PANTIP.COM : W12788362 ภูพันแสง ตอนที่ ๑๘ ความรู้สึกนี้... เรียกว่าอะไร [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ตอนที่ ๑๘ ความรู้สึกนี้... เรียกว่าอะไร

ตโมนุทนั่งมองนายแพทย์ประจำค่ายล้างแผลให้บาวีอยู่บนเตียงหน้าเตาผิง แผลใหม่สดที่ปากแผลยังไม่เริ่มสมานของเขามีเลือดสีแดงสดไหลออกมาอีก คงเพราะการขยับตัวตั้งแต่บ่ายที่เขาไปออกคำสั่งเผด็จการเอากับเธอ แล้วยังต้องไปประชุมต่อที่กองบัญชาการอีก กว่าจะได้กลับมาเรือนพักก็ดึกมากแล้ว

“บาวียังไม่ควรทำอะไรมากตอนนี้นะครับ ต้องพักนิ่งๆ อย่างน้อยก็อีกสองวัน นี่ปากแผลก็เปิดอีกแล้ว ดีที่ไม่ต้องเย็บใหม่” คุณหมอโชมอนในวัยที่สามารถเป็นบิดาของคนไข้ที่ดื้อที่สุดอย่างบาวีได้ กล่าวน้ำเสียงค่อนข้างดุ

ตโมนุทแอบยิ้ม เพิ่งจะเคยเห็นคนที่ใหญ่ที่สุดในสิมขาลถูกดุก็วันนี้ ในขณะที่คนถูกดุนิ่วหน้าเล็กน้อยเพราะปากแผลใหม่สดที่ถูกสำลีชุบแอลกอฮอล์เช็ดไปเช็ดมาหลายครั้งเข้าก็เริ่มเจ็บ แย้งสั้นๆ ว่า “ก็มันจำเป็นนี่ครับหมอ”

“แต่ไม่มีอะไรจำเป็นสำหรับชาวสิมขาลไปมากกว่าบาวีอีกแล้ว บาวีควรจะดูแลตัวเองให้ดีกว่านี้นะครับ น้ำเกลือนี่ก็เหมือนกัน ผมยังไม่ได้ให้ถอด บาวีถอดออกเองได้ยังไง” น้ำเสียงของแพทย์โชมอนเหมือพ่อดุลูกชายเกเรไม่มีผิด

“งั้นคืนนี้หมอให้น้ำเกลือผมต่อก็ได้ พรุ่งนี้เช้าค่อยถอดออก” น้ำเสียงคนไข้มีแววยอมลงให้

แต่คุณหมอรีบแย้งทันควันอย่างเข้มงวด “ไม่ใช่พรุ่งนี้ตอนเช้าครับบาวี อย่างน้อยก็ต้องให้จนถึงตอนเย็น”

“พรุ่งนี้ผมต้องไปชายแดนแต่เช้า” แล้วก็บอกต่อเสียงเรียบๆ เมื่อเห็นคิ้วที่ขมวดของนายแพทย์ใหญ่ประจำค่าย “มันจำเป็น เลี่ยงไม่ได้จริงๆ ตอนก่อนไปหมอมาดูแผลให้ผมอีกทีก็ได้” น้ำเสียงของชายหนุ่มมีแววประนีประนอมขึ้นเมื่อเห็นสายตาเป็นห่วงแกมกังวลของหมอ

“ถ้าบาวีต้องการอย่างนั้นก็ได้ครับ” พลางปรับความเร็วของหยดน้ำเกลือให้ ก่อนที่จะหันมาหาคนไข้วีไอพีอีกคนที่นั่งรออยู่บนเตียง ค้อมศีรษะให้แล้วถามว่า

“แล้วนายาล่ะครับ เป็นยังไงบ้าง” น้ำเสียงมีวี่แววของการให้ความเคารพ สร้อยที่ห้อยตราประจำราชวงศ์เขาเห็นเป็นคนแรกตอนที่จะทำแผลให้ แล้วนายแพทย์ก็ทราบผลการประชุมเมื่อตอนเย็นแล้วด้วยว่า แท้จริงแล้วตัวประกันคนนี้เป็นใคร

“ยังเหลือต้นแขนกับหน้าผากค่ะที่ปวดแล้วก็ระบมมากๆ นอกนั้นก็ดีขึ้นแล้วค่ะ” บอกพลางเงยหน้าขึ้นเพื่อให้คุณหมอทำความสะอาดแผลที่หน้าผากให้ถนัดขึ้น

“ดูจากสภาพแผล ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วครับ แต่ก็ยังต้องล้างแผลต่อไปอีกหลายวัน กว่าแผลจะเริ่มแห้ง”

“ค่ะ” เจ้าของแผลที่หน้าผากรับคำ นั่งนิ่งให้คุณหมอล้างแผลให้เงียบๆ พยายามไม่มองไปทางเตียงของเจ้าของบ้าน ทั้งที่รู้ว่าเขานอนมองเธออยู่

ครู่ใหญ่ต่อมาคุณหมอโชมอนก็ล้างแผลให้เธอเสร็จทั้งที่หน้าผากและต้นแขน “เอาล่ะ เรียบร้อยแล้วครับ” พลางเก็บเวชภัณฑ์ทั้งหมดให้เข้าที่

