Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
อยากเล่าให้ฟัง "ความสุข ช่วงเวลาอันน้อยนิด ความทรงจำ ตลอดไป" vote ติดต่อทีมงาน

ขอแบ่งปันเรื่องราวของผมนะครับ ไม่รู้ว่าจะมีใครเป็นแบบผมบ้าง เริ่มเลยนะครับ อาจจะยาวหน่อย
    ผมได้รู้จักเธอคนนี้มาจากในเนตนะครับ นานมาแล้วสมัย hi5 เปิดใหม่ๆ เราได้แชทกัน เพราะเธอจะมาสอบโควตาที่มหาลัยผม ผมก็เลยแนะนำเธอไป ก็แชมกันบ่อยขึ้น แล้วก็รู้สึกดีที่ได้คุยกับเธอ จนผมได้ขอเบอร์เธอไว้ มันมีความสุขมากเวลาได้ยินเสียงเธอในโทรศัพท์ คุยกันสักครึ่งปี จนมีคืนนึง เธอได้ชวนผมว่า ออกมาหาไรกินกันมั้ย ผมดีใจและตื่นเต้นมาก เพราะก่อนหน้านั้นผมก็พยามชวนเธอ แต่เธอไม่ค่อยสะดวก แต่ครั้งนี้เธอชวนเอง เราก็ไปเจอกัน ครั้งแรกที่เห็นคือ โห้ น่ารักมากๆ เหมือนในรูปเลย ทุกอย่างเปคมาก ตัวเล็กๆ ผมยาว ผิวขาว คิ้วเข้ม ชอบอะ หลังจากกินข้าวเสร็จผมก็นั่ง Taxi ไปส่งเธอ เป้นค่ำคืนที่มีความสุขมากๆเลยครับ
    หลังจากนั้นผมก็โทรไปหาเธอ แต่เธอก็ไม่ค่ีอยรับโทรศัพท์ อาจจะเจอใน MSN บ้าง แต่ก็แชทกันแปบๆ ผมก็รู้ตัวแหละ ว่าเราคงเป็นได้แค่เพื่อน ก็พยามทำใจ คิดว่าแค่ได้มากินข้าว มาเจอกัน ก็โอเคแล้วแหละ ผมก็ไม่ได้ติดต่อเธออีกเลย ในใจก็คิดถึงเสมอนะ แล้วก็ผ่านไปนานพอควร ลองโทรไปดูและักัน เบอร์มือถือไม่ติดเลย ผมเลยตัวสินใจ โทรเบอร์บ้านดู ปรากฎว่าแม่รับครับ เค้าถามว่าเราเป้นใคร ผมก็เลยตอบว่าเป็นเพื่อนสมัยมหาลัยที่เธอมาสอบ แม่บอกว่าเธอได้ย้ายไปอยู่ญี่ปุ่นแล้ว เธอแต่งงานอยู่นู้น ณ ตอนนั้น ก็อึ้งกิมกี่ เลยครับ
    หลังจากนั้นผ่านไปเป็นปี วันดีคืนดี เธอโทมาหาผมจากญี่ปุ่น ผมก็อึ้งสิครับ เป็นปีเลยนะ ได้ยินเสียง น้ำตาแทบไหล ดีใจมากอะ ก็ได้คุยกันเธอก็เล่าให้ฟังว่ามาอยู่ ญี่ปุ่นแต่งงาน แฟนทำงานเกี่ยวกับประมง เราก็ยินดีด้วย เค้าบอกว่าไม่ค่อยได้่เล่นเอ็มแล้ว แฟนคุม แต่จะหาโอกาสเล่นนะ ไว้คุยกัน ผมก็ดีใจนะ ที่ได้ยินเสียงเธออีกครั้ง ผมก็พยามออนเอ็มเรื่อยๆ ถ้ามีบอลผมก็ออนทิ้งไว้เลย ดึกๆ ปิดคอมทีก็เช้า และแล้วการรอคอยก็สำเร็จ เธอออนครับ ดีใจมาก ผมก็ได้คุยกับเธอ ถามว่าชีวิตเป้นไง แฮปปี้ดีมั้ย เธอก็บอกว่า เธออยากกลับไทยเหมือนกัน หลัีงจากคืนนั้นเีราก็ได้คุย เอ้มกันบ่อยขึ้นเพราะแฟนเธอไปทำงานอีกที่มั้ง ผมได้คุยกับเธออีกครั้งทุกวันเลย ประมาณเดือนนึง พอสามีเธอกลับมา ผมก็อดคุย เราก็ต้่องเคารพ ความเป็นแฟนของเค้าด้วย หลังจากนั้นเธอก็ไม่ออนอีกเลย เป็นปี
    2ปีผ่่านไปจากเหตุการณืที่เล่าให้ฟัง จากเรียนปี2มหาลัย จนทำงาน ผมก็ยังไม่ลืมเธอนะ เวลาเหงาๆ กินเหล้า เมาๆ ก็นั่งนึกถึงเธอแล้วก็ยิ้ม อิอิ จนมี FB ผมพยามหา FB เธอ แล้วก็เจอ เราเลยได้คุยกันอีกครั้ง เมื่อต้นปีที่แล้ว เธอก็ได้เล่าว่าเธอกลับมาไทยสักพักแล้ว เธอเบื่อญี่ปุ่น เลิกกับแฟนแล้ว แต่ตอนนี้เธอก็มีแฟนคนไทยแล้วเช่นกัน เราก็ได้คุยกันในเฟส เธอก็ขอเบอร์ผมไว้อีกครั้ง แต่ในเฟสเธอก็ไม่ได้ออนบ่อย