลับยิ่งเร่าร้อนและทิ่มแทง จะอยู่ก็รำคาญใจ จะไปก็เสียดาย... ...ทำอย่างไร เราถึงจะสามารถทำให้เหรียญนั้นเย็นพอที่จะจับต้องได้ ไม่เป็นเหรียญที่อมความร้อนจนหยิบจับไม่ได้...? สู่เส้นทางรัก นำเราให้มาหวนมองธรรมชาติของความรักภายในจิตของตนเอง เพื่อที่จะได้รู้จักกับกลโกง ความเจ้าเล่ห์ เห็นแก่ตนฯลฯ อันเป็นมลทินของความรัก ทำให้ความรักสิ้นสภาพและเศร้าหมอง.... และเผยให้เห็นหนทางถอดถอนจิตจากสภาวะดังกล่าว เพื่อจะมีรักแท้ ไร้ซึ่งทุกข์ - ร้อนอีกต่อไป *************** ใกล้เทศกาลวันแห่งความรักเข้ามาทุกทีแล้ว... ขอหยิบหนังสือเกี่ยวกับความรักเล่มโปรดตลอดกาลของตัวเองมานำเสนอณ ตรงนี้อีกครั้งหนึ่ง มุมมองของความรักทั้งหมดที่ปรากฏในหนังสือเล่มนี้ นับได้ว่าเป็นบทสรุปจากประสบการณ์ชีวิตของผู้เขียน ในฐานะที่เป็นผู้ปฏิบัติธรรม ที่เฝ้าตามดูรู้ทันจิตใจตนเองอยู่เสมอ สู่เส้นทางรัก จึงมิใช่ทฤษฎีความรักที่เราเห็นกันอยู่เกลื่อนเมือง หากแต่เป็นการแลกเปลี่ยน แบ่งปันประสบการณ์ จากเพื่อนร่วมเกิด แก่ เจ็บ ตาย อันอาจจะช่วยเรียกสติให้ฟื้นคืนมาในยามที่ตกอยู่ท่ามกลางไฟร้อนแห่งความรัก หรืออาจจะถลำจมอยู่ในห้วงแห่งอารมณ์ อันเป็นห้วงน้ำใหญ่ ทั้งโดยตั้งใจและไม่ตั้งใจ... ขออนุญาตหยิบยกเพียงบางบทบางตอน...มาบอกต่อ “ความรักที่แท้จริงควรหมายถึงความกรุณา ปรารถนาดีต่อผู้อื่นโดยไม่หวังผลตอบแทน เป็นจิตใจเข้มแข็งแน่วแน่ในการเสียสละ ต้อนรับกับสรรพชีวิตอย่างให้เกียรติ ให้อภัย จิตใจเผื่อแผ่ รักแท้จึงเป็นภราดรภาพอันลึกซึ้งระหว่างชีวิตต่อชีวิต... ผู้มีความรัก...มิได้หมายความว่าเขาจะต้องได้อะไรมาครอบครองตอบแทน หรือกำหัวใจใคร ๆ เอาไว้ บางทีเขาอาจไม่ได้สิ่งใดเลย นอกจากปีติสุขอันเปี่ยมล้นในชีวิต...” (หน้า ๑) “ความรักมิใช่การเพิ่มพันธนาการให้แก่กัน แต่เป็นการปลดปล่อยให้เขามีสันติสุข มิได้ผูกมัดเพื่อตักตวงผลประโยชน์จากกัน... หญิงชายที่มาใช้ชีวิตร่วมกันฉันคนรักไม่ควรหมายถึงเชือกสองเส้นมาพันเป็นเกลียวแน่นหนา แต่ควรเสมือนหนึ่งสายพิณคนละสายที่อิสระ แต่ร่วมบรรเลงเพลงเดียวกัน...ประสานกันไปด้วยความเข้าใจ”(หน้า ๓) " ..."ความรัก" ไม่ใช่เป็นสิ่งที่จะต้องไปค้นหามาจากใคร หากเป็นสิ่งที่จะต้อง"ให้"ออกไปจากใจของเรา ดั่งสายน้ำที่ไม่เคยเลือกแหล่งไหล..."(หน้า ๕) ชีวิต เมื่อมีได้ย่อมมีเสีย เป็นของคู่กัน... “ถ้าเราเข้าใจว่าการได้มา และการสูญเสีย คือเรื่องธรรมดา เราจะมีชีวิตที่สุขสบายใจขึ้นอีกมาก... ทุก ๆ สิ่งที่เราเคยรักหวงแหน ที่แท้ก็เป็นของธรรมดา อะไร ๆ มันก็ธรรมดา... มันก็เท่านั้นเอง มันเป็นไปตามเหตุตามปัจจัยของมัน มันเปลี่ยนแปลงได้เมื่อมีเหตุปัจจัยต้องให้เปลี่ยนไป...” (หน้า ๓๘) ความรักของพ่อและแม่... “พ่อแม่ที่หมายมั่นปั้นลูกเพื่อความมีหน้ามีตาของตน เพื่อเกียรติยศแห่งวงศ์ตระกูลมากกว่าที่จะเป็นไปเพื่อหาความสุข ความเบิกบานแท้จริงของลูก รักนั้นไม่อาจจัดได้ว่าสูงส่งเลย และมิได้เป็นการเสียสละเพื่อลูกอย่างแท้จริง...” (หน้า ๑๐๖) ความรักของมวลมนุษยชาติ... “โลกเป็นเพียงศาลาให้อาศัยชั่ววัย ร่วมกับสรรพชีวิต ไยต้องมากีดกันความสุขของเพื่อนมนุษย์ ด้วยการไขว่คว้า กักตุน... ด้วยการสร้างประวัติศาสตร์ของชนเฉพาะพวก พร้อมทั้งแผดเผาใจตนเองให้เร่าร้อน ถึงเราจะมีสมบัติมากมาย มีเกียรติขจรขจาย แต่เราก็อาจอับจนความสุข อับจนความรัก ไม่รู้จักพอ หาความสุขในชีวิตได้ยาก” (หน้า ๑๑๔) “บางทีเราอาจมีชีวิตอยู่อย่างระวังใจตนเองน้อยเกินไป จึงมีความรักน้อยเกินไป ... มีไม่น้อยเลยที่เราทะเลาะกับใครต่อใครอยู่ในใจเพียงผู้เดียว อยากเอาชนะใครบางคน หมั่นไส้อีกคนอยู่ในใจลึก ๆ แม้ท่าทีภายนอกเหมือนเราคบหาด้วยความอ่อนหวานสุภาพ แต่ทำไมเล่าถึงต้องหม่นหมอง เพราะไม่ชอบหน้ากันอยู่ในดวงใจ... เราทำลายความหวังอันงดงามของความรัก ที่สำนึกว่ามนุษย์นี้พี่น้องกัน แล้วปล่อยตัวเองจมอยู่ในปลักความผูกพยาบาท” (หน้า ๑๒๖-๑๒๗) และสุดท้าย... "ความรักเป็นสิ่งน่าอัศจรรย์ มันเป็นสิ่งที่ไม่เคยย้อนมาทำลายตัวเองเลย... เมล็ดพืชพันธุ์แห่งความรัก ย่อมแตกหน่อ กิ่ง ใบ เป็นความรัก มีเพียงความรักและเสียสละเท่านั้นที่จะสรรค์สร้างความรักและเสียสละขึ้นมาในจิตใจของผู้อื่นได้ เราพึงยินดีที่จะโปรยปรายความรักไว้ในสังคม ไม่ว่าพืชพันธุ์แห่งความรักเหล่านั้นจะตกลงบนผืนดินชุ่มฉ่ำ พร้อมแตกหน่อกอใบ หรือบนผืนแผ่นดินที่แห้งผาก บางที...อาจจะมีสักวันที่สายฝนผ่านมาก็ได้ และถึงแม้จะไร้ใครใยดี  รักนี้ย่อมมีผลให้ตนเบิกบานอยู่เสมอ..." ขอหว่านเมล็ดพันธุ์แห่งรักไว้ในกระทู้นี้ด้วยหนังสือ"สู่เส้นทางรัก" เล่มนี้ค่ะ ขอความรักจงเบ่งบานในดวงใจทุก ๆ คนค่ะ แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 53 12:06:35 จากคุณ : แม่ไก่ เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 53 12:01:37

