แบบว่าอยู่ จังหวัดบ้านเกิดตัวเอง สบายใจ ประหยัดค่าใช้จ่ายก็จริง

แต่งานหายาก มีก็เงินเดือนน้อยไม่พอเก็บ แถมไม่โต เพราะเป็น บริษัทเล็กๆ คงให้ได้เท่านี้ อยู่ไปวันๆ

เคยมีความคิด หลังชนฝาแล้ว อยู่ไปก็เท่านั้น ไปหาเอาดาปหน้าดีกว่า อะไรแบบนี้นะครับ แบบว่าไปหางานจังหวัดอื่นนะครับ

ทั้งๆที่ใจจริง อยากทำงานอยู่ จังหวัดบ้านเกิด แต่ด้วยที่อยู่แล้ว งานไม่มี เงินไม่พอ ไม่โต โตก็คงไม่เท่าไร ไปหาที่อื่นดีกว่าอะไรแบบนี้นะครับ

........................

เพราะวันนี้ได้คุยกับเพื่อน เก่าที่ไม่ได้คุยกันมานาน รู้ข่าวล่าสุดคือทำงานอยู่ กทม เป็นคนใต้

พอได้คุยกันวันนี้ เพื่อนบอกว่า ตอนนี้ทำงานอยู่ภูเก็ต

เราก็ถามว่า ทำไม ย้ายงานละเงินดีกว่าเก่าหรือ หรือว่าอะไร เพราะเพื่อนคนนี้อยู่กับ น้อง และญาติๆ ที่ กทม มาก่อนนะครับ

เพื่อนบอก เปล่า พอดีอยู่ กทม งานหายาก ค่าใช้จ่ายสูง แถมเงินเดือน ก็ขึ้นไม่เท่าไร ทำงานมา 4-5 ปี ยังไม่มีเงินเก็บเลย แค่พอใช้ พอกิน อายุเยอะขึ้นมากด้วย เลยลองย้ายที่ดู

เพื่อนบอกว่า ตอนแรกที่ได้งานที่ภูเก็ต เพราะใกล้บ้าน ที่ใต้ เวลากลับบ้านจะได้สะดวกหน่อย

ตอนได้ใหม่ๆ ก็คิดอยู่ว่าจะไปดีไม่ไปดี เพราะที่เก่า งานสบาย เพื่อนร่วมงานดี อยู่กับน้อง กับญาติ ไม่คิดอะไรมาก

เช้ามาทำงาน เย็นกลับบ้าน หรือไม่บางวันก็สังสรรค์ กับเพื่อนๆ

อะไรแบบนี้ วนไปเรื่อย สินเดือนเงินหมดบ้าง ไม่พอบ้าง ยืนน้องบ้าง ยืมญาติบ้าง นิดๆหน่อยๆ พอหมุ่นไปได้

ปล. งานเพื่อนผมไม่ได้มีเงินเดือนนะครับ แต่ได้ตามเนื้องาน  คือถ้าทำมากได้มาก ทำน้อยได้น้อยนะครับ

ที่นี้ อายุเยอะขึ้นเลยมานั่งๆคิดๆดูว่า ถ้ายังอยู่แบบนี้ มันก็คงอยู่แค่นี้แหละ ไม่ไปไหน มีเงินใช้ไหม มีนะ แต่ไม่มีเงินเก็บ + อนาคตไม่แน่ เพราะงานนี้ไม่ใช้อยู๋กับเราคนเดียว มันอยู่กับบริษัทด้วยว่ามีงานป้อนให้เราทำหรือเปล่า

ก็เลยลองสมัครไปดู ตอนแรกตั้งใจแค่ใกล้บ้าน แต่พอได้แล้ว ก็มาคิดดูว่าไปก็ดี เพราะ

1. ได้ฝึกภาษา เพราะได้เจอลูกค้า ตปท แน่ๆ มากบ้าง น้อยบ้างว่ากันไป

2.เพื่อได้ลู่ทางทำมาหากิน เพราะเพื่อนบอกว่า หากินกับ นักท่องเทียว ง่ายกว่าหากินกับคนไทย

3. สนุก เมืองท่องเทียวไม่เคยหลับ

..........................

