ความคิดเห็นที่ 5 |
 |
หลังจากนั้นเค้าก็หายไปจากความทรงจำของเรา เรายังดำเนินชิวิตอันแสนราบและเรียบต่อไป จนกระทั่ง
บทที่ 2 เจ้าเฮอร์คิวลิสน้อย
วันนั้นประมาณห้าเกือบหกโมงเย็นได้ เราเพิ่งไปช้อปปิ้งกลับมาพร้อมถุง uniqlo ไซร์ใหญ่สองใบ
ขณะกำลังจะไขกุญแจเข้าห้อง ที่สุดทางเดินตรงหัวมุมบันไดนั้น
ก็มีใครคนนึงกำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาทางเรา เพื่อจะลงบันไดไป
ในจังหวะนั้นเองเราเงยหน้าขึ้นมามองตามเสียงฝีเท้านั้นพอดี
และเป็ฯจังหวะเดียวกันกับที่น้องเค้าเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะก้าวลงบันได
"อ้าววว หวัดดีค่ะ" เราน่าจะทักก่อนนะคะ ถ้าเราจำไม่ผิด
"หวัดดีค่ะ กำลังจะไปทานข้าวพอดีเลย พี่ทานข้าวยัง"
"ยังเลยค่ะ ไปกินที่ไหนอ่ะค่ะ"
"อ๋อ จะไปกินอาหารญี่ปุ่นกันค่ะ นัดดกับ
เอาไว้อ่ะค่ะ" แต่น้องเค้าไม่ได้เอ่ยปากชวนเรานะคะ
"พี่ไปกินด้วยได้มั้ยคะ" แปลกใจตัวเองมากๆๆๆ ณ จุดนี้ เพราะปกติ เราไม่น่าทำอะไรแบบนี้นะ ถ้ามันไม่ได้อยู่ในแพลน มันไม่ได้โดนวางแผนไว้ล่วงหน้านี่นา!!!
ไม่ว่าจะเพราะอะไรก็ตาม เราก็ดันขอไปกินด้วยแล้วน่ะสิคะ
"ไปสิคะ ไปด้วยกัน"
"รอพี่แป๊ปนะ พี่ขอวางของไว้ในห้องก่อน" เราไขกุญแจห้องเข้าไป แต่ไม่รู้เราจะตื่นเต้นทำไมค่ะ เราวางของไว้แค่ตรงหน้าประตูอยู่อย่างนั้น คงเพราะรู้สึกดีใจที่จะได้ไปกินอาหารญี่ปุ่น^^
เราลืมความทรงจำระหว่างทางที่เดินไปกับน้องทั้งสองคนนี้อ่ะค่ะ คือไม่มีเลยบอดสนิท -.-
แต่เรากลับจำภาพในร้าน และภาพตอนขากลับได้เป็นอย่างดี
"สั่งอะไรกันดี" น้องอีกคนถามขึ้นมา พร้อมยื่นเมนูมาให้เรา
"เอาข้าวปั้นหน้าปลาแซลมอน กับซูชิปลาโอแล้วกันค่ะ"
พร้อมยื่นเมนูกลับคืนให้คนตรงข้ามทั้งสองคนได้เลือกเมนูของตัวเอง
ถ้าเราจำไม่ผิดนะคะ น้องเค้าสั่งพิชซ่าญี่ปุ่นกับอะไรอีกอย่างเป็นของทอดๆประมาณนั้นอ่ะค่ะ
แต่จำไม่ได้ว่าอะไร ส่วนน้องอีกคนสั่งอะไร เราจำไม่ได้จริงๆค่ะ เราไม่ได้ตั้งใจจะปล่อยปละละเลยนะคะ>.<
พออาหารมาครบเราก็ลงมือทานกัน แต่ก่อนจะทาน มันขาดไม่ได้จริงๆค่ะ ต้องถ่ายรูปก่อน (เอาไปลงเฟส555+)
เราถ่ายรูปอาหารไปซักพัก น้องเค้าก็อาสาถ่ายรูปเรากับอาหารให้ เราก็ยินดีเป็นอย่างยิ่งเลยค่ะ ^^
พอเริ่มทานไปได้ซักพักก็คุยเรื่องนู้นเรื่องนี้กัน จนเราสังเกตว่าน้องเค้าไม่ค่อยกินพวกข้าวปั้นเลย
ไม่ได้กินเลยด้วยซ้ำ เราเลยบอกว่ากินได้นะ
"(ชื่อน้อง)ไม่ชอบกินของสดๆอ่ะค่ะ" อ่ออออ โอเค เราคิดในใจ เมื่อก่อนเราก็เป็นนะไม่ค่อยชิน
แต่ช่วงเรียนมหาลัยเรากินอาหารญี่ปุ่นบ่อยมากเพราะแฟนเก่าเราชอบกินอาหารญี่ปุ่นเป็นชีวิตจิตใจ
เราเลยต้องกินไปด้วย และสุดท้าย ชอบเอง แบบว่าเลิฟๆเลยค่ะ
โดยเฉพาะข้าวหน้าปลาดิบราว กับ หัวปลาต้มซีอิ้ว>.<
(ขอโทษนอกเรื่องไปนิดนึงค่ะ)กลับมากันค่ะ!!!
และนี่เป็นความทรงจำหนึ่งในหลายๆเรื่องของเรา คือ น้องเค้าไม่ชอบกินปลาดิบค่ะ ^^
เมื่อเราทานกันเสร็จเรียบร้อย ก็ยังคุยกันเรื่องสัพเพเหระต่อนิดหน่อยก่อนจะเรียกคุณเจ้าของร้านเช็คบิล
พร้อมทั้งชมเจ้าของร้านว่าอาหารอร่อยมาก
เค้าก็ไม่พลาดที่จะแนะนำพ่อครัวชาวญี่ปุ่นให้เรารู้จักค่ะ
ซึ่งคุณพ่อครัวก็คือสามีของคุณพี่ผู้หญิงเองค่ะ
คุณพี่ผู้หญิงเป็นคนที่นี่และได้สามีเป็นคุณคนญี่ปุ่น
เลยตัดสินใจเปิดร้านอาหารญี่ปุ่นเล็กๆบริเวณนี้
ซึ่งเราสามคนลงความเห็นว่า อร่อยแบบต้นตำรับและราคาย่อมเยา
เหมาะกับนักเรียนต่างชาติเบี้ยน้อยหอยน้อยอย่างเราจริงๆ อิอิ
มาถึงขากลับนะคะ เราเดินกลับกันค่ะ เพราะร้านอาหารอยู่หลังที่พักของเรา ไม่ไกลมากนัก
ใช้เวลาเดินประมาณสิบถึงสิบห้านาทีก็ถึงที่พักแล้วค่ะ
เพราะฉะนั้น ความรู้สึกที่เราบอกว่ามันแปลกๆเล็กๆในใจเรา
ก็เกิดขึ้นภายในสิบถึงสิบห้านาทีนี้เองแหละค่ะ^^
| จากคุณ |
:
post-it
|
| เขียนเมื่อ |
:
17 ธ.ค. 55 12:49:09
A:125.69.85.71 X: TicketID:384669
|
|
|
|