ความคิดเห็นที่ 40   เอิ่ม..ช่วงนี้ยังไม่ได้อ่านหนังสืออื่นเลยอะค่ะ แหะๆ ต้องเตรียมตัวเดินทางสำหรับปลายเดือนง่า กี๊ซซซซซซซ หาของป้าหนอนเจอด้วย เรายังหาซื้อไม่ได้เลยค่ะ ได้ลิสต์เพิ่มอีกหลายเล่มเลยค่ะ ของอาจารย์ว.วินิจฉัยกุลน่าสนใจอย่างแรง อ่านแล้วอยากอ่าน ทักทายทุกท่านเฉยๆ นะคะ จากคุณ : สาวไกด์ใจซื่อ เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 53 16:47:27

ความคิดเห็นที่ 41   คุณชานม คห.37 รีวิวโดนใจ น่าอ่านค่ะ ปกติเป็นแฟนป้าหนอน แต่ช่วงนี้ห่างไกลนิยายแจ่มใส 555+ จากคุณ : Lavinia เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 53 19:28:30

ความคิดเห็นที่ 42   ไม่รู้ว่ามีคนหาหนังสือป้าหนอน  วันก่อนเจอคนเอามาขายร้านมือสองแทบทุกเรื่องเลย สภาพดีด้วย   อ่านนิยายรักไปสองเรื่องแล้วค่ะ แต่ไม่รีวิวดีกว่า มันไม่ค่อยสนุก แหะแหะ  เป็นแบบอ่านจบแล้วจบเลย กราฟอารมณ์เป็นแนวราบ   ..หรือไม่ก็เพราะใกล้วาเลนไทน์ คนโสดเลยยิ่งเซ็ง ไม่อยากหยิบนิยายรักมาอ่านให้เฉาไปกว่านี้ จากคุณ : ยาคูลท์ เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 53 23:20:58

ความคิดเห็นที่ 43   รีวิวหนังสือรัก วิ่งช้าจังเนอะ ... ไม่อ่านหนังสือหวานๆ เติมน้ำตาลให้หัวใจกันเลยเหรอ ... จากคุณ : นัทธ์ เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 53 11:38:25

ความคิดเห็นที่ 44   555+ ช่วงนี้อารมณ์อยู่ในโซนนิยายฆาตกรรมค่ะ จากคุณ : Lavinia เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 53 14:52:48

ความคิดเห็นที่ 45   ตอนนี้อยู่โหมด ซี่รี่ยส์ สืบสวนเหมือนกัน เก็บกดมานาน 55 จากคุณ : ปลายทางของสายรุ้ง เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 53 20:14:20

ความคิดเห็นที่ 46   คราวหน้าจัดกิจกรรมขวัญใจฮัลโลวีนน่าจะเวิร์ก รีวิวนิยายสืบสวนสอบสวนและระทึกขวัญสั่นประสาทล้วน ๆ เลยดีมั้ยคะ ถ้าบอกว่า Hannibal ก็โรแมนติกจะแปลกไปมั้ย ฮา จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 53 20:52:44

ความคิดเห็นที่ 47   เอ๋ เดี๋ยวจะมาแอบเล่นด้วยคนนะคะ haniban โรแมนติกออกค่ะ จากคุณ : ยิ้มเดียว เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 53 21:18:29

ความคิดเห็นที่ 48   ^ คิดแบบนั้นเหมือนกันค่ะ  ฮันนิบาลเป็นคาแรคเตอร์ที่เร้าใจ มีเสน่ห์กว่าพระเอกนิยายทั่วไปเสียอีก  (ตราบใดที่เราไม่ใช่คนโดนกินอ่ะนะ ฮา) ช่วงนี้นั่งอ่านแฟนตาซีในเด็กดีอยู่ค่ะ  สลับกับแนวรัก+กำลังภายใน กำลังคิดว่าจะลองอ่านพวกแฟนตาซีเกมออนไลน์ดีไหม  เมื่อก่อนเคยอ่านอยู่สองสามเรื่องก็พออ่านได้  แต่มันคล้ายกันไปหมดจนเลิกอ่านก็ไม่เป็นไร มีข้อความเข้ามือถือว่า "ฉุกเฉิน ค่าโทรหมด โทรกลับ xxxx" ... อือม์ คุ้นๆ ว่าเป็น spam อะไรสักอย่าง ใครรู้บ้างคะ?   (ลบเบอร์ไปแล้วล่ะ  กลัวเผลอเซ็งๆ แล้วโทรไปเล่น ซึ่งจะทำให้เราเสียตังค์โดยใช่เหตุ) จากคุณ : ยาคูลท์ เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 53 21:23:19

ความคิดเห็นที่ 49   ู^ ^ "ฉุกเฉิน..." แบบนี้เราก็เคยได้รับล่ะ ตอนแรกไม่เอ๊ะใจอะไร  โทรกลับด้วย ...แต่ไม่มีใครพูด ต่อมาก็ได้รับ FWD Mail เรื่องระเบิด ???? เพราะฉะนั้น ตอนนี้ถ้าเบอร์ไม่คุ้น แล้วขึ้น Miss call หรือข้อความประหลาดๆ เราก็ไม่โทรกลับหรอก ... และถ้าคนที่รู้จักเราจริงๆ ก็คงหาทางโทรหาด้วยวิธีการอื่นแล้ว .... จากคุณ : นัทธ์ เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 53 22:19:49

