อยากทราบว่า เพราะอะไรถึงทำแบบนั้นคะ ...

ตอนนี้ เรากำลังถามตัวเองคะ ว่าชีวิต... แท้จริงแล้วอยากได้อะไรกันแน่
บริษัท ที่เราอยู่ตอนนี้ สังคมดีคะ เพื่อนๆพี่ๆที่ทำงานอยู่ด้วย เหมือนพี่เหมือนน้องอ่ะคะ น่ารัก ... การเมืองไม่ค่อยมากให้รู้สึกหัวหมุนๆ แล้วคอยระวังหลังว่าจะถูกแทงเท่าไร ... ใกล้บ้าน เย็นก็กลับบ้าน ทุกวันน่ะคะ เล่นกับสัตว์เลี้ยงไปเรื่อย

ฟังเหมือนจะดี ... แต่เงินเดือนไม่ได้มากนะคะ อาศัยทำโอที แล้วก็เพราะไม่ต้องเสียค่าหอพักด้วย ก็เลยเหลือเน็ทๆ

แต่ก็เหมือน เป็นเรื่องของโชคชะตา ... เพราะอีกบริษัท เป็นบริษัทที่เราเวียนสอบมา ตั้งแต่เพิ่งเรียนจบ (ไม่ต่ำกว่าสามรอบแล้ว) สุดท้ายก็ได้โอกาสนั้นมาในที่สุด ... แต่ ตามตรงอึ้งอ่ะคะ

จนวันนี้ก็ตอบตัวเองได้ไม่เต็มปากว่าอย่ากไปไหน ...
ที่หลังแน่นอนว่าเงินเดือนดีกว่า โอกาสก้าวหน้า จากสายตาคนข้างนอก ...
มากกว่าแน่นอน แต่ไกลบ้านมากกว่า

นั่นก็ไม่ใช่ประเด็น เพราะทันทีที่พ่อกับแม่รู้ ... โน่นเลย จองคอนโด+ คุยไปแทบทุกคนที่เจอหน้า เรียบร้อยแล้ว คะ ... (ตายๆ)

ยิ่งเราหันมอง หน้าพี่ๆ เพื่อนๆที่ทำงานแล้ว พูดไม่ออกอ่ะคะ ตอบตัวเองไม่ได้ พี่เขาก็ห่วงว่าเรามีปัญหาอะไร ... เรายิ่งจุกอ่ะคะ

ทำไงดีล่ะคะ?

รักตัวเองหรือรักพ่อแม่ล่ะครับ
ไปก่อนก็ได้ ท้าทายดี ได้อยากที่ทุกคนและเรา (เคย) ชอบ
อย่างน้อยก็เงินดีกว่า ได้พักที่คอนโดใหม่ด้วย (ลงทุนอสังหาฯ)
มีแต่เรื่องดี ๆ น่าตื่นเต้น เว้นแต่มีใครที่ชอบอยู่ที่ทำงานเก่า ...

ไม่ลองไม่รู้ครับ โอกาสไม่ได้มากันบ่อยๆ ถ้าทำแล้วไม่ชอบ ทนซัก 1-2 ปี ยังได้ ปสก แถมได้ประวัติดีด้วย ว่าทำองค์กรใหญ่ๆมา ใช้ไปสมัครงานใหม่ น่าจะง่ายขึ้น

ลองดูครับ

ทุกคนอยากทำงานใกล้บ้านทั้งนั้น ไม่มีใครอยากอยู่หอหรอก ไม่มีใครอยากกินข้าวคนเดียวหรอก ทำงานเสร็จไม่รู้จะคุยกับใคร รีบกลับหอไปทำไมไหม อยู่คนเดียวอยู๋แล้ว

มีทีวีเป็นเพื่อน แต่เพราะเงิน ทำให้เราต้องทำ

เพื่อนผม เป็นคนใต้ มาทำงาน กทม ก็เพราะเงิน ที่จังหวัดบ้านเกิด ไม่มีงาน

พอทำงาน กทม เงินไม่มีเก็บ เพราะค่าใช้จ่ายสูง ตอนนี้ลงไปทำงาน ภูเก็ต แล้วเพราะเงินดีกว่า โอกาสก้าวหน้า ดีกว่า

ทั้งๆที่ งานที่ กทม ก็ดี สบายไม่กดดัน ใส่ชุดสบายๆ เลิกงานสังสรร ประจำ แต่ก็ต้องไป เพราะเงิน

ถ้าอยู่แบบเดิม ก็ได้เท่าเดิม ทำมา 10 ปีเงินเพิ่มไม่เท่าไร เงินเก็บไม่มี เพราะตาม คชจ ไม่ทัน

