เมื่อคนที่ทำให้เราเกือบเป็นโรคจิต กลัวว่าเราจะเป็นโรคจิต
|
|
ตอนแรกเราสมัครเข้าพันทิปเพราะจะเข้ามารีวิวและเรียนการทำอาหาร แต่กลายเป็นว่าเราเข้าห้องนี้บ่อยที่สุด
เราเคยลงกระทู้ขอกำลังใจในเว็บนี้เมื่อสองอาทิตย์ก่อน(หาลิ้งไม่เจอ)เรารู้สึกดีขึ้นมากต้องขอขอบคุณเพื่อนๆทุกคนที่เข้ามาให้กำลังใจ เรารู้สึกดีขึ้นมามากจากวันนั้น วันนี้เราจะมาเล่ารายละเอียดบางส่วนเกี่ยวกับเหตุผลที่เรามาขอกำลังใจในวั้นนั้น...
เราเคยเล่าไว้ว่าพ่อกับแม่เราหย่ากัน แม่แต่งงานใหม่และเรากับพี่เราก็ไปอยู่กับแม่ที่ ตปท. แม่ชอบพูดบ่อยๆประมาณว่า"ถ้าแม่ไม่มีลูกป่านนี้แม่ไปไหนต่อไหนได้แล้ว" แม่ชอบบ่นว่าเราทำอะไรไม่ได้เรื่อง ทำอะไรก็ล้มเหลว,ไม่เคยทำอะไรดีดี,สกปรก,เน่า,ฯลฯ แม่เราใช้ถ้อยค่อนข้างแรง แม่อาจไม่คิดอะไร แต่เราคิด
เราดูออกว่าแม่เรารักพี่เรามากกว่า เพราะพี่เราเรียนเก่ง มนุษย์สัมพันดี มีการมีงานทำ ไม่เงิน ต่างกำเราที่ไม่มีอะไรเลย เรียนก็ไม่เก่ง ไม่มีงาน ขี้อายและเก็บตัว มันทำให้เรารู้สึกด้อยอยู่ตลอด และยังมีถ้อยคำพวกนั้นที่หลุดออกมาจากปากคนเป็นแม่ แม่ที่เรารัก..ที่สุด
เวลาที่พี่เรากับแม่เราคุยกันสนุกๆ เราก็อยากไปแจมด้วย แต่กลายเป็นว่าทุกคนหยุดพูดและเดินไปหอย่างอื่นทำ มันทำให้เรารู้สึกเหมือนกับว่าเราเป็นส่วนเกิน พอเราบอกพี่เราว่ขอนั่งคุยด้วยดิ พี่เราก็ไล่เราและบอกว่าอยากมีเวลาเป็นส่วนตัว(จะร้องไห้แล้ว)
เวลาเราร้องไห้ให้ใครแม่,พี่ หรือ พ่อเลี้ยงเห็นไม่มีใครใส่ใจแม้จะถามว่าเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม มีครั้งนึงเราเครียดแล้วร้องไห้เราเดินไปหาพี่เราเพราะอยาคุยเพื่อระบาย พี่เราคุยโทรศัพท์อยู่เราเดินร้องไห้ไป พี่เรามองหน้าเราแล้วคุยโททรศัพท์ต่อไป เหมือนเราไม่ได้อยู่ตรองนั้นอะ......
พี่เราเคยพูดคำคำนึงที่ทำให้เราเจ็บที่สุด"เกิดมาทำไมเนี้ย".....เราอยากถามกลับไปว่า เคยถามคนฟังไหมว่าเราอยากฟังหรือปล่า?
มีอยู่ช่วงเวลาหนึ่งที่เรารู้สึกเหมือนเราเป็นคนโรคจิตมากๆ ตั้งแต่ช่วงวันเกิดเราจนถึงกลางเดือนพฤษจิกายน เราร้องไห้วันละหลายๆรอบ แค่มีเรื่องนิดหน่อยก็ร้องแล้ว มีอยู่วันนึงร้องร้องให้เป็นชั่วโมงจนปวดตา ปวดหัว ท้องใส้ปั่นป่วนกินอะไรไม่ได้ ร้องไห้จนหลับตื่นมาก็ร้องไห้อีก เราจะโทษตัวเองทุกครั้งว่าทั้งหมดมันเป็นความผิดเรา เรามันแย่ เรามันโง่ เราทำตัวของเราเอง
หลังจากนั้นเราก็มาตั้งกระทู้เราดีขึ้นมาก เมื่อสองสามวันก่อนเราไปตรวจสุขภาพประจำปี หมอถามว่าเรามีปัญหาหรือเปล่า?(ที่รพ.มีแบบสอบถามเกี่ยวกับสุขภาพจิต)เราบอกว่าเรามี เราอยากปรกษากับหมอ หรือจิตแพทย์ แต่ติดที่ว่าแม่เราอยู่กับเราด้วย แม่เราบอกว่ามีอะไรก็บอกแม่ปรึกษาแม่ได้ทุกเรื่อง...เราอยากจะโกนดังๆว่า สิ่งที่ทำให้เราเครียดมากที่สุดก็เพราะ"แม่"นั้นแหละ แต่มันทำไม่ได้ เราเลยไม่ได้บอกหมอ เราจะเข้าโรงพยาบาลเดือนหน้าอีกที่ ถ้าครั้งนี้เราไม่ให้แม่ไปและเราจะบอกหมอ......ทุกคนคิดว่าเราควรบอกหมอไหม? ถ้าบอกหมอแล้วหมดจะบอกแม่ไหม? แลัวหมอจะแก้ไขอะไรเราได้?
วันนี้เราของเล่าแค่นี้เพราะเขียนต่อไปไม่ไหว
ถ้ามีเวลาเราจะบอกลายละเอียดว่าทำไม่เราไม่คุยกับเพื่อน,พ่อแท้ๆ หรือ ญาติคนอื่นๆ
| จากคุณ |
:
มะลิหอมละมุน 
|
| เขียนเมื่อ |
:
วันรัฐธรรมนูญ 55 06:44:15
|
|
|
|