ความคิดเห็นที่ 50   เบอร์คุ้นหรือเปล่าคะ พี่ติ่ม (บางทีเบอร์ไม่คุ้น โทรกลับไปก็กลายเป็นเพื่อนเหมือนกันนะ แต่เขาเปลี่ยนเบอร์) โทรศัพท์มือถือบริษัทหนึ่งเขามีโปรโมชั่นพิเศษสำหรับลูกค้า ในกรณีที่เงินหมด เขามีบริการให้ส่ง sms ถึงหมายเลขปลายทางให้โทรกลับ เป็นระบบส่งข้อความอัตโนมัติ ข้อความมันจะออกมาแนว ๆ นี้ละค่ะ แต่บางทีคนโทรก็โทรผิดมาแหละ เลยได้โทรกลับฟรี ๆ ซะงั้น - -' ป.ล. นึกว่าคิดไปเองซะอีกที่เห็นว่าฮันนิบาลโรแมนติก รีวิวดีไหมเนี่ย ^ ^ จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 53 23:56:56

ความคิดเห็นที่ 51   เห็นกระทู้เงียบก็เลยรีบอ่านจนจบอีกเล่มค่ะ เล่มนี้ลังเลที่จะอ่านมาเป็นสิบๆ ปี เพิ่งคิดจะอ่านให้จบก็ตอนนี้แหละ The French Lieutenant's Woman ผู้เขียน John Fowles สำนักพิมพ์ Little, Brown and Company เรื่องย่อ เป็นนิยายอิงประวัติศาสตร์ ใช้ฉากสมัย Victorian ของอังกฤษ เหตุการณ์เกิดประมาณปี ค.ศ. 1867-1870 กว่าๆ Charles กับ Ernestina เป็นคู่หมั้นกัน Ernestina พักอยู่กับน้าหรือป้าก็ไม่ทราบ (ในเรื่องใช้คำว่า aunt) ที่เมือง Lyme Regis ซึ่งอยู่ริมทะเล วันหนึ่งทั้งคู่ไปเดินเล่นที่ทางเดินเลียบทะเล ไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่อย่างโดดเดี่ยว Ernestina เล่าให้ Charles ฟังว่าผู้หญิงคนนั้นมีสมญาที่ผู้คนตั้งให้ว่า Tragedy หรือที่ร้ายยิ่งกว่า บางคนเรียก The French Lieutenant's Whore และว่าผู้หญิงคนนั้นอาศัยอยู่กับ Mrs. Poulteney ซึ่งเป็นสาวแก่เคร่งศาสนา เหตุที่ Mrs. Poulteney ยอมให้ผู้หญิงคนนั้นมาอยู่ด้วยในฐานะคนรับใช้ก็เพราะคิดว่าตัวเองคงตายในไม่ช้า ก่อนตายก็อยากช่วยเหลือคนที่กำลังตกทุกข์ได้ยากสักคนไว้เป็นบุญ และนักบวชประจำหมู่บ้านก็แนะนำให้รับ Sarah Woodfuff ไว้ในอุปการะ ผู้หญิงคนที่ว่าคือ Sarah Woodruff มีประวัติว่าครั้งหนึ่งมีเรือฝรั่งเศสมาอัปปางนอกฝั่ง มีทหารฝรั่งเศสรอดมาได้ 3 คน หนึ่งในจำนวนนั้นเป็นร้อยโทชื่อ Varguennes พ่อของ Sarah ให้ความช่วยเหลือ และเพราะ Sarah พูดภาษาฝรั่งเศสได้ ก็เลยให้เป็นล่าม พอ Varguennes หายก็กลับฝรั่งเศส ก่อนกลับได้สัญญากับ Sarah ว่าพอจัดการทุกอย่างที่ฝรั่งเศสเรียบร้อยก็จะมารับและจะแต่งงานด้วย แต่ปรากฏว่าจริงๆ แล้ว Varguennes มีภรรยาอยู่แล้ว ถึงอย่างนั้น Sarah ก็ยังหลงเชื่อ และทุกวันจะไปยืนคอยที่ท่าเรือแห่งนั้น จน Charles ไปเห็นเข้า ในสภาพสังคมที่กำหนดว่าผู้หญิงดีๆ จะต้องวางตัวอย่างไร Sarah กลายเป็นผู้หญิงที่ไม่พึงประสงค์เพราะเข้าใจกันว่าคงมีอะไรๆ กับนายทหารฝรั่งเศสคนนั้นเรียบร้อยแล้ว แถมช่วงเวลานั้นอังกฤษกับฝรั่งเศสไม่ถูกกันเสียอีก Sarah ก็เลยกลายเป็นบุคคลไม่พึงปรารถนาของเมืองนั้นไป Charles ประทับใจในตัว Sarah นับแต่เห็นครั้งแรก ไม่ใช่ประทับใจว่าเป็นผู้หญิงสวยหรืออะไรทำนองนั้น แต่ใบหน้าของ Sarah ตอนที่หันมามองครั้งแรกเป็นใบหน้าที่ยากจะลืม Charles คิดว่าใบหน้านั้นเหมือนโศกนาฏกรรม (Tragedy) จริงๆ ยิ่งเมื่อรู้ว่าสังคมรังเกียจ Sarah อย่างไรก็ยิ่งอยากรู้อยากเห็นและอยากรู้จักผู้หญิงคนนี้ยิ่งขึ้น จนวันหนึ่ง Charles และ Sarah ได้พบกันอีกครั้ง ได้พูดคุยกันเป็นครั้งแรก และ Sarah ก็เล่าเรื่องตัวเองให้ Charles ฟัง พร้อมทั้งขอให้ Charles ช่วยเป็นกำลังใจให้ตัวสู้ชีวิตต่อไป Charles ช่วย Sarah ด้วยการส่งไปอยู่ที่เมือง Exeter ต่อมา Charles เดินทางผ่านเมืองนั้น และก็อดไม่ได้ที่จะแวะหา Sarah Charles เป็นนักวิทยาศาสตร์ ดำรงชีวิตอยู่ได้ด้วยเงินจากลุง ลุงเป็นผู้ได้รับมรดกจากปู่ ลุงไม่มีครอบครัว ก็เลยเป็นที่เข้าใจกันว่าเมื่อลุงตาย มรดกทั้งหมดจะตกเป็นของ Charles แต่ต่อมาลุงทำท่าว่าจะแต่งงานกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งยังสาว จึงเป็นได้ว่าลุงจะมีลูกกับภรรยา และถ้าลุงมีลูกจริงๆ Charles อาจไม่ใช่ผู้รับมรดกอีกต่อไป ตอนจบของเรื่องนี้มี 3 แบบค่ะ แบบแรก Charles กับ Ernestina แต่งงานกัน แต่ชีวิตสมรสก็ไม่ได้มีความสุข เหตุก็เพราะ Charles หมั้นกับ Ernestina ก็ตามความนิยมในสมัยนั้น ยิ่งพอ Charles มารู้จัก Sarah ในใจของ Charles ก็เลยมีแต่ Sarah คนเดียว แบบที่ 2 Charles และ Sarah ได้เสียกัน เมื่อเป็นอย่างนั้น Charles คิดว่าไม่สมควรจะหมั้นกับ Ernestina ต่อไป จึงขอถอนหมั้น และ Charles กลายเป็นบุคคลที่สังคมรังเกียจไปเพราะเหตุนั้น ในขณะที่ Sarah หนีหายไป Charles ต้องอยู่กับความอัปยศ ลุงของ Charles แต่งงานและมีลูก Sarah หนีไปอยู่กรุงลอนดอน และ Charles ตามไปหาจนพบเมื่อหลายปีผ่านไป แบบที่ 3 มีผู้เล่าแทรกเข้ามา เมื่อจบแบบที่ 2 ผ่านไป ผู้เล่าเรื่องยืนอยู่หน้าบ้านที่ Charles มาพบ Sarah หลังจากที่จากกันหลายปี แต่การพบกันคราวนี้ไม่ได้จบลงอย่างมีความสุขเหมือนจบแบบที่ 2 ทั้งคู่อยู่ด้วยกัน แต่ต่อมา Sarah ทิ้ง Charles แล้วเดินทางไปอเมริกา ความรู้สึกหลังอ่าน นิยายเรื่องนี้เขียนปี 1969 นิตยสาร Time ยกให้เป็น 1 ใน 100 ของหนังสือซึ่งเขียนเป็นภาษาอังกฤษที่ดีที่สุดในโลก ผู้เขียนได้แรงบันดาลใจมาจากเรื่อง Ourika ของ Claire de Duras นักเขียนชาวฝรั่งเศสค่ะ ตัวเอกของเรื่อง (Sarah Woodruff) ผู้เขียนบอกว่าได้แรงบันดาลใจมาจาก Tess ในเรื่อง Tess of the d'Urbervilles ของ Thomas Hardy แต่ตัว Sarah สลับซับซ้อนกว่า Tess เยอะค่ะ เป็นตัวละครที่ซับซ้อนจริงๆ อ่านไปๆ นี่บอกยากว่า Sarah เป็นเหยื่อของค่านิยมสมัยนั้นจริงๆ แล้วมาหลอกใช้ Charles ให้เห็นใจ หรือเป็นผู้หญิงที่น่าสงสารจริงๆ เพราะสถานการณ์ทำให้ไม่มีทางเลือก ที่ประทับใจที่สุดคือรูปแบบการเล่าเรื่องที่ไม่เหมือนใคร คือมีผู้เล่าซึ่งแทนตัวเองว่า I อ่านบทแรกๆ ก็รู้สึกว่าเป็นสมัย Victorian ดี แต่พอมาประมาณบทที่ 6-7 มีการพูดถึงสมัยปี 1960 กว่าๆ มีพูดถึงประดิษฐกรรมสมัยใหม่อย่างเช่นเครื่องบิน หรือพูดถึง Henry Moore ซึ่งเป็นปฏิมากรสมัยใหม่ แรกๆ ก็งงว่ามันจะเป็นสมัย Victorian ได้ยังไง แต่พอเริ่มคุ้นกับการเล่าเรื่องก็เข้าใจว่าผู้เล่ามองจากสายตาของคนสมัยศตวรรษที่ 20 แต่ก็อีก อ่านไปๆ เอาอีกแล้ว ผู้เล่าเข้าไปเป็นตัวละครตัวหนึ่งในเรื่อง แต่พอคุ้น ก็ไม่งงนะคะ ไม่งงเลย แปลกดีที่คนเขียนทำได้อย่างนั้น ไม่ผิดหวังเลยค่ะที่ในที่สุดก็ได้อ่าน แล้วเป็นแบบอ่านรวดเดียวจบเพราะวางไม่ลงเลยจริงๆ เรื่องนี้เคยทำเป็นหนังครั้งหนึ่งเมื่อ ค.ศ. 1981 จำได้ว่าคราวนั้นฮือฮากันมาก (บอกวัยเลยนะเนี่ย) เพราะได้ Harold Pinter นักการละครชั้นครูของอังกฤษมาเขียนบทภาพยนตร์ค่ะ ได้ดูหนังเรื่องนี้ครั้งแรกกับเพื่อน และเพื่อนซึ่งเวลานั้นกำลังเรียนการแสดงชื่นชม Meryl Streep ซึ่งแสดงเป็น Sarah Woodruff มาก ตอนเล่นเรื่องนี้ Meryl Streep ยังสาวและสวยมากค่ะ เล่มที่มีเป็นปกนี้ค่ะ เป็นปกที่พิมพ์ครั้งหลังสุด จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 53 05:15:41

