ความคิดเห็นที่ 1 ทำนา งานง่าย ทำปีละไม่กี่วัน ทำไม่กี่ไร่ก็มีกำำไรปีละหลายแสนบาท ขยันๆทำเยอะหน่อย ก็ได้เป็นล้าน จากคุณ : คนไทย เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 07:23:25 A:58.9.201.84 X: TicketID:117365

ความคิดเห็นที่ 2 สังเกต ม๊อบเกษตรกร ชุมนุมเรียกร้องผลประโยชน์แต่ละครั้ง ปิดถนนด้วยรถบรรทุก รถทำการเกษตร รถแต่ละคันราคาหลายแสน บ้างคันราคาเป็นล้าน เกษตรกรขยัน รู้จักทำกิน รวยทุกคนแหละครับ ------------------------------------------------------ คนน้อยของประเทศที่ทำงานในเมือง ทำงานภาคอุตสาหกรรม ภาคธุรกิจบริการ เสียภาษีส่วนใหญ่ให้ประเทศ คนส่วนใหญ่ รอของฟรี จากรัฐบาล จากภาษีของคนส่วนน้อย จากคุณ : คนไทย เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 07:48:50 A:58.9.201.84 X: TicketID:117365

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านแล้วก็ดีใจที่มีคนคิดถึงอนาคต ดีกว่านั่งบ้าดาราเกาหลี รูปแบบนี้ไม่ได้เป็นที่ชาติเราชาติเดียว นับวันอะไรอะไรก็จะเล็กลงเรื่อยๆ จากห้องใหญ่จะเป็นห้องเล็ก จากมีตังมากก็จะมีน้อยลง งานแต่ละชนิดค่าแรงไม่เท่ากัน อยากได้เยอะขึ้นก็ต้องเปลี่ยนสายงาน สถาปนิก อยู่ได้เพราะใจรัก อย่าหวังรวย ถ้าอยากรวยก็เปลี่ยนงาน เหมือนพี่ (จากคนเคยเป็นสถาปนิก) จากคุณ : getlost เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 09:15:10

ความคิดเห็นที่ 4 อาจจะขึ้นอยู่กับหลายปัจจัยเหมือนกันค่ะ เช่นคนที่เงินเดือนน้อยมาหลายปี เค้าได้พัฒนาทักษะระหว่างทำงานหรือเปล่า ตรงนี้สำคัญค่ะ เด็กจบใหม่สักวันจะมาแทนเรา สิ่งที่ทำให้อยู่รอดคือการอัพเกรดตัวเองให้เค้าตามไม่ทัน แล้วย้ายที่ทำงานอัพเงินเดือนต่อไปอีก อย่าเผลอๆ เพลินๆ ทำที่เดิมไปเรื่อยๆ ทำบัญชีรายรับรายจ่ายไหม บางทีิเงินรั่วไปกับสิ่งไม่จำเป็นแต่เราไม่รู้ตัว ทำงานไกลไปหรือเปล่า ข้อนี้เราให้ความสำคัญมากเลยค่ะ  เพราะมันจะเหนื่อยมากกก ไม่มีแรงจะพัฒนาตัวเองเพราะมันจะอยากพักท่าเดียว แถมยังไม่พอด้วย ทำให้กระทบการทำงาน เพลีย หัวไม่แล่น ค่าใช้จ่ายก็เยอะมาก เราเคยทำที่นึงค่าเดินทางแต่ละเดือนเยแะกว่าค่ากินอีกค่ะ ซีดเลย สรุปแล้ว ถ้าเราทำงานให้มีคนมาแทนได้ยากก็น่าจะอยู่รอดได้  และอย่าลืมเอาไปลงทุนต่ออย่างเหมาะสม ก็จะมีเงินใช้เพียงพอในอนาคตค่ะ จากคุณ : Hobbit เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 10:21:23

ความคิดเห็นที่ 5 ดีครับที่รู้ตัว แบบนี้จะได้เร่งพัฒนาตัวเองให้มากขึ้น จากนี้ไป การดำเนินชีวิตคงยากกว่าแต่ก่อนมาก การเปลี่ยนสายงานนั้น ผมมองว่ามันก็แค่สบายขึ้นชั่วคราว เพราะต่อมา งานที่เงินดี คู่แข่งก็จะทยอยเข้ามาอยู่ดี ดูอย่างแพทย์ ป.ตรี รับจำนวนเยอะขึ้นมาก มหาลัยที่ไม่เคยเปิด ก็ทยอยเปิดคณะแพทย์มากขึ้น พอรุ่นหลังๆ จบมา คู่แข่งก็ตรึมไปเรียบร้อยแล้ว แต่ก็ยังนับว่าดี เพราะคณะอื่น ส่วนมาก คู่แข่งก็ตรึมตั้งแต่ตอนนี้แล้ว จากคุณ : อาร์ตี้ เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 10:23:18

ความคิดเห็นที่ 6 ตัวเราเองอายุเท่า จขกท เลยค่ะ แชร์หน่อยแล้วกัน เราเงินเดือน 20k. ทำงานบ.ไม่ไกลบ้าน มีรถรับ-ส่ง(แต่ต้องนั่งรถออกมาต่อรถ บ.อีกที) ข้าวถูก ค่าใช้จ่ายไป-กลับ ค่าอาหาร(เฉพาะวันทำงาน) ถือว่าน้อยค่ะ ผ่อนบ้านเดือนละ 5000 ถ้าไม่สุรุ่ยสุร่ายมาก เหลือเก็บเกือบหมื่น (แต่เราใช้เงินเก่ง 555) ดังนั้นเราว่า การทำงานใกล้บ้านเป็นปัจจัยที่สำคัญมากเลย ไม่ต้องเสียค่าเดินทางเยอะๆ ไม่เสียเวลา ไม่เหนื่อยมาก นี่ถ้าเราทำงานในกรุงเทพฯ หรือไกลบ้านมากๆ เดือนๆนึงเราคงไม่เหลือเหมือนกัน จากคุณ : บลูเบอร์รี่สีชมพู เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 10:32:29

ความคิดเห็นที่ 7 นานๆ เจอกระทู้ที่มีเนื้อหาสาระดีๆ และตีแผ่ความเป็นจริงทางสังคมและเศรษฐกิจได้ดีแบบนี้ คำถามที่ถามมาไม่ใช่คำถามแบบเด็กๆ เลย แต่เป็นคำถามที่บ่งบอกถึง สติปัญญา การคิดวิเคราะห์ หาเหตุผล พร้อมตั้งคำถามอย่างชาญฉลาดของ จขกท. ต่างหาก สำหรับคนอายุ 24 รายได้ต่อเดือนเฉลี่ย 20K แล้วทำงานอยู่บ้าน ค่าใช้จ่ายไม่เยอะมาก ถือว่าอยู่ในระดับสูงกว่าเกณฑ์เฉลี่ยทั่วไป จากคนรอบตัวผมที่อายุประมาณนี้กินเงินเดือนอยู่ประมาณ 15-20K เสียส่วนใหญ่ สำหรับคนมีความคิดความอ่านเช่น จขกท. ผมมั่นใจว่าอนาคตที่ดีรออยู่ข้างหน้า สำหรับการสร้างความมั่งคง ถ้า จขกท. สังเกต สิ่งหนึ่งคือ อสังหาริมทรัพย์ บ้านที่แม่ซื้อยู่มูลค่า 6 แสน 20 ปีผ่านไปราคาพุ่งไปเกือบ 2 ล้าน ถ้ามีเงินเก็บ ไม่ซิ ต้องมีเงินเก็บ แนะนำให้ซื้อบ้าน ที่ดินหรือคอนโด เพราะเป็นสินทรัพย์ที่มีมูลค่าเพิ่มขึ้นทุกปี (ต่างจากรถ) หลายคนที่ร่ำรวยทุกวันนี้ ส่วนหนึ่งมาจากการขายที่ดิน บริเวณที่ 20 ปีก่อนไม่มีคนมอง ไม่มีคนสนใจจะเอา เนื่องจากกันดาร แต่เมื่อเมืองพัฒนาขึ้น ราคาที่ดินก็เพิ่มขึ้นอย่างน่าตกใจ หลายคนขายที่ได้เป็นหลัก 10 ล้าน 100 ล้าน นี่คือสาเหตุหนึ่งของความร่ำรวย สำหรับคนทำงานกินเงินเดือน ใช่ว่าจะไม่มีหนทางในประสบความสำเร็จในชีวิต เฉกเช่นหลายๆ คนในห้องสีลมนี้ที่อายุไม่ถึง 30 ปี แต่เงินเดือนเกินครึ่งแสนไปเยอะ ส่วนหนึ่งอยู่ที่จังหวะชีวิต โชคชะตา แต่ส่วนสำคัญคือ ความขยันหมั่นเพียร ความรู้ความสามารถ การใฝ่หาความรู้ การพัฒนาตนเองอยู่ตลอดเวลา ย่ำอยู่กับที่ไม่ได้เลย การที่เราหยุดเรียนรู้ เท่ากับว่าคนอื่นเค้าแซงหน้าเราไปหมดแล้ว สิ่งที่เราอยู่อยู่ในวันนี้ อีก 1-2 ปีข้างหน้าอาจเป็นเรื่องที่ล้าสมัยไปแล้วก็ได้ คหสต.  น้อง จขกท. มีความสามารถในการคิดวิเคราะห์ดีทีเดียว ขอให้โชคดีในอาชีพและความก้าวหน้าในหน้าที่การงานนะครับ จากคุณ : ฟหกด (oohlalap) เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 11:08:07

ความคิดเห็นที่ 8 เมืองไทย มีนโยบายกดค่าแรง มานานแล้วครับ  เป็น 10 ปีทีเดียว   ส่วนเงินมันก็เฟ้อตาม แบงค์ดอลลาร์ที่สหรัฐพิมพ์ออกมาเรื่อยๆและ หลายๆประเทศก็ สะสมเงินทุนสำรองประเทศ เป็นสกุลดอลลาร์  (จีน มีทุนสำรอง อันดับ 1 ของโลกในสกุลดอลลาร์) ค่าเชื้อเพลิง ที่แพงขึ้น ตามดีมานด์ที่ขยายมากๆ ในไม่สิบปีที่ผ่านมา 2 ปัจจัยหลักทำให้ ค่าครองชีพโดยรวมทั่วโลกสูงขึ้น แต่ผู้ประกอบการ (พวกสภาหอการค้า และอื่นๆ)  รัฐบาลหลายๆรัฐบาล สิบกว่าปีแล้ว ที่ คงนโยบายค่าแรงถูก เป็นแหล่งผลิตสินค้า OEM ให้นักลงทุนต่างประเทศมาลงทุนตั้งโรงงาน(ได้ บีโอไอ ภาษีนำเข้าวัตถุดิบเป็น 0 ภาษีนิติบุคคล เป็น 0 กันหลายปี กันหลายแห่ง) กดค่าแรง เขยิบค่าแรง ทีละ ไม่กี่บาท บางปี ช่วงต้มยำกุ้งไม่ได้ขยัยซักบาท มากี่ปีแล้ว  (เป็น 10 ปีได้แล้วมั้ง)  มาปี 2 ปีนี้แหล่ะที่ ปรับค่าแรงในกรุงเทพและเมืองใหญ่ เป็น 300  และ จะปรับทั่วประเทศเป็น 300 1 มค 2556 จากคุณ : Zhounat เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 11:48:10

ความคิดเห็นที่ 9 เห็นด้วยกับคุณข้างบนค่ะ อ่านแล้วรู้สึกได้เลยว่าคุณจขกท.เป็นคนใช้ชีวิตเก่ง คิดว่าเราต้องเปิดหูเปิดตาอยู่ตลอดเวลาค่ะ ศึกษาโน่นนี่นั่นเอาไว้อย่างไม่หยุดนิ่ง การที่เราจบมา แม้จะได้เกียรตินิยมเหรียญทอง ก็แค่ใบผ่านทาง แต่ประสบการณ์ที่เราศึกษาเรียนรู้เพิ่มเติม จะเป็นอาวุธลับให้เราผ่านเส้นทางชีวิตได้อย่างราบรื่น เมื่อถึงโอกาสอันดี ประสบการณ์ที่เรียนรู้มาจะทำให้เราเห็นคุณค่าในสิ่งนั้นแล้วคว้ามันได้ คนใช้ชีวิตเก่ง ยังไงก็อยู่รอดค่ะ ขอชมเชย จากคุณ : กลีเซอรีน เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 11:51:45

ความคิดเห็นที่ 10 ขอเห็นต่างจากความเห็นอื่นที่บอก จขกท มีความคิดว่า ถ้าอยากรวย และคิดถึงอนาคตจริงๆก่อนอื่นเลิกเป็นฟรีแลนส์ก่อนครับ ถ้าคุณคิดว่าตอนนี้คุณมีเงินเก็บมากกว่าเพื่อนที่เป็นมนุษย์เงินเดือน คุณก็ประมาทแล้ว เพราะจากประสบการ์ณผมจบมาพร้อมๆกัน เพื่อนส่วนใหญ่เลือกเป็นฟรีแลนส์เพราะ สบายกว่า เงินดีกว่า มีอิสระมากกว่า เห็นนัดเจอกันประจำเพราะว่าง ไปเที่ยวต่างจังหวัดกัน มีเงินเหลือเก็บ ส่วนผมทำงานงกๆไม่มีเงินเหลือ ไม่มีเวลาไปเจอเพื่อน ทุกวันนี 10ปีผ่านไป เพื่อนผมยังคงเป็นฟรีแลนส์รายได้ 30,000 ยังอยู่บ้านพ่อแม่ ไม่มีบ้านเพราะไม่มีเครดิต ส่วนผมเงินเดือนไปแสนกลาง เป็นหัวหน้าคนเริ่มมีเวลามากขึ้นเพราะไม่ต้องลงรายละเอียดทุกอย่าง เริ่มมีธุรกิจของตัวเอง มีเงินลงทุน มีบ้าน มีรถ มีเงินเก็บ เด็กบางคนไม่ชอบเข้าระบบเพราะรู้สึกไม่อิสระและเงินเดือนน้อย แต่ความจริงแล้วช่วงแรกๆของการทำงานสำหรับผมมันเหมือนการเรียนต่อที่เราต้องลงทุนลงแรงในระยะแรกยอมลำบากเพื่ออนาคตครับ อย่ารักแต่ความสบายและเงินเก็บเล็กๆน้อยๆในตอนนี้ จากคุณ : rar chair เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 12:50:30

ความคิดเห็นที่ 11 อายุ 24 มีเงินเก็บ แสนห้า เงินเดือนเฉลี่ย 2 หมื่น เก่งแล้วครับพี่น้อง ผมเอง ตอนอายุ 24 เพิ่งจะจบ ตอนนี้ 33 มีเงินเก็บ 2.5 แสนเอง แต่บางส่วนอยู่ในรูปที่ดิน ตจว. ปริมณฑล ตาม คห.ผม ทำงานประจำให้ได้เงินเดือน เป็นแสน นั้นต้องมาถูกสายงาน เช่น บัญชี หมอ โปรแกรมเมอร์(เฉพาะด้าน) เซลล์ การเงิน ปิโตรเลียม ฯลฯ และใช้เวลางานไม่ต่ำกว่า สิบกว่าปี และงานหนักขึ้นเรื่อยๆ แต่ถ้าค้าขายนั้น ไม่แน่ครับ อาจจะปีแรกที่ทำ หรือหลายปีให้หลัง มีขึ้นมีลง แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ยังไม่สำคัญเท่าการบริหารจัดการเงิน ให้เก็บออมได้ และทำให้มันงอกเงย (การลงทุน) ถึงแม้จะทำงานประจำก็ทำได้ ถ้าเรายังหวังรายได้จากการทำงานและใช้จ่ายเพื่อความสบายก่อนที่จะลงทุน เราจะเหนื่อยไปตลอด แต่ถ้ารู้จักอดเปรี้ยวไว้กินหวาน เก็บออมและนำไปลงทุนที่ปลอดภัย เงินเราจะงอกเงยขึ้นเรื่อยๆและทำรายได้ให้เราเรื่อยๆ สำหรับผม วิธีบริหารจัดการเงินคือ เก็บเงินบางส่วน (ตอนนี้รายได้เดือนละ 2 หมื่นเก็บเดือนละ1หมื่น) แล้ว 1. ซื้อสลากออมสินประมาณ 2-3แสน 2. ระหว่างนั้นก็หาลงทุนในอสังหา (ที่ดิน บ้าน) ในระดับราคาที่เราแตะต้องได้ สำหรับผม เคยซื้อที่ดิน ชานเมือง ฉะเชิงเทรา ร้อยกว่า ตร.วา ในราคา แสนบาท แล้วก็สร้างบ้านหลังเล็กๆ2หลังแฝด ให้เช่า/ขาย ลงทุนไปประมาณ 3-4 แสน (ยืมเงินแม่บางส่วนหุ้นกัน) ก็ให้เช่าได้ประมาณ 2 ปี(เช่าเดือนละ2พัน/หลัง) ก็ขายได้ โดยมีนายหน้าช่วยเดินเรื่องกู้ธนาคารให้ พอดีแถวนั้นใกล้โรงงานส่วนประกอบรถยนต์ก็เลยมีคนมาหาเช่า มาขอซื้อบ่อย ขายง่ายเพราะราคาไม่แพง (ตั้งขายไว้ 1 ล้าน แต่ขายได้ 9 แสน) ....ได้กำไรมาหลายแสน แต่ยอมรับว่าเหนื่อยมากๆ กับการก่อสร้าง มีแต่ช่างไม่เป็นงาน .... คือถ้าเราไปหาซื้อบ้านทาวน์เฮ้าส์ , คอนโด ให้เขาเช่า/ขาย แล้วหวังกำไรจากราคาที่ขึ้น มันง่ายเกินไป และคนที่ทำขายก็กำไรจากการก่อสร้างมาแล้วประมาณ 15-20% ต้นทุนเราจะสูงมากกว่าสร้างเอง แต่สร้างเองเราก็ต้องหาทำเลที่ดีที่คนต้องการที่พักอาศัยคือใกล้โรงงาน เราต้องไปสืบหาห้องเช่าก่อน ถามราคาค่าเช่า ดูที่เขาขายบ้าน ดูราคา พื้นที่ สำรวจตลาด แล้วเราก็หาที่ที่เขาจัดสรรขายแปลงเล็กๆ แล้วก็หาแบบบ้าน หาทีมช่างมาสร้างบ้าน หรือไม่ก็ง่ายกว่านั้น คือซื้อที่แปลงใหญ่แล้วจัดสรรขาย ตอนไปเที่ยวที่ต่างๆที่ยังไม่บูมมากใกล้กรุงเทพ เช่น ทุ่งดอกกระเจียว จ.ชัยภูมิ , น้ำพุร้อนหินดาด จ.กาญจนบุรี ผมก็จะตระเวณดูที่ดินที่เขาขาย ไปถามชาวบ้าน ที่ดินบางแปลงเล็กๆ ขายแค่ แสนเดียว(ประมาณ ไร่กว่า) ก็ตระเวณดูเปรียบเทียบไปด้วย ดูมันทุกแปลง ถือว่าเที่ยวไปด้วย ใครอยากเที่ยวก็เที่ยวไป ผมเองก็ตระเวณดูที่ดิน (เป็นความชอบส่วนตัว) แต่ที่แปลงเล็กมักจะอยู่ไม่นานมีคนซื้อตัดหน้าไปทุกที ก็จะเหลือแต่แปลงใหญ่ๆติดถนนซอย สิบกว่าไร่ขายสามสี่แสน ก็ไม่มีปํญญาที่จะซื้อ เสนอพี่น้องก็ไม่มีใครเล่นด้วย คนอื่นก็ซื้อไป พอมาดูอีกปีนึง ที่แปลงนั้นก็ขึ้นมาอีก 50% เป็นห้าแสน ถ้าเป็นผมจะซื้อ ที่ติดถนน แปลงใหญ่ มาจัดสรรแบ่งขายเป็นแปลงเล็กๆ แล้วถ้ามีเงินเหลือจะสร้างบ้านหลังเล็กๆ ขาย ในระดับราคา 1.5-2 แสน สรุป ที่เห็นๆกัน คนรวยและ คนจะรวยส่วนใหญ่รวยมาจาก อสังหา ทั้งนั้น คนรวยจะเก็บเงินไว้ในรูปอสังหาเป็นส่วนใหญ่ แต่คนที่จะจน จะเก็นเงินในรูปเงินฝากและคิดผิดอย่างมากว่า รถยนต์และบ้านคือทรัพย์สิน ที่จริงแล้วมันคือหนี้สิน จากคุณ : นะจังงัง เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 13:09:49 A:110.77.192.64 X: TicketID:273954

ความคิดเห็นที่ 12 เห็นด้วยว่า อสังหา แพงเว่อร์เกิน แต่ถ้าสังเกตุให้ดีมันเพิ่งเริ่มมาแพงตอนมีคอนโดบูมขึ้นมาซัก 3-4 ปีได้ และแพงขึ้นมาอีกก็ไอตอนหลังน้ำท่วมนี่แหละ มันทำให้คนระดับล่างไม่บ้านจะอยู่ ค่าแรงบ้านเราจะแพงมากไม่ได้หรอก เพราะว่าเป็นแรงงานไม่ทักษะซะมาก ซึ่งมันจะไปมีได้ไง คนเรียนต่อมหาลัยกันเยอะเกิน พวกวิชาชีพไม่มี แล้วพวกมาเป็นแรงงาน คือพวกไม่ได้เรียนอะไรเลย ไม่มีใครกล้าจ้างแพงๆหรอก ลองไปดู ตปท. ที่เค้าแพงได้เพราะแรงงานเค้าคือพวกเรียนวิชาชีพมา หรือเรียบดิบโพม่านะแหละ พวกไม่ได้เรียนก็ไปเป็น เด็กเสริฟ์ทั่วไป เทียบกับค่าครองชีพบ้านเค้ามันก็ระดับแรงงานบ้านเรานะแหละ มันผิดที่เน้นให้คนเรียนแต่มหาลัย ความคิดมันเลยอยู่แต่ในกรอบ แรงงานไม่มีความสามารถมากพอ  ไปสู้กับประเทศอื่นไม่ได้ การขึ้นค่าแรงไม่ได้ช่วยอะไรเนื่องจาก แรงงานทักษะเค้าได้เกิน 300 มานานมากแล้ว แต่หลายคนไม่ทราบเอง พวกบริษัทใหญ่ๆจึงไม่มีความเดือดร้อนอะไร แล้วประเทศไทยมันเน้น SME ไม่มีทางรอดได้ง่ายๆหรอก น่าจะตายเกินครึ่ง พวกที่รอดคือพวกไม่ใช้แรงงานอะไรมากมาย เดี๋ยวคอยดูพวกรับเหมาละกัน ตายเรียบ จากคุณ : ขี้เกียจเป็นอาชีพ เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 13:59:16

ความคิดเห็นที่ 13 เห็นด้วยกับน้องเจ้าของกระทู้ทุกข้อนะครับ แต่ขอแนะนิดนึงว่าบ้านเป็นหนี้สินก้อนโตไม่ใช่ทรัพย์สิน แต่ถ้าแปลงบ้านให้เกิดเป็นรายได้แบบนี้จะดีครับ จากคุณ : phantomile เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 16:28:53

ความคิดเห็นที่ 14 เฮ้อ เราก็คิดเหมือน จขกท.เลย เดี๋ยวนี้ราคาอสังหาแพงมาก ๆ ลองย้อนมาดูเงินเดือนตัวเอง ก็ต้องหายใจเฮือกว่า แล้วอีกกี่ปี จะมีบ้านเหมือนคนอื่นเขา จากคุณ : nongleknoi เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 16:52:25

