เกริ่นเรื่อง
- ทำงานเกี่ยวกับสายการบินมา กว่า 10 ปี
- ลาออกมา หางานเลขาเรื่อยๆ ผ่าน headhunter และ สมัครโดยตรง ไม่ได้รับเรียก เลยขายของออนไลน์ไปด้วย อยู่เกือบสองปีได้ รายได้โอเคไม่เดือดร้อน และ เริ่มไม่คิดทำออฟฟิส

แต่...
- ไม่มีสังคม วันๆมีแต่หน้าจอ กอปรกับเป็นคนไม่ชอบสมาคมเรื่องพูดมาก ยุ่งกะใคร ยังคิดว่า ถ้าตายในบ้าน คงกว่าจะมีคนพบศพคงอีกสามวันต่อมา แบบ bridget jone T T

ทำให้เราตัดสินใจหางานอีกครั้งเรื่อยๆ แต่ไม่รีบร้อน วันนึงได้งานที่ คิด ว่าน่าจะทำได้ และ ที่สำคัญคืออยากทำเพราะชอบกิน คือ เป็น sale (เราไม่มายด์เรื่องชื่อตำแหน่งและเงินมาก แค่ขอให้คุ้มกับที่จะออกจากบ้านและ เราทำได้) ที่สำคัญ คือ นายให้เงินเดือนเราค่อนข้างเยอะน่าตกในช่วงโปร อาจเพราะ ไม่มีค่าคอมระหว่างทดลองงาน (เราเพิ่งมาทราบภายหลังว่า รองจากผู้จัดการ เราได้เงินเดือนมากกว่าทุกคนที่นั่งอยู่ )

ปัญหามีมากมายเนื่องจาก บริษัทบ้านๆอยู่กันเอง ไม่มีระบบอะไรเลย ปวดหัวมาก ตามอะไรกับใครไม่ได้เลย และ เนื่องจากไม่เคยทำออฟฟิสมาก่อน ปัญหาจึงกว่าคนอื่นมาก ช่วงแรกที่ทำงานโดนลูกค้าด่าร้องไห้หลายครั้ง หลายคนมองว่าเรายอมลูกค้ามาก ซึ่งกับลูกค้าร้านเราเองถ้าไม่ได้ตามที่คุยเรามีด่า แต่พอทำบริษัท เราเห็นว่าเราไม่รู้อะไรเลยและการที่ลูกค้าไม่ได้ของ มันมีผลกับเค้ามากเพราะเค้าทำมาหากินต่อ ทำให้เรายอมรับที่จะโดนด่า ทั้งๆที่บางทีไม่เกี่ยวกับเราหรือเราไม่ผิด อีกสิ่งที่สำคัญคือ นายจ้างมาเพราะหวังให้เราเปิดตลาดอีกกลุ่มนึงได้ ซึ่งเรารู้ว่าไม่ได้ง่ายๆเลย เพราะพวกเค้ายอมซื้อของแพงกว่าขอแค่เป็นคนชาติเดียวกัน นายไม่ได้กดดันอะไรเรา แต่เราละอายใจที่

1. ระหว่างโปร เราไม่เคยปิดยอดได้เลย เป็นคนเดียวในบริษัท ทั้งๆที่เค้าจ้างเรามาแพง เดือนแรกเราอยากเดินไปบอกนายว่า นายจ้างเรามาแพงเกินไป เราขายไม่ได้

2. ด้วยนิสัยเราไม่ชอบคุยกับคน หรือตามออดอ้อน สร้างสายสัมพันกับลูกค้าซึ่งจำเป็นสำหรับอาชีพนี้ เราชอบที่จะสื่อสารผ่านเมล โดยอัพเดทโปรโมชั่น หรือ ทำโปรให้ลูกค้าดูว่า ตอนนี้ซื้อนั่นนี่ ลดcostอะไรเค้าบ้าง ซึ่งงานสายเราจริงๆแล้ว เค้าซื้อกันด้วยสายสัมพันธ์มากกว่าเพราะของมีคุณภาพอยู่แล้ว ซึ่งเรามองว่า เราคงทำไม่ได้ เพราะ เราไม่ใช่แบบนั้น ทางฝั่งเพื่อนๆ บอกให้เราออกมาทำงานแบบเดิมเพราะเรามีลูกค้าประจำ และ เราก้อทำได้ดี ขายอะไรก้อขายได้ (เพื่อนเคยลองเปิดร้านเหมือนเรา จึงรู้ว่าไม่ง่าย และเค้าขายไม่ได้)