ความคิดเห็นที่ 52   อีกนิดค่ะ รูปโปสเตอร์จากหนังก็เอาภาพตอนที่ Sarah หันมาเมื่อ Charles ร้องบอกให้ระวังเพราะคิดว่า Sarah กำลังจะกระโดดลงไปในทะเล และเป็นครั้งแรกที่ Charles เห็นหน้า Sarah และมีความรู้สึกว่าเป็นใบหน้าที่ยากจะลืม จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 53 05:19:44

ความคิดเห็นที่ 53   เล่มสุดท้าย อยู่เพื่อความรัก : ยาขอบ สำนักพิมพ์ดอกหญ้า พิมพ์ครั้งแรก มิถุนายน 2535 ราคา 35 บาท / 176 หน้า ขอยกปกหลังมาแปะเลยละกัน นิยายเริงรมย์ที่แปลกประหลาดที่สุดในโลกวรรณกรรม เพราะว่า ... ชื่อเรื่องมีการเปลี่ยนแปลงกลับไปกลับมา จากเดิมชื่อ "1 ชายหมายหญิง 6" เป็น "อยู่เพื่อความรัก" แล้วเป้น "รักและร้าง" และกลับมาเป็น "อยู่เพื่่อความรัก" อีก เรื่องเดียวกัน แต่มีนักประพันธ์ชั้นเอกร่วมกันเขียนถึง 5 คน ใช้ 7 นามปากกา ได้แก่ ผุสดี, แม่อนงค์, โชติ แพร่พันธ์, ชื่นใจ, อ.ก.รุ่งแสง, พ.เนตรรังษี และยาขอบ เป็นเรื่องราวความรักของชายหนุ่มนาม "ทองจันทร์ ศานตศิริ" ที่มีรักแท้ให้แก่หญิงสาว 6 คน คือ บังอร, อุษา, จิระวัต, พักตรพริ้ง, สมสวาท และ โฉมฉาย เขาเขียนจดหมายเล่าเรื่องราวของหญิงสาวทั้ง 6 ไปยัง ประพันธ์ เพื่อนสนิท เพื่อปรึกษาหารือ เพราะเขารักทุกคน และลังเลไม่ทราบว่่าสมควรจะเลือกคนไหน หญิงทั้ง 6 ต่างก็รักเขาเช่นกัน ในช่วง "รัก" นี้ ...เขียนโดย 6 นามปากกาแรก แต่แล้วก็มาถึงช่วง "ร้าง" ก็เป็นการเล่าเรื่องด้วยจดหมายอีกเช่นกัน ทองจันทร์ได้ครองคู่กับสาวทั้ง 6 นาง (ทีละคน) และเลิกร้างด้วยเหตุผลต่างๆ กันไป เขียนโดย "ยาขอบ" ทั้ง 6 เรื่อง อ่านสำนวนรักใคร่ของนักเขียนรุ่นสุภาพบุรุษนักประพันธ์แล้ว หวานเชื่อมไปทุกตัวอักษร เอาไว้จะเล่าละเีอียดๆ อีกครั้งใน blog ละกัน แก้ไขเมื่อ 12 ก.พ. 53 07:58:02 แก้ไขเมื่อ 11 ก.พ. 53 21:36:42 แก้ไขเมื่อ 11 ก.พ. 53 21:36:03 จากคุณ : นัทธ์ เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 53 20:47:03

ความคิดเห็นที่ 54   อยากอ่าน 2 เล่มบนมาก ๆ คุณนัทธ์ ใน blog นี่เล่ามาเลยได้มั้ยอ่ะ สปอยล์ ได้ยี่งดี .. คิดว่าคงหาซื้อยากแล้วมั้งคะ? น้องส้มปิยะรักษ์ ฮันนิบาล มาเลยจ้า  จะรออ่านนะ ใกล้หมดเขตล่ะ อีกไม่กี่วัน ยังไม่ได้อ่านเพิ่มเลย .. แก้ไขเมื่อ 11 ก.พ. 53 21:42:31 แก้ไขเมื่อ 11 ก.พ. 53 21:36:48 จากคุณ : ปลายทางของสายรุ้ง เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 53 21:36:13

