ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 4 ขมุกขมัว และในเวลานี้น้องเค้าก็เริ่มเข้ามามีบทบาทในความทรงจำของเราแล้วค่ะ เย่!!!! แต่!!!! แต่มันเป็นความทรงจำติดลบที่กลับมาที่ 0 ต่างหากล่ะ แต่แล้วในวันฝนตกพรำๆนั้น ตื่อดือดึ๊ง "พี่ทานข้าวยังคะ" เราจำไม่ได้จริงๆลำดับเวลาตรงนี้ว่าเราแลกเมล์กันตอนไหน จำได้ว่าเค้าจดเอ็มให้ไปทีนึง แต่เราไม่ได้แอดเพราะเราทำแผ่นกระดาษนั้นหายไปและไม่ได้สนใจจะขอใหม่ จนเจอกันอีกครั้งแล้วแลกกันใหม่อีกทีเพราะเค้าบอกไม่เห็นพี่แอดมาเลย คราวนี้เค้าเลยเป็นคนแอดมาก่อน "ยังค่ะ" พอดีเราตื่นสายนิดหน่อย และเพิ่งทำความสะอาดห้องเสร็จ ก็มานั่งจิบกาแฟอยู่หน้าคอมไปเรื่อยเปื่อย น้องเค้าก็ทักมาพอดี เราเหลือบมองนาฬิกาที่หน้าคอม อืมมมม ใกล้เที่ยงแล้วนี่ "ไปทานข้าวกันมั้ยคะ" น้องเค้าเป็นฝ่ายชวนเรา น่าจะเพราะคนอื่นออกไปกินข้าวกันหมดแล้ว เลยลองถามเราดู "โอเค ขอ 5 นาทีนะ เดี๋ยวเจอกันข้างล่างค่ะ" แล้วเราก็เปลี่ยนเสื้อลงมาข้างล่าง เราเดินออกไปหาร้านข้างๆที่พัก หาทานอะไรง่ายๆ แต่ในร้านคนเต็มหมดแล้ว เราจึงต้องออกมานั่งด้านนอกแทน ฝนกำลังตกลงมา พรำ พรำ เฮ้ออออออ อากาศก็ช่างเป็นใจให้ฆ่าตัวตายซะจริงๆ ระหว่างที่นั่งทานอาหารไม่มีบทสนทนาอะไร เงียบเชียบ .. จนเราเป็นฝ่ายแอบเหลือบมองน้องเค้า . หน้าเศร้าจัง ทุกข์อะไรน้า คงทุกข์มากสินะ (ก็เจอกันครั้งที่แล้วเค้ายังดูร่าเริงอยู่เลย) แต่เราเข้าใจอารมณ์แบบนี้นะ สู้ๆ เราคิดในใจไม่ได้พูดออกไป หลังจากทานเสร็จเราก็จ่ายเงิน แล้วต่างคนก็ต่างเดินแยกย้ายกันกลับห้อง โดยไม่มีบทสนทนาใดๆ หลังจากที่สีหน้าอมทุกข์ของน้องเค้าได้แผ่รังสีมาถึงเรานั้น ก็เรียกคะแนนสงสารจากเราไปได้เลย ณ จุดนี้ ไม่งั้นเราไม่จำสถานการณ์กับสีหน้าเค้าได้หรอก เพราะเราก็เคยเศร้านอก(ราชอาณาจักร)ไทยมาก่อน Y.Y เราเข้าใจนะว่าความรู้สึกมันเป็นยังไง ไม่ว่าเค้าจะทุกข์ใจด้วยเรื่องอะไรก็ตาม เค้าคงต้องเรียนรู้เพื่อที่จะรับมือและ จัดการกับความทุกข์ด้วยตัวของเค้าเอง แล้วเวลาจะช่วยรักษาทุกอย่าง เราได้แต่หวังว่าเค้าจะเดินผ่านช่วงเวลานี้ไปได้อย่างอดทน สู้ๆ^^ จากคุณ : post-it เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 55 00:11:43 A:125.69.85.71 X: TicketID:384669

ความคิดเห็นที่ 2 เดี๋ยวพรุ่งนี้เรามาต่อบทที่5 ป๊อกกี้รสชาเขียว นะคะ ^^ จากคุณ : post-it เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 55 00:14:37 A:125.69.85.71 X: TicketID:384669

ความคิดเห็นที่ 3 รออ่านอยู่น่ะ ^^ จากคุณ : นักดาบเลเวล3 เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 55 10:55:14

ความคิดเห็นที่ 4 รออ่านนะคะ จากคุณ : gucci_girlzy เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 55 14:23:58

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 5 ป๊อกกี้รสชาเขียว หลังจากวันนั้น ต่อมาไม่กี่วัน เราก็บังเอิญเจอเค้าระหว่างทางเชื่อมที่จะลงบันไดอีก "พี่ตอนบ่าย(ชื่อน้องเค้า)จะเอาเสื้อไปซักแห้ง พี่มีอะไรจะฝากมั้ยคะ" อยู่ดีๆเค้าก็ถามขึ้นมา "หื้ออออ จริงหรอ แถวนี้มีร้านซักอบแห้งด้วยเหรอคะ" เราแปลกใจที่เค้าถามขึ้นมา "มีค่ะ อยู่แถว " "อืมมมม พี่ฝากได้มั้ยคะ" ก็ดีเหมือนกันแห๊ะ เพราะบางตัวซักมือไม่ไหวจริงๆ จะซักเครื่องเลยก็กลัวผ้าเสียหมด "ได้ๆ (ชื่อน้องเค้า)จะออกไปประมาณบ่ายๆเย็นอ่ะค่ะ แล้วเดี๋ยวแว๊ะมาเอานะคะ" "โอเคค่ะ" แต่ไม่รู้ยังไง อยู่ดีๆเราก็เปลี่ยนใจกะทันหันขึ้นมา อืมมมม ไปฟิตเนสเร็วขึ้นมาหน่อยก็ได้ เพราะที่ที่เค้าบอกจะไป มันอยู่ฝั่งตรงข้ามกับฟิตเนสที่เราจะไปพอดี พอประมาณ 4 โมงเย็น น้องเค้าก็มารับเสื้อผ้าที่เราจะฝากไป "เปลี่ยนใจละ เดี๋ยวพี่ไปด้วยแล้วกันค่ะ" หลังจากนั้นเราก็เดินลงมาด้านล่าง เค้าพามอเตอร์ไซค์คันสีแดงลากออกมา นี่มันคันเดียวกับที่นางเอกcoffee princeขับเลยนะ พอดีว่าเราบ้าซีรี่เกาหลีเรื่องนี้เอามากๆๆๆๆๆๆๆอ่ะค่ะ ^^ หลังจากที่เค้าพาเราไปร้านซักอบแห้งเป็นที่เรียบร้อยแล้ว "เดี๋ยวพี่ข้ามถนนไปฝั่งตรงข้ามเลยแล้วกันนะ ขอบคุณมากนะคะ ที่พามา" "อ้าววว เดี๋ยว(ชือน้องเค้า)ข้ามไปส่งให้" "ขอบคุณนะคะ" เราไม่ปฏิเสธน้ำใจใครอยู่แล้วค่ะ พอพาเจ้ามอเตอร์ไซค์คันแดงข้ามถนนมมาส่งเราปุ๊ป เราก็กล่าวคำขอบคุณปั๊ปปป "ขอบคุณน้าาาา" หลังจากเล่นฟิตเนสเสร็จแล้ว เราลงมาที่ซุปเปอร์มาเก็ตด้านล่าง เพราะพรุ่งนี้จะทำแกงกระหรี่ไก่ให้เพื่อนคนไทยทานกัน เพราะเนื่องจากว่าก่อนหน้านี้ น้องเค้าบอกกับเราไว้ว่ามีอะไรมาฝากของในตู้เย็นได้เลยไม่ต้องเกรงใจ แน่นอนค่ะเราก็ไม่พลาดเช่นกัน ที่จะไปใช้บิการตู้เย็นที่ห้องน้องเค้า พอเราซื้อวัตถุดิบในการทำแกงกระหรี่ครบเรียบร้อยแล้ว เราก็ไปเดินวนอยู่ที่แผนกขนม เราจะซื้อขนมอะไรซักอย่าง เป็นการตอบแทนที่เค้าอุตสาห์พาเรามาร้านซักแห้ง แถมยังขี่มอไซค์ข้ามถนนมาส่งเราที่ฟิตเนสอีก คิดได้ดังนั้นเราก็วนไปที่เชลล์แรก วนไปเชลล์ที่สอง และต่อเชลล์สาม ตามลำดับ ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยิบขนมอะไรขึ้นมาเราเลยเดินวนใหม่ อีกรอบ และในสมองก็พลางคิดไปด้วยว่าจะซื้ออะไรดี!!!!!เดี๋ยวนะคะ ในบัดดรนั้นนั่นเอง เราก็ฉุกคิดขึ้นมาว่า ทำไมคิดนานจัง กับแค่ซื้อขนมขอบคุณ แต่ยังไม่ทันจะปล่อยให้ตัวเองสงสัยไปได้ไกลกว่านั้น เราดันนึกภาพ ภาพนึงขึ้นมาได้ในหัว เป็นภาพที่เราเคยไปซุปเปอร์แถวๆนั้นกับน้องเค้า แล้วเค้าหยิบป๊อกกี๊รสชาเขียวขึ้นมา ใส่ลงในตะกร้า เราก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่า ทำไมไปจำภาพนั้นได้ น่าจะบังเอิญเห็นพอดี หลังจากกลับมาถึงห้อง เรารวบรวมของทุกอย่างใส่ในถุง แล้วเอ็มบอกเค้าว่าจะเอาของไปฝากในตู้เย็น เค้าบอกว่าให้เราแขวนไว้หน้าห้องได้เลย เค้าจะอาบน้ำพอดี เราเอากระดาษโน้ตสีเหลืองแปะลงบนป๊อกกี้รสชาเขียว แล้วเขียนเป็นภาษาของประเทศที่เราอยู่ว่า"สิ่งที่คุณเลือกแล้ว สิ่งนั้นดีเสมอ" มาถึงตรงนี้เราลืมเล่าว่าก่อนหน้านี้ น้องเค้ามาปรึกษาเรื่อง การเรียนนิดหน่อยดูท่าทางหนักใจ แต่เราก็ไม่ได้ให้คำปรึกษาอะไรไปมากนัก หลังจากนั้นเราก็เดินถือถุงมา แล้วแขวนเอาไว้ที่หน้าห้องเค้า เรากลับมาที่ห้องด้วยความรู้สึกแปลกๆ แปลกที่ทำไมเราต้องเขียนกระดาษโน้ตเป็นสิบๆแผ่น เพียงเพื่อจะเลือกแผ่นที่ดีที่สุดแปะลงไป เรางงว่าอะไรของเราเนี่ย ตั้งแต่เลือกขนมแล้ว จะพิถีพิถันไปไหน แต่เราก็ละเลยความสงสัยนี้ไป แล้วเข้านอน เพื่อพรุ่งนี้เที่ยงเราจะทำอาหารให้เพื่อนๆคนไทยได้ทานกันหลังจากวันนี้ ก็คือวันรุ่งขึ้นค่ะ ทุกอย่างกำลังจะเปลี่ยนไปหลังจากวันพรุ่งนี้ค่ะ^^ จากคุณ : post-it เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 55 14:25:43 A:125.69.85.78 X: TicketID:384669

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณ คุณนักดาบเลเวล กับคุณ3gucci_girlzyมากน้าาาา อุตส่าห์รอติดตามอ่านเรื่องที่เรามาลง แต่เรื่องแอบยาวนะคะ ไม่รู้จะยังอยากอ่านอยู่มั้ย เราแบ่งเป็นหลายบทมาก เพื่อเรียงเหตุการณ์ว่ามีที่มาที่ไปยังไงถ้ายังอยากอ่านอยู่ เดี๋ยวเรามาลงเรื่อยๆนะ เขียนแค่บทเอาไว้ ยังไม่ได้เขียนเนื้อหาลงไป ยังไงก็ขอบคุณ ขอบคุณนะคะ ที่ติดตามอ่าน ^^ จากคุณ : post-it เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 55 14:37:39 A:125.69.85.78 X: TicketID:384669

ความคิดเห็นที่ 7 บทต่อไป บทที่ 6 เดทแรกในสวนสาธารณะ ค่ะ^^ จากคุณ : post-it เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 55 14:42:54 A:125.69.85.78 X: TicketID:384669

ความคิดเห็นที่ 8 รออ่านนะคะ อัพเร้ววววว ลุ้นนอยู่ค่ะ จากคุณ : เขียนบน iPhone (น้ำไม่เต็มแก้ว) เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 55 00:00:28