ทางฝั่งน้องที่เป็น hr บ ใหญ่ เป็นคนเดียวที่บอกว่า ถ้าเราออกแล้ว จะไม่สามารถกลับไปทำออฟฟิสได้อีกเลย เพราะอายุมากแต่ไร้ประสบการณ์ เมื่อเลือกเป็นsale แล้ว อะไรที่ไม่เคยทำ ต้องทำให้ได้ แม้ไม่ใช่เรา
ตัวเราเองเห็นเหตุผลอยู่ ที่ผ่านมาดูเราไม่ยอมปรับปรุงตัวให้พูดคุย สร้างสัมพันธ์กับลูกค้าเลย ชอบนั่งออฟฟิสตอบเมล จนนายต้องบรีฟรวมๆว่าให้ sale ออกไปหาลูกค้า น้องเตือนว่าเราจะย่ำอยูก่ับที่ไม่พัฒนา ดูไม่ยอมสู้เลย แต่ในอีกด้านเรารู้สึกว่า เราฝืนตัวเองมาก หรือบางทีเราไม่ยอมพัฒนาจริงๆ

ลูกค้าเปิดใหม่ ไม่เคยปิดการขายได้เลย ทำให้เราท้อใจมากเพราะอยากพิสูจน์ตัวเองว่าไม่ได้ง่อยอย่างที่โดนนินทา แต่ก้อยังทำไม่ได้ ไม่ถูกจุด ในขณะที่
ของบางอย่าง เช่น นาฬิกา และ กระเป๋า คนที่ออฟฟิสเห็น ชอบใจอยากได้ เราก้อเอาของจริงมาให้เค้าดูกัน ดูว่าเค้าติดอะไร เช่น บางคนเค้าติดที่เงินเป็นก้อน เราก้อให้เค้าผ่อนได้ บางคนเราให้ของไปก่อน เด๊วมาจ่ายปลายเดือน (คนพวกนี้ทำงานบริษัทมาหลายปีมาก บางคนสิบปี) วันเดียวเราขายได้เป็นหมื่นบาท ตอนเราขายพวกนี้ คนที่บริษัทยังบอกว่า เราน่าจะไปขายตรงหรือ เครื่องสำอางไปเลย เพราะพูดเก่งมาก จนเราแปลกใจ เราก้อตอบไปว่า ไม่หรอก เพราะเรารู้เกี่ยวกับโปรดัก และ มันเป็นสิ่งที่เรารู้ เราใช้ เราพูดได้จากใจในมุมเรา ลูกค้าคิดว่าจะเอาหรือเป่าเป็นเรื่องของเค้า ถ้าเราสามารถขายของบริษัทได้อย่างนี้คงจะดี แต่เราทำไม่ได้เลย

จริงๆเราก้อhappy กับ บ เล็กๆแบบนี้นะคะ ไม่แกร่งแย่งมาก แต่อีกแง่ก้อรู้สึกแย่ที่จะมาเดินไปเดินมาโดยปิดยอดไม่ได้ และ เราไม่เหมาะกับงาน
เคยเปรยๆไปว่า จริงๆ account ที่เรามี ทำเงินจริงๆหรือ active อยู่ไม่กี่อัน ไม่ต้องรับ sale เพิ่มหรอก แค่หารที่มีอยู่ให้กับsaleที่เหลือ แล้วให้เราอยู่ฝ่าย support จะดีกว่าอีก (เคยคิดว่า ถ้าไม่ผ่านโปร หรือ ยังไง ตอน review จะคุยกับนายว่า เราไม่ถนัด เราคิดว่าเราทำตรงอื่นจะดีกว่า ประเด็นคือ ถ้าเงินเดือนน้อยลงไปมาก เราคงไม่ทำ )

คิดทุกวัน
1. ออกมาเลยไม่ต้องรอ กลับไปทำแบบเดิม ซึ่งเราจะกลับไปอยู่ในถ้ำอีกเหมือนเดิม เรามาทำงานเพื่อเจอคนอื่นบ้างนี่ จะกลับไปหรอ??
หรือ
2. สู้ต่อไป ไม่งั้นจะไม่พัฒนาตนเองเลย

ปล อีกปัจจัยที่คิดออกเพราะ เราไม่เคยเห็นตัวเลขติดลบในบัญชีเท่านี้มาก่อน เท่ากับตอนเราทำออฟฟิส เพราะเราเลิกทำร้านไปเลยเพราะต้องการทำsaleเต็มที่ พอถึงเวลาจ่ายปลายเดือน เราเหงื่อตกเลยค่ะ

ขอโทษนะคะ กลายเป็นเหมือนเราบ่นมากกว่า ขอบคุณที่อ่านเรื่องย๊าว ยาว

พิมผิดเยอะ แก้ไม่ได้ ขออภัยค่ะ

ไม่รู้จะแนะนำยังไงดี เพราะ จขกท ดูเหมือนเป็นคนที่มองอะไรอย่างที่มันเป็น ที่เหลือคือการตัดสินใจครับ บางเรื่องมันก็แค่ซ้ายหรือขวา ไม่ถูกไม่ผิดครับ

แต่ถ้าเป็นผม ผมจะตั้งโจทย่ง่ายๆว่าผมจะปิดลูกค้าให้ได้ 3 รายในเดือน ด้วยวิธีการใดก็ได้ที่ชาวบ้านเค้าทำกัน และไม่ผิดศีลธรรม ทำให้ได้จากนั้นค่อยถามตัวเองว่าหากต้องทำงานด้วยวิธีการแบบนี้ไปตลอดมันใช่เรามั้ย