“ขอบคุณมากค่ะคุณหมอ”

“นอนพักเยอะๆ นะครับนายา” ก่อนที่จะหันไปบอกอีกคนด้วย “บาวีด้วยนะครับ หมอขอตัวก่อน”

ไศลค้อมศีรษะให้นายแพทย์นิดหนึ่งคล้ายจะขอบคุณด้วยท่าทีนั้น ในขณะที่ตโมนุทค่อยๆ เอนตัวลงนอน ดึงผ้าห่มนวมผืนหนามาพันรอบกายไปมาอยู่นาน จนท้ายที่สุดก็เหลือเพียงใบหน้าที่โผล่ออกมา ดูไปดูมาก็เหมือนดักแด้ยักษ์

“กลัวหนาวหรือ” คนที่นอนอยู่อีกเตียงหนึ่งส่งเสียงถาม เขาหลับตาลงนานแล้ว แต่ผู้หญิงที่อยู่อีกด้านหนึ่งของเตาผิงพลิกตัวไปมาอยู่พักใหญ่ก็ไม่ยอมหยุดเสียที ทำให้ต้องลืมตาขึ้นมอง

“ฮะ... ฮื่อ ใช่ กลัวหนาว” หญิงสาวที่ดูคล้ายดักแด้ยักษ์ หันมาทำหน้าไม่สนิทนักเมื่อตอบ แค่นั้นชายหนุ่มก็รู้แล้ว ว่าดักแด้กลัวอะไร

“นี่คุณกลัวผมหรือ”

“เปล่า” รีบปฏิเสธ แต่มือกำชายผ้าห่มที่ม้วนไว้ตรงซอกคอแน่นขึ้น “ฉันกลัวหนาว จริงๆ นะ” หญิงสาวพยายามยืนยัน แม้น้ำเสียงจะไม่หนักแน่นเอาเสียเลยก็เถอะ

ชายหนุ่มคงจะเชื่อเธออยู่หรอกนะ เพราะเขาลุกขึ้นจากเตียงแม้ความเจ็บจะทำให้ลุกอย่างลำบากแถมยังต้องลากเสาแขวนถุงน้ำเกลือเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียงเธอนี่

‘อึ๋ย’ ตโมนุทเย็นเยือกไปทั้งตัวกะทันหัน หลับตาปี๋ แทบจะอยากผลุบศีรษะเข้าไปในโพรงดักแด้ของเธอเสียเดี๋ยวนี้

“คุณนี่... คิดแต่เรื่องอกุศล”

หญิงสาวเบิกตาโพลงขึ้นมองหน้าเขาทันที “ฉันเปล่านะ ก็...”

“ก็อะไร” ชายหนุ่มถามเสียงแข็ง แต่เมื่ออีกฝ่ายปิดปากเงียบ เขาก็ลากเก้าอี้ที่อยู่ใกล้มานั่ง

“ผมไม่ใช่เฮอคิวลิสนะ จะได้มีเรี่ยวแรงมหาศาล เจ็บขนาดนี้แล้วยังจะมาทำอะไรคุณได้อีกน่ะ”

ในขณะที่ตโมนุทหน้าร้อนผ่าวสลับกับเย็นวาบ เม้มปากแน่น ทำไมจะต้องลุกขึ้นมานั่งพูดอยู่ตรงนี้ด้วยนะ นอนบอกอยู่บนเตียงก็ได้

“แล้วก็... ไม่เคยคิดจะทำอะไรคนไม่เต็มใจเสียที” ชายหนุ่มยืนยัน “โดยเฉพาะตอนที่ผู้หญิงมีแต่แผล สารรูปดูไม่จืดแบบนี้”

หญิงสาวเจ้าของสารรูปดูไม่จืดทำหน้าตูม ตวัดหางตามาทางเขา “ใช่สิ ใครจะไปสวยหยาดฟ้าเหมือนคุณอันนาล่ะ” ไม่รู้ทำไม ตโมนุทถึงเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับผู้หญิงคนนั้นได้ แล้วความรู้แปลกๆ ที่กำลังพลุ่งขึ้นนี่อีกล่ะ... น้อยเนื้อต่ำใจ หรืออะไรกันแน่ เธอเองก็บอกไม่ถูก

“ถ้าอยากรู้ ว่าคุณอันนาเป็นใคร กลับมาถามผมก็ได้ ทำไมต้องไปถามราชิด” เมื่อหญิงสาวพูดถึงอันนาขึ้นมา ชายหนุ่มก็พูดไปถึงอีกประเด็นที่ไม่ใช่เรื่องความสวย

คนที่เพิ่งค้อนเขาอยู่หยกๆ หลับตาปี๋ หันหน้าหนีตั้งแต่เขายังพูดไม่ทันจบ ตอนนี้ไม่อยากมุดหน้าในโพรงดักแด้แล้ว แต่อยากแทรกแผ่นดินหนีแทน เมื่อนึกถึงความรู้สึกของตัวเองในตอนนั้นจนต้องเอ่ยปากถามราชิดทันทีให้รู้เรื่องรู้ราวกันไป เจอราชิดเมื่อไหร่จะเอาเรื่องเสียให้สาสมเชียว เรื่องแค่นี้ก็ต้องไปรายงานนายด้วย