ความคิดเห็นที่ 9 บทที่ 6 เดทแรกในสวนสาธารณะ และแล้ววันแห่งการเปลี่ยนแปลงก็มาถึง เราทำกับข้าวและชวนเพื่อนคนไทยมาทานอาหารกันที่ห้อง(ห้องเพื่อน) เมื่อทานเสร็จเรียบร้อยน้องเค้าก็เอ่ยปากถามเรา "วันนี้พี่ว่างมั้ยอ่ะคะ" เค้าถามด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ "ว่างค่ะ" "ไปสวนธาธารณะกันมั้ย เนี่ยอยู่ตรงข้ามกับ เอง" "อ้าว หรอคะ ตรงข้าม มีสวนสาธารณะด้วย ดีจัง ไปค่ะๆ วันนี้อากาศกำลังเย็นพอดีๆ" เราตอบกลับไป "งั้นขอไปเปลี่ยนชุดก่อนได้มั้ย พี่อยากไปถ่ายรูป" ตอนนั้นห่วงถ่ายรูปลงเฟสบุ๊คอ่ะค่ะ เราเดินกลับห้องมาด้วยอาการกึ่งเดินกึ่งวิ่ง เพราะขณะนี้เรากำลังแปลกใจตัวเองมากๆและต้องการคำปรึกษาด่วน เราสไกป์ทางไกลหาเพื่อนที่อยู่อีกประเทศนึง (เพื่อนเราคนนี้เค้าเป็นทอม) "เมิงงงเ" เป็นเพื่อน 1 ใน 2 เท่านั้นที่เราใช้สรรพนามแบบนี้ "เมิงคะ อยู่มั้ย" เราทักไปอีกรอบ "ว่า" เพื่อนตอบมาสั้นๆ "มีเรื่องจะปรึกษาแหละ" "เรื่องอะไร?" เราเล่าไปให้เค้าฟังว่ามีน้องคนไทยที่เพิ่งรู้จักชวนไปสวนสาธารณะ อันนี้ไม่แปลก แต่แปลกที่อยู่ดีๆเรารู้สึกแปลกๆขึ้นมา เรารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะไปออกเดท ห๊ะ!!!!ออกเดทเนี่ยนะ เพื่อนเราแนะนำว่าลองไปดูไม่เห็นเป็นไร ถ้าไม่ใช่ก็เฉยๆไว้ ไม่เสียหายอะไรซักหน่อย เราตัดสินใจอยู่นาน ด้วยความลังเล จนน้องเค้าทักมาในเอ็ม "ไปกันยังคะพี่" "โอเคค่ะ พี่ขออีก 10 นาทีได้มั้ยคะ พอดีพี่คุยกับเพื่อนอยู่" เราตัดสินใจไป แลัวบอกกับเพื่อน เราคิดว่าไปเถอะ เราอยากรู้ว่าที่เราแปลกๆนี่ เราเป็นไรกันแน่ ว่าแล้วก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าลงมารอข้างล่าง เค้าพาเราซ้อนมอเตอร์ไซค์คันเดิมออกมา เมื่อถึงสวนสาธารณะแล้ว เราก็เริ่มถ่ายรูปกันทันที อิอิ น้องเค้าคอยตามถ่ายรูปให้เราตลอด และเราก็เริ่มชวนกันคุยเรื่องต่างๆ จนกระทั่งพูดถึงเรื่องงานที่เคยทำ "ว้าวววววว ดำน้ำหรอ พี่ก็เคยดำแบบผิวๆน้ำเอง ที่เกาะเสม็ด ตอนนั้นน้ำไม่ใสเลย" "(ชื่อน้องเค้า)ชอบดำน้ำมาก รู้สึกเหมือนอยู่อีกโลกนึง มันสงบแล้วก็สวยดี" เราเริ่มถามต่อด้วยความสนใจ เค้าเล่าเรื่องโลกใต้น้ำให้เราฟังอย่างภูมิอกภูมิใจ เราเล่าถึงเปียโนที่เราเรียนมาและยึดเป็นอาชีพอยู่ช่วงเวลานึง ซึ่งน้องเค้าก็ดูจะสนใจกับเรื่องนี้พร้อมกับจับมือเราขึ้นมา "นิ้วสั้นๆแบบนี้ก็เล่นเปียโนได้หรอคะ" ถามแบบกวนๆ เราตกใจกับการกระทำของเขานิดหน่อย รู้สึกไม่ทันตั้งตัว "บ้าาาาาา นี่ครูบอกว่านิ้วแบบนี้แหละดี แข็งแรงมั่นคงกดเปียโนแล้วเสียงเพราะ" เราทำคุยโวใส่ไปเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกเก้อเขิน "มีลูกได้สองคน" เอาเข้าไป เค้าบีบที่ข้อมือเราให้เป็นปุ่มก้อนเนื้อนูนออกมา เพื่อนๆเคยเล่นแบบนี้มั้ยคะ "ฮึ ฮึ ฮึ" เราหัวเราะแบบเฝื่อนๆ ประมาณว่ามุกอะไรของเธอเนี่ยยยย ยัยเด็กบ๊อง 555+ แต่ไม่ได้พูดอะไร แล้วเราก็เดินถ่ายรูปกันต่อ และระหว่างถ่ายรูปอยู่นั้น ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังเข้ามา "ฮัลโหล" เค้าหันหน้ามามองเรา หงกหัวสองสามที พร้อมทำมือให้รอก่อน ระหว่างที่รอเค้าคุยโทรศัพท์ เราเริ่มมองเค้าแบบพินิจพิจารณา ไม่ใช่ผู้หญิง แต่ก็ไม่ใช่ทอม บางทีก็สวย บางทีก็ดูห้าวๆซนๆ บางทีก็ร่าเริง แต่บางทีนัยน์ตาก็ดูเศร้าๆ แล้วเราก็หยิบกล้องออกมาถ่ายรูปเค้าระหว่างโทรศัพท์อยู่ ลักษณะแบบนี้คุยกับแฟนอยู่แน่ๆ สิ่งที่เรารู้เพิ่มเติมขึ้นมา งั้นพับโครงการ ที่รู้สึกแปลกๆ คงเป็นเพราะน้องเค้าดูร่าเริงดี แล้วตอนนี้เรากำลัง ชีวิตราบเรียบ เค้าคงแค่มาเป็นสีสันให้รู้สึกดีก็แค่นั้นเองมั้ง แต่ในใจเราลึกๆๆๆๆๆเลยนะคะ เซ็งค่ะ --" ระหว่างทางเดินกลับ ต่างคนต่างไม่มีบทสนทนา จนเค้าพูดขึ้นมาว่า "ขอโทษพี่ เพื่อนโทรมา" "ค่ะ" เราหันไปยิ้มพร้อมพยักหน้าให้หนึ่งที "เพื่อนโทรมาจริงๆ" เค้าพูดยืนยันพร้อมท่าทาง "อ๋อออ ค่ะ เพื่อนค่ะ" เรายิ้มหน้าตายพร้อมพยักหน้าให้เค้าอีกหนึ่งที (ก็เราไม่รู้จะตอบว่าไงนี่คะ) คือเราไม่ได้งอนนะ จะบ้าหรอ ยังไมได้เป็นไรกันเลย เราจะงอนทำไมอ่ะ "เพื่อนจริงๆๆๆๆๆพี่" เหมือนเค้ากลัวเราเอาไปล้อมากกว่ามั้งคะ "ค่ะ เชื่อแล้ว เพื่อน จริงๆนะ" เราทำหน้าเชื่อมั่นใส่เค้าไปทีนึงเพื่อตัดบทเรื่องนี้ "หิวมั้ย ไปหาอะไรทาน ฝั่งตรงข้ามกัน" เค้าเปลี่ยนเรื่องคุย "ก็ดีนะ หิวแล้วอ่ะ" เราเดินอยู่ในสวนสาธารณะกันจนถึงเย็น ระหว่างที่นั่งทานข้าวเค้าถามเราขึ้นมาว่า "ถ้ามีคนมาชอบพี่ พี่จะรู้มั้ยว่าเค้าชอบเราอยู่" "รู้นะ เราคิดว่าเราน่าจะมีเซ้นนะ" "แล้วเราจะรู้ได้ไงอ่ะคะ ว่าเค้าชอบเราอยู่" "อืมมมม ดูจากการกระทำคำพูดก็น่าจะรู้มั้ง น่าจะสัมผัสได้เอง ไม่รู้จะอธิบายยังไงเหมือนกัน” "อืมมมมม" แล้วเค้าก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ ตอนนั้นในใจเราคิดสองอย่างค่ะ หนึ่งเค้าหมายถึงเรา!!!! สองเค้าหมายถึงคนในโทรศัพท์!!!! หลังจากก่อนหน้านี้ที่เราเรียกว่าเดท ตอนนี้กลับกลายเป็นแค่ฝันไป ชิ!!! มีแฟนแล้ว เช๊อะๆๆๆ จากคุณ : post-it เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 55 00:35:35 A:125.69.85.78 X: TicketID:384669

ความคิดเห็นที่ 10 บทที่7 มองผ่านกล้อง พรุ่งนี้มาลงนะคะ ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ ปล รู้สึกว่าเรื่องยาวไปมั้ยคะ??? จากคุณ : post-it เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 55 00:43:52 A:125.69.85.78 X: TicketID:384669

ความคิดเห็นที่ 11 รออ่านจ้า เรื่องเหมือนจะใกล้ไคลแม็คแล้วรึป่าว??? จากคุณ : นักดาบเลเวล3 เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 55 23:14:42

ความคิดเห็นที่ 12 อืมมมม อีกตั้งหกตอนแหนะกว่าจะไปถึงไคลแม็ค หรือเราย่อให้เหลือตอนเดียวดีน้าาาา สงสัยเราจะเล่ายาวไปจริงๆ งั้นขอดูก่อนว่าจะย่อยังไงไม่ให้งงนะคะ^^ จากคุณ : post-it เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 00:17:18 A:125.69.85.78 X: TicketID:384669

ความคิดเห็นที่ 13 งั้นย่อบทที่จะไปไคลแม็คให้เหลือบทเดียวนะคะ แล้วต่อจากไคลแม็ค มีอีก 12 บท แต่จะเล่าแบบเนื้อๆแล้วกันนะคะ จะไม่เยิ่นเย้อ สัญญาๆ^^ จากคุณ : post-it เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 00:25:20 A:125.69.85.78 X: TicketID:384669

ความคิดเห็นที่ 14 ขอสรุปก่อนจะเข้าสู่บทสำคัญนะคะ หลังจากนั้นมาเราว่าต่างคนต่างก็รู้ค่ะ ว่าอีกฝ่ายคิดยังไง แต่แค่รู้ไม่หมดเท่านั้นเอง ว่าที่คิดยังไงนี่มันยังไงกัน 5555+งง!!!!!! ก็ต่างคนต่างไม่พูด สถานะก็ยังเป็นพี่เป็นน้องกันเหมือนเดิม แต่จะมีหอมแก้มบ้าง ซึ่งเค้าก็อ้างว่าพี่น้องกัน!!!!! แอบจับมือบ้าง หรือเวลานั่งมอเตอร์ไซค์เค้าก็จะเอื้อมมือมาจับมือเราไปซุกไว้ในกระเป๋าเสื้อด้านข้างลำตัวบ้าง เราก็เนียนนะ ตามนั้นเลย ทำอะไรมาเราก็ทำตอบกลับไปแต่แค่เราไม่ต่อเท่านั้นเอง ก็จบแค่ตรงนั้น หรือมีบางคำพูดที่เค้าจะพูดหรือบางการกระทำที่ทำให้เราคิด มีอยู่ครั้งนึงเค้าเอาหูฟังอีกข้างมาใส่ให้เราฟังเพลงไปด้วยกัน เพลงเป็นลักษณะบอกชอบอะไรทำนองนั้นอ่ะค่ะ แล้วเราก็ถามเค้ากลับไปตรงๆว่า เพลงนี้เปิดให้เราฟังหรือเปิดให้แฟนเธอฟัง (ถามเป็นภาษาที่เรียนอยู่) ปรากฏ ชี ลุกขึ้นแล้วก็วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว อ้าวววว!!!!! ไอบ้า!!!!! หมายความว่า????? หรือบางทีเราก็จะงงว่าเค้าหมายถึงใครกันแน่ ระหว่าง เรา หรือ คนในโทรศัพท์ เพราะเราก็ไม่อยากเข้าข้างตัวเองว่าเค้าชอบเรา เพราะบางทีเค้าก็เข้าหาเราแบบน้องจริงๆ บ่อยครั้งที่เค้าต้องรับโทรศัพท์ต่อหน้าเรา เรารู้ว่าเราไม่มีสิทธิ์งอนเค้าหรอก เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่ในใจลึกๆเราน้อยใจนะ รู้สึกว่าเหมือนตัวเองกลายเป็นตัวเลือกยังไงไม่รู้ แต่เราก็ไม่คิดจะถาม เพราะเราคิดอยู่ ตลอดว่าไม่เป็นไร เราน่ายังไม่ได้รู้สึกอะไรเกินเลยไปกว่าพี่น้องนะ(แล้วความจริงเราพยายามจะเลี่ยงไม่ให้ต้องเจอ กันบ่อยๆ จะได้ไม่ต้องมีเรื่องให้คิดมาก) แต่สุดท้ายไม่รู้ยังไงก็ได้เจอกันบ่อยๆอยู่ดี แง -- จากคุณ : post-it เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 01:10:33 A:125.69.85.78 X: TicketID:384669

