ความคิดเห็นที่ 1 หรือรวมทั้งประเด็น พระเจ้าเทวานัมปิยทัสสี หรืออโศกอินเดีย เป็นคนละองค์กับพระเจ้าอโศกในอรรถกถา  เรายังเชื่อ ทั้งที่เคยมีญาติโยม ถามท่านเจ้าคุณพระพรหมคุณาภรณ์  ว่า "รู้ได้อย่างไรว่าเป็นจารึกของพระเจ้าอโศก" เพราะ ไม่มีชื่ออโศกสักแห่ง นอกจาก "เทวานัมปิยทัสสี" และที่สำคัญ ก็คือ "ศักราช" ของพระเจ้าเทวานัมปิยทัสสี ที่นักประวัติศาสตร์ลงความเห็นและข้อสรุป ขัดแย้ง กับ ในพระอรรถกถา ครับ เกิดห่างกัน ร่วม 80 ปี ครับ พระเจ้าอโศกพระองค์จริง ประสูติ พ.ศ. ๑๘๘ ครองราชย์ ๒๑๘ ครองราชย์ ๓๗ ปี สิ่นพระชนม์ พ.ศ. ๒๕๕ ครับ ดังนั้น พระเจ้าอโศกที่อินเดีย เป็นคนละคนกับ พระเจ้าอโศกในพระไตรปิฎก ดัง ตัวอย่าง ความในอรรถกถา บางตอนมีว่า ท้าวสักกะเทวราช  เสด็จจาริกไปทรงเห็นพระเจ้าอโศกนั้นแล้ว  เรียก วิสสุกรรมเทพบุตรมาสั่งว่า  พ่อเอ๋ย  พระธรรมราชาอโศก  จักทรงนำพระบรม- ธาตุไป  เพราะฉะนั้น  เจ้าจงลงสู่บริเวณไปทำลายรูปไม้ (หุ่นยนต์)  เสีย  วิสสุกรรม เทพบุตรนั้น  ก็แปลงเพศเป็นเด็กชาวบ้านไว้จุก  ๕  แหยม  ยืนถือธนูตรง พระพักตร์ของพระราชาแล้ว  ทูลว่า  ข้าจะนำไป มหาราชเจ้า.  พระราชาตรัสว่า นำไปสิพ่อ.  วิสสุกรรมเทพบุตรจับศรยิงตรงที่ผูกหุ่นยนต์นั้นแล  ทำให้ทุกอย่าง กระจัดกระจายไป.  ครั้งนั้น  พระราชาทรงถือตรากุญแจ  ที่ติดอยู่ที่เชือกผูก ทอดพระเนตรเห็นแท่งแก้วมณีและเห็นอักษรจารึกว่า  ในอนาคตกาล  เจ้า แผ่นดินที่ยากจนถือเอาแก้วมณีแท่งนี้แล้ว  จงทำสักการะพระบรมธาตุทั้งหลาย ทรงกริ้วว่า  ไม่ควรพูดหมิ่นพระราชาเช่นเราว่า  เจ้าแผ่นดินยากจน  ดังนี้แล้ว ทรงเคาะซ้ำ ๆ กันให้เปิดประตู  เสด็จเข้าไปภายในเรือนประทีปที่ตามไว้  เมื่อ ๒๑๘ ปี  ก็โพลงอยู่อย่างนั้นนั่นเอง    แต่ พ.ศ. ๒๑๘ พระเจ้าเทวานัมปิยทัสสีหรือพระเจ้าอโศกที่อินเดียยังไม่ประสูติครับ เพราะของฝรั่งประสูติ พ.ศ. ๒๔๐ ครับ แก้ไขเมื่อ 05 ธ.ค. 55 16:14:11 แก้ไขเมื่อ 05 ธ.ค. 55 16:08:10 จากคุณ : ศรีวรุณะอิสโร เขียนเมื่อ : วันพ่อแห่งชาติ 55 16:05:29

ความคิดเห็นที่ 2 อรรถกถาจารย์ --- ที่ไม่ใช่ พระพุทธโฆษาจารย์ พ.ศ. 900  ที่ไปขอแปล อรรถกถา ภาษาสิงหล (ต้นฉบับ  พระเจ้าอโศกมหาราช พ.ศ. 270 โดยประมาณ ส่งไปถวาย พระสหายที่ลังกา ฯ) --- ยัง สรุปไม่ได้ว่า (๑) สูกรมัทวะ  ที่ นายจุนทะ "ปรุง ถวายพระบรมศาสดา" ตาม มหาปรินิพพานสูตร คืออะไรแน่ -- หมูเนื้ออ่อน? -- เห็ดที่หมูชอบกิน -- ชื่อ อาหาร (ประเภท ยาอายุวัฒน) ดังนั้น  เอาอะไรแน่ กับ "ตัวเลข  ปี พ.ศ.นั่น นี้" สรุป ประเด็น --  ความผิดพลาดในการกำหนดสถานที่ประสูติ - ถ้า คิดจะ  "ล้มของเดิมๆ  ที่ เป็นที่ยอมรับกันแล้วว่า ถูกต้อง" มี กี่วิธี ? วิธี ที่ กระทู้นี้เสนอ --- น่าจะ "อ่อน ด้วยหลักฐาน ฯ"  เพราะ "ผู้เสนอ" น่าจะ .... ฯลฯ ยุวพุทธ  พิจารณา ฯ ที่สำคัญ ไม่สำคัญว่า "สถานที่เกิดของเจ้าชายสิทธัตถะ ที่ถูกต้อง ชัวร์ ๑๐๑% ต้อง ตรงไหน? พระพุทธเจ้าสอนให้ ทำดี เว้นชั่ว ทำจิตให้ขาวรอบ นั่นแหละ คือเรื่องสำคัญ  ของชาวพุทธที่แท้ ฯ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : วันพ่อแห่งชาติ 55 17:24:04

