ความคิดเห็นที่ 1 เข้าชมรม ออกหน่วย  หากิจกรรมดีๆทำสิ คุณต้องการสังคม  ต้องการความยอมรับจากคนอื่น  แต่คุณไม่พยายามสร้างมันขึ้นมา สมัยเรียนเราก็ออกหน่วยสอนน้อง สร้างโรงเรียน  ในชนบทอ่ะ  ก็ได้รู้จักเพื่อนที่มีน้ำใจจากที่นี่มากมาย จากคุณ : BIOTOMNEG เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 17:53:51

ความคิดเห็นที่ 2 เข้าแล้วค่ะ ทั้งชุมนุมเชียร์อะไรสารพัด ก็ไม่ทำให้กล้าที่เข้าหาคนอื่นเลย จากคุณ : The Grace The Peace เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 17:56:33

ความคิดเห็นที่ 3 นึกถึงตัวเองเมื่อก่อนเด๊ะๆเลยล่ะ เป็นแบบจขกท.เปี๊ยบ คิดว่าจขกท.อยู่ในภาวะซึมเศร้าค่ะ โทษนะคะไม่ทราบว่าเรียนม.สีเขียวแถวบางเขนหรือเปล่า ถ้้าใช่ไปพบจิตแพทย์ที่สถานพยาบาลเลยค่ะ ไปนัดกับจนท.ได้เลย สุดท้ายการนั่งสมาธิ สวดมนต์ทำบุญ จะช่วยเราได้พอควร ลองคุยกับคุณพ่อคุณแม่ดูด้วยนะคะ อาการจะดีขึ้น ปล.ภาวะซึมเศร้ามันไม่ได้แก้กันได้ง่ายๆนะ เป็นโรคชนิดนึงต้องรักษาเหมือนหวัดนี่แหละ ไม่ใช่เพียงแค่พูดแนะนำโน่นนี่นั่นก็หาย เราเคยเป็นมันทรมานมาก แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 55 18:03:20 จากคุณ : via iPhone (Pan-Nyo) เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 17:56:40

ความคิดเห็นที่ 4 ไม่ใช่อ่ะค่ะ แหะๆ ม.เราอยู่นอกเมืองเลย แต่อยากไปที่คุณคห3แนะนำจัง ก็เหมือนตัวเองซึมไปจริงๆล่ะค่ะ ความเฮฮาบ้าบอตอนนี้หายหมดเลย :( จากคุณ : The Grace The Peace เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 18:01:28

ความคิดเห็นที่ 5 สงสัยตรงที่ว่าตอนแรก สนุกสนานเฮฮากับเพื่อนๆได้จากกิจกรรม แล้วต่อมาอยู่ๆดีๆ เค้าก็ห่างกันออกไป แถมเป็นทุกคนเลยด้วย มีอะไรเป็นจุดเปลี่ยนหรือเปล่าครับ เพราะปกติ คณะที่ต้องจับกลุ่มกันเหนียวแ่น่นนี่ค่อนข้างรักกันมากนะครับ ส่วนตัวก็เคยเป็นแบบว่า ออกห่างจากเพื่อนๆไปเอง แต่เพื่อนๆส่วนใหญ่ก็พยายามเข้าหาอยู่ตลอด คอยช่วยเหลืออยู่นะ ค่อยๆวิเคราะห์ออกมา ค่อยๆแก้ สู้ๆนะครับ ^^ นอกเมืองแถวเชียงราก-บางขันหรือเปล่าครับ ^^" แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 55 18:06:26 จากคุณ : TongNaja เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 18:05:04

ความคิดเห็นที่ 6 งั้นลองสอบถามสถานพยาบาลในม.นะคะว่ามีจิตแพทย์หรือเปล่า ถ้าไม่มีก็ๆรพ.ใหญ่ๆในจังหวัดเลย อาจจะเสียคชจ. แต่ก็ต้องลองคุยกับทางบ้านดูเรื่องค่ารักษานี่แหละ จิตใจกับร่างกายเป็นเรื่แงเกี่ยวข้องกัน จากคุณ : via iPhone (Pan-Nyo) เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 18:07:10

ความคิดเห็นที่ 7 ผมเคยเพลียกับเรื่องพวกนี้อยู่พักใหญ่เหมือนกันครับ ช่วงเรียนมหาวิทยาลัย ประมาณ 2-3 ปี แต่สุดท้ายก็ไม่แคร์ครับ ช่างมัน ใครอยากคุยก็คุย ใครไม่อยากก็ไม่ว่าอะไร ครอบครัว พ่อแม่พี่น้องเราก็มี คนห่วงใยเราเยอะแยะครับ จากคุณ : กะริโตะคุง เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 18:26:41

