ความคิดเห็นที่ 1 หลังจากเป็นเอ๋อเบลอๆอยู่นานกับการจ้องมองเขาผมก็แปลกใจตัวเองว่าทำไมต้องใจสั่น เต้นแรง เหงื่อออก ก็ไม่ได้คิดอะไรครับ กรอกแบบฟอร์มต่อไปจนเสร็จครับ หลังจากวันนั้นผ่านมา ทุกๆวันที่ผมรอการเปิดเทอมใหม่ ผมก็จะคิดถึงหน้าเขาครับผมก็ไม่รู้ว่าทำไมตอนนั้น แต่จำได้ว่านึกไปด้วยยิ้มไปด้วยครับ : ) (ก็หนูเขิลล์ >3<) จนถึงวันเปิดเทอม ผมก็ได้เจอกับเขาสมใจครับ เพราะเขาเรียนข้างๆห้องผม คงเป็นเพราะอยู่ภาคภาษาอังกฤษเหมือนกัน ผมก็ดีใจสิครับ (แอร๊ยยยย! >///<) ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เพื่อนๆทุกคนเข้ามาเรียนใหม่ๆก็ต้องมีการแนะนำตัวกันครับ ในตอนแรกก็ในห้องกันเองก่อน ผมเองก็ได้เพื่อนดีๆจากวัยมัธยมต้นหลายคนครับ (ทุกวันนี้ก็ยังคุยยังติดต่อกันอยู่ ซึ่งต่อมาในภายหลังพวกเขาก็เป็นคนคอยให้กำลังใจผมในเรื่องนี้ครับ เพราะพวกเขาอยู่ในเหตุการณ์) หลังจากแนะนำตัวกันแล้ว พวกเราก็ค่อยๆรู้จักกันครับ เพราะเป็นวัยยังเด็ก เพื่อนข้างห้องจึงเป็นพันธมิตรกันได้ง่ายมาก สนิทกันไวเพราะเด็กๆก็จะเล่นๆแกล้งๆกันครับ ในตอนนั้นเอง ผมก็ได้รู้จักกับเขาครับ ผ่านจากเพื่อนของผมอีกที “สวัสดีเราชื่อ M ยินดีที่ได้รู้จักนะ” .....“เออ สวัสดีเรา T” แล้วผมก็รู้จัก T ครับ T เป็นเด็กที่หน้าตาน่ารักมาก เหมือนเด็กผู้ชายญี่ปุ่นที่ผิวขาว ตี๋ๆ ตาชั้นเดียวตี่ๆ เขามีลักษณะพิเศษอย่างนึงครับคือ คิ้ว T เข้มมาก แล้วหัวคิ้วโค้งมาบรรจบกันตรงกลางหน้าผากจนจะรวมกันเป็นเส้นเดียวครับ (น่ารว๊อกกกกอ๊ะ!!) T ป๊อปมากในกลุ่มเพื่อนๆและรุ่นพี่ครับ เพราะความหน้าตาดีของเขา ทำให้ T มีแฟนคลับเยอะมากตั้งแต่ ม.1 ไม่ว่าจะรุ่นเดียวกัน หรือไปจนถึงรุ่นพี่ครับ ส่วนผมไม่ต้องพูดถึงครับ ธรรมดาสามัญหาได้ทั่วไปครับ เอาเป็นว่าผมคล้ายๆกับ น้ำ สิ่งเล็กๆมากครับ เนิร์ด ใส่แว่นบ้าง เพราะสายตาสั้น คล้ำๆ ขี้อาย เรียบร้อยมากครับ ผมเองนับตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอกับ T ก็แอบสังเกต T มาโดยตลอดว่า T ชอบอะไร T ไปไหน T เรียนเป็นยังไง คงเพราะผมเริ่มสนใจในตัว T มากขึ้น ผมเลยใส่ใจในทุกรายละเอียดของเขา ในตอนนั้นผมจำได้แม้กระทั่งรถที่แม่ของ T มารับ-ส่ง จำป้ายทะเบียนรถของ T ได้ (..แม้ในตอนนี้รถในความทรงจำคันนั้นจะไม่อยู่แล้ว..) ไม่มีใครเพื่อนคนไหนรู้ครับว่าผมกำลังมีความรู้สึกปลื้ม T อยู่ จนกระทั่งมีโอกาสหนึ่ง.. ที่ทำให้ผมกับ T เรารู้จักกันมากขึ้น “มากจนที่ผมกับเขา เราได้นอนหลับบนเตียงเดียวกัน” จากคุณ : SanTaClauS เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 55 06:04:27 A:125.25.207.125 X: TicketID:325033

