เพราะตอนนี้ผมอายุ 20 ต้นๆ น่ะครับ แต่ก็เคยคิดบ่อยมากเลยว่า ตอนเรา 10 กว่าๆ เราน่าจะอย่างนั้นอย่างนี้ เช่น น่าจะกล้าสารภาพกลับคนที่ชอบ น่าจะตั้งใจเรียนกว่านี้ อยากกลับไปเปลี่ยน สายที่เรียนตอน ม.ปลาย อยากกลับไปเลือกคณะใหม่ ฯลฯ แต่นั้นมันคิดไม่ได้แบบนี้อ่ะครับ - - รู้สึกแย่จัง

ตังนั้น ผมก็เลยคิดว่า ถ้าผมอายุสามสิบกว่าผมจะต้องมีแบบมาคิดว่า รู้งี้ตอนนั้นเราน่าจะ บลาๆๆ ไรงี้อ่ะครับ รบกวนพี่ๆ 30+ ยังแจ๋วทุกคนแชร์ให้มีแรงฮึด หรือ เป็นวิทยาทานหน่อยได้ไหมครับ เพราะผมไม่รู้จริงๆ ว่าพอเราอายุถึงตอนนั้นแล้วเราจะเสียดายเรื่องไร หรือ มักจะเป็นเรื่องไรที่เราอยากย้อนมาแก้ไขตอน 20 กว่าๆ อ่ะครับ

พลาดในบางเรื่องเกี่ยวกับการบริหารเงินน่ะ เสียดายเป็นปีเลยเพราะเงินหลายตังค์อยู่ เอามาต่อยอดได้อีกเยอะ มันทำให้เราเสียเวลาแต่ได้ประสบการณ์

ใช้ชีิวิตช่วง 20-25 ให้สนุกสนานเต็มที่ โดยเฉพาะกับเพื่อน ๆ
โดยไม่ทิ้งทั้งเรื่องเงินและเรื่องงาน ต้องทำให้เติบโตไปพร้อมกัน
เพราะพออายุ 30 ขึ้น ความสนุกมันหายไป ชีวิตส่วนมากมีเรื่องงานเข้ามาเยอะเป็นส่วนมาก
ที่สำคัญ ความสัมพันธ์กับเพื่อน ๆ จะเริ่มหายไปเพราะแต่ละคนก็จะต้องไปมีครอบครัวเป็นของตัวเอง

ลองคิดดูครับ

ตอนจบใหม่ๆ น่าจะเลือกงาน Sales มากกว่ามุ่งมั่นอยากทำงาน Marketing ไม่งั้นคงเป็น Sales Di ไปนานและ อิอิอิ

เห็นด้วยกับ คคห ที่ 3 ครับ ตอนจบมีคนให้ทำเซลล์ ยี้ใส่เลยไม่เอา กดดัน ไม่ชอบ ไม่ชอบง้อใคร ไม่ชอบขับรถ ไม่ชอบเงินน้อย

ปัจจุบัน เพื่อนๆที่เป็นเซลล์ ทำกันไม่กี่ปี ออกมาเปิดบริษัท ของตัวเองกันหมดแล้ว

สบายกันหมดแล้ว หรือถ้าไม่ออก ก็เป็นใหญ่เป็นโต มีเงินเดือน + ค่าคอม เดือนๆเฉียดแสน

ถ้า คนเรา สามารถ ย้อน เวลาได้   โลก เรา คงจะวุ่นวาย กันน่าดูนะครับ


              สิ่งที่ประสบพบมาในอดีต    ไม่ว่า จะดี หรือ ไม่ดี   ควรจะถือเป็นประสบการณ์ ที่ต้องจดจำ    แล้วก็หาทางพัฒนาตัวเราให้ดี ยิ่ง ๆ ขึ้น  ต่อไป  ครับ