จนวันนี้ได้คุยกับเลยถามเพื่อนว่า ตอนจะมาไม่เคยคิดหาอะไรทำ กทม บ้างหรือ เพราะคน ตจว ส่วนใหญ่ มักไปขุดทองใน กทม กัน

เพื่อนบอกว่าก็จริง ที่ กทม คนเยอะ ทำมาหากินอะไรก็ได้ ถ้ามีทำเล (ซึ่งหายาก) แต่ขณะเดียวกัน คนก็แย่งกันค้าขายเหมือนกัน มีทั้งที่รวย และที่เจ๊ง

ค่าที่ ค่าเช่าก็ใช่ว่าจะถูก เพื่อนเลยว่า ขอเสี่ยงไปดูลู่ทาง ภูเก็ตดีกว่า คู่แข่ง ก็น่าจะน้อยกว่า เพื่อนว่าแบบนั้น

สรุปตอนท้ายการพูดคุย เพื่อนทิ้งท้ายว่า ตรูว่า แทนที่จะขึ้นไปทำอะไร ที่ กทม ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นคน กทม เสียทั้งค่าหอ ค่ากิน ค่าอยู่ ค่าเดินทาง

มาดูลู่ทาง ภูเก็ต ดีกว่าไหม หากินกับ นักท่องเทียวน่าจะง่ายกว่านะ อันนี้เพื่อนชวนนะครับ

.............................

เลยสงสัยว่า ในนี้ มีใครเคย ที่หลังชนฝา จนต้องทิ้ง จังหวัดบ้านเกิด มาตายดาปหน้า แบบเพื่อนผมคนนี้ไหมครับ ที่ไม่ใช่ กทม ระยอง ชลบุรี นะครับ

แบบว่า คน กทม ไปหาอะไรทำ เชียงใหม่

หรือ คน สระบุรี ไปหาอะไรทำ ขอนแก่น อะไรแบบนี้นะครับ

แบบว่าดูแล้ว ว่าจังหวัด ตัวเอง ไม่มีศักยภาพ คนน้อย หรือคู่แข่งเยอะ อะไรก็แล้วแต่ จนต้องทิ้ง แล้วไปหาทางโต จังหวัดอื่น โอกาสประสบความสำเร็จ น่าจะมากกว่ามาทำที่ จังหวัดตัวเองนะครับ

ทำไมต้องไม่ใช่ ชล กับระยองด้วยล่ะ

เพราะส่วนใหญ่ มันเป็น รง ไงครับ ผมหมายถึงแบบว่าไปทำธุรกิจ ส่วนตัว นะครับ

ความสำเร็จที่ว่าอยู่ที่ใจอย่างเดียวเลยครับ ใจสู้ ตัดสินใจแล้ว เดินหน้าไม่มีถอย อันไหนที่เราคิดว่าดี ตัดสินใจทำไปเลยครับ ไม่ต้องคิดอะไรให้มากความ ถึงแม้มันเป็นสิ่งที่พลา สิ่งที่ล้มเหลว แต่เราก็ได้ทำกับมือเราเองเป็นประสบการณืของเราเอง ครับ สู้ให้ถึงที่สุดครับ คนเราบุญเก่า ต้นทุนชีวิตไม่เท่ากัน เรามีน้อยต้องลงมือทำมากกว่าคนอื่นหลายเท่าครับ สู้สุดแรงเกิดครับผม

เคยไปแล้ว โดนดาบฟันเกือบตายจริง หงายเงิบกลับบ้านมาอยู่ที่เดิมครับ

คุณ FreeWing ช่วยเล่าประสบการณ์ ให้ฟังหน่อยได้ไหมครับ

คนจังหวัดไหน ไปจังหวัดไหน แล้วเป็นไงครับ

.................