ความคิดเห็นที่ 2 1 ปีผ่านไปกับการติดตามดู T อย่างมีความสุขของผม เราขึ้น ม.2 แล้วครับ เราได้มีโอกาสคุยกันบ้าง แต่ก็ไม่ได้สนิทอะไรกันมาก เพราะผมก็มีกลุ่มเพื่อนของผมเอง (RED ROCKET UNION) *(นอกเรื่องนะเธอวว์ คือแบบว่าอยากเล่า มันมีที่มาว่า พวกเรา 11 คนไปซื้อไอติมกินกันแล้วบังเอิญเลือกกินไอติมเจลลี่รูปจรวดสีแดงอันละ 5 บาททุกคนครับ จบครับ แค่นี้อ่ะ ไร้แก่นสาร! 555) จนมีคุณครูมาประชาสัมพันธ์ว่าเราจะมีโครงการแลกเปลี่ยนไปศึกษากับโรงเรียนแห่งหนึ่งใน กทม. ผมเองก็สนใจครับ ด้วยความที่เราเป็นเด็กต่างจังหวัด ก็อยากไปเรียนรู้ชีวิตเด็กในเมืองกรุงครับ ก็เลยไปสอบถามรายละเอียดกับคุณครูว่าสนใจสมัครจะไป ในขณะนั้นเองเพื่อนผมจากอีกห้องก็เข้ามาคุยกับผมว่าเราจะไปด้วยกัน แล้วเพื่อนผมเขาก็บอกผมว่า... “T เองก็สนใจจะไปด้วย” (เริ่ดด!!) เมื่อได้ตัวแทนครบทั้งหมดแล้ว ซึ่งก็มีทั้งภาคปกติ และภาคภาษาอังกฤษ โครงการพาละอ่อนม่อนดอยเข้าเมืองกรุงก็เริ่มต้นขึ้นครับ พวกเราจะต้องไปใช้ชีวิตการเป็นนักเรียนที่โรงเรียน ย. ครับ (ตื่นเต้นมากครับ) ในระหว่างที่เราไปเรียนที่นั่นก็ประมาณ 1-2 สัปดาห์ ช่วงนั้นเราก็ไปพักกันที่โรงแรมครับ ห้องหนึ่งอยู่สี่คนครับแยกชายหญิง แน่นอนว่าตอนจับกลุ่มเลือกห้องผมต้องรีบเสนอหน้าไปรวมกลุ่มที่มี T อยู่ให้ได้ไม่งั้นชีวิตพลาดเลยครับ แล้วก็ตามนั้น ผมบรรลุเป้าหมาย ผมได้นอนห้องเดียวกับ T และเตียงเดียวกันด้วยครับ (แย่งคนอื่นสุดฤทธิ์) พอเราอาบน้ำแต่งตัวกันเสร็จแล้ว เด็กๆอยู่ด้วยกันก็ต้องเล่นเกมครับ แต่ผมจำไม่ได้แล้วว่าเราเล่นเกมอะไรกัน แต่รู้แค่ว่าสนุกมาก พอเริ่มดึกเราก็เข้านอนกันครับ อ๊ะ ! อ๊ะ ! ผมรู้ว่ากำลังรอฉากไคลแมกซ์ที่จะพาฟินแล้วบินรอบโลกใช่มั้ยครับ .... “เราแค่นอนกอดกัน จากนั้น T ก็ถีบผมตกเตียงครับ” ความจริงผมไม่ได้ตั้งใจจะกอด T นะครับ เพราะเป็นคนที่ติดหมอนข้างมากๆ ไม่มีหมอนข้างนอนไม่ได้ครับ ตอนหลับเลยไม่รู้ตัวเผลอไปกอด T เข้า T ก็เลยยันผมด้วยเท้าทีเดียวเต็มรักเลยครับ.... ..นั่นเป็นครั้งแรก และครั้งเดียวมาจนถึงตอนนี้ที่ผมได้กอด T ครับ.. จากคุณ : sanTaClauS เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 55 06:08:54 A:125.25.207.122 X: TicketID:325033

ความคิดเห็นที่ 3 เล่าได้สนุกดีค่ะ รอชม >< จากคุณ : My way my life เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 55 06:55:29

ความคิดเห็นที่ 4 รอค่ะ จากคุณ : my-kokoro เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 55 07:23:10