              ให้คิด เสียว่า  อดีต  คือ ความ ขมขื่น    ถ้าเป็นเรื่องไม่ดี  ก็อย่าไปจดจำมันเลย    และให้จดจำแต่ในสิ่งที่ดี ๆ  ไว้ เพื่อความสุขของเราครับ

พี่ คห.1 เจ้าพ่อเจริญกรุง รบกวนขยายความให้หน่อยได้ไหมครับ เพื่อน้องๆ ในนี้จะได้ไม่พลาดบ้างง

พลาดเรื่องใช้เงินครับ ฟุ่มเฟือยมากจนปัจจุบันก็ยังไม่มีอะไรเลย

ถ้าย้อนได้คงไปแก้ตั้งแต่เรื่องเรียนครับ ทำงานก็คงจะมาในสายลงทุนไปเลย

อันนี้พูดกันเล่นๆนะ เอาจริงๆผมไม่อยากย้อนหรอก เพราะความผิดพลาดที่ทำมามันได้หล่อหลอมให้ผมเป็นคนที่มีความฉลาดขึ้น และถ่อมตัวมากขึ้น ผมคงไม่ได้รับสิ่งนี้ถ้าผมย้อนเวลาไปทำอะไรให้มันถูกหมด

ถ้าย้อนได้ขอ10ปีพอจะเอาเงินที่ไปช้อปอย่างบ้าคลั่งมาลงทุนมาทำอะไรให้มันออกลูกออกหลานดีกว่า เสียดายจริงๆค่ะ

ไม่รู้นะ  คิดยังไงก็ไม่อยากแก้  เพราะที่ผ่านมาทำดีที่สุดแล้ว

ไม่ย้อนครับ เพราะสิ่งที่ผ่านมาทำให้เป็นเราในตอนนี้

เส้นทางชีวิตมีทางเลือกและความเสี่ยงอยู่มากมาย จะรู้ได้อย่างไรว่าย้อนกลับไปแล้วจะไม่เจออะไรที่เลวร้ายกว่านี้

- เพราะเคยเจอสิ่งที่แย่กว่าจึงรู้ว่าที่ได้มานี้คือดีแล้ว
- เพราะเคยเจอทุกข์จึงรู้ว่าแค่นี้ก็เป็นสุขได้แล้ว
- เพราะผ่านมาหลายที่จึงรู้ว่าที่ไหนๆ ก็มีปัญหา ปรับที่ใจเราได้ปัญหาก็เล็กลงไปได้เยอะ
- สมมติว่าย้อนกลับไปแล้ววางแผนทุกอย่างได้ดีหมดแต่บังเอิญเจออุบัติเหตุร้ายแรง กลายเป็นคนทุพลภาพไป อาจจะแย่กว่านี้

ฯลฯ

แต่ก่อนคิด ตอนนี้ไม่คิด ไม่อยากกลับไปแก้ไขอะไรเลย อยากเดินหน้าอย่างเดียว

ไม่อยากกลับไปเป็นเด็ก ที่ไม่มีเงิน จะซื้ออะไรก็ไม่ได้ อยากทำอะไรก็ไม่ได้ทำ

ผมอายุ 20
สิ่งที่เป็น ปม ในชีวิต คือ ผม สอบเตรียมทหาร ไม่ติด
ไม่มี วัน ไหนที่ผมจะไม่คิดเรื่องนี้เลย
เพราะยิ่งตอนนี้ มาเป็น นายสิบ ยิ่งรู้สึกสะเทือนใจ อย่างมาก

จนอยาก จะลาออกไปเสีย จากวงการทหารไปเลย
ไปเอา ดี ทางด้านพลเรือน เอาให้ ได้ มากกว่า ซี 10      T T