ถามว่าท้อไหม มันก็ท้อ แต่ก็ต้องทำ ทำไงได้ ไม่ได้เกิดมารวย บนกองเงินกองทอง

ตอนนี้ก็บ่นว่าเงินไม่พอใช้เหมือนกัน แต่ก็ต้องทน หางานเสริมทำ

โอกาสมาแล้ว ลองดูก่อนครับ ไม่ไหวจริงๆก็หางานใหม่ยังได้

ไปเถอะค่ะ ลองดีกว่าไม่ลอง บางทีคุณอาจจะชอบมากกว่าที่นี่ก็ได้ค่ะ

ถ้าดีจริงตัดสินใจได้แล้ว ไปเซ็นสัญญาแล้วก็บอกที่ทำงานเก่าไปเถอะครับ ถ้าไปได้ดี เพื่อนแท้ก็ต้องยินดีด้วยอยู่แล้ว ;)

ดูเรื่องว่า ที่ไหนทำแล้วเราเก่งขึ้นเรื่อยๆนะ

อย่าติดกับดัก ทำงานสบาย แบบไปเรื่อยๆนะ
ตอนแรก อาจจะดูดี เงินเดือนขึ้นไปเรื่อยๆ แต่
เพราะถึงเวลานึง เมื่อค่าตัวคุณที่เพิ่มขึ้น ไม่คุ้มกับงานที่เค้าให้ทำ
และอายุตอนนั้นอาจจะเริ่มมากแล้ว และงานของคุณ รุ่นน้อง หรือเด็กจบใหม่ๆก็ทำได้
เมื่อนั้นคุณอาจจะไม่มีความสุขกับงานที่ทำแล้ว คุณจะเริ่มไม่มั่นคง

มีคนเคยบอกว่า ชีวิตลูกจ้าง ก็เหมือนหมาไล่เนื้อ วันที่คุณแข็งแรง
ยังวิ่งไล่ได้อยู่ เค้าก็ให้คุณทำ แต่เมื่อไหร่ ที่คุณเริ่มแก่ตัวลง และเริ่มช้า ไล่เนื้อไม่ค่อยได้ คุณก็จะถูกแทนที่ด้วย หมาไล่เนื้อตัวใหม่ ที่หนุ่ม สาวกว่า

ยกเว้นคุณโชคดี ที่เจอเจ้าของใจดี เค้ายังเลี้ยงคุณต่อ แม้ว่าทำงานให้เค้าไม่ได้
เมื่อก่อนมีเยอะนะ แต่เดี๋ยวนี้เริ่มน้อยลงเรื่อยๆ


วิธีที่จะทำให้คุณไล่เนื้อให้ได้นาน เท่าที่จะนาน คุณต้องฝึกให้ ตัวเองเก่งขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อคุณแก่ตัวลง กำลังไม่มี แต่คุณก็มี เทคนิค ความชำนาญ ที่สามารถไล่เนื้อได้ โดยกำลังที่ไม่ค่อยมีได้

เลือกเลยครับ แต่ต้องไม่เสียใจในทางที่เลือกครับ
ผมก็คล้ายคุณเลย ทางเครือ CP เรียกตัวทั้งทั้งที่
สมัครไปปีกว่าแล้ว และที่ทำงานเก่ากำลังลงตัวมาก
โดยเฉพาะกับเพื่อนเพื่อนชายโฉดด้วยกัน แต่โชคชะตาเข้ามา
ผมเลือกย้ายครับเพราะถ้าไม่ย้ายผมก็คงจะนั่งเสียใจไม่สันใดก็วันหนึ่ง
แต่ถ้าเลือกย้ายก็ต้องรับผลที่ตามมาได้ครับ

เข้าใจเลย
ตอนจบใหม่อยากทำ KPMG มาก สมัครไปแล้ว รอแล้วรอเล่า
จนรอไม่ไหว

ตกลงใจเลือกระหว่าง CP กับ ชิโนทัย
ทำ CP ไปได้สามเดือน KPMG โทรมาบอกว่าได้งานแล้ว
พระเจ้า