ความคิดเห็นที่ 3 เคสนี้เห็นด้วยกับน้าครับ จากคุณ : cantona_z เขียนเมื่อ : วันพ่อแห่งชาติ 55 23:34:11

ความคิดเห็นที่ 4 ถ้าสถานที่ผมันผิดก้ผิดตั้งแต่สมัยพระเจ้าอโศกแล้วล่ะครับ อันนี้พูดในเชิงประวัติศาสตร์นะ  คือที่เราพูดว่าที่นั่นที่นี่คือสังเวชนียสถาน ก็เพราะพระเจ้าอโศกไปบูรณะและสร้างเสาหินไว้ ทั้งนั้น ดังนั้นแสดงว่าถ้าผิดก้ผิดตั้งแต่สมัยพระเจ้าอโศกแล้ว ป.ล. สมัยพระเจ้าอโศก ยังเป็นยุคอภิธรรมอยู่เลย ยุตอรรถกถา มาสมัยหลังนั้นอีก จากคุณ : ยองเจียงใหม่ เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 55 00:23:38

ความคิดเห็นที่ 5 นักโบราณคดี "วังท่าพระ" หนึ่ง (ตอนนี้ เห็นว่า ทำกาละไปแล้ว) ชูประเด็น "พระพุทธเจ้า พระองค์นี้ เป็นคนไทย นักโบราณคดี นั้น  ที่แต่งเพลง "ดอกอะไร ทัดไว้ในรูหู" มั๊ง ฯ ดูเหมือน ประเด็น "พระพุทธเจ้า พระองค์นี้ เป็นคนไทย --- จะ เข้ามาปรากฎ ต่อใน นิตยสารศิลปวัฒนธรรม รุ่น "สุจิต วงษ์เทส" เป็น บกบห. ฯลฯ (จำผิดได้) ถ้า "ศรีวรุณะอิสโร"  อาสัย "มุมมอง" ของนักโบราณคดี "วังท่าพระ" หนึ่ง "ถ้านะครับ" ที่ ชูประเด็น "พระพุทธเจ้า พระองค์นี้ เป็นคนไทย" ละก็ ขอบอกว่า "ประเด็น มัน ตกรุ่น + ล้าสมัย" แล้วละครับ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 55 10:47:51

ความคิดเห็นที่ 6 ตอบคุณยองเจียงใหม่ ความคิดเห็นที่ 4 ถ้าสถานที่จะผิด ก็คงจะผิดก่อนสมัยพระเจ้าเทวานัมปิยทัสสี ที่อินเดีย จะเสด็จไปบูรณะและสร้างเสาหินครับ แต่ "พระเจ้าเทวานัมปิยทัสสี" ที่สร้างเสาหินเอาไว้ที่โน่น คงจะเป็นคนละองค์กับพระเจ้าอโศกในอรรถกถาเป็นแน่ และเป็นคนละองค์ที่ได้เสด็จเดินทางไปสร้างพระธาตุเจดีย์ในดินแดนมอญและไทย เป็นแน่ ไม่ว่าจะเป็นพระมาลีย์เจดีย์ที่เมืองหงสาวดี หรือที่ "พระธาตุศรีจอมทอง" ที่เชียงใหม่ ดังในประวัติที่ว่า.. จำเดิมแต่กาลที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าเสด็จดับขันธปรินิพพานไปแล้วได้ ๒๑๘ ปี มีพระราชาองค์หนึ่งพระนามว่า ศรีธรรมาโศกราชหรืออีกนัยหนึ่งว่า พระเจ้าอโศกมหาราช เป็นผู้ทรงเดชานุภาพปราบชมพูทวีปทั้งมวลได้เสด็จไปสู่ดอยศรีจอมทอง พร้อมด้วยท้าวพระยาเสนามาตย์ราชบริพารเป็นอันมาก ด้วยอานุภาพแห่งพระอินทร์ เทพยดาและพระอรหันต์แล้ว ได้ให้ขุดคูหาอุโมงค์ที่ใต้พื้นดอยศรีจอมทองลึกนัก