ความคิดเห็นที่ 15 เราอายุเท่าคุณ จขกท. ค่ะ คิดเหมือนกันเลย แต่เราทำงานออฟฟิศธรรมดา เงินเดือนยังไม่แตะ 15K เลยค่ะ พอดีย้ายงานมาแล้วโดนกดเงินให้ต่ำลง จากเกือบ 20K เหลือไม่ถึง 15K ซะงั้น T____T จากคุณ : cAwaiizOm เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 18:54:09

ความคิดเห็นที่ 16 เพื่อนผมทำงานประจำสายวิศวะมาหลายปี ทำงานทั้งหนักกาย หนักสมอง หนักเวลา  ถึงจุดพลิกผัน ป่วยจากการทำงาน บริษัทเลิกจ้าง ตกงาน มีเงินเก็บไม่ถึง สองหมื่น บ้านรถโดนยึด เมียทิ้ง  สุดท้ายกลับบ้านปลูกผัก ทำสวน ตอนนี้มาทำฟาร์ม รายได้วันละ 3 ล้านบาท ที่ว่ารายได้ 3 ล้านบาทต่อวัน เป็นการต่อยอดการลงทุนจากชาวสวนกระจอกๆจากไทย ไปลงทุนที่จีน ที่เพื่อนผมทำได้เพราะเอาความรู้ทางวิศวะกรรม ใช้กับธุรกิจด้านเกษตร   แก้ไขเมื่อ 25 พ.ย. 55 20:39:42 จากคุณ : oker เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 19:05:00

ความคิดเห็นที่ 17 ... อย่าไปเทียบกับของแพงอย่างเดียวสิ หรือย่างค่าแรง สมมุติว่าตอนนี้ได้ 300 แล้วอีก 5 ปี ข้างหน้า อยากจะซื้อบ้านขึ้นมา ถามว่าตอนนั้นเงินเดือนยังรับ 300 อยู่อีกหรือเปล่า หรือจะรอให้รัฐบาลปรับขึ้นต่ำเป็น 600 ??? หรือจะรอให้ปรับเป็น 1,000 ??? ถึงจะพอ ... เทียบกับอีกอย่างก็แล้วกัน แต่ก่อนราคามือถือธรรมดา 3 หมื่น ตอนนี้ หมื่นเดียวได้สมาร์ทโฟนสารพัดประโยชน์ ของแพงขึ้นหรือถูกลง ??? ... เวลาที่ผ่านไป ความรู้ที่เพิ่มขึ้น, ประสบการณ์ที่เพิ่มขึ้น เหมือนนกที่ปีกแข็งแรง พร้อมที่จะออกไปจากรัง สู่โลกกว้าง อาหารและที่อยู่ไม่มีก็ต้องหา-ต้องบินต่อ ... นกที่อยู่แต่รังเดิมรอแม่นกมาป้อนอาหารหรือไม่ยอมไปไหนคงมีแต่นกพิการ, นกที่ไม่ยอมหัดบินหรือนกขี้กลัวกระมัง     แก้คำผิด แก้ไขเมื่อ 25 พ.ย. 55 19:12:19 จากคุณ : ปลาทูออนไลน์ เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 19:06:29

ความคิดเห็นที่ 18 -พยายาม อย่าสร้างหนี้ ตั้งแต่อายุยังน้อย -นกน้อยทำรังแต่พอตัว  บ้านผมซื้อเมื่อ 3 ปีก่อน 1.5 ล้านเอง ซื้อสด (เพื่อน ๆ ผม 3 ล้านอัพ ตอนนี้ยังผ่อนหัวโต) -รถผมซื้อแค่ 6.2 แสน ซื้อสดครับ (เพื่อน ๆ คันละล้านกว่า ผ่อนหัวโต) -ตอนนี้ก็เก็บเงินไปเรื่อย ๆ รายได้เท่าไหร่ก็พอใจครับ เพราะไม่ต้องเอาไปจ่ายหนี้ใครก่อน -มันขึ้นอยู่กับ ตัวเราเองครับ ว่าจะเลือกใช้ชีวิตแบบไหน.. ปล.การไม่เป็นหนี้ เป็นลาภอันประเสร้ฐครับ..จำไว้ดี ๆ..เอิ๊ก ๆ ๆ จากคุณ : อดีตหัวหน้าเผ่า เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 19:09:17

ความคิดเห็นที่ 19 ค่อนข้างตกใจกับเงินเดือนสถาปนิก ถ้าเป็นช่วงปี45 ก็ว่าไปอย่าง เพราะช่วงนั้นมีวิกฤติเศรษฐกิจ คนจบสถาปัตย์ จบมาตกงานเยอะมาก ส่วนใหญ่ไปเรียนต่อเมืองนอก หรือไม่ก็ไปเป็น graphic หรือ web designer แต่ถ้าปี 54 เงินเดือนยังเริ่มต้นประมาณนี้ นี่น่าตกใจมากๆ ครับ จากคุณ : Livito เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 19:42:28

ความคิดเห็นที่ 20 คนอายุใกล้กัน คิดเหมือน จขกท.เลยอ่า ตอนถอยอายุไปเท่า จขกท. เราก็เก็บเงินได้ประมาณนี้ และเราก็ไม่ได้บ้าช้อปปิ้งอะไรด้วย เรายังว่าเราเก็บเงินได้น้อยมากๆเลย ไม่รู้จะพูดยังไงเพราะ จขกท. ได้ถามในสิ่งที่เราเคยถามในใจมาตั้งแต่ได้เงินเดือนก้อนแรกและได้รู้ว่า คนทำงานเขาได้เงินเดือนกันเท่าไหร่ ยังไง อาจจะไม่ตรงใจคนรักการมีครอบครัว อาจจะมองโลกในแง่ร้าน แต่กับค่าครองชีพที่สูงสวนทางกับเงินเดือนแบบนี้  มันทำเอาเราไม่อยากมีครอบครัวหรือลูกเลยหล่ะ เพราะกลัวว่าเงินเดือนจะไม่พอที่จะเลี้ยงเขาให้ดีได้เท่ากับที่พ่อแม่เคยเลี้ยงเรา อยู่เฉยๆคนเดียวดีกว่า (ห้ามดราม่าว่า สมัยก่อนรุ่นพ่อแม่ก็เลี้ยงเราได้  มันอยู่คนละช่วงเวลากัน เทียบไม่ได้หรอกนะคะ ยิ่งเราอยู่กรุงเทพด้วยแล้วหน่ะ) ใครโชคดี ได้อยู่ในสายงานที่ใช่ ก็ดีไป  แล้วถ้าเกิดมันไม่ใช่ เลือกทางเดินผิด...อย่าว่าแต่มีบ้านเลย หาเงินเก็บซักก้อนยังยากเลยอ่าค่ะ จากคุณ : LittleBuff-studio เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 19:52:29

ความคิดเห็นที่ 21 พี่สาวกับพี่เขย เป็นครู อยู่ตจว. รร.วัดธรรมดาๆๆ  แต่เงินเดือนคนละ 4หมื่น ถ้าใครมาเห็น รร. คงไม่เชื่อแน่ๆว่าครูรร.นี้ เงินเดือนสูงมาก (รู้สึกว่าเค้าจะสอบอาจารย์3-4-5 ) อะไรนี่แหละคะ ก็เลยได้เงินเดือนส่วนนี้เพิ่ม จากคุณ : นกเอี้ยง_เอง เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 19:52:52

ความคิดเห็นที่ 22 เจ้าของกระทู้ตั้งประเด็นได้ดี แต่ถ้ามา scale ขนาดนี้จะพบว่าสภาพนี้มันคุ้นๆ จริงๆ ก็คือเราเดินตามรอยอเมริกา ราคาอสังหาริมทรัพย์สูงเกินมนุษย์เงินเดือนจะเอื้อม แต่รัฐก็ผลักดัน สนับสนุนให้คนมีบ้านผ่านนโยบายเงินกู้ดอกเบี้ยต่ำ และภาษีโอน ย้อนไปดูอเมริกาก็จะพบว่าเหมือนยุคจอร์ชดับเบิ้ลยูบุชจูเนีย สุดท้ายการสนับสนุนลักษณะนี้ยิ่งทำให้ราคาอสังหาริมทรัพย์สูงขึ้นไปอีกเพราะเพิ่มกำลังซื้อบ้าน demand เพิ่ม  ราคาย่อมสูงขึ้น สุดท้ายก็เกิดวิกฤต subprime ปี 50(คือจอร์ช บุชได้เป็นสองสมัยก็เน่าพอดี) ไม่นานไทยก็จะเกิดวิกฤตลักษณะเดียวกัน และวิกฤตนั้นก็จะช่วย balance ดึงราคาอสังหาริมทรัพย์ที่แพงเว่อลงมาเอง ช่วงนี้ประหยัดๆ ไว้ครับ หาความรู้ไว้ รอเกิดวิกฤต ถึงตอนนั้นก็มีบ้านราคาถูกให้เราซื้อ รอหน่อยจากอดีตที่ประเทศอื่นแสดงไว้ อเมริกา สเปน ไม่ถึง 8 ปี(นับแต่นโยบายสนับสนุนกู้ซื้อบ้าน ก็ผ่านมา 2-3 ปีแล้ว) วิกฤตมาเยือนแน่นอน แก้ไขเมื่อ 25 พ.ย. 55 20:39:33 จากคุณ : megacure (SET50.com) เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 20:37:29

ความคิดเห็นที่ 23 สวัสดีค่ะ เรา จขกท.​เองค่ะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาแลกเปลี่ยนความคิดกันนะคะ เราเองตั้งกระทู้นี่ ไม่ได้คิดว่า ตัวเองเก็บได้เยอะเลยนะคะ จริงๆคิดว่าออกจะน้อยด้วยซ้ำไป แต่พอได้คุยกับเพื่อนๆรุ่นเดียวกัน (หรือรุ่นพี่ประมาณ อายุแถวๆ 30 ปี) ก็พบว่า เรตเงินเดือนประมาณนี้กันทั้งนั้น เราก็ถามไปตรงๆว่า เหลือเงินเก็บมั้ย ก็ตามที่เล่าไปนั่นแหละค่ะ คือ เหลือไม่มาก ไม่ก็เดือนชนเดือน บางคนที่ได้เงินเดือนสูงมากๆ เช่น หลักแสน ก็ร่างกายป่วยหนักมาก บางคนถึงกับมีลูกไม่ได้เนื่องจากการโหมงานแบบนั้น แต่เราก็รู้นะคะว่ามันมีหลายอย่างที่ถูกลง เช่น คอมพิวเตอร์ อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ทั้งหลาย เครื่องใช้ไฟฟ้า มือถือ แต่มันก็เป็นอุปกรณ์ที่ถือเป็นของฟุ่มเฟือย คือ มีก็ได้ ไม่มีก็ได้ หรือ ต้องมีแต่เอาแบบถูกๆก็ได้ ขณะที่ของที่จำเป็นต่อการตั้งต้นชีวิตจริงๆ อย่าง บ้านที่อยู่อาศัยนี่กลับแพงขึ้นมากกกก มากแบบบว่า....เห้ย นี่ราคาเริ่มต้นหลักล้านนี่กะให้ใครซื้ออะ? คนไทยส่วนมากเงินเดือนพอผ่อนกันเหรอ จนมาถึงคำถามว่า หรือตรู(และเพื่อนๆรอบตัว) เงินเดือนต่ำเตี้ยกันไปเองฟระ ทำเอาสงสัยเลยล่ะค่ะว่า คนไทยส่วนมากเงินเดือนเท่าไรกันแน่ และคนรุ่นหลังๆนี่จะตั้งตัวกันยังไงต่อไป = ='' ปล. มีข้อมูลเพิ่มเติมที่ไม่รู้ว่ามีบางคนทราบหรือเปล่า งานในเอเจนซี่โฆษณาที่มีรุ่นน้องเราหลายคนฝันอยากเป็นมาก เพราะดูใช้ชีวิตเท่ห์ๆ สวมเสื้อผ้าเท่ห์ๆ ใช้ชีวิตดูรีบๆแต่เท่ห์ ได้เงินเดือนราวๆ 14k - 17k ทำงานเลิกเที่ยงคืนตีหนึ่ง และได้ OT ประมาณ 350 บาท ต่อชม. แต่นับตั้งแต่ หลังเที่ยงคืนเป็นต้นไป.... รู้สึกว่า...อืม รู้งี้ไปเรียนด้านปิโตรเคมีดีกว่า 555 (ล้อเล่นนะคะ) จากคุณ : SICKHEART เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 20:59:32

ความคิดเห็นที่ 24 ผมก็งง เห็นซื้อของแพงๆ ไปเที่ยวนอกกันโครมๆ ผมก็งงจริงๆ ว่าเพื่อนๆ น้องๆ ทำกันได้ไง ผมไม่เคยแอนตี้นะ ของใหม่ๆ เทคโนโลยี ทุกอย่างมันมีข้อดีของมัน แต่คือ.. เอาเงินไหนไปซื้ออ่ะ งง? ทุกวันนี้ คนใกล้ชิดแทบทุกคนใช้ไอโฟน บางคนมีไอแพด เสื้อผ้าหน้าผม กระเป๋า รถส่วนตัว มีกันหมด งง เอาเงินที่ไหนซื้อกันวะ เงินเดือนที่เกิน 2 หมื่น มีน้อยคนมากที่ได้ ซึ่งลำพังต่อให้ได้เกินสองหมื่น ยังผ่อนของพวกนี้ลำบากเลย แล้วยิ่งพวกที่เหลือ ที่เงินเดือนไม่ถึงสองหมื่นแบบผม มันเอาเงินที่ไหนมาใช้กันนะ ก็งงนะจริงๆ ผมก็อยากได้อยากมีแบบคนอื่นนั่นแหละ แต่ง่ายๆ เลยคือเราหาเงินได้น้อย ก็ใช้สอยตามสภาพ คนอื่นเค้ายุให้ซื้อโน่นซื้อนี่ เราก็อยากได้ แต่ก็ไม่อยากใช้เงินเกินตัว ยังนั่งนึก เงินเดือนเท่านี้ เก็บเงิน 20 ปี นะ อะไรแบบนี้ ถึงจะพอดาวน์รูหนูอยู่ได้ เท่าที่เห็น หลายๆ คนอยู่บ้านตัวเองครับ เรียนจบ มีรถขับ ก็เพราะที่้บ้านออกให้ เงินเดือนทั้งหมดไม่จำเป็นต้องเก็บ ใช้ได้เต็มที่ เผลอๆ ยังต้องเงินที่บ้านใช้ด้วย แล้วคนไม่ต้องจ่ายค่าเช่าห้อง ค่าเดินทาง ค่ากิน โอ้โห สบาย แล้วก็น้อยคนจะคิดถึงอนาคต มีเท่าไหร่ก็ใช้หมด คนที่จะคิดประหยัดแล้วเก็บเงิน มีน้อยมากจริงๆ จากคุณ : art_sarawut เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 21:08:08

ความคิดเห็นที่ 25 ทำงานหนัก ประหยัด อดออม เก็บเงิน แต่ยังเป็นมนุษย์เงินเดือนอยู่ ไม่ได้ทำให้รวยและตั้งตัวได้ครับ เป็นความจริงของเศรษฐกิจทุนนิยม ดูต่างประเทศไว้เยอะๆครับ ญี่ปุ่น ลอนดอน ฮ่องกง ฯลฯ เมืองใหญ่ของเขาแทบไม่มีบ้านและคอนโดให้คนธรรมดาซื้อแล้ว มันซื้อกันไม่ไหว มนุษย์เงินเดือนตำแหน่งใหญ่ขนาดไหนก็ต้องเช่า จ่ายค่าห้องไปทุกเดือน หมุนไปตามวงเวียนเศรษฐกิจที่มีคนขีดเอาไว้ ถ้าอยากจะหลุดวงเวียนนี้ ชีวิตต้องเดินอีกทางครับ แต่จะเดินอย่างไร ก็ต้องตัดถนนเองครับ จากคุณ : Ivalice (Ivalice) เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 21:23:33

ความคิดเห็นที่ 26 ไม่มีลูก อดทน ประหยัด เก็บเงินไปศึกษาการลงทุน การทำธุรกิจ เช่าหอพักอยู่ไปก่อน รอฟองสบู่ไทยแตกแล้วค่อยซื้ออสังหา เหมือนปี 40 แก้ไขเมื่อ 25 พ.ย. 55 21:31:23 จากคุณ : ชีวิตคือชีวิต เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 21:29:56

ความคิดเห็นที่ 27 เห็นราคาบ้านแล้วตกใจ ทำไม เหมือนดูดีๆ ราคามันก็ปรี๊ดดด ไปสามล้าน up ทั้งนัน้ จากคุณ : กบกระโดดไม่ไกล เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 21:31:16

ความคิดเห็นที่ 28 เป็นเภสัชกรค่ะ คิดแบบจขกท ตอนจบใหม่เงินเดือนแถวบ้านนอกหมื่นห้า ผ่านมาหลายปีตอนนี้ก็ให้หมื่นห้าถึงหมื่นเจ็ด เราเลยออกมาเล่นหุ้น = =" อ้อ ตอนจบใหม่ตึกหน้ามอสามล้าน ตอนนี้เกือบสิบล้าน ตอนจบใหม่ข้าวจาน 20-25 ปัจจุบัน 30-40 แก้ไขเมื่อ 25 พ.ย. 55 21:44:34 จากคุณ : ลูกเป็ดขี้เกียจ เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 21:43:48

ความคิดเห็นที่ 29 ประเทศไทยไม่สามารถผลิตสินค้า เครื่องมือเครื่องใช้ ในด้านเทคโนโลยีได้ครับ ค่าครองชีพก็เลยต่ำ สังเกตว่า กว่าจะซื้อรถ ซื้อบ้าน ซื้อมือถือได้ เราต้องใช้เงินกันสูงมาก เพราะเราไม่สามารถผลิตเองได้ ข้าวสาร ผัก ผลไม้ พวกนี้ในไทยเราผลิตเองได้ ราคาก็อย่างที่เห็นครับ ถูกจนไม่รู้จะถูกยังไง มีให้กินทุกที่ ซื้อง่ายขายคล่อง ซึ่งถ้าเป็นที่อเมริกา จะมาตั้งร้านเฉยๆแล้วบอกขายมะม่วงเปรี้ยวถุงละยี่สิบบาท แบบนี้ไม่ได้นะครับ มีปัญหามาก แต่ในขณะเดียวกัน ต่างประเทศ การจะมีรถสักคัน มือถือสักเครื่อง หรือแม้แต่ซอฟต์แวร์ลิขสิทธิ์ ก็ใช้เวลาทำงานไม่นานก็มีได้ เดือนเดียวเองมั้ง ทีนี้เนี่ย การขับเคลื่อนของธุรกิจ ที่ไม่สามารถขับเคลื่อนเองได้ (เพราะผลิตไม่ได้) ก็ต้องมีเงินที่มาจากคนต่างชาติ เอาเงินมาสร้างอะไรสักอย่างที่เมืองไทย สร้างโรงงาน สร้างรีสอร์ท สร้างคอนโด ฯลฯ แน่นอน เขามีเงิน เขาไม่ต้องลงแรง เขาแค่แบกรับความเสี่ยงในเงินที่เขาลงทุนว่ามันจะแย่ลงไปไหม แล้วแรงละ........คนไทยไงครับ !!! คนไทยเก่งๆมีเยอะมากครับ จขกท ก็ถือว่าเป็นคนระดับเก่งแล้ว คนที่มีเงิน เขาก็จ้างคนไทยมาทำงานให้ "ไม่ต้องคิดอะไร ทำงานให้ก็พอ เดี๋ยวจ่ายเงินให้นะ" ง่าย สะดวก แฟร์ แถม ถ้าจะไปคินค้นอะไรใหม่ๆ ก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะมีเงินกินไหม หรือจะสำเร็จรึป่าว ? ใครจะไม่เอา !! ตอบสั้นๆแบบจำยอม "ลูกจ้างกันไปครับ" พอมีธุรกิจเกิดมากขึ้น ความต้องการแรงงานคุณภาพก็มากขึ้น แต่ในขณะเดียวกัน คนไทยเองก็พยายามจะเปิดกิจการเข้ามาแข่งกับต่างชาติเหมือนกัน แน่นอน ถ้าวัดกันในเรื่องคุณภาพ จะสู้ต่างชาติไม่ได้ (ในเรื่องเทคโนโลยีนะ) อะไรต่างๆที่ จขกท ถามถึง ผมจะอนุมานว่า มันคือสิ่งที่เป็น เทคโนโลยีนะครับ สิ่งที่คนในประเทศไทย ไม่สามารถลืมตาอ้าปาก ที่จะสร้างนวัตกรรมใหม่ๆขึ้นมาสู้เขาได้ คอนโด บ้าน ที่จขกท ถามนะครับ "นี่ก็เป็นสิ่งที่ต้องใช้เทคโนโลยีเช่นกันครับ"  รถเครนที่ใช้ยกปูนยกเหล็กขึ้นไปสร้าง ทำมาจากประเทศไทยมั้ย ลิฟต์ คนไทย หาวัตถุดิบ > ออกแบบ > สร้าง > ผลิต > ขาย > มั้ย มีอะไรบ้างที่เป็นของไทย 100% ....ไม่มีหรอกครับถ้าเป็นเรื่องที่เป็นเทคโนโลยี เขียนโปรแกรมยังต้องพึ่งพา compiler ของต่างประเทศเลยครับ คนไทยจะสร้าง compiler ขึ้นมาเองรึป่าวละครับ "แค่เป็นลูกจ้างเค้า ทำตามที่เค้าสั่งงาน ก็ขาถ่างแล้ว (ทำไม่ทัน)" แทบจะเลิกหวังไปเลยกับการคิดสิ่งใหม่ๆขึ้นมา จขกท ฟรีแล๊นสาย Graphic รึป่าวครับ ผมเดาเฉยๆนะถ้าไม่ใช่ขออภัย - อย่างถ้าใช้ Adobe Photoshop อะ คนไทยสร้างโปรแกรมตกแต่งภาพได้ดีเท่าเขาไหม โดยสร้างขึ้นมาเองเลย ถ้าคนไทยทำได้ ฟรีแล้นซ์ก็ไปซื้อโปรแกรมนี้มาใช้แทน Photoshop ต้นทุนของ Freelance คนนี้ก็ถูกลง ส่วนค่าแรงก็เหมือนเดิม ทำให้มีเงินเก็บมากขึ้น ลิฟต์ รถเครน หลอดไฟฟ้า ฯลฯ ในคอนโดที่ผมบอกไปตอนแรก หากผลิตในประเทศไทย 100% ทุกอย่าง ตั้งแต่คนงานคนไทย เครื่องจักรจากประเทศไทย ส่งขายโดยคนไทย ขายเพื่อคนไทย จะเป็นยังไง ลองนึกภาพตามดู อีกตัวอย่าง รถยนต์ มอเตอร์ไซค์ ที่พนักงาน โฟร์แมน วิศวกร สถาปนิก ขับรถมาทำงานสร้างคอนโด เขาก็ต้องมีต้นทุนในการจ่ายเงินให้กับของพวกนี้ แล้วมีของไทยรึป่าว ........ รถของคนไทย ผลิตจากวัตถุดิบในประเทศไทย เหมือนที่เราปลูกลำไย เหมือนที่เราปลูกมันสำปะหลัง...... มันมีมั้ยครับ (ไม่ต้องแบบ จากไทย 100% ก็ได้ แค่ซัก 70% ขึ้นไปก็พอ) เท่าที่ผมรู้ ... แบบไม่ฉลาดอะไรเท่าไหร่ .... ไม่มีครับ พวกเรานำเข้าหลายอย่าง และยังสร้างนวัตกรรมอะไรที่เปลี่ยนโลกไม่ได้ ต่อ.... ในเมื่อเขาต้องซื้อรถจากญี่ปุ่น(ที่อุตส่าห์มีน้ำใจเปิดโรงงานประกอบในไทย แถมขายให้คนไทย) ญี่ปุ่นบอก เฮ๊ย เทคโนโลยีพวกนี้ คุณสร้างเองไม่ได้ คุณก็ต้องซื้อราคานี้แหละ เราไม่ได้แข่งกับคนไทยเลย ไม่มีสินค้าคนไทยมาขายเลย ทำไมเราต้องลดราคาด้วย แล้วเค้าซื้อมั้ย.......ก็ต้องซื้อ เพราะเขาต้องใช้ทำงาน จริงมั้ยละครับ เพราะฉะนั้น บริษัทรับสร้างคอนโด สร้างบ้าน ก็ต้องยอมจ่ายเงินเดือนให้สูงขึ้น เพื่อให้คนพวกนี้มีเงินไปจ่ายของพวกนี้ แน่นอน ในเมื่อรายจ่ายของเจ้าของกิจการเค้าเยอะขึ้น มันก็ต้องเป็นต้นทุนของเค้า สินค้าของเค้า ก็คือบ้านและคอนโดที่ จขกท ถาม หรือแม้แต่รถ หรือแม้แต่ สินค้าเทคโนโลยีอื่นๆ มันจึงจำเป็นต้องแพงขึ้น แน่นอน เพราะต้นทุนเค้าแพงขึ้น แบบที่ผมอธิบายไป จะด้วยแพงขึ้นเพราะอารมณ์ หรือวัตถุดิบมีคุณภาพมากขึ้น หรือคนมีคุณภาพมากขึ้นก็ตามแต่ แต่มันต้องแพง..... มันจะถูกลงได้ มีแค่ 3 อย่าง 1. ต้องมีคู่แข่งที่ฟัดเหวี่ยงกันได้ ชิงตลาดกันได้ ต่อสู้กัน ยิ่งมีเยอะ ราคาก็จะยิ่งถูก 2. ประเทศนั้นๆ ต้องผลิต สิ่งนั้นๆได้เอง โดยไม่พึ่งพาประเทศอื่นเลย ตั้งแต่วัตถุดิบ คน เครื่องจักร ทุกอย่าง 3. เจ้าของสินค้า อยากทำบุญ สุดท้าย .... ถามว่าเทคโนโลยีมันจำเป็นต่อชีวิตเราด้วยหรือ ? ถามว่าเราผลิตเอง สร้างเองไม่ได้หรือ ? ในเมื่อคนในประเทศไทยไม่สามารถสร้างนวัตกรรม หรือสินค้าเทคโนโลยีเองได้ เราก็ไม่ต้องใช้เทคโนโลยีได้มั้ย ? ปล.หรือจะมีใครบอกว่า บ้าน คอนโด ในกรุงเทพ(หรือที่ใดก็แล้วแต่) เป็นงานแฮนด์เมด ไม่ต้องใช้เครื่องจักร ไม่ต้องนำเข้าอะไร ไม่แพง คนไทยทำกันเองได้เลย (กันไว้ก่อน เดี๋ยวโดนดัก ฮ่าๆ) จากคุณ : sillygang เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 22:14:12