ความคิดเห็นที่ 8 . แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 55 19:27:23 จากคุณ : นะคะ (กันนะคะ) เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 18:30:56

ความคิดเห็นที่ 9 แถวรังสิตค่ะแหะๆ (อาจร้องอ๋อ)ล ว่าจะไม่สนใจ เค้าไม่คุยกับเราก็ไม่ง้อ แต่ก็หวังว่าจะมีคนเข้าหาเราบ้าง ที่ผ่านมาเราเข้าหาจนเหนื่อยแล้ว บางคนที่ไม่ต้องใช้ความพยายาม คนก็มีรอบกาย หรือเราเป็นคนไม่มีเสน่ห์มั๊ง พิมไปน้ำตาจะไหล จากคุณ : The Grace The Peace เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 18:53:38

ความคิดเห็นที่ 10 อย่าคิดมากๆ ค่อยๆปรับตัวไป ลองเริ่มใหม่อีกครั้ง ลองเริ่มจากคนข้างๆที่เรียนด้วยกันก่อนก็ได้ ^^ แต่เอ ไม่รู้จัก เชียงราก นี่ไม่ใช่ tu เหรอ จากคุณ : TongNaja เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 18:59:52

ความคิดเห็นที่ 11 รู้จักเชียงราก แต่ไม่รู้จักบางขันแหะๆ จากคุณ : The Grace The Peace เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 19:31:42

ความคิดเห็นที่ 12 แสดงว่าเดาไม่ผิด 55 ไปกลับบ้านด้วยหรือเปล่า เพื่อนเลยน้อยอะ จากคุณ : TongNaja เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 19:35:47

ความคิดเห็นที่ 13 ตรงข้ามเลยค่ะ อยู่หอแล้วเพื่อนดันกลับบ้าน จากคุณ : The Grace The Peace เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 19:44:02

ความคิดเห็นที่ 14 น้องลองสำรวจตัวเองดูหรือยังค่ะ ว่าปัญหาเกิดจากตัวเองด้วยหรือเปล่า ทำไมเพื่อนๆถึงทำอย่างนี้กับเรา ลองเอาใจเขามาใส่ใจเราดูนิดนึงก่อนนะคะ หรือทำอย่าง Mr. Fusion ก็ได้ค่ะ เมื่อก่อน แกเข้ามาโพสต์ว่า "เข้ามาดู"ทุกกระทู้เลย จนทุกคนพากันสงสัยว่าเป็นใคร มีจุดประสงค์อะไร ขำๆ จากคุณ : ต้นขนุนกับคุณปอ เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 19:59:44

ความคิดเห็นที่ 15 น่าจะเป็นโรคขาดความรักจากคนรอบข้างมากกว่า เลยคิดมาก ถ้าอยากให้ใครคิดถึง ต้องคิดถึงเขาก่อน ถ้าอยากให้ใครห่วงใย ก็ต้องห่วงใยเขาก่อน ถ้าอยากให้ใครช่วยเหลือ ก็ต้องช่วยเหลือ แล้วถ้าอยากได้ความรัก ก็ต้องมีความรักให้เพื่อนก่อนครับ... จากคุณ : atpp007 เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 20:02:41

ความคิดเห็นที่ 16 เอ อยู่หอก็ต้องมีรูมเมทสิ จริงๆอยู่หอนี่เพื่อนเยอะมากนะ มันรู้จักกันเป็นทอดๆไปเรื่อยๆ บางทีเราไม่รู้จัก เค้ามารู้จักเราเองก็มี 55 ลองสำรวจตัวเองก่อนก็ได้ครับ เริ่มจากเกิดอะไรขึ้นวันนั้น วันที่ฝนตก... จากคุณ : TongNaja เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 20:04:17

ความคิดเห็นที่ 17 อาการเดียวกับเราเลยค่ะ ช่วงมหาลัยนี่เครียดที่สุดละ T^T มารออ่านกระทู้ด้วยคนนะคะ จากคุณ : น้องอุ๋มซุ่มมืด เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 20:05:12

ความคิดเห็นที่ 18 มานั่งคิดว่ามันเกิดอะไรขึ้น ก็หาคำตอบไม่ได้ซักที เห้อ เราไม่ได้ทำตัวแปลกแยกไปเลยนะ คห.17 อยู่เปนเพื่อนกันนะๆTT จากคุณ : The Grace The Peace เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 20:09:32

ความคิดเห็นที่ 19 เพราะมีแฟนหรือเปล่า ก็เลยห่างๆเพื่อนไป ทีนี้พอกลับไป มันก็ไม่ค่อยเหมือนเดิมแล้ว ไรเงี่ย จากคุณ : TongNaja เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 20:15:38