ความคิดเห็นที่ 15 บทที่7 คุณคือใคร หลังจากเราเนียนๆกันมาซักพัก ก็มาถึงจุดที่เนียนกันต่อไปไม่ไหวละ วันนั้นเราไปที่ห้องน้องเค้า ไปเรื่องอะไรก็ไม่รู้ค่ะ จำไม่ได้แล้ว แล้วฉากสุดท้ายในห้องก็คือออออ !!!!!อยู่ดีๆเค้าก็เปิดรูปของเค้ากับคนนั้น!!!!!!!(คนในโทรศัพท์ชัวร์)บ้าไปแล้ววววว!!!!!!! เราเจ็บจิ๊ดขึ้นมาที่ใจ เห้ยยยยย!!!!!! นี่เราเป็นไร แต่เราไม่โกรธเค้านะคะ เราโกรธตัวเองที่เป็นแบบนี้ได้ไง เรารีบขอตัวออกจากห้องแบบไม่สนใจว่าเค้าจะคิดยังไงด้วย แล้วพอตอนเย็นเราก็ออกไปฟิตเนสเลย โดยที่ตอนแรกเรานัดกันว่าจะไปซื้อของด้วยกันก่อน พอถึงเวลานัด เค้าก็โทรมา "พี่อยู่ไหน" "อ้ออ พี่ออกมาแล้วอ่ะค่ะ ขอโทษที" "อ้าววว ทำไมไม่รอ(ชื่อน้องเค้า)ก่อน" "พี่อยากไปคนเดียวอ่ะ ขอโทษนะ" นี่มันงอนชัดๆๆๆๆๆ แต่นาทีนั้นไม่สงไม่สนมันแล้วค่ะ ก็มันอยากอยู่คนเดียวจริงๆนี่ "อืมมม รู้แล้วว่าอยากไปคนเดียว" น้ำเสียงเหมือนยอมรับสภาพสุดๆ "โอเคค่ะ แค่นี้น้าา" เราพยายามพูดน้ำเสียงให้เป็นปกติ หลังจากนั้นช่วงหัวค่ำ เรานัดกับเพื่อนไปร้องคาราโอเกะกัน แล้วน้องเค้าก็ตามมาทีหลัง ตอนนี้เราสองคนน่าจะพยายามเก็บอาการกันสุดๆหลังจากที่ เค้าอยู่ดีๆก็มาเปิดรูปตัวเองกับแฟนให้เราดู แล้วเราดันรีบออกมาจากห้องเค้า เรามีคำถามมากมายในหัวว่าเกิดอะไรขึ้นกับเรา เค้าเองก็คงเหมือนกัน หลังจากอยู่ในห้องคาราโอเกะนานพอสมควร เราก็อยากกินขนมขึ้นมา เลยชวนเค้าออกไปซื้อด้วยกัน และระหว่างทางเดินกลับ เราเอากล้องที่เค้าถือมาด้วยหยิบขึ้นมาแล้วปรับโหมดเป็นอัดวีดีโอ เราหันกล้องไปทางเค้า ลักษณะของเราคือเดินถอยหลัง ส่วนเค้าก็เดินตรงมาข้างหน้าตามกล้องมาเรื่อยๆ "คุณคือใครนะ"(ภาษาของที่เราอยู่) เราเริ่มถามเค้าก่อน "ฉันคือ(ชื่อเค้า) แล้วคุณล่ะ" เค้าถามกลับเรามาอย่างรวดเร็ว "อืมมมม ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันคือใคร" เงียบบบบ............... "คุณ...ชอบฉันมั้ย" เค้าพูดพร้อมกับใช้นิ้วชี้มาทางเราแล้วชี้กลับมาที่ตัวเอง "คุณ...ชอบฉันมั้ย" พร้อมทำท่าแบบเดิมอีกครั้ง ส่วนเราเหรอ อึ้งงงง กำลังอึ้งอยู่ "อืม ชอบ แล้วคุณล่ะ" นี่เราเสียงสั่นๆด้วยนะ "ฉันก็ชอบคุณเหมือนกัน" เค้าตอบพร้อมกับเดินตรงมาข้างหน้าเรื่อยๆ "ขอบคุณนะ" เราบอกขอบคุณเค้าไป จะขอบคุุณทำไมเนี่ย คำตอบช้านนนน ก็ไม่รู้จะตอบว่าอะไรดีนี่คะ --" "อืมม ไม่ต้องขอบคุณ" หลังจากจบคำพูดเค้าเราก็พับกล้องเก็บทันที เราตัวชาไปหมด นิ่งและนิ่ง แต่ก็ยังคงเดินกันต่อไป เราจำไม่ได้ว่าบทสนทนาต่อจากนนี้คืออะไร เพราะเรากำลังอึ้งอยู่ หัวสมองว่างเปล่า เหมือนโดนสาปให้เป็นหิน แต่จำคำสุดท้ายที่เค้าพูดได้ว่า "ต่อไปจะกอดพี่ไว้คนเดียว" ง่าาาาาา.....เราจะละลายมั้ยเนี่ยยยยย~~~ จากคุณ : post-it เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 01:48:32 A:125.69.85.78 X: TicketID:384669

ความคิดเห็นที่ 16 บทที่8 ให้ความรักสวยงามอยู่อย่างนั้น ในวันรุ่งขึ้น เรายังทำตัวตามปกติ ก็เราไม่รู้จะทำอะไรได้มากไปกว่านี้ เราว่าตัวเค้าก็คิดๆถึงเรื่องนี้อยู่ เพราะหลายๆอย่างมันคงดำเนินต่อไปได้แค่ช่วงระยะเวลานึงเท่านั้น เราลงเรียนไว้แค่คอร์ดเดียว แล้วเราก็จะย้ายไปเมืองอื่นแล้ว เราใช้เหตุผลร้อยพันเพื่อที่จะบอกกับตัวเองว่า มันคงเป็นไปไม่ได้ เรารู้ว่าเรากำลังปิดตัวเอง แต่เราผิดด้วยเหรอที่เราจะปกป้องตัวเองก่อน ก่อนที่จะเจ็บไปมากกว่านี้ ก๊อก ก๊อก ก๊อก เราเดินไปเปิดประตูโดยไม่สงสัยแล้วว่าใครมาเคาะ เพราะมีอยู่คนเดียว>.< วิ่งเข้ามาในห้อง!!!!พร้อมกับกระโดดขึ้นเตียง!!!! เยี่ยมมมม!!!!!นี่ห้องเรารึเปล่า????? “มะ เช็ดให้” เรายื่นมือออกไปรับผ้าขนหนูผืนเล็กที่เค้ากำลังใช้เช็ดผมอยู่ “มานั่งเก้าอี้ดีๆ” เค้าลุกขึ้นจากเตียงมานั่งที่เก้าอี้แต่โดยดี ระหว่างที่เรากำลังยืนเช็ดผมให้เค้าจากทางด้านหลัง เค้าก็ถามเราขึ้นมา “พี่มาเป็นพี่ของ(ชื้อเค้า)ได้ป่าว” “อืม ได้สิ” เราตอบตกลงแบบไม่ลังเล เราว่าแบบนี้ดีกว่านะ มันน่าจะเวิร์คสุดละ “อืมมมม” เค้าไม่ตอบอะไร ซักพักเค้าก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินมาล้มตัวนอนลงบนเตียงแทน “อะไรเนี่ย ทำไมเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา” เค้าน่าจะพูดทำนองนี้ประมาณว่าเมื่อวานเรายังบอกชอบกันอยู่เลย แหมะ!!!แม่คุณณณณ!!!!พูดไม่ได้ดูตัวเองเลย มีคนของตัวเองอยู่แล้วยังมีน่ามาบอกชอบคนอื่นอีก เกลียดนักกกกก แต่เหมือนจะกลายเป็นเรานะที่ตกหลุมรักเค้าไปเรียบร้อยแล้ว เศร้าจัง -- ตอนนี้คงต้องหาวิธีตะกายขึ้นมาจากหลุมให้ได้แทน “นอนได้แล้ว ดึกแล้วพี่” นี่ไม่ใช่คืนแรกที่เค้ามานอนด้วย แต่เป็นคืนที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ จำไม่ได้อ่ะค่ะ เราใจง่ายเน๊าะ ให้คนแปลกหน้ามานอนด้วยเฉยเลย เธอก็ดีเน๊าะ เนียนเลย ฮ้งห้องตัวเองไม่ไปนอน:((((( “ถ้าเราเห็นดอกไม้อยู่ดอกนึงมันสวยมากเลย เราจะเด็ดมันมาเป็นของเราดีมั้ย” เค้าพูดขึ้นมาลอยๆ ขณะที่นอนหันหลังให้กับเรา “อย่าเด็ดมาเลยเน๊าะ ปล่อยให้มันสวยอยู่อย่างนั้นดีกว่า” “ ” ใช่ ปล่อยให้ความรักมันสวยงามอยู่อย่างนั้นดีกว่า ว่ามั้ยคะ จากคุณ : post-it เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 03:09:12 A:125.69.85.78 X: TicketID:384669

ความคิดเห็นที่ 17 บทที่9 ไม่อยู่ใกล้กันได้มั้ย หลังจากนั้น เราสองคนก็ยังทำตัวตามปกติ แต่ความรู้สึกของเราสิคะกลับมากขึ้นๆๆแล้วเราห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้เลย “(ชื้อเค้า)พี่สงสัยว่าพี่น่าจะกำลังชอบ(ชื่อเค้า)อยู่แหละ เป็นไปได้มั้ยถ้าพี่อยากจะขอให้เราอยู่ห่างๆกันหน่อย” เราเอ็มไปบอกเค้าตอนเที่ยงคืนหรือตีหนึ่งกว่าๆ นี่ไม้ตายเราเลยนะ อิอิ เพราะเรารู้ว่าเค้าก็ชอบเราแหละ อยู่ที่ใครจะพูดก่อนเท่านั้นเอง แต่เราล้ำลึกกว่านั้นนะ 55555+ ที่เราเลือกบอกก่อน เพราะเรารู้ว่ามันเหมือนกับ เป็นการแสดงการยอมแพ้อย่างนึง ของเกมที่เรากำลังเล่นกันมา(ประมาณว่า อะ อะ อะ ยอมๆ บอกชอบก่อนก็ได้ อิอิ) แต่เราแกล้งแพ้เฉยๆหรอกน้าาา เพราะต่อจากนี้เราจะเลิกยุ่งกับเธอจริงๆละ เราว่าเราตัดใจดีกว่า(แต่ในอีกด้านที่ชั่วร้ายของเราก็คิดขึ้นมาว่า และตอนนี้แหละ เค้าคงจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะบอกกับเราว่า ฉันก็ชอบเธอเหมือนกันน้าาา) 55555+ ล้ำลึกมั้ยอ่ะคะ แงวๆๆ แล้วมันดันเป็นไปตามคาดแห๊ะ!!!!! เค้าไม่ได้บอกกลับมาหรอกค่ะว่าเค้าก็ชอบเราเหมือนกัน แต่เค้าขอบคุณกลับมาทางเอ็ม แล้วบอกกับเราว่าเราอาจจะคิดไปเองก็ได้ ต้องลองเจอกันบ่อยๆสิ ถึงจะรู้ว่าชอบแบบน้องหรือแบบอื่นกันแน่ นั่น .ไปนั่น ไม่ใช่ละ หลังจากนั้นเค้าก็ทำทุกวิถีทางให้เราได้เจอกันบ่อยๆ เอาเข้าไปยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ -- ก็อย่างที่บอกค่ะ ด้านชั่วร้ายเราคิดไว้แล้วล่ะว่ามันต้องออกมาแบบนี้ แต่ด้านดีงามของเราสิคะกำลังทำงานอย่างหนักเพื่อย้ำเตือนเราว่า นี่ๆๆๆ พอได้ละ เคลิ้มไปถึงโลกหน้าแล้วนะ กลับมาๆ ตัดใจได้แล้ว จากคุณ : post-it เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 03:33:48 A:125.69.85.78 X: TicketID:384669