นี้เพื่อนผม ยังชวนไปดูลู่ทาง ที่ภูเก็ตเลย บอกหากินกับ นักท่องเทียวดีนะแก

ตอนวัยรุ่น อายุ 19 เคยไปตายเอาดาบหน้าที่ภูเก็ตเช่นกันครับ

สิ่งที่ได้มา...
1. ช่วยหาตังค์ให้น้องได้เรียน 1 คน แต่ก็ไม่มากมายอะไร.. ถูไถไป...
2. ประสบการณ์งาน ธุรกิจโรงแรมและงานบริการต่างๆ.. งานสินค้าตกแต่งบ้าน..กับบริษัทต่างชาติ ลูกค้าต่างชาติเยอะแยะ....และได้เรียน จบมอหก..กศน.
3. ภาษา...ผมไ ม่ได้จ้างครูเป็นเรื่องเป็นราว..แต่ก็มีที่บริษัทให้เข้าเรียนบ้างเหมือนกัน ....ถ้ารุ่นปาป๊ามาม๊า เราพูดไม่ค่อยคล่อง.. ขอโทษเขาก่อน..เขามักจะเอ็นดู...ต้องเลือกคนหน่อย.. ถ้าไม่สนิทก็พูดตามสคริปต์. ทำตัวดีๆ ถามเขาก็ได้..เขาจะสอนเราเอง.. ฝึกใต่ไปเรื่อยๆ..สุดท้ายภาษาอังกฤษระดับโม้ไฟแลบ..ถูกแกรมม่า แต่สำเนียงเพี้ยนหน่อย..(ตอนนี้ ลิ้นแข็งหมดแล้ว..)
จากพื้นเพเด็กมอ 3. แบบงงๆ ...พูดคล่องภายในสามสี่ปีเองครับ...
4. ได้เรียนราชภัฏ วิทย์คอม... ภาคเสาร์อาทิตย์ คือต่อยอดมาจากภาษาอังกฤษนั่นหละ... ช่างคอมส่วนใหญ่สายไฟฟ้าอิเลคซ่อมได้เฉพาะกรณีอาการซ้ำๆ..แต่เราแข็งภาษาอังกฤษ..อ่าน Help/Text Book คล่องทำให้วิเคาระห์ปัญหาได้ค่อนข้างดี.. ซ่อมโปรแกรมได้...เอามาทำมาหากินต่อ...
5. ประสบการณ์งานกับบริษัทต่างชาติ ลูกค้าต่างชาติเยอะแยะ..ในสายงานคอมพิวเตอร์...เอามาใช้หาเงินถึงทุกวันนี้..

มีความกล้าเรียนรู้ กล้าถาม กล้าคิด.. มองความจริง..  อดทนพอ..
ไม่หวังผลเลิศจนเกินไป...ยังมีแรงคิดก็ไปเหอะครับ... เดี๋ยวตอนไม่มีแรงทำจะเสียดายโอกาสแย่..

เน้นหาประสบการณ์ในกิจการของคนอื่นๆ
และสลับกับหาลู่ทาง ลงมือทำ...เป็นผู้ประกอบการเองไปเรื่อยๆนะครับ...
ตราบใดที่ยังเป็นลูกน้องไม่มีวันลอยตัวได้หรอก...

ผมอายุ จะ สี่สิบแล้ว..ก็เป็นเจ้าของกิจการบ้าง เป็นลูกน้องสลับกันไปบ้าง... และตอนนี้ก็เป็นลูกน้องนะ (ส่วนหนึ่งก็แอฟเฟคต์จาก สึนามิ เหลือแต่ตัว *ก็โชคดีหนักหนาแล้ว)
ต้องการประสบการณ์อะไร..ก็ไปเป็นลูกน้องมในงานนั้นๆ.....ไม่ต้องอายใครหรอก.. ยังไม่ลอยตัวนะ ตอนนี้พอประคองไปได้

แนะนำให้ลุยภูเก็ตไปเลยครับ...
แต่สุดท้ายถ้าไม่ทำธุรกิจที่ภูเก็ต ก็ไม่เหมาะที่จะอยู่ถาวรนะครับ
ภูเก็ตเหมาะที่จะหาเงินเพียงอย่างเดียว...
ถ้าจะตั้งหลักแหล่ง.... ถอยมาอยู่แถวพังงากระบี่... ดีกว่าเยอะ...

ถ้าแน่ใจว่าตัวเองพอทำไหวก็ทำให้เงินมาหาสิครับ ถ้าทำไม่ได้ก็ต้องเป็นฝ่ายไปหาเงิน  ตรงไหนเงินเยอะก็ไปหาตรงนั้นหละ ทนอยู่กะที่เดิมไม่มีเงิน จะหาเงินได้ไง...

ตอนนี้ผมกำลังวางแผน ..ให้เงินมาหาครับ...

ขอบคุณครับ BlueDelphi เพื่อนก็บอกอย่างนั้นเหมือนกัน

ว่าจังหวัดแก ใหญ่ก็จริง คนเยอะก็จริง แต่คู่แข่งเยอะ ส่วนใหญ่ก็มีแต่คนไทย นักท่องเทียวไม่เยอะ

มาอยู่ภูเก็ตไหม ลองมาอยู่ซัก อาทิตย์ หาห้องถูกๆอยู่ ดูลู่ทางก่อน ถ้าชอบก็ลุยเลย

ขนาดคนขายผลไม้แบบรถพ่วง รายได้ไม่ใช่กระจอกนะแก วันๆกำไร 2000 3000 ได้นะเว๊ย

หรืออย่างพวก น้ำปั่น ขายเสื้อ ขายกางเกง เนี้ย เงินทั้งนั้น นักท่องเทียว ซื้อง่าย ถูกใจซื้อเลย