ความคิดเห็นที่ 5 ขอโทษด้วยครับ ไปหลับมา ง่วงง 55 ------------ เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจไปเป็นนักเรียนเมืองกรุง ผมกับ T ก็เป็นเพื่อนที่คุยกันมากขึ้นครับ ทักทายกันตามปกติ จนบางครั้งผมก็ถูกเพื่อนๆคนอื่นแซวบ้างเรื่องที่ผมกับ T สนิทกันมากขึ้น แล้วก็เรื่องที่ผมเผลอไปกอด T เข้า กลายเป็นว่าผมอายมาก แต่ตัว T ไม่เป็นแบบนั้นเลย เขาตลก เขาหัวเราะกับเรื่องนี้.. ..จนในที่สุด ความลับที่ผมเก็บมานานก็ถูกเปิดเผย...จากปากของผมเอง.. มันเกิดจากการที่เย็นวันหนึ่ง ผมกับเพื่อนๆกลุ่มหนึ่งนั่งเล่นไพ่สลาฟกันอยู่ (เด็กไม่ดี แอบเล่นไพ่) โดยมีกฎกติกาว่า ถ้าใครเป็นสลาฟจะต้องบอกว่า “ตอนนี้ชอบใครอยู่” ซึ่งก็ได้ผลครับ ผมเข้าไปเล่นครั้งแรก ก็แพ้เป็นสลาฟเลยครับ ผมเลยต้องบอกว่าผมชอบใคร ตอนแรกผมก็ไม่ยอมบอกครับ ทุกคนในวงไพ่ก็สัญญาว่าจะเก็บเป็นความลับ (ลับมาก ..น้ำตาจิไหล) ผมก็บอกไปครับ “กูชอบ T” ไม่ต้องบอกก็คงจะเดาออกได้เลยนะครับว่าในวันรุ่งขึ้นจะเกิดอะไร ถ้าซื้อหวยนี่ก็ถูกได้รางวัลไปเลยทุกคนในภาคภาษาอังกฤษรู้หมดครับว่าผมชอบใคร จากปากเพื่อนตัวแสบวงไพ่สลาฟครับแน่นอนว่า T เองก็รู้ครับ ผมก็ทำตัวไม่ถูกเลยครับ เพราะมันเป็นความรักเกิดขึ้นระหว่างผู้ชายกับผู้ชาย ผมเองก็ไม่รู้ว่า T จะรู้สึกยังไง ผมก็ไม่กล้าเจอ T ไม่กล้าไปในที่ๆ T จะไป ในช่วงเวลานั้นผมอึดอัดและโทษตัวเองครับว่าทำไมผมถึงได้พูดออกไปนะ ผมกลัว T จะเกลียดผม กลัว T จะรังเกียจผม..แต่มันไม่เป็นแบบนั้นเลยครับ ช่วงเวลาที่ผมหลบหน้า T ผมก็เครียดมากครับ เพราะใจนึงก็อยากจะเจอ อีกใจก็กลัว ผมจึงให้เพื่อนผมไปถาม T ว่า T รู้เรื่องแล้ว T จะเกลียดผมหรือปล่าว.. “T บอกว่า ไม่ได้เกลียดผมครับ ไม่ได้รู้สึกรังเกียจอะไรผมเลย” จากคนที่เศร้า จากคนที่กังวลไปหมด ก็กลับมาเป็นคนที่ร่าเริงแจ่มใสเหมือนเดิมครับ เมื่อ T รู้แล้วว่าผมชอบเขา ก็ไม่มีอะไรที่ผมจะต้องเก็บซ่อนความรู้สึกผมแล้วครับ ในช่วงนั้นผมจึงเดินไปคุยกับ T บ่อยมาก จนเพื่อนๆก็แซวหนักกันยิ่งกว่าเดิม แต่ก็ยังไม่มากเท่าเรื่องที่มีแฟนคลับ T คอยตามกรี๊ดตามคลั่งไคล้เขาหรอกครับ โดยเฉพาะรุ่นพี่ ในตอนนั้นเองผมก็เริ่มมีความรู้สึกแบบนี้ครั้งแรกครับ ... “ผมหึง T” ทุกครั้งที่มีรุ่นพี่มานั่งคุยกับเขา มีเพื่อนคนอื่นๆมานั่งคุยกับเขา ผมก็จะสังเกตแล้วก็จับตามองตลอดเวลาครับ ต้องรู้ให้ได้ว่าพวกเขาคุยอะไรกัน แอบไปนั่งฟังก็ทำมาแล้วครับ (สาระแนมากๆ) ซึ่งก็ไม่มีอะไรมากครับ ก็พูดคุยเรื่องราวปกติ ถามเรื่องชีวิตส่วนตัว เรื่องทั่วไป มีบ้างที่มีการหยอดมุขหวาน ผมก็เบ้ปากทุกครั้งไป แล้วก็คิดในใจ “โธ่.. ได้ก็แค่คุย กูนอนกอดมาแล้ว” เป็นการยกระดับตัวเองเหนือคู่แข่งทุกคน 5555 ในช่วงเวลาที่ T รู้ว่าผมชอบเขา เขาก็ยังเป็นปกติเหมือนเดิม มีบ้างที่เขาไล่ผมไปไกลๆเพราะเบื่อที่ผมมาหาทุกวันตอนเที่ยงเวลากินข้าวเสร็จที่ห้องเขา เพราะห้องเราอยู่ใกล้กัน เดินสามก้าวก็ถึงห้องเขาละครับ ช่วงเวลาใกล้สอบ ผมก็ทำชีทสรุปให้กับ T เอาไว้อ่าน เพื่อนก็แซวกันใหญ่เลยครับ ผมก็ทำไปมีความสุขไป ช่วงเวลานั้นผมทำด้วยความอยากทำจริงๆ ผมรู้สึกว่า T คือคนที่ทำให้ผมหัวใจพองโต และเริ่มรู้จักกับความรักมากขึ้นทุกวัน ผมมีความสุขมากจริงๆครับที่ได้ทำอะไรให้กับคนที่เรารัก.. โดยที่ผมไม่ได้ต้องการอะไรตอบแทนจาก T เลย ..ผมคิดแบบนั้นจริงๆ เวลาก็เลยล่วงผ่านไปอีก 1 ปี จนผมกับ T เราขึ้นชั้น ม.3 ซึ่งพวกเราก็ต้องเตรียมตัวสอบเข้าเรียนต่อในระดับมัธยมปลาย ผมเองก็ลังเลใจว่าผมจะเรียนต่อที่เดิม หรือจะย้ายไปเรียนอีกโรงเรียนหนึ่งที่พี่ๆของผมเรียนอยู่ ช่วงเวลานี้แหละครับ เป็นช่วงเวลาที่ความรู้สึกเจ็บปวด ความรู้สึกเสียใจ ความทุกข์ในใจของผมมันเริ่มประดังเข้ามาพร้อมๆกัน.. มันคือสิ่งที่ทำให้ผมค่อยๆเปลี่ยนแปลงตัวเองโดยที่ผมไม่รู้ตัว จากคุณ : SanTaClauS เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 55 08:12:32 A:125.25.207.122 X: TicketID:325033