ความคิดเห็นที่ 55   เมื่อมีคนบอกว่ารีวิวฮันนิบาลเป็นหนังสือรักได้ ก็จัดไปค่า ^__^ ฮันนิบาล (HANNIBAL) ผู้เขียน : Thomas Harris ผู้แปล : สุวิทย์ ขาวปลอด สำนักพิมพ์ : วรรณวิภา (พ.ศ. 2542) ประเภทหนังสือ : นวนิยายแปล จำนวนหน้า : 740 หน้า   จะว่าไปแล้ว ความโดดเด่นของเรื่อง ‘ฮันนิบาล’ ซึ่งเป็นภาคต่อของ Red Dragon และ Silence of the Lamb ที่ทุกคนรู้จักดีนั้น อยู่ที่ความเป็นนิยายระทึกขวัญแนวจิตวิทยา ซึ่งขับเน้นไปที่การแก้แค้นอาชญากรอัจฉริยะและมนุษย์กินคนอย่าง ดร. ฮันนิบาล เล็คเตอร์ โดยตัวร้ายของเรื่องที่มีสภาพร่ายกายและจิตใจไม่ปกติ และถือเป็นคู่ปรับที่มีกำลังพอประมือได้ มิหนำซ้ำยังถือไพ่ตายอยู่ในมือด้วยการใช้คลาริซ สตาร์ลิ่ง เป็นเหยื่อล่อเขามาติดกับ แต่ถ้าตัดองค์ประกอบโรคจิตทั้งหลาย ไม่ว่าจะเป็นหมูกินคนหรือตัวร้ายวิกลจริตสุดโต่งออกไป ก็จะพบว่าในความโหดร้ายที่เป็นฉากด้านหน้ากลับมีมิติของความรักซ่อนแทรกอยู่ด้วยไม่น้อยเลย   เราได้รู้จักสาวแกร่งชื่อ คลาริซ สตาร์ลิ่งเป็นครั้งแรกจากเรื่อง Silence of the Lamb ซึ่งเป็นเรื่องที่ทำให้เธอได้พบกับ ดร. ฮันนิบาล เล็คเตอร์เป็นครั้งแรก และ ‘ปีศาจ’ ในห้องขังใต้ศูนย์พยาบาลคนโรคจิตก็ดูจะสนใจเธออย่างจริงจัง หากไม่มีใครอ่านใจของเขาออกว่า แท้จริงแล้ว เขาคิดอย่างไรกับเธอ นอกจาก ‘เหยื่อ’ ที่เขามีไว้เล่นเกมทางจิตวิทยาด้วย หรือเป็นอุปกรณ์ที่ใช้ปั่นหัวพวกเจ้าหน้าที่ทั้งหลายเล่น ทว่าในตอนท้ายที่เขาหลบหนีออกจากอเมริกาไปได้ เขาก็ได้ส่งจดหมายถึงเธอ “โลกน่าอยู่มากกว่าถ้ามีคุณอยู่บนโลกด้วย อย่าลืมแสดงความใจกว้างแบบผมบ้างล่ะ” และ “ผมมีหน้าต่างตั้งหลายบาน กลุ่มดาวนายพรานขึ้นเหนือขอบฟ้าแล้ว และใกล้มันคือดาวจูปีเตอร์สว่างสดใสยิ่งกว่าที่จะเคยสดใสอีกครั้งก่อนปี 2000… แต่ผมคาดว่าคุณคงเห็นมันเหมือนกัน ดวงดาวบางดวงของเราเป็นดวงเดียวกันนะ คลาริซ” คำแต่ละคำในจดหมายของผู้ชายคนนี้ ถ้าไม่เรียกว่า ‘โรแมนติก’ ก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้วละค่ะ จากวันที่ ดร. เล็คเตอร์หลบหนีไปอยู่ที่อื่น คลาริซก็ดำเนินชีวิตในแวดวงเอฟบีไอเรื่อยมา แม้จะมีเจ้านายแสนดีที่ให้โอกาสเธอเสมอมาอย่างแจ็ค ครอว์ฟอร์ด มีเพื่อนร่วมงานที่รู้ใจและอดีตครูฝึกการใช้อาวุธให้เธออย่างจอห์น บริกแฮม และเพื่อนสมัยเรียน รวมถึงเพื่อนร่วมชายคากับมาเนิ่นนานที่แสนน่ารักอย่างอาดีเลีย แมพพ์ แต่ชีวิตการทำงานในฐานะเจ้าหน้าที่เอฟบีไอหญิงก็ไม่ได้ราบรื่นนัก ด้วยอคติของเจ้าหน้าที่ระดับสูงบางคน และแล้วความโชคร้ายก็มาเยือน ทำให้เธอต้องสูญเสียบริกแฮมไปอย่างไม่มีวันกลับ รวมทั้งประสบกับวิกฤติในการทำงานจนกระทั่งถูกตั้งกรรมการสอบ ในเวลาที่ดวงตกสุดขีดเป็นเวลาที่ทำให้คนเราได้รู้จักคน 3 ประเภทได้กระจ่างใจมากขึ้น คนสามประเภทที่ว่า ได้แก่ ศัตรูแท้ เพื่อนแท้ และรักแท้ และในเวลาที่คลาริซ สตาร์ลิ่ง เจ้าหน้าที่สำนักงานสืบสวนกลาง หรือ เอฟบีไอโชคร้ายถึงขีดสุด จากเหตุการณ์ที่ทำให้ ‘งานเข้า’ อย่างจังในการล้อมจับนักค้ายาเสพติดรายหนึ่ง ในเวลานั้นเอง เธอก็ได้รู้จักคนทั้ง 3 ประเภทนี้อย่างลึกซึ้งด้วยเช่นกันค่ะ ในขณะที่เครนด์เลอร์ เจ้าหน้าที่กระทรวงยุติธรรม ซึ่งเธอเคยปฏิเสธไม่เล่นด้วย จ้องหาทางจะเขี่ยเธอออกจากวงจรการทำหน้าที่ในสำนักงานเอฟบีไอให้ได้ในทุกวิถีทาง ช่วงเวลาเดียวกันนั้น อาดีเลีย แมพพ์ยังคงอยู่เป็นเพื่อนเธอ ให้กำลังใจเธอมาตลอด เช่นเดียวกับที่แจ็ค ครอว์ฟอร์ดยังคงไว้ใจมอบหมายงานบางอย่างให้เธอรับไปทำ ไม่เพียงเท่านั้น คลาริซยังได้รับจดหมายจากใครอีกคนหนึ่ง ซึ่งเธอจำได้ทันทีว่าเป็นใคร