|
ความคิดเห็นที่ 1 |
|
ดึกเศร้า ดาวโศก เราโยกไหว
ฝนโปรยโรยหล้าจากฟ้าเก่า บรรเลงพรมบนร่มเงาอันเศร้าสร้อย หลายมนุษย์หยุดย่างอยู่คว้างคอย ใต้เสาไฟแสงน้อยอยู่วังเวง
เมืองนิ่งอยู่ใต้ฟ้า, ดาราเศร้า วูบสายลมเยียบหนาวเข้าข่มเหง อยู่ใดหนอ...รมย์รื่นอันครื้นเครง หรือกริ่งเกรงเกลียดกลัวต่อตัวเมือง
ยิ่งดึกเศร้า ยิ่งดาวโศก ฟ้าโยกไหว ดื่นห้วงดวงใจใฝ่ดาษเรื่อง เรียงรัก - ปักร้ายอยู่รายเรือง จนว้าวุ่นขุ่นเคืองอยู่เรืองราย
กันสาดกราวกรูด้วยพรูฝน ร่างต่อร่างต่างรอพ้นยามฝนหาย จิตต่อจิตต่างกระวน จนกระวาย กายต่อกายต่างกระหาย กระจายจินต์
เราต่อเราใกล้เคียงถึงเพียงนี้ หูต่อหูรอวจีพาทีศิลป์ ปากต่อปากกลับเปล่าไร้ ไม่ได้ยิน จินต์ต่อจินต์จึงจืดจาง ยิ่งหมางเมิน
ยิ่งดึกเศร้า ยิ่งดาวโศก เราโยกไหว ต่างตัวมันตัวใครให้ห่างเหิน ฟ้าคงห่วง จึงควงเมฆเสกฝนเพลิน หวังเชื้อเชิญห่างไกลให้ใกล้กัน
ยามพายุดุร้ายก่อกายกราด ไม้ใหญ่ยังหวาด ยังไหวหวั่น แล้วมนุษย์จะต้านไหวอย่างไรกัน ย่อมโยกไหวชีวัน, อันตราย
แต่ยิ่งดึก ยิ่งตรึกเศร้า ฟ้าเฝ้าหม่น ป่วยการหมาย ใจทุรน จนใจหาย ใต้เสาไฟแสงหม่น, ฝนพรูพราย แม้ตัวชิด จิตกระจายออกรายใจ
ฝนโปรยโรยหล้าจากฟ้าเก่า พร้อมคำถามว่าเรารู้สึกไหม? สายสัมพันธ์ ฉัน...เธอ ช่างห่างไกล ในเมืองใหญ่ แต่ตัวใคร แต่ตัวมัน
เพราะดึกเศร้า ดาวโศก หรือโลกไหว จึงกระเทือนเกลื่อนไปจนไหวหวั่น จิตวิญญาณเราตกใจหรือไรกัน จึงหนีหาย สายสัมพันธ์สะบั้นรัก
ความโดดเดี่ยวเกี่ยวกอดพลอดรักเหงา ประสานหัตถ์ความเศร้าเข้าปักหลัก หัวใจจึงอ่อนแอ แลไร้รัก ชีพจึงไหวง่ายนัก พร้อมหักไป
จิตวิญญาณกลับมาหรือยังเล่า? ยิ่งดึกเศร้า เรายิ่งโศก ยิ่งโยกไหว ในห่าฝน ถ้าเราไม่รวมหัวใจ พายุลูกไหนไหนเราย่อมแพ้! ๛
... ตัวอย่างบางบท
จากคุณ |
:
ในห้องแคบ
|
เขียนเมื่อ |
:
30 ก.ค. 53 17:30:31
|
|
|
|
|