ความคิดเห็นที่ 6 T โตขึ้นก็ยิ่งหล่อขึ้น แน่อนว่ารุ่นน้อง รุ่นพี่ก็สมัครเป็นแฟนคลับเขาเยอะมากครับ T ป๊อปมากขึ้นทุกวัน ผมเองก็หึงเขามากขึ้นทุกวัน คอยสังเกตทุกอย่าง มันยิ่งทำให้ผมฟุ้งซ่าน และกังวลไปหมด ช่วงนั้นผมไม่ได้ทำอะไรเลยครับ ในใจมัวแต่คิดถึงว่า T ทำอะไรอยู่ T คุยอะไรกับเหล่าแฟนคลับบ้าง แต่ผมไม่เสียการเรียนนะครับ ก็ยังคงเรียนต่อไป ความรู้สึกนี้แหละครับที่มันค่อยๆสะสมมาเรื่อยๆ จนทำให้เพิ่มเกิดแผลในใจ และไม่รู้ตัวเลยว่ามันจะให้ผมใช้เวลาในการเยียวยานานมาก กว่าที่แผลนั้นจะบรรเทา.. ตลอดเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่เราเรียนด้วยกัน เวลามีกิจกรรมในวันสำคัญต่างๆ เช่น วันสุนทรภู่ ที่จะมีการแต่งตัวเป็นตัวละครในวรรณคดี T ก็จะได้รับเสียงกรี๊ดจากแฟนคลับเป็นประจำทุกปี เมื่อวันนี้มาถึงในวันที่เราทั้งคู่อยู่ ม.3 ผมเองก็เลยตัดสินใจจะลองแต่งตัวบ้าง แต่ก็นึกว่าถ้าแต่งซักครั้ง ก็เอาให้มันเต็มที่เลย จัดให้หนัก เอาให้ครั้งหนึ่งในชีวิตไปเลย แต่ก็ยังไม่รู้เลยครับว่าจะแต่งเป็นตัวอะไรดี พอเลิกเรียนเพื่อนของผมที่เป็นคนรับผิดชอบเรื่องนี้ เขาก็แบกชุดที่จะใส่ประกวดมาที่ห้อง ทุกคนก็ตื่นเต้นกันครับ เพราะว่าชุดที่เอามาค่อนข้างสวย แล้วก็มีหลายแบบทั้งชุดไทย และชุดฝรั่ง เพื่อนๆก็พากันลองหยิบไปใส่ถ่ายรูปกันสนุกสนาน ผมเองก็อยากลองใส่บ้าง ก็เลยไปหยิบชุดนางละเวงมาครับ (เอ๊อะ..!) เป็นชุดเดรสยาวฟูฟ่องเป็นระบายชั้นๆสีขาวกับชมพู ด้านบนเป็นเกาะอกที่มีสายคล้องตรงไหล่ไปด้านหลัง สีหวานเป็นนางเอกไปเลยครับ ผมก็ลองเอามาใส่เล่นวิ่งไปวิ่งมา เพื่อนก็หัวเราะกัน คิดสภาพเด็กผู้ชายหัวเกรียนอยู่ในชุดเดรสสุดสวยมันก็คงจะดูแปลกพิลึก แล้วก็ฮาไม่น้อยครับ เมื่อเพื่อนที่รับผิดชอบงานนนี้เห็นเข้า ก็เลยปิ๊งไอเดียครับ (กรูงานเข้าละ) ว่าจะให้ผมแต่งเป็นนางละเวงไปเป็นตัวฮา ไม่เน้นชนะ เน้นเอาฮาก็พอ ผมได้ยินก็เออ เอาว่ะ น่าสนใจ (หนูจะได้แต่งหญิงแล้ว อ๊าย!!!!) เมื่อวันประกวดมาถึง ผมก็ต้องแต่งตัวแต่งหน้าครับ เพื่อนๆทุกคนก็บอกว่าแทบจำไม่ได้ แต่งแล้วสวยเหมือนผู้หญิงมาก (กรูควรดีใจ?) ตอนไปประกวดขึ้นเวทีฮาไม่ฮาไม่รู้ คนอื่นผมไม่สนใจครับ ผมมองหา T อย่างเดียวว่า T จะเห็นผมไหม แล้วก็ผิดหวังครับ ผมมองไม่เห็น T เลย (เวลาสวยดันไม่เห็น เซ็ง!) พอประกวดเสร็จผมก็กลับไปเปลี่ยนชุด ล้างหน้า เตรียมรอรับความอายที่จะค่อยๆเกิดขึ้น เพราะไปป่วนเวทีมา เวลานั้นเป็นเวลาเย็นๆแล้วครับ ผมก็กำลังรอน้าผมมารับที่โรงเรียน ผมก็ไปนั่งรอที่โต๊ะประจำของผมครับ แต่ว่าตอนนั้นโต๊ะผมมีคนนั่งอยู่ครับ ผมมองไม่เห็นว่าใคร ผมไม่ได้ใส่แว่นก็เลยเดินไปใกล้ๆ แต่ก่อนที่ผมจะเห็นว่าเขาเป็นใคร คนๆนั้นก็พูดออกมาครับว่า .. “วันนี้แต่งตัวสวยเชียวนะ” แค่ได้ยินเสียงผมก็รู้แล้วครับว่าเป็นใคร T นั่นเอง เขากำลังรอแม่มารับอยู่ครับ ผมก็เลยเดินไปนั่งด้วย เขาเล่นบาสอยู่ครับ เหนื่อยก็เลยมานั่งพัก ผมก็บอกเขาว่า ก็แต่งเล่นๆเอาฮา สักครั้งในชีวิตสนุกดีเขาก็หัวเราะครับ แล้วก็บอกว่า เออ ตลกจริง ทำไปได้ เราสองคนก็เลยนั่งหัวเราะกันไปครับ แล้วสักพัก T ก็พูดกับผมประโยคหนึ่ง ก่อนที่เขาจะหยิบกระเป๋าเดินไปขึ้นรถที่แม่เขาจอดรอรับอยู่ ประโยคนั้นผมยังจำได้จนถึงทุกวันนี้ ผมจำได้แม้กระทั่งใบหน้าของเขาที่กำลังพูดประโยคนั้น.. “ถ้ามรึงเป็นผู้หญิงนะ กรูจีบมรึงนานแล้ว” จากคุณ : sanTaClauS เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 55 08:16:53 A:125.25.207.125 X: TicketID:325033