เรื่องการใช้เงินครับ ผมใช้เงินฟุ่มเฟือยมากแค่นั้น อื่นๆพอใจแล้ว

ถ้าย้อนไปได้จะไปซื้อทองเก็บไว้ครับ ตอนนั่นบาทละเจ็ดแปดพัน

เงินก็พอมี ทำงานในมหาลัยพอเก็บเงินได้ ซื้อได้แต่ไม่ซื้อ

พอเวลานี้อยากซื้อ อู้ยย บาทละเกือบสามหมื่น เงินแสนหนึ่งได้ทองแค่สี่บาท เซ็งเป็ด จุงเบย

ตั้งใจเรียนตอน ป. ตรี

บางคนบอกว่าเกรดไม่สำคัญ สำคัญว่าทำงานเก่งรึเปล่า
ผมกล้าบอกเลยว่าผมทำงานเก่งมาก แต่เกรด ป. ตรี ไม่ถึงสาม

ส่งผลต่อการตัดสินใจของผู้บริหารมาก ในด้านการบรรจุเข้ารับตำแหน่ง เพราะผมทำงานในมหาลัยที่มีชื่อเสียง พนักงานที่นั่นเกียรตินิยมซะส่วนใหญ่

สรุปคือ ทำเกรดเยอะๆ ไว้ก่อน เพราะมันไม่ได้มีข้อเสียอะไรครับ

ทัศนคติ ในด้านที่ไม่ดีต่างๆครับ

อยากกลับไปแก้ไขให้ทัศนคติดี ตั้งแต่เด็กๆ

อายุ 28  ค่ะ


ถ้าย้อนเวลากลับไปได้  จะกลับไปตั้งใจเรียนตั้งแต่มัธยมปลาย


เอ็นท์ให้ติดมหาลัยที่อยากเข้า และเปลี่ยนคณะเรียนใหม่


ตอนมัธยมเราเรียนดีแต่ขี้เกียจค่ะ  และตอนเข้ามหาลัย  ไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วอยากเรียนคณะอะไร  เพิ่งมารู้ตัวเมื่อไม่นานมานี้ค่ะ


ตอนนี้ก็นึกเสียใจที่แต่ก่อนขี้เกียจและเลือกเรียนคณะผิดมาตลอด  


แต่ย้อนเวลากลับไปไม่ได้แล้ว  ก็ต้องทำวันนี้ให้ดีที่สุดค่ะ

ถ้าย้อนได้ อยากเรียนสิ่งที่เราชอบค่ะ เพราะตอนนี้ทำงานที่ชอบ แต่คนละสายกับที่เรียนมา ในที่สุดสิ่งที่เราชอบ ทำแล้วมีความสุข เราก็วิ่งเข้าหามันเองอยู่ดี ทำอะไรแล้วมีความสุข ชอบกับสิ่งที่ทำ ขอสนับสนุนนะคะ ทำให้ได้ดีไปเลยค่ะ :)

ของผมอาจจะแปลกซักหน่อยคืออยากเที่ยว

ตอนเรียนจบป.ตรี ถ้าย้อนกลับไปได้ อยากไปเที่ยวยุโรป อาจทำงานหาเงินไปด้วย แต่หลักๆ คือเที่ยว แล้วไปประเทศที่อยากไป อย่างนิวซีแลนด์ หรืออัฟริกา ซักปีนึง

ไม่น่าอยากรีบทำงานเลย (แล้วตอนนั้นก็ ไม่ค่อยชอบใช้เงิน)

อันดับแรก
ส่งงานชิ้นหนึ่งตอนผมเรียนปริญญาตรี
ผมพลาด ตรงที่ผมโดนเพื่อนลอกรายงาน
แล้วรายงานฉบับนั้นผมเก็บข้อมูลได้ไม่ดี
ทำให้อ้างความเป็นเจ้าของได้ไม่เต็มที่นัก
คะแนนโดนหาร เกรดตกลงว และทำให้ผมพลากเกียรตินิยมอันดับสอง

อันดับสอง
ผมน่าจะมีลูกให้มันเร็วกว่านี้ครับ
ผมจบปริญญาตรีตั้งแต่อายุ20
ผมแต่งงานเร็วแต่มีลูกช้าไปครับ

...อยากดูแล พ่อแม่ ให้ดีกว่า ที่เคยได้ทำ...