ใหญ่ประมาณเท่าที่ตั้งพระคันธกุฏีแห่งพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ในพระเชตวันมหาวิหาร พระนครสาวัตถี ในสมัยพุทธกาล แล้วให้สร้างพระถูปองค์หนึ่งแล้วด้วยทองคำสูง ๖ ศอก ไว้ในคูหานั้น หล่อพระพุทธรูปยืนด้วยทองทิพย์หนัก ๑ แสน ๒ องค์ ตั้งไว้ทางทิศเหนือพระสถูปองค์ ๑ ทิศใต้ ๑ องค์ หล่อพระพุทธรูปนั่งด้วยทองคำ ๒ องค์หนักองค์ละ ๑ แสน ตั้งไว้ ณ ทิศตะวันออกพระสถูปองค์ ๑ ทิศตะวันตก องค์ ๑ และได้จัดสร้างดุริยดนตรี เครื่องปูลาด เตียงตั้ง และฉัตรธงไว้ทั้ง ๔ ด้านแห่งพระสถูปนั้น แล้วให้หล่อรูปยักษ์ ๘ ตน ยืนเฝ้าที่หน้ามุขพระสถูปทั้ง ๔ ด้าน ๆ ละตน และยืนเฝ้าประตูแห่งคูหาทั้ง ๔ ด้าน ๆ ละตน แล้วพระเจ้าอโศกมหาราชจึงเอาโกศแก้ววชิระ หนัก ๑ พันน้ำ มาตั้งไว้เหนืออาสนะทองคำ ครั้นได้นักขัตฤกษ์ชัยมงคล จึงพร้อมด้วยพระอรหันต์ เทวดา นาค ครุฑและสมณพราหมณ์ ทำการฉลองสมโภชบูชาพระบรมธาตุแห่งสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นมหาปางอันใหญ่ตลอด ๗ วัน ครั้นแล้วจึงได้ทำการอัญเชิญพระทักษิณโมลีธาตุจอมพระเศียรเบื้องขวาแห่งพระพุทธเจ้า เท่าเมล็ดในพุทราเสด็จเข้าสู่โกศแก้ววชิระนั้น พร้อมทั้งพระธาตุกระดูกด้ามมีดเบื้องขวา โตเท่าเมล็ดข้าวสารหัก มีสัณฐานเป็นสามเหลี่ยม และพระบรมธาตุย่อยอีก ๕ องค์เท่าเมล็ดพันธ์ผักกาด รวมเป็นพระธาตุ ๗ องค์ ให้เข้าอยู่ในโกศแก้ววชิระนั้น จึงเชิญโกศแก้ววชิระให้เข้าประดิษฐานไว้ในพระสถูปทองคำเสร็จแล้ว พระเจ้าอโศกมหาราช พร้อมด้วยท้าวพระยาเสนามาตย์ เทพยดา และพระอรหันต์ทั้งหลาย จึงกล่าวคำอธิษฐานไว้ว่า “ข้าแต่พระบรมธาตุเจ้าองค์ประเสริฐในกาลเมื่อพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงพระชนม์อยู่ พระองค์ได้เคยเสด็จมาสู่ที่นี่ และได้ตรัสทำนายไว้แก่พระยาอังครัฏฐะว่า "พระทักษิณโมลีธาตุของเราตถาคตจะมาประดิษฐานอยู่ที่นี่" ดังนี้ และบัดนี้พระบรมธาตุเจ้าก็ได้เสด็จเข้าประดิษฐานอยู่ในที่นี่ สมดังพระพุทธทำนายแล้ว ในกาลต่อไปข้างหน้า แม้ว่าคน เทวดาและครุฑ นาคใด ๆ ก็ดี จักมานำเอาพระบรมธาตุเจ้าไปในสถานที่ใดก็ดีขอพระบรมธาตุเจ้าอย่าได้เสด็จไปเลย แม้ถึงว่าได้เสด็จไปแล้วก็ขอจงได้ เสด็จกลับคืนมาอยู่ ณ สถานที่นี้ตราบเท่า ๕๐๐๐ พระวัสสา เพื่อได้เป็นที่สักการบูชาแก่เทพยดาและมนุษย์ทั้งหลายชั่วกาลนาน ข้าแต่พระบรมธาตุเจ้าในอนาคตกาลข้างหน้า หากมีพระราชาหรือมหาอำมาตย์ผู้ใด ได้มาสักการะพระบรมธาตุเจ้า ณ ดอยศรีจอมทองที่นี่ ขอจงให้พระราชาเป็นต้น พระองค์นั้นจงมีเดชานุภาพเหมือนดั่งข้าพระพุทธเจ้าอโศกมหาราชธรรมราชานี้เทอญ ข้าแต่พระบรมธาตุเจ้า เมื่อใดพระราชามหาอำมาตย์ผู้เสวยราชบ้านเมือง มีบุญวาสนาเสมอดั่งข้าพระพุทธเจ้า