“อ้าว...” ชายหนุ่มแกล้งลากเสียงสูง เหมือนเรียกร้องความสนใจ “แล้วนี่ไม่อยากรู้แล้วหรือ ถามผมก็ได้นะ ผมยินดีตอบ”

ตโมนุทลืมตาขึ้นมองเพดาน อึดใจถึงได้กล้าหันมาทางเขา แต่พอเห็นตาพราวๆ ก็หันกลับไปหลับตาปี๋อย่างเดิม ส่งเสียงอู้อี้มาว่า “ตอนนี้ไม่อยากรู้แล้ว”

แทบจะทันทีที่ตโมนุทได้ยินเสียงในลำคอคล้ายเสียงหัวเราะหึ “ผมกับครอบครัวคุณอันนารู้จักกันมานาน ครอบครัวของเธอมีความสำคัญมากต่อกองทัพของเรา เกือบเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ของงบประมาณในกองทัพเราได้รับมาจากธุรกิจในเครือของเธอที่มีทั้งอัญมณีแล้วก็ไม้แปรรูป”

ตโมนุทยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกถึงความสำคัญของสตรีที่ทั้งเก่งทั้งสวยคนนั้น นี่เองคือคำตอบว่าอันนาสำคัญอย่างไรต่อสิมขาล แต่ที่อยากรู้มากกว่านั้นคือ...‘สำคัญอย่างไรต่อบาวี’

คนที่เมื่อครู่บอกว่าไม่อยากรู้แล้ว ขมุบขมิบปากถาม “แล้วยังไงต่อล่ะคะ”

“อีกสิบเปอร์เซ็นต์เราก็ได้มาจากการเก็บภาษีจากประชาชนทั่วไปตามปกติ”

ตโมนุททำสีหน้าขัดใจ เธอไม่ได้อยากรู้เรื่องนี้สักหน่อย “แล้ว...”

“แล้วอะไร”

หญิงสาวแทบจะกลั้นใจพูดหยั่งเชิงถึงเรื่องที่เธออยากรู้เป็นที่สุด “คุณกับเธอ ดู... เหมาะสมกับนะคะ”

แทบจะทันทีที่สีหน้าผ่อนคลายดูสบายๆ ของชายหนุ่มเคร่งขึ้น “คุณพูดอะไร”

ดักแด้เริ่มอึกอัก “ตอนค่ำที่ฉันเห็นคุณกับคุณอันนายืนคู่กัน คุณก็ดูเป็นผู้นำ มีอำนาจ ในขณะที่คุณอันนาก็ดูสวยสง่า สมกะ...”

ไศลแทรกเสียงดุขึ้นอย่างไม่อยากทนฟังอีก “หยุดพูดได้แล้ว ผมได้ยินมามากพอแล้ว ว่าผมควรจะแต่งงานกับเธอ เพื่อที่ทั้งภาคธุรกิจและความมั่นคงจะได้รวมอยู่ที่เดียวกัน”

ตโมนุทหน้าม่อย หันหน้าไปทางที่ไม่มีเขา เธอไม่ได้สวยหาตัวจับยาก ไม่ได้สง่าปานนางหงส์ ไม่ได้เป็นคนสำคัญอย่างคุณอันนาอะไรนั่นนี่ เขาถึงได้ดุเอาๆ เหมือนเธอเป็นเด็กกะโปโลไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรแบบนี้ พยายามสะกดความน้อยใจที่แล่นขึ้นเป็นริ้วๆ ให้สงบ

“ค่ะ ฉันอยากรู้ในสิ่งที่อยากรู้หมดแล้ว ขอบคุณที่อุตส่าห์บอก” เม้มริมฝีปากกดความขมปร่าของความรู้สึกอะไรสักอย่างที่ประดังขึ้นไว้แค่ในลำคอ “ถ้าคุณไม่อยากให้ฉันแตะต้องคุณอันนาแม้แต่การพูดถึง ต่อไปฉันก็จะไม่พูดถึงเธออีก”

ไศลงง นี่เขาไปห้ามไม่ให้ตโมนุทพูดถึงอันนาตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาแค่ไม่อยากได้ยินใครบอกว่าเขาควรแต่งงานกับอันนาอีกเท่านั้นเอง โดยเฉพาะจากคนที่นอนไม่หันหน้ามาคุยกับเขาอยู่นี่

“เป็นอะไรไปอีกล่ะ” ชายหนุ่มถามเสียงเหมือนระอาเด็กดื้อที่พูดไม่รู้เรื่อง

“ฉันจะนอน”

“ไม่กลัวผมแล้วหรือไง”

ตโมนุทได้ยินแล้วชะงัก ตอนนี้ความน้อยใจเริ่มเข้ามาแทนที่ความกลัวในตัวเขาแบบที่เคยกลัว จริงสิ... เขามีนางฟ้านางสวรรค์อยู่แล้วทั้งคน จะมาอะไรกับเด็กกะโปโลสารรูปดูไม่จืดอย่างเธอไปทำไม เขาไม่ชายหางตามาแลให้เสียเวลาหรอก