...

ย้อนกลับไปลงทุนในหุ้น ตอนมันอยู่แค่ 4-5 ร้อยจุด

ผ่านมาแค่ 5-6 ปี มูลค่าหุ้นสูงว่าเดิมเกือบ 2 เท่า

สูงกว่าฝากเงินธนาคาร 2 เท่า

เลิกซื้อกล้อง เลิกซื้อเลนส์ เลิกซื้อ PSP เลิกซื้อหูฟังแพง ๆ เลิกใช้โทรศัพท์เกินโปร
เอาเงินพวกนี้ไปเรียนต่อโทดีกว่า

ถ้าย้อนได้ก็จะย้อนกลับไป สอบเตรียมทหาร รร.จ่า ทัพบก ทัพเรือ ทัพอากาศ

นายสิบ ทบ. นายสิบแผนที่

คือว่าเอาง่ายๆอะไรที่เกี่ยวข้องกับทหาร ผมจะไล่สอบใหเหมด

หากไม่ได้ก็จะรู้ว่าตนคงไม่เหมาะสายนี้ ดีกว่าปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไปหมด

อยากจะเริ่มเรียน ภาษา ให้เร็วกว่านี้

ตอนนี้ไม่ใช่ไม่พอใจตัวเอง แต่คิดว่า ขนาดเราเริ่มช้ากว่าคนอื่นเขา ในเวลาไม่กี่ปีเรายังก้าวมาได้ขนาดนี้

ถ้าเลือกสายภาษาตั้งแต่ตอนเอ็นทรานซ์ เราคงทะลุไปไหนถึงไหนแล้ว

...

ไม่เคยคิดย้อนกลับไปทำใหม่..ไม่ได้คิดว่าตัวเองเก่ง..แต่ถือคติที่ว่า...สิ่งใดเกิด..สิ่งนั่นดีเสมอ

แม้ว่าจะเป็นปัญหาอุปสรรค มันทำให้เราเข้มแข็งค่ะ

อยากแก้ไขเรื่องนิสัยผลัดวันประกันพรุ่ง ตอนอายุ 20 กว่า ตั้งใจทำอาชีพเซลส์แมนให้เป็นคน
ที่มีคุณภาพ รู้จักลูกค้าและฐานตลาดสร้างประสบการณ์ีชีวิตให้มากที่สุด ระหว่างทำงานอยู่นั้น
เขียนแผนงานต่างๆไว้หลายอย่าง เช่น โครงการเลี้ยงไก่ประกัน โครงการทำปั๊มน้ำมัน วางแผน
ขายส่งข้าวสารถุง 5 กก. เลี้ยงไก่ไข่ 20,000 ตัว แผนงานทำกิจการขายส่งถุงพลาสติก กิจการ
โรงสีข้าว+การผลิตอาหารสัตว์ งานขนส่ง+โลจิสติกส์ ปลูกต้นไม้ให้ได้ 2 พันต้น สร้างโกดังและ
มีกิจการโรงงานให้เช่าภายใน 5-20 ปี

บางอย่างก็เกิดงานได้ผลผลิต เช่น โครงการเลี้ยงไก่ประกัน ขายส่งข้าวสารถุง ขายส่ง
พลาสติก งานขนส่ง+โลจิสติกส์ ทำโกดังให้เช่า ฯลฯ
บางอย่างก็ไม่ได้ลงมือทำ เช่น ปั๊มน้ำมัน โครงการเลี้ยงไก่ไข่ 2 หมื่นตัว เพราะนิสัยผลัด
วัน ปล่อยเวลาผ่านไปเรื่อยๆครับ