ดีใจสุด ๆ กับเศร้าใจสุด ๆ

สรุปไม่ไปคับ จุดหักเหของชีวิตเลย

ผมเข้าใจเจ้าของกระทู้นะครับ เพราะทุกอย่างกำลังลงตัว มันก็เป็นธรรมดาที่อยากจะอยู่ในที่ๆสบายใจ แต่ก็ขอเป็นอีกเสียงที่มาเชียร์ว่าให้ไปเถอะครับ
ผมก็เจอมากับตัวเองเหมือนกันสดๆร้อนๆ งาน เพื่อน เจ้านาย และสังคมดีมากจริงๆ ทำงานกันเหมือนเป็นครอบครัวเลยครับ ที่ทำงานก็อยู่ใกล้บ้าน แต่เจ้ากรรมงานที่ใฝ่ฝันซึ่งสมัครไว้นานมากก็เรียกไปสัมภาษณ์จนผ่าน และเป็นงานที่จะต้องถูกส่งไปโน่นมานี่ ไม่มีทางได้อยู่ในกรุงเทพ หรือในประเทศด้วยซ้ำ แต่ก็เพราะว่าบริษัทนี้มีอะไรที่สอนเราได้มาก และเชื่อว่าถึงจะออกจะบริษัทนี้ไปก็จะทำให้เราเป็นคนที่เก่งขึ้นอีกมาก จึงตัดสินใจลาออก...มันก็จะมีช่วงเวลาที่รู้สึกแย่ๆอยู่พักนึง (เดือนนึงก่อนอกนั่นเอง) แหละครับ ก็ต้องทำใจ...ถ้างานที่ใหม่ที่จะไปทำ เพื่อนและหัวหน้าที่ดีก็ควรจะดีใจอย่าง คห.4 ว่าแหละครับ

สู้สู้

fdasfasfasfsaffasf

ชอบ คห ที่ 5 มากกกกก

1. ถามตัวเองว่าชีวิตต้องการอะไร ถ้าเป็นคนประหยัด ไม่ใช้เงินมาก หรือใช้เมื่อจำเป็น อยู่ที่เดิมแล้วพอกินพอใช้ มีเงินเก็บเหลือๆ ก็ไม่ต้องย้าย ถ้าตัวเองเป็นคนใช้เงินง่าย ชอบซื้อ ชอบเที่ยว ที่เดิมไม่พอก็ย้าย ถ้าอยากได้หน้าตา ฐานะ อยากให้คนอื่นชม ก็ย้ายซะ ถ้าเป็นคนไม่แคร์ว่าใครจะมองไงก็ไม่ต้อง

2. ย้ายที่แล้วเงินเดือนเพิ่มก็จริง แต่ต้องเช่าคอนโด ต้องเดินทาง รายจ่ายที่เพิ่มขึ้นอาจไม่คุ้ม แถมเวลางานเยอะขึ้นอีก

3. ที่ใหม่ ชื่อเสียงดีกว่าก็จริง แต่ก็ต้องดูว่าตำแหน่งอะไร ได้ที่เราอยากทำรึเปล่า จริงๆถ้าที่เก่าพอมีชื่ออยู่แล้ว(เทียบที่ใหม่ไม่ได้ก็จริงแต่ก็ไม่ได้ขี้เหร่อะไร) ก็ไม่ต้องย้ายก็ได้

สุดท้ายแล้วของแบบนี้ก็ได้อย่างเสียอย่าง

ตอนผมได้งานก็หนักใจเอาเหมือนกัน แทบนอนไม่หลับ

ผมอยากเชียร์ให้ไปนะครับ
อนาคตเราทำงานหาเงิน ไม่ได้มีใช้ไปวันๆ ยิ่งอายุน้อยเงินเดือนน้อย หาความก้าวหน้าดีกว่าความมั่นคงครับ

เราทิ้งรัฐวิสาหกิจแห่งหนึ่ง ทั้ง ๆ ที่ทุกอย่างดำเนินการแล้ว
ดูแลผู้หลักผู้ใหญ่เรียบร้อยแล้ว

เพื่อลงมาทำงานที่เป็นองค์กรเอกชน มูลนิธิเพื่อเด็กและเยาวชนที่ภาคใต้
ด้วยเหตุผลที่คิดว่า ชีวิตคนเรามีอะไรมากกว่าเงิน
ในเมื่อเราพร้อมในระดับหนึ่ง เราควรแบ่งปันให้กับคนที่ไม่มีโอกาสเลย
และงานนี้ได้อยู่ใกล้กับป้าที่ดูแลเราเมื่อตอนเด็ก ๆ ตอนนี้ท่านก็เกือบ 80 แล้ว

เราทำงานได้สักพัก พบความผิดปกติในองค์กร เด็กไม่ได้รับการดูแลอย่างที่เป็น
เขียนรายงานส่งไปแล้วก็เท่านั้น สุดท้ายเรากับเพื่อนร่วมงานอีกคนโดนเลิกจ้าง
เราฟ้องเขา เขาฟ้องเรา

ตอนนั้นคิดนะ ... ทำสิ่งที่ถูกต้องมันยากแบบนี้นี่เอง ท้อใจมาก ร้องไห้ เหนื่อย
เราตั้งใจลงมาทำงานเพื่อคนอื่น แต่คนอื่นตั้งใจทำงานเพื่อตัวเอง โกงเท่าที่จะโก
ได้

สุดท้ายก็ผ่านมันมา เราสูญเสียความเชื่อในองค์กรเหล่านี้ เราไม่บริจาคให้องค์กรไหน ๆ
ยกเว้นองค์กรเราสามารถตรวจสอบได้ว่า สิ่งที่เราบริจาคนั้นถึงผู้ที่ต้องการจริง ๆ