“ไม่กลัวแล้ว”

“ถ้าไม่กลัวจริง ก็หันหน้ามาทางผมก่อนสิ” พร้อมกับมือใหญ่ข้างที่ไม่โดนเสียบเข็มให้น้ำเกลือก็เอื้อมมาเชยคางเล็กให้หันกลับมาทางเขา

“ผม... ไม่ได้ตั้งใจจะดุคุณ แต่ผมไม่อยากฟังใครพูดถึงการแต่งงานกับอันนาอีก โดยเฉพาะคุณ”

หญิงสาวหันกลับมาตามแรงมือของเขา เลื่อนมือที่กำชายผ้าห่มมาผลักมือเขาออกจากปลายคางเมื่อรับรู้ถึงกระแสไฟฟ้าอ่อนๆ จากปลายนิ้วแข็งแรงที่วิ่งเข้าสู่ผิวเธอแล่นไปถึงหัวใจ แต่มือใหญ่กลับยุดมือเล็กของเธอไว้ในอุ้งมือของเขาแทน แม้จะพยายามดึงกลับอย่างไรเขาก็ไม่ปล่อย

“ค่ะ ฉันก็บอกแล้วไงคะ ว่าต่อไปฉันจะไม่พูดถึงเธออีก”

น้ำเสียงบังคับกันได้ แต่แววตายากที่จะปกปิดกันมิด โดยเฉพาะแววตาของคนที่ไม่มีเล่ห์มีเหลี่ยมอย่างตโมนุท ไศลเห็นแล้วไม่สบายใจเลย “คุณจำผ้าฮอนีของผมได้มั้ย”

แม้จะงุนงง ที่ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่องกะทันหัน แต่น้ำเสียงที่หาเค้าความดุอย่างเมื่อครู่ไม่พบ ก็ทำให้ตโมนุทมีแก่ใจพูดด้วย “ผ้าสีดำผืนนั้น ที่คุณเคยใช้ปิดหน้าฉันใช่มั้ยคะ”

“ใช่ ผ้าผืนนั้นเป็นผ้าฮอนีประจำตัวผม เมื่ออายุพอจะเข้าสู่สนามรบได้ นักรบของสิมขาลทุกคนจะมีผ้าฮอนีประจำตัวคนละผืน”

“เพราะอะไรคะ”

“รัฐเราหนาวเย็นจัด ยิ่งถ้าตอนไปลาดตระเวนในช่วงที่หนาวจัดด้วยแล้วล่ะก็ แทบจะลืมไปเลยว่ามีจมูก ผิวแห้ง ริมฝีปากแตกกันเลยเชียว ผ้าฮอนีจะช่วยเราได้ อีกอย่างผ้าสีดำจะช่วยพรางตัวเราได้ด้วย โพกผ้าฮอนีตอนกลางคืนแล้วแทรกซึมไปปฏิบัติภารกิจอะไรก็ทำได้ง่าย มันกลืนกับความมืด”

“ค่ะ แล้วคุณมาบอกฉันเรื่องนี้ทำไมคะ”

“จำได้มั้ย ผมเคยบอกอะไรคุณ เกี่ยวกับผ้าฮอนี”

หญิงสาวนิ่งไปชั่วครู่ นึกถึงคืนนั้นที่เธอยืมผ้าฮอนีของเขามาใช้ “ห้ามฉันรับผ้าฮอนีของผู้ชายคนไหนอีก”

ไศลคล้ายจะยิ้มออกมาได้ “เราถือกันว่า ผ้าฮอนีจะให้ผู้หญิงแตะต้องได้เพียงคนเดียว จะไม่มีใครมีสิทธิ์ได้แตะต้องผ้าฮอนีของผมอีก แม้กระทั่งอันนาที่คุณพยายามบอกว่าเหมาะสมกับผมนั่น” น้ำเสียงนั้นมั่นคงแกมอบอุ่นพอกับมือใหญ่ที่กำรอบมือเธออยู่ตอนนี้

“ฉัน...” ตโมนุทอ้ำอึ้ง ดวงตามีแววเสียใจขอลุแก่โทษ “ขอโทษ”

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว พยายามเดาว่าหญิงสาวคิดไปในทางไหน “ขอโทษอะไร ทำไมต้องขอโทษ”

ในขณะที่สีหน้าของคนนอนบนเตียงยิ่งบอกถึงความสำนึกผิด หญิงสาวก้มหน้าลงจนชายหนุ่มเห็นแต่แพขนตางอน “ฉันไม่รู้ ไม่อย่างนั้นคืนนั้นฉันคงไม่พยายามขอผ้าฮอนีจากคุณให้ได้ ต่อไปคุณก็คง... ฉันเสียใจที่ทำให้คุณอันนาแตะต้องผ้าของคุณไม่ได้อีก”