ถ้าย้อนได้สิ่งที่อยากทำมากที่สุด
คือการเรียนภาษาอังกฤษเพิ่ม
ไม่ใช่ว่าพลาดอะไรนะครับ เพราะตอนทำงานการใช้งานก็ระดับหนึ่ง
แต่ว่าตอนนี้วางแผนว่าอีัก 4-5 ปีจะเที่ยวรอบโลก
ตอนนี้ก็กำลังหาที่เรียนอยู่ครับ

อายุไม่ถึง
แต่ถ้าย้อนเวลาได้ จะไม่ซื้อของหลายชิ้นที่มีตอนนี้เลยค่ะ
ของที่แพงถ้าได้ใช้ มันก็คือของที่คุ้มค่า
แต่ของแพงที่เคยซื้อ มานั่งมองวันนี้เสียดายเงินมากๆ
ทั้งๆที่รู้ว่า ตอนซื้อของไม่ได้ซื้อทีเดียวทั้งหมดนี้ แต่ก็อดเีสียดายไม่ได้อยู่ดี

แล้วก็อยากย้ายโรงเรียนที่เรียนตอนม.ต้นแล้วก็ม.ปลายค่ะ
ถ้ากระตือรือล้นกว่านี้ก็ดี

ย้อนเวลาได้ จะกลับไปซื้อ ล็อตตารี่ เลขที่ถูกรางวัลครับ

จะไม่คบ ผู้ชายคนนนั้น

*6
ผมไว้ใจคนในบ้าน ซึ่งมันก็ควรจะไว้ใจได้ใช่ไหมละ เพราะเป็นคนในครอบครัวแต่ไม่ได้สายเลือดเดียวกัน ลงทุนไปเยอะสำหรับคนอายุแค่28ตอนนั้น แล้วก็โดนโกง ซึ่งตอนนี้เขาก็ยังอยู่ในบ้านพ่อผม
บทเรียนนี้สอนให้รู้ว่า เราไม่สามารถไว้ใจคนนอกได้เลยจริงๆ คนที่เราสามารถไว้ใจได้ มีแต่พ่อแม่แท้ๆที่ดี กับพี่น้องที่ดีเท่านั้น
แล้วยิ่งธุรกิจมีสีทั้งหลาย ไม่ว่าสีดำ สีเทา ห้ามไปแตะต้องเด็ดขาด คนทำธุรกิจเหล่านั้นต้องเก่งจริงๆ เก่งในทีนี้คือโกงเก่ง ถ้าเราเป็นคนไม่โกง ไปทำธุรกิจเหล่านั้นมีแต่จะโดนโกง เพราะคนที่อยู่ในธุรกิจมีสีเหล่านั้น มีแต่คนเฮี้ยๆทั้งนั้น แล้วคิดดูคนเฮี้ยๆจะมีสำนึกในเงินลงทุนของเรารึเปล่า?

คิดแบบ # 1 ครับ

บริหารเงินและลงทุนครับ

ผมได้รับคำแนะนำจาก  ผู้ใหญ่หลาย ท่านสมัยวัยรุ่น ว่าทำนะ เก็บนะ จัดการ บริหารการเงิน สร้างฐานะ นะ...  

แต่สิ่งหนึ่งที่ผมสัมผัสเองได้ คือ  ช่วงวัยของอายุมันแตกต่างและความเหมาะสมฃ
ของฐานนะ ความต้องการในอนาคตไม่เหมือนกันในแต่ละคน...

สำหรับผมเอง กลับมองต่างจากสิ่งที่ผู้ใหญ่ ท่านกรุณาแนะนำไว้ให้... ว่าสร้าง..
แต่ผมกลับคิดว่า วัยผม เตะบอลได้ เต็มเวลา 90 นาทีแถมต่อเวลา ผมก็ยังวิ่งไหว
ในช่วงอายุรุ่นนั้น ใส่ให้เต็มที่ ซัดให้เต็มเหนี่ยว..ถึงบทที่จะหยุด ก็หยุดให้ขาด...