และการติดต่อกลับมาเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีของ ดร. ฮันนิบาล เล็คเตอร์ครั้งนี้ ก็ได้ชักนำเขากับเธอให้กลับมาพบกันอีกครั้งหนึ่ง ในวังวนของการแก้แค้น หากไม่มองถึงพฤติกรรมต่อต้านสังคมและความเป็นฆาตกรโหดในอดีตแล้ว ดร. ฮันนิบาล เล็คเตอร์ถือเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์ที่สุด และเพียบพร้อมสมบูรณ์ที่สุดคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ เพราะมีทั้งความรู้ ความเฉลียวฉลาด มีรสนิยมด้านศิลปะที่ดีเยี่ยม และถือเป็นสุภาพบุรุษทีเดียว (ถ้าไม่นับตอนที่ ดร. เล็คเตอร์งาบหน้าของนางพยาบาลจนเยินไปทั้งแถบ ^ ^”) ในขณะที่ใครต่อใครมองว่าเขาพยายามครอบงำความคิดของคลาริซ สตาร์ลิ่ง แต่สิ่งที่เขาทำนั้นกลับตรงกันข้าม ด้วยคนที่คิดว่าเขาทำเช่นนั้นกับเธอกลับทำร้ายเธอด้วย อคติเรื่องเพศ เรื่องงานมากกว่า และยิ่งไปกว่านั้น การมองว่าเธอเป็นคนที่ถูกครอบงำได้ง่าย ก็ไม่ต่างอะไรจากการเอาความคิดว่าผู้หญิงที่ไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง ไม่มีความสามารถอะไร นอกจากมีความสวยไปครอบงำเธอ ในขณะที่ ดร. เล็คเตอร์ดึงเอาความเป็นตัวของตัวเองของเธอออกมา แม้เนื้อความในจดหมายจะมีสำเนียงเยาะเย้ย ถากถาง ขุดปมปัญหาของเธอขึ้นมาพูด แต่ถ้าอ่านลึกลงไปในจดหมายแล้ว ดร. เล็คเตอร์ดูจะเป็นคนที่เข้าใจเธอมากกว่าใครด้วยซ้ำไป เพียงแต่ ดร. เล็กเตอร์ไม่ได้ปลอบเธอแบบเข้าไปจับมือ พูดนุ่ม ๆ ว่า “ไม่เป็นไร เดี๋ยวดีเอง” แต่เป็นการเดินเข้าไปตบหลังป้าบแล้วบอกว่า “มีเรื่องที่เธอยังทำได้อีกเยอะ จะมาซึมอยู่หาอะไร” มองเผิน ๆ แล้ว อาจดูว่า ดร. เล็กเตอร์มองเห็นเธอเป็นคนที่ข่มได้ข่มเอาเท่านั้น ทั้งที่ไม่ใช่เลย และภาพที่ตาใครต่อใครเห็นอย่างผิวเผินนี้ก็ได้เป็นตัวแปรสำคัญที่ทำให้ฝ่ายศัตรูคู่แค้นของเขา อย่างเมสัน เวอร์เนอร์ ซึ่งลงทุนซื้อตัวนักสืบในอิตาลี เครนด์เลอร์ และนักจิตวิทยา เพื่อตามล่าตัว ดร. ฮันนิบาล เล็คเตอร์มาชำระแค้นให้สาสมให้ได้ ตีความผิดและพลาดท่าในที่สุด   จุดจบของเมสัน เวอร์เนอร์ และเครนด์เลอร์ คู่ปรับของเล็คเตอร์และสตาร์ลิ่งก็สยองอยู่ไม่ใช่น้อย จะต่างกันนิดเดียวตรงที่เครนด์เลอร์ยังโชคดีที่ได้อยู่ร่วมเป็นพยาน (อาหาร) ในดินเนอร์สุดแสนโรแมนติก และน่าจะเป็นฉากที่หวานที่สุดของดร. ฮันนิบาล เล็คเตอร์ กับ คลาริซ สตาร์ลิ่งด้วยละ... ^ ^ ในหลาย ๆ ครั้ง ความรักก็ออกแบบไม่ได้ ให้คำนิยามไม่ได้ แต่ความรักก็คือความรักอยู่ดี สำหรับผู้หญิงคนหนึ่งที่ผ่านอะไรมามากมาย การได้ใช้ชีวิตกับคนที่คอยอยู่เคียงข้างในเวลาที่ลำบากที่สุด ทั้งยังได้พิสูจน์แล้วว่าเขารักและเข้าใจเธอจริง (และมั่นใจได้ว่า จะไม่ถูกเขากินแน่ ๆ) ไม่ว่าเขาจะเป็นใครหรือเคยทำอะไรมาก็ตาม... เพียงเท่านี้ ก็ดีพอแล้ว... ทางเลือกของคลาริซในตอนจบนี้ เป็นสิ่งที่ยืนยันได้ดีว่า เธอเลือกทางเดินของเธอเองค่ะ ถ้าใครชอบอ่านนิยายเลือดสาด ฆ่ากันตายเป็นว่าเล่น แต่ต้องการความหวานแบบเนียน ๆ ลองหยิบ ‘ฮันนิบาล’ ขึ้นมาอ่านรับวาเลนไทน์เป็นการเปลี่ยนบรรยากาศบ้างก็ไม่เลวนะคะ...  :)   ป.ล. ตอนเขียนรีวิวนึกถึงเพลง ‘รักแท้... ยังไง’ ของน้องน้ำชา แวบขึ้นในหัว โดยเฉพาะท่อนฮุคว่า “รักแท้คืออะไร ตับไตไส้พุง”... เสียดายที่หนังฮันนิบาลรีบฉายไปหน่อย ไม่งั้นจะเชียร์ให้ใช้เพลงนี้เป็นเพลงประกอบภาพยนตร์ (ฮา) ภาพปกจาก www.mokadabooks.com . แก้ไขเมื่อ 12 ก.พ. 53 16:42:42 แก้ไขเมื่อ 12 ก.พ. 53 13:43:44 แก้ไขเมื่อ 12 ก.พ. 53 02:58:20 จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 53 02:56:00