ความคิดเห็นที่ 18 เดี๋ยวมาลงต่ออีกสองบทนี้นะคะ บทที่10 เจ้าชายขี่ม้าขาว บทที่11 เธอเหยียบหัวใจฉัน รอติดตามด้วยน้าาาา ขอบคุณค่ะ จากคุณ : post-it เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 03:35:48 A:125.69.85.78 X: TicketID:384669

ความคิดเห็นที่ 19 บทที่ เจ้าชายขี่ม้าขาว เมื่อเราบอกให้เค้าอยู่ห่างๆเราไม่เป็นที่สำเร็จแล้ว แถมยังต้องใกล้กันมากกว่าเดิมอีก เฮ้ออออ แล้วเราจะตัดใจได้ยังไงกัน ก๊อก ก๊อก ก๊อก “หิมะตกพี่ ลงไปเล่นหิมะกัน” น้ำเสียงดี๊ด๊าดีใจ พร้อมลากมือเราให้ออกมาจากห้อง “เดี๋ยวๆ ขอใส่เสื้อเพิ่มก่อน” เราก็อยากไปถ่ายรูปลงเฟสเหมือนกันนนะ อิอิ พอลงไปลานสนามหญ้าด้านหน้า เราก็ไม่รอช้า ถ่ายรูปกันทันที แช๊ะๆๆๆๆๆๆๆๆ อยู่ๆเค้าก็ใช้เท้าลากไปกับพื้นสนามหญ้าที่ตอนนี้ขาวโพลนไปทั้งสนาม แล้วเขียนออกมาเป็นชื่อของคนทางไกลคนนั้น (พูดแล้วเศร้าจัง U.U)แล้วบรรจงถ่ายรูปเก็บไว้ เราไม่ได้มอง แต่เนื่องจากหางตาของเราทำงานอย่างมีประสิทธิภาพดีเว่อร์ แล้ว แล้ว แล้ว แล้วก็จิ๊ดดดดดดดสิคะ เฮ้อออออ จิ๊ดบ่อยมากช่วงนี้ เอ๊ะอ่ะจิ๊ด เอ๊ะอ่ะจิ๊ด Y.Y เราได้แต่เก็บอาการน้อยใจไว้ อย่านะ อย่าแสดงออกมา อย่าให้เค้ารู้ว่าเราน้อยใจเลย ไม่งั้นเค้าก็ต้องมาปลอบ วนไปเวียนมาก็ไม่ได้ออกจากไอ้วงกลมวงนี้กันพอดี เหมือนเค้าจะรู้ค่ะ แล้วเค้าก็ใช้เท้าลากไปกับพื้นหญ้าอีกครั้งแต่ครั้งนี้เขียนออกมาเป็นชื่อเรา แล้วไงคะ??? มันช่วยเยียวยาแผลในใจเราได้มั้ย??????คำตอบคือ ไม่เลย... ระหว่างกำลังจะเดินกลับห้อง (ทำไมเราชอบจำคีเวิร์ดคำพูดข้างหน้าไม่ได้ก็ไม่รู้ค่ะ แงๆ ขอโทษน้าาา) แต่คุยกันเรื่องสมัครๆอะไรซักอย่าง “งั้นขอสมัครเป็นแฟนพี่ได้ป่าว แบบสมัครทิ้งเอาไว้ก่อน” เราไม่ตอบ เพราะเรากำลังงอนอยู่ค่ะ:( งอนอีกละ!!!!! ฟงแฟนก็ไม่ใช่ !!!!!!! เราก็เดินตุ๊บป่องๆๆๆของเราไปเรื่อย จนไปถึงห้องเค้า เค้ากระโดดขึ้นไปนั่งบนโต๊ะแล้วเลื่อนดูภาพที่ถ่ายจากกล้อง เราเดินตามไปหยุดตรงหน้าเค้าแล้วก้มลงดูรูปด้วย เค้าเงยหน้าขึ้นมา “ให้เราเป็นตัวสำรองก็ได้ เดี๋ยวซักวันพี่ก็ต้องเจอเจ้าชายขี่ม้าขาวมาช่วยนะ” เค้ายังโยงกลับไปถึงประโยคที่คุยกันแล้วเราไม่ตอบไว้ เท่านั้นแหละค่ะ เราก้มหน้าน้ำตาหยดแหมะๆเลย ร้องไห้เบาๆ โดยมีเค้าโอบเราเอาไว้อย่างนั้น ไม่มีคำพูดอะไรจากเราทั้งสองคน เฮ้อออออ เรารู้สึกเหนื่อยจัง จากคุณ : post-it เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 04:13:22 A:125.69.85.78 X: TicketID:384669

ความคิดเห็นที่ 20 บทที่11 เธอเหยียบหัวใจฉัน ก๊อก ก๊อก ก๊อก เราเปิดประตูออกมา อ้าววว ครั้งนี้มากันสามคน พร้อมเพรียงกันขึ้นมานั่งบนเตียงงง ดีมากกกก!!!!! ห้องเรากลายเป็นที่ประชุมขนาดย่อมไปแล้วขณะนี้ “น่ากลัววววววว” น้องคนนึงพูดขึ้นมา เรารู้ละ ก่อนเราจะออกไปฟิตเนส เห็นรถตำรวจมาจอดอยู่หน้าที่พักหลายคัน เราคิดว่าน่าจะเป็นเรื่องยาเสพติด แต่ไม่คิดว่ามันจะน่ากลัวไปกว่านั้น แต่พอกลับมาก็ได้รู้ว่ามันไม่ใช่ๆ แต่มันคืออะไรที่น่ากลัวกว่านั้น มีคนตายอยู่ชั้นข้างบนเรา บรือ บรือ บรือ “ไปนอนเป็นเพื่อน(ชื่อน้องเค้า)เลย นะๆๆๆๆ” เค้ารบเร้าให้เราไปนอนเป็นเพื่อน น้องอีกสองคนหันมองหน้ากัน คือเราว่าคนอื่นก็พอดูออกว่าเราสองคนนี่ไม่ใช่พี่น้องธรรมดาๆ แต่เราสองคนก็ไม่ได้ปกปิดนะคะ ก็เราไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย ใครอยากคิดยังไงเราก็ห้ามไม่ได้อยู่แล้ว รู้แค่ว่าตัวเรากำลังทำอะไรอยู่ก็พอ เน๊าะๆ ^^ เราลังเลนิดหน่อย รู้สึก เค้ากลัวเวอร์ไปรึเปล่า เวอร์ไปนะ แต่ก็เอาเถอะ เรายอมแต่โดยดี หลังอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย เราก็หอบหนังสือที่ต้องอ่านไปที่ห้องเค้า หลังจากนั้นก็ลงมืออ่าน ระหว่างอ่านไปได้ซักพัก เค้าเริ่มมีการติดต่อกับคนทางไกลคนนั้น(อีกละพูดถึงทีไรเราเศร้าทุกทีเลย u.u) บทสนทนาที่ใช้ก็บ่งบอกว่าแฟนชัดๆ ตอนนั้นเราเริ่มอ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง ในใจเริ่มครุกรุ่นไปด้วยความโกรธ โกรธ โกรธมากๆ นี่เธอเอาชั้นมานั่งทำอะไรที่นี่ มานั่งฟังเธอคุยกับแฟนหรอ!!! เรากลายเป็นตัวอะไรไปแล้ว!!! เราโกรธมากเลยนะตอนนั้น แต่รู้สึกว่าควบคุมอารมณ์ได้ เพราะหน้าเรานิ่งมาก เราเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือ แล้วพูดแบบไม่ออกเสียงว่า”จะไปเอาของที่ห้อง” แล้วชี้ไปที่ประตู เค้าทำหน้างงๆนิดนึง แต่ก็พยักหน้ารับ เรากลับมาสงบสติอารมณ์ที่ห้อง แล้วตั้งใจกับตัวเองว่า ดีล่ะ คนแบบนี้ ไม่ต้องไปเสียใจหรอก อย่าให้เค้ารู้ว่าเราเสียใจ กลับไป เดินกลับไปให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราบอกตัวเอง แล้วเดินกลับไป (ช๊อตนี้ยังกะนางเอกเลยค่ะ อิอิ)>.< พอเข้าห้องปุ๊ป เราก็เดินไปที่เตียงแล้วนอนหันหลังให้เค้าทันที ตอนนี้ในห้องเค้ามีเพื่อนอีกคนมานอนด้วย สงสัยจะกลัวจริงๆ ไม่กล้านอนคนเดียว พอซักพักเค้าก็ปิดไฟนอน เค้าเลือกนอนกับเราบนเตียง ส่วนเพื่อนอีกคนนอนที่ฟูก เค้าพยายามจะกอดเราไว้จากกด้านหลัง แต่เราสะบัดมือออก ตอนนั้นเรารู้สึกรังเกียจมาก(อย่ามาโดนตัวฉันนะ) เค้าพยายามจะกอดอยู่หลายครั้งแต่ไม่สำเร็จ พอซักพักเค้าก็ขยับตัวลงไปนอนกับเพื่อนอีกคนนึงแทน ดี!!!!อย่ามายุ่งกับเรานะ มาเหยียบหัวใจเราทำไม??? จากคุณ : post-it เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 04:49:04 A:125.69.85.78 X: TicketID:384669

ความคิดเห็นที่ 21 หลังจากคืนนั้น วันรุ่งขึ้น เราไปเรียนตามปกติส่วนตอนเย็นก็ไปฟิตเนสเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือ เราเล่นฟิตเนสอยู่จนดึกสืบเนื่องมาจากความโกรธเมื่อคืนเลยมาระบายที่การออกกำลังกายแทน เราเล่นอยู่จนถึงประมาณสี่ทุ่ม รู้สึกว่าดึกแล้วเลยตัดสินใจไปนอนคอนโดเพื่อนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับฟิตเนสพอดี ระหว่างกำลังล้มตัวลงนอน เค้าก็โทรศัพท์เข้าเครื่องของเพื่อนคนที่เรามานอนด้วย คงคุยกันในเอ็มว่าเราอยู่ที่นี่ “พี่ทำไมปิดเครื่อง” เค้าถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง “อ๋อออ สงสัยแบตหมดอ่ะค่ะ” ไม่หมดหรอก เราตั้งใจปิดเครื่อง มีปัญหาอะไรมั้ยยยย ฮึ!!!! พาลๆๆๆๆ “แล้วคืนนี้นอนห้อง(ชื่อเพื่อน)หรอคะ” “ช่ายยยย วันนี้เล่นฟิตเนสดึกไปหน่อย เลยนอนห้อง(ชื่อเพื่อน)ดีกว่ามันดึกแล้ว” “อ๋อออ โอเคค่ะ ฝันดีนะ” ฝันจะไม่ดีก็เพราะเธอโทรมานี่แหละ:( พอวันต่อมา ช่วงค่ำๆเค้าก็เดินมาหาเราที่ห้อง ก๊อก ก๊อก ก๊อก ครั้งนี้เราไม่ได้เปิดประตูให้เค้าค่ะ แต่เราแง้มประตูออกมา ให้เห็นได้แค่เสี้ยวหน้าเท่านั้น “พี่เป็นไร” “ป่าวค่ะ ไม่ได้เป็นไร” โกหกชัดๆ ผู้หญิงก็ชอบใช้ประโยคนี้กันใช่มั้ยคะ “เป็น....(ชื่อเค้า)ไม่รู้ว่าพี่เป็นไร (ชื่อเค้า)ขอโทษ ถ้าเป็นเรื่องเมื่อวานก่อน” เราจ้องหน้าเค้าอยู่พักใหญ่ “(ชื่อเค้า)ก็รู้ใช่มั้ยว่าพี่ชอบ(ชื่อเค้า) แล้วปล่อยให้พี่เข้าไปอยู่อย่างนั้นได้ยังไง ถ้าเป็นเมื่อก่อนเราจะไม่ว่าเลย เพราะ(ชื่อน้อง)ไม่รู้ว่าพี่ชอบ พี่ผิดเองถ้าพี่ดันเอาตัวเข้าไปรับรู้สถานการณ์แบบนั้น แต่ตอนนี้(ชื่อเค้า)ก็รู้ว่าเราชอบ แล้วทำแบบนี้ทำไม” เราเริ่มร้องไห้ เพราะเราเสียใจจริงๆนะ เราเสียใจจริงๆ Y.Y “(ชื้อเค้า)ขอโทษ (ชื่อเค้า)ไม่รู้จริงๆว่าจะทำให้พี่เสียใจแบบนี้ ขอโทษจริงๆ” เค้าลงไปนั่งคุกเข่ากองอยู่กับพื้น พร้อมเอามือผลักประตูที่เรากำลังจะปิดเอาไว้ ระหว่างนั้นมีพี่คนไทยเดินผ่านมาเพื่อจะเข้าห้องตัวเองพอดี เค้าก็มองเราสองคนแว้บนึงก่อนเข้าห้องไป แต่สถานการณ์ตอนนั้นเราไม่แคร์สายตาใครแล้ว เรายังคงพูดต่อไป “(ชื่อเค้า)ลองไปถามใครดูก็ได้ ว่าถ้าทำแบบนี้ เป็นคนอื่นเค้าจะรู้สึกยังไง จะรู้สึกเหมือนกันกับเรามั้ย ไปลองถามดูนะ” ตอนนั้นเราเสียงดุและจริงจังมาก แต่น้ำตาก็ยังพลั่งพลูออกมาไม่ขาดสาย “ขอ(ชื่อเค้า)เข้าไปก่อนนะ พี่ขอร้อง นะ” เค้าดันประตูเข้ามาสำเร็จ เหมือนกับเราตอนนี้ที่ใจอ่อนลงมาแล้วครึ่งนึง เรานั่งอยู่บนตู้วางของเตี้ยๆข้างไประตู ส่วนเค้ายังนั่งคุกเข่าอยู่กับพื้นอย่างนั้น รู้สึกผิดขนาดนั้นเลยหรอ เราใจเสียนิดนึง หรือเราก็ทำเกินไป เอ๊ะ!!!!เค้าจะเป็นอะไรรึเปล่า(ดันไปเป็นห่วงเค้าขึ้นมาอีก กำ --) นิ่งกันไปซักพัก เค้าเหลือบตาไปเห็นกระดาษโน้ต 2 แผ่น ที่เราแป๊ะไว้ข้างๆประตู “เค้าเหยียบหัวใจเรา” “เค้าเอาหัวใจเราออกมาแล้วกระทืบๆๆแล้วส่งกลับคืนให้เรา” ข้อความนี้เป็นคำพูดของเพื่อนที่เราสไกป์ไปเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ฟัง เราเลือกที่จะจดเอาไว้เตือนตัวเอง “พี่ไม่อย่างนั้น พี่มีค่านะ มีค่าจริงๆ(ชื่อเค้า)ไม่ได้คิดอย่างนั้นจริงๆ” เค้าพูดด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด ใช่!!!!เพราะสิ่งที่เค้าทำมันเหมือนเรากลายเป็นคนไม่มีค่าเลย “เราเหนื่อยแล้ว เราจะนอน” เรารู้สึกเพลียๆจากการร้องไห้ “ไปๆ นอนนะๆ ” เค้าทำท่าเหมือนว่างั้นเค้านอนด้วย “จะนอนคนเดียว” แล้วหน้าเค้าก็เหลือสองนิ้ว -- เราเดินตรงไปที่เตียงแล้วล้มตัวลงนอนโดยมีเค้าเดินตามมาห่มผ้าให้ “ฝันดีนะ” แล้วเค้าก็เดินไปที่หน้าประตูพร้อมกับปิดไฟให้เรา ก่อนจะเดินออกจากห้องไป จากคุณ : post-it เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 05:46:05 A:125.69.85.78 X: TicketID:384669