ข้าพระพุทธเจ้าขอนิมนต์พระบรมธาตุเจ้า จงเสด็จออกมาจากพระสถูปทองคำแสดงอภินิหารให้ปรากฏแก่คนและเทพยดาทั้งหลาย เพื่อให้พระพุทธศาสนารุ่งเรืองต่อไปตลอด ๕,๐๐๐ พระวัสสา ถ้าหากพระราชาและอำมาตย์เสวยราชบ้านเมืองที่นี้ ปราศจากการเคารพนับถือพระรัตนตรัย กระทำแต่บาปอกุศลกรรมมีประการต่าง ๆ ไซร้ ขอพระบรมธาตุเจ้า จงเสด็จประทับอยู่ในพระสถูปทองคำ แห่งข้าพระพุทธเจ้า ขอจงอย่าได้เสด็จออกมาให้ปรากฏแก่ผู้ใดเลย ข้าแต่พระบรมธาตุเจ้า กาลใดเมื่อพระพุทธศาสนาตั้งอยู่ตลอด ๕,๐๐๐ พระวัสสา แล้ว พระธาตุแห่งพระพุทธเจ้าก็จักเสด็จไปรวมกันในที่แห่งเดียว ขอพระสถูปทองคำของข้าพระพุทธเจ้ากับทั้งเครื่องสักการบูชาทั้งหลาย จงอย่าได้สูญหายเป็นอันตรายไปเลย ขอจงตั้งอยู่ตราบเท่าถึงศาสนาพระศรีอริยะเมตไตรยผู้จะมาตรัสในภายหน้า และขอจงให้พระศรีอริยะเมตไตรยพระองค์นั้นจงนำพระสถูปทองคำของข้าพระพุทธเจ้านี้ออกมาแสดงแก่เทพยดา และมนุษย์ทั้งหลาย ได้กระทำสักการบูชาทุก ๗ วันเทอญ” เมื่อพระเจ้าอโศกมหาราชทรงอธิษฐานดังนี้แล้ว เหล่าเทพยดา นาคครุฑ ทั้งหลายจึงไปนำเอาหินจากป่าหิมพานต์ เอามาก่อแวดล้อมพระสถูปไว้ ๗ ชั้น เพื่อมิให้คนและสัตว์มาทำอันตรายได้ แล้วจึงอาณัติสั่งเทวดา ๒ ตนและพญานาค ๒ ตน ให้อยู่พิทักษ์รักษาพระบรมธาตุเจ้าต่อไป ในกาลใดถ้าหากพระราชามหาอำมาตย์และฝูงชนทั้งหลาย ประกอบด้วยบุญสมภารมีความเลื่อมใสในพระรัตนตรัย ในกาลนั้น เทพยดา และพระยานาคผู้รักษาพระบรมธาตุ ก็ดลบันดาลให้ชนทั้งหลายทราบว่าพระบรมธาตุเจ้ามีอยู่ในที่นี้ ถ้าชนทั้งหลายมีใจหนาแน่นไปด้วยกิเลสประกอบแต่กรรมอันเป็นอกุศลบาปธรรม เทพเจ้าผู้รักษาพระบรมธาตุก็นิมนต์พระบรมธาตุให้เข้าอยู่ในคูหาใต้พื้นดอยศรีจอมทองเสีย มิให้ออกมาปรากฏแก่คนทั้งหลาย และในกาลนั้นพระเจ้าอโศกธรรมราชาได้รับสั่งให้เสนาอำมาตย์ราชบริพารทั้งหลาย ให้ขุดหลุมใหญ่ฝังทองคำไว้ในทิศทั้ง ๘ แห่งดอยศรีจอมทอง ทรงอธิษฐานไว้ว่าเมื่อใดพระบรมธาตุเจ้าเจริญรุ่งเรืองไปภายหน้า ขอจงให้ผู้อยู่ปฏิบัติรักษาพระบรมธาตุนี้ จงขุดเอาทองคำที่ฝังไว้นี้ออกบำรุงก่อสร้าง สถาปนาพระพุทธศาสนาให้เจริญถาวรต่อไปชั่วกาลนานเทอญ ครั้นแล้วท้าวเธอพร้อมด้วยเสนามาตย์ราชบริพารก็เสด็จคมนาการกลับไปสู่พระนครของพระองค์ ณ กาลนั้นแล     ตรงนี้น่าสังเกต พระเจ้าอโศกในประวัติพระธาตุศรีจอมทอง สร้างพระพุทธรูป เช่นเดียวกับที่หลวงจีนฟาเหียน บันทึกไว้ว่า พระเจ้าอโศกมหาราช ก็สร้างพระพุทธรูปที่เมือง "สังกัสสะ" สถานที่ที่พระพุทธองค์เสด็จลงมาจากสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ แต่ นักประวัติศาสตร์และนักโบราณคดี บอกว่า สมัยพระเจ้าอโศก ไม่มีการสร้างพระพุทธรูป ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะ ในอินเดีย ไม่มีการค้นพบพระพุทธรูปที่เก่าแก่ไปถึงสมัยพระเจ้าอโศก หรืออีกนัยหนึ่งก็คือ "พระเจ้าเทวานัมปิยทัสสีที่อินเดียยังไม่รู้จักวิธีการเททองหล่อพระพุทธรูป" ขอย้ำอีกครั้ง พระเจ้าเทวานัมปิยทัสสีที่อินเดีย ประสูติหรือเกิดทีหลังพระเจ้าอโศกมหาราชประมาณ ๘๐ ปีครับ แก้ไขเมื่อ 06 ธ.