ความคิดเห็นที่ 7 ผมนั่งตัวชาหน้าแดง ทำอะไรไม่ถูกเลยครับ ก่อนจะตั้งสติเงยหน้าไปมองเขาอีกครั้งที่กำลังเดินจากไป เพียงแค่ประโยคนี้ประโยคเดียว ทำให้ใจเต้นแรงแล้วก็นั่งตัวแข็งทื่ออยู่ตรงโต๊ะนั้นนานพอสมควรก่อนที่น้าผมจะมารับ มันเป็นความทรงจำที่ทำให้ผมมีความสุขก็จริง .. แต่ความทุกข์ก็แฝงอยู่ในนั้น ในช่วงเดือนสุดท้ายของปี เป็นเดือนที่สำคัญมากสำหรับผม เพราะเป็นเดือนเกิดของ T ครับ T เกิดวันคริสต์มาส ก็เลยเป็นที่มาของชื่อเขาครับ ผมเองก็ไม่รู้จะให้อะไรเขาเป็นของขวัญวันเกิดครับ เพราะผมก็ไม่กล้าซื้อของขวัญให้เขา ผมกลัว กลัวว่าเขาจะไม่รับของขวัญผม ก็เลยตัดสินใจที่จะไม่ซื้ออะไรให้กับ T แต่จะไปเซอร์ไพรส์วันเกิดให้กับ T แต่แล้วผมก็ไม่สามารถทำได้ครับ เพราะในวันคริสต์มาสที่โรงเรียนเราจัดกิจกรรมการแสดงร้องเพลงวันคริสต์มาสกัน แล้วก็งานเลี้ยงต้อนรับปีใหม่ ทุกคนก็ต่างซื้อของขวัญมาแลกกันในห้องของตัวเอง ทำให้ผมไม่มีเวลาจะไปเซอร์ไพรส์ T เลย ยิ่งไปกว่านั้น เหล่าบรรดาแฟนคลับก็พากันหลั่งไหลเอาของขวัญมาให้กับ T เยอะแยะมากมาย มันยิ่งทำให้ผมเสียใจมากขึ้นกว่าเดิม “ทั้งๆที่อยู่ใกล้แค่นี้ แต่ทำอะไรให้เขาไม่ได้เลย” เพราะผมไม่มีความกล้า เพราะผมไม่กล้าพอ.. ผมไม่เข้มแข็งพอที่จะต่อสู้กับความกลัวของผมเอง .. ในวันนั้นผมจึงไม่ได้ทำอะไรให้ T เลย.. แล้วผมก็เลือกที่กลับบ้านไปแบบเงียบๆคนเดียว ทั้งๆที่ปกติ ก่อนจะกลับบ้าน ผมจะต้องไปเจอหน้าเขาก่อนทุกครั้ง .. ในคืนวันสุดท้ายของปี 2550 ผมอยู่ที่บ้านคุณตาเพื่อมาฉลองวันขึ้นปีใหม่แบบทุกที แต่คราวนี้เป็นคืนวันส่งท้ายปีใหม่ที่ผมรู้สึกเจ็บ รู้สึกว่าผมกำลังทำอะไรอยู่ อากาศที่กำลังหนาวได้ที่ ไอหมอกตอนกลางคืนที่ลอยมาสัมผัสใบหน้า ท้องฟ้าเปิดกว้างที่มีดาวระยิบระยับเยอะแยะเต็มไปหมด ช่วยทำให้ผมยืนเศร้าอยู่ในสวนของคุณตาได้เป็นอย่างดี ผมพยายามทบทวนว่าสิ่งที่ผมทำอยู่ตอนนี้คืออะไร ผมกำลังมีความรักใช่ไหม แล้วความรักนี้มันทำให้ผมสุขหรือทุกข์กันแน่ ผมจะต้องทนเห็น T คนที่ผมมอบความรักให้เขาทั้งใจ ไปสนใจคนอื่นให้ผมเจ็บปวดแบบนี้ตลอดไปหรือปล่าว ผมจะต้องทำดีอีกนานแค่ไหน ต้องพยายามอีกมากแค่ไหนกว่า T จะกลับมาสนใจผมบ้าง ผมจะสู้คู่แข่งคนอื่นได้หรือ ปล่าว ผมจะได้อยู่ข้างๆกับ T แบบที่ผมไม่ต้องเจ็บได้ไหม ความรู้สึกผิดหวัง ความรู้สึกเหนื่อย ความรู้สึกท้อ เสียใจ มันก็ทำให้ผมกลั้นน้ำตาไม่อยู่ .. ผมตัดสินใจในคืนนั้น ว่าผมจะไม่ทำร้ายหัวใจผมอีกต่อไป แม้ผมจะรัก T มากแค่ไหนก็ตาม แต่ผมก็อ่อนแอเกินไปที่จะเผชิญความจริงแบบนี้ต่อไป ..ผมเจ็บ “จะไปเอง จะออกไปจากชีวิต T เอง” ผมพูดกับตัวเอง เป็นการสัญญาว่าปีหน้าที่จะมาถึง ผมจะต้องออกไปจากชีิวิตของ T ผมจะต้องไม่รัก T ผมจะต้องไม่ยุ่งกับ T แล้วผมก็ต้องตั้งใจเรียนเพื่อที่ผมจะสอบเข้าอีกโรงเรียนเพื่อหนีเขาให้ได้ ผมบอกกับตัวเองแบบนั้น ว่าผมจะต้องทำให้ได้อย่างที่ผมสัญญากับตัวเองไว้ ปี 2551 เริ่มต้นขึ้นผมก็เริ่มตั้งใจเรียนมากขึ้น ผมไม่ไปหา T ช่วงพักเที่ยงแล้ว ผมพยายามไม่เจอ T แม้บางครั้งเราเจอ หรือ เห็นกันโดยบังเอิญ ผมก็ทำเป็นไม่เห็น T มันทรมาณมากครับ การห้ามตัวเองไม่ให้สนใจสิ่งที่เรารักมากที่สุดอย่างหนึ่ง มันทั้งยาก ทั้งเจ็บที่ต้องฝืนใจตัวเอง แต่นั่นก็ทำให้ผมสามารถเอาชนะสิ่งที่ผมตั้งมั่นไว้ เป็นการพิสูจน์ตัวเอง ว่าเราจะไม่ทำร้ายตัวเอง ว่าเราจะไม่ปล่อยให้ความรักที่ผมมอบให้กับ T ย้อนกลับมาทำร้ายตัวผมเอง ในช่วงเวลานั้น เราก็ห่างกันไปครับ จากคุณ : sanTaClauS เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 55 08:20:44 A:125.25.207.125 X: TicketID:325033