ความคิดเห็นที่ 22 ***เพื่มเติม*** บทที่9 ไม่อยู่ใกล้กันได้มั้ย ที่เราตัดสินใจบอกชอบเพราะ เค้าเริ่มมาปรึกษาเรื่องคนทางไกลคนนั้นค่ะ เรารับฟังอยู่ช่วงนึง แล้วรู้สึกว่าไม่ไหว เพราะเราน่าจะชอบเค้า ปกติถ้ามีเพื่อนมาปรึกษาเราจะรับฟังนะ จะออกแนวอยู่เป็นเพื่อนมากกว่า แต่นี่เราอยู่เป็นเพื่อนไม่ได้แล้ว เราเจ็บจิ๊ดๆทุกครั้งที่ต้องอยู่รับฟัง งั้นเราเลือกบอกเค้าตรงๆว่าเราคิดยังไง แล้วพยายามเลี่ยงที่จะรับรู้เรื่องของเค้าดีกว่า จากคุณ : post-it เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 15:39:15 A:125.69.85.78 X: TicketID:384669

ความคิดเห็นที่ 23 บทที่12 อย่าดีกับฉันเลย วันรุ่งขึ้น ขณะเรากำลังอาบน้ำอยู่ เราได้ยินเสียงคนเคาะประตู น่าจะเป็นเค้านะ เราไม่สนใจอาบน้ำต่อไป พอเราอาบน้ำเสร็จได้ซักพัก เค้าก็มาเคาะประตูอีก เราเปิดประตูออกมาในลักษณะแง้มเหมือนเดิม “เมื่อกี๊มาเจอพี่(ชื่อ)ด้วย ฮ่าๆๆๆ” (พี่คนเมื่อวาน)เป็นที่รู้กันว่าพี่เค้าคงคิดไปถึงไหนต่อไหนละ ยัยผู้หญิงสองคนนนี้ “อะ ทานข้าวเช้าก่อนไปเรียนนะ” เค้ายื่นข้าวกล่องที่เค้าทำเองกับมือยื่นมาให้เรา “ขอบคุณค่ะ” เราแอบดีใจนิดนึง คิดจะไถ่โทษเหรอ แค่นั้ไม่สำเร็จหร้อกกกก หลังจากนั้นมา เค้าเริ่มระวังการกระทำมากขึ้น พยายามไม่ทำอะไรให้กะทบกระเทือนจิตใจเรามาก อย่างโทรศัพท์นี่เราไม่เห็นเค้ารับต่อหน้าเราอีกเลย หรือเรื่องของตัวเองก็ไม่ปรึกษาเราแล้ว แต่เรารู้นะว่าเค้ากำลังทุกข์ใจอยู่ เราเห็นแก่ตัวไปมั้ยนะ:( มีอยู่ครั้งนึงเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา ไม่รู้เพราะเรามีปฏิกิริยาหรือเค้าเซ้นแรงกันแน่ “เพื่อนที่คณะเมจเสจมา” เค้ารีบหันมากระซิบข้างๆหูเราหลังอ่านข้อความจบ เราหันกลับไปมองหน้าเค้า ซักพักเราก็พยักหน้ารับสองสามทีว่ารู้แล้ว ไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย >.< และก็อีกครั้งนึง นิ้วเราแตกเนื่องจากอากาศหนาวมาก แล้วเราดันไปดึงเล่นจนเลือดออก เค้าก็ซื้อยากับพลาสเตอร์มาให้แล้วเอามาแขวนไว้ที่หน้าห้องพร้อมข้อความบนกระดาษโน้ต ”ทายา ปิดพลาสเตอร์ด้วยนะ :)” หรือบ่อยครั้งที่เค้าจะเดินมาส่งที่ห้องเราก่อน แล้วทุกครั้งเค้าจะบอกเราว่า ”have a nice day ค่ะพี่” เราชอบคำนี้จัง ^^ หรือมีอยู่ครั้งนึงเราคุยกันเรื่องนู้นเรื่องนี้แล้วเค้าถามเรื่องแฟนเก่าเรา เราก็เล่าในทำนองที่ว่าเราอกหัก เค้านอกใจเรายังไง เรารู้สึกไม่ดียังไง แล้วเค้าก็บอกเรากลับมาว่า ”เราก็อย่าไปเลือกจำสิ่งที่ไม่ดีสิคะ เลือกเก็บแต่ความทรงจำดีๆก็พอ” พอเราได้ฟังคำนี้ มันเหมือนอยู่ดีๆท้องฟ้าก็สดใสขึ้นมา ใช่!!!!จริงด้วย เรามีสิทธิ์เลือกนี่ ถึงแม้ในชีวิตเราเลือกไม่ได้ที่จะให้เจอแต่สิ่งที่ดีๆ แต่เรามีสิทธิ์ที่จะเลือกให้สิ่งไหนมันอยู่ในความทรงจำเราได้ เรามีสิทธ์เลือกที่จะมีทัศนะคติต่อมันยังไง ต่อไปเราจะเลือกเก็บแต่ความทรงจำดีๆ ^^ จากคุณ : post-it เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 16:21:07 A:125.69.85.78 X: TicketID:384669

ความคิดเห็นที่ 24 อีก 5 บทก็จะจบแล้วค่ะ เย่ๆๆๆ ติดตามอ่านด้วยนะคะ ^^ จากคุณ : post-it เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 16:22:53 A:125.69.85.78 X: TicketID:384669

ความคิดเห็นที่ 25 บทที่13 วันปีใหม่ บทที่14 ความพยายามที่จะบอก บทที่15 รักเธอสุดหัวใจ บทที่16 สนามบิน บทที่17 เอ่ยคำลา ไว้เขียนเสร็จแล้วจะรีบมาลงนะคะ จากคุณ : post-it เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 16:40:12 A:125.69.85.78 X: TicketID:384669

ความคิดเห็นที่ 26 รออ่านนะคะ ^_______^ จากคุณ : MAMAE (m_mpare) เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 19:45:45

ความคิดเห็นที่ 27 รออ่านอยู่น้าาา ^^ จากคุณ : นักดาบเลเวล3 เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 20:42:30

ความคิดเห็นที่ 28 เรื่องราวเรื่อยเปื่อยก่อนวันปีใหม่ เราเริ่มเปิดใจให้เค้ามากขึ้น เพราะตอนนั้นมันใกล้เวลาที่เราจะต้องบอกคำลากันเข้าไปทุกทีๆ อะไรที่ทำให้อีกฝ่ายสบายใจได้ เราก็พร้อมและยินดีที่จะทำ เราเริ่มใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น เราตั้งใจว่าจะพยายามดูแลความรู้สึกแบบนี้ให้ดีที่สุด เพื่อวันที่ต้องเอ่ยคำลา เราจะได้ไม่เสียใจกับสิ่งที่แล้วๆมา “พี่ๆ เปิดหน้าต่าง” เค้าโทรศัพท์เข้ามา แล้วเรียกให้เราเปิดผ้าม่านออกมา “กลับมาแล้วหรอ ^^” เรายืนอยู่บนเก้าอี้เพื่อให้เค้าเห็นเราได้ถนัดๆ พร้อมโบกมือไปมา เรายืนมองกันอยู่ซักพัก แล้วก็ได้ยินเสียงมาตามสาย “แว๊ะมาบอกว่ากลับมาแล้วนะ แต่เดี๋ยวออกไปข้างนอกแป๊บ เดี๋ยวกลับมาหานะ” “อืมๆๆ” พร้อมกับโบกมือบ้ายบายกัน เขินจัง~~~~~ เราหมุนตัวกลับมานั่งอยู่กับที่ พร้อมสายตาของเพื่อนที่มานั่งอ่านหนังสือเป็นเพื่อนเรา สายตานั้นเหมือนมีคำถาม แต่ก็เลือกที่จะไม่ถาม 5555+ เค้าคงพอรู้อยู่ว่า ไอ้อาการยิ้มแก้มแทบจะปริชวนฝันแบบนี้~~~~ เพ้อ~~~~ ส่วนมากเราจะคุยกันทางเมจเสจ แต่ไม่มีอะไรหวานแหวนเลยนะคะ แค่เมจเสจถามว่าเรียนเสร็จรึยัง กลับหอรึยัง ทานข้าวรึยัง อาบน้ำรึยัง ไปหาที่ห้องนะ อ่านหนังสืออยู่รึป่าว วนไปวนมาอยู่แถวนี้ มีอยู่ครั้งนึงเค้าเมจเสจมาว่าปวดหัวไมเกรน เราไม่ได้ตอบอะไรกลับไป แต่เดินถือหมอนออกมาจากห้องหนึ่งใบ เพื่อจะไปนอนเป็นเพื่อน ลืมเล่าค่ะว่าเค้าจะเป็นไมเกรนบ่อยมาก แล้วก็เป็นโรคเกี่ยวกับกล้ามเนื้อเกร็งคล้ายๆตะคริวอยู่บ่อยๆ ทุกครั้งที่มีอาการขึ้นมาเราสงสารเค้าจับใจ อยากจะเป็นแทนจัง ถ้าเธอจะหายเจ็บนะ (อร๊ายยย น้ำเน่าที่สุด) แล้วทุกครั้งเราจะเป็นคนคอยนวดให้เค้าผ่อนคลายลงจากอาการเจ็บปวดทางร่างกาย ครั้งนี้ก็เช่นกัน เราเดินไปหยุดที่หน้าห้องพร้อมเคาะประตู เค้าเดินมาเปิดห้องให้ “มานอนเป็นเพื่อน” เราถามความสมัครใจก่อนว่าจะให้เราเข้าไปมั้ย “อย่าเลย เราไม่อยากทำให้พี่รู้สึกไม่ดีอีก เวลามาห้องเรา” เค้าตอบกลับมา เรารู้ได้ทันทีว่าเค้าคุยอยู่กับคนทางไกลคนนั้น(Y.Y...) ห้ามน้อยใจๆๆๆๆๆๆๆ “ค่ะ” แล้วเราก็กอดหมอนเดินหันหลังจากไป เศร้าจังงงงง นี่ความรู้สึกเหมือนเรากำลังเป็นกิ๊กอยู่เลยนะเนี่ยยยยย (ไม่ๆๆๆๆ ไม่จริงงงงงงง) จากคุณ : post-it เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 23:07:53 A:125.69.85.78 X: TicketID:384669