ความคิดเห็นที่ 20 ขอถามน้องว่า ทำไมถึงไม่กล้าเข้าหาคนอื่น เรากลัวอะไร?ช่วยอธิบายให้เห็นภาพได้มั้ยครับ จากคุณ : Mr. Prodigy เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 20:35:14

ความคิดเห็นที่ 21 ผมเคยมีเพื่อนแนวๆนี้ครับ ผมช่วยเค้าไม่สำเร็จ เค้าเป็นหนักครับขนาดทำงานไม่ได้ เพราะกลัวผู้คน ใครอธิบายอะไรไม่เข้าใจเพราะเกร็ง (เกรงใจคนสอน) ผมว่าเป็นอะไรที่ต้องดูแลรักษาเลยนะครับ น้องอยากแก้ให้หายก็ดีแล้วครับ บางคนมีปัญหา แต่ไม่ต้องการแก้ อยากจะหนีไปวันๆ เสียดายครับ เค้าน่าจะมีชีวิตที่ผ่อนคลาย และมีความสุขกว่านี้ แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 55 08:06:10 แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 55 20:42:35 จากคุณ : Mr. Prodigy เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 20:42:21

ความคิดเห็นที่ 22 อย่าหนีปัญหานะครับผมว่า ต้องเข้าหาผู้คน ทำกิจกรรมเยอะๆช่วยได้มากที่จะได้รู้จักผู้คน แต่เข้าไปทำกิจกรรมต้องพูดคุยก่ะคนอื่นด้วยนะครับ ถ้าเราเงียบเขาก็จะไม่กล้าคุยกับเรา ผมว่ายังดีนะครับที่ยังรู้ตัว พยายามผ่อนคลายครับ หากิจกรรมทำ เป็นกำลังใจให้นะครับ สู้ๆ :) จากคุณ : Nonosk130 เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 20:55:58

ความคิดเห็นที่ 23 ปัญหาอยู่ที่เราหรือไม่  แก้ที่ตัวเราจะง่ายที่สุด ตอบให้ได้ ทำไมเพื่อนถึงออกห่างจากเรา มีอะไรบางอย่างแน่ๆ  หรือไม่ คุณก็คิดไปเอง เพื่อนๆเขาก็เฮฮากันไปเรื่อยเปื่อย อาจไม่ได้รังเกียจอะไรคุณ จากคุณ : fhumctn เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 21:44:54

ความคิดเห็นที่ 24 เรามีเพื่อนแบบ จขกท ไปหาจิตแพทย์ ปรากฏว่าเป็นโรคซึมเศร้า กลายเป็นคนเก็บตัว ไม่อยากพูดกับใคร เหมือนอยู่คนเดียวในโลก ไปเรียนไม่คบใคร พ่อแม่ก็ไม่เข้าใจ เคยคิดอยากฆ่าตัวตาย ถ้า จขกท มีอาการใกล้เคียงแบบข้างบน แนะนำให้ปรึกษาจิตแพทย์ค่ะ จากคุณ : Whortleberry เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 21:58:54

ความคิดเห็นที่ 25 ต้องหากิจกรรมทำนะคะ พอหากิจกรรมได้แล้วก็จะมีเพื่อนเอง ได้ทั้งเพื่อนและประสบการณ์นะคะ ^_^ ถ้าเพื่อนที่มีอยู่นั้นเข้ากันไม่ได้ คุณก็ออกไปหาใหม่เลยค่ะ เราเชื่อว่าถ้าคิดดีทำดี จะต้องได้คนดีๆ เข้ามาในชีวิตอยู่แล้ว จากคุณ : kurobina เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 22:11:58

ความคิดเห็นที่ 26 ผมก้เคยเป็นครับ แต่ค่อยๆปรับ ลองสำรวจตัวเองก่อนว่ามีอะไรผิดปกติไหม แนวคิด การใช้ชิวิต ลองทำกิจกรรมใหม่ๆที่ไม่เคยทำบ้าง ที่ว่าเข้าหา เช่นไรบ้างคับ มีอะไรปรึกษาได้นะครับ แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 55 22:53:38 จากคุณ : via iPhone (ชายเย็นชา) เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 22:52:53

ความคิดเห็นที่ 27 คบเพื่อนผู้ชาย เตะบอล ตีสนุ้กแทนเลยครับ จากคุณ : David_kop เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 23:45:13