ความคิดเห็นที่ 8 จนกระทั่งวันวาเลนไทน์ครับ ผมก็แพ้ใจตัวเองครับ .. ผมอยากจะให้อะไรกับเขาสักอย่าง เพราะผมไม่ได้ให้ของขวัญเขาในวันเกิดเลย เช้าวันนั้นผมก็เลยรีบไปโรงเรียนแต่เช้า เพื่อที่จะไปวางของที่ผมซื้อมาให้เขา แน่นอนครับว่า บนโต๊ะเขาก็มีทั้งดอกกุหลาบ และชอคโกแลตวางอยู่..ผมก็วางของๆผมข้างๆกันครับ ช่วงนี้ใกล้สอบครับ เขาคงต้องอ่านหนังสือ ทั้งสอบในโรงเรียนแล้วก็สอบเรียนต่อ ..ผมก็เลยซื้อเครื่องดื่มตระกูลแบรนด์ และสก๊อตให้เขาอย่างละขวดครับ ผมวางเสร็จก็รีบออกจากห้องเขาครับ เดี๋ยวมีคนมาเห็น .. จากนั้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นครับ ผมเริ่มละเลยที่จะสนใจ T แล้ว เพราะต้องเตรียมตัวสอบเรียนต่อ และก็มีวันหนึ่งครับหลังจากวาเลนไทน์ไม่นาน ผมกำลังจะกลับบ้านก็เดินมารอที่โต๊ะประจำของผมตัวเดิม ก็เจอกับ T ครับ เขาหันมาเอผมก็ยิ้มให้แล้วก็เรียกผมให้ไปนั่งกับเขา ผมก็เดินไปหาเขาครับ เราคุยกันเรื่องที่เรียนต่อว่าจะไปที่ไหน “กรูว่ากรูจะเรียนต่อที่นี่ มรึงล่ะ?” “กรูจะไปโรงเรียน ส. พี่กรูเรียนอยู่นั่น” แล้วเราก็คุยกันเรื่องเกี่ยวกับอนาคตว่าเราจะทำอาชีพอะไรกัน เราจะไปเรียนมหาลัยไหนกัน ความรู้สึกดีๆกลับมาอีกแล้ว .. ผมเริ่มจะแพ้ภัยตัวเองอีกแล้ว เวลา T พูดกับผมทีไร ผมจะต้องประหม่า ไม่กล้าสบตา ไม่กล้ามองหน้า T เขาเป็นคนเดียวในชีวิตผมที่ผมต้องก้มหน้าคุยกับเขา เพราะเขาเป็นคนที่ผมรักมากจริงๆ แล้วผมต้องกลับบ้านก่อน T เพราะแม่ T ยังไม่มา .. วันเวลาล่วงเลยผ่านไปจนถึงช่วงเวลาสุดท้ายของการเป็นเด็ก ม.3 คือเราจะต้องเริ่มบอกลาเพื่อนๆด้วยการเขียนเฟรนชิป ด้วยการใช้เวลาด้วยกันมากๆ ทางโรงเรียนก็จัดงาน ปัจฉิมนิเทศ (ใช่มั้ย?) ให้กับเด็ก ม.3 และ ม.6 เป็นช่วงเวลาแห่งความทรงจำก่อนที่ผมกับเพื่อนๆจะต้องแยกจากกันไปทำตามความฝันของตัวเอง ผมเองก็เลือกที่จะไปเรียนต่อที่อื่น T เองจะเรียนต่อที่นี่ ก็ดีแล้ว เราจะได้อยู่ห่างไกลกันสักที ผมจะได้ไม่รับรู้เรื่องของ T อีก แน่นอนว่าในวันนั้น T เองก็ต้องคอยรับดอกไม้ และของขวัญอีกมากมายจากเหล่าบรรดาแฟนคลับที่รอโอกาสนี้มานาน เมื่องานจบลงพวกเราก็ถ่ายรูปกับเพื่อนๆ บางคนถ่ายไปร้องไห้ไป ผมเองก็ไล่ไปถ่ายกับเพื่อนๆครับ สนุกสนานกันมาก แต่มีอยู่แค่คนเดียวที่ผมไม่ได้ถ่ายรูปด้วยก็คือ T ครับ ในวันนั้นผมไม่ได้ถ่ายรูปกับ T เพราะ T มีคนรุมถ่ายเยอะมาก ผมก็ได้แค่ยืนมอง T ถ่ายรูปกับเหล่าแฟนคลับ อิจฉาครับ อิจฉาแฟนคลับ T มากครับ “ตลอดเวลา 8 ปีที่ผ่านมา ผมมีรูปอยู่แค่รูปเดียวที่ผมกับ T เรายืนอยู่ข้างๆกัน” นับตั้งแต่วันนั้นเราก็ไม่ได้เจอกันอีก เพราะเราเรียนจบ ม.3 แล้วครับ ผมก็รอโรงเรียนที่ผมไปสอบประกาศผลสอบ เมื่อผมทราบผลว่าผมสอบติด ก็คิดว่านี่เป็นการได้เริ่มชีวิตใหม่ครับ แต่ไม่ใช่... มันไม่ใช่ครับ กายผมห่างไกลจากเขาก็จริง แต่ใจผมยังอยู่ที่ T ครับ..ผมคิดถึง T ครับ ช่วงชีวิตการเป็นเด็กมัธยมปลายของผมมีแต่เรียนหนังสือที่โรงเรียน กับเรียนพิเศษครับ แม้ผมจะย้ายมาอยู่โรงเรียนใหม่ที่ใหญ่กว่าโรงเรียนเดิม แล้วก็มีรุ่นน้อง รุ่นพี่ที่น่ารักหลายคนก็ตาม ผมก็ไม่เคยมีอาการ หรือ ความรู้สึกที่เคยเกิดขึ้นครั้งแรกที่ผมเห็น T เลยครับ มันไม่มีความรู้สึกนั้นจริงๆ คงเพราะผมยังลืม T ไม่ได้ ผมยังคงรัก T และผมก็ยังคิดถึง T ทุกวัน โชคดีหน่อยที่เพื่อนๆที่นี่ทำให้ผมไม่คิดถึงเขาบ่อยเกินไป เพราะเรามักจะมีกิจกรรมทำด้วยกันเยอะครับ ในช่วงเวลาที่ผมอยู่ ม.4-ม.5 ผมไม่ได้ติดต่อกับ T เลยครับ เบอร์ T ผมก็ลบทิ้งไป ช่วงนั้นมี FB แล้ว ผมเห็น account ของ T แต่ผมก็ไม่ add ครับ แต่เมื่อไหร่ที่วันคริสต์มาสมาถึง ผมก็อดไม่ได้ที่จะโทรไปขอเบอร์ T จากเพื่อนผม เพื่อส่งข้อความไป Happy Birthday เขาครับ สิ่งที่ผมทำได้มีแค่นี้ครับ เพราะผมเลือกที่จะเดินออกมาแล้ว จากคุณ : sanTaClauS เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 55 08:24:11 A:125.25.207.123 X: TicketID:325033