ความคิดเห็นที่ 29 บทที่13 วันปีใหม่ ในเทศกาลฉลองวันขึ้นปีใหม่ เราไม่มีแพลนอะไรพิเศษ แต่คิดไว้เล่นๆว่าหลังจากจบปาร์ตี้ของบรรดานักศึกษาต่างชาติแล้ว เราว่าจะแว้บออกไปเดินเล่นถนนฝั่งที่เรายังไม่เคยเดินไปเลยซักทีตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ หลังจากปาร์ตี้ยังดำเนินไปอยู่นั้น เราก็มองนาฬิกาจะห้าทุ่มแล้ว รีบไปเปลี่ยนชุดดีกว่า เค้าคงมองตามเราอยู่เลยถามขึ้นมา “พี่จะไปไหน” “ไปฉลองปีใหม่ให้ตัวเอง ไปด้วยกันมั้ย” นั่นนนนนนน บ้าไปแล้ว พลั้งปากชวนทำม้ายยยย ตอนนั้นเราสองจิตสองใจระหว่างไปคนเดียวหรือชวนเค้าไปด้วยดี แต่เค้าดันถามขึ้นมาก่อน หัวใจมักนำหน้าเหตุผลเสมอใช่มั้ยอ่ะคะ เราก็เลือกทำตามหัวใจเราเท่านั้นเอง เราผิดมากมั้ยน้าาาา “(ชื่อเค้า)ไปด้วย” เค้าลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ทันที “ด่วนเลย จะเที่ยงคืนแล้วววว จะไปสระผมก่อนหัวเหม็นมาก แล้วเดี๋ยวเจอกัน” เพราะเราไปช่วยคนไทยทำกับข้าวสำหรับปาร์ตี้รวมทั้งเค้าด้วย หัวเหม็นกันทั้งสองคน 555555+ “โอเคค่ะ สระผมๆ เดี๋ยวเจอกัน” ต่างคนต่างวิ่งลงบันไดมาถึงชั้นของตัวเอง ก่อนจะวิ่งแยกไปคนละทางเพื่อไปห้องของตัวเอง เราดึงผมลงมาดมซ้ำแล้วซ้ำอีก เหม็นมั้ยนะ อืมม ก็ไม่ค่อยเหม็นนะ ไม่สระละกัน 55555555+ เราจัดการเปลี่ยนชุด เลือกตัวที่ให้ความรู้สึกเหมือนจะไปออกเดทอีกละ -- ก่อนออกจากห้องเราเช็คความเรียบร้อยพร้อมทั้งใส่บูทส้นสูงพอดี พอที่จะทำให้เราดูหลังตรงแล้วรู้สึกมั่นใจขึ้นมา แล้วมายืนดูตัวเองอยู่หน้ากระจก อืม ไปได้ ฉีดน้ำหอมเสร็จเรียบร้อย เราพลิกข้อมือเพื่อดูนาฬิกา ฮ้าาาา ห้าทุ่มครึ่งแล้ววววว เรารีบออกมาจากห้องแล้วเดินตรงไปที่ห้องเค้า ก๊อกๆๆๆๆ เราไม่ทันเราให้เค้าเปิดประตูให้เราก็ถือวิสาสะเปิดเค้าไปเลยด้วยความรีบร้อน “(ชื่อเค้าแบบลากเสียงยาวววว)จะเที่ยงคืนแล้วววววว” ในขณะที่เค้ากำลังไดท์ผมอยู่ “พี่เสร็จเร็วจังอ่ะ” “ก็เราไม่ได้สระผม” เราตอบหน้าตาย “ขี้โกงงงงงงงง” แล้วเค้าก็หยุดการไดท์ผมเปลี่ยนมาแต่งตัวแทน “ขี้โกงอ่ะ ไหนบอกจะสระผม หัวเหม็นมั้ยเนี่ย” เค้าถามไปพร้อมกับสะบัดหัวไป เดินหาผ้าพันคอไป หาเสื้อกั๊กไป ใส่รองเท้าไป เราได้แต่นั่งอยู่บนเตียงมองเค้าเดินไปเดินมา --“ หลังจากนั้นเราก็รีบเดินออกมาจากห้อง ก่อนจะจับมือกันพร้อมกับรีบวิ่งลงบันไดมา พอออกมาถึงด้านนอก เราสองคนหันมองหน้าแล้วหัวเราะให้กับกับความรีบขั้นเทพ (จะรีบไปไหนเนี่ยยยย) “โอ๊ะ!!!” เราเดินสะดุดส้นสูงตัวเอง เค้ารีบเข้ามาพยุงแขนเราไว้ แหมะ!!!ฉากนี้เหมือนในละครเลยนะเนี่ยยยย เราป่าวแกล้งสะดุดนะคะ มันสะดุดเองจริงๆ สาบานได้ >.< จากคุณ : post-it เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 23:11:26 A:125.69.85.78 X: TicketID:384669

ความคิดเห็นที่ 30 เราเดินจับมือกันไปจนถึงสี่แยกไฟแดง ถนนฝั่งตรงข้ามนั้น เป็นถนนสายที่เราไม่เคยมีโอกาสได้เดินข้ามไป เราหันหน้ามองหน้าเค้า พยักหน้าหนึ่งครั้ง แล้วเราก็จูงมือกันเดินข้ามถนนไป ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนเรากำลังหลุดเข้าไปอีกโลกๆนึง โลก ที่ไม่มีใครรู้จักเรา โลก ที่มีแค่เราเพียงสองคน เมื่อเราข้ามไปถึงถนนฝั่งนี้แล้ ฉันจะลืมว่าเธอเป็นใคร ฉันจะลืมว่าตัวเองเป็นใคร แต่ฉันจะจำว่าวันนี้ฉันเคยรักเธอ เราเดินกันต่อไปเรื่อยๆอย่างไร้ซึ่งจุดหมาย เค้ายังคงสอดประสานมือเราเอาไว้แล้วแกว่งไปมาระหว่างที่เดินคุยกันไปเรื่อยๆ จนเรามาหยุดอยู่ที่หน้าร้านร้านหนึ่ง บรรยากาศรอบข้างตอนนี้เงียบสงัด ใครๆก็คงอยู่ฉลองกันในครอบครัวตัวเอง ร้านอยู่อยู่ชั้นสาม เราเดินขึ้นไปจนถึงหน้าร้าน มีพนักงานยืนคอยต้อนรับอยู่ เขาผายมือเชื้อเชิญเราสองคนเข้าไปในร้าน เราสองคนเลือกนั่งที่โต๊ะติดหน้าต่าง โดยมีผ้าม่านบางๆที่สามารถมองทะลุเห็นไฟสีส้มสลัวๆจากถนนข้างนอกนั้นได้ เราสองคนนั่งลงไปบนโซฟาตัวใหญ่ โดยเข้านั่งโซฟาตัวที่หันหน้าเข้าหาหน้าต่าง ส่วนเรานั่งตัวที่ติดกับหน้าต่าง พอมื่อนั่งลงไปก็เหมือนโดนโอบกอดเอาไว้ยังไงหยั่งงั้น พนักงานนำเมนูมาให้เราเลือก ไวท์หรือเหล้าดีนะ??? อืมมม!!! ไวท์ดีกว่า!!! โรแมนติกกว่านะ อิอิ เราพลิกกลับไปที่หน้าไวท์ ไวท์ขาวหรือไวท์แดงดี??? แล้วหันกลับไปที่พนักงานพร้อมถามเค้าว่า ขอดูทั้งไวท์ขาวและไวท์แดงได้มั้ย พนักงานไม่รอช้านำไวท์ทั้งสองขวดที่เราเลือกมาให้ดู อืมมมม!!! เราเงยหน้ามองเค้าเหมือนมีเครื่องหมายคำถามอยู่แล้ว “ไวท์ขาวมั้ย” นั่น!!! ตอบเหมือนรู้ว่าจะถามอะไร!!! “โอเค!” เราตอบตกลงทันที ก็ขวดมันสวยดีอ่ะ >.< พนักงานถือไวท์กลับไปเปิด แล้วเดินกลับมาพร้อมขวดไวท์ แก้วทรางสูง2ใบ และเหยือกรินไวท์อีก1ใบ เราทำมือหยุดไม่ให้พนักงานรินไวท์ใส่เหยือก ก็ต้องถ่ายรูปก่อนจิ เน๊าะๆๆๆ พร้อมทั้งวานให้เขาช่วยถ่ายรูปให้เราสองคน หลังจากนั้นเราเริ่มเทไวท์ใส่แก้ว แงวววว ไวท์กระเฉาะออกจากขวดมานิดหน่อย “อ๋อออ เค้าเลยต้องให้เทใส่เหยือกก่อน แล้วค่อยรินใส่แก้วเน๊าะ” เราตอบแก้เก้อ แล้วหันไปมองหน้าคนที่กำลังมองเรารินไวท์แล้วหกด้วยสีหน้าเสียดายไวท์เป็นอย่างยิ่ง “เที่ยงคืนแล้วววว” เค้าพูดพร้อมกับลุกขึ้นมาจากโซฟา แล้วเดินมากอดเรา “ขอให้พี่มีความสุขมากๆนะ” “อืมมม (ชื่อเค้า)ก็เหมือนต้องมีความสุขนะ มีความสุขมากๆ” ก็เราอยากเห็นเค้ามีแต่ความสุขจริงๆนี่นา :D มาถึงจุดนี้เราไม่ได้คุยอะไรกันเลย เพราะเราต่างนั่งดื่มด่ำกับบรรยากาศกันอย่างเดียว หลังจากนั้นเราเริ่มลากโซฟามาให้อยู่ด้านเดียวกันกับเค้า ลักษณะนั่งมองไปนอกหน้าต่าง เราสองคนได้แต่ชนแก้วๆๆๆๆและชนแก้วกัน จนกระทั่งงงง>.< เราเอื้อมหน้าเข้าไปใกล้ๆใบหน้าเค้า เรามองตาเค้าอยู่พักใหญ่ แล้วก็ตัดสินใจจูบเบาๆไปที่ริมฝีปากของเค้า(อยู่อย่างนั้น นานแค่ไหนเราก็จำไม่ได้ แต่เราอยากให้เป็นอย่างนั้นตราบนานเท่านาน น้ำเน่าสุดๆๆๆๆๆๆ >.<) เราไม่อธิบายเน๊าะ อธิบายไม่เก่งอ่ะ เขินนนนนนนน พอละ.... เราลงมาจากร้านพร้อมขวดไวท์ในมือเค้า “เรียกแท็กซี่กลับนะ ดึกมากแล้ว” โชคดีที่ยังมีแท็กซี่ผ่านไปมาแถวนั้น “(ชื่อเค้า)เก็บขวดไวท์ไว้ดีๆนะ” เราเห็นเค้ากอดมันไว้อย่างทะนุถนอม พอกลับมาถึงที่พัก เค้าเลือกที่เดินตามเรากลับมานอนที่ห้องด้วย ฮั่นแน่ๆๆๆๆๆๆ รู้นะคิดอะไรอยู่ ไม่มีเรื่องอย่างว่านะคะ พอถึงห้องเค้าก็มุดขึ้นเตียงอย่างรวดเร็ว ส่วนเราเข้าไปล้างหน้าแปรงฟันแล้วค่อยขึ้นเตียงนอน “ฝันดีค่ะพี่” เค้าหันหลังพร้อมบอกฝันดีกับเรา พอหัวถึงหมอนเราก็หลับเป็นตายกันไปเลยยันเช้าาาา~~~~~~~ จากคุณ : post-it เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 55 23:23:25 A:125.69.85.78 X: TicketID:384669

