 |
ความคิดเห็นที่ 1 |
|
คำนิยม
ตอนผมเป็นวัยรุ่นอายุสัก 14-15 ปี จำได้ว่าโดนผู้ใหญ่สงสัยว่า เราเป็นอะไรถึงเอากางเกงยีนส์ซื้อมาใหม่เอี่ยม เอามาทำให้ขาด ให้เก่า แล้วปะด้วยเศษผ้า ผู้ใหญ่เหล่านั้นไม่รู้หรอกว่า มันเท่...มันเท่เพราะเราเห็นรูปภาพ นีล ยัง นักดนตรีโฟล์คจากแคนาดา เราเห็น เอริค แคลปตัน เราเห็นนักร้องนักดนตรีเขาแต่งกันอย่างนั้น
นักศึกษา ปัญญาชน ศิลปินหนุ่มสาว สวมใส่ยีนส์เก่าขาดหัวเข่า ปะก้น กันมาจนถึงทุกวันนี้ก็ยังมีนิยมกันอยู่เลย
ก็แค่เอากางเกงไปทำให้ขาดไม่มีอะไรน่าวิตก
แต่วันนี้ผมมีเรื่องกังวลใจอยู่เรื่องหนึ่ง
ผมกลัววัยรุ่นจะอยากพิการ!
คือผมได้รู้จักหนุ่มนาม โสภณ ฉิมจินดา เด็กหนุ่มคนนี้เคยชอบโบกรถเที่ยวไปทั่วแคว้นแดนสยาม โชคร้ายเมื่อคราวโบกรถแถวภาคตะวันตกของไทยจากแม่สอด จะขึ้นไปแม่สะเรียง...รถกระบะคันที่โสภณโบกติดโดยสารไปด้วย เกิดอุบัติเหตุตกข้างทาง...ผลลัพธ์คือโสภณกลายเป็นคนพิการ ร่างกายท่อนล่างจากสะดือลงไปไร้ความรู้สึก...ต่อจากนี้ไปต้องอาศัยนั่งเก้าอี้ติดล้อ
เฮ้ย...แต่เชื่อไหมครับ...หมอนี่กลับยิ่งคึกกว่าเก่าเสียอีก...เข็นเก้าอี้ติดล้อพาร่างพิการออกมาโบกรถ เดินทางมากกว่าเดิมเสียอีก...รถที่จอดรับก็ต้องนับถือน้ำใจด้วย...ไหนจะต้องอุ้มหนุ่มโสภณขึ้นรถ ไหนจะยกเก้าอี้ขึ้นตาม...
ไม่ง่ายนะ...แต่มันฉายภาพความงามของสังคมไทยออกมาได้บ้าง
ทั้งที่กายพิการแต่โสภณกลับใช้ชีวิตอย่างเต็มเปี่ยม อีกทั้งยังมีเรี่ยวแรงมากมายที่จะหาหนทางสร้างงานให้ทั้งกับตนเองและผู้อื่น...กำลังทำรายการโทรทัศน์, เป็นวิทยากร, เขียนหนังสือ หรือแม้แต่เรื่องส่วนตัวก็ไม่ปล่อยไป
นี่กำลังตระเวณพาแม่เที่ยวรอบประเทศ
นอกจากนี้ยังเป็นคนตลกมีอารมณ์ขันเหลือร้าย เช่น เขาต้องพกถุงยางอนามัยติดตัวเวลาเดินทางคราวละโหล...12 ชิ้น...
ใครเห็นเข้า คงต้องคิดกับผมว่า...ไอ้นี่พิการแล้วยังหื่น!
โสภณเล่าให้ผมฟังกลั้วเสียงหัวเราะ ซึ่งความจริงเขาต้องใช้ถุงยางสวมเอาไว้ตลอดเวลา แล้วเจาะปลายต่อท่อไปยังถุงพลาสติก เนื่องจากความพิการทำให้เขาควบคุมการปัสสาวะไม่ได้...
เมื่อต้นปีผมโบกรถไปเที่ยวปาย เขาเล่าต่อ
"ทันสมัยจัง...แล้วสนุกไหมล่ะ ผมถาม
เห็นแต่ตูด
หมายความว่าไงฟะ
ก็ที่ถนนคนเดิน คนแน่นเอียด...แต่ผมนั่งอยู่บนเก้าอี้ติดล้อ...กลางฝูงชน...ผมก็เลยเห็นแต่ตูกคนเดินเบียดกันไปมานะซีครับ
วันที่โสภณโทรศัพท์มาวานผมช่วยเขียนคำนิยมสำหรับหนังสือที่เขาเพิ่งเขียนเสร็จ ผมถามว่าไปไหนมาบ้าง เขาบอกว่า อาทิตย์ที่แล้วอยู่ที่ภูพาน แล้วก็ไปดำน้ำกับแม่ที่หมู่เกาะสุรินทร์ เมื่อคืนนอนอยู่ที่ผาลำตะคอง เขาใหญ่...เนี่ยเพิ่งลงมาถึงกรุงเทพฯ
เอากับมันสิครับ...
ชีวิตของโสภณเป็นชีวิตที่เท่มาก เขาคิดเท่...ทำเท่ คิดดี...ทำดี...
ผมรู้สึกว่าผมโชคดีที่พิการ โสภณบอกกับผมอย่างนี้ และนี่เป็นเหตุผลที่ทำให้ผมวิตก...เพราะ...
ผมเอากางเกงยีนส์มาทำให้ขาด เพราะอยากเท่เหมือนเอริค แคลปตัน นักกีต้าร์ชื่อดังของโลก
และด้วยตัวตนความเป็นโสภณคนพิการสุดเท่คนนี้...ผมล่ะกลัววัยรุ่นจะหันมาหาเรื่องทำให้ตัวเองพิการกันบ้างจัง!
ความเป็นไปในชีวิตคน เป็นชะตากรรมฟ้าลิขิต คนจะปกติครบสามสิบสอง หรือพิการตาบอด เป็นใบ้ แขนลีบ หูหนวก เดินไม่ได้...เราจะทำอย่างไรได้ มาอ่านเรื่องราวของโสภณคนนี้สิ...เรียนรู้ว่าเขาทำอย่างไร
มาโนช พุฒตาล
บุตรของนายเฉลียว กับ นางอำไพ
| จากคุณ |
:
wheel we go! 
|
| เขียนเมื่อ |
:
8 ส.ค. 53 14:21:01
|
|
|
|
|