ความคิดเห็นที่ 9 ช่วงเวลาที่สำคัญในชีวิตของผมก็กลับมาอีกครั้งครับ นั่นก็คือผมขึ้น ม.6 เป็นปีที่เด็กมัธยมปลายทุกคนจะต้องไล่ตามความฝันของตัวเองแบบจริงจังสักที คือการสอบเข้ามหาวิทยาลัยครับ และเพราะภารกิจอันยิ่งใหญ่นี่แหละครับที่ทำให้ผมกับ T ได้กลับมาคุยกันอีกครั้ง .. ช่วงที่เราอยู่มัธยมต้น เรามักจะคุย MSN กันครับ (เกิดทันมั้ยพวกเธอววว์) แต่ตอนนี้เรา chat ใน FB กันครับ ก็คุยทุกข์สุขทั่วไปตามประสาคนที่ไม่ได้คุยกันนานครับ ก็ถามไถ่เรื่องราวว่าจะไปเรียนที่ไหนยังไง เรากลับมาคุยกันเกือบทุกวันครับ ผมมีความสุขนะ เหมือนได้หัวใจตัวเองกลับคืนมา ช่วงเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่ ม.1-6 T ก็ไม่เคยมีแฟน ผมเองก็เช่นกัน ผมจำได้ว่า เขาเคยบอกกับผมว่า “ถ้ายังไม่พร้อมจะดูแลใคร อย่ามีเลย เอาเค้ามาลำบากปล่าวๆ” T โตขึ้นมาก เขาตัวสูง หน้าตาตอนเด็กเป็นไง ตอนนี้เขาก็เป็นแบบนั้น ยังคงเป็นเด็กญี่ปุ่นเหมือนเดิม ต่างจากผมที่ตอนเด็กๆก็ตัวเท่ากัน แต่ตอนนี้ผมกลับเตี้ยกว่าเขาพอสมควร 555 แล้วมีอยู่วันหนึ่งที่ผมต้องตกใจ เพราะ T โทรมาหาผม แล้วจะขอยืมเสื้อผ้ากับรองเท้าผมหน่อย เพราะเขาจะเอาไปใส่แสดงที่โรงเรียน ผมก็เลยตอบเออๆแบบเอ๋อๆงงๆไป แล้วก็ผมถาม T ว่ารู้จักบ้านผมหรอ จะมาถูกได้ไง T ก็บอกผมว่า เขารู้จัก ผมก็งงทั้งๆที่ผมไม่เคยบอกเขาด้วยซ้ำว่าบ้านผมอยู่ที่ไหน ผมก็เลยบอกว่า จะเอาเสื้อแบบไหนยังไง จะได้เตรียมไว้ให้ เขาก็บอกรายละเอียดมา สักพักผมก็ได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซค์มาจอดหน้าบ้านครับ ก็เลยเปิดหน้าต่างออกไปดู ก็เป็น T จริงๆครับ ผมก็ยิ่งงงใหญ่ว่า T ก็มาเองคนเดียว มาถูกได้ไง โทรถามทางเพื่อนหรอ แล้วทำไมไม่ถามผม ก็เลยเดินลงไปรับด้วยสภาพชุดนอนลายลูกหมีสีฟ้าสุดน่ารัก (ให้ตาย อายมาก 55) T เองเห็นผมเดินใส่ชุดนอนออกมารับก็หัวเราะใส่ผม พอผมพา T เข้ามาในบ้าน ก็ให้ T เลือกว่าจะเอาชุดไหนยังไง รองเท้าสีไร T ก็ลองใส่ไป ผมก็ช่วยเลือกไป (คิดแล้วเขิลล์ >///<) อากาศก็หนาว แล้วตอนนั้นประมาณ 2 ทุ่มนิดๆ ผมเลยกลัวว่าดึกกว่านี้เด่ว T ขับรถกลับจะหนาว เลยรีบๆให้เขาลองๆจะได้กลับไวๆ ก็เลยบอกเขาไปว่ากลับเลยมั้ยเดี๋ยวขับรถกลับจะหนาวนะ T ก็บอกผมว่า ไม่เป็นไร คุยกันก่อนก็ได้ อุตส่าห์ขับมา เกือบจำไม่ได้ละ ผมก็เลยถาม T ว่า รู้ได้ไงว่าบ้านผมอยู่ไหน T บอกว่าสมัยมัธยมต้น เขาเคยปั่นจักรยานมากับกลุ่มเพื่อนๆ แล้วผ่านบ้านผม เพื่อนเขาเลยบอกว่านี่บ้านผม ซึ่งก็ไม่ไกลจากโรงเรียนที่เราเคยเรียนด้วยกันเลย จากนั้นเราก็มานั่งคุยกันสองคนที่โต๊ะรับแขกในบ้านผม ก็นั่งคุยกันสองคน ช่วงเวลาที่เราได้นั่งคุยกันสองคน มันทำให้ผมคิดถึงเรื่องราวในสมัยที่เรายังเป็นเด็กๆ ตอนนี้คนที่ผมรักมาก กำลังนั่งคุยกับผม ตรงหน้าผม ในบ้านผม มันเป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขที่สุดแล้วครับ เขาบอกผมว่า เขาอยากไปเรียนที่มหาวิทยาลัยเหลือง-แดง เพราะเขาอยากเรียนคณะนิติศาสตร์ที่นั่น แล้ว T เองก็ถามผมว่าผมจะไปเรียนอะไรที่ไหน ผมก็บอกว่ายังไม่รู้เหมือนกัน ไม่รู้จะได้ไหม อยากไปเรียนมหาวิทยาลัยสีชมพู ยื่นไปตั้งสามอันดับ เขาก็บอกว่าอยากไปเหมือนกัน แต่คิดว่าคะแนนคงไม่ถึง ผมก็บอกว่าไว้มาลุ้นกันเราคุยกันถึงประมาณ สี่ทุ่ม เกือบห้าทุ่มครับ ผมเห็นว่าดึกแล้วเลยไล่ T กลับบ้าน เด่วที่บ้านจะเป็นห่วง ผมก็ไปส่งเขาครับ บอกให้เขาขับรถดีๆ T ไม่พูดอะไรครับ แค่ยิ้มให้แล้วชูนิ้วโป้งให้แค่นั้นแล้วเขาก็ขับรถออกไป เชื่อไหมครับว่าคืนนั้นผมนอนไม่หลับเลย ในหัวมีแต่ภาพเขาลอยเต็มไปหมด : ) เมื่อวันประกาศผล Admission มาถึง ผลปรากฎว่า เขาได้เป็นลูกช้างครับ ส่วนผมได้เป็นลูกพระเกี้ยว ทีนี้ห่างกันไกลกว่าเดิมอีกครับ แต่นี่คือสิ่งที่ผมอยากจะให้มันเป็นแบบนี้ครับ ผมเรียนหนัก ตั้งใจเรียน ทำคะแนนให้สูงๆเพื่อที่ผมจะได้มาอยู่ไกลๆจากเขา ผมคิดว่าผมยังคงอ่อนแอเวลาอยู่ใกล้เขาครับ “ผมยังคงรักเขาเหมือนเดิม.. ไม่เคยเปลี่ยนแปลงครับ” จากคุณ : sanTaClauS เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 55 08:28:20 A:125.25.207.122 X: TicketID:325033

