PANTIP.COM : F13083508 ประสบการณ์เจอผีครั้งแรกเป็นยังไงกันบ้างคะ []

ความคิดเห็นที่ 10

ครั้งแรกจำไม่ได้แล้ว...แต่ครั้งล่าสุดคือเขาตามกลับมาบ้านด้วย
ร้อนน้องชายต้องพาผีไปปล่อยวัด (เคยมีคนเอาหมาแมวไปปล่อยวัด...นี่เอาผีไปปล่อยวัดซะงั้น ฮาาาาา)
คือเราไม่ได้กลัวค่ะ...แต่น้องชายกลัวถึงกลัวมาก ถึงขนาดถ้าผีไม่ไปไม่ยอมให้เราเข้าบ้านอ่ะ

ส่วนรายละเอียดอยู่ข้างล่าง ถ้าใครกลัวเรื่องผีข้ามไปได้เลยนะคะ...
.
.
.
.
.
.

มันเป็นคืนที่เราสองคนต้องออกเหตุพอดี ช่วงนั้นราวๆ เที่ยงคืนกว่าๆ เห็นจะได้
(เราสองคนพี่น้องเป็นหน่วยกู้ภัยค่ะ...แปลกไหมล่ะคะ หน่วยกู้ภัยดันกลัวผีซะเอง 555+)
หลังจากได้รับแจ้งว่ามีเหตุยิงกันตายเกิดขึ้น พวกเราจึงรุดไปที่เกิดเหตุ
และอยู่ช่วยตำรวจเก็บหลักฐานของผู้เสียชีวิตก่อนจะวอเข้าศูนย์เพื่อรายงานเหตุตามปกติ
แต่ไอ้ที่ไม่ปกติก็คือ...ก่อนจะกลับน้องชายได้กลิ่นเนื้อเน่าเหม็นรุนแรงมากลอยอบอวลอยู่รอบๆ
(ศพที่เราไปรับเสียชีวิตได้ไม่ถึงสองชั่วโมงจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะมีกลิ่นรุนแรงขนาดนั้น)
แต่น้องชายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเพราะกลัว (ทั้งๆ ที่สวมพระเต็มคอตลอดเวลาออกเหตุ)

หลังจากที่เรานำศพผู้เสียชีวิตไว้หลังรถ เรากับน้องชายและเพื่อนน้องชายอีกคนมายืนรอพลขับข้างนอก
(ด้านหลังมีเรา น้องชาย เพื่อนน้องชาย และศพ) ส่วนกู้ภัยที่เหลือไปนั่งเบียดข้างหน้าหมด
ตอนนั้นยังไม่เอะใจเลยนะ...เพราะปกติเนี่ยต่อให้มีศพผู้เสียชีวิตพวกเราก็นั่งข้างหลังกันห้าคนตามปกติ
(น้องอีกคนที่หนีไปนั่งหน้า พึ่งมาบอกทีหลังว่า...เห็นเงาบางอย่างตามเจ๊มาตั้งแต่ยืนรอตำรวจเก็บหลักฐานแล้ว)

เมื่อมาถึงที่ทำการหน่วยกู้ภัยพอลงรถได้เหล่ากู้ภัยรีบเอาใบทับทิมจุ่มน้ำมนต์พรมหัวกันแทบเปียก
แถมสบัดน้ำมนต์ใส่เราด้วย...เยอะจนต้องถอดเสื้อฟอร์มออกเพราะกลัวเปียก เดี๋ยวจะนั่งหนาวทั้งคืน
ระหว่างนั่งรอ...เพื่อนที่เป็นพลขับของรถกู้ภัยอีกคันบอกว่าไปขับรถเล่นกับเขาหน่อย
เราบอกว่าขี้เกียจออกลาดตระเวนอ่ะ แต่เพื่อนกับน้องๆ ที่ออกเหตุรวมทั้งน้องชายของเรา
คะยั้นคะยอให้เราไปท่าเดียว...เราก็เลย "ไปก็ไป" (ไปคราวนี้ห้าคนกับอีกหนึ่งตน)
พอสิ้นคำที่เราพูดเท่านั้นล่ะ กลิ่นเนื้อเน่านี้แรงมาก แต่คราวนี้เราได้กลิ่นคนเดียว
คนอื่นๆ ไม่ได้กลิ่น...แต่น้องที่หน่วยกู้ภัยอ่ะเห็นเลยว่าเป็นผู้ชายตัวเล็กๆ เท่าเด็กมอต้นมั้ง
เท่านั้นล่ะวงแตก ผู้ชายตัวโตๆ กรี๊ดกันสาวแตกหลายคนเลย... เราก็รับรู้แล้วล่ะว่าเกิดอะไรขึ้น
ก็เลยขึ้นไปนั่งในรถ ในใจไม่ได้กลัวหรอก แต่คิดว่าอะไรก็ตามที่ตามเรามาให้ตามเราไปด้วย
คนแถวนี้เขากลัว อย่าได้สร้างบาปหลอกหลอนผู้คนเลย...คนที่นี่เป็นคนดีช่วยเหลือสังคมทั้งนั้น
ก็เหมือนเขาจะรับรู้นะ เพราะแขนข้างขวาของเรารู้สึกเย็นวาบเหมือนมีคนเอาข้ำแข็งมาลูบ
และที่แปลกก็คือขนแขนลุกอยู่ข้างเดียว (บอกก่อนรถไม่ได้สตาร์ถและเปิดแอร์ทิ้งไว้นะจ๊ะ)
คราวนี้ข้างหน้ามีแต่เรากับเพื่อนที่เป็นพลขับ...คนที่เหลือเฮกันไปนั่งข้างหลังหมด (รวมทั้งน้องชายเราด้วย)