สุดท้ายแล้วเห็น  ดีแตก..ตอนแก่.. เสียคนตอนแก่กันไปหลายท่าน มีครอบครัว มีลูก
มีฐานะพร้อม  แต่ครอบครัวล้มเหลว...สิ้นเชิง...จากการสนองความต้องการที่
ขาด..ในช่วงวัยรุ่นที่  เร่งสร้างกัน เร่งเก็บ เริ่งออม.. กว่าจะมีเพื่อสนองหรือเติมเต็ม
สิ่งที่ตัวเองต้องการได้ก็อายุเยอะแล้ว มีครอบครัวมีลูกกันเรียบร้อยแล้ว...ก็เห็นพัง
กันไปหลายราย  

หรือไม่ก็ผูกตัวเอง อยู่กับ ภาระหนี้สิ้นที่พยายามที่จะสร้างตามความอยากของ
กระแสของสังคม.. ทำงานก้มหน้าใช้หนี้กันไป..กว่าจะจบก็โน้น 50-60 ปี..
ซึ่งผมก็ไม่แน่ใจว่า  บางบุคคลอาจจะชอบที่จะเป็นแบบนั้นหรือเปล่า?

นั้นคือสิ่งที่ผมเห็นตอนช่วงอายุ 18-19 กับบุคคลที่ ประสบความสำเร็จด้านธุรกิจ
แต่ล้มเหลวในเรื่องส่วนตัว อย่างสิ้นเชิง... ทำให้ผมเลือกที่จะคิดและเดินในทางที่
ผมคิดไว้ตลอด  ซึ่งก็ไม่ใช่วิธีที่เหมาะสมหรือดีที่สุด  แต่เป็นวิธีที่ผมเลือกมากกว่าครับ

ขี้เกียจ ไม่สนโลก ไม่เอาสังคม
ไม่เห็นคุณค่าของงาน เงิน  ความมั่นคง เอาแต่ความสุขความสบายใจของตัวเอง
เจองานหนักก็ไม่อดทน เบื่อหน้าเพื่อนร่วมงานก็ลาออก เงินเดือนน้อยก็บ่นโดยไม่หาวิธีทำให้มันเพิ่ม
คิดว่ายังไงก็คงเอาชีวิตรอดได้ เดี๋ยวก็หางานใหม่มีตังค์ใช้ไปเรื่อยๆ
แต่จริงๆแล้ว
หากไม่รู้จักสร้าง ไม่รู้จักเก็บ แก่ไปเราจะเหลืออะไร
ใครจะมาให้ตังค์ จ้างทำงาน และมานั่งดูแลไปตลอดชีวิต พ่อกับแม่เราก็คงไม่ได้อยู่เลี้ยงให้เราตายก่อน
เมื่อคิดได้ดังนั้น เมื่อเห็นภาพที่เรากำลังแก่ตัวลงอย่างไร้ทางออกแล้ว
ก็ขอให้ตั้งสติและคิดใหม่ คิดไปอีก10ปีข้างหน้าหรือตลอดชีวิตเลย
ทุกอย่างไม่ได้เสกได้หรือพลิกได้ในคืนเดียว ต้องเริ่ม ต้องเตรียมตัว
นี่เป็นสิ่งที่เราพลาด

32 ครับ

ย้อนไปได้ต้อง
1. สุขภาพ เป็นสิ่งที่ซื้อไม่ได้ เสียแล้วเสียเลย
2. ความสามารถในการแข่งขัน ต้องพัฒนาตลอด ตอนนี้พัฒนาไม่ทันแล้ว แต่ก็ต้องเริ่มทำอีก

ย้อนเวลาได้ พี่จะกลับไปเที่ยว เขาเรียกว่าเปิดมุมมองให้กับชีวิต ไปเจอผู้คนในโลกต่างๆ ที่เราไม่เคยรู้จัก และไม่เคยคาดคิดที่จะได้เห็น ให้เราได้รู้ว่าเมื่อก้าวออกไปยังสังคมข้างนอก มันมีอะไรอีกมากมายมายที่ชีวิตเราจะได้เจอ