ความคิดเห็นที่ 30 เก็บเงินสักก้อน เริ่มหาธุรกิจของตัวเองนะครับ ผมจบ(แบบไม่จบ)สายสถาปัตย์ ตอนอายุ 23 ผมไม่รู้เงินเดือนเริ่มต้น เพราะไม่ได้ไปสมัครงานสายนี้ เป็นฟรีแลนอยู่ 1 ปี รู้สึกว่าไม่ใช่ เงินไม่พอใช้ (นิสัยไม่ดี ใช้เงินเกินตัว) เลยเก็บเงินเริ่มธุรกิจเอง ตอน 25 ปัจจุบัน 27 กำไรเฉลี่ยต่อเดือนเกินแสน (นิสัยดีแล้ว ใช้จ่ายเป็นระบบ) หาตัวเองให้เจอครับ ผมชอบและรักงานสถาปัตย์ แต่ผมไม่รักรายได้ของมันเลย จากคุณ : kittenishly เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 22:18:30

ความคิดเห็นที่ 31 เราพึ่งเรียนจบ ทำงานได้ซักพักยังไม่ถึงครึ่งปี เงินเดือนน้อยนิด ทำงาน6วัน วันหยุดที่คนอื่นหยุดเราไม่ได้หยุด ;--; สิ่งที่จขกท พิมพ์คือสิ่งที่เราสงสัยคิดวนเวียนกลุ้มใจ ที่ทำได้คือ พัฒนาตนเอง แต่เราเหนื่อยกับเดินทาง +วันหยุดมีวันเดียว(แต่ดันไม่ว่าง;+;) จะกลายเป็นระบายซะแล้ว ขอบคุณที่จกขท.ตั้งกระทู้ และค.เห็นที่เป็นประโยชน์ของทุกๆคนนะคะ จากคุณ : rerina เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 22:50:24

ความคิดเห็นที่ 32 อสังหาริมทรัพย์ถ้าใครจะเข้าตอนนี้ต้องคิดให้หนักครับสถานการมันเริ่มเปลี่ยนแล้ว ระวังให้มากๆ แต่เดิมนั้นที่เกิดเศรษฐีอสังหาในยุคพ่อแม่เรานั้น เพราะช่วงนั้นมันช่วง baby boomer ครับ(คนเจนนั้นตอนนี้ อายุราวๆ50- 60) ตามชื่อแหละครับยุคนั้นมีอัตราการเกิดสูงมาก พ่อแม่ของคนยุคนั้นส่วนใหญ่มีบ้านหลังเดียว มีลูก 10 คน เมื่อคนยุคนี้โตขึ้น สู่วัยมีครอบครัว แต่ละคนย่อมต้องการบ้านของตัวเอง ดังนั้นเมื่อ 20-30 ปีก่อนนั้นความต้องการบ้านจึงสูงขึ้นอย่างเร็วมาก ราคาอสังหาพุ่งจนตามไม่ทัน หลายคนจับได้ทำเลทองเป็นเศรษฐีมากมาย จนกระทั่งฟองสบู่แตกตอน ช่วงปี 40 นั่นแหละครับ ราคาอสังหามันจึงชงักไปพักนึง ช่วงนั้นคนgen x ซึ่งมีอัตราการเกิดลงลงอย่างมาก(แต่ก็ยังเยอะ) เริ่มเข้าสู่ตลาดแรงงาน   ซึ่งส่วนหนึ่งมีบ้าน พ่อแม่อยู่แล้วความต้องการอสังหาในยุคนี้จึงชงัก แต่กระนั้นหลังเศรษฐกิจฟื้นมันประจวบกับบ้านเราเริ่มเกิดสังคมเมืองเติบโต อย่างรวดเร็ว กล่าวคือชาวนาคนต่างจังหวัดเริ่มที่จะเดินทางเข้าเมืองเพื่อทำงานโรงงาน  รวมถึงเริ่มมีคนเข้ามาทำธุรกิจอสังหา อย่างเต็มตัวกว้านซื้อที่มีศักยภาพเก็บเพื่อทำกำไร ส่งผลให้ที่ดินในเมืองและจุดที่มีศักยภาพยังคงราคาขึ้น ถึงแม้ว่าจะช้าลงบ้าง แต่หากใครสังเกตุที่ดินบางแห่งนั้นกลับราคานิ่งทำเอาเจ็บตัวไปหลายรายพอควร มาถึงยุคปัจจุบัน ผมมองว่าฟองสบู่ที่สะสมมันใหญ่มากแล้วครับ นั้นอัตราการเกิดลดลงทุกปี ประชากรประเทศไทยเริ่ม เข้าสู่ช่วงที่อัตราการเพิ่มติดลบครับ ถ้าคิดง่ายๆว่าพ่อแม่เด็กมีบ้านทุกคน ต่อไปเด็กทุกคนก็แค่รับช่วงต่อบ้านนั้น ไม่ได้มีความ จำเป็นต้องหาเพิ่มแต่อย่างใด พูดง่ายๆในภาพรวมความต้องการอสังหากำลังลดลง ซึ่ง ณ จุดจุดนึงเมื่อทุกคนมีบ้านะที่ทำกิน ความต้องการจะหายไป ดังนั้นที่ดินส่วนเกินราคาจะหายไปอย่างรวดเร็วครับ แต่กระนั้นก็ใช่ว่าอสังหาจะหมดแนวทางการเล่นครับ เพราะที่แต่ละที่ศักยภาพไม่เท่ากัน แน่นอนที่ดีๆมันมีจำกัดราคามันจะยังพุ่งอยู่ แต่ที่ผมจะเตือนคือมันไม่ใช่ทุกที่นะครับที่ราคาจะขึ้นแบบแต่ก่อน ดังนั้นการเล่นอสังหาจะยากขึ้น ถ้าจับผิดก็เจ็บตัวได้ ยิ่งการเข้ามาของพวกบ.อสังหา พกวนี้เค้ามีเส้นสาย เค้ามืออาชีพ เค้าจะรู้ว่าแผนการพัฒนาเมืองไปทิศทางใดและกว้านซื้อที่ไว้แล้ว โอกาสที่มือสมัครเล่นอย่างเราจะบังเอิญไปได้ที่ดีๆยากขึ้นกว่าแต่ก่อนรวมถึงที่หลายๆที่ก็ราคาเกินจริงไปแล้วหากซื้อไม่ระวัง เพราะความเชื่อที่ว่าอสังหามีแต่ขึ้นนั้น อาจเจ็บตัวเอาง่ายๆครับ อสังหานั้น ถ้าซื้อมาแล้วมันไม่ได้ใช้ประโยชน์ขายไม่ออก มันก็เท่ากับเอาเงินไปจมเฉยๆไม่ได้สร้างประโยชน์เลยหล่ะครับ แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 55 14:40:14 แก้ไขเมื่อ 25 พ.ย. 55 23:13:34 แก้ไขเมื่อ 25 พ.ย. 55 23:12:31 แก้ไขเมื่อ 25 พ.ย. 55 23:11:30 จากคุณ : hil4552 เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 23:09:43

ความคิดเห็นที่ 33 อย่างล่าสุดปี 2555 นั้น ราคาประเมินที่ดิน เพิ่มขึ้นเฉลี่ยทั้งประเทศ 20% จากการประเมินครั้งหลังสุดฟังดูเยอะครับ แต่เค้าประเมินกัน ทุก 4 ปี ดังนั้นเพิ่มจริงๆปีละ 5%ครับ สำหรับคนซื้อเงินผ่อน แน่นอนครับแค่ดอกเบี้ยเงินกู้ก็ขาดทุนแล้ว ยังไม่ต้องไปคิดเงินเฟ้อ ส่วนคนซื้อเงินสดนั้นถึงแม้ว่าจะยังคงกำไรแต่เมื่อหักลบเงินเฟ้อ เทียบกับการลงทุนอย่างอื่นหรือสภาพคล่องต่างๆก็ปฎิเสธไม่ได้ ว่ามันไม่เยอะมากเท่าเมื่อก่อน แต่ก็อย่างที่บอกไปในคห.บนครับ จับถูกก็กำไร เพราะที่ศักยภาพสูงอย่างสีลม เพลินจิต ราคาเพิ่มไปเกือบเท่าตัวเลย แต่กลับกันบางแห่ง เพิ่มแค่5-10%. ก็มี จากคุณ : hil4552 เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 23:25:35

ความคิดเห็นที่ 34 ก็คิดแบบนั้นมันคิดแบบปรกติ ก็ต้องคิดให้ต่างและหาช่องทางให้ถูกสิครับ จากคุณ : cantare เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 00:20:35

ความคิดเห็นที่ 35 เด็กสมัยนี้มันไม่เก่งจริง ไม่รู้จริง อันความรู้ รู้กระจ่างเพียงอย่างเดียว แต่ให้เชี่ยวชาญเถิดคงเกิดผล ปริญญาสมัยนี้มันคงจะได้กันง่ายๆ แจกกันเป็นโหลๆมั๊ง สมัยนี้เค้าไม่เรียก GEN Y แร้ว รุ่นหนู จขกท เป็น GEN Z หรือ I Gen หรือ e Gen หรือ thumb generation กันแร้ว คห8 เมืองไทยมีนโยบายกดค่าแรง ไม่ทราบเป็นนโยบาย ของรัฐบาลไหนพรรคไหนครับ เพ้อเจ้อจริงๆ คห18 บางครั้งการเป็นหนี้ก็เป็นลาภอันประเสริฐ ถ้าเราเริ่ม ผ่อนบ้านผ่อนที่ดินวันนี้ สมมุติเดือนละ หมื่นบาท ต่อไปอีก สิบปีเงินหมื่นมันก็จะมีค่าประมาณ หกเจ็ดพันบาทของสิบปี ที่แล้ว ต่อไปอีกทุกๆสิบปี มันก็จะลดลงประมาณเดียวกัน พออีกยี่สิบปีข้างหน้าเงินหมื่นจะเท่ากับเงินสามพันบาทในปัจจุบัน แต่ราคาอสังหาฯ จะเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่าตัว (มันเป็นอย่างนี้มา นานแล้วตั้งแต่มีการใช้เงินมาเป็นตัวกลางซื้อขายสินค้า) ไม่เห็นจำเป็นจะต้องซื้อบ้านในเมืองที่แพงๆ ซื้อชานเมือง ต่อไปมันก็ กลายเป็นในเมืองมาเอง ขอให้จินตนาการให้ถูกที่ก็แล้วกัน อะไรที่จะมีราคาสูงและคนจะแย่งกันซื้อในอนาคต? ติดทะเล ติดภูเขา ติดแม่น้ำ ติดแนวรถไฟฟ้าฯลฯ ทำไมนักการเมืองจึงรวยมาก เพราะพวกนี้เขารู้แล้วว่าจะตัดถนนหลักผ่านที่ใด โครงการรถไฟฟ้าสาย ใดจะมาก่อนมาแนวใด ฯลฯ คห13 บอกว่าบ้านเป็นหนี้สินก้อนโต ไม่ใช่ ทรัพย์สิน เฮ้อ ฟังแล้วท้อใจเด็กสมัยนี้เลย คห32 อ่านดูแล้วเหมือนดูว่าจะรู้ดี แต่มั่วซะส่วนใหญ่ ไปศึกษาเรื่องbaby boom genX gen Y มาใหม่ไป๊ อสังหา ถือเป็นส่วนหนึ่งของการออม และการลงทุนได้ด้วยครับ คห 29 ก็มั่วอีกแหละ ประเทศไทยผลิตรถเองได้ แต่ที่ราคามันสูงเป็นเพราะ ภาษีที่รัฐบาลเก็บมันสูง และการกีดกั้นการนำเข้าเพื่อผลประโยชน์ของคนใน พรรคการเมือง น่าจะมีหลายคนจำได้ว่านามสกุล จึงไม่รุ่งเรืองกิจ เป็นของพรรคใด ที่ผลิตชิ้นส่วนรถให้ค่ายญี่ปุ่นหลายๆค่าย รถบรรทุกแพงก็ทำให้ค่าขนส่งสูงตามไป แล้วผลที่ได้ก็คือสินค้าราคาแพงขึ้น มั่วจริงประเทศต่างชาติประเทศไหนกันที่ทำงาน เดือนเดียวมั๊งก็ได้รถ รถจักรยานหรือมอไซด์มั๊ง (อันนี้พูดถึงค่าแรงเฉลี่ยนะหนูนะไม่ใช่ ระดับท๊อปของประเทศ) ญี่ปุ่นกำหนดไม่ได้หรอกว่าต้องขายราคานี้ราคานั้น แต่รัฐบาล เรามันเอี๊ยเองที่ตั้งกำแพงภาษีซะสูง รถที่ผลิตในประเทศก็มีไม่กี่บริษัท (ญี่ปุ่นท้างน้าน เมื่อคูู่แข่งน้อย นับตัวได้ แล้วใครมันจาตัดราคากันเอง ญี่ปุ่นก็รู้ๆอยู่ ) เด็กสมัยใหม่จบปริญญา ที่ตั้งตัวไม่ได้ไม่มีวันรวยเพราะ 1 ไม่เก่งจริง (กระโหลกกะลาก็เรียนจบปริญญาตรีได้ขอให้แค่จบมอหกมา) 2 ความรู้ไม่แน่น (ก็อาจารย์ไม่มีทางเลือก หากจะให้ตกเยอะอาจารย์ก็มีปัญหา) 3 ไม่ประหยัด (ต้องกินข้าวห้าง ต้องเดินห้าง ตัดผมก็ตัดห้าง ฯลฯ) 4 ติดหรู (กระเป๋า อย่างน้อย ต้องมีลิงเกาะ) 5 ตามกระแส (ใครมีไอโฟน กรูต้องมี ทั้งๆ ไม่ใช่ของจำเป็น บางคนขายตัวก็ยอม) 6 ไม่มีสัมมาทิฏฐิ จะมีมิจฉาทิฏฐิมาแทน (ต้องสวย ต้องเริ่ดหรูกว่า แทนที่คิดว่าจะดีกว่า) 7 ไม่นำหลักธรรมแห่งความสำเร็จ คือ อิทธิบาทสี่ มาใช้ จขกท มาถูกทางแล้ว เพราะไม่ฟุ้งเฟ้อไม่ติดหรู ไม่ใช้ของตามกระแสที่ไม่จำเป็น เพียงแต่ยังคลำทางอยู่ ให้นำหลักธรรมที่นำไปสู่ความสำเร็จมาใช้ (อิทธิบาทสี่) อย่างไรซะหนูก็ไม่มีทางยากจนเพราะเท่าที่อ่านดูหนูไม่ใช่คนประมาท จากคุณ : ผ่านไป เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 00:51:46 A:58.8.133.135 X: TicketID:189392

ความคิดเห็นที่ 36 ตกงานมาเข้าปีที่ 5 แล้วอะ จากคุณ : เหมียวออก้า (orcahappy) เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 00:59:07

ความคิดเห็นที่ 37 เห็นด้วยกับคุณจขกท ราคาบ้านทำไมมันถึบตัวหนีเงินเดือน เราไปไกลจัง น่าจะมีการควบคุมราคาบ้านบ้างนะ เหมือนกับ คุมราคาข้าวแกง ไม่ทราบใครทำงานเกี่ยวกับรับเหมาก่อสร้าง บ้างครับ สมมุติว่าบ้านราคา5ล้าน เนื้อที่80ตรว บ้าน2ชั้น 3ห้อง นอน อยู่แถวปทุม รบกวนช่วยมาแบ่งออกเป็นส่วนๆที่ว่า ค่าทื่ ค่าก่อสร้างบ้านนี่ราคาต้นทุนมันประมาณเท่าไหร่ จากคุณ : A10 เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 01:06:06

ความคิดเห็นที่ 38 สถานการณ์คล้ายญี่ปุ่นตอนนี้อะค่ะ ที่งานหายาก คนตกงานง่าย รายได้ต่ำ คนไม่ค่อยเอาเงินออกมาใช้ ทำให้ ญี่ปุ่นเงินฝืด ก็ลองเสิร์ชกู๋หาบทความ/ข่าว จาก นสพ/แมกกาซีนด้านเศรษฐกิจ ภาษาอังกฤษ ที่เชื่อถือได้ อ่านเอาอะค่ะ ว่าคนเค้าทำยังไง แก้ปัญหายังไง จากคุณ : lovelypriest เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 01:14:11

ความคิดเห็นที่ 39 . . เท่าที่อ่านมาผมว่าน้อง จขกท แอบโลกไม่กว้างนิดๆนะครับ ผมอายุสามสิบต้น เงินเดือนแสนกลาง สุขภาพปกตินะครับ ไม่ได้ป่วยหนักเป็นโรคอะไรแบบที่คุณว่าเลย เวลาว่างก็มีพอให้ทำธุรกิจส่วนตัวได้ อย่าคิดไปเองครับ ว่าคนได้เงินเดือนเยอะต้องไถนาทุกคน หัวหน้าผมเงินเดิอนเกินครึ่งล้าน บริษัทแม่ที่เมืองนอกอนุญาต ให้ลาพักร้อนได้ปีละ 5 เดือน ว่างกว่าผมอีก แล้วอย่างงานในเอเจนซี่ที่บอก เงินเดือน 14k - 17k เคยลองไปถามน้องๆมันไหมว่า หัวหน้ามันเงินเดือนเท่าไหร่? งานเอเจนซี่เป็นสายงานเฉพาะทาง ไม่ใช่ว่าจะทำกันได้ทุกคน ตอนแรกๆเข้าไปเค้าไม่ให้เงินเยอะหรอกครับ เพราะไม่รู้จะรอดรึเปล่า และวิธีที่จะรู้ว่ารอดหรือไม่ก็คือจัดงานให้หนักๆ มันถึงเลิกกันตีหนึ่งตีสอง แต่ลองไปถามคนที่เค้ารอดแล้วสิครับ พวกทำมา5-6 ปี รางวัลพอมี เงินเดือนเฉียดแสนครับ และถ้ายิ่งบางคนรางวัลเยอะๆ ไปไกลแบบหลายแสนเอเจนซี่แย่งตัวกันวุ่นวาย กลับมาเรื่องบ้าน ไม่ใช่ว่ามันจะแพงจนซื้อไม่ได้หรอกครับ เพียงแต่คุณไปดูที่ที่มันแพงเกินรายได้คุณเท่านั้นเอง ก็เลยคิดว่ามันแพง ไปดูพวกทำเลดีๆติดรถไฟฟ้า อยู่กลางเมือง เดินทางสะดวก ยังไงมันก็แพงครับ ลองออกไปแถวๆชานเมือง คนเงินเดือนสองหมื่น เค้าก็ซื้อกันได้เยอะแยะครับ แต่ถ้าอยากได้ที่ที่มันดีๆก็ต้องยอมจ่าย และที่มันขายแพงได้ก็เพราะว่ามีคนซื้อไหวไงครับ คุณแค่ซื้อไม่ไหว ไม่ใช่แปลว่ามันแพงนะครับ เพราะถูกแพงของแต่ะละคนมันไม่เท่ากัน จากคุณ : rar chair เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 01:24:01

ความคิดเห็นที่ 40 เป็นกระทู้ที่ดีครับ ยังไม่รู้จะทำอะไรดีก็สะสมทุนไปเรื่อยๆก่อนครับ รุ่นพี่ผมคนนึงแกทำงานประจำเต็มที่แล้วก็ศึกษาเรื่องหุ้นไปด้วย งานแกก็ก้าวหน้าจนเป็นระดับบริหารในองค์กรข้ามชาติ พอร์ทแกก็โตขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายลาออกจากงานประจำมาเล่นหุ้นเต็มตัวได้ ก็มาจากการสะสมทุนและหาความรู้เรื่องหุ้นนี่ล่ะครับ การลงทุนไม่ได้มีแค่หุ้น ที่ยกตัวอย่างนั่นแค่ให้เห็นว่ามันทำได้จริงครับ คนอายุน้อยไม่มีทุนที่จะกลายเป็นเศรษฐีหลักร้อยล้านอ่ะครับ จากคุณ : sleeper_j เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 02:14:19