ชายหนุ่มถอนหายใจ อุตส่าห์พูดมาขนาดนี้แล้ว ยังไม่เข้าใจเขาอีกหรือนี่ “ผมกับอันนารู้จักกันมานานแล้ว ถ้าผมจะให้เขาแตะต้องผ้าฮอนีของผมได้จริงๆ ผมคงทำไปนานแล้ว ไม่รอจนกระทั่งได้พบคุณหรอก”

“จริงหรือคะ งั้นฉันก็โล่งอกไปที” แววตาของตโมนุทมีเท่านี้จริงๆ โล่งอก พ้นจากความรู้สึกผิด แต่ความเข้าใจในแบบที่เขาอยากเธอรู้ ชายหนุ่มยังมองไม่เห็น

“คืนนี้คุณนอนเถอะ ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น ผมสัญญาผมจะไม่แตะต้องอะไรคุณมากไปกว่าที่เคยทำๆ มา”

ตโมนุทนึกไปถึงครั้งแรกที่ได้พบกัน ครั้งนั้นเขาเอาริมฝีปากพร้อมหนวดแข็งๆ ที่รกเต็มใบหน้ามากระแทกแก้มเธอแรงๆ จะเรียกว่าหอมแก้มก็ไม่ใช่เสียทีเดียว

“ผมเคารพในความเป็นทหารของผู้ชายทุกคนเสมอ นอกจากแผ่นดินแล้วสิ่งที่พวกเราจะไม่ยอมเสีย ก็คือ เกียรติศักดิ์ และคำสัตย์สัญญา เมื่อผมสัญญากับคุณแล้วว่าจะไม่ทำอะไรคุณ ก็คือไม่ทำ ยกเว้นว่า...”

ดวงตาเขาเป็นประกายพราวขึ้นมาเชียว พอหญิงสาวอ่านแววตานั้นออก ความเห่อร้อนก็ซ่านไปทั้งพวงแก้ม อุบอิบออกมาว่า

“บ้า”

ชายหนุ่มหัวเราะหึ แต่เสียงที่พูดต่อมาก็ย้ำหนัก มั่นคง “ที่สำคัญ คุณเองก็มีเกียรติของคุณที่ต้องรักษา และผมก็จะไม่ทำลายเกียรตินี้ของคุณลงเป็นอันขาด” ไศลสบตาเธอตรงๆ “เพราะฉะนั้น คุณหลับให้สบายเถอะ อย่ากังวลอะไรเลย”

“ค่ะ” ความรู้สึกดีๆ ที่เขารับปากว่าจะไม่มีการทำร้ายเธอ ในฐานะที่ตกเป็นตัวประกันเพศหญิง ทำให้เธอมองเขาด้วยสายตาแบบหนึ่งที่ไศลหัวใจกระตุก “ขอบคุณ... มากๆ”

ไศลปล่อยมือเล็กที่เขากุมไว้แล้วลุกขึ้นยืน ทำท่าจะกล่าวคำหนึ่งออกมา แต่แล้วก็กลับหุบปากนิ่ง หันกลับไปยังเตียงตัวเองเสียเฉยๆ แต่...

“ราตรีสวัสดิ์ค่ะ” คำที่เขาอยากจะพูด แต่ไม่กล้า ดังมาจากปากสตรีที่เขาอยากจะเอ่ยให้ฟังใจแทบขาด

ไศลบังคับตัวเองไม่ให้หันกลับไป เมื่อเดินมาจะถึงเตียงของตนเอง เขาหยุดยืนนิ่ง มือกำเสาแขวนถุงน้ำเกลือแน่น “สำหรับนักรบสิมขาล ผู้หญิงคนเดียวที่มีสิทธิ์จะแตะต้องผ้าฮอนีของเราได้... คนรัก ผู้หญิงที่เข้าพิธีในวันแต่งงานของเรา สิมขาลจะมีประเพณีมอบผ้าฮอนีให้เจ้าสาวในวันแต่งงาน เป็นการประกาศว่าลมหายใจของเขาที่อยู่ใต้ผ้าฮอนีผืนนี้จะมอบให้เธอแต่เพียงผู้เดียว”

ตโมนุทมองแผ่นหลังหยัดตรงของคนพูดตาค้าง ได้ยินเสียงระเบิดตูมตามก้องสะเทือนไปทั้งหัวใจ สมองชานิ่ง ครู่ใหญ่เมื่อเข้าใจความหมายที่เขาบอก ตโมนุทก็พลิกตัวนอนหันหลังให้เขา เอาผ้าห่มมาคลุมโปงไว้แน่น

เขาเคยบอก ‘ชีวิตเธอเป็นของเขา’ แต่ตอนนี้ ‘เขามอบลมหายใจใต้ผ้าฮอนีให้เธอแต่เพียงผู้เดียว’ อย่างนั้นหรือ

ความน้อยเนื้อต่ำใจ ความรู้สึกหวงแปลกๆ อันตรธานหายไปหมดสิ้น

ตโมนุทค่อยๆ ใช้ที่โกนหนวดบรรจงแตะลงบนผิวแก้มคนบาดเจ็บที่ดึงดันจะไปชายแดนให้ได้อย่างกล้าๆ กลัวๆ “คุณโกนเองไม่ได้หรือคะ”

“ได้... แต่อยากให้คุณโกนให้มากกว่า” เจ้าของใบหน้าที่ไรหนวดเริ่มปรากฏรอยเขียวครึ้มบอกเสียงเรียบ แต่ดวงตาเป็นประกาย

“แต่... ฉัน” หญิงสาวละล้าละลัง ไม่น่าไปแกล้งโกนหนวดเขาก่อนจนต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้เลยจริงๆ

“ชั่วชีวิตผม จะมีโอกาสได้ลืมตาตื่นขึ้นมาในบ้านหลังนี้ ให้คุณได้โกนหนวดให้แบบนี้สักกี่ครั้งก็ไม่รู้”

“คะ?”