เพราะต้องช่วยธุรกิจที่บ้าน แล้วมีคืนนึงเธอก็โทมา บอกว่าไปข้าวสารกันมั้ย ไม่เจอกันนานแล้ว ผมก็จัดไป เราก็นัดกัน4ทุ่ม แต่ผมติดต่อเธอไมไ่ด้เลย 4ทุ่มครึ่งก็โทไม่ติด ผมก็เลยคิดว่าไม่ได้เอาโทสับมาแน่ๆหรือปิดเครื่อง เพราะกลัวแฟนเธอจะรู้ สักพัก เธอก็โืทมาแต่เป็นเบอร์อื่นนะ บอกว่าโทษที กำลังจะไปนะ แล้วเธอก็มา เราก็ได้นั่งคุยกัน กินข้าว จิบเบียร์ มันเป้นค่ำคืนที่ีมีความสุขอีกคืนนึง ผมรู้ในใจเลยว่าถ้าคืนนี้จบลงแยกกัน อีกกี่ปีเราถึงจะได้เจอกัน ไม่รู้ว่านานเท่าไร เพราะเหมือนต้องรอให้เธอติดต่อมาเอง พยามยื้อเวลาให้เธอนั่งนานที่สุด แต่ก็ไม่นานมาก ตี2เราก็กลับกัน ผมเดินไปส่งเธอที่รถ แล้วก็โบกมือบ๊ายบาย วินาทีนั้นเหมือนมีรอยยิ้มบนความเศ้รา แงแง ในใจผมก็ได้บอกเธอว่า ปีหน้ามีโอาศเจอกันอีกนะ นานแค่ไหน แค่เธอโทมาผมจะไป
    1ปีผ่านไป แล้วเธอก็line มาหาผมบอกว่าคืนนี้ไปไหนมั้ย ผมก็ไม่ได้ไปไหนหรอก แต่ลองบอกเธอดุว่า อ่อ ว่าจะไป RCA ไปมั้ยละ เราไปกับเพื่อน เธอก็บอกว่าเออไปสิ ไม่ได้เที่ยวผับนานแล้ว ผมก็ เข้าแก๊บมากโทตามเพื่อนเลย ผมก้อถึงรูทประมาณ4ทุ่ม เธอบอกจะมา5ทุ่ม และ5ทุ่มเธอก็โทมา แต่เป็นเบอร์02 ตามตู้่โทสับเธอบอกออกมารับหน่อย ผมก็ออกไปรับเธอ ความรู้สึกยังเหมือนเดิม แฮปปี่ที่เห็นหน้า ผมรู้เลยว่าผมต้องทำคืนนี้ให้มีค่ามากที่สุด ให้ดีเท่าที่จะทำได้ เพราะถ้าผับปิดตี2 กลับบ้าน ไม่รู้ว่าาอีกนานเท่าไรถึงจะได้เจอเธออีกครั้ง เราก็เต้นๆ ดื่มไป ผมพยามกอดเอวเธอ เธอก็ไม่ว่าอะไร แต่ก็แค่นั่นแหละครับ จับมือ กอดเอว ก็โอเคแล้ว ฟินฟิน
พอผับปิด ผมเริ่มเศร้า รู้ว่าเวลาหมดแล้ว เวลาอันสั้น 3ชม. แต่มีค่ามากมาย ขากลับผมขอไปส่งเธอที่บ้าน เธอก็บอกได้ เราก็นั่ง taxi ไปส่ง ในหัวผมตอนนั้นคือแบบ เอาไงดีวะ ชวนไปต่อดีมั้ย หรือกลับบ้าน ผมก็ชวนนะ ว่าไปต่อกันมั้ย ลึกๆผมก็คิดแบบนั้นแหละ เธอก็บอกว่าที่ไหนอะ ผมก็บอก เด๊่ยวหาดูแถวนี้ก็ได้ โห้ยย ตอนนั้นมันคาบเกี่ยวมาก แต่เธอก็บอกว่ากลับดีกว่าดึกแล้ว ผมก็โอเค ไปส่ง บ้านไกลพอควร แต่เธอให้ส่งแค่หน้าปากซอย เธอเดินไปเอง คงกลัวที่บ้านเห็น มองโลกในแง่ดี อิอิ
     หลังจากวันนั้นถึงวันนี้ ปีกว่าๆผ่านไป เธอยัีงไม่โทหา ทักไปในไลรน์ก็ไม่ตอบ ไม่รู้ว่าเธอเป้นไงบ้าง แต่ที่รู้ๆคือ เวลานึกถึงเธอทีไร มันเป็นความสุขชั่ววูบ ที่ไม่เคยลืมจิงๆ เจอกันปีละครั้ง ครั้งละ2-3ชม. แต่ไม่รู้ทำไมมันมีค่ามากจริงๆ ตอนนี้ปี55 ใกล้หมดลง ผมภาวณาให้เธอโทหาผมบ้าง ไปกินข้าวก็ได้ ได้ยินเสียงก็ดี นี่แหละ "ความสุข ช่วงเวลาอันน้อยนิด ความทรงจำ ตลอดไป" ของผมคับ

จากคุณ : Datook11
เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 55 15:51:34

[ต้องการแตกประเด็นจากกระทู้เดิมคลิกที่นี่] [กติกามารยาท] [Help & FAQ] 
ความคิดเห็น :
  PANTIP Toys
จัดรูปแบบ :
ไฟล์ประกอบ :
  Help
ชื่อ :
 

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com