ค. 55 21:36:14 จากคุณ : ศรีวรุณะอิสโร เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 55 21:33:17

ความคิดเห็นที่ 7 เรียน ท่านเซนฯ ครับ พระพุทธเจ้าจะเป็นคนไทยหรือไม่ ผมคงไม่กล้าพูดเช่นนั้น เพราะคนไทย อาจจะเป็นคนรุ่นใหม่ ที่มาอาศัยแผ่นดินตรงนี้ และคงยืนยันตามพระบาลี ว่า "พระพุทธเจ้าเป็นชาวศากยะ" ครับ เพียงแต่ จะพิสูจน์ว่า กรุงกบิลพัสดุ์ ของ ชาวศากยะ ไม่ได้อยู่ที่เนปาล และจะพิสูจน์ว่า มหาชนบท ทั้ง ๑๖ รวมทั้งแว่นแคว้นอื่น เช่น โยนก ก็ดี อยู่ในดินแดน ที่เป็นประเทศพม่า และไทยในปัจจุบันเท่านั้น เพราะนั่นหมายถึง แว่นแคว้นที่เป็นที่ตั้งของ สังเวชนียสถาน ทั้ง ๔ ไม่ว่า จะเป็นสถานที่ประสูติ ตรัสรู้ แสดงปฐมเทศนา และปรินิพพาน อยู่ในดินแดนที่เป็นประเทศไทยและพม่า ไม่ใช่ในอินเดียหรือเนปาล หรือหาก จะบอกว่า สังเวชนียสถานทั้ง ๔ จะอยู่ในอินเดีย ก็เป็น "INDIA EXTRA GANGEM" ไม่ใช่ "INDIA INTRA GANGEM" แก้ไขเมื่อ 06 ธ.ค. 55 22:09:25 จากคุณ : ศรีวรุณะอิสโร เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 55 22:09:04

ความคิดเห็นที่ 8 และแน่นอน การที่จะพิสูจน์ทราบ ถึงสถานที่ตั้ง สังเวชนียสถาน ทั้ง ๔ ในดินแดน พม่าและไทย ยังต้องใช้เวลาอีกพอสมควร หากไม่ได้รับการเอาจริงเอาจัง แบบสมัยที่อังกฤษเข้าไปยึดครองอินเดีย แล้วขุดค้นหาวัตถุโบราณ พร้อมๆ กับ การเขียนประวัติศาสตร์อินเดียขึ้นมา ดังนั้น ข้อสมมติฐาน ของผมก็ยังเป็นข้อสมมติฐาน ที่ตั้งขึ้น เพื่อถกเถียงและรับฟัง ดัง แผนผังที่ตั้ง สังเวชนียสถาน ทั้ง ๔ ตามแผนผังจำลองข้างล่างนี้ เพราะอย่างน้อย ข้อมูลที่ผมมีอยู่ ก็เชื่อได้ว่าสถานที่ต่างๆ ในอินเดียและเนปาล ก็ไม่ถูกต้อง และในบันทึกเก่าของเรา ก็ได้ทิ้งประเด็นให้ต้องขบคิดครับ แก้ไขเมื่อ 06 ธ.ค. 55 22:46:40 จากคุณ : ศรีวรุณะอิสโร เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 55 22:44:25

ความคิดเห็นที่ 9 ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ เมื่อก่อน พวกภิกษุผู้อยู่จำพรรษาใน ทิศทั้งหลายย่อม มาเพื่อเฝ้าพระตถาคต พวกข้าพระองค์ย่อมได้เห็น ได้เข้าไปนั่ง ใกล้ภิกษุเหล่านั้นผู้ให้เจริญใจ ก็โดยกาลล่วงไปแห่งพระผู้มีพระภาค พวกข้าพระ องค์จักไม่ได้เห็น ไม่ได้เข้าไปนั่งใกล้ พวกภิกษุ ผู้ให้เจริญใจ ฯ ดูกรอานนท์ สังเวชนียสถาน ๔ แห่งเหล่านี้ เป็นที่ควรเห็นของ กุลบุตรผู้มีศรัทธา สังเวชนียสถาน ๔ แห่ง เป็นไฉน คือ ๑. สังเวชนียสถานอันเป็นที่ควรเห็นของกุลบุตรผู้มีศรัทธาด้วยมาตาม ระลึกว่า พระ ตถาคตประสูติในที่นี้ ฯ ๒. สังเวชนียสถานอันเป็นที่ควรเห็นของกุลบุตรผู้มีศรัทธาด้วยมาตาม ระลึกว่า พระ ตถาคตตรัสรู้พระอนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณในที่นี้ ฯ ๓. สังเวชนียสถานอันเป็นที่ควรเห็นของกุลบุตรผู้มีศรัทธาด้วยมาตาม ระลึกว่า พระ ตถาคตทรงยังอนุตตรธรรมจักรให้เป็นไปในที่นี้ ฯ ๔. สังเวชนียสถานอันเป็นที่ควรเห็นของกุลบุตรผู้มีศรัทธาด้วยมาตาม ระลึกว่า พระ ตถาคตเสด็จปรินิพพานแล้วด้วยอนุปาทิเสสนิพพานธาตุ ในที่นี้ สังเวชนียสถาน ๔ แห่งนี้แล เป็นที่ควรเห็นของกุลบุตรผู้มีศรัทธา ฯ จากคุณ : ศรีวรุณะอิสโร เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 55 00:18:31

ความคิดเห็นที่ 10 ได้ ดูยูทูป ท่องเที่ยวอินเดีย พาลให้คิด เมื่อไกด์อธิบาย เรื่อง ที่ตั้งบ้านนางสุชาดา กับ พุทธคยา ที่อยู่คนละฝั่งของแม่น้ำเนรัญชรา พลิกไปอ่าน อรรถกถา พบเรื่องน่าคิด.. นางสุชาดาได้เห็นความอัศจรรย์มิใช่น้อย ซึ่งปรากฏแก่ตนในที่นั้น โดยวันเดียวเท่านั้น จึงเรียกนางปุณณาทาสีมาพูดว่า แน่ะแม่ปุณณา วันนี้ เทวดาของเราทั้งหลายน่าเลื่อมใสยิ่งนัก ในกาลมีประมาณเท่านี้ เราไม่เคยเห็นความอัศจรรย์เห็นปานนี้ เธอจงรีบไปดูแลเทวสถานโดยเร็ว. นางปุณณาทาสีนั้นรับคำของนางสุชาดานั้นแล้ว ได้รีบด่วนไปยังโคนต้นไม้. ฝ่ายพระโพธิสัตว์ได้ทรงเห็นมหาสุบิน ๕ ประการ ในตอนกลางคืนนั้น ทรงใคร่ครวญอยู่ จึงทรงกระทำสันนิษฐานว่า วันนี้ เราจักได้เป็นพระพุทธเจ้าโดยไม่ต้องสงสัย พอราตรีนั้นล่วงไป ทรงกระทำการปฏิบัติพระสรีระ คอยเวลาภิกขาจารอยู่ พอเช้าตรู่ จึงเสด็จมาประทับนั่งที่โคนไม้นั้น ทรงกระทำโคนไม้ทั้งสิ้นให้สว่างไสวด้วยรัศมีของพระองค์.                ลำดับนั้น นางปุณณาทาสีนั้นมาได้เห็นพระโพธิสัตว์ประทับนั่งที่โคนไม้ ทอดพระเนตรดูโลกธาตุด้านทิศตะวันออก. และเพราะได้เห็นต้นไม้ทั้งสิ้นมีสีดังสีทอง ด้วยพระรัศมีอันซ่านออกจากพระสรีระของพระโพธิสัตว์นั้น. นางจึงได้คิดดังนี้ว่า วันนี้ เทวดาของเราทั้งหลายเห็นจะลงจากต้นไม้มานั่งเพื่อจะรับพลีกรรมด้วยมือของตนเองทีเดียว จึงเป็นผู้ถึงความสลดใจ รีบไปบอกเนื้อความนั้นแก่นางสุชาดา. นางสุชาดาได้ฟังคำของนางปุณณาทาสีนั้น แล้วก็ดีใจจึงกล่าวว่า วันนี้ ตั้งแต่บัดนี้ไป เจ้าจงดำรงอยู่ในฐานะธิดาคนใหญ่ของเรา แล้วได้ให้เครื่องประดับทั้งปวงอันสมควรแก่ธิดา. ก็เพราะเหตุที่ในวันจะบรรลุความเป็นพระพุทธเจ้า การได้ถาดทองมีค่าแสนหนึ่งจึงจะควร เพราะฉะนั้น นางสุชาดานั้นจึงทำความคิดให้เกิดขึ้นว่า