พอมาเพื่อนถึงถนนหลังวัด...เพื่อนเราบอกว่าปล่อยผีไว้ตรงนี้ล่ะ (แอบขอโทษพระสงฆ์องค์เจ้าในใจ)
แต่ขำมากก็ตอนที่น้องเราขู่เลยนะ ถ้าผีไม่ยอมไป...ห้ามเราเข้าบ้านเด็ดขาด ให้นอนอยู่วัดนี่ล่ะ
เราก็เลยต้องบอกเขาว่า...ไม่รู้หรอกนะว่าตามมาทำไม แต่คนกับผีอยู่กันคนละภพภูมิ
ถึงตามเรามาก็ไม่เกิดประโยชน์ กลับไปเสียเถิด แล้วตอนเช้าจะให้น้องๆ ใส่บาตรไปให้
ถ้าเราไม่หูแว่วไปเอง...เราได้ยินเสียงเหมือนเด็กกำลังร้องไห้อ่ะ ดังอยู่ข้างหูขวาข้างเดียวด้วย
สักพักน้องคนที่เห็นผีอ่ะก็บอกว่าวิญญาณไปแล้ว... มองไม่เห็นตัวแล้ว
เท่านั้นล่ะ...รีบวิ่งขึ้นรถบึ่งกลับหน่วยกู้ภัยแบบไม่เหลียวหลังกันเลยทีเดียว

มาคิดตอนนี้ขำพวกน้องๆ อ่ะ ทำงานกับศพมาตั้งนาน...ยังไม่ชินอีกหรือไง หยอกเย้า

จากคุณ : yodaoi

เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 55 21:04:52

ความคิดเห็นที่ 14

ประมาณอนุบาล - ด้วยความเป็นเด็กและความซนนึกไงไม่รู้เอาหน้าไปแนบกระจกส่องดูข้างนอก แต่สิ่งที่เห็นกลับมาคือหน้าคน เป็นผู้หญิงไทยหน้าสวย แต่แลดูคล้ำๆคล้ายภาพขาวดำบนทีวี ยิ้มกลับมาให้ ตอนนั้นไม่กลัวแต่ งง มากกว่าว่าใคร

แล้วหน้าต่างตรงนั้นมันอยู่ชั้นล่างของบ้านก็จริงนะ แต่พื้นบ้านเรายกสูง ซึ่งถ้าลองไปยืนเทียบดูจิงๆ คนสูงปกติไม่มีทางยืนแล้วหน้าจะไปโผล่ตรงนั้นได้แน่นอน... โตมาหน่อยเพิ่งเริ่มเก็ทว่าไม่น่าใช่คน 55

สมัยประถม - ช่วงนั้นถูกส่งให้ไปอยู่กับคนเลี้ยง แล้วบ้านคนเลี้ยงก็อยู่ในค่ายทหาร คนเลี้ยงจะบังคับเราไปออกกำลังกายที่สนามบินทุกวัน แล้วทางไปสนามบินซึ่งเป็นทางลัดจะต้องผ่านป่า เป็นระยะทางสั้นๆนะ แต่ก็ป่าแหละ บางคนก็กลัว แต่เราไม่กลัวเพราะคิดว่ายังไงก็อยู่ในค่ายอ่ะ