ดวงตาคนพูดหม่นแสงลง “ปกติที่ที่ผมตื่นมักไม่ใช่บนเตียงนอนในบ้านของตัวเองนักหรอก” ชั่วอึดใจเขาก็พูดต่อ “ส่วนใหญ่จะเป็นหลังบังเกอร์ ในฐานปฏิบัติการ ในสนามรบ หน้าที่ของผม หน้าที่ของผู้ชายที่เป็นทหารทุกคนมีเพียงอย่างเดียว... ไปตายในสนามรบ วันไหนโชคยังดีได้ตื่นขึ้นมาก็ต้องสู้ต่อไป แต่ถ้าไม่... เราก็ถือว่า ได้รับการพักผ่อนนิรันดร์”

ตโมนุทไม่พูดอะไรออกมาอีกแม้แต่คำเดียว ค่อยๆ จรดใบมีดโกนไปจนทั่วใบหน้าชายหนุ่ม เมื่อวางที่โกนหนวดลงในกะละมังน้ำอุ่น ดวงตาจับจ้องอยู่แค่ปลายคางบึกบึนที่เกลี้ยงเกลาด้วยฝีมือของเธอเอง

“ฉัน... จะรอโกนหนวดให้คุณทุกวัน” ไม่เบือนหน้าหนี เมื่อมือใหญ่เอื้อมมาแตะปลายคางเธอแผ่วเบาให้เงยหน้าขึ้น ปลายนิ้วชี้ไล้แผ่วเบาที่ผิวแก้มนวล ดวงตาดำใหญ่ที่มองสบมาเรืองรองด้วยความหวังและความรู้สึกในหัวใจ

“ขอบคุณ”

เพียงแค่ฟ้าเริ่มสว่างดี หลังหมอโชมอนเข้ามาทำแผลพร้อมพันผ้าพันแผลสีขาวสะอาดให้สองชั้น พันรอบตั้งแต่ช่วงใต้รักแร้ลงไปจนถึงเอวอย่างแน่นหนาจะได้ไม่สะเทือนมากนักระหว่างเดินทาง ราชิดก็ควบรถจี๊ปทหารมารับบาวีไศลออกไปพร้อมรถติดตามอีกคัน เหลือเพียงตโมนุทที่เหมือนจะเคว้งคว้างอยู่คนเดียวในบ้าน ยังดีที่ตอนสายทหารหญิงมูยาและยุนนาที่ได้รับคำสั่งให้มาอารักขาความปลอดภัยมาถึง หญิงสาวจึงคลายความเหงาไปได้บ้าง

“ฉันมาอยู่ที่นี่ก็นานแล้ว แต่ยังไม่เคยออกไปเห็นอะไรในค่ายนี้เลย อยู่แต่ในบ้านก็เบื่อ” หญิงสาวพูดขึ้น ชีวิตเธอจะต้องจับเจ่าอยู่แต่ในบ้านหรือยังไงกันนะ ที่การ์เมียนเธอก็เหมือนถูกกักบริเวณให้อยู่แต่ในบ้านเหมือนกัน

“เดี๋ยวรอให้อากาศข้างนอกอบอุ่นขึ้นมากกว่านี้ เราสองคนพานายาออกไปเดินดูอะไรแถวๆ นี้ก็ได้ค่ะ”

มูยาที่ดูท่าว่าจะกล้าพูดกล้าคุยมากกว่ายุนนาเป็นคนบอก ในขณะที่ตโมนุทประหลาดใจจนต้องรีบถาม

“นี่ฉันออกไปได้หรือจ๊ะ”

“ตอนที่พวกเราได้รับคำสั่งให้มาอารักขาให้นายา บาวีบอกว่าถ้านายาอยากออกไปดูอะไรรอบๆ บ้านนี้ก็ออกไปได้ค่ะ แต่ยังจำกัดบริเวณอยู่ในค่ายนี้เท่านั้น”

นกน้อยที่จะได้ออกนอกกรงยิ้มพึงใจ “แค่นี้ก็ยังดี”

ดังนั้นเมื่อแดดจัดขึ้นจนพาให้ม่านหมอกหนาสลายลงไปบ้าง อากาศอบอุ่นขึ้นจนไม่ต้องจับเจ่าอยู่แต่หน้าเตาผิง ตโมนุทจึงได้ออกมายืนมองภูพันแสง ‘รังใหญ่’ ของสิมขาลอยู่หน้าบ้านพักที่อยู่บนยอดดอยที่สูงที่สุดในจำนวนสามสันเขา เมื่อมองสูงขึ้นไปส่วนที่สูงที่สุดของยอดดอย สิ่งปลูกสร้างแบบหนึ่งแปลกตาทำให้ต้องถาม