ไม่เหมือนคนไทย ต่อแล้วต่ออีก อันนี้เพื่อนบอกมานะครับ

ผมก็เคยไปภูเก็ตมา ครั้งสองครั้ง แต่ไปเทียวซะส่วนใหญ่ นักท่องเทียวก็เยอะจริงๆครับ

ค้าขายอะไรก็น่าจะง่าย ถ้ามีทำเล และลู่ทาง ผมว่ารวยได้ง่ายๆนะ

ผิดกับ จังหวัดที่ผมอยู่ จังหวัดใหญ่จริง มีห้าง มีมหาวิทยา มีค่ายทหาร แต่ว่า

คู่แข่งเยอะมาก จะค้าขายอะไร ลงทุนทำอะไร ก็จะยากไปซะหมด

ด้วยความที่คนมันเยอะ จังหวัดมันใหญ่ มันเลยดึงดูด พวกนักลงทุนเงินหนา มาเล่นตลาด มาครองตลาดไปเกือบหมด ลงทุนอะไรตอนนี้ยากจริงๆ

แล้วไหนจะเรื่องปั่นราคาที่ดิน อสังหา ค่าเช่า เรียกได้ว่าแพงหูดับ ตับไหม้ กันเลยทีเดียว

ขนาดค่าเช่า 1 ห้องแถว ในเมือง ทำเลดีๆ 15000 บาท ต่อเดือน สำหรับ 2.5 ชั้น ครับ

กลางๆ ก็ 1 หมื่นบาท สำหรับทำเลกลางๆ ห่วยๆ อยู่ในซอย หรือในหลีบ ก็ 5 พันอย่างต่ำ

อยุธยา กับ ปทุมธานี ไม่ได้หรือ น่าอยู่กว่าอีก

ผมเดินทางไปทั่วประเทศ สิ่งที่ผมสังเกตก็คือทุกที่มีคนรวย ไม่ได้ทำอะไรเวอร์ๆก็รวย ขายข้าวมันไก่ก็รวย แต่ต้องฝีมือดีนะครับ

ผมคิดว่าความได้เปรียบ เสียเปรียบในแต่ละพื้นที่ไม่ค่อยมีแล้ว กทม. ตลาดใหญ่ คู่แข่งเยอะ ภูเก็ตตลาดใหญ่พอสมควร การแข่งขันน้อยกว่า...แต่ก็มากกว่าต่างจังหวัดในความหมายทั่วไป ผมไปเดินในภูเก็ตพบว่าค่าครองชีพสูง และผู้คนต่างก็มากันเพราะคิดแบบเดียวกับเพื่อน จขกท. ดังนั้นโอกาสกับความล้มเหลวผมคิดว่าไม่น้อยไม่มากไปกว่า กทม. แต่อาจจะสบายใจกว่าเพราะอากาศดี ได้เจอนักท่องเที่ยวซึ่งล้วนแต่เป็นคนที่อารมณ์ดีเพราะตั้งใจมาเที่ยว

ผมคิดว่าอยู่ตรงไหนที่สบายใจก็อยู่เลยครับ ส่วนช่องทางทำมาหากินมีทุกที่ ขึ้นกับความสามารถของเรา ถ้าเราไปภูเก็ตแล้วไปทำอะไรเหมือนคนอื่นก็คงอยู่แบบเรื่อยๆ ถ้าเราขยัน หรือทำงานที่คนไม่อยากทำก็มีกิน อย่างขายผลไม้ตามออฟฟิศก็ได้เงินเยอะ แต่เหนื่อยมาก ที่ภูเก็ตคงคล้ายๆกัน

พอยกเว้น กทม. ชล กับระยอง ผมก็เงิบเลย ผมเป็นคนเมืองชลครับ อิอิ

แต่ตอนผมเรียนจบ ผมจบที่เชียงใหม่ แล้วก็มาตายเอาดาบหน้าที่ เมืองหลวงนะ แต่ที่แรกที่ผมอยู่ โน้นนนนนนนนนนนนน สมุทรสาคร ไม่ได้ทำโรงงานด้วย เป็นจับกัง

เหมือนเพื่อนผมเลยครับ คคห 10

ผมเอง ก็จบจาก ม.บู กลับมาตายรังบ้านเกิด นี้เพื่อนอีกคนชวนไปดูลุ่ทาง ภูเก็ต

ส่วนเพื่อนผม ก็จบ ม.บู เป็นคนเมืองชล อยู่เมืองชล แต่ดันบอกจะมาหาทำเล กทม

ทั้งๆที่ บ้านมันก็อยู่ใน ตัวเมืองเลย แถมมีอาคารพานิชให้เขาเช่าอยู่นอกเมืองอีก

แต่ดันแทนที่จะหางาน บ้านตัวเอง ทำเลก็รู้หมด บอกอยากมาทำ กทม มากกว่า นี้ก็กะลองชวนมันไปทำภูเก็ตกันไหมอยู่เหมือนกัน