แม้จะเป็นแบบเดิม
ผมว่า เราก็มีสังคมได้ ครับ

เพื่อน สมัยเรียน หรือ สมัยทำงาน
น่าจะพอมี

เดีึ๋ยวกลับมาเม้นท์
ใช้ไอโฟน พิมพ์ไม่ถนัด

ถ้าจขกท. ทำงานอยู่บ้าน แล้วมีรายได้อยู่ได้ ทำแล้วมีความสุข
การหาสังคม เราว่าไม่น่าจะยาก  ถ้าชอบกิน ลองไปเล่นก้นครัวไหมคะ ถ้าเราพูดในเรื่องที่เรารู้ เราก็จะพูดได้นาน มีคนที่ชอบแบบเดียวกัน
หรือไปลงคอร์สเรียนทำอาหาร อะไรอย่างนี้


ส่วนเรื่องเป็นเซลล์เราไม่ถนัดค่ะ   เราเองก็ขายแต่สิ่งที่เรารู้ ถ้าไม่รู้ พูดยากเหมือนกัน

งงว่าจะถามอะไรเหมือนกัน

งั้นลองถามตัวเอง คุยกับตัวเองสักครั้ง เอาแบบเคลียร์ไปเลยทีเดียวจบ

"ท้ายที่สุดแล้ว บั้นปลายชีวิตของคุณ อีก 5 ปี 10 ปี หรือ 30 ปี คุณต้องการให้ชีวิตคุณเป็นแบบไหน"

ลิสต์ออกมาเลยครับ ทุกอย่างที่คิดออก เขียนลงไปบนกระดาษ เดี๋ยวคุณจะนึกออกเองว่าควรต้องทำอะไรต่อ ^^

ปล. ผมก็เป็นเซลล์เหมือนกันครับ แต่ขายไอเดีย ขายความคิด สนุกดีออกนะ

เราอ่านกระทู้คุณ มันสะท้อนตัวเราออกมายังกับส่องกระจก
เราทำงานที่บ้าน มา5 ปี รายได้ โอเค เพราะได้ดูแลลูก ไม่ต้องจ่ายค่าเลี้ยง
ไม่ต้องจ่ายค่าน้ำมัน ทำงานได้เท่าไหร่ เก็บเต็มๆ
แต่เราเพิ่งเลิกงานนั้นมาได้ ครึ่งปี กลับมาเรียน หางานใหม่ สายเดิมเมื่อสาวๆ
เราเข้าใจความรู้สึกของคำว่าขาดสังคมดี มัน เหงา มันขาด มันต้องทำงาน เพื่อนก็ทำงาน ไม่มีเวลาให้กัน
มันไม่รู้จะไปไหน ไปก็ต้องใช้เงิน แพง เหตุผลร้อยแปด
แต่ตอนนี้เรายังไม่ได้งานใหม่ แต่ไม่เคยเสียใจที่เลิกงานนั้น รายได้น้อยด้วย

คุณคงเป็นคนแบบเดียวกับเราเป๊ะ
เราไม่ชอบจ๊ะจ๋ากับคน ไม่ชอบง้อ เป็นคนตรงๆ ทื่อๆ
เราไม่เหมาะกับงานเซลล์ เราเคยขายประกัน ทำอยู่1ปี แต่เราขายไม่ได้
เลิกไปในที่สุด

ตอนนี้เราเรียนภาษาอังกฤษ  และรอเปิดเทอมอยู่ เราอายุ 35
เราตั้งใจจะเรียนสาย informatique เป็นปริญญาตรีใบที่2
เราหวังว่าเราตัดสินใจไม่ผิด

เราไม่รู้ว่าคุณอายุเท่าไหร่
เราอายุมากแล้ว เราไม่อยากเสียเวลากับอะไรที่เราไม่ชอบแล้ว
คุณต้องหาคำตอบให้ตัวเองให้ได้ว่าอยากทำอะไร
อยากไปทางไหน
หาคำตอบให้ได้  แล้วอย่าไปเสียเวลากับอาชีพอื่นๆ
ตั้งหน้าตั้งตาเดินไปตามความฝัน

ปสก สอนเราจริงๆ ว่าควรเลือกงาน ไม่ใช่อะไรก็ได้
เพระมันมีผลกับความเจริญก้าวหน้าจริงๆ

ถ้ามีทางไปก็ทำต่อไปครับ แต่ถ้าไม่มีทางไปก็สร้างทางครับ

ลองใส่มันให้เต็มที่ครับ ถามตัวเองว่าทึ่ทำน่ะเต็มที่แล้วหรือยัง เรายังทำได้ดีกว่านี้อีกไหม พยายามพอหรือยัง ถ้าคำตอบคือเต็มที่แล้ว ก็ออกมาเถอะครับ ทำในสิ่งที่เราถนัดและมีความสุขดีกว่า