ความคิดเห็นที่ 41 #39 เราก็ไม่ได้บอกว่าตัวเองโลกกว้างนะคะ ก็ตามที่ให้ข้อมูลไปแหละค่ะ ว่าเราก็เพิ่งทำงานได้ไม่นาน คือ เราตั้งกระทู้เพื่อ "ถาม" อะค่ะ ไม่ใช่ตั้งเพื่อ "บอก" จะบอกว่า โลกแคบ หรือ ด้อยประสบการณ์ก็คงยังงั้นแหละค่ะ เราตั้งกระทู้เพราะสงสัยว่า คนไทยส่วนมากนี่เงินเดือนสูง ( 5หมื่น - แสน) กันเหรอ   ทำไมคนรอบตัวเรา + เราเอง เงินเดือนไม่สูงเลยล่ะ เราก็ไม่ได้จะบอกว่า คนเงินเดือนสูงต้องไถนาทุกคนนะคะ ก็รู้นะคะว่ามันคงมีอาชีพบนโลกแหละ ที่งานไม่เครียด ไม่ต้องไถนา แต่เงินเดือนสูง (สูงในที่นี้ คือ สูงกว่าที่เราและคนรอบข้างได้) แต่ก็นึกไม่ค่อยออกว่า งานอะไรบ้าง และ มีโอกาสมากน้อยแค่ไหนที่คน "ส่วนมาก" ของสังคมจะทำได้ ที่คุณว่า "พวกคนที่ทำงานเอเจนซี่ กัน 5-6 ปี ก็ได้เงินเดือนเยอะ ได้รางวัลมากมาย" เราก็รู้จักนะคะ คนที่อายุสัก 30 กว่าๆ ทำงานเอเจนซี่ เงินเดือน แสนสองแสน เจ้านายออกตังไปเที่ยวตปท.น่ะค่ะ แต่ว่า พี่คนนั้นเค้าต้องออกจากเอเจนซี่แล้วล่ะค่ะ เพราะว่า หลังเสีย ตาเสีย ฮอร์โมนผิดปกติ กระเพาะปัสสาวะอักเสบ เสียเงินรักษาตัวอีกเป็นแสน ปัจจุบันมีครบทุกอย่าง ยกเว้นลูกค่ะ เพราะแกมีลูกไม่ได้แล้ว (เรารู้จักคนแบบนี้ในวงการโฆษณาหลายคนเลยล่ะค่ะ) นั่นคือสิ่งที่เราเจอมา เราเลยมั่วสรุปเอาเองในใจว่า สายเอเจนซี่โฆษณานี่ ถ้าระดับท็อป ได้เงินเยอะแน่ แต่ส่วนมากร่างกายพังค่ะ เข้าข่ายเงินเดือนเยอะทำงานหนักมั้ยคะ? กลับมาเรื่องบ้านที่คุณบอกว่า บ้านแถวชานเมือง คนเงินเดือนสองหมื่นซื้อได้เยอะแยะ เราไปดูแถว บางกรวย ไทรน้อย บ้านชั้นเดียว ก็ประมาณล้านนิดๆนะคะ ล้านนิดๆ นี่เราว่า คนเงินเดือนสองหมื่นก็อ้วกเหมือนกันนะคะ ถ้าต้องผ่อนเองคนเดียว? ถ้าคุณบอกว่า "มีบ้านราคาถูกๆที่ เงินเดือนสองหมื่นซื้อได้" ไม่ทราบ คุณไปเห็นมา บ้านราคาเท่าไรเหรอคะและแถวไหน เผื่อทำเลดีจะได้ไปซื้อบ้าง เพื่อนต่างชาติเราก็เล็งหาบ้านแถวปริมณฑลอยู่เหมือนกัน แต่ถ้าถึงกับ ออกฉะเชิงเทราหรือสุพรรณไปเลยก็คงไปเหนื่อยกับการเดินทาง + ค่าน้ำมันอยู่ดีล่ะค่ะ แบบนี้จะเรียกว่าเป็นบ้านที่พักอาศัยที่คนเงินเดือน สองหมื่น"สามารถ"ซื้อได้จริงๆเหรอ คุณทำงานประจำ งานไม่หนัก เงินเดือนสูงก็ยินดีด้วยค่ะ ไม่ทราบถามได้มั้ยคะว่า ทำงานอะไร ด้านไหนเหรอคะ เผื่อเป็นวิทยาทานว่า สายอาชีพนี้ งานไม่หนัก ไม่เครียดมาก + เงินเดือนสูงเนี่ย อาชีพอะไร ต่อไปจะได้มีแนวทางไปแนะนำพวกรุ่นน้องเด็กมัธยมได้ ถ้าไม่สะดวกตอบก็ไม่เป็นไรนะคะ อย่างที่บอกค่ะ เราตั้งกระทู้เพื่อ "ถาม" ค่ะ ไม่ได้ตั้งเพื่อ "บอก" เราไม่มีความรู้หรือประสบการณ์จะมา "บอกเกล่า" พี่ๆในห้องนี้หรอกค่ะ เพราะเราก็เพิ่งเริ่มทำงานได้ไม่นาน เราตั้งเพื่อถาม เพราะไม่เข้าใจกลไกสังคม ก็เลยมาถามเพราะเผื่อมีคนที่อายุการทำงานมากกว่าจะอธิบายได้เท่านั้นเอง แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 55 02:28:44 จากคุณ : SICKHEART เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 02:21:49

ความคิดเห็นที่ 42 . . ผมว่าที่คุณพิมพ์ใน คห.23 อันนั้นเรียก "บอก" นะครับไม่ใช่ "ถาม" ที่คนรอบตัวคุณเงินเดือนไม่สูง มันไม่ได้แสดงว่าคนรอบตัวคนอื่นจะเงินเดือนไม่สูง มันก็เหมือนกันที่บอกว่าที่คุณซื้อบ้านไม่ได้ มันก็ไม่ได้แสดงว่าคนอื่นจะซื้อไม่ได้ เพราะเห็นแต่ละโครงการที่ทำเลดีๆแพงๆ ขายหมดเร็วยังกับแจกฟรี อันนี้คงเข้าใจนะครับ ผมทำสาย marketing ครับ แต่มีเพื่อนทำเอเจนซี่เยอะครับ น้องชายก็ทำอยู่ ยังไม่มีใครเป็นโรคอะไรแบบที่คุณว่านะครับ ยังมาตีแบท เตะบอลด้วยกันบ่อยๆ คุณเห็นแค่ไม่กี่คนอย่าไปสรุปแบบเหมารวมเลยครับ คนที่ไม่ดูแลสุขภาพไม่ว่าจะทำงานอะไรก็สุขภาพไม่ดีครับ ส่วนเรื่องบ้าน ถ้าคุณเงินเดือนน้อยคุณก็ต้องซื้อที่มันไกลออกไปนั่นแหละครับ ถูกต้องแล้ว หรือไม่ก็ต้องดูเป็นบ้านมือสอง ส่วนเรื่องผ่อนบ้านหลังละล้านกว่าๆ เอาง่ายๆอัตราทั่วไปคือล้านนึงผ่อนเดือนละประมาณเจ็ดพัน คนเงินเดือนสองหมื่นผ่อนบ้านไม่ถึงหมื่นนี่อ้วกแล้วหรอ?? ส่วนจะถามว่ามีที่ไหนแนะนำ ผมว่าคุณพิมพ์ในอากู๋ 3วิก็เจอแล้วนะครับ มีทั้งแถวพระราม 2 / ลำลูกกา เยอะแยะครับ ผมว่าก่อนอื่นถ้าคุณอยากมีรายได้พอให้สามารถซื้อบ้านทำเลดีๆแพงๆได้ ควรจะต้องเริ่มจากการปรับทัศนคติในการมองโลกให้กว้างกว่านี้ก่อนครับ อย่าเหมารวม และคิดว่าสิ่งที่อยู่รอบๆตัวคุณคือบทสรุปของทุกอย่าง จากคุณ : rar chair เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 03:24:56

ความคิดเห็นที่ 43 บ้านที่ จขกท.บอก คงจะเป็นบ้านเดี่ยว ใจกลางเมืองน่ะครับ บ้านใหม่ ทาว์นเฮ้าส์ สองชั้นแถวๆ พระประแดง สุขสวัสดิ์ ประชาอุทิศ พระรามสอง บางมด ที่ผมอยู่ พื้ันที่ 18 ตร.ว. ราคาเริ่มที่ 6.5 แสนครับ ถ้าใหญ่หน่อย 24 ตร.ว. ก็ประมาณ 1.2 ล้าน ถ้าเป็นบ้านแฝด ก็ประมาณ 2 ล้าน บ้าน 1.2 ล้าน ผ่อน 25 ปีประมาณ 8 พันบาทครับ ผมเพิ่งไปดูมาเมื่อเย็นวันนี้นี่เอง พวก คอนโดล้านๆ นั่นเอาไว้สำหรับพวกคนรวย รายได้เดือนละ แสนอัพครับ พวก พนักงานบริษัท เงินเดือนส่วนใหญ่ไม่เกิน 15 k ทั้งนั้นแหละ พวกได้หลายหมื่นเป็นแสน มีน้อยมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เทียบแล้วไม่ถึง 0.1 เปอร์เซ็นต์ด้วยซ้ำไป จขทก. ยังถือว่าโชคดี ที่ได้อยู่กับพ่อแม่ ไม่ต้องเช่า ไม่ต้องเดินทางไปไหน แต่ถ้าอนาคต ออกไปนอกบ้านแล้ว จะรู้สึกถึงความลำบากที่แท้จริง การอยู่กับพ่อแม่นั้นแสนสบาย ไม่ต้องรับภาระอะไรทั้งสิ้น ถ้าแต่งงาน มีครอบครัว มีลูก มันจะไม่เหมือนเดิมเลย ความรับผิดชอบ ความเครียด จะสูงมาก จากคุณ : กบกินกะลา เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 04:35:20

ความคิดเห็นที่ 44 สิบปีก่อน ดิชั้นสต๊าทเงินเดือนก้อนแรก6000 เพื่อนที่จบมาพร้อมกันติดเอฟตัวเดียวกันนั่งแก้เอฟข้างๆกัน บังเอิญตอนปีหนึ่งนางไปซัมเมอร์เมืองนอก ให้แฟนฝรั่งเซ็นต์ใบฝึกงานให้ สต๊าทเงินเดือน 30000 ตอนนี้50000แล้วมั้ง ตำแหน่งเอ็นเตอร์เทนเจ้านาย และลูกค้า เล่าแล้วเศร้า จากคุณ : วี (ชาแนลวี) เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 08:57:19

ความคิดเห็นที่ 45 ถึง คห 35 ค้นมูลที่ผมไปค้นมาได้ ตามที่เคยอ่านและจำความได้ครับ   ที่มา http://voicelabour.org/%E0%B8%9B%E0%B8%B1%E0%B8%8D%E0%B8%AB%E0%B8%B2%E0%B8%84%E0%B9%88%E0%B8%B2%E0%B8%88%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%87%E0%B8%82%E0%B8%B1%E0%B9%89%E0%B8%99%E0%B8%95%E0%B9%88%E0%B8%B3%E0%B9%81%E0%B8%A5%E0%B8%B0/ จากคุณ : Zhounat เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 09:59:21

ความคิดเห็นที่ 46 ลืมแนบรูปครับ ตารางเปรียบเทียบค่าจ้างทั่วประเทศ 2002-2011 จากคุณ : Zhounat เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 10:01:26

ความคิดเห็นที่ 47 ค.ห. 43 บ้านของที่ไหนครับที่ไปดูมา ช่วยแนะนำทีครับ ผมจะไปดูมั่งครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : Love_nona เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 10:36:59

ความคิดเห็นที่ 48 39 & 42 ตรงไปตรงมามากครับ จากคุณ : DBM999 เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 10:50:44

ความคิดเห็นที่ 49 #42 แต่ผมว่าคนที่เงินเดือนสูงจากการเป็นมนุษย์เงินเดือนมีอยู่น้อยนิดนะครับเมื่อเทียบกับมนุษย์เงินเดือนส่วนใหญ่ จากคุณ : อาคารกระดาษ (อาคารกระดาษ) เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 11:16:10

ความคิดเห็นที่ 50 ตั้งตัวได้นะ  ถ้ามองโลกของความเป็นจริง  เค้าทำกันแบบนี้ ( พบเห็นได้ทั่วไป ) 1. ซื้อบ้าน ก็กู้แล้วผ่อน 25-30 ปี ปกติเงินเดือน 2 หมื่นจะกู้ได้ 1 ล้าน แล้วสามี + ภรรยา เงินเดือนรวม 40,000 - 60,000 กู้ได้ 2 -3 ล้าน ทำไมจะซื้อบ้านไม่ได้ล่ะคะ แต่ก็ต้องประหยัดหน่อย 2. อาหารการกิน ค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน ถ้าอยู่กันเป็นครอบครัว หุงข้าวแล้วทำอาหารกินกันเป็นหม้อใหญ่ๆ เก็บไว้หลายมื้อ เช่น อาจจะหุงข้าว 1 หม้อ มีกับข้าว 2 อย่าง ที่เหลือเป็นไข่เจียว, นำพริกผัก ฯลฯ   3. พ่อแม่ช่วย คือพ่อแม่ปกติเขาก็ทำงาน มีเงินเก็บ ก็อาจจะช่วยลูก บางคนช่วยตั้งแต่ ค่าสินสอดตอนแต่งงาน มีลูกก็ช่วยเลี้ยงลูก ฯลฯ เลยนะ ( แต่ไม่สนับสนุนนะ ปล่อยพ่อแม่ให้เป็นอิสระเถอะค่ะ ) 4. ค่อยๆ ผ่อนชำระบัตรเครดิต รู้ไหมว่า คนไทยมีการใช้บัตรเครดิตทั้งประเทศกันกี่ร้อยล้านใบ วงเงินกี่แสนล้านบาท สรุป  ไม่ต้องเงินเดือนสูงเป็นแสนบาทหรอกค่ะ แต่ต้องใช้ระยะเวลาตั้งตัว 30 ปีค่ะ -_-"a จากคุณ : จำฉันได้ไหม เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 11:16:44

ความคิดเห็นที่ 51 ตั้งตัวได้ซิ เงินเดือนเราน้อยกว่าจขกท.เรามีบ้านตอนอายุ 28ปี สิ่งที่สำคัญกว่าจำนวนเงินคือการบริหารเงินและการใช้ชีวิตคะ จากคุณ : สละไซเดอร์ เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 12:42:53

ความคิดเห็นที่ 52 ชอบกระทู้นี้ครับ มันสะใจดีครับ คงต้อง ต่อสู้กันระหว่าง ทุนนิยม กับ ความพอเพียง การต่อสู้กับความฝัน และความเป็นจริง จากคุณ : mix_more เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 12:44:47

ความคิดเห็นที่ 53 http://jakkapong.wordpress.com/2012/03/19/%E0%B8%AA%E0%B8%B8%E0%B8%82%E0%B8%A0%E0%B8%B2%E0%B8%9E%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B9%80%E0%B8%87%E0%B8%B4%E0%B8%99%E0%B8%97%E0%B8%B5%E0%B9%88%E0%B8%94%E0%B8%B5-money-fitness/  ลองดูเว็บนี้กันนะครับ จากคุณ : bigwores เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 12:53:22

ความคิดเห็นที่ 54 ไม่ได้สำคัญว่าคุณมีรายได้เท่าไหร่ แต่สำคัญที่คุณเหลือเก็บเท่าไหร่ จากคุณ : rewrite เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 13:13:38

ความคิดเห็นที่ 55 อื้ม ... น่าติดตาม จากคุณ : ข้าวเหนียวถั่วดำ เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 13:23:33

ความคิดเห็นที่ 56 มาเก็บข้อมูลเงียบๆ อยากได้บ้านเป็นของตัวเองเหมือนกัน ไม่อยากรอมรดกที่ไม่รู้จะตีกันอีกกี่ที ได้อีกกี่อย่างถึงจะพอใจ จากคุณ : super-bobah เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 13:39:54

ความคิดเห็นที่ 57 คิดอยู่เหมือนกัน ได้ยินกรอกหูมาตั้งแต่เด็ก ว่าอีกหน่อยพอเราโต พ่อแม่แก่เฒ่า เราก็ต้องเลี้ยงดูท่าน... จะบอกว่า ทุกวันนี้เราก็ว่าโตแล้วนะ แม่ก็แก่ละ หกสิบกว่า แต่เรายังหาเงินได้ไม่เท่าแม่เลยอะ -*- แบบว่าแม่ไม่มึความจำเป็นอะไรต้องให้เราเลี้ยงเลย 555+ จากคุณ : ปฏิจจสมุปบาท (ปฏิจจสมุปบาท) เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 14:00:34

ความคิดเห็นที่ 58 เข้าห้องสินธรบ่อยๆ แล้วหลายๆคนจะหายสงสัยเอง จากคุณ : น้องปิงปอง เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 14:17:01

ความคิดเห็นที่ 59 ล่าสุด เป็นมนุษย์เงินเดือน หาได้เงินเดือน 17k เราก็นึกว่า เป็นบริษัทอเมริกา ถึงได้จ่ายให้เราได้เยอะจัง ที่ไหนได้ เป็น บริษัทมาเลเซีย นี้ล่ะคะ แล้วก็ไม่ได้ทำงานหนักเลย เข้าเก้าเลิกห้าครึ่ง มีOT มีสวัสดิการ แต่คนไทยด้วยกันนี้แหละเขม่น อิจฉาริษยากันเอง ตัดขา (เราก็ออกเพราะโดนตัดขา) เรากล้าพูดเลย ถ้าเจ้านายคนไทย จ่ายค่าแรงให้สูงขึ้น ประเทศนี้จะพัฒนาขึ้นอีกเยอะ เหมือนปลูกส้มพันธุ์ดี แต่ถ้าไม่ใส่ปุ๋ยเลย พึ่งฟ้าพึ่งฝน ก็คงมีชะตากรรมแบบนี้ล่ะคะ จากคุณ : หวานใจนายโหด เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 14:44:19

ความคิดเห็นที่ 60 #35 ผมมั่วตรงใหนหรือครับ ลองอธิบายมาดีกว่ามั้ยได้ความรู้ด้วยไม่ใช่เข้ามาว่าคนอื่นมั่วแล้วไม่บอกอะไรเลย ที่ผมยกเรื่องเจนมา ผมเข้าใจว่าโดยมากเค้าใช้ Gen ในการอธิบายลักษณะนิสัยของคนแต่ละรุ่นมากกว่า แต่ผมยกมาเพื่อให้เห็นภาพของจำนวนประชากรที่ลดลงครับ เพราะคุณต้องเข้าใจราคาที่ดินมันสูงขึ้นเพราะเดิม คนมันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ที่มันเท่าเดิม เท่ากับจำนวนที่ต่อคนมันจะลดลง คนย่อมต้องแย่งชิงเพื่อให้ได้ที ราคามันเลยสูง แต่ทุกวันนี้มันเริ่มเปลี่ยนครับ ยุคใหม่ เด็กลดลง ถึงจุดนึงพอพวก baby boomer ซึ่งมีเยอะเริ่มตายหมด ประชากร จะลดลงเริ่มลดลงครับ ที่มีเท่าเดิม ดังนั้นเท่ากับจำนวนที่ต่อคนมันมากขึ้น ดีมานมันจะลงอัตโนมัติ เพราะความจริง เราก็ต้องการที่แค่ใช้อยู่ ทำงาน ช็อปปิ้ง เมื่อคนลดลง คาปาซิตี้ในธุรกิจเหล่านี้ย่อมลดลง ดังนั้น ดีมานมันลงเองครับ ถ้าที่ที่ซื้อไปทำประโยชน์ไม่ได้ ราคามันก็ตกอัตโนมัติ ซึ่งอย่างที่ผมบอกไปผมก็ไม่ได้สรุปว่าทุกที่จะราคาตกหมด เพราะเหมือนคนหล่อสวย คนย่อมแย่งอยากได้ที่ทำเลดีๆ ที่ทำเลดีมันจะแพงขึ้นแน่ ที่ผมจะสื่อมันแค่ ไม่ใช่ทุกที่ที่จะราคาขึ้น ธุรกิจนี้มันจับยากกว่าแต่ก่อนมาก เอาแค่ราคาที่ดินเฉลี่ยๆล่าสุดขึ้นมาก็ไม่สูงเท่าดอกเบี้ยเงินกู้ที่จะเอาไปซื้ออีก จากคุณ : hil4552 เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 14:54:00

ความคิดเห็นที่ 61 สู้ต่อไป ยอดมนุษย์เงินเดือน ทั้งหลาย จากคุณ : พ่อมดกระป๋อง เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 15:13:15

ความคิดเห็นที่ 62 นึกว่าสมัยนี้คนมีรายได้มากขึ้นซะอีก ไปเดิน Paragon, Central World, Discovery คนเพียบบบบบบบ ร้านอาหารเต็มแทบทุกร้าน แต่กับผม อย่าว่าแต่ราคาของขายตามห้าง แค่ราคาอาหารก็แพงจนจุกทุกครั้งที่เพื่อนนัดเจอกัน ถ้าไม่มีเหตุอะไรผมไม่ไปเดินหรอกครับ ผมโชคดี ครอบครัวมีฐานะพอควร เรียนจบนอก แต่ก็ยังโหนรถเมล์ไปกลับบริษัทตอนกลับมาฝึกงาน ยังคงใส่ขาสั้นรองเท้าแตะไปไหนมาไหนกับเสื้อตัวละ 200 ถึงจะไปเดิน Paragon ก็เหอะ (นี้อาจเป็นเหตุผลว่าทำไมยังหาแฟนไม่ได้ 555) ตอนนี้ก็หลบมาทำงานต่างประเทศ เห็นเงินเดือนเมืองไทยแล้วไม่คุ้มกับที่ลงทุนไปเรียนมาเลยครับ แต่ใจจริงก็อยากกลับครับ คงจะทำอยู่ซักพักเพื่อถอนทุนแล้วก็เก็บเงินครับ เห็นใจหลายๆคนที่ต้องเจอเงินเดือนเริ่มต้นต่ำครับ งานหนัก เงินน้อย เป็นใครก็ท้อ แต่ผมคิดว่าถ้ามีโอกาสก้าวหน้าแล้ว เงินก็จะไหลมาเองครับ แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 55 19:57:23 จากคุณ : hoyhey เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 16:05:40

ความคิดเห็นที่ 63 ผมอายุ26ปี ได้เงินเดือน 28k สิ้นเดือนนี้จะออกจากงานเพราะคิดแบบเจ้าของกระทู้ เงินเดือนเท่านี้เมื่อไหร่จะได้ซื้อบ้าน จะเอาตังที่ไหนแต่งงาน เลี้ยงดูพ่อแม่ น้อง เมเนอเจอร์ อายุ35 เงินเดือนประมาณ 50k แปรว่ากว่าผมจะมีเงินครึ่งแสน คงต้องใช้เวลาอีกพอสมควรอย่างน้อยก็ 4-5ปี + การปรับค่าแรงตามเงินเฟ้อแล้วนะ ผมว่าปัญหาจริงๆคือรายได้ของไทยไม่สัมพันธุ์กับรายจ่ายนะครับ ผมเคยไปเป็นเด็กเสริฟที่ร้านอาหารเพื่อนพ่อที่เมกานะ ได้ค่าแรงชั่วโมงละ $7.5 แต่ข้าวที่ขายราคาประมาณ $6.5/มื้อ ส่วนเครื่องอุปโภคพื้นฐานเนี่ย ก็ไม่แพงกว่ารายได้/ชั่วโมงมาก แต่คุณลองคิดดูสิว่าคนไทย ผมให้ขั้นต่ำชั่วโมงละ 50เลยนะ ซื้อแชมภู 1ขวดใหญ่ได้ป่าว สรุปคือนายจ้างบ้านเราอ่ะกดค่าแรงมากไป ไม่ยอมให้ลูกจ้างลืมตาอ้าปากบ้าง คิดแต่กำไรของตัวเอง จากคุณ : Tsim_Sha_Tsui เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 16:12:28

ความคิดเห็นที่ 64 มาต่ออีกนิดครับ... การที่เราเห็นคน ไปเดินห้าง ซื้อของแพง ๆ ภาพที่เห็นมันอาจไม่ใช่ที่เราคิด.... ตอนนี้การเข้าถึงการเป็นหนี้มันง่ายมากครับ -เงินเดือนไม่ถึง มี บริษัท รับทำ สลิปเงินเดือนให้ -อยากได้อะไร ไม่ต้องดาวน์ ผ่อนอย่างเดียว ปล.นี่แหล่ะครับที่จะทำให้คนเราไปไม่รอด ทำงานใช้แต่หนี้ ๆ ๆ ๆ...เอิ๊ก ๆ ๆ จากคุณ : อดีตหัวหน้าเผ่า เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 16:27:48

ความคิดเห็นที่ 65 เขามาแอบดูแบบเงียบๆ ตามประสาคนไม่เคยมีประสบการณ์ ^_^" จากคุณ : ฝรั่งผมทอง เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 16:29:01