จักใส่ข้าวปายาสในถาดทอง จึงให้คนใช้นำถาดทองมีค่าแสนหนึ่งออกมา ประสงค์จะใส่ข้าวปายาสในถาดทองนั้น จึงรำพึงถึงโภชนะที่ลุกแล้ว. ข้าวปายาสทั้งหมดก็กลิ้งไปประดิษฐานอยู่ในถาด เหมือนน้ำกลิ้งจากใบบัว ฉะนั้น. ข้าวปายาสนั้นได้มีปริมาณเต็มถาดหนึ่งพอดี. นางจึงเอาถาดทองใบอื่น ครอบถาดใบนั้น แล้วเอาผ้าขาวห่อ ประดับร่างกายด้วยเครื่องอลังการทั้งปวง เอาถาดนั้นทูนบนศีรษะของตน เดินไปยังโคนต้นไทรนั้นด้วยอานุภาพใหญ่ แลดูพระโพธิสัตว์ เกิดความโสมนัสเป็นกำลัง สำคัญว่าเป็นเทวดา จึงค้อมกายลงเดินไป จำเดิมแต่ที่ได้เห็น ปลงถาดลงจากศีรษะแล้ว เปิดฝาเอาสุวรรณภิงคารใส่น้ำอันอบด้วยดอกไม้หอมแล้วได้เข้าไปยืนอยู่ใกล้ๆ พระโพธิสัตว์. บาตรดินที่ท้าวฆฏิการมหาพรหมถวาย ไม่ห่างพระโพธิสัตว์มาตลอดกาลนานมีประมาณเท่านี้ ได้หายไปในขณะนั้น. พระโพธิสัตว์ เมื่อแลไม่เห็นบาตร จึงเหยียดพระหัตถ์ขวาออกรับ. นางสุชาดาจึงวางถาดทองข้าวปายาส ในพระหัตถ์ของพระมหาบุรุษ. พระมหาบุรุษทอดพระเนตรดูนางสุชาดา. นางสุชาดากำหนดอาการแล้วจึงทูลว่า ข้าแต่เจ้า ขอท่านจงถือเอาสิ่งที่ข้าพเจ้าบริจาคแก่ท่านไปเถิด ไหว้แล้วทูลว่า มโนรถความปรารถนาจงสำเร็จแก่ท่าน เหมือนดังสำเร็จแก่ข้าพเจ้าเถิด นางไม่ห่วงอาลัยถาดทองอันมีค่าแสนหนึ่ง เป็นเหมือนภาชนะดินเก่า หลีกไปแล้ว.                ฝ่ายพระโพธิสัตว์เสด็จลุกขึ้นจากที่ประทับ ทรงทำประทักษิณต้นไม้ ถือถาดเสด็จไปยังฝั่งแม่น้ำเนรัญชรา ในวันที่พระโพธิสัตว์หลายแสนจะตรัสรู้ มีท่าชื่อว่าสุปติฏฐิตะ (สุประดิษฐ์) เป็นสถานที่เสด็จลงสรงสนาน จึงทรงวางถาดที่ฝั่งแห่งท่าชื่อว่าสุปติฏฐิตะนั้น เสด็จลงสรงสนานเสร็จ แล้วทรงนุ่งธงชัยแห่งพระอรหัต อันเป็นเครื่องนุ่งห่มของพระพุทธเจ้าหลายแสนพระองค์ ทรงนั่งผินพระพักตร์ไปทางทิศตะวันออก ทรงกระทำปั้นข้าว ๔๙ ปั้นประมาณเท่าจาวตาลสุก จาวหนึ่งๆ แล้วเสวยมธุปายาสมีน้ำน้อยทั้งหมด. ก็เป็นอย่างนั้น ข้าวมธุปายาสนั้นได้เป็นอาหารอยู่ได้ตลอด ๗ สัปดาห์ สำหรับพระโพธิสัตว์นั้นผู้จะได้เป็นพระพุทธเจ้า ซึ่งประทับอยู่ที่โพธิมัณฑ์ประเทศ เป็นที่ผ่องใสแห่งพระปัญญาเครื่องตรัสรู้. ในกาลมีประมาณเท่านั้น ไม่มีอาหารอย่างอื่น ไม่มีการสรงสนาน ไม่มีการชำระพระโอษฐ์ ไม่มีการถ่ายพระบังคนหนัก ทรงยับยั้งอยู่ด้วยฌานสุข มรรคสุขและผลสุขเท่านั้น.                