เรามีกันแค่ชีวิตเดียว ชีวิตเรามันสั้นนะ จะตายวันไหนก็ไม่รู้ อยากทำอะไรก็รีบทำก่อนที่จะไม่ได้ทำ

จะขยัันเรียนภาษาอังกฤษตั้งแต่จำความได้
วิชาอื่นเอาแค่สอบผ่านพอ

พอใจกับวันนี้ ภูมิใจกับส่ิงท่ีเป็นอยู่วันนี้ มีความสุขแล้ว ไม่ขอแก้ไขในส่ิงใดๆ เพราะมีความเช่ือว่า ส่ิงไหนเกิดขึ้นกับเรา ส่ิงนั้นดีเสมอ

แต่แอบเสียดายนิดหน่อยท่ีไม่ซื้อทองเก็บไว้ ตอนนั้นบาทละไม่ถึงหม่ืน ฮือๆ

ย้อนไปเรียนม.3 ใหม่ ปรึกษาอ.แนะแนว แล้ววางแผนการเรียน และอนาคตของตัวเอง

ตอนเราม.3 เีราว่าเป็นวัยที่เรามีไฟ  มีความสุข แต่ไม่ได้วางแผนคิดไกลๆ แล้วก็ไม่มีใครชี้นำ


จริงๆ ถ้ามันเรียนวิชาการไ่ม่ไหว  แต่ใจมันรักไปทางความสวยความงาม แฟชั่น ( จริงๆ ชอบศิลปะ และงานประดิษฐ์ด้วยนะคะ ) อาจจะไปเรียนเสริมสวย เป็นช่างทำผมตั้งแต่นั้น  ป่านนี้คงเก่งและเป็นอ. แล้ว  ไม่ต้องเปลืองเงิืนมากมาย เรียนนั่นนู่นนี่ แล้วไม่ได้ใช้

เห็นคนอายุ 20 -30 เป็นอ.กันแล้ว และก็เก่งจริงๆ ซะด้วย แอบอิจฉา


ตอนจบม.3 อยากทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย  ก็ทำงานพิเศษ แต่ไม่ได้คิดถึงอาชีพช่างทำผมอะไรนี่เลย
เพราะมันเหมือนอาชีพง่ายๆ ที่ไม่มีความหมายเท่าไหร่ เป็นทางเลือกสุดท้ายของคนที่ไม่รู้จะไปทำอะไร
แต่เมื่อสัมผัสจริงๆ  มันเป็นอาชีพนึงที่มีความสุขนะ
ทำให้คนสวยคนดูดี เขาพอใจ เราก็พอใจ จบงาน มีความสุขเป็นวันๆ ไป

เี่ราเคยเจอคนที่คิดเหมือนเรา  เรื่องงานที่มีความสุขนี้ คือ เพื่อนชาวญี่ปุ่น ที่เป็นอดีตสถาปนิก แต่เปลี่ยนมาเรียนทำผม และเปลี่ยนอาชีพมาเป็นช่างทำผม  

อยากกลับไปโสด

พลาดเรื่องเรียน ซึ่งถ้าตอนนั้นเลือกเรียนในสาขาที่รัก ป่านนี้คงรวยไปล่ะ ><'

ชีวิตวันนี้ มีความสุขที่สุดกับลูกสาวสองคน และภรรยาที่น่ารัก

ไม่อยากกลับไปเปลี่ยนอะไรเลย กลัวเป็นeffect ให้ชีวิตทุกวันนี้ไม่ใช่แบบนี้


กลัวที่จะไม่ได้เจอภรรยา
กลัวที่จะไม่ได้มีลูกสองคนนี้

กลับไปอีกกี่ที ก็จะขอเลือกทางเดินแบบเดิมทุกครั้งไปครับ

ตอนนี้ไม่ได้ร่ำรวย อยากได้อะไรบางครั้งต้อง 0% 10เดือน บ้านยังต้องผ่อน รถยังต้องผ่อน บางเดือนเงินที่ได้มาเกือบจะไม่เหลือเก็บกันเลยทีเดียว
แต่ถ้าให้แลก CLS คันนั้นที่อยากได้อยากมีกับลูกๆสองคนนี้ กับภรรยาคนนี้ เพิ่มให้อีกสิบคันก็ไม่เอาครับ