“บนนั้นมีอะไรหรือมูยา”

มูยาตอบได้โดยไม่ต้องหันขึ้นไปมอง “บนยอดดอยมีตาน้ำใหญ่ บาวีเลยสั่งให้ติดตั้งเครื่องปั่นไฟฟ้าพลังน้ำไว้บนนั้นค่ะนายา”

ทีนี้ตโมนุทพอจะเข้าใจ น้ำที่ใช้อยู่ในบ้านก็คงต่อท่อดึงลงมาจากตาน้ำบนยอดดอยนี่แหละ จากหน้าบ้านหลังนี้ เมื่อมองต่ำลงไปอีกนิดภายใต้ม่านหมอกที่ดูจะไม่ยอมจางหายไปง่ายๆ พอมองเห็นถนนดินเกรดเรียบที่ทาบมากับสันปันน้ำคดเคี้ยวของแนวเขาทอดตัวมาถึงที่นี่ บนพื้นที่แคบๆ ระหว่างไหล่ถนนกับร่องหุบลึก มีบ้านเรือนของชาวบ้านปลูกเรียงขนาบอยู่ทั้งสองฟากถนนตลอดแนวเชื่อมต่อเป็นชุมชนขนาดใหญ่

แต่ที่ตโมนุทสนใจ เห็นจะเป็นที่ราบกว้างราวสนามฟุตบอลที่อยู่ไม่ไกลออกไปเท่าไหร่ ตโมนุทมองแล้วรู้ทันทีว่ามันไม่ใช่สนามที่ให้เด็กผู้ชายมาเตะฟุตบอลหรอก แต่มันคงเป็นลานสำหรับสวนสนามของกองทหารในวาระสำคัญมากกว่าหรือไม่ก็คงเป็นลานฝึกของทหารใหม่ เพราะภาพทหารในเครื่องแบบครึ่งท่อนวิ่งออกกำลังกายอย่างไม่กลัวหนาว บางส่วนกำลังปฏิบัติตามที่ครูฝึกสั่งอย่างแข็งขันบอกตโมนุทอย่างนั้น

“เขากำลังฝึกทหารใหม่กันหรือคะ”

มูยาตอบทันใจ สีหน้าดูเหี้ยมขึ้นมา “ใช่ค่ะ เราใช้เวลาฝึกกันรุ่นหนึ่งประมาณสามถึงหกเดือน พอผ่านการฝึกแล้วถึงจะได้รับอนุญาตให้ไปรบ แทรกซึมไปทั่วสิมขาล ก่อนเข้าประจำการมูยาก็ต้องมาฝึกอย่างนี้เหมือนกัน”

หญิงสาวฟังพลางเขม้นมองการฝึกอย่างสนใจ เมื่อจับสังเกตได้ก็ต้องถามอีก “แต่เท่าที่เห็น พวกเขาดูเหมือนยังเป็นวัยรุ่นอายุไม่เกินยี่สิบกันทั้งนั้น”

คราวนี้น้ำเสียงของมูยามีแววขื่นขม แม้ใบหน้ายังติดจะเหี้ยมอยู่เหมือนเดิมก็ตาม “เด็กๆ ของสิมขาลจะหัดยิงหนังสติ๊กเป็นตั้งแต่ตัวยังสูงไม่เท่าเอวแม่ โตขึ้นมาอีกหน่อยก็ใช้ธนูยิงลูกหิน ยิงนก ยิงไก่ หลังจากนั้นจะมีปืนแก๊ปเป็นของตัวเอง แบกปืนจริงไหวเมื่อไหร่ก็สมัครมาเป็นทหาร”

ตโมนุทฟังแล้วอดเคารพในหัวจิตหัวใจของชาวสิมขาลไม่ได้ แม้จะเป็นทหารตั้งแต่ยังไม่ถึงวัยเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว แต่คำที่พี่ส่ายีเคยบอกยืนยันได้ดีถึงประสิทธิภาพของกองทัพสิมขาล

‘ทหารของกองทัพสิมขาล ได้ชื่อว่าอดทน มีวินัยสูง เข้มแข็งได้อย่างไม่น่าเชื่อ มีฝีมือการรบรอบตัว น่าครั่นคร้ามที่สุดในบรรดารัฐเล็กๆ ที่เราพยายามรวบรวมเข้ามา เพราะอย่างนี้เกือบสามสิบปีที่ผ่านมาเราถึงยังเอาชนะสิมขาลโดยเด็ดขาดไม่ได้เสียที’

รอบๆ ลานนั้น มีตึกอีกหลายหลังรายล้อม ตึกที่เธอพอจะรู้ก็เห็นจะเป็นตึกกองบัญชาการที่เธอได้พบอันนาเมื่อคืน แต่นอกนั้นจะเป็นตึกอะไรอีกบ้าง ถ้าอยากรู้ก็คงต้องถามอีก ซึ่งคนตอบก็บอกด้วยดี