ก็พระโพธิสัตว์ ครั้นเสวยข้าวข้าวปายาสนั้นแล้ว จับถาดทองทรงอธิษฐานว่า ถ้าเราจักได้เป็นพระพุทธเจ้าในวันนี้ไซร้ ถาดของเราใบนี้ จงลอยทวนกระแสน้ำไป ถ้าจักไม่ได้เป็น จงลอยไปตามกระแสน้ำ. ครั้นทรงอธิษฐานแล้วได้ลอยถาดไป. ถาดนั้นลอยตัดกระแสน้ำไปถึงกลางแม่น้ำ ณ ที่ตรงกลางแม่น้ำนั่นแล ได้ลอยทวนกระแสน้ำไป สิ้นสถานที่ประมาณ ๘๐ ศอก เปรียบเหมือนม้าซึ่งเพียบพร้อมด้วยฝีเท้าอันเร็วไว ฉะนั้น. แล้วจมลงที่น้ำวนแห่งหนึ่ง จมลงไปถึงภพของกาลนาคราช กระทบถาดเครื่องบริโภคของพระพุทธเจ้าทั้ง ๓ พระองค์ มีเสียงดังกริ๊กๆ แล้วได้วางรองอยู่ใต้ถาดเหล่านั้น. กาลนาคราชครั้นได้สดับเสียงนั้นแล้ว กล่าวว่า เมื่อวานนี้ พระพุทธเจ้าทรงบังเกิดแล้วองค์หนึ่ง วันนี้ บังเกิดอีกองค์หนึ่ง. จึงได้ยืนกล่าวสดุดีด้วยบทหลายร้อยบท. ได้ยินว่า เวลาที่มหาปฐพีงอกขึ้นเต็มท้องฟ้า ประมาณหนึ่งโยชน์สามคาวุต ได้เป็นเสมือนวันนี้หรือวันพรุ่งนี้แก่กาลนาคราชนั้น.                ฝ่ายพระโพธิสัตว์ทรงพักผ่อนกลางวัน อยู่ในสาลวันอันมีดอกบานสะพรั่งใกล้ฝั่งแม่น้ำ. เวลาเย็น ในเวลาดอกไม้ทั้งหลายหลุดจากขั้ว ได้เสด็จบ่ายหน้าไปยังโพธิพฤกษ์ ตามหนทางกว้างประมาณ ๘ อุสภะ ซึ่งเทวดาทั้งหลายตกแต่งไว้ ดุจราชสีห์เยื้องกราย ฉะนั้น. นาค ยักษ์และสุบรรณเป็นต้น ได้บูชาด้วยของหอมและดอกไม้เป็นต้นอันเป็นทิพย์ หมื่นโลกธาตุได้มีกลิ่นหอมเป็นอันเดียวกัน มีระเบียบดอกไม้เป็นอันเดียวกัน และมีเสียงสาธุการเป็นอันเดียวกัน. สมัยนั้นพราหมณ์ชื่อโสตถิยะ เป็นคนหาบหญ้า ถือหญ้าเดินสวนทางมา รู้อาการของมหาบุรุษจึงได้ถวายหญ้า ๘ กำ พระโพธิสัตว์รับหญ้าแล้วเสด็จขึ้นสู่โพธิมัณฑ์ พระโพธิสัตว์ เมื่อรับข้าวมธุปายาส เสด็จไปยังฝั่งแม่น้ำ เมื่อเสวยมธุปายาส ลอยถาดทวนน้ำไป แล้ว พักผ่อนในเวลากลางวัน จนเย็น จึงเสด็จบ่ายหน้า ไปยังโพธิพฤกษ์ สวนทางกับพราหมณ์โสตถิยะ ๑. ไม่มีการข้ามแม่น้ำเนรัญชรา บ้านนางสุชาดาก็อยู่ฟากฝั่งเดียวกับ โพธิมณฑลที่ตั้งโพธิพฤกษ์ ๒. จากโคนต้นไม้ที่รับทธุปายาส ไปริมฝั่งแม่น้ำเนรัญชรา จนเวลาเย็น เสด็จบ่ายหน้าไปโพธิพฤกษ์ ไม่ตรัสว่า ได้เสด็จลุยน้ำข้ามฝั่ง ๓. แขกหรือฝรั่ง มั่วนิ่มมั๊ย ที่กำหนดให้บ้านนางสุชาดา อยู่อีกฝั่ง จึงทำให้เข้าใจว่า พระโพธิสัตว์ต้องลุยน้ำข้ามมา โพธิพฤกษ์ แผนที่ข้างล่างนี้ ผิดพลาดหรือเปล่า? จากคุณ : ศรีวรุณะอิสโร เขียนเมื่อ : 8 ธ.ค. 55 00:33:56

ความคิดเห็นที่ 11 มาดูครับ ว่า ที่ผมว่า ไม่แขกก็ฝรั่ง ต้องมีคนมั่วนิ่มสักคน จากบันทึกการเดินทางของหลวงจีนฟาเหียน ข้างล่างนี้ แม้ว่า จะไม่ตรงกับ อรรถกถาเท่าใดนัก ซ้ำยังไม่พูดถึง แม่น้ำเนรัญชรา และการอธิษฐานลอยถาด แต่ก็ทำให้เห็นภาพว่า "ไม่มีการข้ามแม่น้ำ" แน่นอน จุดที่รับข้าวมธุปายาส และที่ตั้งต้นปัตรซึ่งเป็นที่ตรัสรู้ ไม่ได้อยู่คนละฝั่งแม่น้ำ ดังที่ เสียเงินตีตั๋วเครื่องบิน ข้ามน้ำข้ามทะเลไปที่อินเดียครับ งานนี้ ถ้า บ้านนางสุชาดา ที่อินเดียอยู่ถูกที่ พุทธคยาก็ต้องอยู่ผิดที่ แต่สำหรับผม "ทั้งบ้านนางสุชาดา และพุทธคยา" อยู่ผิดที่ทั้ง ๒ แห่งครับ จากคุณ : ศรีวรุณะอิสโร เขียนเมื่อ : 8 ธ.ค. 55 00:36:01