ความคิดเห็นที่ 10 เวลาผ่านไป 2 ปี จากที่เราคุยกันครั้งสุดท้ายในวันประกาศผลสอบ ผมเลือกที่จะลบเขาออกจาก friend list ใน FB เพราะผมไม่ต้องการรับรู้เรื่องราวของเขาอีก เราควรจะห่างกันจริงๆได้สักที..ผมไม่สามารถติดต่ออะไรเขาได้อีกแล้ว ผมเลือกที่จะจบมันด้วยตัวของผมเอง เพราะผมยังคงเป็นคนอ่อนแอ ผมยังไม่เข้มแข็งพอที่จะเผชิญความจริงที่ผมวิ่งหนีมันมาตลอด 8 ปี “ผมวิ่งหนีหัวใจของตัวเอง” มาวันนี้.... ผมมองย้อนกลับไปดูตัวเองเมื่อ 8 ปีก่อน.. เด็กคนหนึ่ง ที่อ่อนแอ ไม่เข้มแข็ง ขี้อาย ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง เด็กคนหนึ่งที่มีความรัก แล้วมีความสุขที่จะทำให้สิ่งที่ดีๆเพื่อความรัก เด็กคนหนึ่งที่เสียใจกับความผิดหวัง แต่นำมาเป็นพลังในการผลักดันตัวเองให้ก้าวไปข้างหน้า เด็กคนหนึ่งที่เรียนรู้ที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง ให้ดีขึ้น ให้รักตัวเองมากขึ้น เด็กคนหนึ่งที่ยอมเจ็บปวดมาตลอดระยะเวลา 8 ปี เพื่อค้นหาคำตอบของหัวใจตัวเอง มาวันนี้... เด็กคนนั้นก็ได้คำตอบของหัวใจแล้ว ความรัก.. ไม่ได้ทำให้เราเจ็บปวด.. การวิ่งหนีความจริงต่างหาก .. ที่ทำให้เราเจ็บปวด ความรักคือพลัง .. ถ้านำมาเป็นแรงผลักดัน เราจะเข้มแข็ง ความรักคือพลัง .. ทำให้เราเปลี่ยนแปลง เรากล้ามากขึ้น เรารับความจริงมากขึ้น ความรัก .. ทำให้ M ทำความฝันของตัวเองเป็นจริง และ M ภูมิใจ ความรัก .. มีคุณค่าเสมอ เมื่อเรายอมรับว่า..... “มันยังอยู่ในใจเรา ไม่ว่าจะอยู่ในรูปแบบไหนก็ตาม” อีกไม่กี่วันจะวันเกิด T แล้ว.. M HBD T ทุกปีในวันคริสต์มาส แต่คริสต์มาสปีนี้.. M อยากเปลี่ยนจาก HBD.. เป็นคำขอบคุณ ที่ T มอบความรักที่น่าจดจำนี้ให้กับ M นะ ขอบคุณมากครับ M ดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกับ T หวังว่าเราคงได้เจอกันสักวัน.. ในปีหน้า วันที่เราไปเยี่ยมมหาวิทยาลัยสีม่วงนะ : ) ผมหยุดวิ่งหนีความจริงแล้ว ..คุณล่ะครับหยุดหรือยัง ? --------------------------- ขอบคุณที่ติดตามอ่านจนจบครับ พิมพ์ตกหล่นยังไง ขออภัยด้วยครับ : ) จากคุณ : SanTaClauS เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 55 08:35:43 A:125.25.207.123 X: TicketID:325033

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านแล้วคิดถึงตัวเอง ปิ้งเพื่อนตั้งแต่วันแรกที่เริ่มเรียนมอหนึ่ง 55555 แต่ตอนนั้นไม่ได้คิดว่าชอบเค้าจริงๆ แค่หลงความหล่อและคิ้วหนาๆ คู่นั้น 555 ปล.เพื่อนที่มาจากโรงเรียน ส. ที่ม.เหลืองแดง หน้าตาดีเยอะนะ จ.นี้สงสัยต้องไปเยือนละ อิอิ แก้ไขเมื่อ 23 ธ.ค. 55 12:27:38 จากคุณ : SstNobly เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 55 12:25:16

ความคิดเห็นที่ 13 ฟินนนนนน >_< จากคุณ : Ju-allesgute (Ju-allesgute) เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 55 14:09:37

ความคิดเห็นที่ 15 เฮะ อ่านๆ ดู น่าจะรุ่นเดียวกัน แถมยังเรียน ม. สีม่วงอีกต่างหาก มันน่าออกไปตามหาจริงๆ อิอิ จากคุณ : หล่อจนหมาหลง เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 55 14:29:33

ความคิดเห็นที่ 16 ขอให้กลับมาคุยกันเหมือนเดิมนะครับ จากคุณ : singhasara เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 55 17:54:15

ความคิดเห็นที่ 17 หมายความว่า จขกท กล้าที่จะทำตามหัวใจตัวเองแล้วใช่มั้ยครับ ขอให้โชคดีมากนะครับ ได้เรื่องยังไง อย่าลืมมาแชร์ให้เพื่อนๆฟังกันบ้างนะครับ ^^ จากคุณ : แวะมาอ่าน เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 55 23:12:09 A:110.171.128.254 X: TicketID:385855

ความคิดเห็นที่ 18 สนุกจังครับ ขอบคุณที่แชร์เรื่องราวดีๆให้อ่านนะครับ จากคุณ : TAMILICIOUS เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 55 00:58:48

ความคิดเห็นที่ 19 ขอให้โชคดีนะ จกขท   ขอให้เจอ T นะ จากคุณ : บราวนี่ชีสเค้กท็อปปิ้งวิคครีม เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 55 06:37:05

ความคิดเห็นที่ 20 เหนือสุดในสยาม นั่นแน่ สงสัยจะเรียนที่เดียวกันกับพี่แหงๆเลย แต่สมัยนั้นพอพี่อยู่ ม4 ภาคอินเตอร์ก็เพิ่งจะเปิด ^^ จากคุณ : Prachthapong เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 55 14:55:13