|
เป็นกลอนตอนหนึ่ง ในเรื่องพระอภัยมณี ของครูกลอน สุนทรภู่ค่ะ
เป็นตอนที่พระอภัยมณีเกี้ยวนางละเวง ซึ่ง ละเวงวัณฬา" เป็นธิดากษัตริย์เมืองลังกาและเป็นน้องของอุศเรน
ทหารในกองทัพทั้งสองฝ่าย เมื่อได้ยินเสียงปี่พระอภัยมณี ต่างก็พากันหลับหมด ส่วนนางละเวงมีตราราหูไว้คุ้มกันจึงไม่หลับ ขับม้าออกรบกับ
พระอภัยมณีที่นั่งเป่าปี่บนรถ พระอภัยมณีพบละเวงก็เกิดความรักจึงเป่าปี่เกี้ยวละเวง
ต้อยตะริดติดตี่เจ้าพี่เอ๋ย จะละเลยเร่ร่อนไปนอนไหน
แอ้อีอ่อยสร้อยฟ้าสุมาลัย แม้นเด็ดได้แล้วไม่ร้างให้ห่างเชย
ฉุยฉายชื่นรื่นรวยระทวยทอด จะกล่อมกอดกว่าจะหลับกับเขนย
หนาวน้ำค้างพร่างพรมลมรำเพย ใครจะเชยโฉมน้องประคองนวล
เสนาะดังวังเวงเป็นเพลงพลอด เสียงฉอดฉอดชดช้อยละห้อยหวล
วิเวกแว่วแจ้วในใจรัญจวน เป็นความชวนประโลมโฉมวัณลา
ละเวงได้ฟังเพลงปี่ก็ลืมองค์หลงรักพระอภัยมณี......
แก้ไขเมื่อ 17 ธ.ค. 55 20:17:30
| จากคุณ |
:
Inverness   
|
| เขียนเมื่อ |
:
17 ธ.ค. 55 20:13:25
|
|
|
|
ช่วยดูหน่อยค่ะ ว่ากลอนบทนี้ของใครหรือคะ