ความคิดเห็นที่ 31 บทที่14 ความพยายามที่จะบอก อันนี้ขอเล่าแบบรวมๆนะคะ ระหว่างที่เค้าลากเราให้มานั่งอ่านหนังสือที่ห้องเค้า แล้วเค้าก็นั่งทำงานหน้าคอมไป เราก็เถียงกันเรื่องที่เราเคยขอว่าอย่าเจอกันบ่อยมาก เราก็เคยบอกไปแล้วว่าชอบๆ แล้วเจอกันมากๆเราก็ทำใจไม่ได้ซักที “ก็เพราะ(ชื่อเค้า)ก็ชอบพี่เหมือนกันไง” เค้าพูดลอยๆขึ้นมาระหว่างนั่งพิมพ์งานหน้าคอม “ดีใจอ่ะดิ” แล้วก็พูดต่อแต่หน้าเค้าก็ยังจ้องอยู่ที่คอมอยู่ เราเขินนิดๆ ก็ดีใจน่ะสิถามได้ เด็กบ๊องงงงง เรายิ้มให้กับหนังสือ ก่อนจะเรียกสติแล้วก้มหน้าก้มตาอ่านมันต่อไป หรือมีอยู่ครั้งนึงเราออกไปซื้อของด้วยกันระหว่างทางเดินกลับ เป็นป้ายรถเมล์ เราคุยกันถึงเรื่องอะไรไม่รู้ แต่เราพูดขึ้นาว่า “ก็เพราะรักน่ะสิ เป็นห่วงเข้าใจมั้ย” เค้าแทบจะกริ๊ดดดดดออกมา ไม่ได้กริ๊ดที่เราบอกรักนะคะ เค้ารีบลากเราให้เดินกลับไปที่พักเร็วๆ แล้วพาเราเดินต่อไปที่สนามหญ้าหน้าที่พัก “จะบอกรักทั้งที บอกที่ป้ายรถเมล์เนี่ยนะพี่” อืมมมม เอาเข้าไป ต้องเลือกสถานที่ด้วย เราเดินจับมือกันเดินวนไปวนมาอยู่แถวสนามหญ้าซักพัก เพื่อบิ้วอารมณ์กันใหม่ 5555+ “ก็รักนะ แต่ไม่รู้ว่าความรักแบบนี้มันคืออะไร รู้แค่ว่าเป็นห่วง อยากดูแล อยากอยู่ข้างๆ แต่ทุกครั้งที่เรารู้สึกอยากจะครอบครอง เราก็จะเจ็บปวด” เราอธิบายให้เค้าฟัง “อืม” เราเดินอยู่อย่างนั้นอีกซักพัก “ปะ กลับกัน” เค้าชวนเรากลับขึ้นที่พักไป โดยไม่มีคำถามอะไรอีก จนกระทั่งวันที่เราจะต้องจากกันก็ดำเนินมาถึง เรามีเวลาอีกแค่สามวันเท่านั้นแล้วเค้าจะต้องเดินทางกลับไทยแล้ว ส่วนเราต้องบินต่อไปที่เมืองอื่น เค้าพยายามจะบอกถึงความอึดอัดใจที่มี พยายามจะบอกว่าเค้ามีปัญหากับคนทางนั้นนะ แล้วเค้าก็ไม่ได้เป็นแฟนกัน (เราไม่เล่านะคะว่าปัญหาอะไรไม่พาดพิงบุคคลที่สามดีกว่าเนาะ) และเค้าก็รู้ตัวว่าเค้าผิดตั้งแต่แรก แต่ยังไม่ทันที่เค้าจะอธิบายไปได้มากกว่านี้ เราก็ดัน!!!!!!>.< หยุดบทสนทนากะทันหันของเค้าด้วยจูบของเราเอง อิอิ (ไม่อยากฟังอ่ะ ก็เราฟังแล้วเราจิ๊ดนี่นาาาา)ความจริงแล้วในใจเราลึกๆ เราไม่ได้ต้องการจะครอบครองเค้านะ แต่เราว่าในใจลึกๆๆที่ลึกกว่าลึกๆน่าจะอยากครอบครองนะคะ5555+ ไม่งั้นทำไมต้องจิ๊ดด้วยอ่าาา (งงกับตัวเอง นี่ละน้ามนุษย์ จิตใจมนุษย์สุดยากแท้หยั่งถึง นี่จริงๆด้วย) ต่อนะคะ ไม่ว่าจะเพราะอะไรก็ตาม เราไม่อยากให้เค้าบอกเลยว่าเค้าจะหยุดความสัมพันธ์กับคนนั้นมาหาเรา เพราะเราเองก็ยังไม่พร้อมที่จะเปิดรับใครเหมือนกัน เราเลยไม่เคยคิดจะเคลียร์เรื่องนี้อย่างจริงจังซักที ณจุดนนี้ เราเข้าใจเลยว่า ผู้หญิงนี่เย๊อะจริงๆ ยิ่งมาชอบผู้หญิงด้วยกันเองอีก จะเย๊อะไปไหนเนี่ยยยยย ถึงจะเย๊อะ แต่เราไม่ได้มีเย๊อะแย๊ะนะคะ เรามีจำกัดน้าาา อิอิ จากคุณ : post-it เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 55 03:21:30 A:125.69.85.78 X: TicketID:384669

ความคิดเห็นที่ 32 บทที่15 รักเธอสุดหัวใจ และแล้วงานเลี้ยงก็ต้องมีวันเลิกรา วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายแล้วที่เราจะเจอกัน เรากับเค้านัดกันว่าวันนี้เราจะไปช่วยเค้าเลือกซื้อของก่อนกลับไทย แต่เราดันลืมไปว่าวันนี้เรามีนัดทำวีซ่า เราบอกกับเค้าว่ารอนะเสร็จแล้วจะรีบตามไป พอเราทำธุระของเราเสร็จเราก็โทรถามเค้าว่าอยู่ไหน เพราะเรานั่งรถไฟใต้ดินไปลงผิดสถานี แล้วบอกให้เค้ามารอเราที่ทางออกก่อน ระว่างที่เค้ายืนรอเราโดยหันหน้าออกไปทางถนน เราเดินขึ้นมาจากทางออก แล้วเดินตรงไปหาเค้า ค่อยๆย่องๆแล้วปิดตาเค้าเอาไว้เค้าหันหลังกลับมา ท่าทางดีใจเอามากๆที่ในที่สุดเราก็มา ก็เราบอกแล้วนี่ว่าเราจะมาก็ต้องมาสิ เด็กโง่นี่ >.< ~ ~ ~ ~ ซื้อของเสร็จเรียบร้อยแล้ว เราเลือกที่จะนั่งรถเมล์กลับกัน แต่บนรถเมล์ไม่มีที่นั่งพอสำหรับเราสองคน ระหว่างที่เรายืนอยู่นั้นนั้น เค้าก็เอื้อมมือมากุมมือเราเอาไว้ แล้วววววววว!!!!!!!! “เหลืออีกกี่วันอีกกี่คืนที่จะมีเธอ” เค้าร้องเพลงรักเธอสุดหัวใจของพี่ก้องสหรัถที่เราแสนจะปลื้ม >.< 555+ (อย่าเพิ่งเลี่ยนในความหวานแบบในนิยายของเราสองคนเลยนะคะ ก็เค้ากำลังอินเลิฟนี่>.<) ขึ้นมาเบาๆพร้อมกับจ้องหน้าเราเอาไว้ แล้วก็ร้องต่อไปอย่างนั้นจนไปสะดุดที่ประโยคที่ว่า ”ว่าภาพที่เคยเห็นไม่นานจะเป็นแค่ความหลังไป” เราก็เลยช่วยร้อง “ว่าภาพที่เคยเห็นเมื่อวานจะเป็นแค่ความหลังไป” เอาเข้าไปเราร้องผิดนะนั่นน่ะ ไม่ได้รู้ตัวหรอกค่ะตอนนั้น คิดว่าตัวเองร้องถูกอยู่ 55555+แล้วกำลังอินแบบสุดๆ ก็เลยร้องไปด้วยกันกับเค้าเลย ประสานเสียง ฮู้วววววว ~ ~ ~ อิอิ “และจะย้ำซ้ำๆจากวันนี้จนถึงวันไกลว่ารักพี่(ชื่อเราเอง อิอิ)” เรามีความสุขจัง ถึงแม้วันพรุ่งนี้เราลืมตาตื่นขึ้นมาคงไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกแล้วก็ตามเถอะ แต่เวลานี้เรารู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของความรักจริงๆนะ ความรักมันเป็นแบบนี้เนี่เอง:) นี่ไม่ใช่รักแรกของเรานะคะ แต่ทำไมเราอินกับความรักครั้งนี้จัง พอกลับมาถึงห้องเค้าไล่ให้เรารีบไปอาบน้ำ แล้วเค้าจะไปหาที่ห้อง เราก็ตกลงตามนั้น พออาบน้ำเสร็จเราเลือกใส่เสื้อที่เค้าให้เราเอาไว้เป็นชุดกระโปรงรำลองสบายๆสามารถใส่เล่นก็ได้ใส่เที่ยวก็ได้ กะจะเอาใจเค้าหน่อย อิอิอิ พอเค้ามาที่ห้องก็ยิ้มแก้มบานเลย แล้วเค้าก็เดินเข้ามาแบบกรุ้มกริ่มๆพร้อมทั้งเริ่มดันตัวเราไปชิดไว้กับตู้เสื้อผ้าแล้วววววววว!!!!!!!!!>.< ก็เข้ามากอดเราเอาไว้ กอดอยู่อย่างนั้น เนิ่นนาน เราเริ่มรู้สึกถึงการลาจากกำลังใกล้เข้ามาทุกทีๆ เรากอดเค้าเอาไว้แน่นขึ้นๆ อยากจะซึมซับเวลานี้นี้เอาไว้จัง เราไม่มีคำพูดสวยๆสำหรับเค้าเลย นอกจากการกอดของเรา มันบอกไปหมดทุกอย่างแล้ว หวังว่าเค้าจะรับรู้ได้บ้าง จากนั้นน้ำตาเราก็เริ่มไหลเป็นทาง(ยังกับเปิดก๊อก)แต่ไม่มีเสียงร้องไห้จากเรา เพราะเราไม่อยากได้ยินเสียงแห่งความโศกเศร้าไปมากกว่านี้ เค้าค่อยๆถอนกอดนั้นจากเรา แล้วเปลี่ยนมาเช็ดน้ำตาให้เราแทน พร้อมจุ๊บที่ริมฝีปากเราเบาๆเป็นการปลอบขวัญ(ขวัญเอ้ยขวัญมา^^) แล้วก็ค่อยเปลี่ยนเป็นจูบเบาๆเป็นการบอกรัก (อร๊ายยยยย เรากำลังจะละลายยยยย) แล้วเราก็ละลายไปเลยจริงๆค่ะ 555555+ (จินตนาการต่อเองได้เลยนะคะ เปิดกว้างให้คุณผู้อ่านได้ใช้จินตนาการอย่างเต็มที่ค่ะ อิอิ)^^ เรายังนอนไม่หลับอยู่ท่ามกลางความมืดที่แม้แต่แสงไฟจากข้างนอกก็ส่องเข้ามาไม่ถึง เพราะผ้าม่านหนามากกกกกกก “(ชื่อเค้า)ไม่อยากไปเลย อยากอยู่อย่างนี้ ตลอดไป” เค้าพูดลอยๆขึ้นมา โถ่!!!! เด็กโง่(ของรา) >.< เราก็ไม่อยากจากเธอไปไหนเลย เราก็อยากอยู่อย่างนี้ตลอดไป แต่ในความเป็นจริง(ในวันนี้)มันเป็นไปไม่ได้ และเธอเองก็รู้ดี เรามีอะไรอีกตั้งมากมายที่เราจำเป็นต้องลงมือทำก่อน เธอเองก็คงเหมือนกัน ความรักมันคงยิ่งใหญ่เกินไปสำหรับเรา เราคงยังไม่พร้อมที่จะเสียสละให้กับมันหรอก เธอเองก็คงคิดอย่างนั้นเหมือนกัน จริงมั้ย????? เราเลือกที่จะไม่ตอบในสิ่งที่ให้คำตอบเค้าไม่ได้ แล้วหันไปกำชับเรื่องอื่นกับเค้าแทน “อย่าไปถนนเส้นนั้นกับใครอีกนะ ถนนเส้นนั้นไปกับเราได้แค่คนเดียว สัญญานะ”(ถนนที่เราไปเดินด้วยกันวันปีใหม่) เราไม่ได้กำลังขอร้องนะคะ แต่เราสั่ง จริงๆนะ นี่เราจริงจังนะเนี่ย >.< เค้าก็สัญญากับเราแต่โดยดี (เด็กดี^^) จากคุณ : post-it เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 55 03:40:38 A:125.69.85.78 X: TicketID:384669