แล้วเวลาผ่านป่าสิ่งที่เห็นประจำเลยคือ ทหารแต่งชุดลายพรางเหมือนเพิ่งจะไปเดินทางไกลกันมาคือสะพายเป้ใบเท่าบ้านหน้าเปื้อนๆ แลดูมอมแมมๆหน่อยๆ เดินสวนเราประจำ ไม่ทุกวันนะ แต่เห็นบ่อยมากกๆ แต่มีครั้งนึงเรามองไปที่เสื้อของทหารคนหนึ่งที่เดินสวน แล้วเห็นเป็นชื่อเค้า xxx xxxx พอเราอ่านนามสกุลเราก็ เฮ้ย นี่มันนามสกุลเก่ายายเรานี่หว่า ก็นึกสงสัยว่าใครหว่า อาจเป็นญาติกันแต่ตอนนั้นไม่กล้าทักนะทุกคนหน้าตาแลดูจริงจังมาก เราก็เป็นเด็กปั่นจักรยานอยู่คนเดียว กลัวโดนดุ -0-

หลังจากนั้นพอไม่ต้องไปอยู่กับคนเลี้ยงแล้ว ก็นึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้ พอเอาไปถามแม่เรื่องทหารในค่ายที่นามสกุลเดียวกับยาย แม่บอก เคยมีอยู่คนนึง เป็นน้องชายของยาย แต่ท่านไปรบเวียดนามเสียไปนานแล้วนะก่อนแม่เกิดอีก -0- เราก็บอก คนอื่นดิแม่ แม่บอก ไม่มีแล้ว เพราะถ้ามีก็ต้องรู้อ่ะ (พ่อเราคุมฝ่ายกำลังพล) เราก็บอก มีจริงๆนะแม่ ก้อตอนอยู่ในค่ายเจอประจำ แม่ก็บอกเรา อื้อ คนอื่นเค้าก็เจอประจำแหละในค่ายอ่ะ -0-
คือมันเป็นเรื่องล่ำลือกันมานานมากแล้วเรื่องทหารที่ไปรบเวียดนามแล้วก็ออกมาให้คนเห็นบ่อยๆ ตั้งแต่สมัยแม่สาวๆ พอนานๆเข้าเหมือนมันก็เริ่มซาลงๆ จนหลายๆคนก็ลืมไปแล้ว...จนกระทั่งเราเจอนั่นล่ะ

อ่อ อีกอย่าง ถ้าวันไหนกลับบ้านคนเลี้ยงช้าหน่อย ช่วง 6 โมงเย็นเงี๊ย จะเห็นยายคนหนึ่งมาเก็บลูกหมากประจำ คือมองจากระยะไกลอ่ะนะ พอปั่นไปใกล้ๆแก แกก็จะเก็บเสร็ดแล้วเดินเข้าไปในป่า ซึ่งตรงนั้นเราไม่เคยเข้าไปมาก่อน คนเลี้ยงบอกเป็นบ่อน้ำห้ามเข้าก็ไม่คิดไร
หลังจากเรื่องที่เราเก็ทเรื่องทหารที่เจอ ในค่ายก็จัดทำบุญเป็นปกติอ่ะนะแต่เราไม่เคยมาเลยไงเพราะเราเกิดก็ย้ายออกจากค่ายไปนานแล้ว แล้วก็ไม่เคยมาอยู่เลย จนถึงตองที่มาอยู่กะคนเลี้ยงซักพักช่วงนั้นล่ะ แม่ก็เลยเอ๊อ พามาหน่อยก็ดี
แล้วเค้าก้มีเหมือนไหว้สิ่งศักศิทในค่ายอ่ะเราก็รู้จักทุกที่ล่ะเพราะมีไม่กี่ที่ พอไหว้ที่สุดท้ายเรานึกว่าหมดแล้ว เค้าก็พาเดินไปแถวๆป่านั้น เราก็ อ้าว มาทำไรอ่ะ แม่เราบอก ในป่ามีศาลตาศาลยายอยู่นะ ไม่รู้หรอ เราก็ ไม่รู้อ่า แล้วก็นึกเรื่องยายได้ ก็เลยเล่าให้แม่ฟัง พอเล่าจบก็ถึงศาลพอดี แม่ก็บอก อื้อ คนอื่นเค้าก็เคยพูดๆกันนะว่าเจอยาย แล้วเรามองไปที่หน้าศาล ของไหว้เยอะมาก แต่ที่เยอะสุดๆเลยคือลูกหมากสดๆอ่ะ แม่บอกยายแกชอบมาก คนถูกหวยเยอะเลยเอามาไหว้แก