ความคิดเห็นที่ 66 เข้ามาสงสัยเหมือนกัน นอกจากราคาอสังหาริมทรัพย์ที่แพงแสนแพงขึ้น ยังมีราคาอาหารการกินอีก ที่แพงขึ้น แต่ทำไม พวกสินค้าเครื่องใช้ไฟฟ้ากลับถูกลง เสื้อผ้า ก็ไม่ได้แพงขึ้นมากนัก ตัวละ 199 สองสามร้อย ยังพอหาซื้อ หาใส่ได้อยู่ ปล. ทำงานเงินเดือนแสน กับเจ็ดแปดหมื่น รายได้ไป ๆ มา ๆ แทบไม่ต่างกันเลย โดนภาษีกินไปหมด จากคุณ : Pidchayut เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 16:43:22

ความคิดเห็นที่ 67 ผมไม่เห็นว่าจะต้องเลิกเป็นฟรีแลนท์ เหมือนบางความเห็นบอกเลย เพื่อนผมเป็นฟรีแลนท์ เก็บเงินทุกเดือนราวๆสองหมื่นต่อเดือน ปีนึงราวๆ สองแสนสี่  มันเอาฝากสหกรณ์ครูของแม่มัน ดอกร้อยละ ประมาณ 5-6% ปีแรกมันก็ได้ดอกมาหมื่นกว่าๆ มันก็ฝากต่อไม่เอา ออกมาใช้ แล้วมันก็เก็บเดือนละสองหมื่นเหมือนเดิม ปีที่สองมันก็ได้ เงินต้น สี่แสนแปด + ดอกเบี้ยปีแรก = เกือบๆห้าแสน ที่เงินต้นห้าแสนในปีที่สอง ดอกมันได้สองหมื่นปลายๆ ดอกมันมากขึ้นทุกปีแบบทบต้นทบดอก เห็นเงินสดอยู่ในมือจริงๆ ไม่ต้องรอฟ้าประทานว่าปีนี้จะได้เลื่อนตําแหน่ง เงินเดือนจะขึ้น แค่มีวินัยแบบที่ คนที่เค้ามีเครดิตเค้าไม่ค่อยจะมีกัน เห็นมันจะซื้ออะไร สดทุกอย่าง ปลอดหนี้ ปลอดภาษี ผมว่าไม่ต้องอยู่ในระบบก็มั่งคั่งได้ ถึงแม้จะไม่มีกิจการเป้นของตัวเองจริงๆ จากคุณ : enfahrung เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 17:15:54

ความคิดเห็นที่ 68 คอนโด 30ตร.ม.ราคาเริ่มต้นก็สองล้านแล้วค่ะ เพิ่งซื้อไปปีนี้ รถผ่อนหมดปีหน้า รถที่บ้านช่วยค่ะ สมัยนี้อยู่ยากจริงๆ จากคุณ : caleste เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 17:20:51

ความคิดเห็นที่ 69 จริงด้วยค่ะ คห62 เราเห็นห้างหรูที่บอกมา คนเยอะมาก นั่งรอคิว คิดว่าเศรษฐกิจดี เราก็สงสัยนะ ทำไมค่าแรงน้อย เศรษฐกิจไม่ดี ร้านอาหารแพง อินเทรนด์ๆทั้งหลาย คนเยอะมาก เวลามีงานเซลล์แต่ละที คนเยอะมากๆ ป้ายแดงก็เยอะ จากคุณ : caleste เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 17:23:48

ความคิดเห็นที่ 70 บ้าน คอนโด เป็นหนี้สินจริงครับ แต่เป็นหนี้สินที่ดีที่ควรซื้อ และควรซื้อก่อน ขอซ้ำว่าให้ซื้อก่อนซื้อรถด้วย ราคาอสังหาริมทรัพย์ส่วนใหญ่เพิ่มขึ้นตาม GDP แต่ราคารถ ออกจากโชว์รูม ราคาหายไป 10-20% แล้ว หากรอเก็บเงินจนครบจำนวนเพื่อที่จะซื้อบ้านในวันนี้ที่ขายอยู่ราคา 2 ล้าน ผ่านไป 10 ปี บ้านหลังเดียวกันราคาอาจเพิ่มมากกว่า 3 ล้านแล้วก็ได้ ฝากให้คนรุ่นใหม่เข้าใจเกี่ยวกับการสะสมความมั่งคั่งตรงนี้ด้วย ---------------- ส่วนการเลือกเป็น ฟรีแลนซ์ หรือ ทำงานประจำ หรือ เป็นเจ้าของกิจการ อันนี้คงบอกไม่ได้ว่าใครจะทำเงินหรือประสบความสำเร็จในอาชีพได้มากกว่า ทุกคนต้องเลือกเส้นทางเดินที่เหมาะกับตัวเองมากที่สุด คนที่ทำงานประจำแล้วประสบความสำเร็จเป็นผู้บริหารระดับสูงขององค์กร เช่น PTT, Advance, DTAC อาจมีรายได้เงินเดือนประจำตำแหน่งเป็นหลักหลายแสน หลายล้านต่อปี ขณะที่คนอื่นๆ ที่ทำงานประจำอาจมีรายได้อยู่ในระดับเกณฑ์เฉลี่ยทั่วๆ ไปก็ได้ แต่ก็มีจำนวนไม่น้อยที่มาประกอบกิจการส่วนตัวแล้วประสบความสำเร็จ นอกจากนี้ ผมก็เชื่อว่า ฟรีแลนซ์ ที่รุ่งๆ และประสบความสำเร็จก็มีเช่นกัน ท้ายสุด ใครจะเลือกเส้นทางใดคงต้องดูองค์ประกอบหลายๆ อย่างในชีวิตของตนเป็นสำคัญ แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 55 17:56:32 แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 55 17:55:46 จากคุณ : ฟหกด (oohlalap) เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 17:38:19

ความคิดเห็นที่ 71 สงสารเด็กรุ่นใหม่ สงสัยเราต้องเก็บเงิน ซื้อบ้านไว้ให้ลูกเผื่ออนาคตซะแล้วสิ จากคุณ : mawantha เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 17:56:22

ความคิดเห็นที่ 72 จริงด้วยนะ แบบจบปตรีมา เริ่มจาก 0 เลย ให้เวลาหางาน 1 เดือน กับเงิน 10000 บาทเมื่อได้งานทำแล้ว เมื่อมีงานทำต้องไปเช่าหออยู่ แล้วเก็บเงิน อยากรู้ว่า 1 ปี จะได้เท่าไหร่ สมมติได้เดือนละ 2000 เหลือเก็บ ปีนึง 24000 ได้ปรับเงินเดือนขึ้นบ้าง ก็ต้องใช้เวลาทำงาน 5-10 ปีอย่างต่ำ ถึงจะได้ซื้อบ้าน ราคา 2-3 ล้านได้ จากคุณ : caleste เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 17:57:07

ความคิดเห็นที่ 73 เงินเดือนระหว่างเด็กจบใหม่กับคนที่มีประสบการณ์มันต่างกันเยอะครับ ในทุกสายอาชีพ ตอนจบใหม่นี่ผมจบช้านะครับ เรียนไป 8 ปี จบเกรด2.02 F ไม่ต้องนับ 2 มือก็นับไม่หมด กว่าจะจบก็อายุ 27-28 ไปแล้ว เงินเดือนผมก็สตาร์ทมากกว่าคุณหน่อยแหล่ะ ที่ 17-18 K เอง ตอนนี้ผม 30 ครับ ทำงานมาประมาณ3 ปี เงินเดือนผมเกิน 50K ไปแล้ว "อันความรู้ รู้กระจ่างแต่อย่างเดียว แต่ให้เชี่ยวชาญเถิดจะเกิดผล" เป็นความจริงแท้ในสังคมการทำงานเลยครับ ที่จะช่วยให้เงินเดือนคุณก้าวกระโดดได้ ถ้าสนใจอยากรู้หลังไมค์มาครับ เดี๋ยวผมจะมาเล่าให้ฟัง ################################################### edit ถ้าสนใจไม่ต้องหลังไมค์มากันแล้วนะครับ ตามอ่านได้ที่ คคห.ที่ 82 และ 100 ได้เลยครับ แก้ไขเมื่อ 15 ธ.ค. 55 22:25:54 จากคุณ : basicball เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 18:02:34

ความคิดเห็นที่ 74 ใจเย็นๆครับ แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 55 12:10:57 จากคุณ : Kazai เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 18:36:51

ความคิดเห็นที่ 75 คงต้อง ขายตรง สินะ เฮ้อออออ... .~ แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 55 18:39:17 จากคุณ : Momonster เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 18:37:44

ความคิดเห็นที่ 76 คนบนโลกเยอะขึ้น ทรัพยากรมีจำกัด แย่งกันเข้าไป คนมีเยอะมากๆก็ไม่แบ่งให้คนมีน้อยตามสมควร มันก็เป็นเช่นนี้แล จากคุณ : moteabc เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 19:21:55

ความคิดเห็นที่ 77 73เล่าตรงนี้เลยไม่ได้หรอ..... จริงนะราคาบ้านแพงมากกกจะแพงไปไหนอ่ะ เราเงินเดือนก็พอได้นะบอกก็ได้ประมาณ40เคบ้านแถวชลบุรีไม่ได้อยู่กทม.ด้วยซ้ำ บ้านเดี่ยวชั้นเดียวปาไป2ล้านแล้วอ่ะนี้เริ่มต้นนะ แต่อยู่ที่ทำเลเอาที่ทำเลไม่ใช่ในชุมชนบ้านเดี่ยวชั้นเดียวก็1ล้าน5นี่ถูกแล้วนะ ล้าน5เป็นหนี้กันหัวโต โครงการบ้านที่เราซื้ออยู่เราซื้อทาวเฮาส์นะ1ล้าน1แสน(หัวมุมเพิ่มเนื้อที่) ปกติก็ประมาณ9แสน อันนี้ทาวเฮาส์รูหนูนะ เราเห็นราคาบ้านเดียวแล้วทำใจเลย แต่ถ้่าทำได้็ก็อยากซื้อไว้ตอนนี้ยังราคาเท่านี้ต่อไปละไม่รู้จะขึ้นไปอีกเท่าไร เมื่อไรจะถึงยุคตกต่ำสักทีตามที่ข้างบนบอก บ้านจะแพงเกินไปแล้ว ข้าวก็แพงจานละ40-45พนักงานทั่วไปรายได้ัวันละเท่าไร ให้กินไรอ่ะข้าวเหนียวไก่ปิ้งไม้เดียวจบงี้หรอ ประเทศไทย เห้ออออออออออ จากคุณ : kuroiyuki เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 19:39:50

ความคิดเห็นที่ 78 ไม่เห็นต้องให้น้องเค้าเลิกเป็นฟรีแลนซ์เลยนี่คะ ถ้าเงินเดือนที่ได้ เฉลี่ย 20k เราว่าเยอะแล้วนะ มองคนรอบๆตัวเรา เอาคนข้างๆเราเลยก็ได้ (แฟน) อายุ 30 แล้ว ทำงานสายข่าว 6 วันต่อสัปดาห์ เงินเดือน 12k เองนะคะ ส่วนเพื่อนๆเราก็ประมาณ 12-20k คละกันไป ในเรทอายุ 28-29 นะ ทำงานฟรีแลนซ์ได้เงินขนาดนี้เก็บสบายเลยค่ะ ค่าเดินทางก็ไม่ต้องเสีย ออกไปทำงานข้างนอก ค่าเดินทางแต่ละเดือนนี่ตัดไปเลย 5 พันแล้วนะ บางคนก็ตัดเป้นค่าเช่าห้องอะไรไป น่าอิจฉาออก... ตอนเราทำงานข้างนอก เงินเดือนเกือบ 20k ไม่เคยเหลือเก็บเลย เป็นค่ากิน ค่าเดินทาง ค่าภาษีสังคม ค่าจิปาถะซื้อของ ค่าโทรศัพท์ หมด!!! ถ้าได้ทำงานอยู่บ้านเงินเดือนเท่านี้นะคงเหลือเก็บเพียบ T__T ปล. ที่บอกให้ไต่จากหน้าที่การงาน(ประจำ)จนเงินเดือนครึ่งแสน-แสนกว่าน่ะ พูดเหมือนทำได้ทุกคนงั้นแหละ...อย่าลืมว่าแต่ละคนต้นทุนไม่เท่ากันนะคะ ทั้งด้านการศึกษา นิสัยที่ติดตัวมาแต่เกิด ความสามารถ บริษัท โอกาส โชค ฯลฯ สุดท้าย จะทำอะไรมันก็อยู่ที่ความสุขของเราค่ะ บางคนพอเพียงกับเงินเท่าที่ทำได้ บางคนไม่พอต้องไต่ขึ้นไปอีก ก็แล้วแต่คนนะคะ แต่อย่าเอาตัวเองมาตัดสินคนอื่นเป็นพอ จากคุณ : KINO เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 20:04:08

ความคิดเห็นที่ 79 ตอนนี้รับราชการเงินเดือน 15000 ครับ อายุ 27 ปี ทำงานมาสามปีครึ่ง รัฐบาลจะปรับเงินให้อีก เป็น 17000 ในอนาคต มีรถแล้ว  ผ่อนรถเดือนละ 7000 บาท อีกสามปีจะหมดงวดรถ หักค่านั่นนู่นี่ เหลือเป็นค่ากินเืดือนละ 5000 ตอนนี้อยู่กับแม่ อยากออกเรือนเต็มแก่แล้วครับ แต่ก็ยังไม่มีเงิน... อยากมีบ้าน ก็ไม่มีเงินซื้อ ถ้ารอเงินเดือนอย่างเดียว ไม่มีทางเลยครับที่ผมจะตั้งตัวได้ จากคุณ : amnakim เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 21:01:58

ความคิดเห็นที่ 80 เราเอง 2หมื่นครึ่ง ก็เหลือเก็บบ้าง แต่ราได้อีกทางทำงานเสริมค่ะ ธุรกิจส่วนตัว ไม่ได้เยอะมาก แต่ก็ประทังภาระไปเยอะเหมือนกัน ที่ไม่กล้าออกมาทำเดี่ยวทั้งๆที่เงินน้อย เพราะว่ากลัวความไม่แน่นอนของเศรษฐกิจเนี่ยแหล่ะค่ะ TT สู้ต่อไปนะมนุษย์เงินเดือน จากคุณ : Janur เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 21:45:33

ความคิดเห็นที่ 81 เราเห็นด้วยกับ จขกท มากๆ  เราคิดแบบ จขกท เลยค่ะ จะอยู่ได้ยังไง ในเมื่อราคาของกับเงินเดือนต่างกันขนาดนี้   เงินเดือนที่เหมาะสมสำหรับยุคนี้ เราว่าต้องไม่ต่ำกว่า 5 หมื่นค่ะ  ถึงจะมีเก็บแล้วก็เลี้ยงครอบครัว  แล้วก็ค่ารักษาพยาบาล  ฉุกเฉินอื่นๆ จิปาถะ แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 55 22:15:02 จากคุณ : BIOTOMNEG เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 21:55:07

ความคิดเห็นที่ 82 กลับมาแล้วครับ #77 ก็กะจะมาเล่าตรงนี้แหล่ะครับ แต่เมื่อกี๊ยังอยู่ในเวลางาน หาเวลามาพิมพ์ยาวมากไม่ได้ เลยขอให้หลังไมค์มาเรียก เผื่อผมลืมเข้ามาดูในกระทู้ครับ เกริ่นเรื่องสักนิดหนึ่งนะครับ เพื่อความเข้าใจ ผมเป็นเด็กบ้านนอกครับ เรียนอนุบาล-ประถมที่โรงเรียนประจำจังหวัดเล็กๆ อาจจะเป็นการชมตัวเองนะครับ แต่จริงๆแล้วผมเป็นคนหัวดีพอสมควร ตั้งแต่เด็กมา สมัยประถม ผมไม่เคยเข้าใจเลยว่าผมจะทำข้อสอบยังไงให้ได้คะแนนน้อยๆ คนอื่นเค้าสอบกัน 3 ชม. ผมทำ 20 นาทีออก เกรดผม 4.00 ตลอด เคยทำคะแนนคณิตศาสตร์ได้ 100 เต็ม 100 ด้วย เรียกว่าแข่งกับเพื่อนเป็นอันดับ 1 ของสายชั้นทั้งๆที่ผมไม่เคยอ่านหนังสือไปสอบเลย พอมามัธยมที่บ้านก็ส่งมาเรียนกทม. เพราะคิดว่าหัวไปไหว ผมได้เข้าในโรงเรียนที่ว่ากันว่าเป็น 1 ใน 4 โรงเรียนที่ดีที่สุดในโรงเรียนรัฐสมัยนั้น ระบบการเรียนการสอนเป็นแบบยัดให้นักเรียนจำสูตร แล้วทำโจทย์ โดยไม่สอนความเข้าใจว่าไอ้สูตรทั้งหลายนั่น เอาไปใช้อะไรได้กับในชีวิตจริง ตอนนั้นผมไม่เข้าใจว่าการอินทิเกรตและดิฟมันจะเอาไปใช้อะไรได้ในชีวิต ผมไม่ได้ซื้อส้มดิฟ3ส่วน4ลูก ผมก็เลยไม่เรียน ฟิสิกส์คำนวนแรง F=ma คำนวนไปทำไม เอะอะก็ให้ท่องสูตร ก็เลยไม่เรียน เคมีจะรู้ไปทำไม ตัวอักษรสูตรอะไรก็ไม่รู้เยอะแยะ ไม่เห็นมีประโยชน์เลย ก็เลยไม่เรียน วันๆเอาแต่เล่นบาส เกรดก็เลยตกต่ำลงเรื่อยๆ จนเทอมสุดท้าย ได้เกรด 1 กว่าๆ แต่ก็ยังเอาตัวรอดจบมาได้ด้วยวิชาภาษาไทยและสังคม ซึ่งสมัยนั้น เด็กตจว.จะแข็งมาก และประกอบกับระบบการศึกษาไทย ตกแล้วซ่อม ซ่อมแล้วตก แล้วซ่อมแล้วตก แล้วก็ดันให้ผ่านมาได้ ด้วยธุรกิจทางบ้าน ผมจึงจำเป็นต้องเข้าเรียนมหาวิทยาลัยในคณะที่ทางบ้าน(กึ่งๆ)บังคับให้เรียน สมัยก่อนโน้นเป็นระบบเอ็น(สะ)ทรานซ์ เกรดตอนมัธยมเลยไม่ค่อยมีผลเท่าไร ใช้ระบบสอบวัดคะแนนอย่างเดียว ด้วยความเป็นคนหัวดี(อยู่ลึกๆ มากถึงมากที่สุด) ผมเลยจับผลัดจับผลูได้เรียนในคณะที่ทางบ้านต้องการ สำหรับตัวผมเองแล้ว ผมไม่ชอบคณะวิชาสายที่ตัวเองเรียนมาเลยครับ ตอนนั้นผมคิดแบบเด็กๆว่า ผมไม่ได้จะเอาวิชาที่ผมเรียนไปใช้เลย ผมมาเรียนเพราะโดนที่บ้านบังคับให้มาเอากระดาษรับรองใบหนึ่ง ที่ระบุไว้ว่าผมสามารถประกอบอาชีพทางนี้ได้ โดยที่อาชีพทางนี้ผมช่วยงานที่บ้านมาตั้งแต่เด็ก ผมไม่เคยใช้ความรู้แบบที่เรียนกันในมหาวิทยาลัยเลย ธุรกิจทางบ้านผมก็ดำเนินไปได้สบายๆไม่เดือดร้อน ตอนนั้นผมเลยไม่สนใจเรียน ไปโรงเรียนก็ไม่ไป ไปทีไรก็ไปสายยยยยยย ทำตัวเหมือนเพลงของอนันอันวาก็ไม่ปาน ผลเป็นอย่างไรหรือครับ ก็เป็นอย่างที่ผมจั่วหัวไว้นั่นแหล่ะ F 2มือก็นับไม่หมด ประกอบกับเป็นคนทำกิจกรรมหนักกด้วย เวลาเรียนมันเลยยืด ยืด ยืด แล้วก็ยืด ไปจน 8 ปีนั่นล่ะครับ แต่ผมก็ถูลู่ถูกังจบมาได้ด้วยเกรด 2.02 ตามที่จั่วหัวไว้นั่นแหล่ะครับ และแล้วก็มาถึงเวลาช่วงหางาน ทางบ้านก็อยากให้ผมกลับไปช่วยกิจการที่บ้านครับ แต่ผมเองที่ดื้อ เพราะเห็นว่าพ่อแม่ก็ยังทำกันไหว เลยขอเวลาออกมาหาประสบการณ์ข้างนอกก่อน ด้วยความที่ออกมาอยู่หอตั้งแต่ม.1แล้วเพราะที่บ้านดันให้มาเรียนกทม. เลยเป็นการฝึกให้ผมหาทางเอาตัวให้รอดได้ครับ ตอนนั้นเลยคิดหนักเลย เพราะเพื่อนที่จบไปแล้วก็ได้งานทำเป็นหลักเป็นแหล่งกันแล้ว รุ่นน้องบางคนกลับมาเป็นอาจารย์สอนผมด้วยซ้ำไป เดินเข้าห้องมาสอนน้องแกยังยกมือไหว้ผมอยู่เลย - -* ผมเลยต้องคิดให้หนักครับ ว่าผมจะเอายังไงกับชีวิตตัวเองดี ตอนนั้นถามตัวเองทุกวันว่าจะเอาอะไรไปสู้กับคนหางานคนอื่น(วะ) จบก็ช้า แก่กว่า เกรดเน่า แล้วใครเค้าจะเอาเราไปทำงานด้วย ตอนนั้นเท่าที่คิดได้คือส่ง resume ให้เยอะที่สุดครับ เพราะถึงจะเกรดเน่า แต่ผมก็อยากเป็นฝ่ายเลือกบริษัทที่ดีที่สุดสำหรับตัวเอง เลยเริ่มจาก เว็บไหนที่มีงานที่เกี่ยวข้องผมส่ง resume ไปก่อน บริษัทสมัยนี้ส่วนมากรับสมัครทางอินเตอร์เน็ทเกือบหมดแล้วครับ รวมกับตอนนั้นหมดหนทางแล้ว เผอิญเหลือบไปเห็นหนังสือเล่มหนึ่งที่ได้มาตอนเรียนแล้วเค้ามาเปิดบูทแจก ข้างหลังมีรายชื่อบริษัทที่อยู่ในวงการที่เกี่ยวข้อง ผมโทรไปเรียงบริษัทเลยครับ ค่าโทรครั้งละ 3 บาท จะไปกลัวอะไร ตอนนั้นคิดว่าถ้าผมโทรไป 100 บริษัท ผมเสียเงินแค่ 300 บาทเอง มันต้องมีที่ไหนสักที่ที่รับผมเข้าทำงานบ้างล่ะน่า เวลาโทรไป ผมถามเลยว่ารับสมัครงานตำแหน่งนี้ไหม ถ้ารับอยู่ ผมส่ง resume ไปทุกที่เลยครับ เล็กใหญ่ส่งไปหมด ตอนนั้นถ้ารวม resume ที่ผมส่งไปทั้งหมดแล้ว น่าจะเกือบๆ 100 ที่ได้ จากบริษัทในวงการนี้ที่มีไม่ถึง 200 แห่งได้ครับ ช่วงนั้นผมไม่คิดว่าจะมีที่เรียกสัมภาษณ์เยอะหรอกครับ เพราะอย่างที่บอก เกรดเน่า จบช้า อายุเยอะ มีที่เรียกสัมภาษณ์ซัก5-6 ที่ก็หรูแล้วครับ ช่วงนั้นเลยถือโอกาสบวชทดแทนคุณพ่อแม่พร้อมกับน้องชายอีก 2 คนครับ จุดเปลี่ยนมันอยู่ตรงนี้ครับ วันที่บวช ตอนเปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดนาคไปห่มผ้าเหลือง วันนั้นเป็นวันที่ผมไม่เคยลืม วันนั้นผมได้เห็นน้ำตาแม่ครับ แม่ผมมีความสามารถพิเศษ ในขณะที่ปากยิ้มจนปากแทบจะฉีกถึงหูอยู่แล้ว แม้ว่าแม่ผมจะก้มหน้าหลบแล้ว แต่ผมก็ยังเห็นว่าแม่ผมก้มหน้าแอบไปเช็ดน้ำตาครับ พ่อผมก็ไม่ต่างกันเล๊ยยยย ปกติพ่อผมเป็นคนดุครับ เสียงดังด้วย แต่วันนั้นเสียงสั่นตั้งแต่ตอนโกนผมนาคตอนเช้า ไม่ยอมพูดอะไรกับใครเลย หน้าเบะแต่ยังฟอร์มเก๊กไว้ แต่ก็ไม่พ้นสายตาผมไปได้หรอกครับ อิอิ มันแบบ...พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ในอกกเหมือนมีก้อนอะไรเหนียวๆดันขึ้นมาจนหายใจไม่ออกครับ ปากแห้งคอแห้ง ตาพร่าใจสั่น น้ำตารื้นๆจะไหลมีไหลแหล่ ตอบ อามะพันเต แบบเสียงสั่นๆเลยครับวันนั้น แบบว่า คนตัวเล็กๆอย่างเรา ก็ทำให้คนแก่ 2 คนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเราภูมิใจได้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย มันเหมือนเป็นความสำเร็จอย่างหนึ่งน่ะครับ ระหว่างที่บวชอยู่ก็มีเวลาว่างเยอะครับ หลังจากบิณฑบาตรเช้า และทำวัดเช้าเสร็จแล้วหลวงพ่อเจ้าอาวาตท่านก็จะจำวัด แล้วบ่ายๆท่านก็จะตื่นมาส่องพระกับญาติโยมไปตามเรื่อง ทำให้พวกพระใหม่มีเวลาว่างเยอะครับ ก็คิดนะครับ ว่ามีอะไรอีกไหม ที่เราจะทำให้พ่อแม่ภูมิใจได้ อย่างแรกเลยคือเราต้องมีงานทำก่อน เลยตัดสินใจว่าที่ไหนเรียกที่แรก เราจะเลือกที่นั่นครับ และไม่รู้เพราะผลบุญจากการบวชนี่หรือเปล่า ทำให้มีโทรศัพท์จากบริษัทเข้ามาเยอะมาก แทบจะทุกวันที่บวชเลยครับที่เรียกไปสัมภาษณ์ ผมก็ต้องปัดวันนัดไปรวมกันหลังสึก ตอนนั้นจำได้ว่ามีมาเกือบ 20 ที่ครับ ที่เรียกไปสัมภาษณ์ เรียกว่าพอสึกปุ๊บก็เข้ากทม.มาเดินสายสัมภาษณ์งานเลยครับ วันหนึ่งไม่ต่ำกว่า 2-3 ที่ เป็นอาทิตย์แหล่ะครับ ว่าจะสัมภาษณ์หมด บริษัทที่แรกที่เลือกจะเริ่มงานเป็นบริษัทเล็กๆครับ เจ้าของเป็นคนจีนครับ เป็น MD เองด้วย ที่เลือกก็เพราะเป็นที่แรกที่เรียกไปสัมภาษณ์ และคนสัมภาษณ์ก็เป็นรุ่นน้องที่เรียนมาด้วยกันครับ แถมรุ่นน้องคนนี้ก็ไปช่วยโน้มน้าว MD ให้รับผมเข้าทำงานด้วย ตอนนั้นก็เลยเลยตามเลยครับ เริ่มงานที่นี่ก็ได้ จัดการเช่าห้องพักเรียบร้อย ทำงานได้ 3 เดือนน้องลาออกครับ จะหาผมมาเป็นตัวแทนนั่นเอง อีก2เดือนต่อมาผมก็ลาออกตามครับ เพราะโดน MD ผิดสัญญา ไม่ยอมจ่ายค่าจ้างใบรับรอง ตามที่ตกลงกันไว้ตอนสัมภาษณ์ ตอนนั้นผมก็ยังประสบการณ์น้อยครับ สัญญาที่ตกลงกันไว้ตอนสัมภาษณ์ก็ไม่ได้ระบุเรื่องค่าจ้างในส่วนนี้ เป็นแค่เพียงสัญญาปากเปล่าว่าถ้าผมไม่ได้ใบรับรองนี้ในเวลา 3 เดือน เค้าจะไล่ผมออก แต่ถ้าผมได้ใบรับรองนี้ เค้าจะต้องจ่ายค่าใบรับรองให้ผมเพิ่ม ซึ่งใบรับรองนี้บางคนจบมาหลายปียังสอบไม่ได้ก็มีครับ แต่ผมก็สอบใบรับรองนี้ได้ในครั้งแรกครับ พอผมทวงสัญญาไปแกก็บอกว่าไม่ได้ตกลง ไม่มีสัญญา ผมเลยบ๊ายบาย ยื่นใบลาออกแล้วทำงานอีก 1 เดือนตามกฏหมายแล้วก็ออกครับ รวมอายุงานที่แรก 5 เดือนเงินเดือนที่ได้ที่นี่คือ 17,000 ครับ ระหว่างนี้ MD ยังมาเดินมาพูดเย้ยอีกนะว่าเกรดแบบนี้ที่ไหนเค้าจะรับ เค้าจะให้โอกาสผมทำงานที่นี่ต่อไปนะ แต่ค่าจ้างก็เท่าเดิมนี่แหล่ะ เลยเป็นแรงผักดันให้ผมต้องหางานใหม่ให้ได้ดีกว่าเดิม ตอนนั้นผมสมัครงานไปอีกหลายที่ครับ บริษัทเดิมที่เคยโทรมาเรียกไปสัมภาษณ์ผมก็โทรกลับไปหมด ว่ายังรับตำแหน่งผมอยู่หรือเปล่า เลยได้บริษัทที่ตกลงรับผมมา 3 ที่ ในเวลาไม่ถึง 10 วันครับ ตอนนั้นยอมรับว่าทำไปเพราะโมโหครับ บริษัทเก่าอยู่กลางซอยครับ เลยเลือกบริษัทใหม่ที่อยู่หน้าปากซอยที่ที่ทำงานแรกอยู่ เงินเดือนเพิ่มเพราะใบรับรอง จาก 17,000 เป็น 18,000 + ใบรับรอง 5,000 ครับ กำลังจะเข้าไคลแมกซ์แล้วครับ แต่เดี๋ยวมาต่อที่เหลือนะครับ พอดีงานด่วนเข้า ยังไม่ออกจากที่ทำงานเลย T_T จากคุณ : basicball เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 21:55:15