ความคิดเห็นที่ 28 แนะำนำให้หาจิตแพทย์ เรียนที่นั่น ถ้าที่ มอ ไม่มี ก็ให้เขาส่งตัวไปที่ รพ มหาวิทยาลัย หรือถ้าอยากเก็บเป็นความลับ ซึ่งควรทำ ก็ไปที่ รพ มหาวิทยาลัยเองก็ได้ หรือเข้ามาที่ รพ รัฐ เช่น รามา ศิริราช จุฬา ก็ได้ จะได้ไม่มีใครรู้ เรื่องแบบนี้การให้เพื่อนรู้ บางทีก็ไม่ใช่เรื่องดี เพราะ อายุยังน้อยกัน เดี๋ยวเอาไปนินทากัน จขกท ก็จะเครียดมากขึ้นไปอีก จากคุณ : อิ้ เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 06:04:32 A:58.9.189.33 X: TicketID:382883

ความคิดเห็นที่ 29 ลองคุยกับจิตแพทย์ครับ  ถ้าเราปล่อยไว้ มันจะสะสมจนเราเป็นคนเก็บกดเลย จากคุณ : บราวนี่ชีสเค้กท็อปปิ้งวิคครีม เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 07:23:53

ความคิดเห็นที่ 30 กลับมาด้วยความเป็นห่วง ผมว่าไปหาจิตแพทย์เลยครับ เริ่มแรกอยากให้ลองโทรไป 1667 สายด่วนสุขภาพจิตก่อน ผมเองก็เคยโทรไปถามเรื่องเพื่อนเหมือนกัน ตอนผมคุยไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ว่าเจ้าหน้าที่มีหลายคน ยังไงก็ลองทางนี้ก่อนนะครับ เพราะง่ายสุด โทรฟรีนะครับ ส่วนโรงพยาบาลจิตเวชมีเยอะครับสถาบันจิตเวชศาสตร์สมเด็จเจ้าพระยา ก็ได้ครับถ้าอยู่ กทม. ถ้าแถวนนท์ก็ศรีธัญญา อาการของน้องผมคิดว่าไม่ใช่อาการกลุ่มที่เกิดจากสารเคมีในสมองไม่สมดุลนะครับ อาจจะมียาหรือไม่ก็ได้ แต่คงไม่ได้หนักแบบ โรคซึมเศร้า โรค bipolar ซึ่งจำเป็นต้องปรับเคมีในสมอง อาจจะเป็นโรคในกลุ่ม phobia ซึ่งคนทั่วๆไปก็เป็นครับ เป็นกันคนละแบบ บางคนกลัวแมงมุมมาก บางคนกลัวที่แคบ บางคนกลัวเครื่องบิน คนที่เราพบเจอบนท้องถนนก็อาจจะมีความกลัวคนละแบบ เพียงแต่คนกลัวแมงมุมนั้นสามารถหลีกเลี่ยง และคงไม่ได้รับผลกระทบในใช้ชีวิตประจำวันเท่าไหร่ แต่อาการของน้องอาจจะลำบากกว่านิดหน่อย แต่ส่วนมากรักษาก็หายครับ ไม่ได้เป็นโรคร้ายแรงมาก จากคุณ : Mr. Prodigy เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 10:02:17

ความคิดเห็นที่ 31 ไม่รู้จะคุยกับจิตแพทย์ที่ไหนดีอ่ะค่ะ อยากให้เค้าช่วยเราเรื่ิองขิงบุคลิคภาพ คุยในสภาพสถานที่ผ่อนคลายแบบที่ไม่ใข่โรงพยาบาลอ่ะค่ะ ประเทศไทยไม่รู้มีแบบนี้รึเปล่า จากคุณ : The Grace The Peace เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 14:22:14

ความคิดเห็นที่ 32 ลองไปทำงาน part time ดูค่ะ อะไรก็ได้ที่อยากทำ งานจะทำให้เราจำเป็นต้องอยู่ร่วมกับคนอื่นๆเอง ดีไม่ดี จะชอบด้วยซ้ำ เป็นการใช้เวลาว่างอย่างเกิดประโยชน์ด้วย จากคุณ : April Girl เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 16:09:45

ความคิดเห็นที่ 33 Hotline น่าจะเอาอยู่นะหนู   หรืออีกอย่าง  หนังสือ  เอาหนังสือเป็นเพื่อนแทน   อ่านแบบรักหวานแหวว  บู๊ล้างผลาญ  สืบสวนสอบสวน ฯลฯ อะไรก็ได้   หนังสือบางทีเล่มทำให้เราเปลียนความคิดและทัศนคติไปเลยก็มี หาของ Dale Carnegie มาอ่านก็ดีนะ จากคุณ : ปากกัดตีนถีบ จีบไม่ลง (ปรารถนาดี ไม่มีแอบแฝง) เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 55 03:11:01