หลังจากนั้นก็ไม่มีแล้วอ่ะที่เจอจังๆ มีแบบ วันเผาคุณตา คุณตาตามกลับมาส่งบ้าน ไม่มีคนเห็นนะ แต่ที่เห็นคือหมา หมาพันไทยหลังอานมันฉลากมาก คือดุกับคนแปลกหน้าทุกคนแต่ไม่ดุกับคนในบ้าน วันนั้นมันจะกัดเราซะให้ได้เลย เหมือนมันเห็นเราเป็นคนอื่น

บางทีเวลาอยู่บ้านเราจะได้ยินเสียงคนเดิน คือบ้านเราเป็นบ้านปูนแต่ปูพื้นไม้ เป็นไม้แข็งๆแผ่นใหญ่ๆ เวลาเดินบางทีจะได้ยินเสียงมันลั่นบ้าง เราได้ยินประจำเลยเวลาตอนกลางคืน แล้วก็มีหลายคนมากทักว่าบ้านเราเจ้าที่แรง

แล้วช่วงก่อนเราเข้ามหาลัย เรานั่งเล่นคอมดึกมาๆๆๆ แม่ก็จะบ่นเราทุกวันๆ มีวันหนึ่งแม่เราไปทำธุระราชการหลายวัน ไม่อยู่บ้าน เราก็เล่นคอมปกติ พอตี2 เรารู้สึกเหมือนมีลมอ่ะ พัดวูว ที่นองเรา คือ เราไม่ได้เปิดพัดลมนะ มีหน้าต่างเปิดอยู่ไกลๆ แต่ยังไงก็ไม่มีทางที่ลมจะพัดมาถึงเราและรู้สึกได้ขนาดนี้ คือถ้าลมพัดมาจริงๆต้องเป็นลมที่พักแรงมาก
เราก็รีบขึ้นนอนทันที พอแม่กลับมาก็เล่าให้ฟัง แม่บอก ก่อนแม่ไปแม่ฝากเจ้าที่เจ้าทางให้ดูแลเรา บอกว่าอย่าให้เราเล่นดอมดึก -0-

เรื่องล่าสุดเลยก็คุณป้า พี่สามแม่ เป็นป้าที่เราสนิทด้วยที่สุดเลย เค้าเป็นมะเร็ง แต่ก็อยู่ในระยะแรกๆอ่ะ ก็พาแกไปรักษา คินนั้นเป็นช่วงสอบไฟนอล เราก็อยู่หออ่านหนังสือ ซักพักได้กลิ่นหอมประหลาด คือมันกลิิ่นดอกไม้แน่ๆล่ะ กอดอะไรไม่รู้ เรารุจัก และคุ้นเคยนะ แต่นึกชื่อไม่ออก ใจเราก็วูวนึกถึงป้า แต่ก็ไม่คิดไรนะ อ่านสือต่อ กะว่าตอนเช้าจะดทรหาแม่ พอเช้ายังไม่ทันไรเลย แม่โทรหาเราบอกป้าเสียแล้วเมื่อคืน..

แล้วก็มีอีกเรื่องนะ 55 เคยเล่าไว้ในกระทู้นึงที่ถามว่า ใครเคยเจอเรื่องประหลาดๆมั่งอะไรเงี๊ย คือไม่ใช่การเจอผีอ่ะ เป็นแนวๆเดจาวู แต่มันไม่ใช่ในฟัน เล่าใหม่ย่อๆละกันนะ

เราคุยโทรสับกับแฟนแต่แม่เราไม่ชอบไง พอแม่เราถามตั้งใจจะโกหกแม่อยู่แล้วอ่ะว่าเพื่อนโทรมา แต่ไม่คิดไวว่าแม่จะถามต่อ แม่ก็ถาม โทรมาทำไม เราตอบทันทีเลย เพื่อนโทรมาบอกว่า A โดนรถชน แล้วในหัวเราก็มีภาพหน้า A ลอยเข้ามา คือเราพูดออกไปโดยที่เรารู้ตัวนะ มีสติ แต่ตอนพูดอ่ะ เหมือนไม่ใช่เรา เราเหมือนรุ้ตัวอีกทีตอนพูดจบอ่ะ เราก็ตกใจมากอ่ะรีบพูดว่ามันไม่เป็นไรหลอก สุดท้าย A ก็ประสบอุบัติเหตจริงๆ ในวันที่เราพูด ช่วงเวลาประมาณนั้น... แล้วเพื่อน A ก็จากเราไปตลอดกาล

จากคุณ : mimidola

เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 55 22:47:01