ถ้าจากลับไปแก้อะไรสักนิด คงเป็นเรื่องที่ทำให้พ่อแม่เสียใจครั้งนึง ตอนเมาแล้วขับ กับอีกเรื่องที่ทำให้ภรรยาเสียใจ

อยากจะย้อนไปแก้แค่สองเรื่องนี้ ไม่มีเรื่องอื่นอีกแล้วครับ อ้อ พี่อายุ 34 เรียนจบตรีมาตอนอายุ20 และเจอกับภรรยาตั้งแต่บัดนั้น คบมาแปดปี แต่งงาน และมีลูกสองคนแล้ว ตอนนี้ ก็ยังทำงานบริษัทอยู่ครับ

ไม่ย้อนดีกว่า ผมขอสุขกับวันนี้ พรุ่งนี้ และวันต่อๆ ไปดีกว่า
เมื่อวาน ส่งผลมาวันนี้ วันนี้ก็ทำให้มีวันพรุ่งนี้

ถ้าผมย้อนไปแก้ของผม คนที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์นั้น ก็จะถูกผลกระทบไปด้วย เยอะเลย

ย้อนได้ อยากกลับไปเรียนสายอาชีพซะ

อยากเป็นแอร์ตอนอายุ 24 เตรียมอะไรไม่ทันละ ภาษา ว่ายน้ำ
โรงเรียนกวดวิชาด้านนี้เค้าไม่รับแล้ว เสียใจไม่ถึงกับฟูมฟาย แต่จำฝังใจ
ทำไมฉันจบเอแบค หรือโรงเรียนอินเตอร์

เราต้องการเวลาเพื่อค้นหาตัวเอง แต่...เวลาไม่คอยใคร

ตอน 20 การตัดสินใจคณะ วิชาที่เรียน มีผลต่อสายอาชีพ เรียนหนักเรียนยากผลตอบแทนย่อมแตกต่างแต่เก็บเกี่ยวไปตลอดชีวิต เช่น หมอ วิศวะ ภาษาต่างประเทศ
ถ้า want อะไรมากๆ ลองเลยไปเรียน Couse สั้นๆก็ได้ ดูว่าเราสิ่งที่เราชอบ ถ้าทำเป็นอาชีพเราจะไหวมั้ย เช่น ออกแบบเสื้อผ้า ผู้ประกาศข่าว

ก่อนหรือหลังเรียนจบ ไปหาที่ฝึกงานในสายอาชีพที่เราสนใจให้ได้ เผื่อมีผู้ใหญ่ให้โอกาส หรือมีลู่ทางอะไร แต่เราต้องแยกแยะให้ดีว่าสิ่งที่เราชอบจะเลี้ยงดูเราและคนรอบข้างได้มั้ย

อายุ 30 ทบทวนความก้าวหน้าของอาชีพ จะทำต่อไปหรือจะเปลี่ยน ถ้าไม่เปลี่ยนจะสร้างความได้เปรียบในสายอาชีพนั้นอย่างไร เช่นภาษา ปริญญาโท เข้าคอสอบรม

ชีวิตการงานมันก็เหมือนการลากเส้นจุดต่อจุด ที่สตีฟ จ็อบส์ บอกเราไม่รู้ว่าสิ่งที่เราลองทำมาจะเป็นอย่างไร ใครจะไปรู้วันนึงจากจุดนั้นอาจเชื่อมต่อกับอีกจุดหนึ่งได้ เราก็เชื่อเช่นนั้นค่ะ ^^