ความคิดเห็นที่ 83 เอ่อออทำงานดึกมากเลย พวกเราอยู่บ้านนอนดูมุนินกันเพลิดเพลินใจแล้วค่ะ ไม่เคยได้อยู่ำทำโอทีแต่เงินเดือนก็แปรผกผันไปตามความสบายด้วย T^T จากคุณ : kuroiyuki เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 22:44:22

ความคิดเห็นที่ 84 สำหรับคนรอบๆตัวเรานะ คนที่มีตังค์คือคนที่มีธุรกิจ มีกิจการเป็นของตัวเอง พี่ชายเรา ตอนแรกเป็นมนุษย์เงินเดือน  เงินเดือนเริ่มต้นประมาณ 15 k ไม่มีค่าอะไรเพิ่มทั้งสิ้น เงินเดือนเพรียวๆ  ย้ายที่ทำงานได้เงินเยอะขึ้น  เงินเดือนสุดท้ายที่ออก   รวมโอ รวมค่านั่นค่านี่ได้ประมาณ 25 - 45 k  แล้วแต่เดือน ทำอยู่ประมาณ 3 ปี มีเงินเก็บจำนวนหนึ่ง  เสี่ยงดวงออกมาทำเองด้วยเงินเก็บและกู้ธนาคาร   ปีแรกลำบากมาก เงินชักหน้าไม่ถึงหลัง นอนกุมขมับทุกคืน ปีต่อๆมาเริ่มดีขึ้น  จนตอนนี้รายได้เข้าร้านประมาณ 170 k  มันบอกว่าถ้ารายได้ประมาณนี้ ทุนอยู่ที่ประมาณ 30-40 % เราเห็นมันตอนนี้สบายแอล้ว ผ่อนบ้านเป็นล้านได้  ผ่อนรถ ซื้อของ ซื้อเครื่องอันนั่นอันนี่เพิ่มเข้าร้าน ขยายร้านออกไปเรื่อยๆ แฟนเรา พอเรียนจบ เค้ายืนยันแน่นอนว่าจะไม่เป็นลูกจ้าง ไม่เป็นมนุษย์เงินเดือน อยากมีธุรกิจ  ก็ยืมเงินพี่สาวมา  เริ่มจากศูนย์จนตอนนี้กิจการก็โอเค จากบางเดือนขาดทุนบ้าง ได้กำไรบ้าง  เท่าทุนบ้าง  ทำมา 4  ปี ก็เริ่มลงตัว กำไรเดือนละประมาณ 30 - 400 k ตัวเลขต่างกันมากเพราะ ขึ้นกับจังหวะ โอกาส ลูกค้าเข้ามาเยอะแค่ไหน  มีของในร้านเยอะมากมั้ย ของในร้านถูกใจลูกค้ามั้ย ตัวเลขข้างบนเป็นกำไรที่เค้าได้จริงในปีนี้ บางเดือนขายได้แค่ชิ้นเดียวกำไร 3 หมื่น บางเดือนขายได้เยอะมากกำไรขึ้นไป 4 แสนเลยก็มี แต่ส่วนใหญ่รายได้จะอยู่หลักแสน แต่ช้าก่อน เค้าใช้เงินเก่งมาก ชอบสังสรรค์ เที่ยวเก่ง ไม่รู้ใช้อะไร เดือนที่แล้วนับดูมาบอกเราใช้เงินไป 9 หมื่น เราทะเลาะกันเรื่องเค้าใช้เงินเก่งหลายครั้งแล้ว   เค้าก็บอกไม่รู้ใช้อะไรไปมั่ง ทำไมมันเยอะก็ไม่รู้ แต่ก็ว่าไม่ได้เพราะเค้าหาเอง เค้าทำงานเหนื่อย สรุปว่าเดือนที่แล้วมีเงินเก็บหมื่นเดียว เห็นมั้ยคะว่ารายได้เท่าไหร่ไม่สำคัญเท่ามีเก็บเท่าไหร่ หาได้เยอะ ใช้เยอะก็ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ แม่เรา-พ่อเรา ขายของตามตลาดนัดนี่แหละค่ะ ตามงานวัด งานประจำปีบ้าง ไปเรื่อย ก็ไม่ได้รวยมากมาย  แต่ก็โอเค มีบ้าน มีรถ ไม่มีหนี้สิน มีเงินเก็บ เป็นที่พึ่งของลูกๆได้อีกเวลาเดือดร้อนเงิน ในขณะที่เรากลับไปดูข้าราชการบางท่าน ที่เราทำงานหรือที่ทำงานเก่า  ตัวเลขเงินเดือนเยอะจริง แต่เงินเดือนจริงเหลือน้อยมาก บางคนเกษียณแล้วลูกเรียนจบมีการมีงานทำหมดแล้ว ยังต้องมานั่งใช้หนี้หลักแสนหลักล้านก็มี ป้าเรา ค้าขายเหมือนกัน  เลี้ยงลูก 5 คนเรียนจบปริญญา มีเงินเก็บหลายล้าน แต่แกค่อนข้างประหยัดมัธยัสถ์  รู้จักเก็บรู้จักใช้ ในขณะที่ลูกแกเป็นมนุษย์เงินเดือนทุกคน รายได้ก็หมื่นกว่าๆทุกคน บางคนยังต้องมายืมแกใช้ทุกเดือน  มีลูกแล้วก็ไม่พ้นแกต้องมาออกค่าใช้จ่ายให้หลาน เรา เป็นมนุษย์เงินเดือน เงินก็เดือนชนเดือน เรายกตัวอย่างคนที่อยู่ใกล้ตัวเราแล้วเค้ามีตังค์  รวยได้  ส่วนใหญ่จะมีอะไรเป็นของตัวเอง หรือไม่ก็ค้าขายนะ  ส่วนคนที่เป็นมนุษย์เงินเดือนก็คงมีแหละ  แต่เราไม่เห็นอ่ะ ส่วนใหญ่ก็ใช้ได้พอดีเงินเดือน  ไม่ก็มีเก็บแต่ไม่มากเท่าคนที่ทำธุรกิจหรอก จขกท.  ไม่ต้องกังวลหรอก   อายุยังไม่เยอะส่วนใหญ่คน 20 กว่าๆก็เป็นมนุษย์เงินเดือนเป็นฟรีแล๊นช์กันทั้งนั้นแหละ รอดูสัก 30 ขึ้น ส่วนใหญ่ก็เริ่มขยับขยาย ทำนั่นทำนี่   เริ่มมีธุรกิจเป็นของตัวเอง มันจะเป็นไปเองตามช่วงวัยของชีวิตแหละ ตอนนี้ก็เก็บประสบการณ์  เก็บเงินเก็บทองไว้ เผื่อวันนึงได้มาลงทุนอะไรที่เป็นของเราเอง จากคุณ : Belalsable เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 22:53:21

ความคิดเห็นที่ 85 เด็กจบใหม่ๆ มองว่าต้องการได้เงินเดือนให้พอใช้แบบไม่ลำบาก ก็เลยมีแต่คนมาสมัครงาน เรียกกัน 30-40k กันทั้งนั้น ประสบการณ์แค่ 2-3 ปี ยังทำอะไรไม่ค่อยเป็นกันอยู่เลย (รู้ได้จากการสัมภาษณ์ ไม่ใช่อ่านจากใบสมัครที่สวยหรู) อยากให้เปลี่ยนมุมมองเป็น ใช้เงินยังไงให้เป็น มากกว่าเปลี่ยนงานบ่อยๆ เพื่อให้เงินเดือนกระโดดมากกว่า แต่ก็นะ เดี๋ยวนี้มีแต่คนอยากเปลี่ยนงานเพื่อปรับฐานเงินเดือน ก็ที่เก่ามันปรับให้ไม่เยอะนี่หว่า.. รุ่นเรา สายวิศวะ ช่วงนั้นคนตกงานเยอะ เงินเดือนรุ่นเราวิ่งอยู่ที่ 10-25k ผ่านไป 12 ปี ตอนนี้วิ่งอยู่ที่ 40-100k+ ขึ้นกะความสามารถและดวงในการหางาน ใครทำกิจการเองไม่พูดถึงนะ เพราะอันนั้นส่วนใหญ่ต้นทุนชีวิตเค้าดี สมัยเราจบใหม่ๆ ค่ารถ ค่าบ้านก็ไม่ต่างจากตอนนี้นักหรอกค่ะ มีค่ากินที่ค่อนข้างต่าง แต่เรากับสามีก็ผ่อนบ้านให้แม่ได้ทั้งคู่ ผ่อนบ้านผ่อนรถให้ตัวเองได้ด้วย ดังนั้นคำตอบให้ จขกท คือ มันมีทางตั้งตัวได้แน่นอนค่ะ ขึ้นอยู่กับว่าคุณบริหารเงินเป็นรึเปล่า เราเคยได้ 10k ต้องนั่งรถมอเตอร์ไซค์ ไปต่อรถตู้ ไปต่อรถไฟฟ้า แล้วไปต่อมอเตอร์ไซค์ถึงจะถึงที่ทำงาน ค่ารถตกวันล่ะ 140 ทำงานอาทิตย์ละ 6 วัน แต่เราเหลือให้แม่ไว้ใช้เดือนล่ะ 3000 เงินเหลือมันเป็นสมการง่ายๆ ของรายรับลบรายจ่าย ถ้ารายรับมีตัวแปรบางตัวที่ทำให้ไม่สามารถควบคุมได้มากนัก ก็ต้องคอนโทรลรายจ่ายให้ได้ แค่นี้เอง จากคุณ : แม่น้องอัณณา เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 22:58:29 A:101.108.248.89 X: TicketID:258399

ความคิดเห็นที่ 86 สมัยผม 24 ก็คิดแบบน้องเนี้ยแหละ จะทำยังไงดี เพราะเงินเดือนคงไม่พอซื้อบ้านหรือคอนโด แต่พอผ่านมาถึง 30 เงินเดือนมันก็เพิ่มมาเยอะ จนสามารถมีบ้าน มีคอนโด อย่างที่ต้องการได้ รู้จักออมตั้งแต่เด็ก เป็นสิ่งดีครับ จากคุณ : น้ำค้างเดือนเก้า เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 23:18:03

ความคิดเห็นที่ 87 จากประสบการณ์ของพี่... พออายุ 30ปีขึ้นไป  ถ้าทำงานเป็นเรื่องเป็นราวนะคะ...น้องจะมีรายได้ก้าวกระโดด จากเคยปรับปีละ5% กลายเป็นปีละ 20% ซึ่งฐานใหญ่ขึ้น จะก้าวเร็วเลยค่ะ จากคุณ : บ้านดอกชวนชมสารพัดสี เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 00:33:36

ความคิดเห็นที่ 88 มาก,น้อย รวย,จน เป็นการเปรียบเทียบ เงินเดือนห้าหมื่น ถามว่าเยอะมั๊ย?? ถ้าบอกว่า กินข้าวมื้อละสามสิบบาท ไปกลับบ้าน นั่งรถไฟฟ้า ผ่อน คนโด ห้องละ 7 พัน ผมว่ามันเหลือเฟือ... คุณว่ามั๊ย?? แต่ถ้าไปเทียบกับเพื่อนที่ใช้กระเป๋าเฮอร์เมส ใบละสี่ซ้าห้าแสน ใส่นาฬิกาปาเต๊ก เรือนละล้านกว่า  ใช้ iphone เครื่องละสองสามหมื่น แถมใช้ปีเดียวก็ตกรุ่น..  รายได้เดือนละ ห้าหมื่นคงไม่พอจ่าย... ตอบให้ตรงคำถามเจ้าของกระทู้ดีกว่า - คนส่วนมากของประเทศนี้ (หรือไม่ก็กรุงเทพฯ) จริงๆมีรายได้เฉลี่ยเท่าไรคะเนี่ย ทำไมราคาที่อยู่อาศัยมันสูงจัง ตอบ. ตามข้อมูลของสำนักงานสถิติแห่งชาติ คนส่วนมากของประเทศนี้ มีรายได้เฉลี่ยต่อครัวเรือน 23,236 บาท ต่อเดือน. http://service.nso.go.th/nso/nsopublish/themes/files/Sociosum54.pdf คิดว่าครอบครัวขนาดเล็ก มี 2 คน ก็รายได้เฉลี่ยอยู่ที่ 12,618 บาท ต่อเดือน ต่อคน. คนสวนใหญ่มีรายได้น้อยครับ ที่อยู่อาศัยที่คุณนำมาอ้างอิง เค้าไม่ได้เอาไว้ขายคนส่วนใหญ่ เค้าเอาไว้ขายคนส่วนน้อย ส่วนน้อยที่ว่า น่าจะอยู่ในกลุ่ม 5 - 10% ของคนทั้งหมดด้วยซ้ำ ปัจจุบันคุณยังอยู่ในกลุ่มคนส่วนใหญ่ครับ การมองที่ว่ามันแพงเกินไปนั้นถูกต้องแล้ว - คนรุ่น Gen X เป็นต้นไป ในเมื่อเงินเดือนได้กันเท่านี้ อัตราการแข่งขันก็สูง ต่อไปจะตั้งตัวยังไงคะ หรือต้องกิจการส่วนตัวอย่างเดียว คำถามนี้ตอบยาก มันขึ้นกับความคาดหวังของคุณ อัตราการแข่งขันสูงทุกยุคสมัย.. แต่อัตราการเติบโตของการแข่งขัน ไม่ได้สูงขึ้น!! ลองจินตนาการถึงการแข่งขันที่มีผู้วิ่งหกสิบกว่าล้านคนทั่วประเทศ..  ถ้าคุณวิ่งได้อันดับที่โหล่ ก็คงลำบากหน่อย ถ้าได้กลางๆ ก็ได้เงินเดือน หมื่นสองนี่ไง.. แต่คุณนี่ถือว่า วิ่งได้เร็วกว่าคนอื่นมาพอควร แล้ว... ได้ตั้งสองหมื่น.. ต่อไปจะตั้งตัวอย่างไร??.... คำถามนี้เรียนกันทั้งชีวิตครับ.. ได้ข้อสรุปว่า ขยัน, ซื่อสัตย์, ประหยัด, อดออม และอดทน ไม่จำเป็นต้องทำกิจการส่วนตัวอย่างเดียวครับ, เป็นพนักงานบริษัท หรือกิจการส่วนตัว มีข้อดีข้อเสียต่างกัน ต้องถามว่าเท่าไหร่จะเรียกว่าพอ  ถ้าต้องการได้เดือนละล้าน.. อาชีพลูกจ้างพนักงานบริษัท ก็ยังให้ได้ครับ - เราก็มองไม่เห็นเลยว่า คนรุ่นใหม่ หนุ่มๆสาวๆนี่จะทำไงถึงจะไต่ไปได้ในระดับนั้น โดยที่ไม่แก่ไปเสียก่อน ค่อยๆคิด ค่อยๆ มอง... ถ้าวันนี้เห็น ก็ไม่ต้องมาตั้งกระทู้แล้ว มีหลายวิธีที่จะทำได้... ปล้นแบงค์, ค้ายา, ขายหวย, ฯลฯ ในทางสุจริต, ก็มีอีกตั้งหลายวิธี ทีง่ายและความเสี่ยงต่ำกว่า เพียงแต่คุณต้องเริ่มมองเห็นมัน ขอให้โชคดี ราตรีสวัสดิ์ จากคุณ : MESMERIC เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 01:07:24

ความคิดเห็นที่ 89 ปล. ผมมีเพื่อนสนิทคนหนึ่ง จำได้ว่าสมัยห้องสีลมเปิดใหม่ๆ เค้าทำงานชิวๆเครียดๆคละเคล้ากันไป ก็มีรายได้เดือนละซักหมื่น แปด ได้มั้ง...   ผ่านมาซักสิบปี เค้าก็ยังเป็นลูกจ้างต๊อกต๋อย ทำงานชิวๆเครียดๆอยู่เหมือนเดิม... แต่ไม่ได้อยู่บริษัทเดิม ไม่ได้ทำตำแหน่งเดิม ไม่ได้มีรายได้เหมือนเดิม ตอนนี้ รายได้เฉลี่ยของเค้าน่าจะมากกว่าเดิม เกิน สิบเท่า ก็ซัก แสนแปด-สองสาม แสนมั้ง คอนเฟิมว่านายนี่มีตัวจริง.. ก็เป็นลูกจ้างเหมือนเราๆท่านๆเนี่ยแหละ จากคุณ : MESMERIC เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 01:16:07

ความคิดเห็นที่ 90 รอฟังเรื่องของคุณ basicball อะ น่าติดตาม ให้ข้อคิด เอากีบสุดท้ายไปเลยจ้า จากคุณ : ปฏิจจสมุปบาท (ปฏิจจสมุปบาท) เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 01:22:24

