PANTIP.COM : F13017303 :::: ควรพอ :::: เรื่องราวอกหักจากคนที่ไม่ใช่แฟน (กระทู้ขอกำลังใจ) [Hurt Room]

ความคิดเห็นที่ 2

ผ่านไปสองสามวัน เขาก็ไม่ได้ไลน์มา เราก็ไม่ได้ไม่ไลน์ไป
แต่สุดท้ายก็ใจอ่อนซะเอง ทำไม่ได้อย่างที่เคยขอเขาไว้ เป็นฝ่ายทักเขาไปก่อนจนได้
เขาก็บอกว่า ไม่กล้าทักเรา กลัวเราเสียใจ (ในใจแอบคิดว่า เธอไม่ทักแล้วชั้นจะเสียใจไม่เป็นรึไงฮ๊าาาา)
ได้แต่บอกเขาไปว่า ขอได้มั้ย ขอให้เป็นเหมือนเดิม ทักกันเหมือนเดิม อย่าเฉยชาไปแบบนี้
แค่ที่เราตัดสินใจทำแบบนี้ เราก็เสียใจมากพอแล้ว ไม่อยากเห็นเธอต้องมาเฉยชาใส่อีก
เขาก็รับปากว่า เขาจะเป็นเหมือนเดิม แต่เอาเข้าจริงๆ เขาก็ไม่เหมือนเดิม เหมือนก่อนแฟนเขาจะมาอยู่ดี

ลืมบอกไปค่ะว่าผู้ชายคนนี้จะซื่อๆ บื้อๆ ตื้อๆ มึนๆอยู่นิดหน่อย แต่สำหรับเราเขาก็ดูจริงใจดีนะคะ
อาจจะเพราะเขาเป็นแบบนี้ เพื่อนสนิทที่เราคอยปรึกษา จึงได้ทำหน้าที่ผู้หวังดี โทรไปประสานความเข้าใจให้
หลังจากนั้น ก็ดูเหมือนเขาจะกลับมาเข้าอกเข้าใจสิ่งที่เราได้ทำลงไปนะ
แต่สุดท้ายก็ดีได้อยู่สองสามวัน(เพิ่งเข้าใจกับคำว่า ความสุขมักจะมาไว ไปไวก็ครั้งนี้แหละ)
แล้วเขาก็กลับมาเฉยชาใส่มากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ เราไม่รู้หรอกนะว่ามันเกิดอะไรขึ้น
รู้แค่ว่าช่วงนั้นเฮิทสุดๆ เฮิทมากพอที่จะหันหลังและเริ่มยืนอยู่กับตัวเองได้

หลังจากนั้น เขาก็ทักไลน์มาค่ะ ทักมาทุกวัน วันละสองสามคำ
แต่เราไม่อยากตอบกลับ เพราะตั้งใจแล้วว่า เขาคงไม่มีอิทธิพลต่อความรู้สึกเราอีกแล้ว
แต่ที่ไหนได้ล่ะ น้ำหยดลงหินทุกวัน หินมันยังกล่อน นับประสาอะไรกับใจคนล่ะคะ
ผ่านไปทุกวัน เขาคงเริ่มจับสังเกตุได้ว่าเราเงียบ ไม่ตอบ เขาก็ทักมาว่า
'ไหนบอกให้เขาทำตัวเหมือนเดิมไง แล้วทำไมเราถึงไม่คุยกับเขา'เท่านั้นล่ะค่ะ เราเลยพิมพ์ตอบกลับไปว่า
'ตอนนี้เราคิดว่าเราทำใจได้บ้างละ อย่ามาทำให้เราหวั่นไหวอีกได้มั้ย' เขาก็อ้าง108เหตุผลที่เคยเป็นคำพูดของเรากลับมา
'ไหนบอกขอให้เป็นเหมือนเดิม แล้วทำไมเราไม่เป็นเหมือนเดิมล่ะ ..ไม่อยากคุยกับเขาจริงๆหรอ'
และแล้วก็แพ้ลูกตื้อเข้าซะดื้อๆ ยอมกลับมาคุยกันเหมือนเดิม
เราพยายามจะตัดคำว่าคนอื่นออกไปเวลาคุยกัน เพื่อแกล้งลืมความเสียใจ
(อาจจะเห็นแก่ตัวไปหน่อยนะคะ แต่ทำไงได้ล่ะ รู้ใจตัวเองว่าเรารักเขาเข้าแล้ว ทีนี้ความหลง ความหน้ามืดก็ตามมาเรื่อยๆ
แต่เราก็พยายามเตือนสติตัวเองเสมอค่ะว่า เรากับเขาคงไปไกลกว่านี้ไม่ได้ ไม่มีสิทธิที่จะดูแล แต่ขอห่วงใยแบบนี้ก็ยังดี)