ความคิดเห็นที่ 33 บทที่16 สนามบิน “ตีห้าแล้ว ตื่นเร็ว” เรางัวเงียขึ้นมาพร้อมกับเขย่าตัวเค้าให้ตื่นขึ้นมา เค้าค่อยๆลุกขึ้นมาแต่โดยดี แล้วเดินเปิดประตูออกไปจากห้อง เราเองก็ตื่นขึ้นมาจัดการธุระของตัวเองให้เรียบร้อย ก่อนเดินตามเค้าไปที่ห้อง เราช่วยเค้าเช็คของทั้งหมดในกระเป๋า ดูว่ามีอะไรขาดตกบกพร่องรึเปล่า ก็เค้าโก๊ะนี่คะ ชอบลืมนู่นลืมนี่ แล้วก็ไม่เคยจะเตรียมอะไรก่อนล่วงหน้าเลย ต้องมาเร่งๆเอาตอนใกล้ๆทุกที บ่นๆๆๆ 555+ พอเราปิดกระเป๋าลงเรียบร้อยหันไปมองเค้าที่กับลังนั่งใส่รองเท้าอย่างทุลักทุเล เราก้มลงไปนั่งกับพื้น แล้วจัดการใส่รองเท้าให้ (นี่ถ้าได้แต่งงานนะ เรานี่คงเป็นศรีภรรยาที่ดีจริงๆ ฮ่าๆๆ คิดไปนั่น) “ผ้าพันคอ ผืนสีดำอ่ะ หาไม่เจอๆ หายไปแล้วแน่เลย” ยังจะมีแก่ใจห่วงหาผ้าพันคอ “ไม่หายหรอก เดี๋ยวพี่ลองค่อยๆหาดูให้”เพราะเค้าทิ้งกุญแจห้องไว้กับเรา และก่อนที่เราจะเดินทาง ไปอีกเมืองค่อยเอาไปฝากไว้กับเพื่อนคนไทยอีกที “ไปได้แล้ว พร้อมยัง” เรากับเค้าช่วยกันลากกระเป๋ากันลงมาถึงด้านนอก แล้วโบกมือเรียกแท็กซี่ บรรยากาศภายในแท็กซี่เงียบซะยิ่งกว่าเงียบค่ะ เราสองคนนั่งจับมือกันไว้ แต่ใบหน้าเบือนไปที่กระจกรถฝั่งใครฝั่งมัน เค้าจะคิดอะไรอยู่เราไม่มีทางรู้ได้เลยค่ะ เรารู้แค่ว่าตอนนี้ใจเรามันชาไปหมด เราไม่รู้ว่าหลังจากวันนี้ไปเรื่องของเรามันจะเป็นยังไง เรารู้แค่ว่าตอนนี้เรามีหัวสมองว่างเปล่า กับใจที่ชาๆ อยู่แค่นั้นจริงๆ เนื่องจากทางไปสนามบินไกลมาก เป็นชั่วโมงได้ เราเริ่มหันหน้ามองกันบ้าง ดูเค้าอ่อนล้ามากเลย ดูอิดโรย หมดแรง เราเอื้อมมือทั้งสองจับไปที่ใบหน้าของเค้าพร้อมทั้งลูบไปลูบมา แล้วเอาหน้าผากเราแตะไปที่หน้าผากเค้า คนดี เดินทางปลอดภัยนะ เราคิดในใจ จากนั้นเราก็ค่อยๆเลื่อนหน้าลงมาหาเค้า โดยประทับรอยจูบลงไปบนริมฝีปากเชิดๆดื้อๆนั้น เค้าจูบเรากลับมาอย่างอบอุ่นและเต็มไปด้วยความรู้สึกรักเช่นกัน พอถึงสนามบิน เราเช็คเคาน์เตอร์ที่จะต้องเช็คอินกัน ต่อแถวรออยู่ซักพักก็ถึงคิวเค้า เค้ารับตั๋วเครื่องบินไว้ในมือพร้อมกับยืนมองดูกระเป๋าที่กำลังถูกโหลดไป ระหว่างที่เราสองคนเดินจูงมือกันมาจนมาถึงหน้าด่านตรวจสัมภาระ เค้าก็หันตัวมา เอามือทั้งสองข้ามเอื้อมมากุมมือเราเอาไว้ หลังจากนั้นเค้าก็ค่อยๆเลื่อนหน้าบรรจงก้มลงมาจูบที่ริมฝีปากเรา เรารับจูบนั้นเอาไว้ พร้อมทั้งจูบกลับไปด้วยความรู้สึกเจ็บแปล้บไปทั้งหัวใจ เราสองคนจูบกันอยู่อย่างนั้นท่ามกลางผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา ในสนามบินเนี่ยนะ กริ๊ดดดด ไม่เคยคิดว่าจะมีฉากแบบนี้เกิดขึ้นกับตัวเอง >.< เราค่อยๆถอนจูบออกจากปากเค้า แล้วเอาจมูกแตะไว้ที่จมูกเค้าแทน เหมือนเป็นการขอพักก่อน แล้วพูดเบาๆว่า “พอแล้ว อายคนอื่นเค้า” “ไม่เห็นต้องอายเลย ไม่รู้จักใครซะหน่อย” เค้าตอบพร้อมกับยื่นหน้ามาจูบต่อ อร้ายยยยย พอแล้วววววว “อย่าทำแบบนี้กับใครนะ” คือเค้าหมายถึงว่าห้ามจูบกับใครแบบนี้ที่สนามบินนะเข้าใจมั้ย !!!! นี่คงเป็นคำสั่งสินะ ^^ “อืมมม...” เราตอบอยู่ในลำคอเพราะเค้ายังไม่เลิกจูบ >_________< “เข้าไปได้แล้ว” เราไล่ให้เค้าเดินเข้าไป เรายืนมองเค้าเดินจากเราไปทีละก้าว ทีละก้าว เค้ากำลังจะหายไปจากเราแล้ว...... Y.Y ตอนนี้เราชาไปหมดทั้งหัวใจ ว่างเปล่า ถึงเวลาที่เราต้องตื่นจากฝันจริงๆแล้ว ใช่มั้ย !!! จากคุณ : post-it เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 55 04:07:40 A:125.69.85.78 X: TicketID:384669

ความคิดเห็นที่ 34 บทที่17 เอ่ยคำลา เรากลับมาถึงห้อง พร้อมทั้งล้มตัวลงนอนอย่างหมดแรง ไม่มีแรงแม้แต่จะเสียใจ เศร้าใจ หรืออะไรทั้งนั้น มันว่างเปล่าอย่างบอกไม่ถูก แล้วเราก็หลับตาลง ค่อยๆจมลงสู่ห้วงนิทรา เราสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้ง นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ยยยย ห้องเราไม่สามารถบอกเวลาได้ด้วยตัวเอง เพราะมันจะเป็นกลางคืนตลอดเวลาเนื่องจากผ้าม่านที่โคตรจะหนาาาา บ่ายกว่าๆแล้ว เราลุกขึ้นมานั่ง แต่หัวเรายังตื้อๆอยู่เลย และแล้วก็มาถึงวันนี้จนไดสินะ ฮึ ฮึ รู้อยู่แล้วว่าเราต้องได้เจอกันอีก สวัสดีความว่างเปล่า เราเอ่ยทักทายอย่างคนคุ้นเคย เราลุกขึ้นจากเตียง แล้วทำทุกอย่างตามปกติ เราไม่เคยสูญเสียอะไรไป เพราะเราไม่เคยมีมันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เราพยายามที่จะคิดแบบนั้นอ่ะนะ...... หลังจากนั้นสองสามวัน เราติดต่อกับเค้าทางเมล์ เล่าให้เค้าฟังถึง เสื้อที่เค้าแอบซื้อไว้ให้เราตอนไปซื้อของก่อนกลับไทยด้วยกันว่าเราชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆ เค้าซ่อนมันเอาไว้ในตู้ โดนบอกเราไว้ก่อนเค้าจะกลับ ว่าให้เค้ากลับไปก่อนแล้วค่อยมาเปิดดู (ส่วนเราหลังจากวันนั้นเราเข้ามาทำความสะอาดห้องเค้าอยู่บ่อยๆ และก่อนวันที่เราจะเดินทาง เราทิ้งสมุดโน๊ต ที่เราจดบันทึกช่วงเลาสำคัญที่เราได้อยู่ด้วยกันไว้ พร้อมกับนาฬิกา ขอให้ต่อไปจากนี้คุณเวลาช่วยดูแลเค้าแทนเราด้วย ถ้าเป็นไปได้ขอ ให้เราได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง เหมือนที่พรมลิขิตทำให้เราได้มาเจอกันในครั้งนี้^^) นี่คือสาเหตุที่เค้าทิ้งกุญแจห้องไว้กับเรา เราดึงเสื้อออกมมาดูและในขณะเดียวกันก็มีกระดาษแผ่นนึงตกอยู่บนพื้น เราหยิบขึ้นมาดู มันคือรูปของเราสองคนที่ถ่ายไว้ด้วยกัน เราพลิกกลับไปด้านหลังของรูป มีข้อความที่เค้าบอกว่า เรื่องราวของเราสองคนเกิดขึ้นมาจากสิ่งเล็กๆที่เรียกว่ารัก พร้อมทั้งขอบคุณที่ทำให้เค้ารู้ว่าความรักจริงๆมันไม่ใช่เกม ไม่ว่าเราจะอยู่ที่ไหนเค้าจะส่งใจให้เราเสมอ และสุดท้ายเค้าเขียนเอาไว้ว่า ช่างเถอะ ยังไงเราก็ต้องได้เจอกันอีกไม่วันใดก็วันนึง เรากอดรูปนั้นเอาไว้ทั้งน้ำตา เราไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกนี้ยังไงดี มันทั้งมีความสุข ทั้งเจ็บปวด ทั้งน้อยใจ เสียใจ สับสนปนกันไปหมด หลังจากนั้นอีกไม่กี่วัน เราน่าจะฟุ้งซ่านเกินไป ก็นี่มันหักดิบมากเลยนะ แต่เราใช้วิธีนี้ทุกครั้งในการตัดใจ ครั้งนี้ก็เช่นเดียวกัน เราเมล์ไปหาเค้าอีกครั้งเพื่อขอยุติเรื่องทุกอย่างลง พร้อมทั้งขอหัวใจที่เราให้เค้าไปคืนมาด้วยพูดถึงตรงนี้แล้วขำตัวเองค่ะ จะขอคืนทำไม เอาคืนมาเงียบๆก็ได้นี่หว่าาาา ตอนนั้นน่าจะน้อยใจไง เลยบอกไปแบบนั้น เราขอโทษเค้าไปที่ไม่ได้ให้โอกาสกับความรักที่เกิดขึ้นครั้งนี้ เราย้ำให้เค้าดูแลตัวเอง (ก็เราเป็นห่วงนี่คะ ห่วงมากๆด้วย) และเราสัญญาว่าเรื่องระหว่างเราจะมีแต่ความทรงจำดีๆเท่านั้น ก็เค้าสอนให้เราเลือกที่จะเก็บแต่ความทรงจำดีๆไว้นี่คะ เค้าไม่ได้ตอบเมล์กลับมา แต่พยายามโทรหาเราแทน แต่เราไม่รับๆๆ และไม่รับ จนเค้าต้องโทรหาเพื่อนที่นี่เพื่อจะขอคุยกับเรา “พี่จะไป(เมืองที่เราจะต้องไป)วันไหนอ่ะคะ” เรารู้แล้วว่าเค้าต้องการอะไร เลยยอมแต่โดยดี ก่อนวันที่เราจะเดินทาง เค้านัดกับเราให้ออนสไกป์เอาไว้ เค้าต้องการที่จะอยู่ส่งเราเหมือนที่เราเคยไปส่งเค้าที่สนามบิน เค้าอยู่เป็นเพื่อนเราในคืนวันสุดท้ายก่อนเดินทาง พร้อมกับอวยพรให้เราเดินทางปลอดภัย นี่คงเป็นการเอ่ยคำล่ำลากันจริงๆจังๆกันซักทีแล้วสินะ ในเมื่อต่างคนต่างก็ทำหน้าที่ได้อย่างสมบูรณ์แบบแล้วนี่ ไม่ขาดตกบกพร่องอะไรแล้ว ก็เป็นอันว่าเรื่องราวทั้งหมดก็จบลงแต่เพียงเท่านี้ แต่เราปล่อยให้มันจบลงแค่ความสัมพันธ์นะคะ เรายังคงปล่อยให้ความรักที่เค้าเคยมอบไว้ให้กับเรา เติบโตและสวยงามอยู่จนถึงทุกวันนี้ ไม่อยากให้เค้าหายไปจากความทรงจำเราเลย เอาแค่จางๆก็พอ เพราะเค้าทำให้รู้จักคำว่า เพราะความรักสวยงามเสมอ จริงๆนะคะ ขอคุณสำหรับการติดตามนะคะ จบแล้วค่ะ ^^ จากคุณ : post-it เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 55 05:52:49 A:125.69.85.78 X: TicketID:384669

ความคิดเห็นที่ 35 ขอบคุณเช่นกันนะคะ ที่มาถ่ายทอดเรื่องราวของสิ่งเล็กๆ ที่เรียกว่ารัก ให้ฟัง ^__^ จากคุณ : MAMAE (m_mpare) เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 55 19:58:30

ความคิดเห็นที่ 36 ขอบคูณ คุณMAMAE (m_mpare)เช่นกันค่ะ ^^ จากคุณ : post-it เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 55 22:31:17 A:125.69.85.78 X: TicketID:384669