ความคิดเห็นที่ 91 เราก็อายุ24 นะ เราทำงานสายโปรดักชั่นค่ะ ทำมา3ปีแล้ว เปิดบริษัทร่วมกันกับเพื่อน บอกตรงๆร่างกายแย่ลงเยอะค่ะ เป็นอาชีพที่ทำไปตลอดไม่ได้แน่ คนในออฟฟิตร่างกายแย่ทุกคนค่ะ คุณพี่มาเก็ตติ้งถ้ามีเคล็ดลับดีๆจากเพื่อนวานบอกนะคะ งานประเภทนี้ยังไงก็ต้องทุ่มเทค่ะ อยู่สบายๆหวังพึ่งดวง ก็เจริญยากค่ะ เราว่าบางทีคนรุ่นเก่าก็ดูถูกคนรุ่นใหม่เกินไปนะคะ บางทีก็ลืมเทียบไปรึป่าวว่าตอนที่พี่อายุเท่านี้พี่คิดอะไรอยู่ ทำอะไรอยู่ พี่ใช้ไอโฟนรึป่าว หยุดตามโลกไม่ได้รึป่าว ความกว้างความแคบมองได้หลายด้านค่ะ จากคอมเม้นพี่เนี่ย ก็ดูเป็นคนมีความรู้เยอะรอบด้าน แต่ก็ตัดสินคนที่แค่คำพูดบางคำ คนแบบนี้หนูก็รู้สึกว่าไม่ได้กว้างเลยนะคะ หนูเองก็ตัดสินพี่จากคำพูดบางคำ แต่ผู้ใหญ่มักจะเป็นแบบนี้แหละค่ะ ดูถูกเด็กรุ่นใหม่ มีแต่อีโก้ และลืมเรื่องง่ายๆบางเรื่อง อ่อ โทดทีนะคะที่เหมารวมพอดีเจอมาเยอะค่ะ จากคุณ : ทำใจได้ เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 01:49:46

ความคิดเห็นที่ 92 . . คห.91 สายโปรดักชั่นมันไม่เหมือนสายเอเจนซี่นะครับ คนละเรื่อง อย่าเอามาปนกันครับ ถ้าน้องอยู่โปรดักชั่นเฮาส์ แล้วไม่ได้เป็นผู้กำกับ ยังไงก็ไถนาครับ ตื่นตีสามตีสี่ นอนอีกทีเช้าอีกวัน ถ้าให้แนะนำก็คือออกมาทำอย่างอื่นครับ ตอนผมอายุ 24 ผมเงินเดือนประมาณ 25,000 ครับ ไม่ได้ใช้ไอโฟนเพราะยังไม่ออก ตอนนั้นผมใช้โนเกีย 8810 เครื่องละ 40,000 กว่าๆออกวันแรกกำเงินสดไปซื้อเลย ไม่เคยประหยัดอะไรเลยครับ ใช้ชีวิตเต็มที่ แล้วประโยคไหนเหรอครับที่ผมเหมารวมดูถูกเด็กรุ่นใหม่?? เด็กๆน้องๆในออฟฟิสผมเก่งๆเยอะแยะครับ ผมชอบทำงานกับน้องๆด้วยซ้ำไป เพราะเค้าจะมีมุมความคิด แบบใหม่ๆ ผมก็แค่อ่านจากความเห็นที่น้อง จขกท. พิมพ์นั่นแหละครับ ไม่ให้ตัดสินจากคำพูดในนี้แล้วจะตัดสินจากอะไรดี ในเมื่อเรารู้จักกันแค่ในนี้?? ที่อยากบอกก็คือแค่อย่าเหมารวม ครับ อย่าคิดว่าเจอมาเยอะ แล้วทุกคนต้องเป็นอย่างนี้หมด มันไม่ใช่หรอกครับ มันยังมีอะไรอีกเยอะ ที่เราไม่รู้ จากคุณ : rar chair เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 02:20:17

ความคิดเห็นที่ 93 ประสบการณ์ตอนเป็นมนุษย์เงินเดือน ถ้าเราพัฒนาตัวเองเสมอๆ เพิ่มทักษะตัวเองเช่น ทางภาษา คอมฯ ยังไงเราก็มีโอกาสที่เงินเดือนจะกระโดดขึ้นทีละเป็นหมื่น อย่างต่ำห้าพัน ถ้าไม่ได้จากบริษัทเดิม ก็จากการต่อรองขายประสบการณ์จากบริษัทใหม่ สรุป: ถ้าไม่ freeze สมองตัวเอง เราก็มีโอกาสมากกว่าคนทั่วไปอยู่ดี แต่.....ที่พบเห็นในสมัยนี้คือ มนุษย์เงินเดือนที่เอาแต่กิน เที่ยว ซื้อสิ่งของตามกระแส จนไม่มีเงินเหลือที่จะไปลงคอร์สเพิ่มทักษะ หรือไม่มีเวลาแม้แต่ซื้อหนังสือดีๆ มาอ่าน เย็นมาสังสรรค์ เช้ามาทำงาน สิ้นเดือนจ่ายบัตรเครดิต อนาคต.....ว่างเปล่า รอให้เค้าปรับเงินเดือนเพิ่มให้ปีละนิดหน่อย ......... เมื่อมาทำของตัวเอง เงินเราจะเพิ่มเท่าไรก็ได้ แล้วแต่ศักยภาพ และความมุ่งมั่นพัฒนาผลิตภัณฑ์ของเรา กำหนดรายได้เอง แต่ต้องไม่หยุดที่จะมองหาช่องทาง และพัฒนาตัวเอง ถ้าไม่พัฒนา ก็เท่ากับว่ากำลังถอยหลัง"ลงนรก" เพราะมีคู่แข่งผุดขึ้นใหม่ทุกๆ วัน เพราะฉะนั้น ในความเห็นเรา ไม่ว่าทำงานอย่างไหนก็มีโอกาสที่จะมีรายได้ มีเงินเก็บเยอะกันทั้งนั้น เพียงแค่ไม่หยุดที่จะพัฒนาตัวเอง + พร้อมทั้งกำจัดช่องโหว่ จุดบอด ของตัวเอง บริหารการเงินให้ดี ไม่บริโภคไปตามกระแส จากคุณ : Lovely Creature เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 07:59:33

ความคิดเห็นที่ 94 คนรุ่นใหม่ตั้งตัวได้โดยรู้จักพัฒนาตนเองให้มีคุณค่าเพิ่มมากยิ่งขึ้น ไม่สร้างภาระ หนี้โดยไม่จำเป็น จะซื้ออะไรเข้ามาใช้ให้มองทุกอย่างมันคือ"ภาระหนี้สิน" ยกเว้น สิ่งที่ซื้อเข้ามาช่วยก่อให้เกิดประโยชน์ ช่วยประหยัดต้นทุน ช่วยสร้างรายได้ทั้งทาง ตรงและทางอ้อม ถ้าเป็นพนักงานทั่วไป ให้รู้จักแบ่งสันปันส่วนเรื่องรายได้ที่เข้ามา แบ่งเป็นเงินเก็บ 50% ใช้สอย 25% ใช้เพื่อการศึกษาเรียนรู้อีก 25% หากไม่พอกับ รายจ่าย ก็คงต้องปรับตัวเอง หาอาชีพเสริมเพิ่มรายได้ให้มากยิ่งขึ้น ลดรายจ่ายประ จำให้ต่ำลง   เด็กใหม่เพิ่งเริ่มต้นชีวิตการทำงาน มักขาดประสบการณ์ ยังเป็นต้นทุนขององค์กร และครอบครัว พอเีรียนรู้งานมากขึ้น รู้จักคิดมีประสบการณ์รู้จักการสร้างมูลค่าเพิ่ม ให้กับองค์กรจากทรัพยากรที่มีอยู่ พนักงานก็เป็นทรัพย์สินที่สร้างมูลค่าเพิ่มให้องค์กร ทุกสิ่งทุกอย่างมันมีการพัฒนาในทิศทางที่ดีขึ้น พนักงานที่ทำงานด้วย ความขยัน อดทน ช่วยองค์กรประหยัด สร้างผลกำไรให้องค์กร เป็นทรัพยากรและสินทรัพย์ ที่มีคุึณค่าสูงมาก วันหนึ่งเมื่อมีประสบการณ์มากๆ ยังสามารถนำความรู้ความสามารถ ไปใช้ประโยชน์ ต่อยอดสร้างรายได้อื่นอีกมากครับ จากคุณ : หัวใจจากท้องทะเล เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 09:12:19

ความคิดเห็นที่ 95 แชร์ประสบการณ์ให้เจ้าของกระทู้นะ ผมเป็นคนต่างจังหวัด จบ ม.ปลาย ก็เอ็นทรานซ์เข้ามาเรียนใน มหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ เป็นรุ่นสุดท้ายที่ใช้การสอบเอ็นทรานซ์ระบบเก่ามั้ง รหัสนักศึกษา 41  ก็ 10 กว่าปีมาแล้ว เรียนจบมาในสายวิศวกรรมศาสตร์ ตอนเรียนจบใหม่ๆทำงานเงินเดือน Start 15,000  แล้วก็ขยับขึ้นไปเรื่อยๆตามอายุงานและการย้ายงาน ตอนช่วงอายุ 23- 27 ปี  เป็นอะไรที่ท้อมาก คนต่างจังหวัดมาแต่ตัวพกมาแต่วิชาความรู้ บ้านต้องเช่า ข้าวต้องซื้อ  ส่งหนี้ กยศ  ส่งให้ทางบ้าน (แม่ไม่สบาย ) ส่งน้องเรียนปริญญาตรี ผมไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่เที่ยวกลางคืน มีแค่ค่าสังคม กับค่าครองชีพแค่นั้น ช่วงนั้นยอมรับว่าเงินเก็บแทบไม่มีเหลือเป็นชิ้นเป็นอัน  รถซักคัน บ้านซักหลังยังไม่มีปัญญาซื้อ ชีวิตดูสิ้นหวังยังไงก็ไม่รู้ จนกระทั่งจุดๆหนึ่งก็อดคิดอย่างที่คุณเจ้าของกระทู้คิดอยู่ตอนนี้เป๊ะเลย ว่า ชาตินี้จะได้มีบ้าน มีรถ เก็บเงินค่าสินสอดได้แต่งงาน เหมือนคนอื่นๆเขาไหม บางครั้งฟุ้งซ่านมากๆถึงกับโทษฟ้าโทษดิน โทษโชคชะตา โทษทางบ้านที่นอกจากจะไม่สนับสนุนแล้วยังเป็นภาระ  ( บาปมั๊ยนั้น )  ทำงานไปจิตตกไปอยู่หลายปีครับ สงสารตัวเองที่ทำงานหลายปียังเหมือนมีแต่ตัว สงสารแฟนที่ต้องมารอลมๆแล้งๆว่าเมื่อไหร่จะได้แต่งงาน ช่วงนั้นเกือบเป็นโรคซึมเศร้าแน่ะ จะขยับขยายไปทางไหนก็ลำบากเพราะไม่มีเงินทุนสำรองเป็นก้อนเลย เหมือนติดกับดักชีวิตไปไหนไม่รอด จนกระทั่งน้องเรียนจบ และ เลิกกับแฟน  ( ไม่อยากปิดโอกาสชีวิตเธอน้ำเน่าซะไม่มี ) ประกอบกับทางบ้านเริ่มช่วยเหลือตัวเองได้ (แม่เริ่มดีขึ้น )  ความกล้าเสี่ยงก็บังเกิด เหมือนคนไม่มีห่วง เหมือนคนไม่มีอะไรจะเสีย กัดฟันรวบรวมเงินเดือนกับโบนัสปีสุดท้าย ออกมาลงทุนทำธุรกิจครับ เริ่มจากยืมทะเบียนบ้านญาติมาจดทะเบียนบริษัทฯ ทำเองคนเดียวในห้องเช่ารูหนู จ้างสำนักงานบัญชีทำบัญชีให้ ซักพักก็เช่าเทาเฮ้าท์ทำ OFFICE  ขยับขยายไปเรื่อยๆ ปัจุบันผมอยุ 33 ปี ก็ไม่ได้ประสบความสำเร็จอะไรมากมาย แค่มีธุรกิจที่ทำเงินได้ในระดับที่อยู่ได้  มีลูกน้อง มีพนักงาน แค่ 10 กว่าคน ทำงานอยู่กันแบบครอบครัว  ซื้อ รถ ซื้อ OFFICE สร้างบ้านให้พ่อแม่ที่ต่างจังหวัด ก็ถือว่าดีขึ้นกว่าตอนนั้นมาก สิ่งที่ต้องขอบคุณมากๆก็คือช่วงเวลาทีทำงานเป็นมนุษย์เงินเดือนนั้นแหละครับ ถ้าไม่มีช่วงเวลาที่ได้ศึกษาเรียนรู้บ่มเพาะประสบการณ์ตรงนั้น เด็กบ้านนอกที่ไม่มีพื้นเพ ไม่มีพื้นฐานครอบครัวทำธุรกิจ (ที่บ้านทำสวนครับ ) คงไม่สามารถทำธุรกิจเองอยู่ในกรุงเทพฯได้  นับว่าในช่วงเวลาแห่งความลำเค็ญกับชีวิตตรงนั้นก็ยังมีสิ่งมีค่าที่สุดที่ได้รับกลับคืนมาเช่นกัน ที่จะบอกก็คือ คุณกำลังอยู่ในช่วงชีวิตทีมีค่าที่สุดอยู่ครับ ชีวิตต่อไปจะออกหัวออกก้อย รุ่งเรือง หรือล้มเหลว ก็ขึ้นกับเวลาช่วงนี้แหละครับ จงใช้เวลาทุกวินาทีอย่างมีค่า เรียนรู้ให้มากที่สุด เก็บเกี่ยวให้มากที่สุด อดทนให้มากที่สุด หาประสบการณ์ให้มากที่สุด ซักวันประสบการณ์ในวันนี้จะกลายเป็นทุนที่ล้ำค่าที่ติดตัวคุณไป แล้ว มันจะกลายเป็นต้นทุนที่ออกดอกออกผลให้คุณเก็บเกี่ยวในซักวันเมื่อคุณพร้อม โชคดีครับ จากคุณ : จิ๋วจี๊ด เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 10:00:12

ความคิดเห็นที่ 96 สั้นๆ ขอจีบเจ้าของกระทู้ได้ไหมครับ เหมือนผมเลย ผมกับคุณรุ่นเดียวกัน ^^ จากคุณ : Paodekcal เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 10:22:26

ความคิดเห็นที่ 97 เราคิดว่าสิ่งที่จขกท. ถามมันมีคำอธิบายทางเศรษฐศาสตร์อยู่ ไม่ใช่แค่ความรู้สึกที่คนส่วนมากมาตอบๆ กัน แต่เราไม่สามารถอธิบายได้จริงๆ เพราะเราก็ไม่ได้เรีียนมา -*- แต่ถ้าถามว่าจะตั้งตัวได้ยังไง เราว่ามันอยู่ที่การจัดการของเราและโอกาสในชีวิต มากกว่าปัจจัยภายนอกพวกเศรษฐกิจสินค้าแพงอะไรพวกนี้นะ เรามองว่าคนรุ่นอดีตก็ไม่ได้ตั้งตัวง่ายไปกว่าคนรุ่นปัจจุบันนะ เพียงแต่อาจจะเจอความลำบากและข้อจำักัดที่ต่างกันเท่านั้นเอง ที่จขกท. บอกว่า มองไม่เห็นเลยว่าเด็กรุ่นใหม่ีจะมีรายได้หลักแสนได้ยังไงถ้าไม่แก่ซะก่อน จริงๆ แล้วเราว่าเราก็ไม่ค่อยเห็นใครที่เงินเดือนหลักแสนแล้วไม่แก่นะ 555 เราว่าทุกอย่างก็ค่อยๆ เปลี่ยนแปลงตามขั้นตอนของมัน และโอกาสในชีวิตคนเราก็ไม่เท่ากัน ต้นทุนก็ไม่เท่ากัน คนที่จะตั้งตัวยากเพราะมีทัศนคติที่สุรุ่ยสุร่ายและไม่ีสนใจอนาคตมากกว่า ปล. บางคห. ว่าคนอื่นโลกแคบ แต่อาจจะลืมดูตัวเองว่าที่ตอบๆ มา ก็เอาแต่ประสบการณ์จากโลกที่หมุนรอบตัวเองมา่ตอบเหมือนกัน จากคุณ : ZzIqka เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 10:46:39

ความคิดเห็นที่ 98 ชอบนะ กระทู้นี้ ได้อะไรใหม่ๆเยอะมาก แต่ไม่ชอบอย่างเดียว.. ไม่ชอบ คห.ของคนที่มองว่าตัวเองสูง คนอื่นต่ำ ... ขอบคุณ จขกท. ขอบคุณ ทุก ค.ห. เราเพิ่งจบ จบช้าเพราะเปลี่ยนสาย เงินเดือนหมื่นนิดๆ เราทำในสิ่งที่ทุกคนพูดว่า "ไม่เข้าท่า" แต่วันนี้ สิ่งที่เราจะไปถึงให้ได้ มันใกล้ขึ้นทุกทีๆ เราไม่แคร์ตัวเงินเดือน ในขณะที่เพื่อนๆหลักหลายหมื่น เรารู้ว่ากำลังทำอะไร เพื่อประสบการณ์อะไร และมันจะไปถึงจุดนั้นยังไง.. ได้เห็นมุมมองของพี่ๆหลายคนในห้องนี้ ช่วยทำให้เรามุ่งมั่นมากขึ้นไปอีก.. จากคุณ : MaybeYesMaybeNo เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 12:52:52

ความคิดเห็นที่ 99 เป็นกระทู้ที่ดีมากๆครับ ทุกวันนี้โลกเรามักอยู่ยากขึ้นทุกวัน จากคุณ : PITERA เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 12:59:07