พักหลังๆเขางานเยอะ ไม่ค่อยว่างคุยด้วย เขาก็จะบอกเราก่อนเสมอนะคะ เขาบอกว่า กลัวเราจะคิดว่าเขาไม่อยากคุยด้วย
โอ๊ย!!เคลิ้มสิคะ นั่งยิ้มหวานแบบลมๆแล้งๆ กับข้อความที่ตัวเองพิมพ์ไปคนเดียว เหมือนคนฝันกลางวันที่ไม่ยอมตื่น
ในแต่ละวัน เราก็ยังคงส่งไลน์ไปหาเขา อย่างน้อยก็สามเวลา
'อรุณสวัสดิ์ในตอนเช้า เที่ยงนี้จะทานข้าวรึยัง หรือวันนี้ทำงานเหนื่อยรึป่าว'เขาก็จะตอบกลับมาทุกวัน ไม่ค่ำก็ดึกไม่ดึกก็เย็น
แต่เขาคงไม่รู้หรอกค่ะว่าจริงๆแล้วเราไม่ได้ต้องการคำตอบจากคำถามที่ถามไป
เราเพียงแค่อยากให้เขารับรู้ว่า เราห่วงใยเขาเสมอนะ แค่นั้นก็พอใจแล้ว

และก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ จนไม่กี่วันก่อน ด้วยความฉลาดของโปรแกรมไลน์ เริ่มสังเกตุว่า
เขาเปิดอ่านข้อความ แต่ไม่ตอบบ่อยขึ้น เขาตอบเราบ้าง ไม่ตอบบ้าง บางวันเราเป็นฝ่ายพิมพ์ทิ้งไว้เขาก็ไม่ตอบ
วันนึงเขาพิมพ์มา2-3ประโยคก็มี .. แรกๆก็แอบน้อยใจ แต่พอตั้งสติดีๆ คิดว่ามันคงถึงจุดเปลี่ยนแล้วจริงๆ
ที่ผ่านมาเหมือนเราจะไม่เหลือความเป็นตัวเองเลย .. ทำอะไรตามใจมากไปจนกลายเป็นคนเห็นแก่ตัว
ถึงปากเขาไม่ได้บอกให้เราต้องรอ แต่การกระทำหลายๆอย่างของเขา มันยังรั้งใจเราเอาไว้ให้ถอยออกมาไม่พ้นสักที

แต่วันนี้มันพอแล้วค่ะ เราตัดทุกอย่างที่เป็นเค้า ทั้งรูป ทั้งเฟซบุ๊ค ทั้งไลน์ ทั้งแทงโก้ (บล๊อคลืมไปเลย)
หรือแม้กระทั่งเบอร์โทร ต้องขอขอบคุณแอพพลิเคชั่นสมัยนี้ที่ทำให้เราเลือกที่จะคุยหรือไม่คุยกับใครก็ได้

ขอกำลังใจหน่อยนะคะ อยากผ่านมันไปให้ได้ ปล่อยความรู้สึกนี้ทิ้งไปสักทีค่ะ
หรือใครที่กำลังตกในภวังค์นี้ ก็สู้สู้นะคะ ชนะใจตัวเองได้ แล้วจะชนะทุกอย่างได้เช่นกันค่ะ
PS จขกท.ก็กำลังพยายามอยู่คร่าาาาาา ^____^
แก้ไขเมื่อ 04 ธ.ค. 55 09:36:06

จากคุณ : cappulita'z (Cappulita'z)

เขียนเมื่อ : 3 ธ.ค. 55 17:05:19