ความคิดเห็นที่ 56   ไม่มีหนังสือรักให้รีวิวเลย รออ่านกับให้คะแนนอย่างเดียวละกันนะคะ เอ่อ เพิ่งเห็นกระทู้โน้นว่าได้รางวัลกะเค้าด้วย แล้วต้องทำไงมั่งคะเนี่ย หายไปนาน ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวเล๊ย ปล. เราก็เป็นอีกคนที่คิดว่าฮันนิบาลโรแมนติกเหมือนกันค่ะ จากคุณ : smooth night เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 53 03:44:30

ความคิดเห็นที่ 57   เท่าที่อ่านรีวิวจากคุณปิยะรักษ์ เราว่า ฮันนิบาล ก็เป็นเรื่องรักที่โรแมนติกและแตกต่างไปอีกแบบนึง คุณหนิง..จะเร่ง up หนังสือเล่มนี้ใน blog ค่ะ ...วาเลนไทน์ นี้เลย ... จากคุณ : นัทธ์ เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 53 08:03:44

ความคิดเห็นที่ 58   ^ ^ ^ พี่ปิยะรักษ์โดนใจมากเลยๆครับ ถ้าผมมีเล่มนี้อยู่ในมือก็คงจะอ่านเอามาตอบโจทย์อยู่เหมือนกัน เพราะ Hannibal นี่มันนิยายรักสยองขวัญสำหรับผมจริงๆ ชอบเป็นพิเศษกับฉากสวีตหวานทานสมองมนุษย์กัน??? โอ้...แม่เจ้า คิดได้อย่างไร?? โดน!!!! และก็ชอบตอนจบที่คนเขียนกล้าจะเลือกให้คลาริซเลือกตามหัวใจตัวเอง ^ ^ จากคุณ : ปีศาจความฝัน เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 53 11:50:33

ความคิดเห็นที่ 59   ทำไปทำมา "ฮันนิบาล" จะโรแมนติกที่สุดในทู้นี้รึเปล่าเนี่ย?   คิดว่าตอนจบเรื่องนี้ต้องจบแบบนี้แหละค่ะ  ถ้าเปลี่ยนไปจบแบบนิยายรักคงรับไม่ได้แน่ จากคุณ : ยาคูลท์ เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 53 01:16:14

ความคิดเห็นที่ 60   สุดท้ายก็ไม่ได้อ่านอะไรมารีวิวเลย ให้กิฟต์กับ "ฮันนิบาล" ไปแล้วค่ะ คุณปิยะรักษ์รีวิวได้โรแมนติกสุดๆเลย จากคุณ : ทินา เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 53 10:31:57

ความคิดเห็นที่ 61   [เรื่องใหม่] ALEXANDRA / Kyouko Fumizuki / บงกช คอมมิค (สามเล่มจบ) คำโปรยปกหลังจาก 3 เล่ม : อเล็กซานดร้าบุตรสาวคนเดียวของมหาเศรษฐีแห่งเวนิช ได้เดินทางออกสู่ทะเลอันกว้างใหญ่ เพื่อค้นหาความฝัน การผจญภัย และคนรัก!! ใน ช่วงกลางศตวรรษที่ 16!! เปิดฉากที่ทะเลเมดิเอตร์เรเนียนอันสวยงามตระการตา จุดเริ่ม ต้นของการผจญภัยอย่างแท้จริงในมหาสุทรอันกส้างใหญ่ที่เฝ้ารอคอย!! สิ่งที่รอคอยการมาถึงเกาะครอฟของอเล็กซานดร้าและพรรคพวก คือ พี่น้องบัลบารอต- ซ่าในหมู่โจรสลัดบาเบอรี่!! การบอกเล่าถึงเรื่องราวการเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญที่เกิด ขึ้นอย่างรวดเร็ว!! เรื่องราวการเดินทางผจญภัยและความฝันของอเล็กซานดร้า ที่ถูกชักชวนโดยกระแสลม ที่พัดผ่านท้องทะเลอันกว้างใหญ่ จะดำเนินต่อปไจนถึงเมื่อไร!? การตามหาคนรักของ เด็กสาว ผู้ซึ่งแปรเปลี่ยนจากดักแด้กลายเป็นผีเสื้อ และกำลังจะโบยบินไปสู่โลกใหม่ ของความรัก!! เรื่องราวความรักโรแมนติกในสายน้ำที่กว้างใหญ่กำลังจะจบลง ณ ที่ แห่งนี้!! ความเห็นคนอ่าน : สำหรับเนื้อเรื่อง.... ชอบมากค้า!! โดยเนื้อหาจะไม่ได้เป็นเรื่องของ ความรักระหว่างชายหญิงอย่างเดียว ยังรวมเอาความรักระหว่างพ่อ-แม่-ลูก ความรักใน พวกพ้อง ความรักที่จะออกผจญภัย ฯลฯ สำหรับภาพ... ก็โอเคนะ แต่กลับกัน ถ้าลองนึก ถึงพวกภาพสวยมันคงไม่เหมาะกะการผจญภัย บุกน้ำ ลุยปืนใหญ่สักเท่าไรหรอกเนอะ แต่สำหรับวิธีเขียนคำโปรยข้างหลัง (อย่างที่ยกมา...) จะข้องใจว่า... มันจะต้องใช้เครื่อง หมายตกใจไปทำไมเยอะแยะฟร่ะ.... ไม่ใส่ยังจะซอฟท์ลงมากกว่า อ่านแล้วซึ้งกว่าอีก - -* ~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~ จากคุณ : ไอ้มู๋ไร้อมฯ เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 53 19:04:37 A:124.120.234.168 X:

ความคิดเห็นที่ 62   [เรื่องเก่าจาก RRR] ชื่อเรื่อง : สาวนักชิมตะลุยนิวยอร์ก ผู้แต่ง : Ruth Reichl ผู้แปล : ภัทรา หงษ์พร้อมญาติ คำโปรยจากปกหลัง : ขอต้อนรับสู่โลกของนักวิจารณ์ร้านอาหารผู้ทรงอิทธิพลสูงสุด ในสหรัฐอเมริกา! ไม่มีร้านอาหารใดในนิวยอร์กไม่รู้จัก รูธ เรชเชล นักวิจารณ์อาหารคนใหม่ของ เดอะ นิวยอร์ก ไทม์ เพราะเธออาจชี้เป็นชี้ตายใหร้านโด่งดังหรือจมดินได้เพียงตวัดปลาย ปากกา! แต่ใครจะรู้ว่าเจ้าหญิงแห่งนิวยอร์กอย่าง เรชเชล แท้จริงแล้วต้องผจญปัญหาสารพัด ทั้งจากการเมืองภายในสำนักพิมพ์ จดหมายโจมตี นักอ่านจอมจับผิด นักวิจารณ์ปาก จัด และรอบครัวที่เรียกร้องให้เธอมีเวลาให้ แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือ ร้านอาหารที่พยายาม จะเอาอกเอาใจจนโอเวอร์ ทำให้เรชเชลวิจารณ์อย่างเป็นกลางไม่ได้ แล้วเธอจะทำอย่าง ไรละทีนี้ การปลอมตัวคือทางออก! และเป็นที่มาของการผจญภัยที่สนุกยิ่งกว่านิยาย ของนักวิจารณ์ที่ใช้ชีวิตเหมือนสายลับ ตอบโจทย์ : เรื่องนี้จะเน้นเรื่องความรักในอาชีพ การทำงานโดยคำนึงถึงผู้อ่านเป็นหลัก รวมถึงความรักในรสชาติจากอาหารจานต่างๆ โดยไม่มีความลำเอียง หรือดูถูกชาติอื่นๆ ความเห็นคนอ่าน : สนุกมากกก มันมากกก ได้ความรู้เยอะดี แปลลื่นไหล อ่านแล้ว ไม่สะดุด ไม่น่าเบื่อ เหมือนเวลาอ่านไดอารี่ ชอบมากมาย คนเขียนเขียนเรื่องนี้จากประสบการณ์ในชีวิตจริงของตัวเอง เล่าให้ฟังถึงชีวิตการเป็น นักวิจารณ์อาหารที่ต้องตระเวณชิมอาหารจากร้านต่างๆ ซึ่งถ้าไปร้านไหน ถ้ามีพนักงาน ในร้านจำได้ว่าเป็นนักวิจารณ์อาหาร พวกเขาก็จะปฏิบัติตัวกับเธอดีเป็นพิเศษมากกก เพราะร้านไหนๆ ก็อยากได้ คะแนน 5 ดาว แต่เธอก็มีวิธีรับมืออย่างการแปลงร่าง เปลี่ยนทั้งบุคลิก เส้อผ้า หน้า ผม โดยเมคอัพอาร์ททิสที่รู้จักกับเพื่อนของแม่ ไปทาน อาหารโดยชวนคนนั้นคนนี้ไปเป็นเพื่อน (ตรงนี้มีความรู้นะ อย่างเช่น เรื่องการแสดง หรือ การแต่งนิยาย จะต้องกำหนดบุคลิก ภูมิหลังชีวิต สิ่งที่ชอบ หรือ สิ่งที่เกลียดให้ตัวละครที่ เป็น หรือให้ตัวละครที่จะเขียน) เรชเชลเข้าร้านอาหารน่าจะเกือบทุกชาติที่มีในนิวยอร์ก เลยด้วยมั้ง ทั้งร้านอาหารอิตาเลี่ยน จีน ญี่ปุ่น อเมริกา ฯลฯ ได้ความรู้เรื่องอาหารด้วย พอจบการผจญภัยแต่ละครั้งจะมีสูตรอาหารให้ เช่น สูตรทำนิวยอร์ก ชีสเค้ก ริซอตโต้ พริมาเวร่า ก๋วยเตี๋ยวแบบไทย(น่าจะเป็นผัดไทย) รวมทั้งบทความที่เธอเขียนให้นสพ. ด้วย ~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~ จากคุณ : ไอ้มู๋ไร้อมฯ เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 53 19:06:37 A:124.120.234.168 X:

ความคิดเห็นที่ 63   ประกาศปิดเกมแล้วนะคะ พรุ่งนี้จะมาประกาศผู้ชนะและของรางวัลค่า (พลิกล็อกมั่กๆเพราะคิดว่าหนังสือรักจะมีคนรีวิวเยอะซะอีกค่ะ สงสัยมัวแต่ไปนับอั่งเปากันใช่ไหมเนี่ย อิอิ) ว่าแล้วก็ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดไช้เพื่อนพี่น้องทุกคนด้วยนะคะ :) จากคุณ : Il Maze เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 53 02:07:14

ความคิดเห็นที่ 64   ประกาศรางวัลนะคะ รางวัลที่ 1 เรื่องบูรพา รีวิวโดย คุณหนิง peining ได้ 15 คะแนนค่ะ รางวัลที่ 2 เรื่องให้เธอทั้งหมดเท่าที่มี รีวิวโดยน้องส้ม ปิยะรักษ์ ได้ 14 คะแนนค่ะ รางวัลที่ 3 มี 2 คนคือ 8 1/2 ริกเตอร์ รีวิวโดยแพนด้ามหาภัยและ ข้าบดินทร์ รีวิวโดยคุณพายุสีเงิน ได้ 12 คะแนนเท่ากันค่ะ คุณหนิง เจ้าของรางวัลที่หนึ่ง หลังไมค์หาพัทด้วยนะคะ เพราะพัทจะจัดส่งของรางวัลให้ค่ะ ส่วนคนอื่นๆ ติดต่อหนิง ปลายทางสายรุ้งนะคะ :) จากคุณ : Il Maze เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 53 21:39:00

ความคิดเห็นที่ 65   ย่องมาดูรายชื่อผู้โชคดี ขอแสดงความยินดีกับทุกคนด้วยค่ะ จากคุณ : ยาคูลท์ เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 53 23:19:57

ความคิดเห็นที่ 66   แวะเวียนมาแสดงความยินดีกับทุกคนที่ได้รับรางวัลค่า... และสุขสันต์วันตรุษจีน & วาเลนไทน์ย้อนหลังทุก ๆ คนด้วยนะคะ จากคุณ : แม่ไก่ เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 53 11:10:23