ความคิดเห็นที่ 100 ต่อจาก #82 นะครับ พอดีเมื่อคืนกว่าจะเคลียงานได้ เล่นเอาดึกไปหน่อย เลยไม่ได้มาเล่าต่อ ที่ทำงานที่ 2 เริ่มต้นด้วยเงินเดือน 18000+5000 เป็นค่าใบรับรองครับ อ่านมาถึงตรงนี้ หลายคนอาจจะคิดว่า ที่ทำงานที่ 2 ของผมนี่จะเป็นที่ทำงานที่ดีเลิศ เป็นสถานที่สอนให้ผมทำงานได้เก่งฉกาจ มีรุ่นพี่ดีคอยสอนงาน เงินเดือนผมถึงก้าวกระโดดได้............ ผิดครับ ลืมไปได้เลยกับความคิดในนิยายพวกนั้น ความจริงโหดร้ายเสมอครับ ที่ทำงานที่ 2 ของผมเป็นโรงงานครับ เจ้าของเป็นคนจีนเช่นเดิม คนทำงานที่นั่นส่วนมากก็เป็นคนจีน ไม่ได้บอกว่าคนจีนไม่ดีนะครับ เพราะผมก็จีนแท้ 100% เลย แม่ผมกวางตุ้ง พ่อผมแต้จิ๋ว อากง อาม่า ผมเดิน(ย้ำว่า"เดิน"นะครับ ไม่ใช่"เดินทาง") มาจากเมืองจีนแท้ๆเลยครับ ปัญหาเริ่มจากตามกฏหมาย โรงงานที่ผมทำนี่ ต้องมีใบรับรองที่ผมสอบได้อยู่ หากไม่มีโรงงานนั้นๆจะดำเนินกิจการต่อไม่ได้ครับ พอจะคิดออกไหมครับว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม............. ใช่ครับ ผมถูกจ้างมานั่งเฉยๆในตำแหน่ง Production supervisor เพราะเค้าต้องการเอาใบรับรองผมเข้ามาแขวนไว้ที่โรงงานเค้า กิจวัตรประจำวันของผมก็คือ เช้ามาตอกบัตรก่อน 8 โมงเช้า เที่ยงกินข้าว เย็นตอกบัตรออก ปลายเดือนรับเงิน ตอนผมเข้าไปทำงานใหม่ๆก็ไม่มีคนสอนงานผมครับ เนื่องจากผู้จัดการคนเก่าที่เป็นคนร่วมหัวจมท้าย ช่วยเจ้าของก่อตั้งโรงงานนี้มาตั้งแต่เปิดใหม่ๆซึ่งอายุเยอะแล้วหวงงาน กลัวว่าผมจะทำงานแทนแกได้ แกจะหมดความสำคัญ แล้วแกจะถูกเอาออก แกเลยพลอยแบนผมไม่ให้ใครคุยกับผมเลย พนักงานทุกคนรู้ว่าผมเข้ามาทำงานตำแหน่งนี้ ก็ไม่ได้ปิดถ้าผมจะเข้าไปดูการทำงาน เพราะเจ้าของเค้าให้ผมเข้ามา แต่ก็ไม่มีใครสอน ไม่มีใครบอกอะไรเลย เวลาเค้าจะทำอะไรกันเค้าก็จะงุบงิบทำกันเงียบๆ มีเพียงเอกสารการผลิตหลักเท่านั้นที่ผมพอจะหาได้ ส่วนใบสั่งงานเล็กใบน้อยผมถูกกันให้อยู่ห่างจากตรงนั้นครับ ไม่มีสิทธิ์แม้จะได้สัมผัสเลย แรกๆก็รู้สึกดีหรอกนะครับ เพราะไม่ต้องทำอะไรเลย ปลายเดือนก็มีเงินใช้ วันๆพกโน๊ตบุคมาที่ทำงานก็มานั่งเล่น CM01-02 บ้าง Winning บ้าง Fifa บ้าง ไปตามเรื่องตามราว เที่ยงกินข้าว บ่ายอัพเฟสบุค/อ่านพันทิพ แล้วเย็นก็ตอกบัตรออก กับเงินเดือน+ใบรับรองแล้วก็สองหมื่นกว่า ก็น่าจะเป็นงานที่ใฝ่ฝันของใครหลายคนในห้องนี้เลยนี่ครับ แล้วมันมีปัญหาตรงไหน? ปัญหามันอยู่ตรงนี้ครับ ด้วยความที่ว่างจัด ผมเลยพอจะมีโอกาสได้ไปอบรมตามหน่วยงานที่เกี่ยวข้องที่เค้าจัดขึ้นมาบ้างนานๆครั้ง ครั้งหนึ่งที่ผมไปอบรม ผู้เชี่ยวชาญคนที่พูดอยู่บนเวทีคือเพื่อนผมครับ กับคนนั่งฟังเกือบ 50 คนที่นั่น ภาพสมัยเรียนมันวิ่งวนขึ้นมาเหมือนในหนังเลยครับ สมัยเรียนไอ้คนที่บรรยายอยู่บนเวทีนั่นน่ะ นั่งทำแลปกับผมเป็นคู่แลปกันเลย แต่วันนี้ผ่านไป 5 ปี เค้าได้ไปนั่งอยู่บนเวที เป็นผู้เชี่ยวชาญ มีความรู้ลึกในเรื่องที่ทำ เต็มเปี่ยมไปด้วยประสบการณ์ ในตอนนั้นภาพที่ผมเห็นคือ เพื่อนผมเหมือนลูกโป่งที่ถูกอัดแน่นไปด้วยความรู้ ประสบการณ์ ความสามารถ ในขณะที่ผมตัวเล็กๆเป็นลูกโป่งแฟ่บๆ แถมยังมีรูรั่วอีกเพราะไม่ได้ใช้งานความรู้ ความรู้เลยค่อยๆลดลงไปทุกวัน และแน่นอน รายได้ต่างกันราวฟ้ากับเหว มองไปก็สมเพชตัวเองครับ แล้วก็ถามตัวเองว่า ตอนนี้ผมกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย? แล้วพรุ่งนี้ผมกำลังจะเดินไปที่ไหน นี่แค่ 5 ปีสถานภาพยังห่างกันขนาดนี้ แล้วถ้าอีก 10 ปีล่ะ? แล้วถ้าอีก 20 ปีล่ะ? แล้วถ้าต้องออกจากที่ทำงานปัจจุบันตอนนี้ ใครจะจ้างคนอายุเกือบ 30 ที่ทำอะไรไม่เป็นไปทำงาน แล้วถ้าอายุ 40 แล้วยังทำงานไม่เป็นแบบนี้ต่อไป จะไปทำอะไรกิน ผู้หญิงที่ไหนเค้าจะสนคนไม่มีอะไรเลย ทำมาหากินไม่เป็น ตอนแก่จะต้องไปออกวงเวียนชีวิตให้้คนมาบริจาคเงินไหม(เว่อร์ไป) ความคิดพวกนี้มันวิ่งเข้าชนผมด้วยความเร็ว 100 กว่ากิโลเมตรต่อชั่วโมง รุมกันเข้ามาชนตัวผมจนผมกลัว(จริงๆนะ) เย็นวันนั้น ผมกลับมาใช้เวลาอยู่กับตัวเองคนเดียวเงียบๆในอพาร์ทเมนต์ที่เช่าอยู่ครับ ให้เวลากับเรื่องที่เราไม่เคยคิดถึงมันเลย เช่นเรื่องอนาคต เรื่องอนาคต และเรื่องอนาคต (ก็เรื่องเดียวนี่หว่า?) ว่าเราจะเอายังไงกับอนาคตของเราต่อไปดี จะยอมอยู่ในสภาพนี้รอให้ตอนแก่ไปออกวงเวียนชีวิตอย่างนั้นหรือ? ตอนนั้นคำตอบในหัวมีอยู่ 2 ทางครับ ทางแรกคือลาออก แล้วไปหาที่ทำงานใหม่ กับทางที่2 คือพลิกกระดานแล้วลองสู้ดูกับที่นี่อีกสักพัก ลองชั่งน้ำหนักกันในหัวดูแล้ว คำตอบที่ออกมามันไม่ยาก(แต่ทำยากมาก) คือทางเลือกที่2 เพราะเอาจริงๆคือไม่มีปัญญาไปหาที่ทำงานใหม่นั่นแหล่ะ - -* เกรดแบบนี้ ทำงานก็ไม่เป็น อายุก็พอสมควรแล้ว แล้วยังต้องไปเสี่ยงกับที่ทำงานใหม่ว่าจะดีหรือไม่ดีอีก ตอนนี้สิ่งที่ผมมีอยู่กับตัวคือ 1. โอกาสในการทำงาน พร้อมเงินเดือน 2. สิทธิ์ในการเข้าไปดูการทำงานในไลน์การผลิต 3. ผมมีเวลาให้ผมทำอะไรก็ได้ที่ผมอยากทำเหลือเฟือ สิ่งที่ผมเริ่มทำคือสิ่งที่ตอนนี้ผมมีครับ คือการเข้าไปเดินไลน์การผลิต 3เดือนแรกหลังจากคิดได้ผมอยู่ในไลน์ตลอด ทำงานเหมือนพนักงานรายวันเลยครับ เค้ายกถังสารขึ้นมาเทผมก็ช่วยยก รถเข็นรถลากนี่ผมลากได้เข็นได้หมด ตอนเที่ยงผมก็เอาคอมมานั่งทำงาน(ที่ทำงานไม่มีคอมให้ใช้)ตรงที่ที่เดิมที่ผมนั่งเล่น CM01-02 นั่นแหล่ะครับ บันทึกทุกอย่างที่ผมเห็น ที่สัมผัสได้ทั้งหมด เขียนแบบลูกทุ่งๆแบบที่ผมพิมพ์ให้อ่านกันอยู่เนี่ยแหล่ะครับ ว่าวันนี้ผมทำอะไรบ้าง เจอปัญหาอะไรบ้าง แล้วผมคิดอย่างไรกับสิ่งที่เกิดขึ้นบ้าง  สิ่งที่ผมได้เห็นจากการไปทำงานส่วนนี้คือภาพรวมของโรงงานนี้ว่าเป็นอย่างไร โรงงานกำลังทำอะไรอยู่ แล้วทิศทางของโรงงานมันกำลังจะไปทางไหน ปัญหาเร่งด่วนที่ต้องแก้ไขคืออะไร ปัญหาที่มีแต่คนส่วนใหญ่ไม่เห็นว่าเป็นปัญหาคืออะไร ทางไหนที่เราจะแก้ไขได้บ้าง แล้วผมก็เอาข้อมูลพวกนี้แหล่ะมาเขียนเป็นแผนว่าเราจะทำอย่างไรงานที่ทำถึงจะน้อยลง ทำอย่างไรต้นทุนถึงจะถูกลง ทำอย่างไรงานถึงจะทำได้เร็วขึ้น เขียนมาเป็นข้อๆเลย แล้วเก็บรวบรวมไว้ สิ่งที่ได้อีกอย่างหนึ่งคือความสัมพันธ์กับพนักงานคนอื่น(ลูกน้อง ตามตำแหน่ง) เริ่มมีคนยอมคุยกับผม เวลาผมถามอะไรเริ่มแอบตอบตอนผู้จัดการไม่เห็นบ้าง เริ่มคุยเล่นกันได้บ้าง ไปจนถึงเริ่มมีพาไปกินข้าวด้วยกันบ้าง ในช่วงนี้การแต่งตัวของผมเริมพัฒนาแบบก้าวกระโดด จากเสื้อเชิร์ต+กางเกงสแลก เริ่มเป็นเสื้อโปโล+กางเกงยีนส์ บางทีก็เสื้อยืด หลายๆทีมีใส่เสื้อแลกฝากระทิงแดงไปทำงานด้วย เรียกว่าเดินมากับพนักงานในไลน์นี่แทบแยกไม่ออกเลยทีเดียวว่าใครหัวหน้า ใครลูกน้อง ผมค่อยๆลดระดับของตัวเองลง จากตอนเข้ามาทำงานใหม่ๆเหมือนคนทำงานออฟฟิสทั่วไป แต่งตัวดี เรียบร้อย ลอยเด่นโดดออกมาจากพนักงานคนอื่น ค่อยๆกลายเป็นคนงานหาเช้ากินค่ำ แต่งตัวปอนๆไปทำงาน ผมตัดสั้น ไม่ค่อยได้หวี ขี่มอเตอร์ไซค์มือ2(ที่น้องๆในไลน์ผลิตไปช่วยดูให้)ไปทำงาน ไม่กี่เดือนผ่านไป พอรู้ตัวอีกที ผมกลายเป็นคนที่คุยได้กับทุกคนในโรงงาน พนักงานตั้งแต่เด็กยันแก่รักใคร่เอ็นดูเหมือนลูกหลาน มีเรื่องอะไรก็มีคนคอยให้คำปรึกษา หรือเป็นที่ปรึกษาให้คนอื่น ขนาดคนที่ไม่คุยกันมาเป็น 10ๆปีก็ยังให้ผมเป็นตัวกลางเจรจากันให้ อาจจะเพราะด้วยความเป็นเด็กบ้านนอกด้วยมั้ง เลยไม่เคยถือตัวอะไรกับใคร เลยทำให้พนักงานส่วนหนึ่งก็แอบๆสอนงานให้ บางคนก็มาปรึกษาเรื่องงาน คุณป้าบางคนก็มาบ่นเรื่องลูกให้ฟัง มีการแอบเอาเศษกระดาษที่ผู้จัดการสั่งงานมาให้ดูว่ามีอะไรยังไงบ้าง เวลาเกิดปัญหาขึ้นมา ผู้จัดการเข้ามาแก้ปัญหาอะไร อย่างไร ตอนนี้ผมเลยเริ่มได้เรียนรู้การทำงานบ้าง และแล้วโอกาสของผมก็มาถึง ตอนผมทำงานด้วยวิธีนี้ไปได้เกือบปี เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในโรงงาน คือเจ้าของโรงงานทำต่อไม่ไหว ให้ลูกชายขึ้นมาทำงานแทนเลยเกิดการประชุมครั้งใหญ่ขึ้น ผมเลยได้โอกาสเสนอแผนต่างๆที่ผมได้เก็บรวบรวมไว้แล้วดันถูกใจผู้บริหารใหม่ เลยได้รับโอกาสให้ทำการปรับปรุงครั้งใหญ่ สถานะตอนนี้คือ ผมไม่ได้สั่งงานจากบนยอดหอคอยลงมาข้างล่าง ผมสั่งงานจากระดับเดียวกับพนักงาน วิธีการในแผนของผมปรับเปลี่ยนได้ตลอดเวลาตามสิ่งที่เห็นว่าดีที่สุดในขณะนั้น โดยรับฟังปัญหาที่เกิดขึ้นจริงทั้งจากปากพนักงานคนอื่น และจากการที่ผมได้ลงไปทำหน้างานจริงๆ โดยยึดเอาเป้าหมายเป็นหลัก ยิ่งเป็นโรงงานที่นี่ ที่ไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงมาจะ 40 ปีแล้ว ผลงานมันเลยเกิดเป็น impact สะเทือนไปทั่วโรงงาน เวลาการทำงานลดลงแบบก้าวกระโดด ประสิทธิภาพเพิ่มขึ้นแบบคนทั่วไปก็รู้สึกได้ โดยแทบไม่ได้ลงทุนเป็นเงินเลย เงินเดือนเพิ่มขึ้นจาก 23K(รวมใบรับรองแล้ว) เพิ่มปีแรก 20% เป็นประมาณ 27K พอปีถัดไปด้วยภาระงานเอกสารที่เพิ่มขึ้น ผมลดการเข้าไปทำงานในไลน์การผลิตลง จากเดิมทำทั้งวัน ลดเหลือแค่ไปเดินตรวจงานเป็นช่วงๆ ทำให้ผมพอจะมีเวลาว่างมากขึ้น ระหว่างนี้เลยเริ่มไปช่วยงานในสาย QC, R&D และฝ่ายประสานกับหน่วยราชการ สิ่งที่ผมได้จากการไปช่วยงานในแผนกอื่นก็คือ ได้ความรู้ ความเข้าใจในเนื้องานตัวเองเพิ่มมากขึ้น ผมเริ่มตอบปัญหาที่คาใจผมมานานได้บ้าง ว่าทำไมงานนี้ต้องรอกระบวนการนี้ ทำไมทำต่อไม่ได้ ผลงานผมเลยเริ่มดีขึ้นตามลำดับ กับความสัมพันธ์กับพนักงานส่วนผลิตที่ดีอยู่แล้วก็ยังรักษาไว้ กับผู้จัดการคนเก่า เจอทีไรผมก็ยกมือไหว้ ในการทำงานผมดึงแกมาเป็นคณะกรรมการช่วยตัดสินใจเลย สิ่งที่ได้เรียนรู้คือ ธรรมชาติของคนครับ เมื่อไรก็ตามที่เราแสดงตัวว่าเรามาอย่างเป็นมิตรนะ เราจะช่วยให้คุณทำงานได้ดีขึ้นนะ เราเป็นพวกเดียวกันนะ พร้อมทั้งให้ความเคารพในตัวเค้าและหน้าที่การงานเค้ามากเพียงพอ เมื่อนั้นกำแพงมันจะค่อยๆลดระดับลงครับ แล้วสุดท้ายป้อมในกำแพงมันจะเป็นของเรา ในปีที่ 2 นี้เงินเดือนผมเพิ่มขึ้นเป็น 32K ครับ บวกกับเจ้าของเค้าให้พิเศษส่วนตัวผมอีก 5K ต่อเดือนนอกสลิป รายรับผมขึ้นไปที่ 37K เมื่อจบปีที่ 2 ที่ทำงาน พอขึ้นปีที่ 3 ผมกำลังจะอายุ 30 ปีในไม่ใช้ เมื่อเทียบกับเพื่อนที่เรียนมาด้วยกัน หรือแม้แต่ในพันทิพ ห้องสีลม(ที่เงินเดือนแพงที่สุดในประเทศ)ก็ตาม เงินเดือนผมเรียกว่าไม่เยอะเลย แม้จะรู้สึกว่าไม่น้อยแล้วก็ตาม ผมเลยเริ่มมองหาหนทางที่จะเปลี่ยนงาน เพื่ออนาคตที่ดีขึ้น ไปทำงานในบริษัทใหญ่ขึ้น แม้ว่าที่ทำงานในตอนนั้น จะมีเพื่อนร่วมงานที่ดี เจ้านาย(ของ)ที่เอ็นดูเรา เรียกเราว่าลูกทุกคำ ก็ตาม ความคิดในตอนนั้นคือ ความรู้ที่ได้จากที่นี่มันแทบจะหมดแล้ว สิ่งที่เราต้องการคือประสบการณ์ที่หลากหลายยิ่งกว่านี้ เลยอยากลองของ หาปัญหาใส่หัว ซึ่งในขณะนั้น ผมเรียนปริญญาโทไปด้วยในวันเสาร์-อาทิตย์ เนื่องจากอย่างที่บอกไปตอนแรกนั่นแหล่ะ ครับ ช่วงแรกว่างจัด - -* ตอนนั้นเริ่มจะมีความรู้จากการเรียนปริญญาโทมาบ้างแล้ว เลยเริ่มจากการวิเคราะห์ตัวเอง ซุนวูว่าไว้ รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง เลยเริ่มจากการ SWOT ตัวเอง เพื่อให้รู้เราก่อน พบว่า เราเป็นพนักงานระดับกลาง ทำงานในบริษัทเล็ก ผลงานพอมี แต่ยังไม่ได้พิสูจน์ ข้อดีของผมคือการรู้จักพนักงานในทุกระดับ สามารถเข้ากับคนอื่นได้ง่ายมากถึงมากที่สุด ผลงานเด่นของผมคือการรับมือกับปัญหาเรื่องคน เหมือนกับนักเตะดาวรุ่งในแชมป์เปี้ยนชิพ ที่ยังไม่เคยลงสัมผัสกับพรีเมียร์ลีคเลย แต่ด้วยความมั่นใจว่าเราก็มีของดี แต่ป้ายโฆษณาไม่ชวนเชื่อให้คนมาซื้อเลย (อย่างที่บอก เกรด 2.02 จบ 8 ปี F เยอะจนนับไม่ถูก) เราเลยต้องหาวิธีที่ลูกค้า(บริษัท) จะได้ทดลองชิมฟรีกับเราก่อน หรือก็ต้องเอาสินค้าเราไปยัดปากลูกค้าที่อยากกินให้ได้ เลยเริ่มวางแผนตั้งแต่ต้นปี เราจะเริ่มหางานหลังเดือนเมษา โดยการอัพเดทประวัติไว้ในเว็บ เพราะเดือนเมษา นักศึกษาใหม่จะได้งานกันเกือบหมดแล้ว คู่แข่งของเราก็จะลดลงไป งานที่เหลืออยู่ จะเป็นงานประเภทที่ว่า ขาดแคลนกะทันหัน งานเผือกร้อน หรือนักศึกษาที่เข้าไปตอนต้นปีทำงานไม่ดี หรือทำงานดีแต่ไปได้งานที่ดีกว่า เรียกว่าบริษัทตกรถนั่นแหล่ะ เริ่มหาคนทำงานในช่วงที่ 2 ของปี ช่วงนี้อำนาจการต่อรองของคนหางานจะค่อนข้างสูง เพราะช่วงกลางปีคนไม่ค่อยอยากออก เพราะบางบริษัทมีออกโบนัสกลางปี บางคนก็กลัวอดโบนัสปลายปี เลยไม่ค่อยมีคนย้ายงาน หน้าที่ของผมก็คือ ค้นหาบริษัทที่ต้องการความสามารถด้านที่ผมมี คือด้านการจัดการปัญหาเรื่องคน มีทั้งบริษัทตกรถ และ บริษัทเผือกร้อนโทรมาเรียกสัมภาษณ์หลายที่ ผมก็เดินสายสัมภาษณ์เรื่อยๆ ตั้งแต่เมษา พฤษภา มิถุนา กรกฏา หาบริษัทที่เหมาะสมกับตัวเอง ความกดดันแทบไม่มี เพราะมีงานประจำทำอยู่แล้ว เงินเดือนผมตั้งไว้ในใจว่าต้องไม่น้อยกว่า 40K ไม่งั้นไม่ย้าย ด้วยความที่ประสบการณ์ยังน้อย และเกรดเน่าหนอนด้วย ทำให้ส่วนใหญ่ไม่สู้เงินเดือน เหมือนบุญพาหรือวาสนาส่งไม่รู้ ทำให้มีบริษัทเผือกร้อนหัวแถวขนาดกลางในธุรกิจอุตสาหกรรมที่ผมทำงานอยู่เรียกไปสัมภาษณ์ ผลออกมาว่าผมได้งาน แต่เงินเดือนจะลดไปอยู่ที่ ราวๆ 32K + OTเฉลี่ยราว3K-4K ตอนนั้นผมชั่งใจอยู่นานมาก เพราะว่าโอกาสจะทำงานในบริษัทขนาดนี้ไม่ได้มีมาบ่อยๆแน่ๆ ถึงเงินเดือนจะลด แต่ก็แลกมาด้วยโอกาส และ ความสามารถในการย้ายงานในอนาคตที่ดีกว่าตอนนี้แน่ๆ สุดท้ายผมเลยตอบตกลงไปกับที่นี่ ตกลงเซนต์สัญญาเริ่มงานกันเรียบร้อย เดือนสุดท้ายที่ทำงานที่เก่า ในขณะที่ผมลางานไปหาเช่าที่พักใหม่ ที่ใกล้ที่ทำงานใหม่นั่นเอง บริษัทระดับกลางอีกที่ก็ได้โทรมา พอดีว่าอพาร์ตเมนต์ที่ผมดูอยู่ อยู่ห่างจากบริษัทหลังนี่ไม่ถึง 15 นาที ผมเลยตอบตกลงตัดสินใจไปสัมภาษณ์งานกับที่หลังนี่ตอน 6 โมงเย็นของวันนั้นเลย ผลปรากฏว่า ที่หลังนี่ตอบโจทย์ผมได้มากกว่า ปัญหาที่เค้ากำลังเผชิญอยู่และแก้ไขไม่ได้คือเรื่องคน ซึ่งผมบอกเลยว่าเบากว่าที่เก่าที่ผมทำงานมาก ผมเสนอทางออกให้เค้าหลายๆทาง ผู้จัดการโรงงานเค้า OK ทันทีกับเงินเดือน 40K ที่ผมเสนอไปโดยไม่ต่อรองซักคำ แต่เค้ามีข้อแม้ว่า 3 เดือนแรก เค้าจะให้ 35K (ไม่รวมโอทีอีกราวๆ 10K-15K) ก่อน(รวมใบรับรอง) ถ้าผ่านโปร 3 เดือนแรกจะขึ้นเงินให้เป็น 40K ตามที่ขอ โดยเค้าจะไปเป็นคนต่อรองกับ HR ให้เอง สรุปผมเลือกที่นี่อย่างไม่ต้องลังเล งานท้าทาย และอยู่ในวิสัยที่จะทำได้ เงินเดือนโอเค เลยโทรไปบอกบริษัทเผือกร้อนหัวแถวเลยว่าผมขอยกเลิกไม่ไปทำงาน ด้วยเหตุผลว่ามีบริษัทที่ต้องการตัวผมจริงๆและสามารถสู้เงินเดือนผมได้ HR ที่นั่นก็น่ารัก และเข้าใจครับ เลยจากกันด้วยดีครับ หลังจากยื่นใบลาออก เจ้าของบริษัทเก่าเค้าก็เรียกผมไปคุยนะครับ แล้วก็ถามถึงสาเหตุที่ออก เพราะเค้าไม่อยากให้ผมออก เค้าเสนอจะเพิ่มเงินเดือนให้ มีห้องแยกให้ทำงาน อนาคตให้ช่วยเค้าบริหาร แต่จุดหมายผมไม่ได้อยู่ที่เงินเดือนเพียงอย่างเดียวแล้วครับในตอนนั้น ใจผมมันบินลอยไปไกลกว่านั้นแล้ว ผมอยากได้ประสบการ์ใหม่ อยากรู้อยากลองอะไรใหม่ๆ เลยพูดคุยกับเจ้าของ(เค้าเรียกผมว่าลูก ผมเรียกเค้าว่าป๊า) จนเข้าใจ ก็ตกลงกันว่า ซักวันหนึ่งที่ผมปีกกล้าขาแข็งพอแล้ว ผมจะกลับไปทดแทนบุญคุณป๊า ช่วยป๊าบริหารงานบริษัทนะครับ พอเริ่มงานที่บริษัทใหม่(บริษัทปัจจุบันนี้) 3เดือนที่ผมทดลองงาน ผลงานถูกใจผู้บริหารมาก เพราะปัญหาที่เคยแก้ไม่ได้อย่างเรื่องคนเก่าแก่นี่ ผมเข้ามา 3 เดือนผมสั่งซ้ายหันขวาหันได้เลย ปัญหาที่เคยถูกซุกไว้ใต้พรมอยู่ผมไปแงะออกมาได้หมด HR manager ถึงกับเคยเรียกผมเข้าไปคุยในห้องเลย ว่าผมไปทำอะไรอีท่าไหน ทำไมปัญหาที่เค้าเจอมาเป็น 10 ปี ผมแก้ให้เค้าได้กว่า 60% ใน 3 เดือน สรุป หลังพ้นทดลองงาน 3 เดือน เงินเดือนผมกระโดดไปที่ 42K(รวมใบรับรอง) มากกว่าที่ได้ตกลงกันไว้ แถมค่าใบรับรองจากปกติให้ 5K ก็เพิ่มให้เป็น 10K ทำให้เงินเดือนผมวิ่งไปที่ 50K+ เมื่อรวมสวัสดิการอื่นๆเช่นค่าอาหาร เบี้ยขยัน และอื่นๆแล้ว นอกจากนี้ผมยังมีโอทีให้ทำอีก เดือนละไม่ต่ำกว่า 10K(ถ้าเลือกที่จะทำ) ตอนนี้ที่ผมมีเวลาว่างมาพิมพ์ให้อ่านได้นี่ผมก็ยังทำงานอยู่ นานๆทีจะมีปัญหาเข้ามาให้แก้ซักที ปกติงานว่าง ตรวจเอกสาร อ่านเอกสารอะไรไปเรื่อยเปื่อย ประสาคนทำงานออฟฟิสทั่วๆไป แต่ถ้างานเข้า ผมก็ยุ่งเหมือนกัน เช่นเมื่อคืน กว่าจะกลับบ้านได้ กดไปเที่ยงคืนกว่า อดดูน้องมุนินท์แรงเงาเลย T_T ฉนั้นที่บางคนบอกว่าคนเงินเดือนสูงต้องทำงานหนัก ไถนาเป็นวัวเป็นควาย ผมนอนยันให้เลยว่าไม่จริงทุกคนหรอก เพื่อนรุ่นพี่ผมเป็นระดับกรรมการบริษัท แมร่มเที่ยวทุกวันเลย เช้านั่งดูกาแฟ จิบหนังสือพิมพ์ก่อนไปทำงาน เอ๊ย! นั่งอ่านกาแฟ เอ๊ย! นั่งจิบกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์ เอ๊ย! ถูกแล้ว!! ก่อนไปทำงานยังได้เลย แต่เวลาทำงานพี่แกก็ทำงานจริงจัง บางทีตี1 ตี2 ยังไม่ได้กลับบ้านก็มี งานส่วนใหญ่ก็เป็น Mission impossible นั่นแหล่ะ เช่น ต้องหาทางปิดถนนอโศก-เพชรบุรี ในช่วงเวลา 15.00-20.00 ให้ได้ เพื่อไปซ่อมท่อสายเคเบิ้ล ซึ่งผมเองยังนึกไม่ออกเลยว่าจะทำได้ยังไง(วะ) ก็ไม่รู้ว่าประสบการณ์ของมนุษย์เงินเดือนแบบผมจะพอเป็นประโยชน์กับใครบ้างหรือเปล่า เพราะถามว่าประสบความสำเร็จหรือยัง ผมก็ตอบว่ายังแน่นอน คนที่อายุเท่ากันแต่เงินเดือนสูงกว่าผมก็มี(แถมมาอยู่ในสีลมเยอะด้วย) เจ้าของกิจการเงินล้านก็เยอะ ประวัติน่าสนใจกว่าผมตั้งเยอะ แต่ก็หวังว่าน้องๆที่เริ่มทำงานใหม่พอจะได้แนวทางในการปีนป่ายกำแพงเงินเดือนกันบ้างไม่มากก็น้อย ขอบคุณสำหรับที่ระบายครับ จากคุณ : basicball เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 13:00:49