“ตึกสีขาวทางขวานั่นเป็นโรงพยาบาลขนาดสิบเตียงค่ะ มีหมอโชมอนเป็นหมอใหญ่ นายาคงรู้จักแล้ว”

“อ้อ รู้จักแล้วค่ะ” นายแพทย์ใหญ่ประจำค่ายที่กล้าดุบาวีนั่นเอง

“นอกจากหมอโชมอนแล้วเรามีหมออยู่ประจำอีกสองคน ถอนฟัน ทำคลอดได้ มีห้องแล็บตรวจเชื้อวินิจฉัยโรค และที่สำคัญผ่าตัดเอาหัวกระสุนออกได้ ซึ่งถือเป็นงานหลักของหมอที่นี่ ส่วนในหมู่บ้านที่อยู่ลึกห่างไกลจากที่นี่เราต้องใช้หมอเสนารักษ์เดินเท้าเข้าไปค่ะ”

นายาจากประเทศศัตรูที่ทำให้คนที่นี่ไม่เคยว่างเว้นจากสงครามก้าวเท้าไปตามถนนดิน เพราะอาคารชั้นเดียวที่อยู่ต่อจากโรงพยาบาลนั่นเรียกความสนใจจากเธอได้เป็นอย่างมาก เด็กๆ จำนวนหนึ่งกำลังวิ่งเล่นอยู่หน้าอาคารนั้น

“แล้วนั่นคือโรงเรียนใช่มั้ยคะ” น้ำเสียงของเธอมีแววกระตือรือร้น ใคร่รู้

“ค่ะนายา หลายปีก่อนบาวีสั่งให้สร้างโรงเรียนขึ้นบนนี้ ให้เด็กๆ ชาวสิมขาลทั้งลูกทหารและลูกชาวบ้าน เด็กที่กำพร้าจากภัยสงครามก็อาศัยหลับนอนอยู่ที่โรงเรียนนี้เลย เรามีคุณครูอาสาคอยดูแลอยู่”

“ดีจังเลย”

มูยาเลยเอ่ยถึงคนสำคัญที่สร้างสิ่งเหล่านี้ไว้บนภูพันแสงอย่างเทิดทูน “กองทัพของสิมขาลจะดูแลลูกเมียของนักรบที่อยู่บนภูพันแสงเป็นอย่างดีค่ะนายา บาวีมีคำสั่งให้กองทัพรับผิดชอบข้าวสาร อาหารแห้ง โรงเรียนสำหรับเด็ก โรงพยาบาล เพื่อให้นักรบที่อยู่แนวหน้าอุ่นใจและสู้รบได้โดยไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง”

หญิงสาวที่อยากเป็นครู ใฝ่ฝันอยากเปิดโรงเรียนให้เด็กๆ ก้าวเท้ารวดเร็วจนไปหยุดอยู่หน้าอาคารเรียน เด็กๆ ที่วิ่งเล่นอยู่ชะงักแล้วหันมามองผู้ใหญ่ที่เดินดุ่มเข้ามาอย่างสังเกตสังกาชั่วครู่ แต่แล้วก็หันกลับไปเล่นกันต่ออย่างยังไม่ประสา สภาพของเด็กในสิมขาลเท่าที่ตโมนุทเห็นดูแข็งแรงและอดทน อากาศหนาวจนเลือดแทบแข็งแต่เสื้อผ้าที่เด็กๆ พวกนี้สวมใส่ดูยังไงก็ไม่น่าจะกันหนาวได้ แต่ที่ติดตาตโมนุทเห็นจะเป็นแววตาและสีหน้าที่ดูกร้าวและกร้านชีวิตจนน่าตกใจ สงครามหล่อหลอมมนุษย์น้อยให้เติบโตขึ้นมาแบบนี้หรือ

“ฉันขอเข้าไปข้างในได้มั้ย” ตโมนุทเจอสิ่งที่จะทำให้เธออยู่ที่นี่ได้โดยไม่เหงาอีกต่อไปแล้ว

“นายาคะ แย่แล้วค่ะ”

ยุนนาวิ่งกระหืดกระหอบพลางส่งเสียงมาแต่ไกล ตโมนุทเมื่อหันกลับมาเห็นสีหน้าตื่นๆ ของยุนนาทำให้เธอกระหวัดนึกไปถึงบาวีทันควัน

“เมื่อกี้หนูไปที่กองบัญชาการมาค่ะ”

ยุนนาพักหอบหายใจ ในขณะที่ตโมนุทเร่งเร้า “มีอะไรหรือ”

“ค่ายที่ชายแดนวิทยุมาบอกว่า รถของบาวีที่ไปชายแดนเมื่อเช้าโดนซุ่มยิงค่ะ!”

****************************************************

ใครรู้ช่วยบอกทีนะคะ ว่าความรู้สึกนี้ของพระ – นาง เรียกว่าอะไร อิอิ

ส่วนบาวีจะเป็นอย่างไรต่อไป รอดตัวจากการถูกซุ่มยิงหรือเปล่า ตอนหน้ามาติดตามชม เอ้ย! อ่านกันต่อจ้า

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 19:12:00